ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Во таквите вечери дури и старите скопјани сосем лесно залутуваат: одејќи накај железничката станица, тие се сепнуваат одеднаш пред влезот на паркот, налетуваат на ѕидовите од кејот крај Вардар, кој којзнае како се нашол на нивниот пат, лутаат, пипајќи ги ѕидовите на куќите, низ некои непознати, никогаш видени улици.

И како ќе бидат сфатени тие мои објаснувања од оние љубопитници, кои по правило малку им веруваат на туѓите зборови, а уште помалку можат да ја почувствуваат болката што ги измачува непознатите туѓинци кои којзнае од кои причини го сместиле својот живот толку далеку од нивните улици и прозорци а притоа и толку високо?

А зар не е вистина тоа, јас и мајка ми за луѓето од градот зарем не бевме туѓинци?

- А какви се пијавиците? - ја прашав. - Грди. Црни. Со устинки што се лепат за кожата.

Помислив дека сакаше да ми рече или поточно да ми појасни оти и таквите дребулии, какви што се пијавиците кои којзнае зошто решиле да не виреат во вакви води, како планинската, придонеле луѓето наеднаш да се почувствуваат среќни и да се однесуваат неконтролирано и палаво, како децата.

И додека мажите пиеја ракија за среќното вселување која којзнае од каде ја изнесе тетка Перса, сандуците веќе беа покриени со шарени чергичиња и станаа природна целина со сите други нешта во одајчето.

А под него, веќе во маглината, непрепознатливото лице на неговиот роден град, во кој којзнае дали ќе се вратеше.

Еднаш дури изјави пред мене дека токму нејзиното однесување, однесувањето на Рајна, го спасило бракот на онаа божемна Генералица која којзнае што сѐ си замислувала.

„Јас бев радоста за неговите очи“, еднаш се пофали пред мене Рајна.

Значи сѐ завршува со љубовна сцена, која којзнае по кој пат веќе цела година и неколку месеци се повторува, исполнувајќи ме со горчина, со одвратност.