ме (зам.) - прифати (гл.)

Дозволував и исчекував (кога ќе земам сè и ќе качам сè) отворот да ме затвори, да ме направи сама, но не и осамена, во мека обоена светлина која ме прифаќа, ме сака, како свое родено дете...
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Жените и децата...
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
- Дали сè сум научил?.. во седмо предметите се тешки... морам повеќе да учам... да не ги разочарам родителите... не заради нив, тато вели - За себе да учиш, за да научиш - ние сме на второ место... има право, средината добро ме прифати.. другарите, другарките, наставничките, Еко е необичен, вонсериски, нема споредба... ми се чини како познат со години... како да сум го барал во моето минато... и сега сум го нашол - како добар другар, и како авторитет... не од некој страв туку од почит и затоа што го сакаме - најмногу учиме географија... не, од него никој не се плаши, дури и Зоки никогаш не пелтечи кога одговара... кога би бил просветен работник, би бил како Еко... за сите други не можам да давам никаков суд, не сум компетентен, доволно не ги познавам... секој со сопствен карактер - индивидуалност - со Еко минуваме најмногу време... секој си има индивидуалност и треба да си ја развива... апсурдно би било сите да сме еднакви - конфекција - униформа.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Во секој случај, јас, будалата, излегов од нејзината куќа извалкан и истуркан, со убиена надеж дека сепак Гала ќе ме прифати.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Во Нивици ме прифатија нашите и ...еве ме сега меѓу вас, жив и здрав.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Слушам и гледам - сте ги прифатиле трите романи за Милосија - всушност, тоа сум јас, значи, сте ме прифатиле мене низ растењето и созревањето на девојчето, низ животните патила.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Полковник Бил Дандан речиси ме прифати.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)