кој (зам.) - секогаш (прил.)

Одговорите носат промени за кои секогаш не сме сигурни дали ги сакаме!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Таткото, глав­ниот лик во романот, постојано настојува да дознае зошто во овој порочен балкански круг, во кој секогаш треба да се почнува одново, било одлучено од највисоко место – да се уништат козите!
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми трагаше по одговор на прашањето зошто ги убиваат козите во некаков проклет балкански затворен круг во кој секогаш се останува на почетокот, во балканската варијанта на апсурдот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми загадочно молчеше, трпеливо ја смируваше со благиот поглед на своите сини очи, од кои секогаш зрачеше надеж.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми со години го криеше неговиот глас, првин од нас, неговите деца, од мајка ми, за да не сее премногу немир во нашите души, првин сакаше да ги филтрира тешките пропагандни пораки, кои секогаш целеа да ги доградуваат душите на луѓето како со чекан.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тогаш завршуваше само замислено да чекори крај бреговите на езерото, осамен, гледајќи ја играта на брановите, споредувајќи го животот со судбината на токму овие бранови, кои секогаш одново треба да започнуваат со патот кон брегот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
За чудо, не ја зеде црната, излитена службеничка чанта со која секогаш одеше на работа.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Фамилијата и куќата на Ризван бег од Ресна ми остана како куќа во која секогаш можев да влезам, кај Абди-паша од Монастир, исто така.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Нина го сакаше зашто чувствуваше дека се обидува трите деца да не ги закине за ведрите страни на детството и младоста, машките толерирајќи ги во палавостите, но и во ноќните мокрења што му се вратија на помалото братче кое и самиот трпеливо го преслекуваше шегувајќи се и терајќи го уплашеното дете на смеење, додека неа ја поттикнуваше на дружење со генерацијата, на излети со сокласниците, давајќи ѝ, секогаш кога ќе посакаше, пари за посета на приредби и претстави, дури молкум, правејќи се дека не разбира, и за матинеата што спорадично се случуваа, а на кои секогаш ја наговараше нејзината најдобра другарка Ребека.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Не можеа да поверуваат дека Господ се спуштил меѓу своите поданици. ?
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
И се разбира, и понатаму го читам Роберт Крамб, кој секогаш ме изненадува, ако не одушевува. ?
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Неговата мисла е како скок кој секогаш искри малку светлина.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
И Хилми си ја зеде грижата да ја исполни султановата наредба.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Навикнат да слуша извештаи за побуни во целата своја огромна царевина, кои секогаш ги задушуваше во крв, султанот го повика својот одговорен службеник за Европејска Турција, Хилмипаша, и кратко му нареди: — За дваесет и четири часа сакам мир во твојот реон.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Зелки, зелки, зелено светликави зелки се тркалаа удолу по Балканска улица и радосно им одмавнуваа на вчудоневидените госпоѓи кои секогаш се радуваат кога нешто се тркала удолу и кои никогаш нема да ја разберат приказната за гладната кокошка која сонувала просо како што никогаш нема да запаметат кои алишта се перат на 30, а кои на 60 степени.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Затоа таа се залета по својот пријател градскиот шут кој секогаш возеше точак побрзо од неа.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Сепак токму Margina #26-28 [1995] | okno.mk 215 Прага сјаеше сила и стремеж кон духовно соединување на Европа, порив кој секогаш одново се јавува, во еден лиричар како Рилке, на пример (можеби премногу прециозен), или во еден енигматичен поет како Кафка, да не споменуваме многубројни други.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Го нарече „прозор-греалка“ бидејќи тој, како и повеќето негови синтагми - уснени бродови (Mund- Boote), забни огради (Zahn-Zaune), тревнати бради (Gras-B, 139rte), спирални очила (Spiral-Brillen) - во својата формална амбиваленција истовремено потсетува на повеќе нешта: на мала печка и на оние виенски прозори на наемните куќи од времето на несолидните претпријатија (Grundjahre, понекогаш и Grunderzeit, е време на несолидно работење на германските акционерски друштва 1871-1872), кои секогаш имаат некој вид круна или капа од штукатура.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Имаше неколку ВЦ-а во Билиевиот оддел, лавабо и фрижидер кој секогаш беше преполнет со грејпфрут и оранж џус - луѓето на спид просто умираат за Це витамин.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но, не морав ништо да кажам; постоеше некој премолчен договор дека јас не сакам ништо да знам за тоа, а и Били знаеше сѐ да одржи кул.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
4 Некој би рекол дека - во однос на одредена филозофска баштина во која секогаш била застапена некоја природна страна - вашата филозофска пракса помалку е обесхрабрувачка.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сите се боцкаа точно во вената, освен (а кој друг) Дачис која се боцкаше под кожата.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Зошто очекуваме филозофија таму кадешто ни е објаснето дека мора да станува збор за нешто друго што е во врска со филозофијата?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Изгризената козирка од стариот, безбоен каскет, кој секогаш му стоеше искривен на главата и му го поклопуваше увото, ја дополнуваше неговата жалослива, дури по малку и смешна фигура.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Не беше тоа лоша плата за времето во кое живеевме, но Мајка, како што велеше, мораше со неа да прехрани шест детски усти, но и устите на нашите другари за кои секогаш имаше место на нашата трпеза... XXV Веста за сиџилите не престануваше да се шири во светот на ориенталистите.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Кога згасна и нејзиниот живот, во шепотот на тишината на Татковите книги, според непишаниот морален тестамент, мене ми преостануваше да го зачувам и да го дотолкувам распоредот на овие книги, да ги продолжам имагинарните битки кои секогаш започнуваа и завршуваа во оваа библиотека.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Помеѓу двете, ни се чини дека не се случува ништо. (235) Оние на кои секогаш им се случува нешто.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Најпосле, вујко ми Герман кој секогаш успева да биде внимателен дури и во најбеспомошните ситуации и чиј збор поради животното искуство секогаш ја има нужната тежина, рече со тон како некого или нешто да надитрува со вистина: "Тие се како и сите други луѓе", рече тој.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
А таму, на ан кај Стомнаровци, откако ги отспретнаа колите и откако ги врзаа коњите во пондилата, во меаната на штрек чекаа да дојде Аџи Пано, стрико Максимов: по него, за да го извика, Максим го испрати калфата Стомнарски.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И знајеќи дека таму кај што има борачка има и плачка, и знаејќи дека таму кај што се собрале Арнаути има и кавги кои секогаш со лошо завршуваат за христијаните, ги одведе потковичаните на ан кај Стомнаровци.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Даниел, кој секогаш беше сув и подвиткан, сега беше опустошен и не спиеше мирно, во сон стенкаше како да го измачуваше нешто.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Пудриерите со камена пудра, шишенцата со парфеми, убавите чанти, свадбениот подарок од Френк, кој се состоеше од комплет четка за коса со сребрена заднина и еден чешел, сите тие нешта и други работи таа не им ги даде на своите ќерки, на кои Даниел би можел да ги види, туку на некои небитни познајници, каде што беше многу мала можноста неговите очи, кои секогаш ги гледаа тие нешта, да ги забележат.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Кети беше вистинска свештеничка во некои примитивни тајни поврзани со земјата и со вегетацијата, и Рози, додека ја обработуваше почвата, реагираше на чувствата на земјата која секогаш комуницираше со оној што ја обработуваше со љубов.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Птиците и другите мали животни, кои секогаш беа гласни кога уживаа во бавчите на Адам, се повлекоа во своите гнезда и легла и му дозволија на дождот да го опсади нивниот рај.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Денешната политика ја сфати новата народната уметност како еден вид формулар: постојан текст на кој секогаш се става друг потпис, или не се става воопшто потпис.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Машката геј-култура, пак, е позната по обичајот да ги спојува еротиката и естетиката.265 ‌Ова, можеби, е причината поради која секогаш има нешто реакционерно во машкиот геј-култ на убавина.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Наводната разлика помеѓу нашите одговори на убавите тела и кон убавите уметнички дела треба да биде основа за темелна разграниченост помеѓу пристрасната и беспристрасната привлеченост, помеѓу користољубивата, себична, егоистична, возбудена заинтересираност и некористољубивата, несебична, алтруистичка, контемплативна беспристрасност.264 За естетизмот, понатаму, обично се мисли и дека искажува потрага по совршенство или посветеност на совршена убавина, која во голема мера е ирелевантна за погрубите, пониски дејства на сексуалната возбуда.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А во куќата имаше постојано гости кои секогаш беа добредојдени.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Која ли од овие куќи е куќата во која ме прифатија непознати луѓе од кои секогаш зрачеше топлина, блага насмевка и многу добрина?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Делчев, кој секогаш се однесувал со симпатии и внимание кон гемиџиите, му ветил на Орце дека за ова прашање ќе му пише на ЦК и дека работите ќе се средат.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Салата во која престојуваме кога врне дожд личи на третокласна чекалница во некое зачмаено село, особено поради тоа што има умоболни кои секогаш носат шапка, очила, стап и облека за патување, речиси како во приморските летувалишта, и кои тука се претставуваат како минувачи…
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Вчера нацртав една многу голема, доста ретка ноќна пеперутка што ја викаат мртовечка глава, со колорит со зачудувачка префинетост, црна, сива, нијансирана бела и со кармински одблесоци, или сето тоа магливо се врти околу маслинозелената боја; многу е голема.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во салонот на Берта Ауербах, сместен на спратот над собата на Сара, секоја среда навечер се собираа десетина млади луѓе кои се докажуваа едни пред други, обидувајќи се да кажат нешто умно за животот, за љубовта, за музиката и за литературата, и скоро се натпреваруваа кој ќе остави посилен впечаток.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Низ книгите откривавме и сликари кои никогаш не беа стапнале во градот во кој мечтаевме да живееме брат ми и јас; во оние за Бројгел и Дирер, меѓу фигурите на нивните слики, ги баравме будалетинките, тој веќе со векови исчезнат подвид на хомо сапиенсот, ги препознававме по чудните капи, најчесто со магарешки уши, или со две или три испупчувања налик на рокчиња, понекогаш со туфнички на нив; будалетинките, кои уште во времето на фараоните ги забавувале владетелите кажувајќи глупости, а скривајќи ги во нив најголемите мудрости, будалетинките кои секогаш се наоѓале во европските дворови покрај кралевите, кнезовите, грофовите; будалетинките кои сѐ до шеснаесеттиот или седумнаесеттиот век можеле да се најдат насекаде по Европа, се шуткале од град во град, од село во село, земале по некој грош на прославите на празниците; будалетинките, оној дел од човечкиот род кој можеби со мудрост се откажал од разумот, тие можеби свесно решиле да бидат за потсмев на останатите луѓе, потсмевајќи му се така на целиот свет, а и на оној кој светот толку погрешно го составил; токму таа свест дека светот е погрешно составен била можеби главната причина да се откажат од разумот. …
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога поигрувањето се претвораше во измачување, Клара го прашуваше доктор Гете: „Зошто го правите ова?“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Понекогаш тие игри беа измачувања, кога доктор Гете ги негираше исказите на оние пациенти кои опсесивно зборуваа за блиските кои ги загубиле, или кога на Ханс, кој секогаш кога ќе го слушнеше зборот „зошто“, удираше со главата од ѕидот, упорно му го поставуваше прашањето: „Зошто удираш со главата од ѕидот?“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во овој забревтан, механизиран свет, многу значи кога околу тебе постојат луѓе, кои несебично те сакаат и во кои секогаш можеш да најдеш поддршка.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Манџата на нашите културни дејци (се мисли на оние што се одредени да ја готват), изобилува со многу „поправки“ кои секогаш ја чинат непроменета, иста.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Тој, кој секогаш велеше дека е подготвен во секое време да умре за Христа, тогаш за миг попушти пред својата човечка природа, пред оној вечен и неодминлив страв од смртта.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Кога се враќаше дома доцна навечер по веќе темните улици на градот, се чувствуваше како градот во кој живее да му е единствениот пријател и партнер во неговите планови за следниот ден, за кои секогаш размислуваше одејќи кон дома.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Секогаш подзастануваше по првите поздрави, помалку разочаран од нивната празнотија, но повторно со истото исчекување на оние други, вистински зборови, за кои секогаш знаеше дека ќе следуваат.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Впрочем, не биле ни многумина други кои зборуваа за тие места како да ги знаат на прсти, за разлика од него, кој секогаш ги мереше своите зборови кога ѝ се обраќаше на јавноста.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Накитени, а некако непотребни зборови, со кои секогаш прво се претставуваше, го споменуваше Неговото дело и значение, а потоа најчесто поучуваше и прекоруваше.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
А таа верба е потребна за да се поттурне животот во нови релации кои секогаш ветуваат подобро УТРЕ од она ВЧЕРА!
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Ч Шкаф со книги - Честопати само украс.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Чест - Збор, заради кој секогаш се борат и кого што најмалку го следат. okno.mk 119
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Имаше шест сомуни од добриот леб, малку препечени и добро затворени во корките, како ореи, нив ги смести од едната страна на сандакот, во кој секогаш кога беа тука, ја чуваа храната, а по ова таму ги сместуваше и другите ситници што му ги имаше ставено во торбата Мара.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И тие тогаш ќе се плиснеа во една игрива група, која секогаш беше нешто цело за себе, а која знаеше напросто да се изгуби низ тие бучни улици, да се расплине низ нив.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Единствената работа, што ја носеше тврдоглаво со себе, беше неговата долга француска пушка, која секогаш би била нешто лесно за носење, но сега тој многу често се наоѓаше себеси како веќе ја посегнал раката да ја соне од себе и да ја зафрли некаде во тоа модрило и еднаш да се спаси од крвавото жулење на нејзиниот ремен во рамото.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но, тоа секогаш било еден голем, еден негов вистински лов, во кој секогаш знаеше да заплива без двоумење, тој лов на осамените вепри.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Му дојде сега и она тага, што требаше да му биде заедничка со неа, но која секогаш продолжуваше да останува само нејзина тага, од тоа, што таа не можеше да му роди уште некое дете; тоа лекарите го рекоа уште веднаш кога го имаа Јовко.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа беше еден негов лов, сите во неговото село му признаваа дека тоа е најмногу негов лов, во кој секогаш се впушташе, а сега неочекувано му стоеше тука, во таа длабока трага пред него, и го мамеше.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се менуваат работите низ годините, ама има и такви кои секогаш остануваат непроменети.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И многу сум среќна дека немам личен доктор за сопруг и партнер, кој секогаш би ми препишувал колку мг. треба да пијам од „енапот“ поради притисокот во вените, колку „деметрин“ во мг. поради несоницата во ноќите кога, од желба по него, очи не можам да затворам, па кога наутро ќе станам од постела бела и незгужвана, со „андоли“ да ми ги олабавува згрчените мускули.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Јас во категоријата на жени кои секогаш чекаат, домашниот „дозер“ кој опслужува и усреќува некои други перачки на веш и постелнина во машини „Горење“, затоа што така нѐ учеле, си молчев и не прашував.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Рада која секогаш беше снаодлива, сега се најде во маѓепсан круг.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Искрите кои секогаш беа присутни меѓу нејзе и Рада, наместо да се претворат во оган, сосема исчезнаа. За Рада ова како да беше олеснување.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Помисли дека се сметки за комунални такси кои секогаш во ден се точно доставени за наплата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Единствено Рада и Томо ја поштедуваа во попладневните прошетки, кои секогаш завршуваа во јодната бања, во која хидрото и кинезитерапијата ги релаксираше нивните тела.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Иако Рада инсистираше да не шета сам, Томо, сепак, се тешеше со сигурносната "алатка" во рацете, инхалаторот кој секогаш го носеше во својот џеб.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сестрата на Томо, Ана, која секогаш беше некаде, но не и дома, овојпат беше седната на масата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се исплашија дека не само што не ќе имаат можност да ги допрат наследените пари, туку постоеше реална можност да го загубат и Томо, сигурниот извор на пари, златниот рудник од кој секогаш црпеа за благопријатното живеење.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Но добро е, можеме да бидеме среќни и горди на Рада, која секогаш и во се ни го осветлуваше образот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Му веруваше на тој искусен водич, кој секогаш знаеше да го пронајде излезот низ лавиринтот на скалила и цветни тераси.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Тоа е животот. Вечна борба во која секогаш победува смртта.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Рада, која секогаш говореше течно, почна да пелтечи. Лицето ѝ доби восочна боја.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Бидејќи имаше време на претек, тајно, без знаење на Рада, веќе ги беше купил венчалните прстени кои секогаш ги носеше со себе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во приказните, мирниот човек со умерени гестови, со светло сини очи и длабок глас, е оној кој секогаш излегува како најопасен на крајот, но во вистинскиот живот, а и во оваа приказна, случајот не е баш таков.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тој имаше и некои други алишта и украси, како што беа кафеавите, гускини панталони пикнати во енормно големите чизми, црвените шамичиња и револверите, како и една пушка, сместена преку седлото заедно со кожниот колан со милиони куршуми на него.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Не знаеше ништо за стаклото и порцеланот, за слоновата коска, седефот и металите кои молчеа околу неа, кратко и тивко отповикувајќи се само на допирот на нејзините долги нокти кои секогаш ги престигнуваат прстите, осамени, недопрени од работа.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Ми дава надеж и љубов која секогаш ја носам со мене.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Честотата на стапалките ме радуваше повеќе од старата логика во која секогаш сомнително се плеткаат читања, летања, но и слободни паѓања од карпи, во собата за сослушување во приземниот дел на оваа станица.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
На новите ученици, како и на старите, професорката не им изгледаше претерано од бивно: уредно ги пишуваа сложените задачи додека пред нив се вртеа самодвижечки топчиња кои секогаш го возвраќаа ударот.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Навистина, ние правевме пикник под вистинска елка, играјќи чудна игра која дедо ми ја нарекуваше „одбројување“ и во која секогаш морав да го прашувам за часот, а тој да го одредува правецот и чекорите кои требаше да се направат.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Набљудував бучни лица на актери кои секогаш шифрирано и различно привлекуваа внимание.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
И Марија, која секогаш кога ќе се вратеше од работа дома, ја тераше да се мие.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Кога ќе дојде вечерта, ја гледа аловата боја на зајдисонцето што ги поплавува околните брда и планини, кога селаните што се враќаат по патот од полето, седнуваат кој каде по камењата и меѓите и го гледаат заоѓањето на сонцето, неговата чудесна светлина, како што тоа го чинеле древните луѓе кои секогаш заеднички го следеле заоѓањето на сонцето и се молеле пак да им се врати.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Во мојот живот, како да ја наследив татковата и семејна судбина на егзилските парадокси, кои секогаш на животот му даваа сосема подруга смисла и го поставуваат во некакво неразбирливо и апсурдно наттрчување со неумоливата историја.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Беше повеќе игра на посакуваните симболи отколку на текот на реалноста која не беше толку идилична колку што се посакуваше...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Махмуд Дарвиш Палестинското прашање и натаму продолжува да го бранува светот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Иако оддалечен од првите дипломатски траншеа на Блискиот Исток, вратен во Македонија, продолжував на друг начин да ја следам драмата на Јасер Арафат, како еден од последните владетели, на чиј пат, кој водеше низ крстопати на лавиринти, од кои секогаш умееше да го одбере вистинскиот пат, да го најде можниот излез.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Шепотливо ги поздрави. Татко мило ја погледна како виновник за грев кој секогаш му беше простуван од Мајка кога беа во прашање книгите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Револуционери кои станувале владетели во своите земји, нобеловци, славни писатели биле наши пријатели, пријатели на бараните книги кои секогаш успешно им ги наоѓавме коментира Армен Самуелиан, творецот на Источната библиотека, кој беше познат по својот толерантен однос кон книгите од сите режими и од сите источни краишта на светот од Балканот до Блискиот и Далечниот Исток, до Кина и Јапонија.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
За компромис не размислував, но, и ако дојдеше до тоа, никако немаше да се согласам да ја убијам жената во себе.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Беше договорено, право на прашање или реплика да има само Тихомир кој секогаш на предавањата седеше во првата клупа, на крајот, од десната страна, во редицата во која беа сместени осамените срца од педесет до шеесет години.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Сепак никогаш не успеав да ја започнам плетката со конецот на разумот и со конецот на страста и тоа сега го чувствувам како свој пораз што потајно тлеел еднаш под допирот на зборот, другпат под допирот на телото, на кои секогаш реагирав различно.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Гестовите на нејзините раце секогаш бавно одеа во широчина, според ритамот на нејзиниот умерен глас и начин на раскажување кој секогаш оставаше простор за блага таинственост.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
А, имам и три-четири кои секогаш ми се на масата.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
За таа помош што му ја направи, владиката постојано навраќаше кај Цветко кој секогаш го пречекуваше со печено прасе гостејќи го убаво.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
— Шо правиш тука, бре, клапче, волку рано? — го праша Шпиро, кој секогаш беше прв, а сега, ете, Крсте го преварил.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
По добрата вечера и уште подоброто пиење, за кое време Пере постојано ги канеше сватовчините со познатите негови зборови: „Повелете, браќа, како во своја куќа, од своја мака!“ — зетот Крсте ја наду и гајдата од Перета, која секогаш беше готова да проквичи, штом ќе дојдеше некое весело друштво.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Уште кога ја омириса миризбата на тос, со која секогаш скапоцените ткаенини беа во тоа време прскани да не ги напаѓаат молци и други инсекти (таа миризба по селата ја сметаа за турска) Анѓа навистина почувствува одвратност до блуење.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Не толку заради земјата, бидејќи таа не ги привлекуваше нивните апетити, зашто беше пуста пустелија – џунгла, ами да не ги соблазнуваат нивните чифчии по полето со таа нивна слобода со која секогаш и секаде се фалеа.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Таа беше на браникот на семејството врз кој секогаш, најпрвин, удираа обезличувачките бранови на историјата, на религиите, на идеологиите.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кога се будеше, ги мобилизираше сите сили коишто ѝ преостануваа за да ме погледне, да го промени изразот на усните, да го доближи до оној некогашниот, по кој секогаш се препознаваше.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ја задржував, колку што имав свесна моќ за тоа, во спомените, потоа, низ лавиринтот на потсвеста, таа за миг ќе ми се појавеше во некој од сништата кој секогаш се збиднуваше зад границата, во родната земја.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Беше тивка и храбра, силна во својата величествена самота, во тој наш голем пораз, одвлечени на маргините од животот во кој секогаш имаме веќе спакувани одговори за нашите одложени знаци на возвратена љубов.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Го погледна милозливо. Си ја покажуваа, во овие залезни години, својата љубов која секогаш постоела меѓу нив, но никогаш не била именувана.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
На крајот, сосема ретроспективно, со тешко срце, и со едната нога веќе вон исцртаните контури (што локва од Сенка прават!?) на однесениот (кој секогаш и бил однесен, карактеризирајќи се токму со тоа деридијанско Не-присуство!, но сепак...) „леш на постмодернизмот“ (и богами пак отворајќи цела дузина прашања за „гацањето по /во/ себе и за оние мрачно преемблематизирани субјекти и објекти на Лакан...),
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
ПРИЗНАВАМ: Призрак п. Сенка е некаков тип на „Постмодернизам за деца”, тука некаде покрај, или во едно искривено огледало соочувајќи се со оној „Постмодернизам за деца” на Лиотар, обидувајќи се да биде една сублимирана реакција на него.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Во текот на целиот тој ден авторот, отиде во Брезница Митре Геровски, на повеќе пати излегуваше од својата соба во Петриното мотелче на вакви куси прошетки на кои секогаш крајната цел им беше средселото и селската продавница и се враќаше во собичката да запише уште нешто.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Со благиот поглед, од кој секогаш зрачеше тивка енергичност, рече: - Сестро Воскресија, нашата куќа е и ваша, а вашите пријатели в куќи, се и наши...
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Сепак, не би се осмелил оваа т.н. свечена популарност во комшилакот да ја означам како една од причините што анти(-)упатствата и натаму се множат без прекин.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Мојот фламбоајантен пријател Хорацио Цвикало (без средно име), кој секогаш во вистинско време ме теши со вистинска приказна.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Го слушнав дури од некој зааскитан дел на мојата загриженост и прашањето кое е тоа мое грдо пријателче?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Дури ни оние во кои секогаш беа присутни искуствата на она мое грдо пријателче, што секогаш самото себеси се сожалува.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Да, тој е бајколикиот Град во детските игри, во кои секогаш ја посакуваше улогата на принцот.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Зборот „некогаш“ е надеж дека пак ќе ја сретнеме загубената љубов, со истиот жар што сите го носиме, пламенот на љубовта кој секогаш во нас гори во симбиозата на вечната опачина на болката.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Со желба повеќе да сакаме и мисла дека пак ќе се вратиме на старото за нас свето место.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
24 Треба да нагласиме дека овој друг, што само како чија спротивност постои заедницата, не може да постои независно од себе-истиот или суверениот субјект кој секогаш го дефинира другиот само преку сопствениот лик.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Изгледа токму тоа е, бидејќи целиот нејзин живот бил само бура што носи и однесува, потоп и несигурност, а на кои секогаш им пркоси верувањето го носи и го праќа промислата. Некаква еврејска ли истрајност?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Четворицата курири кои секогаш во чекор го следеа Маркос и никогаш на отворено не отстапуваа од него, внимателно го слушаа Кикицас: - Ова што ќе ви го речам сега е и молба и најстрога наредба.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Нашата радост почнуваше кога мајка ми прво ќе ја наместеше софрата пред дедо ми кој секогаш седеше од десната страна на огништето и кога ќе се вратеше со кочанчињата и со долапот за пукање на пуканките.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
А има фалбаџии, дрдорковци од кои не можеме да се одбраниме, кои се фалат за безначајни работи, кај кои секогаш сѐ е „нај-нај“, кои секогаш се „први“, кои секогаш се „најпаметни“ и кај кои секогаш сѐ е „првокласно“.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
МИХАЈЛО: Мајко. Ова цел живот ни го кажуваш. Или никогаш ништо не си ни носела или редно е некој да ги потепа бесните кучиња кои секогаш, баш тука блиску, пред прагот, се ни претураат, во јазот, во кал. (Пауза)
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Десетмина „Маасови” агенти кои секогаш го следат ќе се соберат околу автомобилот како мравки; „Маасовиот” сигуроносен апарат ќе се стврдне околу точката на неговото исчезнување како епоксидна смола.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Нејзината мајка се отсликуваше според Цвета, која секогаш беше неиспрана, неисчешлана и често се помочуваше.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Калија везеше многу убаво. Попладне, откако ќе ги свршеше домашните работи, туку ќе се курдисаше на чардачето и, наведната врз ѓерѓевот сѐ додека беше виделина, го чекаше така Маркота од дуќан, кој секогаш ѝ носеше измирска алва во книџе.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
А кожарот, кој секогаш го снабдуваше Маркота со оној преубав жолт сафтијан прочуен надалеку, само заклати глава: „Вистина“, рече тој, „ако не ги платам испенџето и џизието, сосе семејство ќе ме продадат на џизаедарот Мурат-ага од Кожле, кој е откупник на државните даноци за скопската нахија.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тоа беше Турчин со зачалмен фес и ибн Пајко тојчас го препозна амамџијата Селим од Чифте-амамот, кој секогаш го триеше со топли ленени крпи кога овој со Калија одеа во саботите на бања, едниот во женскиот, другиот во машкиот дел.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Мислам дека уште повеќе го предизвикуваше мојата цврстина, го провоцираше мојата правичност заради која секогаш ги казнував грешките.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Да не си го прескокнам и роденденот како многу битен настан кој секогаш завршува толку тажно. Го прославив, се разбира сама.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)