Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Барем да ме оставеше со дете на раце, полесно ке ми беше. –секој ден истата мисла се вртеше во умот на Невена.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Со тоа што во мојата смртна постела се вртам со грб кон нив, им давам на знаење дека сеансата е завршена, дека треба да си одат да ме остават да си ги вршам работите.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Ќе се исплачеше за тоа колку е несреќен во животот, колку лоши работи му се случуваат секојдневно, колку е несреќна ѕвездата под која се родил, потоа ќе заспиеше невино како бебе, а мене ќе ме оставеше будна целата наредна недела.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Трајко го зеде, а мене ме остави.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Потоа се премисли и сакаше да ја вратиме дома.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Ми бевте потребен како голема карпа која би ја туркала и туркала, а која никогаш нема да се оттркала и да ме остави.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Геле се врти кон чичко Лозан и нешто се жали: - За малку ќе се скаравме синоќа со Калча: не ме оставаше да ги излепиме сите летоци.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Да не мислиш самата тамо да ме оставиш? — со жален и растреперен глас му се загледа Митра очите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Баш би серел врз нив кога би ме оставиле... Тоа ти е состојбата...

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Нека ме остават на мира!... Да си ја сркам супичката, кромитчето!...

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Но... Задоцнив. Сѐ беше свршено. Неа ја немаше. Ме оставила. Си отишла... визит-карта

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Синко мој, на денешен ден татко ти отиде во Америка и мене ме остави млада да црнеам.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

ЗАПИС ЗА ТРАГИТЕ Мајсторон што си потпевнува качен на скелено - не знае, егуменкана што шета низ дворон манастирски - знае, намерникот молкум сега што одминува - не знае, старецот преплашено што гледа во залезон - не знае, јаболконо што се ниша зацрвенето во дворон - не знае, и ѕвездана што сега паѓа од небеснине длабочини не знае Каде е Таа, тајно од мене што ја наслови мојава песна и со години ме остави да чекам загледан во ветрон што ја разнесува правта на нашата прошетка по земјава, каде е?

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Сигурно наеднаш го удрило и така го простил Господ братучедот мој Методија, ме остави без убавиот муабет што си го имавме, лесна да му е земјата".

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Не знам колку време ти мене така ми ја мачеше душата и на крајот на краиштата пак не ми се кажа, не ме остави да си речам оти тој што ми го прави тоа си ти и никој друг.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

И, сетне, тој нема да ме припушти да му се доближам, не пак да ме остави да му се молам за прошка.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

На рацете нема да залулам внуче, а ете, каде ме остави, каде?!

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Исчезнувањето на Татко ме остави посиромашен за добрината и величината на неговото мислење и родителска заштита, кога во пролетта на 1979 година, ми беше понудена можноста да патувам во Албанија, да го вкусам враќањето во земјата на корените.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Сакаше уште на почетокот да ме прекине, но не беше сигурен дека јас повторно толку многу ќе зборувам, па ме остави.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Сигурно тие што чекореа набргу ќе престанат, ќе се смилуваат, ќе ме остават нивните газди барем малку да отспијам, за да можам да ја продолжам утрешната етапа на патувањето кон морето.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Да ме оставеа, ќе пиев вода цел век.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Турчинот што го поседувал тој дел на полето по Балканската војна заминал за Стамбол.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не сфаќам зошто токму таму ме оставиле и тоа пред портата на црквата, која и не постоела кога сум се родила.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

На тоа место каде што ја најдов црквата порано бил орман со стари тополи и врби; требало дрвосечачите да пристигнат, да ги кутнат дрвата од кои ќе избичат штици, греди и друг дрвен материјал за да почне да се гради црквата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Значи јас сум ти била постара и од таа црква, или поточно таа и не била родена кога ме донеле за да ме остават пред нејзините двери.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Знам дека Весна не ќе ме остави додека не ѝ објаснам сè за студената чешма.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Дедо ми ме остави сам и ме затвори мене, кучето Роско и канарецот Сократ.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Служителот ме заборавил и ме оставил три часа повеќе во пустата училница.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

- Бегај, што чекаш? ми дофрли Кузмана и ме остави зад себе.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Ме одби мене за свој дом, не ме настани во Него, и не се зарадува срцето мое во Господа; и Господ ме остави од денот кога дојде мојот душогубник, оној кој конечно ме фрли во страдање и несреќа: Филозофот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Стигнавме во Велес околу девет часот; на Земанек му купив автобуска карта, го качив на првиот автобус и го замолив да ме остави сам.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Циркусот замина по три дена; три дена Луција и Земанек доаѓаа, со брат ми, на портата; јас одбивав да ги видам, оти бев понижен до срж; им порачував да си одат, оти не сакам да ги видам; велеа дека сето тоа било обична игра, дека ќе почнеме одново, дека сѐ било една невкусна шега, заблуда, еден вид лудило; велеа дека ќе сторат сѐ да се вратам; велеа дека Фисот е под истрага, дека самата Партија го суспендирала и го осудила за сослушувањето, дека и весниците направиле афера од тоа, дека моето свидетелство ме чека на масата (никогаш не го подигнав, оти веќе не ми требаше); јас им порачував да ме остават на мир.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Таксито ме остави пред една стара трикатница.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Трајковица удри да се кара, да колни, леле ми го изедовте Трајко мил, леле Трајко шо ме остави сама, леле јас пустата сега без тебе сум без очи и опуљ – плачеше Трајковица и колнежите не ѝ секнуваа.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Во почетокот чувствував непријатност таа, учителката, тукушто дојдената жена во нашиот дом да ги врши за мене работите, на кои толку долго време бев навикнала, па и некаков пркос не ме оставаше тоа да ѝ го дозволам.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Не можеше ниту да ме остави сама со Ели во таква положба, да потрча по лекар, ниту пак да ме испрати мене сама по него. Ѝ стави топломер.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Кога се врати неколку месеци подоцна, се испостави дека ја загубил моќта на говор.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Сообраќајна несреќа.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Слушаше радио.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Мажот ми се вљуби во некого од нив и ме остави сама со децата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Господ неа ќе ја однесе во иднината, во животот, а во минатото ќе ме остави мене.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Задоволството од една пикантерија од книжевниот живот кај нас, исто така, не ме остави мирен се до мигот кога не ја споделив со моите пријатели.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Ете, можеби, тоа ме оставило повеќе од петнаесет години да молчам и да го голтам она што ќе ми се подаде како финансиски средства за одржувањето во живот на списанието за уметност СУМ.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Не му реков ништо, тој и не ми се обраќаше мене, само знаев дека ме донел на раце и ме оставил врз сламата на својата кола со едно воле, потоа им ги проврел главите на моите сиви близнаци низ јаремот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Нив ќе ги чека да го зграпчат за тил.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ми ветија дека ќе ме остават на мира. Биди храбра, само уште овој пат.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Го проколнувам човекот, човекот кој со дланки душата ми ја стопи... и ме остави ко ранета птица вечно да патам...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Го проколнувам јас човекот човекот кој со дланки душата ми ја стопи ме остави ко ранета птица вечно да патам... а црвените патеки оставаа траги на згаснато тело траги на мртва љубов и затворено срце кое пати и чека го чека човекот со белиот коњ.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

- Те оставив да си поспиеш повеќе, - му рече Глигор. - Не требаше да ме оставиш. - Лош сон?

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

- Само да знаеше, само малку да знаеше како ми е потребно да ме оставиш да тонам во ова мирно блато... таму на дното има бисери. Остави ме да слезам кај бисерите.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

- Остави ме, зошто не ме оставиш? - Во грлото ти кркорат ѓаволи.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Но што вреди: во најмачните моменти кога војниците го решетаа училиштето со куршуми, жена ми го молеше бога за спас; го молеше да се смилостиви и да ни помогне; но ете што стори тој господ: ме остави и без неа и без детето, пуст и чемерен довек...“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

А отиде и ме остави, не за Ризо, за една друга, од другата редица покрај прозорците.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ме остави позади пластично перде во едно сепаре, да го речам, и јас се подготвив.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Додека пијам го чувствувам будењето на телото мое скршено од она гадно седиште кое ми се падна овој пат и она дете што цел пат плачеше и не ме остави око да склопам.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Како се задена во вас црната, црна мене да ме остави!

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Мене господ ме остави, велам, а човекот бил амбар, сѐ можел да собере.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ме остави квачка без пилиња.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Нека ти е простено, велам, ама ти не ме остави, туку господ.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Доксим не смее да го истера, а Јон не излегува, И не му текнува да излезе. Ќе ме остави сама дома, ко темница.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ох, господе, ох, господе, вели Велика, зошто не ме оставиш ни да живеам, ни да умрам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Па тој никогаш не ме остави сам да пресвирам, да се донакажам, велеше Јоше Свирачот, таман ќе ми се стопли срцето тој снег ќе ти фрли во него.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ете, внук ми е кај вас. Ме остави на Задушница, не оваа, ами ланската.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Излезе да ме оставиш со портретите но јас знам дека со нив се покриени млаки пејзажи: жолти езерски брегови, светли копи сено, црвени идилични неба.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Можеа да ме остават крвав и вкочанет но не можеа да го убијат и Него во мене.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

АНТИЦА: (преку песна). Ти си спремаш брзата коња да врвиш Мене, лудо, кому ќе ме оставиш?

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Зарем тој ќе ме остави мене на мака! — Никогаш!

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Помисли, „Отиде и ме остави сама на брегот“.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Ме остави, предвреме ме остави и си замина. Што ќе правам овде сама?

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Слези. – Во ред, – реков јас, – но запамти дека мораш да ме оставиш да се обидам да јавам сам.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Сонцето изгреваше. – Сега ми е мене ред да јавам, – реков јас. Братучед ми Мурад слезе од коњот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Сега се фурам дека милото мое, како што го викам, ќе ме остави.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Дали да го обвинам оној што ме остави на цедило после првиот лош збор што го кажав.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

А ако не си, тогаш, ако се вратиш, не ќе смееш да ме чепнеш - тоа ќе ти биде казна за сето време што ме остави сама.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Можеа да ме остават крвав и вкочанет но не можеа да го убијат и Него во мене.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Излезе да ме оставиш со портретите но јас дека со нив се покриени млаки пејзажи: жолти езерски брегови, светли копи сено, црвени идилични неба. најпрвин ликовите беа нејасни.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Му реков да ме остави, дека го молам да излезе од собата и да ме остави.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Си велам, можеби зашто се жалобни дни и зашто треба да ме остави да мислам на Борко.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Не дека посебно настојував, така ми идеше денот со него да го започнам со мали нежности, со божем случајни допири, со детинесто поставени прашања на кои самата си давав благоиронични одговори по што брвнував во смеа, на што тој ќе речеше - денес да се плати струјата или така нешто, и ќе ме оставеше да стојам со отпуштени раце во ходникот додека звукот од лифтот не ми потврди дека веќе е долу, и дека треба да се чека дури утрешниот ден за нов обид за остварување на онаа блискост што се сведува на радост што ете, на овој свет сме заедно, оти она што повремено нѐ зближуваше ноќе, беше само страст, дива и мрачна.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Што се однесува до мене самиот, од нив барам единствено да ме остават намира.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

- Хелвиг ќе ме остави.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Тој ме остави и сега не му мисла веќе.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И кога акаше по светот не пушташе абери, со години, ме остави со една рожба, песот!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Со моето тело го покосивте и мојот говор. Ме оставивте сама и црните сокови на вашата неизбежност. Ќе ме хранат дури не легнете крај мене.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Мајко, ах, навистина мајко, дојките да ти се исушат што ме остави сам! Кај да те побарам?

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Сте ме оставиле само среде оваа штура голотија на ридов за да не умре од немаштија.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Што заборавате, што заборавате дека моиве ластари ќе бидат ваши раце кога ќе легнете - со внуците да се здравувате А сте ме оставиле само среде оваа штура голотија на ридов за да не умре од немаштија и за да го дојам сонцето.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Оди сине, оди. Ме оставија моите, чиниш сираче, ме оставија, како птица откината од јато, кога одлетаа кон Цариград, ме оставија на брегов од Езерово, без нив да самувам, копнежот да ме срони.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Го легнувам прво мојот идиот за сериозно да ме остави на мира...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Нагло срипував... (стр. 336-338) Начинот на којшто вујко Едуар среди за татко ми да не настојува веќе... да ме остави сосема на мира...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Во неговата соба имаше, за украс, цели серии на картички, прикачени како ладала, како фрески, како гирланди...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

„Кралевите на воланот”...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Му го дркам малце, тоа го смируваше обично... лесно го заспиваше...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

„Драга мајко, Да му запалиш свеќа на Св. Наум што ме остави ноќеска жив.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

„Доволно е и тоа што вечерва нема да ме оставите на улица“.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Наместо под девет земји девет години пред тебе да ме закопаш Ти ме остави да скитам по патиштата Со сите да те барам и нигде да не те најдам - Така ме раздаде. Така ме уништи.

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

И ме оставил во пустелијава обвиткана со дебели ѕидови тишина.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Темата Француската револуција и нејзините одеци на Балканот беше и премногу асоцијативна за да ме остави рамнодушен.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Помислував дури и дека сум заскитан.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Отворено да речам, се исплашив дека ќе ме остави.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Е тогаш не се воздржав: „Извинете Иван Степанович, но Семјон одамна ми има речено дека не може да ме остави сама и да војува против своите.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Не заборавајте дека тој има и брат капетан меѓу Црвените.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Се извлекол и отишол некаде, ме оставил сам.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

КЕВА: Па... јас...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

ЦОНКА: (По него.) Поцко, синко, не прави такви шеги со господа! Слуша тој и кога шепотиш, знае и што ќе помислиш.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

ПОЦКО: (По него, крстејќи се со широки гротескни движење.) Господе боже, кога овој будалест син не ме остави сам да си поможам, поможи ми ти, господе, дај ми кум каков си сакам, па ќе ти запалам в црква свеќа како греда!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

ТЕОДОС: Сѐ ќутуци, околу мене, глуви, глупави! Да ме остават да се успијам. да задоцнам!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Не можеш да ме оставиш, земи ме, спаси ме, изговори го моето име.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Ама пресвјатаја Богородица, царица небеснаја, не ме остави да ми се радуват моите душмани, ами ме избавила от сичкиите мои жалости.

„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)

Ги отворив очите и почувствував нешто влакнесто на вратот и на целата лева половина од лицето.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Мони ме остави да ја чекам на кујнскиот стол додека се облече.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Молчев, надевајќи се дека ќе ме остави да спијам.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Продавницата се наоѓаше малку подолу, близу до лулашките.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Трчам да не ме остави возот, да не го заборавам патот за дома.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И само да се прашувам: кај ја однесоа неа, господе, зошто ме оставија мене?

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

— Нема да ме оставиш?

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ме оставија пак така сама во темницата од густото зеленило.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И така ќе ме остават на некое жешко сонце, на горештина...

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ме оставиле на една раскрсница и се скриле. Татко, дедо, стрико...

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ме зачистија и ме оставија сама.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Мајка би рекла: ,Ме зазборувавте и ме оставивте без работа!

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ме оставија сама во собата, а собата голема, што се вели, не е само за еден човек.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Куде ме остави саму?... (Оди накај иконата) Богородице мила, помози... (си шепоти молитва). (Надвор се слуша возбудениот глас од Богдана: Ништа, ништа, брале...

„Гладна кокошка просо сонуе“ од Блаже Конески (1945)

Стрина ти ако уште некој ден не каснеше кртули, сигурно ќе ме оставеше.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

АНДРЕЈА: Пукнав денес од работа. Сѐ тргнало да пазари. А ме остави газдата сам со чиракот.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

СТЕВО: Каде е Сивиќ? (Пауза.) САРА: Отиде. Рече дека ќе ме остави. (Пауза. Свири.)

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Јас те сакам. Ти ме остави како крпа. Сам си го барав.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Сендии, ме остави овде. Тој пиштол.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Еднаш ме остави и отиде назад на таа плажа, велејќи ми дека си го заборавила нашиот клуч.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Думав на валијата да му сторам ќејф со една џамија од моја страна, да ја кренам со мои луѓе и со мои пари, во слава на Алаха и на падишахот, само да ме остави намира”.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

И пак почувствував дека она одвратно змиулче ме каса внатре, во срцето или душата, сеедно, но не сака да ме остави на мира.