мене (зам.) - ми (зам.)

„Господине, и мене ми треба малку нежност,“ подвриснуваше Августина, додека брат ми си ги бришеше солзите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
- И мене ми беше тешко што не можев да станам, - одговара Младен.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Вистина, и мене ми се ниша душата, ама ја стискам, ја држам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тој пак го загледа. – Ти мислиш мене ми се останува.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
- Мене ми е страв, страв ми е, Миле. Не е шега таа работа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Не се грижи за мене!... Мене ми е сосема добро! Му зборуваше со ангелското гласче...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Мене ми се стори за најприкладен овој термин едноставно и поради фактот што секое творечко дело општи, комуницира со стотици и илјади безимени адресати на кои им е упатена поетската порака.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
„Мене ми прилегаат на обични правоаголни прозорци.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ма, кој те љуби тебе? Сега мене ми е редот.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Мене ми остануваа сведоштвата за Арафат од времето на почетокот на остварувањето на политиката чекор по чекор која ја доживував во Картагина кога овде започнаа првите американско- палестински разговори, во пролетта 1988 година.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Оваа пауза мене ми оди на рака.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Од оние на кои не им го знаеш името, ама знаеш дека, ако ја отворат устата, можат веднаш да те проголтаат.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Поштарот не верува дека сум мртов, а мене ми е здодевно да го одведам до гробиштата, парцела икс, алеја три, и да му ја покажам белата плоча со име и година - Никола Боткин, 1948.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Оттаму и моето љубопитство.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А мене ми е прво видување на гола жена.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Па тоа и за обичен војник е сфатливо и не разбирам зошто токму мене ми се упатуваат такви поучувања или инструкции... - дофрли Кикицас со тон во кој сега изразито ја искажа својата навреда.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ганка се мажеше за човек со занает и - со дуќан, за кројачот Арсо, толку невозможно ситен што мене ми изгледаше дека е дете циркуски маскирано во човече.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Сега и мене ми иде така. ,Диверзија е таков вид на војување која има цел да го изненади непријателот, да му нанесе што поголеми загуби во луѓе и техника.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе простам, кога ќе дојде време. Затоа што мене ми беше простено.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Нивна задача е да спроведуваат некои важни упатства и да ги штитат интересите на нарачателот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мене ми се чини дека сѐ е испустено и на небото и на земјата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А, мене ми се живее сто вечности. Боже помогни.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А мене ми игра окото. Тогаш па, Горица, од Уља, јатрва ми, менуваше заби.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мене ми се крши срцето, што се вели, небаре стакло, небаре испуштена чаша.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Како што наближуваме кон станицата, така и мене ми се потпуштаат солзите...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
ПРВАТА ЖЕНА: Добро, тогаш сите напади нема да ги опишувам, само оние што мене ми значеа, односно оние што можат да ја објаснат мојата животна приказна.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Вистинскиот проблем, како што мене ми изгледаше е - тие не можат да комуницираат!
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Беше студено, но мене ми се чинеше дека нешто испарува во таа темна просторија.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
- И ти мене ми пречиш, - рече другото. - ни јас никогаш не можам од тебе да видам што има на таа страна.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Некои имаат агент, некои менаџер, некои ентертејмент лојер... а мене ми се падна Цаци.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Сеното сте го собрале во копи, добитокот и сам знае да пасе, а мене ми треба работна рака.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Коњот пак, кога отиде таа да го погали, само што му ја стави раката на вратот кај гривата, тој за'ржа. Вервај, мене ми се скина срцево.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
МАНОИЛ: Оди си и ти, тате… мене ми помина!
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
- За старец, ревел. - За старец, а? А мене ми се насмевнуваше, со очи ми ветуваше дека ќе појдеш со мене во Кукулино.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Нека остане меѓу нас, бате, мене ми е мило што ме фатија пред да забраздам уште подлабоко.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
- Мене ми е подобро во кафезот што сончевите зраци го плетат.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Некој укруп му застана во градите, укруп и мене ми застана за него.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Митрејце, жено... што велиш? Мене ми се измеша умов!...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Кога судбината ќе ја затвориш во војничка матарка место да ја оставиш во познатата древна волшебна ламба или во глинениот сад скриен во таен дел на домот, зар нема да го очекуваш она што мене ми се случи? - се прашуваше Раде Ич откако заседна во Кралска круна, на штипското Корзо.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
СИМОН: Страв ти е тебе од темно? Не! Мене ми е страв.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
„Еве го Даниел,“ рече Клара, покажувајќи на младиот човек кого не го познавав.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
ПРВАТА ЖЕНА: Оваа, мајка ти, е многу лоша станата, постојано нешто ме боцка.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
1. Војната се слуша, мене ми го даваат ,Капиталот", но не го разбирам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сакаше мигум да го запраша чуму му се овие книги, но Татко продолжи: Кога ја читав твојата Книга Книга за спасот спасот на детето, мене ми се будеа асоцијации за лавиринтите чии излези треба постојано да се откриваат на нашиот заплеткан Балкан!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Многу се радував кога мене ми беше ред за печен копан од петелот што мајка ми го колеше во дворот.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И како дулците дурлеа и цедеа, така мене ми лекнуваше, низ раката до рамењата, од рамењата до градите, до душата под лажичката, до малото срце под ребрата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Не можев да заспијам. Размислував: денес двапати ги излажав.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
И тие мене ми ја издишаа душата, ама и јас мајче им ебав. Ќе видиш.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Дедото рече: - И мене ми испадна единствениот заб кога му се карав на Димче.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Мене ми е отворен патот. Брзам за в Театар“.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- Знаеш, поезијата и мене ми е поткожна болест. - Знам! - му одврати Ивона.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Мене ми го вратија животот триејќи ме со снег, а другарот не се освести.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
А може само мене ми се стори дека му побеле косата. 215
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Но знам, сливи се тоа, штом мене ми навира во устава вода.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Вистинска идила, гледана однадвор, е бракот на двајца кои веќе и златна протераа, па таа го носеше истиот бел фустан од она време и на вечерата што децата и внуците им ја приредија во „Воденица“ или „Коленица“, што мене ми асоцира на кланица затоа што тоа ми е повеќе еквивалент на нејзиниот живот, во кој повеќе гипс никој не ставил на себе од неа, а сѐ било закукулено и завиено во магла, а тој бил секогаш изземен од каква било врска со вина за сите нејзини случајни падови по скали во куќа која има само приземје.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ама, мене ми е петто доаѓање, веќе направив и преписка со таинствената дама која, меѓу другото, по разводот кој ми го факсираше, се омажила за познат српски актер, па така многу лесно ја пронајдов.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Не знам тогаш, дали од нишањето, од тресењето на колата се помрднуваше мајка, ама мене ми се стори дека се мачи да се поткрене, да се подисправи, да се обѕрне по нас.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мене ми тргна тлото под нозете.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не знам дали само мене ми се појави?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Да џвака нешто, да се залажува. Ја подзема сламата со јазикот, почнува да ја врти и да ја крцка со забите и мене ми дојдува убаво дека ѝ ја погодив мислата. Магарето само стригнува со ушите и се свртува кон другата страна. Налутено, ко дете.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Јас ќе си одам, мене ми се слоши од возење – рече по некое време братучет ми и ми се виде навистина побледен.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Беше темна ноќ околу нас, на небото имаше сосема млада месечина, тенка како срп, што не може ништо да осветли, бевме сами во таа ноќ и среде тој страв што мене ми изгледаше голем и црн како некакво страшно и опасно, непознато диво животно од приказните.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
ХЕРЦОГ: Мене ми се гледа како чесен работник и бистро момче.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Умот ми беше кај вас. Не верував дека тоа мене ми се случува. Јас не ве заслужувам.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Кога заврши церемонијата, на излезот од салата ни даваа некои бисквити за подарок, а мене ми дадоа едно поголемо пакетче.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ама кога се покажа и Горица, и мене ми гргнаа солзи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Како што задамнува времето, така мене ми се губат во пареата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само мене ми ѕвонеше телефонот неколкупати.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
По погребот, Лена, снаа му, остана таму, да биде некое време блиску до мртвиот маж и да го надгледува, како што вели, уредувањето на гробот што мене ми го даде.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
А и тоа пусто имање. Мене ми е само еднаш да влезам, да бутнам глава, после не е важно. (Меша карти. Пауза.) Табла. (Пауза)
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
- А мене ми беше многу тешко дека те нема! - пак вика Даме.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
А мене ми е жал да гризнам, не знам како се јаде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Очигледно, мене ми било пишано да се погрижам да не се прекине синџирот од црни овци и во мојата генерација. Некој мора, тоа сум јас.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И мене ми го делнаа прстот, вели, и на мене се учеа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Останав со Луција; таа ме бакнуваше страсно во устата, како да сакаше нешто да ми надомести; мене ми се гадеше и ми се блуеше; ми зборуваше дека тоа со народниот дух е сериозно, и дека сум требал да признам, но не сѐ и не одеднаш; дека сум требал да признам нежно, а не со гордост; не ја слушав, оти свеста ми беше на работ; ја прашав дали забележува дека боите воопшто не се обоени, и дека мирисите воопшто не се миризливи; попусто се обидував да го насетам мирисот на цимет во нејзината коса, оти веќе го немаше; бев сосема прилепен до нејзините гради, и ги чувствував на моите, но тие беа како брадавици на некаква мермерна Венера; всушност, чувствував дека светот е страшно изморен, и дека сите тие бои, мириси и допири се веќе стари, дека им треба обнова.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Мене ми падна честа да го кренам, како најстар одборник.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мене ми преостануваше да трагам по татковата визија за власта во последната четвртина на XX век кога него повеќе го немаше, а неговите книги го одржуваа неговото присуство во мојата свест... I Пишувам за да отворам дамна затворена врата, за да минам граница.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ако може така само мене ми се чинеше.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мене ми е страв... Лоши некакви луѓе доаѓаат...“
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
И мене ми е душата в заби, што се вели, ама не запирам со одење.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се разбира, животот одвреме навреме ќе им одреди на овие свои избраници кога да го изведат казнувањето и со какви средства.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Како, грофе Петар Петрович... зарем вие сте... и во таква млада доба.. Колку ми е жал!“
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
А улавата Рајна постојано потскокнува: „Мене ми мавна! Жими сѐ!“
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А кога беше дете сѐ на моја страна беше, ми помагаше, од пет годинки ја оставав да ги чува другите деца, беше како мајка, зашто јас морав да го следам дедо ти, постојано одевме на игранки и матинеа во домот на ЈНА, а редовно мене ми се восхитуваа и на убавината и на умот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Му реков: „Имај на ум, се случува и тоа, а и мене ми се има случено, дури кога ќе згрешиш да сфатиш дека животот има задолжено специјални избраници и помеѓу луѓето за кои сметаш дека посебно те ценат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А кога ја заврши тирадата мене ми се обеси на вратот и им довикна на неканетите туѓинци во нивниот извештај да натокмат дека ваков акт на интимност не водела таа само со еден туку со двајца.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мене ми удира срцето, целата се нишам, ќе паднам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
(Не ми паѓаше тогаш на памет дека некакви во мене присутни самоомраза и интернализирана хомофобија можеби биле причината за праведната одбивност што ја чувствував кон нивната самоомраза и хомофобија или кон она што мене ми изгледало така.)39
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Меѓутоа, единствената личност што мене ми остави впечаток за време на ова интермецо на мојата вработеност – тоа беше кондуктерот во трамвајот кој со својата алатка за дупчење билети ми го поништуваше денот; ќе го кренеше тоа парче хартија, мојот неделен возен билет, ќе го вотнеше во отворената челуст на својата справа и некакво невидливо мастило на него ќе поништеше два сантиметра – и еден ден од мојот живот – еден скапоцен ден кој ми носеше само замор, ниту приближно со онолку пари колку што ми беа потребни за да ја продолжам таа бесмислена работа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ај, си присторив. Па овој мене ми го свирна, си реков. Или ќе ми го свирнеше.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Мене ми се чини оти сѐ она што човекот го создава со своите раце и со својот ум, со време почнува да ја следи судбината на сојот создател.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И како одговор на нејната мисла во неа, гласот на Костадин, онаков каков што го знае, едноличен, ама полн со некаков гнев Шо ти е мори старо, шо мене ми се лутиш?
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
- Се разбира – срипа радосно таа и се упати кон кујната.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мене ми подојдува душа. Може да е разбран човекот, си мислам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не онакви какви што мене ми раскажуваа, туку поинакви, порадосни.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Зборуваат само национално, национално, како да не сме луѓе, како да не јадиме леб и да не пиеме вода (мене ми зачука срцето), ние треба да се најадиме, вода да тече, а не да ни ја крадат, трактори да купиме, крави млечни да донесеме, кози алпина раса што даваат седум литри на ден, та за нација, пак ќе сме нација, ебати нацијата!“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ова мене ми се кажуваше и на сон.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- И јас, и мене ми е доста – му се придружив.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мене ми е сосема јасно, вели, дека грижите се излишно бреме.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- Имаш право: Мене ми текна.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Лично мене ми е преку глава од ентузијазам кога не постои конкретно разработена и спроведена акција.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Мене ми е позната изреката: Во Портата без бакшиш ништо не можело да се постигне, а со пари... сѐ!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Таа внимателно ме слушаше, ме потпрашуваше одвреме-навреме по нешто, се интересираше за некои – мене ми се чинеа неважни детали.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тато и мама долго зборуваа, а мене ми беше многу мачно.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Мене ми се лутат, а не знаат дека само јас ги бранам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Најпосле мене ми здодеа да очекувам Билјана да добие петка, па престанав да ја прашувам.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Така мене ми сече умот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
КОСТАДИН: Мене ми се чини поотскоро. СИМКА: Дури од Божиќ...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Туку, може да е од што ти е мака на душата... за лозјето... Е, и мене ми е жал, туку...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Притоа, по правило, секогаш тој го избира вистинскиот момент.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Таа го врати назад. Јас му велам на стопанот: – Колку сме должни за трите изедени слатки?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Требаше да бидам вратен за вечера!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Мене ми се пресекоа нозете. Почна да ми се врти во главата. Во ушите ми бучеше и сиот се растреперив.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Леле, внуко, Ѕвездо моја, како да те крепам, мило? да ми станеш, мила Ѕвездо - ти да станеш - јас да легнам - зашто мене ми е редот - јас да умрам и куртулам - од пустава старост мачна подгрбена, снемоштена, без домаќин - без чедото - сосечено од душмани - стани, мила моја Ѕвездо - мене стара да ме легнеш! - зашто змија ме каснала - отровница, проклетница - леле, злоба озлобена ме раскина, ме парчоса - да си појдам во темната - во темната безденија - мене таму ми е редот...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Во ,Пиринско дело" читам: ,Лазар Колишевски8, агент на Охраната на царска Б'лгарија" и мене ми се замати умот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Божем мене ми велеше а како да му се обраќаше некому, но не можев да видам кому.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Земјата се врти, вели Никифор, но и мене ми се врти умот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мене ми е многу мило дека сум бабин убав, бабино сонце, машко на баба - и кутре, и пиле, и маче, и зајаче, и билбилче и сѐ можно и неможно - ама ми пречи дека премногу се грижи за мене и тие милосливи зборови ми ги кажува и пред другарите, па Љупчо, водачот на нашата група, ми се потсмева - бабино галениче.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Го гледам, бате Николче, како божем си срка од пред него и мене ми вели: - Јас си сркам. Ти не сакаш?
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Се разбира, за кум го одбрале пред да му тргне колата прудолу, а јас, јас по нивна желба сум му кум на едно мало дете кое сега, откако ме сметаат за црна овца, со страв го држат што подалеку од мене.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ревел дека срцето му е раскрвавено, дека е измамен, дека некого ќе задави со голи раце.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој беше нестрплив да ја види својата Гица, најубава девојка во селото, а мене ми вети дека таму ќе ми најде непремено љубовница, ако ништо друго - ќе ми нареди работа со некоја од своите братучеди.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
На пример, дали некогаш ние двете сме разговарале за времето и просторот и за различните начини на нивно сфаќање во различните цивилизации; дали некаде сум читала за телепатијата, или таа ми го објаснувала тој феномен; ми го опишала ли таа мене Игбал како изгледа и како се однесува, или јас самата таков сум си го замислила...
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мене ми се наежави снагата. Уште не беше пладне.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
КОСТАДИН: Јас знам зошто иде!
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Владеела некоја очна болест, не знаат точно каква; според кажувањата, мене ми се чини дека умрело од леукемија.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Дури не ми дадовте од месото шо го јадевте, печено тамо, а мене ми дадовте од та чорбата, од дробот, децата кај шо јадеа.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Телото го носиме кон бродот и новиот глас длабоко сокриен во мене ми вели да го пуштам надвор. ‘Помош, помош!’ во црвената недофатност, ечејќи и молејќи.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
И тој мене ми наоѓаше мани.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
„Ти мене ме лажеш! Јас трошам време да разговарам со фини, богати луѓе за тебе, да те вдомам во куќа во која ќе имаш добар живот, а ти мене ми се спротивставуваш, ми вадиш некакви модерни теории, ми криеш, прајш работи зад мојо грб и излегваш со непознати??!?!?
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
- Росана на нашиот Шеф! - велам јас малку поофициелно. - Колку што мене ми е познато на катов друга Росана не постои.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Денот помина вообичаено, со кафе, појадок и ручек, и со долги разговори на Пела со Мурџо во кои таа му кажуваше како стигнале до училиштето, за големиот број на дечиња како неа сите фатени за рацете од мајките и за големата училница со три реда клупи и во секоја клупа по две дечиња, Учителката убава убава убава, ти велам, и гласот мек, топол, како на баба Перса и на мама Пелагија, а мене ми личи на Богородица од црквата преку големата река!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Секогаш ми горчеа и сирупите и капсулите што моите деца ги голтаа на сила, а мене ми го дереа грлото.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ајде, Анка! Таа тргнува напред, кофата од бунарот полека се крева преку макарата по која се лизга сајлата, Пандил сега само ја подзема, ја истура на купот, јас ја враќам мазгата назад, рикверц, по истиот правец (мене ми се падна во дел оваа работа), кофата се симнува долу, Вангел ја полни, и пак сѐ одново.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Едноставно да помислиш дека е во прашање некој отсутен или поточно непристапен но само за твојот поглед.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А мене ми беше криво, бев љубоморна и плачев.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Не ја одминавме во муабетот и млечната криза (тогаш мене ми пролета низ глава прашањето од што ќе се прават млечни чоколада ако кризата потрае подолго и баш тогаш ти се откри на левото рамо прерамката, боја чоколадна), скршивме и по некој лаф за здравјето и доброто расположение на нашите заеднички пријатели.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Мене ми преостануваше да го создадам и провлечам моето семејство низ падот на малата империја Југославија, која беше и рожба на двете големи паднати империи.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Како што сега мене ми е потребно да имам некого околу себе, да најдам некого кому овие свои мисли ќе му ги соопштам, со кого ќе ги разменам и ќе ги проверам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Бреза во тој момент влезе во собата и кога ме виде дека плачам, ми се фрли во прегратка и почна да ме смирува: - Батенце, не плачи, мене ми е многу жал кога плачеш. Да не те боли нешто?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Тогаш мене ми удри крв во главата. – Враќај го – велам – назад!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
А мене ми е како кога ќе збоднеш коњ под опашка.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Значи, малиот другар кој божем мене ми се додели автоматски, зошто бившиот спортист, нели, беше со Лима, не беше многу убав, но беше некако мил и водевме интересен дијалог.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ете имаше и такви добронамерни ...ама за деца да родиш мене ми помогна една друга тетка Куљан и еден чичко Бојан. Двајца гинеколози во Чаир.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Правеше милијарда мали и големи планови: сакаше да отвори фарма на печурки, оти за тоа, велеше, не треба никаква инвестиција, а во куќата на дедо му имало и онака доволно влага; правеше секакви планови и само мене ми ги покажуваше, а од секој план требаше да произлезат многу, многу пари.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ако ми е тешко, вели, мене ми е тешко, не фаќај ме на нервите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А тој беше гас и гаќи со преседатељо на општината мислеше дека нему никој ништо не му можи и тој, заедно со овој Војнета наш мене ми ги имаше пуштено партизаните да ме убијат зошто сум бил кмет и сетне со нивни ниспет партизаните ме затворија а и уште да можи нешто најлошо тие мене ќе ми го сторат зашто тие сет вногу лоши луѓе ама и овој партизанскио суд што не ет суд туку суди само накодошени луѓе мене мана не можеше да ми најде и ме ослободи ама Трајко Казиловски и Војне мене дрвата не ми ги имаат заборавено и ако им дојде на колај тие мене пак и најлошото ќе ми го направат“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Она што мене ми изгледа важно е подемот на e-mail контактите.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
И мене ми се допадна делот кога Џоан фати да ја дави Тина откако луто ѝ го рече она: „Не сум ти некоја од тие твои ОБОЖАВАТЕЛКИ!“ Така ѝ треба!
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Мене ми рече оти по две години ќе оболеам од птичја болест и оти не ќе говорам, туку поначесто ќе чурликам и чурликот ќе го запишувам и од него ќе направам книга во која многумина болни ќе влегуваат, здрави ќе излегуваат.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Мене ми беше зад грбот, а нејзе ѝ удираше право в очи.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Никој не се осмелуваше да го коригира. Најмалку јас, макар што мене ми беше упатено прашањето.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Така јас знам, така мене ми се кажува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Гледам, кроце по кроце и мене ми се отвора устата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И мене ми се врти, велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- А ти би можел ли? потсмешливо ме праша Пенчо и веднејќи се кон мене ми ѕирна в очи.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Не знам дали мене ми свират штурците, дали мене ми светат ѕвездите?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
— И мене ми се пие, Петре, и мене, та сигурно ќе му се најде.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Потребна му е како што мене ми е потребен воздухот што го дишам во оваа црвена и топла оаза, наречена „мојата соба“. Мојата таинствена светлина.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Мене ми се стемни: можно ли е Луција вака да постапува, да се поигрува со мене?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Станува негова прилика. А приликите во животот на дед Павел беа почнале да се влошуваат.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
- Донеси ми ја заедно со сликата. Мене ми е доста тоа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Драгоцени се, како сознајби на едно време и еден простор мислите-брилијанти, што како волшебен клуч го отвораат хоризонтот на новото време, ставени во златната уста на Големата Мајка: – „Кај ти е Татковината, Мајко” – ја прашува Ервехе војничето на граничниот премин. – Мене ми е Татковината таму, кадешто ми се децата. – А кој е твојот народ, Мајко? – Народот со којшто живеам, сине.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Дефинитивно! – беше решителен. – Мамо, дали мене ми мириса, или само ми се чини дека ми го имаш направено мојот омилен „норвешки меден колач”, оној во кој додаваш и индиски мирудии, па испаѓа норвешко-индиска комбинација?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
ВЕРА: Лесно ми е мене. Мене ми е најлесно.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Всушност мене ми недосатасуваша проценката на последиците од кои би можело да ме избави самоуништувањето?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мислам дека веќе ја нема, ама мене ми е арно во најзадниот ред со ѕидот зад грбот од проста причина што никој не може да ми гледа во вратот, во алиштата, во тилот, а јас можам сите да ги гледам и да ги анализирам.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
ЉУБА: Аљоша, испрати го. Мене ми е непријатно.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
ФРОСА: И мене ми пишуваше мојон, во првото писмо кога си отиде, оти како некој од другарите вратиле, ама кој му кладе волкот зошто и за како.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
„И мене ми е жал, но мене ми е сеедно и јас одовде сакам да го извлечам сето возможно.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Коле пред мене гризе нешто. Но знам, сливи со тоа, штом мене ми навира во устава вода.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Мене ми беше смешно тоа и еднаш капетан Мирковиќ ме фати на смеење.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дедото рече: - И мене ми испадна единствениот заб кога му се карав на Димче.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Јон зборува над мене, а мене ми се кине мевот, ми се отпарува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А мене ми е мило што моето девојче престана да се фали, а се фалеше кога немаше зошто.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Мене ми се чине дека и он не ме заборавил, токо нема шо да прави.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ѕидовите повторно ќе ги бојадисуваме, (Шукри заминува, гледам во нозете што ги вртат педалите, колку пати ќе му е потребно до аголот?), а на местото на орманот, ќе ставиме софа или нешто слично за седење (само 17 или 18, мене ми се чинеше подалеку), нешто комфорно, елегантно, а практично.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Нема врска!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
И се разбира за насмевката моја, за која трагаат да ја одземат, а која мене ми се врати.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Мене ми е сосем сеедно. И тој ми рече дека сум низок.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Наставникот по општотехничко ќе ни биде одделенски раководител.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Шефот мене ми ја крши главата. Јас го имам задолжено камионот.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Веднаш, без да дадам отказ, го напуштив своето место, си ја презедов врз себе одговорноста затоа што на масата останаа неиздупчени сметки, несортирани, и не ми остана ништо друго освен да заминам дома, да ги земам парите и преку разнесувачите на вредносни пратки да ги информирам роднините за мојата нова финансиска ситуација.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Џандарите ги отвораат устите, ко инки, тураат ракија и мене ми ја удираат замбата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И одново го врти, го стега чепот. Таа го врти чепот, а мене ми се врти во главата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Колкупати само, ноќе, о боже, колкупати и мене ми се јавуваше некој глас за тоа пусто јадење.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Поетот Махмуд Дарвиш не веруваше во својата поезија- живот дека постои враќање од егзил. Тој својот раиз ќе го напушти на овој пат.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Мене ми треба здравје, младост и пари: И пари!!! (се слуша биење на градскиот часовник, брои гласно).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
- И мене ми се пие вода! - вели Весна.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
„Дајте ми и мене малку нежност, господине.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мене ми се кине нешто во градите. Нешто неискажливо, неименливо ми длаби и ми се кине. Ама, ај умри на бесчас, кога не ти е дојдено.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
– „Ете вака, синко Марко, се сторило со Силјана од Мало Коњари; знам оти тебе ти е како лага; арно ама мене ми е навистина, оти од татка ми е прикажана оваа приказна“, вака ми рече татко ми кога ми ја прикажа со прво.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
„Колку што мене ми беше лесно со него, да даде господ, толку лесен да му биде животот“, повторуваше мајка му Ица и истовремено се сеќаваше на својот премолчено уште сакан љубовник Дракче.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
- Како – велам – за четирите? Кога четвртото парче е во чинијата. – Не, – одговара – иако е во чинијата, гризнато е и згмечено е со прст.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И така, мене ми успеа од третпат и направив само гужва... момците имаа разбирање, па жена сум... и плавуша!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Се распара плетивото. Од преѓата што мене ми припадна, како мој дел од наследството, си сплетов волшебен килим во три бои.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Од сонце страв ти е? Не! Мене ми е страв.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
АРСО: Стој кога ти велам!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Секако, ме болеше, ама мене ми беше убаво дека тој токму мене ме брка, а не некое друго девојче.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
А зар мене ми се седи овдека? „Смести го некаде детето и идај.“
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Куќерката моја, суниска и тесна пред мене ми личи ко внекоја бајка, кај дедо ми кажвал приказни и песни, над лелејка каде ми пеела мајка...
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
И ден-денес, од помислата на тоа заедничко „јас“ мене ми се ежи кожата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Да, куќарката е сосема привлечна.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Луѓето мене ми рекоа или да почнам да пеам по наше или да си ги соберам парталите.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
И додека возам низ Беверли Хилс загледувајќи ги излозите исполнети со свет од чоколада и луѓе од пластика, Џони го изговара она што мене ми е тешко да го признаам: „Град без љубави, сумрак идеја, мозговне вијуге шетају своје псе“.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Куќа цел свет мене ми е. Токму така: имам моќ да бидам на разни места во исто време.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Мене ми е мака до повраќање од тоа негово зелено лигавење, а тој смрди како гнила зелена дуња”.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тоа што мене ми се случи се случува поретко отколку кога еден цел град митолошки ќе нестане под вжештена лава.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Мене ми беше зборот дека за тоа се потребни пари.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Тој го доживеа падот на Австро-Унгарската и на Отоманската империја, провлекувајќи го низ нив своето откорнатичко семејство.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Не можеше тој тетка Рајна да ја спречи да зборува за овие работи, но, затоа тој со молчењето ѝ кажуваше колку тоа му е мачно, - си мислев јас онака како што мене ми беше потребно во тој момент.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Девојчињата беа длабоко разочарани. Тие повеќе сакаа некоја наставничка.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
ВЕРА: Мене ми е лесно. Мене ми е најлесно. (Пауза.)
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
А ти, ела малку по мене“, и Башмајсторот замина покроце кон бараката, зборувајќи како за себе: „Си нашол работа, аирлија нека ти е, само мене ми е страв да не би да биде ова сѐ што ќе ѝ однесеме на мајка ти“, а оној едно време гледаше по Башмајсторот, се подвоуми, Башмајсторот ниеднаш не се обѕрна да види доаѓа ли овој по него, чекореше спокојно, и најпосле оној замина кон бараките.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тогаш мене ми пукна слепото црево, и ме однесоа в болница.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Поради нешто, парчето дрво ме потсети на коска и мене ми текна што да правам.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
ЈАКОВ: Времето им одговара на фригидните. Мене ми тече сперма низ уши.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Писмо од кое, така барем мене ми се чини, никој не прочитал дури ни еден ред.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мене ми се допаѓа дека од сите страни до неа се доградени соби и сопчиња, така што ако таа се погледне оддалеку, тогаш се гледаат само крововите, насадени еден на друг, што многу наликува на чинија наполнета со палачинки, или уште подобро, на габи, што растат на дрво.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
И мене ми го пресекоа палецот на ногата. Како шупливо јаболко да отребија.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тие ќе ми ги подбуцнат штиковите под гушата, а јас ќе истрпнам и ќе си речам: господе, ќе си речам, зар и мене ми се доброја, ќе си речам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мене ми паднаа ноктите од рацете и нозете. И едното уше. Докторот ме теши: ќе ти порастат...“
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Мене ми е прва цигара и гледам како се трга чадот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Признавам, и мене ми е многу интересна, а и дедо ми умее убаво да ја кажува.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Тој доби германски автомат, а мене ми товарија пушка. Англиска.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Вујна ми толку многу ги тепаше што мене ми беше жал да гледам.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
„Сега со нас игра нејзиното братче!“ „А тоа мене ми го скрши рачето!“ - простенка кукличето Калинка.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
- Сполај му- рече Петре и го зеде пагурчето, а мене ми рече: - Ајде, помогни му на Килета и да си одите. Муабет нешто имаме.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- И ти мене ми пречиш, - рече другото. - Ни јас никогаш не можам од тебе да видам што има на таа страна.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Дедо, дали од вчудовиденост или од гнасење, подолго молчеше и мене ми се чинеше дека тоа што го доживеа тешко му беше да го преџвака.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И мене ми е блиско куранското писмо колку и вам.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)