Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Патот неусетно ме водеше кон пристапите на „Пигал“, на „Анверс“, но, бидејќи уште беше дење, решив овде да навратам во вечерните часови.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Јас дури сега почнував да ја признавам за себе правата цена на неговата личност, и ништо од порано - ниту она големо залагање да ни ја предаде скаутската теорија, ниту вештината да ги примени тие знаења на самиот терен - не можеа да го закрепат во мои очи неговиот авторитет така, како оваа согласност да ме води кај воспитачот. пред кого сам не се решував да стапам.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Не знаев каде ме водат нозете. Одеднаш се најдов на улицата моја најсакана.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Никогаш свесно не сум анализирал ниедна своја поетска ситуација и своите поетски пориви можам да ги следам само таму кај што тие ме водат.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

РАНЕТ ДРУГАР

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Тато и мама ме држеа за раце така како што најмногу нејќам да ме водат: среде - како да сум заодалче и ме држат да не паднам.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Така раскрвавен и валкан полека ме водеа. Влатко и Дејко ме придржуваа.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Каде ли ме води оваа врска?“, почна да се прашува па и да се окопува.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Напати во заборавената куќа влегувам на погрешна врата Ме водат вашите гласови о луѓе Одвнатре викате а никаде ве нема Не помага ни тоа дека ги удвојувам очите.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Ајде ме води, преведи пред какви да се спомени, само пред свет ме изведи, срце ми чисто остави. ***

„Песни“ од Коле Неделковски (1941)

Можам дури да потврдам дека тој гердан на вратот на Цвета Басотова во летните ноќи многу пати го имав видено населен со безброј ѕвезди!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Значи да повторам, без некое чувство на вина: јас во повеќе куси мигови имам дружено со привидите.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Всушност со несигурни чекори се движам низ просторијата во која владее насилничкото расонување.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Всушност ме водеше помислата дека треба да го развиваме во нас она чувство кое ќе ни овозможи да ја уриваме оградата од грдите правила и рецепти, но притоа да не дозволиме да нѐ раководи желбата за напуштањето на оградениот простор туку со нашето однесување да овозможиме тој простор да се проширува и облагородува.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Само што овој пат сум свесен дека збрканоста престанала да ме води!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Со мене низ просторијата шетаат и зборовите на неуморниот иследник.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И, да признаам: и покрај болките и грдата несоница, па и неизвесноста во која се наоѓав, многупати ќе забележев дека ме водат чудни мисли; дека во тие ноќи во дворот на Басотови тонам и во необични соништа!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Бев многу колеблив, но научив да го следам патот по кој ме водат нештата, па започнав да ја читам современата философија и бев многу изненаден кога го открив тоа што го открив.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Така повеќе или помалку ја оставив философијата настрана, за подоцна повторно да бидам вовлечен во неа, клоцајќи и викајќи цело време.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Таму во градината, кога времето го дозволуваше тоа, или пак, кога студеше, во куќата, Фридрих Рихтер нѐ учеше како точката се развива во движење и линија, како линијата се шири во површина, како површината се претвора во простор.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Брат ми беше прашал дали мене би ми било дозволено да ги посетувам часовите, на кои потоа ме водеше секое неделно претпладне, во домот на својот професор.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Денес јас сум среќна братче ми се роди секој ден в училиште за раче ќе ме води.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Погледот ме водеше во психогимнастички ритам на сеќавањето што копаше по твоето минато -кој не се обидел, не успеал да го врати сентименталниот спој на стара приказна од моето и твое сновидение...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

- Кај било, вели Левтерија, кај ќе ме водиш, таму ќе идам. И на крај на светот, вели и го зема бокалот, се исправа, тргнува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ме водат во долот под Чучка, до кладенчето Трајкоско.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Кај ќе ме водиш, ми вели војникот и седнува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И секое залапување, секое загунѕување, ме води кон родниот крај.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Кај ќе ме водиш, ми вели Мирче. - Во заробеништво, му велам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Благодарам Севишен што ме водеше по работ и што не дозволи да се стрмоглавам во бездната без враќање.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Она што не можеше да го види синиот пајак со златна глава, притаен во моите пазуви, му го опишав во себе, додека црвеноокиот и зеленозабиот ме водеа кон кулата.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Знаев, но сепак ги прашав гардистите каде ме водат.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Зад планина сончев пожар. Над реката самрак жеден.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Јас не ви го кажав она што го смислив пред еден миг. - Што бладаш, што не си ни кажал?

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

- Можеби ќе ме води човеков со два гласа?

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Води го малиов јунак. По бојот со Мортенија, победата ќе ви е круна.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Каде ме водите далеку од мене во буднава несоница.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

„Каде ме водите?“ Колата се колебаше малку или, подобро речено, одвај се чу некаков звук, како некој да вовлекол картичка со информација под електронско око.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

А потоа и онаа помисла: ако навистина сметам дека доброволно дозволувам да ме води животот, од каде тогаш чувството дека доцнам иако втасувам речиси на време на автобуската постојка?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Волшебната тајна на гласот твој ме буди со копнежот пред-потопен болот ми го плоди, од сегашноста ме краде, мајчинство ми нуди небаре носталгија на боите, до исконот ме води.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Ја испружив дланката. Благото, освежувачко струење на ноќта ме водеше кон патоказ - зад портата, зад ѕидините.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Од каде о каде доаѓаш позната незаборавна песно ти дете безнадежно ти наивно стрело од тревите и птицо на калта сува и бескрајна врвицо низ дождот врвицо сребрена игрива камењарко каде ме водиш

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Леден здив да ми ја разбранува крвта додека ме заспиваат песни љубовни, додека ме галат очи љубени, додека ме будат усни јагоди црвени, сила да ми дадат чисти бели вистини, не се плашам од висини ја отварам душата и летам на крилата на пеперутката.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Во прегратките да ми спие сонот на бесмртноста, танцот на самовилите да ме води на свети места, а јас нежно да чекорам по невидливата патека на вечноста.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Не смеам да дозволам да ме води бес и лутина, ги сублимирам негативните чувства но, ќе го унифицирам гневот, тешко е, но ќе издржам.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Моето постоење, конкретумот на моето битие без тебе, без нас, без она што можеме да постанеме заедно, без нашата љубов, без нашиот копнеж и жед за животот би било сурово, измачувачко, ништовно.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Тогај свјатии ангели, што ме водеха, туриха от моите добри работи на терезиа, и што не достигна, туриха от това што ми хариза свјатиј Василиа мој духовник.

„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)

Ме води некоја закриена светлина по скалите.