кој (зам.) - те (зам.)

Триесет и двајца се прасиња, 14 се кокошки, а тринаесетмина се магариња!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Грета: А сега кажи кој те натера да ги направиш тие гнасни злодела?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тинејџерката: А какви се тие клошари што ќе дојдат на тоа парти?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тики: Но таа има договор со тебе.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Краста: Секако, но што се однесува до Грета, си мислам во себе, Грета, кој те ебе!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тики: Сѐ озбилни луѓе, богати бизнисмени кои те обожаваат.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Кој те удри? - Никој, - одговори Гоце. - Ами што си таков? Гоце молчеше.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Знаеш ли кој те тепаше?
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
АНЃЕЛЕ ГО ГЛЕДА ДИМИТРИЈА.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Препушти ги деловите на твоето тело да се раздвојат, а во средната точка на мозокот достигнувајки нирвана која ги судира генеричните синапси, како енергијата што кинетички патува од јон до јон, образувајки празнини кои те исполнуваат.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Можеби неговиот сок претрпел трансфузија на хемикалии (можеби, мравја киселина исцедена по електролиза) па затоа е онака HAPPY со поглед кој те заспива и Маргина 35 93 тебе.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Кој те кладе тебе кмет, партал? Камо го јас да го видам!
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
А оние кои те прашуваат зошто молчиш, нека го побараат твојот глас – тука е некаде во близина, заедно со Коеновиот, во некое ќоше.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
И без да сакаш ти веќе влезе во едно грдо време во кое, загледан во оние исконски карпи на твојот роден крај, ти осознаваш дека и не е многу тешко да се стане камен; бигор и мрамор, дури.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
„Сѐ зависи од отвореноста / кон себеси, од искреноста / со која ја прифаќаш или не - / вистината која те опкружува и која има / големи, крупни очи кои гледаат / и отаде невидливото.“
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Сѐ зависи од отвореноста кон себеси, од искреноста со која ја прифаќаш или не - вистината која те опкружува и која има големи, крупни очи кои гледаат и отаде невидливото.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Се пее до коска и подлабоко, се пее дотаму до каде што критиката не може никогаш да втаса, а песната, еве, сепак успева да го развее знамето на својата победа, но и на своето самопредавство, капка по капка, стих по стих, истекувајќи во две тишини (“една мала, во која те сонувам / и чекам, и една голема / во која исчезнувам“).
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Ти и не знаејќи околу мене насели две тишини: една мала, во која те сонувам и чекам, и една голема во која исчезнувам.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Но, каде си? Ти и не знаејќи околу мене насели две тишини: една мала, во која те сонувам и чекам, и една голема во која исчезнувам.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Кој се грижи за тебе? Кој те разбудува? Кој ти приготвува појадок?
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Ајде, веднаш да ѝ напишеме писмо на баба. Навреме да го прими.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Олеснително воздивнав и се загледав во очите на тато. Ме прочита како отворена книга.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Кој те праша тебе, кој ти се плаши? — почна да вика сега татко му и со сила го наседна на столчето баш на кое седеше Адем.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Боб: (на Жан) Знаеш зошто те слушавме? Од мрзливост. Кој те произведе во газда?
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Заспиваш, слушаш непознати гласови кои те плашат, но тоа е само сон, помислуваш.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
(...) На мојата изложба во Ферус галеријата во Лос Ангелес отидов со комби, заедно со Вин, Тејлор и Џерард.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
(...) Никако не можев да сфатам дали толку многу работи во шеесетите се случија затоа што многу малку се спиеше, или малку се спиеше затоа што имаше толку многу работи да се направат. Веројатно беше и едното и другото. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 163
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Јас земав мало количество Обетрол, кој ми го препиша докторот, но дури и толку малку беше доволно да се добие оној Happy-go-go-feeling во стомакот кој те тераше да работиш, да работиш, да работиш.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
- А кој те ангажира тебе? - За таа работа? - За снимање на филмот. - Геро. - Кој е тој Геро? - Како кој е?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Кој те прашува од каде дошло? Важно е поубаво.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Бог нека те исчува убава и чиста во срцето, рече, а проклетства нека удрат на мене кој те нагрдив.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Почитуваш нов правец, на оној кој те почитува тебе.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Но, нејсе, тоа е друго прашање. Остави ги лажните идеи кои те опседнуваат, космополитизмот, на пример.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
И зошто да кријам, бев среќна дека барем неговиот сон ми верува штом ја отчепил стерната за да дотече вистината.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Времето е најупорниот дошепнувач на вистините.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но наеднаш се сетив: а кој те спотерал, жено, па брзаш со заклучоциве.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Прифаќањето на стигмата на хомосексуалноста станува возможно како тактика за нејзино надминување единствено кога оние што ја прифатиле исто така и одбиваат да ја признаат како вистина за своето битие, кога ќе одбијат да се гледаат себеси како сосема, докрајно, неотповикливо опишани од неа.214 Да се откажеш од полагањето право на достоинство е да платиш мала цена за растурањето на сериозноста и автентичноста на натурализираните идентитети и хиерархии на вредности кои те унижуваат.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тогаш, во тие времиња, голема казна беше да бидеш избришан од партиските списоци, а тоа беше казна која те исклучува од сѐ и остануваш сам и за тебе и околу тебе ништо не постои.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Си погледна во рацете. „Луѓето кои те посвоија ми се видоа добри.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ист си како онаа чија крв ја носиш, и која, да не те дала на посвојување, ќе те фрлела да умреш на улица, за да не ѝ пречиш кога муштериите легнувале меѓу нејзините нозе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ми кажаа дека немаат деца, рекоа дека живееле некое време во градов, и се подготвуваа да заминат дома. Сакаа да се вратат со дете.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ист си како твојата мајка. Не онаа која те пораснала, те научила да свириш на пијано и која те учела да ја сакаш поезијата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Му реков: „Ист си како твојот татко. Не оној кој те одгледал, туку оној крадецот, кој штом слушнал дека те зачнал, побегнал од онаа во чија утроба го фрлил своето семе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Стефан или Јеремонах Захариј, таткото на Спиридона, твојот дедо, кој го роди Петрета и кој те роди тебе, те дочекува и се радува, сине мој.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Со секое издлабено делче во дрвото, со секоја направена фигура, се качуваш стапка по стапка по овие угорници, ги искачуваш овие височини кон кои си тргнал и по кои те искачува делото...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Доаѓа дете, а овој го прашува: „Кажи ѝ на госпоѓава кој те направи човек и што кола ти купив?“ „Ти господине“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А ти, кај си? И „кој те љуби... додека сум јас на стража?“
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ма, кој те љуби тебе? Сега мене ми е редот.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Однекаде слушам, како оддалеку слушам: - Што е, мори Велико, што ти стана, кој те удри? Се обѕрнувам и го здогледувам Лазора Ночески.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ами, кој те врзал овде? - го прашал 'рслано.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Зјапам во очите на луѓето околу мене кои мирно го издржуваат моето испитување. Никој не вели ништо.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Колку е фино кога имаш пријатели кои те прифаќаат таков каков што си.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Прави работи кои те исполнуваат. Биди корисен.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Сѐ што ми треба е хипноза. Онаа засладувачка материја која те крева до облаците.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Тоа е највозвишената сила на ангелот кој те чува, дете мое.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Како во некоја несреќа, да умрел вајарот кој те вајал.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Каков е тој зо дух во тебе, Леме, кој те изулавил толку многу, кој е тој проклет ѓавол? - праша со тага, несреќен.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Среќа е еден убав збор, мисла која те допира оддалеку... копнеж кој те буди наутро...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Те нема да наминеш до портата на случајноста... онаа порта која те доведе до искушение.. онаа која го освои твоето немирно срце...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Друго, тука е и внатрешниот импулс кој те тера да работиш на поразличен начин од секој друг.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Беше можно тоа да се компензира со работа, волја, и пред с со позитивен однос, љубов кон народот кој те прифаќа, ти ги отвора вратите на својата земја.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Доцна ми стануваше јасно во животот дека револуцијата, покај примамливата дијалектичка патетика која те привлекува во младоста, во доцните години на животот принудува да се соочуваш со нејзината метафизичка завршница.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
„За медалите те прашав, ајдамаку. сакам да знам кој те искити со нив.“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
„Кој те поткажа?“ праша Винстон.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Како да си пливал против струјата која те враќала назад, независно од тоа колку силно да си се борел и потоа како да си свртел и си се препуштил на струјата, наместо да ѝ се противставуваш.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„ Се сеќаваш ли дека на едно место во твојот дневник напиша“, рече тој, „ дека не е важно дали јас сум пријател или непријател, затоа што сум барем човек кој те разбира и со кој може да се разговара ?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
2. КНИГАТА Е ЧЕТИРИ ОЧИ - двете биле да видиш кој те смета за глупак, другите две ко клинци на меморијални плочи неизвадно се заковани во школската клупа...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Ако е исто и во двете слики, тогаш каде се оние двајца со тефтерите во кои те внесуваат за да не се загубиш негде по пат?
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
И ми вели И му велам: Дојде денот за меѓусебна пресметка Не со зборој од здробен камен, Не со сабји од очите што ни блештат, Туку со самување Девет дена Во девет века Што се враќаат Како небесен дожд од камења Меѓу кои Те препознавам, Ме препознаваш.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Оваа збирка на залудни мисли се вика „Бед Инглиш“ (во чест на мојот нов, маќејски јазик), со поднаслов „Иди Даре, кој те ебе, може Вардар и без тебе“.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Знаеш ли кој те тепаше?
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
- Кој те научи на тоа? - праша Трајче.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Во сонот што те води по меки врвици по остри гребени во кои те чекаат час плавни починки час модри висини.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
1. Да пловиш или леташ Исто е, штом си вон од себе, Излезен од својата кожа, ум, Ако си небесен друм, Упатен кон Севишниот дух И ти дух си, невидлив, молчелив Делче од бескрајот од етерот Од ветерот кој те носи, носи, Тогаш што си? Небитие?
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
КУРТА: Кој те избра? ЧОВЕКОТ: Сите!
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
„Глупоста, а кој друг“, вели тој и самиот изненаден од решението што го донел.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„А кој те поведе на тој пат, руски човече“, го прашувам јас.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Кармата. Солта. Кој те крми, жедта не ти ја гасне.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Искачи се на врв- себе и повлечи се во подножјето има плодни почви јаболка кои мирисаат на магдонос и нане поради долгиот престој во ист сад зборови кои се припикнуваат во пазувите -мажјаци скокотливи, полнозначни, семеносни- глетки кои трчаат по тебе како верни загари времиња кои те опоменуваат обѕрни се, објави се но не застанувај што погоре, толку подоле она што во себе го имаш единствено го имаш.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Се надевам дека дождот некаде ти ја мокри косата како и мене и кога животот нема да ти биде лесен, кога ќе бидеш налутен и скршен ќе се сетиш на мене и колку беше лесно да се живее животот и топлина ќе ти ја обземе душата.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ако не можеме да бидеме заедно, ако неможам секој ден да ти покажувам колку те сакам, останува да се надевам дека барем понекогаш се сеќаваш на моите лудории кои ти правеа рингишпил во главата, кои те скокоткаа и блага насмевка ти се појавуваше на усните.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
А и месо не мораш да јадеш ако не сакаш, кој те тераше? - и ми го сврти левиот образ.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Овојпат не избега кога ја погледнав, туку продолжи така лудо да ме гледа.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кој те пуштил ваму, сама, ми вели, те знаат ли од дома?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дупат и ти ја вулат снагата. Ама, кој те слуша што кажуваш!...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кој те гледа дали си здрав или болен...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
БОЖО: Кој си ти човеку? Некој врховен судија? Кој те викна овде?
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
(Манастирот. Евто подготвува малтер. Михајло седи со врзани раце и очи.) ЕВТО: Како не знаеш кој те врзал? Кој те тераше да доаѓаш ваму?
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Споменатата наративна поетика, колку што дава можности за опфат на големи простори и длабочини, доколку изобилува со меѓници кои те ограничуваат да одиш понатаму во опфатот.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Чувство на возвишена убост од преголема емоција, таква каква што има виолината на Паганини кога ја свири најпробојната мелодија, онаа која те приближува кон вечноста, онаа која те прочистува до сржта.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ама кантарот покажал десет! Сведок си имал! Кој те пита?
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Јас ништо не им признавам. Сигурно некој ни го украл печатот, му велам на тој еден истражен што им беше. Ама кој те прашува.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
А кој те тераше во толку да си дома? - Никој, самата јас.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Како да не, никој, така само ти се чинело, тие тоа ти го напикале в глава, без да почувствуваш, без да знаеш.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)