Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Особено кога ќе се расчуе меѓу луѓето собрани околу мојот мртовечки сандак во кој јас не се наоѓам.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Го гледам целиот тој предел како да ми е на дланка, но истовремено тој е колку една ледина на која јас како да сум дојден на викенд.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Овој човек, вака слаб и жилав, триесет и две години стар, нехранет со силна храна, или пак слаб заради работата што ја работи, се нафаќа да се фати за гуша со оваа голема работа на копањето на бунарот, да слезе долу и да ја најде жилата на која јас веќе толку многу мислев и веќе повеќепати го доживеав моментот на појавувањето на водата, иако копањето не беше ни почнато.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Таа мистериозна игра, која јас така почнав да ја нарекувам, продолжуваше да трае сѐ до крајот на работниот ден и многу често ми пречеше во работата, особено кога се трудев да се задлабочам во нешто.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Секогаш имаше поважни работи заради кои јас ја заборавав, немав време да ја посетам, немав трпение да ја слушам, немав капацитет да ја разберам.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Секогаш ни велеше дека ќе умре.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Затоа, пак, сега благодарејќи на ракописот што таа го остави и од кој јас се обидувам да составам целина, а да не ја посрамотам мајка ми, ја сваќам иронијата... (Додека ги прередував работите во собата на мајка ми..... ја најдов Небеска..., посветата гласи: „Филип ти пожелува што побргу да оздравиш, а јас никогаш повеќе да не се разболуваш!“)

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Барем, не свесна потреба.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Пар луѓе кои јас ги сакам, постојат за мене, се надевам дека постојам и јас за нив.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Проблемот е сличен на оној во кој се најде Кратил во истоимениот Платонов дијалог.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Или, искажано на поинаков начин, ако прифатиме дека изразува некои одредени гледишта (оние кои јас ги резимирав), тој изразува нешто што, доколку е во право, не може да се изрази.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Како тогаш ние треба да го разбереме она што тој го вели доколку како такво не постои ништо што тој вели?

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Во таа смисла, францускиот поет и сликар Анри Мишо (Henri Michaux) за психоделичните доживувања го кажува следново: “како да го опишам# Очигледно многу тешко, бидејќи, за да бидам способен за тоа, би морал да поседувам питорескен стил кој јас едноставно го немам, исткаен од изненадувања, бесмисла, изненадни блесоци, удари и противудари, лизгање и лакрдија”.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Медицинскиот џип се доближи до самата граница, како последна жива закана, како трагичен епилог од сценариото на живата драма во која јас бев единствениот лик.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Да го спомнам и она предупредување што му го реков пред да заминам: „Знаеш, му реков, животот не постапува секогаш на ист начин.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Му раскажав за повеќе случувања во кои јас лично се обидував да изигрувам херој или трагач по вистини, и дека, за мое големо разочарување, животот ги користеше таквите мои недоволно обмислени потфати само за да ме исмее.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ете, од сите овие мои објаснувања мислам дека можеш да заклучиш дека ниту со совет а уште помалку со упатство сум ги поттикнувал кај него намерите што можеле да го турнат во некоја неразумна потрага.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„А напати и ме казнуваше”, додадов. „Грдо ме казнуваше”.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Најпоследна падна највисоката, од која јас често гледав на околината.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Ако го читате на тој начин, тогаш читањата на формалните написи и задолжителните јавни настапи како што е овој - во кои јас стојам зборувајќи овде додека вие седите таму и слушате (или барем се преправате) - можат да ви изгледаат во најмала рака несовпадливи.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

ЗАКЛУЧОК Тераписките практики на кои јас укажувам како на „декоструктивни“ помагаат во воспоставувањето на чувство на „делотворност“.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Еден начин на кој можеме погрешно да го разбереме насловот е да го читаме како да значи дека на конференцијата ќе има разговори за терапијата.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Проверувајќи ги овие практики со клиентите, научив дека според нив, вклучувањето на одговорите на терапевтот и на тимот е многу значаен фактор во постигнувањето на промените во нивните животи.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Еве како точно гласи писмената изјава до македонските издавачи: До македонските издавачи: Ве молам да се придржувате на корекциите кои јас ги обележав во романите Мара, Ова е мојата татковина, Лавот од Јанина и Орелот и штркот.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Државниот Законодавен дом за мене не претставува само зграда во која се донесуваат законите тој за мене е храм во кој јас стигнав по долг аџилак (Исто).

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Тоа беше нашето време, времето на молк за телесноста.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тоа беше време кога младите, или барем оние млади кои јас ги познавав, живееја во очекување на остварувањето на љубовта, а почетокот на заедничкиот живот веруваа дека ќе биде симнување на рајскиот поредок на земјата, а потоа ги отрезнуваше баналноста на секојдневието кое ги очекуваше, бидејќи секое очекување кое е поголемо од стварноста, како и секоја љубов која е поголема од оние кои се љубени, завршува или со пропаст, или во тривијалност.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Буквално преведено значење или Два расказа за пример Во последниве два расказа, за кои токму стана збор, примената е една постапка која е карактеристична за поголемиот дел од расказите на оној автор, и која јас овде и сега, за потребите на оваа анализа, а во недостиг на појасна формулација, ќе ја именувам како „буквално преведено значење“.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

И, додека си мислам дека мојата срамна прошетка заврши, професорот им објаснува на децата, од кои јас сум една рака години постара, дека сега „пациентката ќе ја полнат со воздух“, па ќе ја посматраат.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Мојата енергија ќе биде замок во кој јас ќе бидам штитена како принцеза. ќе ги остварам сите мои мечти и желби. * * * Најчудно од сè е што во животов среќавам многу луѓе слични на мене, по тоа што се чудни, но на различен начин.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

За време на анализирачкиот процес на формите, Frere-Jones почнал да гледа работи „со кои јас сосема не се согласував“, и по неколку недели работа над буквите, сите биле различни.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Тоа е мој живот кој јас треба да го живеам и нема сила што ќе ме натера да постапам поинаку. Јас со грчкио конзул не се мажам.“

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Тој беше вистински шраф на големата машинерија на механизмот на владеењето во кој јас со мојот наивен ентузијазам можев да се вклопам засекогаш.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Многу нешта во кои јас можев да се сомневам беа покривани со односот на Деница кон Крумета.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Тогаш кај Ема имаше еден елемент за кој јас немав поим: таа алудираше на некава моја инволвираност, со посредство на Мариела, околу некои снимки со компромитирачка содржина.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Дали е тоа игра на случајот или игра што воопшто не е случајна, за која јас и Ема најверојатно не сме доволно свесни, игра во која, можеби, допрва ќе се сплеткуваме? Кој стои зад сево ова?

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Потоа, дека истото важело и за сијалиците кои јас не сум ги гасела, како што до премногу доцна не сум ја гасела и сијалицата во собата каде што спиев.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Тие прават нешта на кои јас и не би помислил.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

БАРБОШИН: Има прашања на кои јас не сум обврзан да одговорам.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

А сите тие се лица на луѓе, кои јас ги знам или порано ги знаев и кои сега го набљудуваат мојот живот.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Тоа се обврски, кои јас немам сили да ги поднесам при сегашнава положба.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Ги затворија вратите од вагоните. Локомотивата свирна и тргнавме по шините по кои јас појдов пеш.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Пројуривме низ неа.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Или ме сфати но на свој посебен начин за кој јас немав, барем тогаш, доволно разбирање.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Седум тажни денови кои јас можев и морав да ги одработам само со иронија.

„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)

Овој двонасочен редукционизам е контекстот во кој јас ја гледам когнитивната наука: ние не тврдиме дека имаме комплетна теорија на невроните или шемите на која, кога само би можеле да ги извршиме сите пресметки, би можеле да сведеме сѐ што се знае за човечката когниција.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Во среда постевме, а леќата се вареше на оган од суви лепешки, кои јас секое утро ги лепев по ѕидот за да се исушат.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Тоа пак што не ми се чинеше, туку бев сигурна дека е така како што гледам, беше Игбал, седнат крснозе, Игбал за кој јас во тој момент уште не знаев ни кој е, ни дека така се вика, ни од каде доаѓа, ни каква значајна улога оттогаш натаму ќе има во мојот живот.