ми (зам.) - дава (гл.)

Самиот Еди Краста сака да ти направам некои пробни снимки.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тинејџерката: Важи, Тики, само ти да ми даваш ганџа кога ќе ми затреба.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тоа барем имаше некаква смисла и ми даваше одреден идентитет и личност. (Што ве наведе да го промените мислењето?) Кога се уверив дека ќе ми дозволите да се чувствувам како ваше дете и дека ќе се грижите за мене со љубов.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
А јас, видете: ќе ми пукне мевот од чоколади: ми даваше кметот и оној офицер што некни врескаше по луѓето ...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Сѐ за тоа мислам и постојано се прашувам самиот: аџамија ли сум, пијаница ли сум, во што ми е грешката, та што не ми даваш изан, да го земам и јас мајсторското писмо?...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
И забележав нешто чудно, нешто што не ми даваше мир: саксофонот задоволително ја изразуваше таа наша народна песна; но тој ја изразуваше до одредени граници, и не понатаму.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Мир не ми даваше портретот со лузни, со жестока болка згрчена врз хартијата, згрутчена во боите.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Со други зборови: комитетот ми дава возможност за една година да се извинувам за неисполнувањето на реформите а после не ќе ги воведам, зашто тие ќе остарат.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Политиката е чиста математика – плус и минус, множено и делено, ти давам – ми даваш, ти барам – ми бараш, на крајот победува оној што знае што сака, па бара најмногу, а дава најмалку, особено ако е посилен од другиот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Сегде можев да свијам гнездо или да ги оставам коските, но некоја сила ме влечеше ваму... ми даваше кураж во сите таксирати...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Единствен цвет што проникна во мене Лесно, освојувајќи ја сета моја љубов... Енергија, непресушно што ми дава...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
„И велиш во Скопје живејш?“ продолжи човекот, „во то лајно палати да ми даваш не останвам! Шо велиш ти!“
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Чудно, - ми вели, - јас не питам. Што ми давате пари?
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
И ненадејно гледам - ѝ пламнаа образите од длабока вознемиреност.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Сѐ околу мене и над мене е соѕидано. Некој ѕид околнаокол не ми дава да мрднам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тогаш бев заедно со Витомир. Капетан Мирковиќ секогаш ми даваше по некој војник за испомош.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас сум со нив. Ми даваат ракија и ме прашуваат: Јел се буни народ?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Жалта не ми дава и да ја оставам, вели Јоше Свирачот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Водата се исправа како човек, кога станува од постела и ме турка, не ми дава време и да викнам, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас стојам долу со фенерот и гледам како ѝ се откриват глуждовите и листовите од нозете. И светка месото и не ми дава да се мрднам. За малку да го испуштам фенерот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А срцето не ми дава да си одам. И дремам на врата, слушам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И таа како да ми даваше свои инструкции како да постапувам со палестинското прашање.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Стоев настрана и молчев, никој не ми даваше право да речам дека мојата страст се растенијата.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
16. МИ ГО ОТРУ СРЦЕТО, ПА СЕГА БЛАГО МИ ДАВА - а благото, како благо, сал на стомавот му годи, и во златна паница нека маџун да ми клава не ќе појде по таков пат до срцето што води...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Но колку да ми даваа зорт да стигнат до Битола, бавното одење и кусиот декемвриски ден тоа не го дозволија.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Се најде кој ука да ми дава како се варди пламенчето на коренот или пак знаеш што значи некој само еднаш да ти бркни во тебе и да те остави со тежина за цел живот а тој да ја цапа дуњата заборавајќи дека некаде го запалил пламенчето на нов живот и ти велам не туку ломоти не ми кажувај како треба да ги довардам знам јас како се вардат оти угол сама го довардив тој што ги оплодил овие семчиња заминувај си од мојот сон остави ме да се соземам утре ќе ми треба многу сила сега си нашол да ме учиш што и како кога пред мене си само сенка!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
СТОЈЧЕ: Баче Јован повеќе го сакам. Тој ќе ми дава бакшиш и ќе ми купи јагне. Баче Костадин ништо нема...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
– Пишува, пишува, ама нејасно е запишано! – Ти, сине, по твое, колку години ми даваш? – Твое е да кажеш. – Да ти кажам колку имам без страдањата?
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во понеделникот Димче ѝ рече на мајка си: - Мамо, во последно време не се најадувам со еден сендвич, те молам да ми даваш по два.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Луман сега заведе вергија: месечно, рече, секоја куќа од вашето село ќе ми дава по лира, наесен на секои сто брави, овци и кози сакам по пет за мене и десет ока сирење, а за пролет секоја куќа нека ми чува по руно волна, тие што имаат по дваесет овци повеќе – по пет.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- Олелее! – плаче Зоки сега уште погласно. – Баба, ба...баба не ми да-дава да сле-слезам од масатааа!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
АРСО: Уште борч... (Пак станува, гледа.) Ќе ја свршиме, не е лозјето зајак да избега... (Се слушаат свирки од далеку.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Еве вака: знаеш колку имаш да ми даваш. Еве го сенетот. (Вади од џеб хартија.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Војниците ме фаќаат и не ми даваат да мрднам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми даваат и чај од богородична трева што на суво се собира ко тупаница, а во вода се отвора ко прстите од раката.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми дава инјекција и ми вели: — Обете коски ти се скршени под колено.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Женичката пак ми дава знаци да си ставам стипса, што се вели, суста на уста. Катанец.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми даваат и шлем, шмајзер и две пачки муниција.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми даваат кинин да јадам и се парам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Цигара веќе не ми даваат да се скријам во чадот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сега и јас не знам како да направам: и го сакам, и, жалта по Никифор не ми дава да го сакам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А може прав ми налегнал во дробовите и не ми дава да дишам...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А и селанките ми даваат некаква пресна маст да си го мачкам лицето, да ми омекне.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме прашуваат кај сакам да одам, а не ми даваат да кажам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не ми дава да припарам, што се вели, да се примирам до него.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после ми даваат германска војничка облека каква што носат тие.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нешто од тој вик се накрева и во мене, ама не ми даваат да го пуштам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не ми даваат да мислам на студот, на подноктицата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сестрите, што е право, сѐ ми даваат што ќе побарам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме гледаат излитена во кожата и ми даваат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се сетија и почнаа да ми даваат обврски, работа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Имаше едно митралеско гнездо: не ми дава мир.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не ми даваат излезна виза, велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Значи осум ми даваш“, рекол Итар Пејо, се качил на едното магаре и ги потерал магарињата.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)