кој (зам.) - го (зам.)

6.  Парициониот рок е оној одреден временски период кој му стои на располагање на должникот кој го изгубил спорот доброволно да ја исполни досудената престација и сѐ додека не истече овој рок пресудата не може присилно да биде извршена преку извршител.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Спрема странките пресудата има дејство дури од денот кога им е доставена (чл. 323, ЗПП).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Конечното решавање на правниот статус на овие „проблематични“ радиодифузери се случи дури на крајот на 2010 – од кога, правно гледано, тамошните работници повеќе не се водеа како вработени, туку беа одјавени од списокот на АВРМ и пријавени, односно внесени, во евиденцијата на невработени лица. ***
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Но, правото на паричен надоместок, иако тој плаќал за тоа додека бил во работен однос (!?), не може да оствари невработено лице на кое работниот однос му престанал поради: (а) давање писмена изјава на работникот дека сака да му престане работниот однос, освен ако таквата изјава е дадена поради промена на местото на живеење на брачниот другар или склучување на брак; (б) спогодбено престанување на работниот однос; (в) остварува права од работен однос спротивно на закон; (г) престанок на работен однос по сила на закон, освен во случај на престанок на правното лице поради стечај; (д) неоправдано изостанување од работа последовно три работни дена или пет работни дена со прекин во текот на една година; (ѓ) престанокот на работниот однос со отказ од страна на работодавецот за кршење на работната дисциплина или неисполнување на обврските утврдени со закон, колективен договор и договор за работа; (е) одбивање да работи на работи на кои е распореден во согласност со закон; (ж) одбивање да биде преземан со спогодба кај друг работодавец во согласност со закон; (з) одбивање обука, преквалификација или доквалификација за друго работно место кај ист или друг работодавец, што му се обезбедува во согласност со закон; (ѕ) губење на работната способност согласно со прописите за ПИО; (и) исполнување услови за остварување право на пензија (чл. 67, ЗВОСН – неофицијален ПТ). 107
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Примерот на Кукулев е за одбележување затоа што подоцна тој делуваше инспиративно и за другите вработени во неговото претпријатие – кои го следеа неговиот храбар потег и, исто така, поднесоа тужби против Радиото!
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Иако е крајно огорчен од целокупната ситуација во државава, но и во светски рамки воопшто – Љ.Н. е одлучен во тоа дека, во иднина, повторно би тужел доколку му биде повредено некое работничко право. ***
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
4.  Ако работодавачот го откажува договорот за вработување, е должен да го наведе основот за отказот, утврден со закон, колективен договор и акт на работодавачот и да ја докаже основаноста на причината која го оправдува отказот (чл. 72, ЗРО).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Но, за жал, и второстепената постапка исто така завршува со несфатливо негативен исход за него!? *
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Со одговорот на тужбата, тужениот е должен да ги приложи и исправите на кои се повикува, ако тоа е можно.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Судот е врзан за својата пресуда веднаш штом е објавена.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Директорот на установата има заменик кој го заменува во случај на негова спреченост или отсутност и го застапува во работите што тој ќе ги определи (чл. 33, ЗИС).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Поранешното име на оваа гигантска фабрика за порцелан беше „Борис Кидрич“ и во време на СФРЈ таа беше меѓу најпознатите и најголеми фабрики кои го покриваше речиси целиот југословенски пазар.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Овој луциден судија кој го водеше предметот, покажа одличен правен сенс (elegantia iuris) – што е сосема ретко од нашите партиски подобни судии, образовани во духот на бедниот и буквалистички правен позитивизам – кога заклучи дека прекинот на работата се случил спонтано поради незадоволството на вработените прогласени за технолошки вишок 49 кои со жив штит ги попречиле вагоните да тргнат од пероните на станицата и дека: „Не е јасно како може, без индивидуализација на делата на секој од тужителите посебно, тие да бидат казнети ‘во пакет’, и дали во конкретниот случај се работи за некој нов изум на ‘колективна одговорност’ кој тужениот се обидува да го примени во своето работење“!
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Тажен е податокот дека, ретко кој од денешните наши судии посветува внимание на „потчинетоста која ѕирка зад фасадата на наводната договорна еднаквост“ (Пол Дејвис) – оти купувачот и продавачот вообичаено, барем во економска смисла, се еднакви, ама работникот и работодавачот не се.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ни се чини умесно, попатно, да се потсетиме на Кропотки- новиот спис Апел до младите [правници].
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ако тужениот не поднесе одговор на тужбата во определениот рок, судот ќе донесе пресуда со која го усвојува тужбеното барање [т.н. пресуда поради неподнесување на одговор на тужба], но само ако бидат исполнети следниве услови: 1) на тужениот тужбата и поканата за давање одговор на тужба му биле уредно доставени; 2) основаноста на тужбеното барање произлегува од фактите наведени во тужбата; 3) фактите врз кои се заснова тужбеното барање не се во спротивност со доказите кои тужителот ги поднел или со 294 општопознатите факти и 4) не постојат општопознати околности од кои произлегува дека тужениот од оправдани причини бил спречен да поднесе одговор на тужба.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Полномошник на странката може да биде: 1) адвокат; 2) лице дипломиран правник кое со странката е во работен однос и 3) роднина по крв во права линија, брат, сестра или брачен другар – доколку е потполно деловно способен (чл. 81, ст.1 од ЗПП).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Сопственикот на ова, како што Митревски го нарекува, „фантом претпријатие со однапред утврдена намена“ е истиот оној кој го поседува Хотел „Епинал“ во Битола (Р.Пеев).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Вреди да се одбележи дека со оваа пресуда, и покрај ригорозните и репресивни законски мерки насочени против организирањето штрајк, се востанови еден одличен судски преседан дека „блокадите се суштина на синдикалното делување“ (зат. цит. – стр. 3).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Тие, едноставно и ладнокрвно, не се земени предвид (David Daube) – па оттука, сосем точен е впечатокот дека правните акти кои се донесуваат во оваа област, се сконцентрирани првенствено на оние кои имаат [имотните/ богатите/работодавачите], односно оние кои го заземаат централното место во ‘високото општество’ и кои благонадежно ги финансираат предизборните кампањи на речиси сите поголеми политички партии кои подоцна, кога ќе дојдат на власт, во знак на благодарност и по принципот „Do ut des – ти дадов за да ми дадеш“ ги спроведуваат нивните антиработнички агенди. Оние кои немаат [неимотните/сиромашните/работниците], како да се невидливи за системот – тие, заедно сосе нивните проблеми, просто- напросто, се игнорирани!?
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
3 Б. Н. сега, а и за време на споровите, е член на една синдикална организација и на едно здружение на бранители, но воопшто не е задоволен од поддршката која ја има и планира да се откаже од членството во синдикатот.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
3 Во оваа компанија од фармацевтската дејност, во којашто има- ше околу 35 вработени, според систематизацијата на работните места, таа ја извршуваше задачата на фармацевтски техничар, работејќи сменска работа со дежурства на шалтер – непосредно во контакт со пациентите.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
По одржани само две рочишта за главна расправа, кон крајот на октомври 1997, судот донесе позитивна пресуда со која се усвои тужбеното барање на тужителите4 – и се поништи Одлуката бр. 03- 257 на стручниот колегиум на тужената страна, како и Одлуката бр. 02-329 на Управниот одбор на МЦ, со која првичната нелегална одлука беше потврдена (обете од март 1994 год.).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Судот одлучува за тоа кои од предложените докази ќе се изведат заради утврдување на решителните факти (чл. 206, ЗПП).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Од овој, но и од редица други слични вакви случаи кадешто како тужена се јавува оваа државна фирма – гледаме дека е мошне симптоматично тоа што судот ги [од]враќа работниците кои го тужат АД „Охис“, изнаоѓајќи лажни бирократски оправдувања за наводна „непотполна документација“ која тие, во рок од осум дена, треба да ја докомплетираа и да му ја достават на судот – иако, од друга страна, раководството врши опструкција и одолговлекува со издавањето било какви документи и информации кој судот може, но не сака (!?), да ги прибави по службена должност [ex officio].
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Утврдувањето на кривичната одговорност на сопственикот на фирмата,7 која треба по службена должност да ја утврди полицијата и јавниот обвинител, беше исто така трнлив пат кој го изодеа Јакшиќ и неговиот новоангажиран адвокат.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Затоа оваа жена- борец е пример за бескомпромисност и бестрашност во борбата за ра- ботнички права против богаташите-капиталисти, без притоа да се изгуби гордоста и достоинството.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Со одредбите на овој член не се гибаше во правото на работникот, своето побарување за надомест на платата, да го остварува во постапка пред надлежниот суд.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
4 Работната атмосфера, особено по доаѓањето на новите газди и смената на дотогашната сопственичка структура, почна забрзано и значително да се „вжештува“: беше поставена нова директорка која ги тераше вработените да работат и за викенди, без да бидат 218 соодветно платени за тоа; се работеше и по цели денови – од 7 часот наутро до 21 часот навечер, под образложение дека на вработените „им фалеле работни саати“ за да ја остварат предвидената норма; перманентно некој од вработените работеше и на празници – без за тоа да добие надоместок [дневница] или, пак, слободен ден; а беше вршен и перманентен мобинг врз работниците – преку разни средства на вознемирување (на пример, тие беа тенденциозно казнувани за измислени „прекршоци“ и дисциплински повреди; често, при пописот на лековите, беа лажно обвинувани дека имаат наводен кусок, односно „минус“ во касата – дури и по неколку илјади денари, а којшто потоа требаше да го надокнадат од свој џеб; беа терани солидарно да учествуваат во плаќањето на сметката за фиксен телефон кој го користеа исклучиво за службена комуникација и сл.).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Со пресудата МЦ, како тужен работодавач кој го изгуби спорот, беше задолжен – во рок од 15 дена по правосилноста – на секој од сопарничарите да му исплати сума во вкупен износ од 63.100 МКД (1.035 ЕУР) на име незаконски скусена патарина, и тоа за период 135 од вкупно 17 месеци, односно скоро за година и пол по околу 60 ЕУР месечно.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ако основниот суд [како извршен суд], делумно го усвоеше барањето за исплата на надомест на плата – требеше да го упати работникот, остатокот да го остварува во постапка пред надлежниот парничен суд. 4) номотехничко прецизирање на важењето на пропишаните одредби: имeно, ЗИ веќе не го употребува терминот „правно лице“, туку терминот работодавец (чл. 226, ЗИ – иако, по ново, треба граматички поисправниот збор „работодавач“ кој го користи ЗРО) – што, со право, се чини посоодветен, имајќи го предвид фактот дека во улога на работодавач, според нашето позитивно право, може да се јави и физичко, а не само правно, лице [на пример, трговец-поединец и др.).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Но, во работните спорови работникот како полномошник може да го застапува и лице дипломиран правник кое е во работен однос во синдикатот чиј член е работникот, или во сојузот на синдикатите во кој е здружен синдикатот чиј член е работникот (чл. 406, ЗПП).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Судијката (Х. Мешкова) го прифати предлогот и на истото рочиште донесе таква пресуда со којашто, нормално, го усвои тужбеното барање на Љ.Н. и го задолжи тужениот работодавач – во рок од осум дена од приемот на пресудата – да му ја исплати вкупната сума за осумте заостаната плати во висина од 46.327 МКД (750 ЕУР), зголемена за законската казнена камата која течеше до денот на исплатата.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Сликовитиот пример на Б.А. е еден од оние кадешто јасно е скицирана грчовитата борба на обесправениот македонски работник во нашата вечна транзиција.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во одговорот на тужбата, полномошникот на „Водостопанство во стечај“ наведе дека тужбата е преуранета и дека овие свои побарувања требало да ги пријават во ликвидационата постапка, која сѐ уште трае.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во овој период вработените во „Топлификација Битола“ одржу- ваат и неколку состаноци со директорите од Скопје, во рамки на кои им е најавен прекин на работниот однос, и уште еднаш на нив е префрлена вината за лошото работење на друштвото.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во јуни 2010, после одржани вкупно шест рочишта, истата судијка ја донесе и објави пресудата со која го уважи и ова тужбено барање и го задолжи туженото претпријатие да го исплати главното побарување на Н.Н., кое беше во вкупна вредност од 460.811 МКД (7.555 ЕУР) и тоа 346.983 МКД за неисплатени плати и 113.828 МКД за неуплатени придонеси кон ФПИОМ, зголемено за законската казнена камата.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Судската постапка траеше безмалку година и пол, од мај 1996 до септември 1997, и за време на парницата се одржа само едно единствено рочиште4 на коешто немаше ниеден претставник т.е. застапник или полномошник од АД „Млекарница“.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
А, пак, извршноста на пресудата значи дека веќе безуспешно истекол т.н. „париционен рок“ кој судот му го оставил на оној кој ја изгубил парницата за тој самиот, доброволно, да ја исполни досудената престација – по што, оној кој го добил спорот, е овластен да иницира присилна извршна постапка.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Оваа сума беше зголемена за затезната камата, а во поглед на парничните трошоци, откако нивниот полномошник изречно не побара трошоци (!?) беше донесено решение – секоја странка сама да си ги сноси своите трошоци, иако тие успеаја во спорот и го добија во целост.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Работи само чуварската служба, која го чува празниот објект без луѓе, кој немо стои опустошен од [не]човечката алчност и негрижа.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
По донесувањето на пресудата, следуваше иницирање на второстепена жалбена постапка од страна на тужениот работодавач кој го изгуби спорот – па предметот отиде во Апелационен суд – Скопје каде што тужителите „паднаа“ т.е. го изгубија спорот.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Поради ова, синдикатот во битолската топлификација, имајќи ја предвид новонастанатата ситуација, во декември 2007, одржува состанок на кој го разгледува предлогот на „Топлификација“ АД – Скопје за уредување на статусот на вработените, и донесува одлука во која јасно истакнува дека тој предлог ќе го прифатат само под следните таксативно наведени услови: 1) исплата на платата за месец септември, најдоцна до 25.12.2007; 2) од парите собрани од наплатата приоритет да имаат исплатите на придонесите и платите; 3) претседателот на синдикатот да има увид во изводот од банка, 230 со цел да не се вршат други плаќања сѐ додека не се исполнат обврските со плати и придонеси кон сите вработени; 4) исплатата на отпремнината да биде во склад со ЗРО (2005) и да се исплати до денот на престанувањето на работниот однос.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Имено, ако тужениот – до заклучувањето на главната расправа – го признае тужбеното барање, судот – без натамошно расправање, ќе донесе пресуда со која го усвојува барањето на тужителот.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во септември 1997 советот, претседаван од судијката Л. Додевска, постапувајќи во оваа правна работа, а во отсуство на тужената странка којашто манифестираше огромна процесна недисциплина – донесе позитивна пресуда поради изостанок5 со која го уважи тужбеното барање на тужителката Ангелеска и тужениот работодавач беше задолжен да и плати износ од 76.000 МКД (1.245 ЕУР) на име надомест за испратнина, сосе законска затезна камата; како и 23.309 МКД (380 ЕУР) на име пет неисплатени плати, за периодот од август до декември 1996 – а сето ова во рок од 15 дена по приемот на пресудата.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ним, како од раце да им се лизна Правичноста, според која договорот направен помеѓу човек кој ручал добро и човек кој го продава својот труд за гола егзистенција, помеѓу силниот и слабиот, помеѓу богатиот и сиромавиот, помеѓу господарот и робот – не е воопшто ‘договор’.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Средствата за оваа намена се обезбедуваат од Буџетот на РМ, што значи дека тие имаат третман на државни службеници.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Моментот на стекнување својство на правно лице на синди- катот точно се прецизира со четвртата измена и дополнување на ЗРО/05, од октомври 2009.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ако работодавачот и работникот се согласат со арбитражно решавање на работниот спор, одлуката на арбитражата е конечна и задолжителна за двете страни и против неа не е допуштен спор пред надлежниот суд (чл. 183, ст.3-4 од ЗРО). Lex specialis за проблематиката на т.н. вонсудско расправање спорови со работна тематика, како што видовме на почетокот на книгава, е Законот за мирно решавање на работните спорови (2007) кој започна да се применува од почетокот на 2008 година, но сѐ уште не наиде на добар одѕив во праксата. 247
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Инаку, во моментов, има три полициски синдикати кои го покриваат неговиот сектор, но –  според него –  ниеден не е реално активен во однос на правата на работниците, првенствено поради политичките влијанија и притисоци.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Трошоците, кои исто така паднаа на терет на тужената фирма која го изгуби спорот, беа одмерени на 9.480 МКД (155 ЕУР).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Интересно во целиот овој случај е тоа што судијката, при одредување на правото на тужителот, се повикува и на веќе востановената судска пракса или т.н. „прецедентно право“ на повисоките Апелациони судови од Скопје и од Штип (пр. РОЖ. бр.1157/09 и РОЖ.бр.160/10) – што секако е за поздравување, затоа што судиите во РМ конечно треба да го надминат правниот позитивизам на кој се научени и да почнат да го применуваа и „духот“, а не само „словото“ на законот.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Секоја странка е должна да ги изнесе фактите и да предложи докази врз кои го заснова своето барање или со кои ги побива наводите и доказите на противникот (чл. 205, ст.1 од ЗПП).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Така, синдикална организација на ниво на работодавач стекнува својство на правно лице со денот на упис во Централниот регистар на РМ; а сојуз на синдикати стекнува својство на правно лице со денот на упис во ЦР – по претходен упис во регистарот на синдикати, кој го води МТСП (чл. 23, ЗИДЗРО/ окт.09).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
По сите овие обиди за наоѓање некое „чаре“ за својата мака – тој конечно во јуни 2010 година се одлучува да покрене судска постапка.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Б. А. против Порцеланка Спор за неисплатени плати и придонеси1 Parum est latam esse sententiam, nisi mandetur exsecutioni. Од мало значење е донесената пресуда, ако не се пристапи кон нејзино извршување!
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Изборот на помирувачи и арбитри се врши по пат на јавен оглас, кој го објавува новосоздадениот државен „квазисудски“ [управен или судски!?] орган – Републички совет, на чие чело стои директор, именуван од Владата на РМ.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
По ова и обете странки поднесуваат жалби – МВР преку Државниот правобранител на РМ,6 кој го застапуваше во конкретниов случај, и преку дипломираниот правник (С. Арсовска) вработена во МВР, која исто така имаше полномошно – бара укинување на пресудата; додека, пак, штипскиот адвокат на Б. Н. бара зголемени парнични трошоци.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во овој судски спор за неплатени придонеси за ПИО – судечкиот суд (преку судијката З. Шапуриќ-Хорват) – во март 2001 – донесе позитивна пресуда врз основа на признание со која го усвои тужбеното барање на Анчевски и ја задолжи фирмата АД „Алумина“, во рок од осум дена по приемот на пресудата, да изврши уплата на придонесите во ФПИОМ во износ од 179.010 МКД (2.935 ЕУР) за изминат период од 44 месеци (од април 1997 па сѐ до ноември 2000 год.).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
А на овој потег се решава после разговорот и позитивното искуство на еден негов поранешен колега од „Охис“, кој го имаше истиот проблем, тужеше и го доби спорот.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ако тужениот го оспорува тужбеното барање, во одговорот на тужбата е тужениот е должен да ги наведе фактите врз кои ги заснова своите наводи и доказите со кои се утврдуваат тие факти.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Со привремена мерка не се стекнува заложно право (чл. 34, ЗОП). 165 Судот може, со оглед на околностите на случајот, по предлог на доверителот, да дозволи и повеќе привремени мерки, ако тоа е потребно (чл. 39, ЗОП).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Директорот на установата е лично одговорен за законито, правилно и навремено извршување на функцијата на установата.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
За време на судската постапка се одржаа вкупно шест рочишта.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Митревски, иако не го потпишува решението, сепак фактички е приморан да продолжи да работи во ДСР С.Р.С. ДОО – Скопје, како негов работодавач.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Деструкциската уметност комуницира такво визуелно знаење што може да ја оживее материјалноста на животот од насилната, дисконтинуирана деструкција која го загрозува опстанокот.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Меѓутоа, контурите ја воведуваат во еден друг свет, свет на репрезентацијата којшто дава јасен, немистифициран знак кој го Marcus Harvey: „Doggy“, масло на платно, 213х213 см, 1994 потенцира сексуалното потекло на сликата, токму така што упатува на попу­ларната визуелност, а не на самата природа на сликата која, сепак, може да остане нечитлива, нèма.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Новата британска уметност за којашто овде ќе стане збор втемелена е во комбинацијата на обете „присили на повторување“ и затоа функционира и како критика и како субверзија на популарниот код во којшто се наоѓа.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Духот се појавува само на роденденот на оној кој го извлекол од дното на реката!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Првиот: Каков е овој?!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Враќајќи се кон масите на Safe House, имав среќа да налетам на Франц, човекот кој го создаде киселинскиот тест за Екстази.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Маргина 37 63 опишува состојба во која „поединците се однесуваат на тој начин што на своите животи им придаваат извесна вредност и затоа е прашање како нечиј живот да се претвори во објект за некаков вид знаење, за techne - за уметност“.11
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Таа сигурно би можела, во согласност со една порано доминантна модернистичка логика, да функционира како автономно уметничко дело, и како такво би била разбрана како сликарство на една возбудлива гестуалност.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Согласно со извадокот од житието, во текот на Ха­зар­ската мисија Константин го посетил Херсонес (на Црно море) и пронашол таму Евангелие, напишано со, како што вели житието, роски букви.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Популарната култура го обновува Еросот кој високата култура го беше потиснала, и така процесите поврзани со принципот на задоволство сепак не се само умртвувачки текови, бидејќи „барањата на Еросот се тие коишто како нагонски потреби го спречуваат опаѓањето на нивото и воведуваат нови напнатости“.7 Она што следи е краток преглед на неколку дела на британски уметници кои го свртеа вниманието врз себе последниве години, и осврт на референците што ја откриваат нивната поп-културна „втемеленост“ и којашто всушност овие трудови ги прави привлечни.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Грета: Тогаш е роденденот на Краста, а тој е нејзин сопственик!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Дики: Јас сум духот на оваа торта! (Ги прска со пиштолот кој го извлекува одзади)
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Натаму се раскажува како Константин во Херсо­нес пронашол човек кој го зборувал роскиот јазик, стапил во разговор со него и прилагодувајќи се кон неговиот јазик започнал кон својот говор да при­менува разни букви, така што набргу читал и пишувал на роски, на што „мно­гумина се чудеа“.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Желбата го минува прагот кој го наметнува прин­ци­пот на задоволство и се позиционира во однос на лимитот, границата што ја пронаоѓа и препознава, а самата релација спрема таа граница ја одржува како таква.5 Една од елементарните шеми во психоанализата на Жак Лакан претставува кружницата на задоволство, но прекината со она што во неговата алгебра се нарекува објет петит а.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
А старецот, кој го беше напуштил целиот свет, одеднаш осети дека му е лошо дури и меѓу своите.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
4 На тој начин, преку еден „перверзен“ пат се стига и до поимот уживање, и тоа воопштено речено, така што се открива смртта во задоволството кое во основа „го лимитира полето на човечките можности“ и чијшто принцип е „принципот на хомеостаза“.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Притоа е мошне карактеристично, што знаците кои го загубиле фонетското значење како резултат на фонетските промени во грчките дијалекти, не се бришат од редоследот на системот на писмо, туку ги имаат сочувано своите места иако се лишени од секакво фонетско значење.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Црцорењето на птиците, зуењето на вилинските коњчиња и скакулци, налетите на ветрот - сè беше како крик на болен што умира, и страшно, страшно далеку.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ако зборуваме за телото се сомневам дека Источна Европа е релевантна рамка во којашто е можно да се бара алтернатива за западната традиција на однос кон телото.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Јасно е дека за ваков систем на бележење бројни вредности се потребни минимум 27 симболи, а во класичниот грчки систем на писмо, имено, писмото од Атина од петтиот век п.н.е. оформено врз база на јонскиот алфабет, се присутни токму 27 графеми.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Во моментот кога ќе се открие нешто сомнително, тој има дозвола да ја прекине музиката и да го објави тоа, советувајќи ги луѓето да го идентификуваат и да го исфрлат дилерот.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Највозвишената глетка што се издига над политичките превирања последниве години - изразот „возвишен“ треба да се сфати во најстриктна кантовска смисла - без сомневање е посебната слика од времето на насилното уривање на Чаушеску во Романија: побунетите мавтаат со знаме од коешто е исечена црвената петокрака, симболот на комунизмот, така што на местото на симболот кој го претставува самиот организациски принцип на националниот живот немаше ништо освен дупка во средината. Маргина 37 9 Маргина
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Само едно единствено чкорче усран кибрит!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Патем наиде на двајца осамени минувачи, кои го погледнаа и минаа покрај...
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Мислам дека поинакви рамки можно е да се бараат само вон христијанската традиција која го фиксирала нашето чувство на тело, потаму на исток и во традиционалните општества воопшто коишто развиле побогата традиција на телесни техники.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Таквото дело, во стварното тело на уметничката, заоѓа во имагинарната неутралност помеѓу субјектот и објектот во која го става гласот на преживеаниот којшто ја претставува болката на деструкцијата.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
За разлика од движењето на „модерните примитивци“ во коешто главно машките членови преку радикални и нелогични гестови со кои го модифицираат сопственото тело (тетовирање, прободување, саморанување) укажуваат на телото како на последно прибежиште во коешто единката сѐ уште има моќ, тн. „женски“ перформанс, во анализите на феминистичката критика, ја користи присутноста на женското тело со кое манипулира жената- автор (досегашниот објект станува субјект) за да ги преиспита односите на моќ во репрезентацијата на женската сексуалност, разоткривајќи ги симболичките основи врз коишто почива начинот на гледање во „машкиот“ свет.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тики: Мислам дека знам кој го подгреал сето ова.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Меѓутоа, и самиот популарен код, со кој оваа уметност се напојува, функционира како реметење на принципот на константност кој го наметнува идејата за висока култура достапна на оние со „поистенчен вкус“.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Во автобиографската трилогија Electronic Diary, Lynn Hershman, исто така Еврејка, всушност ги автоанализира корените на нејзиниот подјадувачки психички, сексуален и емотивен неред, злоставување и инцест, и резултатите ги изедначува со космологијата на Хитлер, вампирите и преживеаните од Холокаустот.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Маргина 37 29 Гордана Внук ПОСТ-ПОРН МОДЕРНИСТКИ ЖЕНСКИ ПРИСТАП КОН ТЕЛОТО КАКО МАТЕРИЈАЛ ЗА ТВОРЕШТВО
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Налик на леш, се влечеше по опустошениот и бесплоден свет.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Таа беше точно како трабант, како војник на телесната гарда, кој постојано го следи својот господар- животот, кој постојано живее и се одржува духовно и физички во сенката на господарот, како ѕвезда пратителка, како сателит кој го придружува секогаш својот одбран објект.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Орел кој го сече небото.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Невена имаше голема почит кон свекорот Тодор, кој го сфакаше како татко па го викаше тате, голема почит кон Ленка, мамо ја нарекуваше.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Низ едноставниот одвивачки образец на космичката еволуција, кој претставува вистинска историја на човечкиот род, а кој го сочинуваат: почнувајќи од геа- суперниорниот, атомите, Земјата како макроскопска материја, свесноста, преку менталното себство и универзалниот дух,па сѐ до квантниот вакум, можеме да се пронајдеме себе.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Таа беше како трајел испитување, оној збор, кој го користеа кај јавачите, трајел – испитување на коњот за учество во некоја голема трка, една врста подготовка.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Изгревот кој го користевме како здрава терапија, за напојување со чиста енергија, пред сѐ за чистење на духот, смирение кое ти ја сталожува енергијата, како бистра чиста вода, па ти овозможува да ја распоредиш сам.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Згора на тоа го заплашуваа секојдневно тој работник што создава...со заканите дека ке го отпуштат, не го информираа за ништо...за да не им се откријат замрсените конци со кој го плетеа својот нафатира плашт!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Татко ми како да го насетуваше прашањето што сакаше да му го постави Чанга: – Длабоко, дури во дното на нашето сеќавање, постојат заборавени, изгубени празници кои го содржат и нашето создавање, обликувањето на нашата заедничка среќа.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Чанга како да имаше во себе всаден непогрешлив компас со кој го насетуваше правецот на природната историја.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
А всушност ние децата и не бевме начисто кој е Сталин, како што не беше начисто до крај и братот партиец кој го предложи името.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Набргу сите разбраа дека Чанга ги надмудрил републичките и федералните стратези кои го подготвуваа судскиот процес на деценијата во јужната република.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ана Ливиа, полски книжевен критичар Градот во кој се случува дејствието на романот Времето на козите не е голем, но над него доминира Тврдината која го симболизира повеќевековното владеење на многу Империи.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми мирно ги очекуваше зборовите на попи­шувачот кој го предупреди дека мораат да се даваат вис­тинити податоци; во спротивно, се одговара според за­конот...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тука главниот воз беше Балкан–експресот кој го поврзуваше градот со северна и западна Европа, како и со јужниот и источниот дел на Балканот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Го гледам тоа по неприродниот начин на кој го поткрева газот на душемето.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Еден крупен човек кој го крши своето тело преправајќи се дека е никој и ништо, кој знае како се нашол тука поради тоа што е близок пријател на некој од послугата.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Слушај, - му вели човекот. – Кој го уби кучето?
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Кога писмото го отвори, во него пишуваше: „Бег, ефенди!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Стражарот го пријави трговецот кај мудурот (управникот) на затворот и овој нареди да го пуштат.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Тој помисли: „Чие е ова писмо? - Кој го фрлил во дворот? Сигурно е фрлено преку ѕидот.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Оние, побогатите, кои го свршија третиот клас во Кукуш, се запишаа и тргнаа да го продолжат учењето во Солун.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Човекот застана пред стражарот, кој го вардеше битолскиот затвор и се претстави: - Јас сум солунски трговец.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
„Знам“, вели, но начинот на кој го рече тоа и како одмавна со рацете, кажуваше дека е тоа само обид да се одбрани од моите зборови на кои не веруваше.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Татко ми и мајка ми, која го следеше во животот како сенка, подгрбавена сенка од работа и од послушност, беа погребани на гробиштата Фицрој, спроти водите на големиот Пацифик, како не многу заслужни, но трудољубиви новодојденци.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Понижен од страна на сонародниците, изневерен од страна на жената која го остава, а за тоа тој и да не е свесен, поразен од братот којшто најавува дека ќе му ја земе и куќата, Симон станува трагичен јунак за кого не може докрај да се утврди дали е невина жртва (pharmakos од античките трагедии, трагичен лик којшто трпи казна без вистинска вина, односно ја трпи поради наследената вина како Едип) или самиот за неа е заслужен.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Од чардакот на нашата стара куќа, која во последните години со жена ми Агна ја услагодивме за живот - го подредивме чардакот, ги сменивме диреците и веќе скапаните штици на подот, ги обновивме искривените рамки на прозорците, ги варосавме бело собите, ги урнавме, со голема тага, гнездата на ластовиците, ставивме тешка спорогоречка печка за топлење зимата, го проветривме тешкиот метален сандак кој го имаше задржано мирисот од пред седумдесет години кога бил донесен од Америка - гледам како се спушта пределот кон долината од чии млаки се креваат пасма пареа кон небото.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Како што животописот на Никола Поцо пишуван со раката на извесен учител носи во себе само привид на објективност кој се открива дури кога Башевски ќе воведе и други, наводно историски документи кои го побиваат ракописот, така и другите субјективни раскажувачи во романот, раскажувачи на кои не може да им се верува докрај, се препознаваат и се проѕираат дури во судирот со другите нараторски гласови.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Романот е обликуван во посмодерен код како приреден ракопис во чие ткиво се инкорпорирани уште неколку текстови кои го поткопуваат главниот текст.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Додека Гласот на Агна има улога на контрапункт на Симоновите сведочења кој го денунцира главниот текст, третиот ракопис, пронајдениот животопис на Симоновиот предок Никола Поцо, поставен е како огледало, како зададен модел од минатото според кој ќе се одвиваат и настаните во сегашноста.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Но, и тоа беше подобро од преголемата сензитивност, сентименталност и филантропија на Ворен кој го замислуваше светот како Woodstock, како еден голем, сеопфатен хипи концерт, како една глобална комуна.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Следната сцена што ми ја прераскажа пријателката која го фотографираше приемот, беше како двајца од службата за животно здравје, го одвеле Давид во лудачка кошула, под изговор дека „на кутриот, од неодамна душевно болен, почнале да му попуштаат конците на трпението”, а евидентен доказ за тоа била „запенетата уста која е единствен и непобитен доказ за беснило”.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Еве вака почна измачувачката работа (која секако не беше неопходна, особено не за лицата на моја возраст, а што е уште посмешно, никој не го бараше тоа од мене) која го претвори мојот мозок, ма не во карфиол, можеби тоа е и премногу убав збор за тоа во каква состојба се наоѓаше моето мозоче, туку во состојба на препечено јаболче, од кое се извадени сите животни сокови.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Откако сите се сложија дека „мозокот” му припаѓа, токму на татко ми, како глава на куќата, како наш стопан, но и човек кој имаше склучено најмногу работни договори за оваа година, тој со победнички израз на лицето, со мозочето во едната рака и со жолтата кумановска во другата, го посоли добро и во еден здив и залак, го стрпа во неговата уста од која вирееа тазе направените вилици, скапо платени со зделките кои го беа фаворизирале неговиот бизнис годинава.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Тој Цале Ангеловски кој го спречи татко ми да оди за Србија го предаде татко ми на монархофашистите, а им кажал и дека брат ми Спиро е партизан.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Таа есен се чувству­ваше дека сета таа хипи работа беше уништена уште во текот на летото - едноставно стана премногу голема и премногу комерцијална.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Во овој поглед, обете гледишта се всушност едно.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Во Nude restaurant (веројатно со Морисеј зад камерата) наоѓаме и специфично впечатлива скокач­ка елипса, односно кратки прекини (веро­јат­но монтирани во камерата) кои го разби­ваат движењето.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Според тоа, по двете основи би требало да очекуваме дека доколку навистина имаме работа со следење на правила, оној кој го следи правилото мора, барем во принцип, да биде способен да ги препознае барањата на правилото и да биде свесен дека ги задоволил.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Беше премногу доцна.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Околу доцните шеесетти Бојс почна да го употребува цртежот главно во едноставно нотирани „партитури” за неговите перформанси. Овие мали, слободни чкртаници, типично внесени криптични фрази, усмерувачки ознаки, и мноштво отпечатоци, не се лесно читливи, дури и за оние коишто се запознаени со споменатите перформанси. 90 Margina #15-16 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Во контролната соба бевме Пол и јас, а Малиот Џо и Том Вилсон, кој го продуцираше Боб Дилан, беа тука за да ни помогнат, ако затреба.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Сепак одлучивме да останеме и да се промуваме наоколу, и секако, што подобро да се забавуваме, во што навистина бевме доста добри, и да одиме на журки, и да се скијаме по вода, и да запознаеме некои странски луѓе од филмот - ги запознавме Моника Вити и Антониони, кој го сними Blow up кога ние го снимивме Девојките од челзи.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Како што одбележавме и порано, изгледа дека Витгенштајн на интенционализмот му го припишува заклучокот дека разбирањето на правилото во некоја смисла би морало да биде инфинитарно по карактер, така што сите можни апликации на правилото на некој начин се присутни кај оној кој го следи правилото кога ги сфаќа неговите барања; и ова е она што Витгенштајн го наведува на платонистичка интерпретација на гледиштето, бидејќи тој сугерира дека некој го сознава правилото на сличен начин како што и шините бесконечно продолжуваат во иднината, па според тоа се однапред и независно фиксирани.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Лу ми раскажуваше како со недели тој и Џон јаделе само pop-corn, а пари набавувале главно од давање крв и позирајќи за таблоиди на кои им беа потребни фотографии за шокантните приказни.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Хенри Гелдзалер наведува како Ворхол го ставил пред вклучена камера и за време на снимањето пуштал плочи, телефонирал итн. додека тој пушел томпус позирајќи за портретскиот филм кој го носи неговото име, но исто така можел да се вика и okno.mk | Margina #15-16 [1995] 101
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Тавел пишуваше и детални сценарија, но Ворхол не се придржуваше до нив; во случајот на Vinyl тој дури и ги саботираше пробите, па во филмот е видливо дека протагонистите го читаат текстот од off­screen поставените табли (“idiot sheets”). Vinyl е немарен филм, немарен во својата структура, во својата иконографија, техника и изведување; полн е со немарности во однос на ефектот, такашто дури и луѓето кои го почитуваат Ворхол повеќе ги поздравуваат и ги сакаат филмовите на Пол Морисеј, во кои идеалите на вештиот комерцијализам - а тие СЕ идеали во оваа земја - прават доследен напор да забавуваат. okno.mk | Margina #15-16 [1995] 105
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Иако нивното значење денес се чини е единствено реликвитетно, овие мали употребни цртежи сепак служат како мост кон големите записи врз школски табли и кои го овозможуваат климаксот на „Мислењето како форма”.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Обете поенти зависат од потребата за јавни ограничувања, кои ја подвлекуваат суштинската дистинкција - дистинкцијата помеѓу следењето на правилото и (само) мислењето дека некој го следи правилото - а нивната основа Витгенштајн, како што е познато, ја наоѓа во договорот.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
И покрај обидот за елементарна инсенација (на пр. бурлеската Наводене­тиот наводнувач од 1895.), Лимиер во своите филмови негува фактографски документаризам: на расколот Мелиас-Лимиер се базираат двете основни струи во филмот, фикција/илузија и документ/стварност.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Имено, аргументот за приватниот јазик вели дека јазикот не може да биде логички приватен, т.е. да може да му биде познат единствено на оној кој го употребува.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ако се чита меѓу редови, Арена сугерира каде би требало да го бараме она што Бојс го разликува од неговите колеги уметници од 60-тите; тоа е комплементарноста на неговите дела со темите на поствоениот христијански егзистенцијализам; Бојс непрекинато трагаше по некакви знаци на трансенденција среде таа негова необична опседнатост со смртта, и среде една несигурна ера.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Тоа, тогаш, не би било следење на едно правило, кое, врз основа на тоа што е нешто регулативно, ги опишува ограничувањата и бара извесен образец на усогласување со нив, така што и ограничувањата и образецот треба да бидат сфатени како такви од страна на оној кој го следи правилото, со цел правилото да функционира како правило.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Но она што не е во ред кај овие сугестии е претпоставката дека аргументот за приватниот јазик имплицира дека не може да постои ништо како привилегирано препознавање во „прво лице” на диктатите на нечие разбирање на еден израз. okno.mk | Margina #15-16 [1995] 65 Од фактот дека владеењето со некој израз може да се научи единствено во јавен амбиент, и дека неговата исправна употреба треба да биде контролирана од јавни проверки, не следува ништо што би се однесувало на невозможноста од разбирање на еден израз, на тој начин стекнат и контролиран, кој се состои во некоја когнитивна состојба на оној кој го употребува.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Една од приказните кои оделе со Луовата слика била за некој манијак кој убил четиринаесет деца и го снимил нивното врескање, за да може после да дрка секоја вечер во шталата, а Џоновата слика се појавила заедно со една приказна за некој тип кој го убил својот љубовник затоа што сакал да се ожени за неговата сестра, а овој не сакал сестра му да се омажи за педер.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Виден во оваа светлина, Бојс се издвојува како посфатлива иако и не помалку обична фигура, уметник кој го адаптира вокабуларот на авангардата за со современи термини да ги постави оние прашања кои тој ги нарекуваше „суштински прашања” за човековата егзистенција. извор: Art in America, ‘93 превод: Smile 92 Margina #15-16 [1995] | okno.mk ANDY WARHOL o v s t t h ve a l l a a ev ow it, b re er s you e ha meric y sh to do ok ie in A The hen o lo m gs ted. it, w ow t en y ince ] ] t h e h in ven do d h t. ' s t It ing e in w to t, an ut i n runey werdo, ho bout ieel abo th at to feel a you f wh w to how ho okno.mk | Margina #15-16 [1995] 93 М О Т И Ф ИЛ ОЛ ] ВОРХ а та и во т и к а Есте ологијат ди мен а Ен фено овите н филм Ворхол Прв дел - Контекст Ворхол како есенцијален американски творец ги помина сите фази на успех и најразновидните сфаќања за „уметникот”, а притоа суштински не го промени ниту својот почетен став, ниту концепцијата на уметноста.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
При спојувањето на ролните во My Hustler го наоѓаме и првиот конвенционален рез во еден Ворхолов филм.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
И не би било следење на правило, кое го исклучува акциденталното, непредвидено, „на слепо”, или варијабилно усогласување, туку треба да се состои во определено почитување на она за што правилото вели дека е конститутивно за придржувањето кон него.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Во некои случаи Ворхол им даваше елементарни актерски упатства - „јади полека, како да си даваш себеси време за размислување” (Eat, каде дејството трае 45 минути), или сугерираше траење на дејството (бакнежите во Kiss и фелациото во Blow job мораа да бидат продолжени до крајот на ролната, што траеше 30 минути), или, според зборовите на Вива, „едноставно ве пушташе пред камерата за да немате што да правите” (Вива во Nude restaurant ѝ приоѓа на камерата и сака снимањето да се прекине; желбата ѝ е исполнета).
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ова воопшто не е само реторичко прашање, бидејќи, како што имплицира претходната дискусија, доколку следењето на правилата не треба да се смета за когнитивно достигнување, тогаш воопшто не може да се смета за следење на правила.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Изнајмивме едно од оние мали студија на Бродвеј.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Од ова, како што гледаш, се заклучува дека постојат и псевдо Monty Cantsinи кои го користат само името.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Додека се шетав наоколу сфатив дека војната во Виетнам изгледа многу пореално во Сан Франциско отколку во Њујорк - додека стоев на доковите, буквално можев да ги видам бродовите како заминуваат за Југоисточна Азија.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Но притоа останува вон дискусија една уште посилна поента: дека повикувањето на таквите концепти во секој случај е стриктно иредуцибилно.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Заедничко во овие обиди се нивните ограничувања кои се јасно прикажани, и, како и самите резултати, и тие се видливи без никаква мистификација.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Лесно е да се согледа зошто некој кој го прифаќа второво гледиште, имено, Фјодор може да рече дека го смета за застрашувачко (негов збор) тоа што Витгенштајн нема теорија на когнитивните процеси, и дека е „болно очигледно” (одново негови зборови) дека Витгенштајн никогаш не успеал да ги разниша нашите бихејвиористички инклинации.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Тоа, на прв поглед, би можело да изгледа како заклучок од аргументот за приватниот јазик, но не е така.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Во октомври тргна оној погребен процес „Хипи, верен син на мас медиите”, кој го организираа вистинските хипици, кои навистина беа вовлечени во организаци­ја­та на општествениот живот и кои ги презираа сите оние free-style клинци кои дојдоа во Сан Франциско во текот на летото.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Токму на Лимиеровата линија се филмовите на Енди Ворхол, чиј концеп­туализам е сличен - насловите на овие дела ја чинат неговата очекувана содр­жина; Eat, на пр., 45-минутна снимка на човек кој јаде печурки (човекот е Роберт Индиана, њујоршки поп-артист) може да го споредиме со Лимиеровиот 94 Margina #15-16 [1995] | okno.mk Појадокот на бебето (1895), или, уште подобро, Kiss, 50-минутна серија со автентични бакнежи од различни парови, со Бакнежот на Меј Ирвин и Џон Рајс (1896) на Едмонд Кун, чиј продуцент бил Едисон, првиот филм кој отворено прикажува еден вид на сексуал­ ност, и играјќи на сензација, веројатно и првиот концептуален филм воопшто (овде актерите кои го изведуваат бакнежот се професионални актери).
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Му остана желбата да одлучува, притисната некаде во темните места на душата.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Патува со семејството и други логораши во германскиот белзенски транспорт некаде кон Дрезден или понапред кон никаде.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Во градот кој го сочинуваше мнозинското грчко население, покрај припадниците на други народи, постоеше и сосем одвоено еврејско гето, опколено со цврсти ѕидови, додуша наследени од минатото и уште во тоа време почувствувани за непотребни.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Константин З , кој го презира и Скопје и Битола, и сите градови на новите предели, за оваа касаба, лесна за техничка обработка, има поеднакво и неподелено мислење, па го гледа командантот со празен поглед, технички заблагодарувајќи му се на предварителната покана што брзо ја запрета и ја отфрли меѓу неважните податоци во свеста. 
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Таа депресивна атмосфера во која го најде потонат градот кој онака жив и разгргорен, ориентално темпераментен каков што го пречека кога за првпат дојде во него и кого и рабинот го поимаше како капија на Истокот, како европско предворие на Леванот и Бисер на Ориентот, свесен зошто го нарекуваа и Мајка на Израелот и Втор Ерусалим, сега при второто враќање во Солун го доживува како старо, разурнато гробје.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Расеан низ логорите на северот каде што не се пробива ни здив од медитеранските ветрови по кои сега копнее и тој.  Во оваа студена пролет на надежната 1945 која го полага својот априлски вел презаситен со мириси на билки и брмчење на инсекти, онаму, надвор од тријажната станица во која на валкани чаршафи, пред очекуваното ослободување на логорот Берген Белзен - лежи Цви Корец.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Со време почна да се преиспитува дали можеби проблемот не е кај него и дали нивната бездетност не е последица на повторената гонореја, што ја закачи на едно исто место: еднаш како студент, уште при првото телесно искуство во една сомнителна јавна куќа во прикрајоците на градот во која го пречека поостарена, нападно нашминкана дебелникава анимирка што ја доби за евтина цена, и којашто не му го покажа жолтиот картон со седмично извршениот лекарски преглед (и кој, впрочем, во тоа време ни самиот не знаеше да го побара); и вторпат, со една млада бринета на која, пак, жолтиот картон ѝ беше сосем исправен.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Во последно време Нина стануваше сведок на неговото променливо расположение, напати на едно тонење во мислите и грижите што само нему му беа познати, а кои го правеа повознемирен, понекогаш позборлест, во секој случај сè понеспокоен.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
И покрај добрите односи на христијаните и јудејците коишто впрочем со векови живееа заедно на островот, ѕидините остануваа како наследство што потсетува на едно некогаш јасно и цврсто подвојување.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Таа најјасно дојде до израз во епитетите, всушност пцостите со кои го нарекуваше Бабиќ. Dorfkaiser, балкански Trottel, идиот итн.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Имајќи шанса да ја искористам таа смрт, јас ќе се потрудам, за доброто на сите чувствителни кои го населуваат Небото, да го добијам Будиното совршенство, растопувајќи се во љубов и сочувство кон нив, и упатувајќи го сиот свој напор кон Единственото совршенство.”
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Мотивот на Крлежа за заминување, доведен до поим, упатува на перманентната дислоцираност на модерниот човек, дислоцираност од егзистенцијален тип, но и во смисла на неговиот идентитет, значи, дислоцираност внатре во симболичкиот универзум во кој го сместува својот живот.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Темните лушпички светкаат. Имаат прекрасни форми; и копчињата на сложените очи покажуваат геометриска прецизност која го премавнува мојот поранешен ужас.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Тоа навлегува и во Градот, но само како во издишан вентил кој го исфрла своето ѓубре далеку назад во времето.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Би можела да заминам, како мудар штурец кој го напушта својот оклоп и тргнува во зијан.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Човек и не е друго освен тој расцеп во кој го живее својот индивидуален и општествен живот.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Еден посетител од Лајпциг, кој го гледал филмот, се изрази за него многу пофално и рече дека цела една недела се прикажувал филмот кино-салата била преполна со гледачи...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Се откажав од помислата да влезам и во друг диско-клуб, зашто барав многу чист воздух кој го имаше во изобилство крај брегот на Рајна.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Таа се наоѓа во најголемиот пасаж, во безистенот на покриената чаршија на овој град, која го носи името „Едлер“ пасаж, и која е полна со дуќани, продавница, кафеани.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Секој жител на Кралупи раскажува и за тажната историја на овој град - за неговото наполно разурнување од англоамериканските авиони во март 1944 година, кои го бомбардирале поради големите резерви бензин и други нафтени деривати, кои на ова место ги складирале Германците. Таков е Кралупи.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Тој диригираше, публиката пееше, тој пееше, публиката слушаше и ракоплескаше, а кога таа вечер во „Олимпија“ се спушти завесата на сцената, Мишел Сарду мораше долго време да се заблагодарува на публиката, која го напушташе театарот пеејќи го она што пред тоа го слушаше од Сарду...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
„Розовата долина“ врие од ружоберки, кои го кинат цветот од бодликавите гранки; ружата мора навреме да се набере, да се добие од неа најмногу масло, најмногу есенција, најмногу опоен мирис.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
На посетителот на Лајпциг ќе му го сопрат погледот и двете скулптури пред влезот на лајпцишката кафеана „Ауербахкелер“, кои го изобразуваат Мефистофела со омаѓосаните студенти од една од сцените во „Фауст“...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Спиев во хотелот „Моцарт“, кој го добил името по тоа што овде пред стотина и повеќе години спиела на пропатување мајката на познатиот композитор.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во книгата во која го опишува ова свое патување, Ламартин зборува и за Пловдив:„Тешко е да се претстави поубава местоположба“ на еден град.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Но, таа ноќ не можев само да минам низ „Пигал“ зашто, уште откај „Анверс“, таму каде што започнуваат будалаштините на „Пигал“, се сопрев пред силни црвени светла, кои го рекламираат мјузиклот „Ох, Калкута!“.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Одеднаш, пред нас се појави морето, со сета своја широчина, а и подводниот тунел, кој го врзува едниот со другиот крај на Амстердам.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
СКИТАЊЕ ПО БЕЛ СВЕТ ДОДЕКА со колата минував низ Булоњската шума, на еден крстопат, пред црвеното светло на семафорот, ме престаса еден „Фордкапри“, кој го возеше млад човек, а до него седеше русокоса жена, веројатно негова сопруга.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Одовде, од плоштадот на „Шајо“ може со часови да се посматра оваа панорама, која го воодушевува и го прави човека поголем и посилен.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
ПОСЕТИТЕЛОТ на Истанбул, особено оној што првпат доаѓа во овој град, не треба да пропушти да ги види некогашните сараи на турските султани, кои го чуваат споменот за величината и раскошот на отоманското царство.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Сепак меѓу парижаните, па и кај сите французи, Сурен најмногу е познат по една своја знаменитост, по, речиси, најголемата болница во Франција, која го носи името на Фош, командатот на сојузничките сили на Првата светска војна.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Ме привлече рекламата и старинскиот изглед на таканаречениот „диско клуб“, кој го носеше името „Валенхоф ам Рајн“ и во чие Фоаје љубезно пречекува еден атлетски развиен млад човек, кој на секој љубопитен му врачува програма печатена на црно-црвена боја.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Познатата хемиска индустрија „Баер“, една од четирите производители на полиуретанот со светот, на два патнички брода на Рајна, веднаш до сајмиштето, имаше организирано изложба, која го носеше името „Визиона II“ и на која го имаше презентирано полиуретанот во сета своја функционалност.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
А кутрата жена од Заечар тргнала по бел свет, заедно со малолетното дете, во потрага по мајката , која го напуштила детето штом се родило, па жената од Заечар го зела на чување.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Среде Штутгард, до самата главна улица „Кингштрасе“, отворил ресторан, кој го носи името „Мира“. Стјепан и „Мира“ работат добро.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Откај Храдчани, врвната кота на градот на Влтава, што ја сечат дваесетина мостови, се гледаат врвлестите црквени кули, кои го парат небото, а една од други пораскошни и поубави.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Ако малку се оддалечите од центарот и ако тргнете по височинките на градот или се впуштате кон неговите тврдини, кои го обиколуваат на неговите врвови од левата страна, тогаш овде шумот само рефлексивно се дофаќа и чувствува.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Медонската шума, каде што се наоѓа опсерваторијата, е вистинско место за одмор, зашто е далеку од морничавата бучавост на неколкуте милиони автомобили кои го потресуваат Париз.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Паскал ми покажа два научни труда, објавени на англиски и француски јазик во светски списанија за астрофизика, а потоа и повеќе писма од неколку познати опсеравтории во светот, меѓу кои и од Кримската опсераваторија, кои го канат да ги посети и да мине таму на работа, за размена на опити.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Тоа ти се овозможува да го сториш со фериброд кој го сврзува едниот од другиот брег.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Сосема мало село, до самиот брег, од кој го дели железничката пруга за Атина.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Лајпциг е историски град, полн со споменици, со многу старини, град во кој можеби најмногу е изразен барокот во архитектурата на многубројните цркви, и секоја од нив претставува само вистинско ремек-део, а на градот, со својата посавеност и со извишените кубиња со кои го сечат небото, му даваат впечатливо убав белег.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Што е ова? Кој го оставил?
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
И сѐ е добро дури не дојде нашата школа да му натрапи на детето претстава дека сликањето значи боење на ситни квадратчиња во кои го ловиме светот како во мрежа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Освен тие два формални маниризми и ликовните и песните со букви, Курциус пронаоѓа четири „главни вида“: 1. logodaedalia, т.е. употребата само на едносложни зборови во стиховите; 2. асиндет кој го исполнува целиот стих, т.е. натрупување на зборови во стихот; 3. versus rapportati, т.е. „повеќе вкрстени набројувања, при што именките, глаголите, придавките, прилозите итн. најчесто доаѓајќи во тројства можат да се препознаат како взаемно припаѓачки елементи дури со разрешувањето на целата стиховна комбинација, а обликот на реченицата што се слуша заведува на лажни патишта, се губи, и станува погоден само за окото“.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Но нив не ги крши смртта, туку претераноста на животот кој го виделе, искусиле, промислиле.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Со она свое лице кое јас го нарекувам „лице на комичар”, не можеше да предизвика возбудување - барем половината од времето не верувате во она што се случува пред вас.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Многу години подоцна налетав на Гари Пантер кој го имал истото искуство.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Елементите кои го сочинуваа филмот од овој жанр не ми се допаѓаа, елегантни салони, раскошни скалила, луксузни соби за спиење итн.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Изборот на синтаксата и речникот е политички чин кој го одредува и ограничува начинот на којшто треба да се доживеат „фактите”.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Сега им припаѓа на банките кои го финансираа, но наскоро повторно ќе се прикажува насекаде во светот и, во Америка, најверојатно на телевизиските канали.”
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Работев со Бен Хехт кој често ги консултираше славните психоаналитичари.” •Каква беше смислата на отворањето на вратата при првата прегратка на главните јунаци? •Хичкок: „Го замолив Бен да пронајде симбол во психијатријата што означува раѓање на љубов помеѓу мажот и жената, и тој ја пронајде вратата.” •Зошто за делот со сонот му се обративте на Салвадор Дали? •Хичкок:„Кога дојдовме до сцената со сонот, сакав потполно да прекинам со традицијата на филмските соништа кои обично беа магловити и нејасни, со екран што трепери итн.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Овие фотографии беа репродуцирани како илустрации за реклама во весникот, фалејќи го измислениот лик „Редуко“ и гледачите многу добро можеа да ја видат оваа реклама како и мене лично кога Вилијем Бендикс ќе го рашири стариот весник кој го закачивме на бродот. Таа улога беше голем успех.“
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Со самото тоа, сите вредности беа поместени.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Претпоставувам дека постои група примитивни дистинкции во рамките на кои го конструираме она што се претставува самото себеси: и нашето прво диференцирано искуство е примарен производ на нашата најпримитивна конструкција и дадената невиност.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Кој го направил ова?! Бузо?
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Коле крцкаше со заби: - Само да знам, да знам кој го има поткажано, душата негова ...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Прочитавме: „Ако случајно ви е тешко да погодите кој го има сторено тоа, еве да ви помогнеме - тоа сме ние...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Крстот на времето Зашто од невидливото ги цртав своите сознанија сиот мој порив беше да се пресоздадам во збор.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Стравот е постар од песната, но во тоа е и големата предност на животот кој го бранам: сѐ што имав му го завештав нему, сѐ што можев направив за него и сосем природно е јас да го бранам него а не неговата сенка.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Се обиде да се поткрене од постелата но - се откажа. This is where all the stars bow down Еве, со истата душа со кој а цел живот копнеам по Тебе и со истите очи кои го паметат најскриеното во твојот поглед јас чекам и ќе чекам зашто веќе влегов во безизлез во кој треба само да се чека.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Ф.Мајер ќе додаде дека „склоноста кон утопија низ вековите може да се објасни како природна склоност на човекот да се воздигне над историскиот момент“.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Оној кој го проследува моето творештво тоа лесно тука ќе го воочи.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Бернард Лоун, пак, вели: „Затоа, само оние кои го гледаат невидливото - можат да го направат и невозможното“.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
И по долг пат би можел да кажам дека глаголот во песната е проколнато нешто, тоа се брутовите кои го држат распнато телото на песната врз крстот на времето.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Па сепак - ништо и не исчезнало: Нивната Светост - Атомите, единствената неуништлива твар на животот, која го памети и Создавањето и сѐ друго што одминало - се вечни!
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Само две девојчиња имаа споменар.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Во споменарите запишувавме убави желби и стихови со кои го искажувавме другарството.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Во Амстердам расте бројот на оние на кои им е убаво затоа што на другите не им чини.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Се множат оние кои го губат патот уште во сопствениот двор.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
— Аир ефендум, откај знаеме ние кој го направи, — во еден глас одговорија осумте души одборници на чело со коџабашијата Трајка.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ете, дал господ диви луѓе што не мирисаат нас Турците, та да не сретнат мене сам некаде, да одерат на стари години! — се приближи со дикат Арслан до темата за која го викна коџабашијата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кој е тој што ќе кревал буна против царот; кабул не го права јас тој страм.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Мариово, пред двесте триста години било етимско ничие; друга прикаска имаше: како тоа било хасчифлик лично на султанот, кој го подарил на својата султанија Мара — Кола Марија — и оваа ги ослободила мариовците од секакви даноци.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ами кога ќе разбере Бахтијарпаша, шо џуап ќе даваме, бре Толе?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Така слободно, ноќта, по сражението, се извлечкаа четите по сртот на Селечка и останаа да денуваат на Ливада, на синорот Беловодица, — Плетвар — Лениште — Кокре, токму крај она кладенче каде што пред година Шаќир му го доведе Толе Паша на Петрета Ацев.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
За првпат ја слушна историјата на овој сиромашки изедник и се воодушеви со храброста на Катил Ѓорѓи и Спиро Црне, кои го отепаа Сулимана во Србиново на чешмата Виорино. За првпат крена рака на Турчин.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кажуј, кажуј бргу кога, или да викам Ибраима да затворит во визбата и наместит коските! — и почна да го тресе за гуната за која го исправи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А Бешот му ги кажа скоро сите работници од сите села, затоа Толе наполно им се предаде на овие во Градешница.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И беловодичани тргнаа назад по истиот пат по кој го доведоа Ѓорчета вчера вечер.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ќе ве испеча сете како глувци" — им се закануваше Толе на аазите и коџабашијата од кои го бараше јадењето.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ама ако не кажите, жими вера, сите ќе избесам тука на јаболкницата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ногу убаво си а скроил — и му ја стисна подадената рака на Илија, кој го поведе и им го претстави на Толета.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Ќе ме топат виа пци денеска. Треба да имаат нешчо намирисано“ — си помисли во себе, но почна да го разбива мудуровото мислење, па му вели: — Море бег, ако се плаше орачот од врапците — не сее просо, токо гледај си ти ќевот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И уште Толе нефатен на танец, — рипна, го извади оној ист јатаган, со кој го удри Толета пред некоја и друга недела, по раце, и како стрела се џитна и се најде зад Толета.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И еден ден идат некакви Турци трговци од Битола во Лисиче и од осум куќи село, купуваат седумдесет волови.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Братск не е многу далеку од Омск, каде што, нели, претстојувал другарот Тито кога џишнувал Сибир и тука, во Братск, саде за братски делби зборат, брат брата не ранел ама тешко кој го немал, луѓето во Братск многу се слични на едни Балканци во изумирање кои само за братство и единство и за други свечени песни од старата татковина кога ќе се напијат си ги кинат грлата – Републико мајко наша, од Вардара па до Триглава... Демек!
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
оние пак, кои го завршиле талкањето, влегуваат во метрото влегуваат како во олтар од длаборез и уште неседнати почнуваат да 'рчат, 'рчат во сите тонови, мнозина басираат ама има и такви кои фаќаат високи октави, заспаните 'рчат ли 'рчат ама нема кој да ги чуе отшто јапонија да ми ти била земја на затворени прозорци а јапонците да ми ти биле луѓе со затнати уши кои кога се будни во метрото спокојно си читаат додека сонародниците им се дават од 'рчење - ем си 'рчат, ем набрзина каснуваат нешто во сонот оти во кусиот сон има време и место сал за една плескавица (и тоа на месечина) што во мекдоналдсите се нарекува хамбургер.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Пијани ја славеа силата на мечот и прикажуваа дека се грутки сите кои го играат пајдушкото.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Во пролетта на 1943-та на територијата на Македонија се случиле низа настани кои одиграле значајна улога во разгорот на вооружената борба.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
По големите промени кои го наговестиле распаѓањето на Душановото царство и кои започнале во 1360 велможот Радослав Хлапен кој владеел со Бер и Воден успеал да се осамостои; во Сер од 1360 почнала да се осамостојува царицата Елена; во Јужна Албанија се осамостоил господарот на Валона, деспотот Јован Асен; во Зета се осамостоил кнезот Воислав Војиновиќ, кој со брат му Алтоман ја држеле областа меѓу Дрина и Рудник на север и по должината на јадранскиот брег од Дубровник до Бока Которска на југ. Кнезот Воислав владеел со областите на стара Рашка и Травунија.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
По смртта на Јустинијан поголемиот дел од Италија паднал во рацете на Лангобардите (568) кои го формирале Лангобардското Кралство.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Според новото уредување Македонците можеле да имаат сопствено тело-Совет (Синедрион) со едногодишен мандат, кој го сочинувале претставници од градските општини.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Политичкото и военото раководство на Македонија во првите месеци на јануари и февруари 1943 , а имајќи ја предвид поволната надворешна воено-политичка ситуација, презело низа мерки кои го трасирале патот кон позасилен разгор на народноослободителната борба.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Таквата состојба му дала нов замав на ајдутството кое некаде се претворило во масовно движење на населението (Мариовско, Битолско, Тиквешко, Велешко, Штипско).
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Се зголемил бројот на воените дезертери и одметници кои го пљачкосувале населението.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
А веќе му стана и незгодно да се среќава со погледите на оние од редот кои го гледаа со нескриено ненавидување.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Вилијам Бароуз е еден од тројцата литературни великани на 20-тиот век, кои го разбија, растворија, трансформираа и дигитализираа англискиот јазик; го насочија и стробоскопираа во холограмски слики на дваесеттиот век.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Тој недостаток кој го означува зборувачкиот субјект засекогаш го спречува субјектот во постигнувањето задоволство, исполнување на желбата - субјектот така е бесконечно потресуван со својата сопствена желба и желбата на другиот.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Сликата се претвори во знаковен систем кој го отелотворува античкото чувствување и доживување (мисла на Ross Bleckner) кои се привлечни и вредни за присвојување токму затоа што станале премногу ирелевантни.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Маргина 34 103 Две години подоцна, Кит, во соработка со својот идол и ментор, Вилијам Бароуз, создаде монументално дело, Апокалyпсе, кое се состои од дваесет свилени екрани поезија и инспиративни цртежи кои го слават крајот на Христијанскиот милениум и почетокот на новиот паганизам.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Дел од вината префрли на посети­ те­лите кои го третирале како куче предизвикувајќи го, удирајќи го во глава итн.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Фројд заклучува дека „би било незамисливо... човек да го користи името на својот најверен пријател во животинскиот свет - песот - како пцост, да не постоеја двете особини кои го навлекоа презирот кон тоа животно: станува збор за животно коешто има доминантно сетило за мирис, коешто нема страв од измет и не се срами од своите сексуални функции.”**** **** Sigmund Freud, Civilization and its discontents. 14 okno.mk Наспроти животното, човечкото суштество, со својот исправен од, не ја губи само способноста за душкање, туку и можноста за анимална копулација.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Но едновремено постави темели за воспоставување закон кој го повикува на одговорност субјектот во однос на природата.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Б: Мислам дека ме гледаат како музичар за кого некои музичари имаат слушнато - не многу - и кој го почитува она што го прават Бразилците.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Тоа беше најдоброто, единственото кукасто лизгање што било кој го видел во таа црковна лига.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Кога крварењето упорно не престануваше, тој цврсто си ја завитка ногата со еден завој кој го ископа од тоалетната фиока и потоа го зацврсти со леплива лента. Маргина 34 89
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Тоа е означителот кој го претставува субјектот на науката (Павлов) за другиот означител - лачење лиги.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Во двата случаи организаторите повикаа полиција која го врза уметникот и го приведе во станица.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Тој ја потсетува дека во „мултиверзумското“ читање на квантната механика на секој момент во кој неутронот би можел да се распадне му одговара универзумот во кој тоа се случува или се случило и a fortiori постои верзија на нас, посматрачите, која го разгледува распаѓањето на тој поединечен неутрон во тој поединечен момент во тој поединечен универзум. 76 okno.mk
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Затоа, идеалот на Бренер е чист колку и романтичниот мит на можноста за дијалог со целото човештво, кој го негуваше Толстој.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Ренди, кој го беше заобиколил игралиштето за да го гледа натпреварот од левата страна, се срамеше затоа што татко му се лизна, дека татко му се лизгаше во шорцеви и се повреди, дека во овој контекст - натпревар за старци и слабичи и луди фундаменталисти - лизгањето беше необично, апсурдно добро; и, на врв на сето ова, дека мајка му се впуштила во ваков еден мизерен циркуски акт.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Модерниот уметник, не баш двоен идиот, ќе му додаде на идиотизмот кој го карактеризира неговиот статус во полето на уметноста една комедија на идиотизмот која ќе го засега како индивидуа, во една иронична, комична или со потрагичен тон обоена пракса.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Вичо, во близината на село Дробиште на западниот дел на езерото Мала Преспа, во селото Турје и во Лерин тој живеел и се движел слободно “меѓу Македонците кои го примиле и верувале“.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Во својот заклучок ќе истакне дека е потребно кога ќе се создадат погодни услови да се спушти на слепо британски офицер кој го зборува јазикот, кој има извесно познавање на земјата и лични контакти. 68
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Во ситуација кога ГШ на НОВ и ПО на Македонија немал целосен увид во она што се случува на оваа територија ГШ донел решение со сите единици да излезе од поширокиот обрач кој го формирал бугарскиот окупатор.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Сѐ уште не запознати со отпорот кој го давале единиците на НОВ и ПО на Југославија.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
На враќање од таму неочекувано го пречекаа двајца корпулентни типови со крапински изглед кои го застанаа и како у вестерн филмовите му извадија пиштол.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Да можеа глушецот и тастатурата да зборат сигурно би нѐ отерале во 3 вагиналне материне за теророт кој го вршат луѓето врз нив.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Ратка постојано беше на дијазепами од шокот кој го претрпе.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Само ќе создаде блокада на умот да не мисли на бедата на сопствениот живот, кој е таков токму од оние кои го бомбардираат со наметнатите медиумски срања.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Метакот беше еден од ретките кои го чуваа бунтовниот уличен звук без да биде искорумпиран, но затоа сѐ уште немаше ниту денар.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Тој создава деструктивен план за медиокритетските структури од кои е опкружен и кои го прогонуваат. Margina #26-28 [1995] | okno.mk 27 Тој план пред сѐ подразбира проституција на сите карактерни нивоа.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Еден важен аспект на тој нула-димензионален начин на мислење е откажувањето од нормите, прифаќањето на енормитетите - јас повеќе претполагам да кажам енормитет отколку хаос - енормитет кој го напушта секој закон и поредок...
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Зоран М. од Штип кај кого гостувавме и кој го организира настапот ни вети големо количество жаби.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Жан: (на Скот , кој го спречува да пука од вратата) Ме предизвикуваш?
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Освен тоа, ова е и прилог кон нашата серија “Скопски раскази”, а и протест против очајно анахрониот концепт за расказ кој го тераат смешните арбитри од “Нова Македонија”.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Дури изложбата во Џенова 1956-та повторно му го враќа значењето на овој голем сликар; еве дел од каталогот од таа изложба: “Ненадејно се наоѓаме пред слики чија што модерност е токму запрепастувачка, пред слики кои го антиципираат Караваџо, Жорж де ла Тур, Зурбаран, дури и некои од денешните сликари, бидејќи такви светлински рефлексии и често геометриски распоредени ефекти на сенки ги нема никаде во 16-иот век...
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Ова исчезнување може да го долови само врвен “МАЕСТРО”, уметник кој го испекол своето олово... а за ова ретко доживување треба и да се плати... во банална материјална противвредност, во топло и искрено воодушевување, во натура од најразличен тип... во сѐ она што му овозможува на уметникот и понатаму да лута со своите пингвини...
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
На секој оној внимателен набљудувач кој го посматрал распаѓањето на нашата бивша поширока држава и националната хомогенизација во новите држави (пред сѐ во Србија, а нешто подоцна и во Хрватска) јасно му е дека тој процес се одвиваше со многу ПРА фашистоидни (или прафашистички, според Еко) елементи.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
По објавувањето на книгата Црква (1933), Селин работи на новиот роман: Смрт на кредит (1936), кој го зацврстува неговиот веќе огромен книжевен углед.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Спирална архитектура Клучниот облик кој го наоѓаме и во Хундертва­серовото сликарство и во Хундертвасеровата архитек­тура е спиралата.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Оној кој го користи хумусниот клозет нема страв од смртта, бидејќи нашето серење овозможува наше повторно раѓање“.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Тој беше изразен во повиците за религиозна реформа, месијанството, аскетизмот и мисионерската работа.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Алгоритмот, всушност, е “карактеристика”, тој се состои од пишани знаци (caractѐres).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
„How to Pass, Kick, Fall and Run“, A Year from Monday, str.133-140. 186 Margina #11-12 [1994] | okno.mk О ваа статија првпат е објавена во каталогот дела на Џаспер Џонс кој го издаде Еврејскиот музеј во почетокот на 1964 г.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
А бидејќи тоа е Уметност, каква е тоа Уметност?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Валентина Васон јадела некои божествени печурки во Мексико и се видела себе како се наоѓа во Версај во 18 век слушајќи некоја Моцартова музика.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
(...) Како и да е, неуспесите на Ворхол имаат помалку пресудно значење за она што остана од Фектори сега, а тоа е идејата за слободна популарна уметност - пракса на музика, зборови и слики која прибрано ги урива постоечките критериуми, која го одбира својот пат низ антидатираната комерцијална забава, и ароганцијата на институционалната доблест до некои колоквијални синтези. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 153
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
За балетскиот ансамбл на Марс Канингем, со кого во почетокот на 40-те започна долгогодишна соработка, Кејџ ги создаде Имагинативен пејсаж бр.2 (1942) и Имагинативен пејсаж бр.3 (1942) во кои го продолжи испитувањето на некои можности на електроакустичната музика “во живо”.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тоа го прави така што чита часописи, ги посетува галериите и студијата, одговара на телефон, разговара со пријателите.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во самиот центар треба да стои стар заоблен кауч, така гол пред античката камера поставена на три­ но­жец.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Двајцата го знаеја секој пејач - мислам пејачите за кои никој порано не чул - и постојано ги обиколуваа продавниците со плочи барајќи некои стари или приватни изданија.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Овие вредности несомнено му припаѓаат на системот чие распаѓање денес се покажува како такво, тие ги опишуваат стиловите на историското движење кои - како и самиот поим на историјата - имаа смисла единствено во рамките на логоцентричната епоха.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Постојат две верзии на серија слики за терањето на волот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во тоа време, московските интелектуалци страсно се интересираа за зен- будизмот, го читаа и препрочитуваа Карлос Кастанеда.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
И во средновековието и во модерната ера постоеше едно чувство дека присутното не задоволува, и дека треба да се преземат специфични мерки за да се создаде една подобра иднина.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сепак, сите текстови се оптимистички, со позитивен дух и отвореност кон иднината.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Устоличувањето на писмото е устоличување на играта; играта денес се препушта самата на себеси, бришејќи ја границата од која, како што се веруваше, може да се регулира кружењето на знаците, повлекувајќи ги со себе сите успокојувачки означени, редуцирајќи ги сите утврдени места, сите засолништа вон играта кои го надгледуваа полето на говорот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ја почувствува и топлината на Татарите кои го спасиле кога неговиот авион 1943. година бил соборен над Крим кој бил под снежна покривка.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Потсетувајќи дека уметничките дела на Бојс не може да се редуцираат на она што ние го гледаме, овие бордури-рамки играат двојна улога: тие се забрзан тек за оние кои тежнеат да ја дофа­тат мислата на Бојс и, истовремено, направа за корекција на погледот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во истиот пожар, во истиот потрес трепери генеалогијата растурена низ сите структури и сите подлоги за коишто зборував: Западот и историјата на филозофијата, она што ја врзува со неколку непомирливи (што и да речете) монотеистички струи, од една страна, со природните јазици и националните чувства, со идејата за демократија и со онаа технолошко-политичката, од друга страна, со бескрајното напредување на идеите на меѓународното право, најпосле, чиишто граници се укажуваат појасно од било кога - и тоа не само поради тоа што оние кои го претставуваат и го подржуваат тоа напредување секогаш ги застапуваат интересите на одредени хегемонии и затоа единствено можат непримерено во бескрај да му се доближуваат, туку и затоа што тоа се темели (а тоа и го ограничува) врз сознанијата на европскиот филозофски модернитет (нација, држава, демократија, односи меѓу парламентарните демократии на разни држави итн.) - да не го споменувам она што одвнатре ги поврзува науката, технологијата и војската со тие сомнителни содржини.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Кога после војната Бојс се врати во Клеве беше одликуван со орден со златна лента која се доделувала на ранети, поради тешките рани што ги добил за време на борбите.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Историјата и знаењето, istoria и episteme секогаш биле определувани (не само од страна на етимологијата или философијата) како свиоци на видикот на повторното присвојување на присутноста.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во исто време започнува и Кејџовото сѐ поголемо интересирање за источната филозофија во која на почетокот го привлекуваа “еротиката и мирот, двете во индиската традиција постојано присутни чувства”.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Должност е на неколкумината одбрани кои го разбираат ова да ги преземат овие мерки; тие имаат обврска да го подобрат светот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Задниот дел од поткровјето постепено стануваше Билиева област. (Били беше еден од првите Фектори- момци).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
За секој љубовник имаше посебна тематска песна со рефрени кои го палеа љубовникот и го доведуваа до завршно сладострастие.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сево ова дава можност да се претстави еден ваков значителен број на вредни предмети кои го откриваат патот на творештвото на авторот од повоениот период сѐ до 1986 година, без воопшто да се добие впечаток на неред или прекумерност.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ширењето на сопствените учења и идеи за Кејџ никогаш не беше постапна и лесна работа бидејќи неговите концерти и предавања неретко завршуваа со сканда­ли, што денес на оние кои го проучуваат и познаваат им изгледа чудно и беспричина.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Од самиот почеток Били имаше некој вел со кој го криеше сето она што таму се случуваше - чудни фаци влегуваа и прашува: „Дали Били е тука?“, а јас им покажував кон заднината.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Таму ќе има цвеќе со опоен мирис, птици со блескави бои, луѓе кои ќе пливаат по брановите, а (сеобложувам во тоа) во текот на денот на небото ќе се појави виножито.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Математичкиот алгоритам ќе ги изрази формалните закони на симболизацијата, синтаксичките структури, независни од ова или она поединечно средство на изразување.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Прашањето е дали тоа делува.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Веќе алудиравме на теориската математика: нејзиното писмо, било да се сфаќа како сетилна графија (а таа веќе претпоставува еден идентитет, значи, еден идеалитет на нејзината форма, што во принцип го прави апсурден широко прифатениот поим на “сетилен означител”), било да се сфаќа како идеална синтеза на означени или трага оперативна на едно друго ниво, било, уште подлабоко, да се сфати како како премин од едните кон другите, никогаш не било апсолутно врзана за една фонетска продукција.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ретроспективата истовремено пре­зентира и многубројни ситни предмети кои, педантно наредени во витрините долж ѕидовите, пожолтеле од времето; исто така и 456 цртежи од „Secret block for a secret person“.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Морам да им кажам дека сум многу старомоден, практично пуританец, и дека единствено пушам како оџак - сега кога на секоја кутија цигари се наоѓа предупредување, на секоја цигара има по два филтера - и дека пијам кафе наутро, напладне и ноќе.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Исто така е препознатливо во повеќе народни приказни каде што физички послабите карактери (на пример најмалиот 72 Margina #11-12 [1994] | okno.mk принц кој го бара златното јаболко, незаштитената и заплашената Снежана) се добри, додека физички посилните карактери се оние лошите.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Верувам дека никогаш порано, пред појавата на Валери Соланис не дошол на идеја да ја изедначи славата што сам ја конструираше со таа на Мерилин или Лиз, слава која предизвикува стравопочитување.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Џаспер Џонс: Приказни и идеи На тремот во Едисто.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сѐ се одвива како западниот поим за говорот (во она што, отаде неговата повеќезначност и тесната и проблематична спротиставеност на зборот и на јазикот, го врзува главно за фонематската или глосематската продукција, за јазикот, за гласот, за слухот, за звукот и здивот, за зборот) денес да се открива како маскирање на едно првично писмо5: пофундаментално од она кое, пред ова пресвртување, се сметаше за прост „додаток на зборот“ (Русо). okno.mk | Margina #11-12 [1994] 51
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Таа мисла можеби го преобразува просторот и преку апории ја расветлува потврдата (не позитивна) која им предстои на секоја критика и на секој негативитет.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но, тие искуства без сомнение се значајни за неговата уметност и живот, се поставија помеѓу него и целосниот физички и ментален крах, клиничка депресија од која навистина страдал извесно време во првата деценија после војната. (Овој крах за него бил, како што признал, вистински - емоционален - крај на војната.) Бојсовата преоку­пираност со топлината и присноста со цел на обновување на телото и духот, со конкретно доживување на “материјалот што дава живот”, датира од времето кога го негувале Татарите и кои ги сметал за своја фамилија.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Били имаше око за отпад; го снабди целиот Фектори со работи кои ги пронајде на улица.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Големиот црвен кауч, оној кој ќе биде толку многу пати фотографиран следните години - оној црвениот, кој го искористивме во толку многу филмови - Били го најде токму пред “Y”.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тоа не е игра: тоа ни овозможува да кружиме надвор од гробовите во кои се наоѓаме (дамки светлина и звук во воздухот кој го вдишуваме). 2.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во рамките на културите кои го практикуваат таканареченото фонетско писмо, математиката не е само енклава.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Би пиел и алкохол, но направив грешка и отидов на лекар кој го забранува.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Музички ноти извадени од шапката.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Замислата опстојуваше низ Средниот век во идеалите на аскетизмот и мачеништвото, како и во проповедите за сочувство и дарежливост.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Никој ништо не земаше пред мене, ниту видов некого да се боцка.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Хенриеви плочи кои го исполнуваат воздухот со рокенрол.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
За московскиот underground, плодно земјиште кое веднаш реагираше на сѐ што се однесуваше на современата уметност од западна Европа, Бојс претставуваше вистинско откритие.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Се запознавме во Дармштад 1958 година.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тој зборува единствено со посредство на еден јазик кој го обезбедува не само фонетското изразување на знаците, туку и формулацијата на аксиомите кои овозможуваат да се определи вредноста на овие знаци.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ова христијанска интуиција на сличен начин се појавува и во солидното потекло на идеалот за политичка еднаквост и политичка слобода, т.е. држава во која нема да има привилегирани и непривилегирани, занемарени и претпочитани.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Голема епска сага за пропаднатите пот­фати остана зад него.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Работи кои го пронаоѓаше.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во почетокот на четириесеттите години настануваат Кејџовите важни познанства со уметниците - Марсел Дишан, Марс Канингем, Вирџил Томсон, Ласло Мохоли- Наѓ, Макс Ернст, Пит Мондријан, Андре Бретон кои подоцна се прошируваа и според Кејџовото признание опфаќаа влијание од неговите учители, пијанистот Ричард Булиг и композиторот Хенри Кауел, Адолф Вајс и Арнолд Шенберг, потоа композиторите и уметниците, неговите современици и истомисленици, Лу Харисон, Алан Хоуханс, Мортон Фелдман, Ерл Браун, Кристијан Волф, Дејвид Тјудор, сликарите Роберт Раушенберг и Џаспер Џонс, скулпторот Роберт Липолд, зен-учителот Д. Т. Сузуки, ботаничарот Гиј Г. Неринг, својот татко, пронаоѓачот Џон Милтон Кејџ, интелектуалците и мислителите Норман О. Браун, Маршал МекЛуан и Бакминстер Фулер, па сѐ до оние кои ги познаваше преку нивните дела - Ерик Сати, Антон Веберн и Едгар Варезе.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Отсуството на сликан простор во поголемиот дел од делата и, како ми се чинеше, мистериозната аура на неговата личност создадоа проблем за кој бев одлучен да го разрешам и кој во текот на петте месеци ме преокупираше и маѓепсуваше.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Несомнено, оваа субверзија секогаш била содржана во внатрешноста на еден алокуторен систем, кој го овозможи раѓањето на проектот на науката и конвенциите на секој нефонетски систем од знаци /caractéristique/ 1. Не можеше ни да биде поинаку.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Овие сликари кои живееа заедно и сочинуваа своевидно социјалистичко гето, збунето го насетија познатиот отпечаток, оној кој бидува втиснат еднаш засекогаш, отпечатокот на човекот кој го почувствувал, макар и за кратко, притисокот на тоталитарниот режим.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Секој предмет во него будеше јато од спомени, кои го пленуваа целиот и го правеа среќен.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
И на жена си, која го молеше да им каже барем на најблиските роднини, тој напорки ѝ рече: - Ајде, мори... Нема чергари да водам во Охрид...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
По 9 септември 1944 год. во македонската бригада „Гоце Делчев“ во Софија раководел со АГИТПРОП, а придонесол и за формирање на македонски радио-час во емисиите на Радио-Софија, во кој го читал и Манифестот на АСНОМ.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Жива пропагандна дејност развил и преку некои софиски весници.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Бидејќи освен девојката постоеше уште и Таа со синот и малата Весна од кои го отргна онаа матна глад во неговата душа, глад за доживувања, за откривања, за волни летови, - глад што постојано ги исфрлаше од релисите на секојдневието и тераше во имагинарното, надвор од дадените реалности да бара остварување на своите сништа.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Стојан, кој го удираше постојано железото за пајдос, сега беше избеган некаде долу меѓу купиштата тули.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тој и таа на секого му раскажуваа кој го извајал, кога, каде итн. Какво задоволство!...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Дури и гимназиските другари, кои го познаваа до душа, се правеа дека веќе не го препознаваат и го одминуваа на улица како турски гроб.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ако се изземе келнерот кој го заменуваше и шанкушот, а кога немаше работа приседнуваше на нивната маса како четврти, тие беа тројца: најверојатно возачот и неговите помошници на шлеперот надвор.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Немаа време да се разберат, макар и само со погледи, кој го изрекол тоа, зашто снимателот ги разбрка како гладни врапци, а на Ване на уста му беше да праша кога ќе му се оддолжат на возачот со неговиот жедуван топ пиво.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Никогаш не се прашал кој го крстил со тоа грдо име и затоа не се погледнуваше во огледало, едно што по домовите ретко имаше такви луксузи, а друго и затоа што не сакаше да си ги гледа мозолките по лицето.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Место да отстапи за да не ѝ пречи, Ване ѝ се доближи со нечујните патики - го заинтересира кој го окупирал неговото омилено место: мала чистинка со трева до колена среде непробивниот обрач од стари дрвја и густ прнар.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Солуѓе, како вас, кои го изучиле правото, побрзо ќе се доближиме до Европа...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Откако му ги кажа сите новости за куќата и за децата, за пријателите кои го барале, Татко, неочекувано, ѝ рече: - Мила моја, на бирото, дента кога ме однесовте в болница, останаа три сиџили, непреведени докрај.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Додека го слушаше другарот Чапаев, Татко се чувствуваше како пред морален Рубикон кој го криеше спасението.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
- Во сиџилите, сине, - продолжи Татко, во присуство на Мајка која го беше заборавила божемниот повод за влегувањето во собата - се крие кодот на секој идентитет, се крие причината за разликите, за немирите во луѓето...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
На тоа го потсетуваше само шумолењето на реката која го внесуваше својот здив, низ ширум отворените прозорци на чардакот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Кадилакот означува и каза калауз - клуч кој отвара секакви брави катл-фермен - наредба за нечие погубување Коран и Куран - религиозна книга која го содржи верското учење на Мухамед, основен извор на исламот и на исламските закони, муслиманско Свето писмо курбан - жртва курназ - итар, дрзок, надуен куртул - спас
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Татко, едно утро, силно ја почувствува миризбата на расцутените јорговани која го носеше и здивот на водите од Езерото, во надојдените сеќавања.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Од овие мисли, конечно, го оттргна вревата на денот која го враќаше кон настаните што го очекуваа во Судот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Се упати кон своите сиџили, во потрага по светлината што ја криеја знаците кои го означуваа можниот спас...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Беше јасно, засекогаш, дека таа година, за нашето останување не пресудија јоргованите, подготвени да н префрлат на дежурниот Шагалов облак над нашата куќа, туку пресудија липите кои го спасија Мајкиниот живот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Го држев во рацете стутканиот лист хартија кој го беше напишал Татко. Тоа беше цел еден живот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
„Бил, како не бил. И кој го лекувал - никој! Сам, ако можел...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Излезе од тремот, го зеде снопот ’ржаница и одејќи покрај ѕидот од колибата кој го штитеше од грб, го постави снопот исправен во снегот, меѓу плевната и колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Веќе копнееше за човечки збор, за нежна мајчинска грижа, за топлиот светол дом, за училиштето кое сигурно веќе почнало да работи, за другарите кои го чувствуваат неговото отсуство и ги пече неговата неизвесна судбина, но колку повеќе им се предаваше на мислите, колку повеќе се пушташе тие да го водат, толку повеќе го разјадуваше немирот, па стана, иако уморен, се фати за секирата и го почна својот двобој со Јурукот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Кирил стана. Фрли поглед кон старецот кој го догоруваше своето луле.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Се обидовме, - рече откако шумарот кој го довезе си замина.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Во рамките на кругот кој го претставува светот, ги гледаме концентрично поставените зборови кои го сочинуваат насловот на книгата и посветата на надвојводата Фердинанд, исто како на насловната страна на Ars magne.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Се потсетуваме на комичната фантазија на Албинус, во “Смеење во темнината” од Набоков, при аними­рањето на холандското жанр-сликарство -”сѐ оддеднаш се враќа во живот со малиов маж во црвено кој го спушта бокалот, девојкава со послужавникот што слободно се вртка”.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Штајнеровата втора етапа, која го опфаќа и издавањето на Sous l invoca- tion de Saint Jerome на Ларбо (Larbaud) во 1946-та година, е окарактеризирана како период на теорија и херменевтичко истражување, со развојот на речникот и методологијата во приодот на преведувањето. okno.mk | Margina #8-9 [1994] 23
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Преживувањето е неиздржливо кога помислувам на личните трагедии, на оние илјадници кои ги загубија животите, на оние кои исчезнаа, на оние кои се раселени, на оние кои избегаа, кога помислувам на жртвите по логорите, на децата, на оние кои го преживеале пеколот, на оние во Босна кои пеколот сѐ уште го живеат, на оние кои допрва ќе го живеат, на крвниците кои до неодамна беа само добри соседи, на жртвите од кои некои и самите ќе бидат крвници.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
За примитивниот човек, природата била исполнета со сили на кои тој, поради непознавање на причинско-последичните односи во светот кои го окружувале им придавал мистично значење.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Во секој случај, уметноста поттикната со дроги не е автентична и спонтана форма на уметност и при тоа не треба да занемариме уште еден факт: дека меѓу уметниците има многумина кои се премногу слаби за такви психички авантури, со оглед на своите личности и општествената неускладеност, без оглед на талентот кој го поседуваат, поради секогаш присутниот ризик да лизнат во лудило.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
И, за крај, се разбира, главниот проблем кој го чека секој оној што е заинтересиран за Translation Studies: прашањето на евалуацијата.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Во мракот на подвозникот нѐ дочека еден куп кадифени панди, кои го чекале својот превозник.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Па, тоа е исто така вистина за историчарот кој го обликува во реченици, што е потенцијално исто толку илузорно како и сеќавањето.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Актуелноста на овој исклучителен уметник последните години и месеци е проследена и со неколку книги и неколку значајни изложби кои го прикажуваат Гринавеј во уште покомплексна светлина. 34 Margina #8-9 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
На овој сплет на двосмислености се накалемуваат различните толкувања за Дишан-еротоманот или аскет, Дишан - една фрустрирана и повлечена, или можеби огорчена и задоволна личност, изопачено или заблудено суштество или само “филозоф” и научник, кој го практикува инцестот и во животот (љубов кон сестрата) и чисто метафорички (алхемиското соединување на “братот” и “сестрата” кои се некакви спротивностите што се слични една со друга).
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Според правилата за рекламирање, забрането е рекламирањето на жестоките пијалоци, како и рекламите наменети за младите кои во себе носат пораки кои го поврзуваат пиењето со возење кола, или кои поттикнуваат прекумерна употреба на алкохол.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Целата фраза, значи, е како три пати по три, број и збир кој го фасцинира Дишан и според него, со ова се искажува бесконечност - еден претставува целина, два претставува пар, а три е “земен како рефрен кој трае” (бројот е математичко траење).
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Со зборот “souffleur”, повторно се раѓа алузија на здивот, на оној што дише, на ликот кој го сретнуваме најчесто во мистичко-езотериските Кирхерови расправи.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
И ние повторно си спомнуваме за неоплатониците (за кои толку често говорат во контексот на Ботеро), кои го гледаа светот и времето како можна цел на единството.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
А секој филм што го работам е есеј кој го има за цел достигну­вањето на тој специфичен приод кон филмот.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Најбитните небесни појави заедно со молњата и горечкиот оган (како медијатори) се вклопени во тријадата црвено, бело, црно и натаму Упанишадата вели: “Старите кои го знаеле ова, го рекле истото (...) Благодарение на трите бои, тие знаеле сѐ.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Тоби Мусман напишал дека оптичките дискови се темелат на: “... концепција по која двајца гледачи, спротивни еден на друг, кои го гледаат филмот во исто време, сето тоа време додека трае филмот, тие нема да го доживеат филмот на потполно еднаков начин.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Ако читате мемоари од некој кој го преживеал Холокаустот, како историчар можете да забележите несогласување помеѓу она што е раскажано и записите реконструирани најпрецизно можно.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Дишан го зел псевдонимот Rroze Selavy, со кој го потпишал овој филм, откако со истиот тој псевдоним се потпишал на разгледницата која му ја испратил на својот близок пријател Пикабија (“Pis qu ‘habilla Rrose Selavy”).
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
(...) Со самата одлука на мажот да му го послужи зготвеното тело на својот Љубовник и со завршниот истрел кој го запечатува неговиот прв залак, таа ја употполнува осудата и ропството над своето и над туѓите тела.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Интелектуалецот, или оној кој се претставува за таков (нема други), е оној кој го прекршил овој пакт на глупавост, и мисли дека од неа е ослободен.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Мамурлакот се јавува кај оние кои го земаат во неумерени количества.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
На Cote d’Azur (Азурниот брег) се наоѓа Монте Карло, седиштето на езотерискиот рулет кој го инспирира второто Дишаново дело кое, во еден дел се темели на оваа иста игра со зборови, и што е лесно да се заклучи, на истиот принцип на кабалистичкото тркало на кој алудираат и дисковите на Anemic-cinema. okno.mk | Margina #8-9 [1994] 201
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Постојат супстанции кои го поништуваат дејството на хероинот.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Тоа исто така е и мелем Ben Gay, кој го пронајде францускиот доктор Bengue, со сите еротски конотации што го сочинуваат тој мелем, чијшто денешен еквивалент е „Deep heat“ (голема горештина); Ben Gau се рекламира во Америка во вид на карикатура на зелено џуџе (наречено Peter Pain of all names, Петар Бол од секој вид), кое прободено во болно место отскокнува поразено, и додека малечката жена ги масира неговите болни мускули со Ben Guz мелемот, тоа вреска: „Проклетство, повторно наседнав!“
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Оној кој го избра мракот за да слезе по сокакот (а сокакот потсетуваше на извиткана јагула што ќе ја замати бистрата вода штом ќе го зграби пленот на езерското дно); Оној кој ја избра темнината на мрачниот сокак а не гази по калдрмата додека слегува и потсетува на молитва, на порака, или на нејасен збор од тајна болка; Оној кој го избра мракот и слезе по сокакот на посветеноста гласот ни го подари за да ни биде и поттик, и надеж.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Тогај се открива волшебното, митскиот карактер кои го гледаат очите на фантазијата...“
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Ако одговориме потврдно, тогај, очигледно не водиме сметка за комплексот придружни составки кои го дефинираат и материјализираат првиот допир; доколку пак го негираме тоа - ние свесно ја скаменуваме континуелната смисла на творечкиот чин, зашто авторот тогај би се престорил во објектив, во ѕид врз кој е втиснат далечниот печат на зборот, сликата, тонот...
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
5. Паузи, одмори и отсуства а) беше утврдено дека работникот има право на дневен одмор од најмалку 12 часа непрекинато меѓу два последователни работни дена во текот на 24 часа (сметано од крајот на едниот, до почетокот на следниот работен ден) (чл. 26 од ЗИДЗРО/фев.13); 29 В. погоре – исто како кај образложението во референца бр. 18 34 б) материјата која го регулира годишниот одмор претрпе две измени, и двете на штета по правата на работниците: ● со измената на чл. 139, кој го регулира правото на работникот кој прв пат заснова работен однос на цел годишен одмор, се воведе дополнителен услов и тоа тој да работел непрекинато најмалку шест месеци кај ист работодавач, без разлика дали се работи за полно или пократко работно време од полното (чл. 27 од ЗИДЗРО/фев.13). ● екслплицитната одредба која нормираше дека работникот има право на обештетување за неискористениот годишен одмор, без разлика по кој основ му престанал работниот однос, се замени со формулацијата дека работникот може да бара обештетување, но само ако тој претходно побарал користење на годишен одмор, а не му било овозможено, а работниот однос му престанал не по негова вина и волја (чл. 7 од ЗИДЗРО/ јан.12), што de facto е значително понеповолна ситуација за работниците; в) воведена беше обврска за работодавачите за секое воведување на работа на државен празник претходно писмено да го известат подрачниот државен инспектор на трудот (чл. 28 од ЗИДЗРО/фев.13); г) во сферата на мирување на работен однос на работник упатен на работа во странство, покрај дотогашните постоечки случаи, се додаде и мирувањето во случаите на здравствените работници и здравствените соработници, вработени во здравствени установи, упатени во хуманитарни или мировни операции во медицински тимови надвор од територијата на Република Македонија и на воените обврзници од резервниот состав на Армијата на Република Македонија - активен резервен персонал, aнгажирани во единиците на Армијата на Република Македонија заради учество во мировни операции надвор од територијата на Република Македонија согласно со закон, а чие упатување, односно ангажирање бара привремено да престанат да работат кај работодавачот во траење до 8 месеци, им мирува работниот однос за време додека трае нивното упатување, односно ангажирање и имаат право во рок од 15 дена по престанокот на упатувањето, односно ангажирањето да се вратат кај работодавачот за вршење на работи кои одговараат на нивниот степен на стручна подготовка (чл. 1 од ЗИДЗРО/апр.10).
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
3. За периодот на нашето истражување одредени промени и дополнувања претрпеа и одредбите кои ги регулираат „видовите работен однос“ и тоа: а) кај договорот за вработување со приправници (приправнички работен однос), со измените од февруари 2013 година дојде до промена на чл. 59, кој го регулира ограничувањето на отказот на приправникот од страна на работодавачот, кој беше надополнет со уште една нова основа за отказ, и тоа во случај кога ќе дојде до кршење на работниот ред и дисциплина или работните обврски, утврдени со закон (чл. 9 од ЗИДЗРО/ фев.13).
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
10 При воведувањето на еднаква исплата за еднаква работа останува недоречено и нејасно дали овој еднаков третман (освен при исплата на платата) се однесува и на исплатата на разните дополнителни додатоци кои (согласно закон и колективен договор) би можеле да им бидат исплатени на работниците како на пр. додатокот за деловна успешност на работодавачот!?; б) измени беа направени и во постоечкиот чл. 8 од ЗРО кој ги регулира исклучоците од забраната на дискриминација со тоа што овој член беше дополнет со два нови става кои предвидуваа дека работниците кои го имаат склучено „атипичниот“ договор за вработување на определено време не смеат да се третираат на понеповолен начин од работниците на неопределено време, освен ако таквиот различен третман е оправдан од објективни причини!?
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Како дополнителен заштитен механизам во иднина умесно би било да се воведе и одредена санкција (глоба) за работодавачот доколку не го запази овој и онака предолг временски рок; б) кај видовите на договор за вработување (на неопределено и определено време) најпрво дојде до дефинирање на поимите работник на определено време – „лице со договор за вработување склучен непосредно помеѓу работодавачот и работникот, каде што истекот на договорот за вработување е определен од објективни услови и тоа доаѓањето на одреден датум, завршување на одредена задача или појавата на одреден настан“ и работник на неопределено време – „лице со договор за вработување на неопределено време“ (чл. 2 од ЗИДЗРО/ септ.10), а се додаде и нов појаснувачки став дека оној договор за вработување во кој точно не е утврдено времето за кое е склучен истиот, ќе се смета за договор за вработување на неопределено време (чл. 7 од ЗИДЗРО/септ.10); в) со измените од јануари 2012 година се предвиде дека наместо дотогашната обврска на работодавачот да го чува договорот за вработување во работните простори каде што работи работникот, по ново тој тоа треба тоа да го стори во своето седиште (чл. 2 од ЗИДЗРО/јан.12); г) содржината на договорот за вработување претрпе три измени, една позитивна, а две на штета на работникот: 18 ● со измените од септември 2010 година во чл. 28 се додаде нов став кој предвиде обврска на работодавачот во договорот за вработување да мора да вметне одредби со кои ќе го информира работникот за ризикот кој го носат работните места, за посебните стручни квалификации и познавања, како и да го информира за ризиците кои согласно законските прописи би можеле да настанат на тоа работно место (чл. 10 од ЗИДЗРО/ септ.10); ● диспозитивната норма која им даваше можност за избор на „договорните страни“ да се повикаат на закони, колективни договори и акти на работодавачот при решавање на одделни прашања, доби нова формулација со обврзувачки карактер, односно сега при решавање на овие прашања двете страни треба да се повикаат на овие акти и договори, но само онаму „каде што е соодветно“!? (чл. 10 од ЗИДЗРО/септ.10); ● се воведе нов чл. 28-а кој ги регулира измените на договорот за вработување.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Доколку биде утврдена дисциплинска неуредност на работникот ќе му се изрече една од следниве дисциплински мерки: (1) писмена опомена или (2) парична казна во висина од 20% од висината на едномесечниот износ на нето платата исплатена во последниот месец пред дисциплинската неуредност, во траење од еден до три месеци, додека пак за утврден дисциплински престап се пропишаа следниве дисциплински мерки и тоа: (1) парична казна во висина од 30% од висината на едномесечниот износ на нето платата исплатена во последниот месец пред дисциплинскиот престап во траење од еден до шест месеци; (2) распоредување на работно место во непосредно пониско ниво и (3) престанок на работниот однос кога настапиле штетни последици за институцијата, а притоа не се утврдени олеснителни околности за вработениот со статус на давател на јавна услуга кој го сторил престапот (чл. 37-т).
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Така, со овој закон е предвидено дека за да може да биде упатен еден работник за извршување на градежни и други сезонски работи во други држави, во случај кога упатувањето се врши преку проектни договори потребно е да има склучен договор помеѓу РМ и земјата во која работникот ќе ги извршува работите како и договор за вработување склучен помеѓу работодавачот кој го ангажира работникот и самиот работник. (чл. 2) Упатувањето на работниците се врши така што работодавачот којшто има потреба да ангажира работници претходно доставува конкретна потреба од работници до министерството надлежно за работите од областа на трудот.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Покрај одредбите од овие закони, од септември 2014 година, дополнителни одредби за остварувањето на правото на штрајк на вработените во основното и средното образование се пропишани и во Законот за основно образование и Законот за средно образование.135 Овие два закони претходно не содржеа одредби кои го регулираа штрајкот,136 а беа внесени како дел од стратегијата на Владата на РМ да го спречи најавениот штрајк во образованието од страна на Синдикатот за образование, наука и култура (СОНК). 134 Закон за здравствената заштита, Сл. весник на РМ, 38/91, 46/93, 55/95, 10/2004, 84/2005, 111/2005, 65/2006, 5/2007, 77/2008, 67/2009, 88/10, 44/11 и 53/11.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Покрај овој закон како lex generalis, одредби кои го регулираат правото на штрајк во сите области содржат и Кривичниот законик, Законот за агенциите за привремени вработувања и Законот за евиденциите од областа на трудот.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Веќе и неоспорен факт е дека странските инвеститори и покрај сите бенефиции, субвенции и даночни ослободувања кои го добиваат од државата, исплаќаат пониска плата на своите работници во т.н. „слободни економски зони“, споредено со приходот кој го добиваат останатите работници во земјата.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Под пренесување се подразбира пренесувањето на еконосмкиот ентитет кој го задржува својот идентитет, без разлика дали се работи за профитни или непрофитни друштва.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Дополнително, одредби кои го регулираат штрајкот, а кои се однесуваат на помал или поголем дел од вработените содржат и: Законот за мирно решавање на работните спорови, Законот за јавните претпријатија, Законот за установите, Законот за вработените во јавниот сектор, Законот за културата, Законот за основното образование, Законот за средното образование, Законот за здравствена заштита, Законот за административни службеници, Законот за судовите, Законот за судска служба, Законот за внатрешни работи, Законот за полиција, Законот за шумите, Законот за одбрана и Законот за служба во Армијата на Република Македонија.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Закон за служба во Армијата на Република Македонија, Сл. весник на РМ, 36/10, 23/11, 47/11, 148/11, 55/12 и 29/14. 132 НАЦРТ УСТАВНИ АМАНДМАНИ НА УРМ АМАНДМАН XXXIX – УСТАВНА ТУЖБА Со воведувањето на уставната тужба Република Македонија влегува во редот на најголемиот број европски земји кои го инкорпорирале овој правен институт со кој се прави значајно проширување на надлежноста на Уставниот суд на РМ, пред се од аспект на зајакнувањето на човековите права и слободи дефинирани во Уставот.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Обезбедување потреба од работник а) Со измените од февруари 2013 година, кон чл. 22, кој го регулира начинот на обезбедување на потребата од работник, беше додаден нов став кој пропиша дека за сезонска работа може да се заснова работен однос и без јавно огласување, но на ограничен период од 90 дена, со посредување на службата надлежна за посредување при вработување.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
9 Во петгодишниот период кој го опфати оваа студија, преку измените на ЗРО, кој има својство на фундаментален закон и регулира доста чувствителна и актуелна материја, дојде до влошување на работничките права во следниве сегменти: се воведе противуставна можност за вработување на лица помлади од 15 години; се воведе плаќање на придонеси од задолжително социјално осигурување за лицата кои склучуваат договор за вршење на работа надвор од дејноста на работодавачот; се намали висината на платата која работникот треба да ја прима за периодот додека е отстранет од работното место; дојде 6 Закон за работни односи, Сл.весник на РМ, 62/05.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Исто така, кај договорот за работа со неполно работно време се користи принципот pro rata temporis (колку работа – толку права) односно работникот своите права ги остварува пропорционално на времето за кое што го склучил ваквиот договор, на пр. тој има право на годишен одмор со минимално времетраење од 10 работни дена, за разлика од работникот кој работи со скратено работно време кој го добива законскиот максимум во времетраење од 20 работни дена. 19 Според чл. 32, ст. 2 од Уставот на РМ (1991): „Секому, под еднакви услови, му е достапно секое работно место.“
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Од ваквата ригидна формулација, нејасно останува дали доколку работникот, макар и од оправдани причини, не докази кои го потврдуваат неговото тврдење, а со оглед на тоа дека во постапката пред Комисијата се применуваат одредбите од Законот за парнична постапка согласно кои доколку тужителот не достави докази, тужбата ќе биде отфрлена, со што тој го губи правото на заштита од дискриминација!?
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Меѓутоа, по поднесено барање за информации од јавен карактер од страна на Левичарското движење „Солидарност“ до Агенцијата за вработување на Република Македонија како имател на потребните информации, се дојде до бројка од вкупно 11.652 лица, кои побарале обештетување во законски предвидениот рок од 30 дена, додека пак бројот на лица кои го добиле обештетувањето изнесува 1.673, што пак претставува само 14.36% од вкупниот број на баратели.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Со дополнителните измени на чл. 22 и новововедениот ст. 2 од истиот ЗИД се укажа на обврската обезбедувањето на потребата од работници преку јавен оглас задолжитено да се врши со претходно внесување на јавниот оглас во електронскиот систем на АВРМ пред неговото објавување во дневниот печат или во другите средства за јавно информирање печатени или електронски на товар на работодавачот (чл. 3 од ЗИДЗРО/јул.14); в) Измени претрпе и чл. 23 кој го регулира објавувањето на слободни работни места, на кој со новововедените пет става дојде најпрво до регулирање на максималниот временски рок во кој работодавачот може да изврши избор во зависност од вкупниот број на кандидати кои се пријавиле на јавниот оглас за едно работно место и тоа: (1) во рок од 45 дена за пријавени до 200 кандидати; (2) во рок од 90 дена за пријавени 201-500 кандидати и (3) во рок од 120 дена за над 500 пријавени кандидати.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Вредно да се напомене е дека до измена дојде и кај чл. 372 кој сега пропишува дека странките можат да изјават ревизија против второстепена пресуда, ако вредноста на предметот на спорот на побиваниот дел на пресудата надминува 1.000.000,00 денари (чл. 87 од ЗИДЗПП/10), со што дојде до двојно зголемување од претходно предвидената вредност од 500.000,00 денари, додека пак во споровите од работен однос ревизијата е дозволена без оглед на вредноста на предметот на спорот доколку се работи за престанок на работен однос.99 Иако со ЗПП (2005) се воведоа инструктивни законски рокови кои го потенцираат специфичниот карактер на споровите од работен однос100 кои во прв степен мораат да завршат во рок од 6 месеци (чл. 405), сепак пропуштањето на овие рокови, иако не треба да предизвика штетни 96 Закон за парничната постапка, Сл.весник на РМ, 79/05.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Со следната измена од декември 2011 година оваа сума се ограничува, т.е. дополнително се намалува на тоа годишниот износ кој го оствариле овие граѓани не смее да е поголем од утврдениот износ на минимална нето плата за претходната календарска година, или по исклучок да не е повисок од годишниот износ на минимална основица за пресметка и плаќање на придонесите која според овој Закон изнесува 50% од просечната плата по работник во Република Македонија.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Ваквата забрана за дискриминација се однесува на пристапот до вработување, условите за работа, како и откажувањето на договорот за вработување на работничка во состојба на бременост или пак кога користи права кои произлегуваат од раѓање (во т.н. постнатален период) и родителство (чл. 1 од ЗИДЗРО/ јан.13); г) во контекст на погоре анализираниот чл. 9-б, измена претрпе и чл. 11 од ЗРО, кој го регулира товарот на докажување (onus probandi) во случај на спор и измените предвидеа дека кога е постапено спротивно на чл. 9-б, товарот на докажување, при евентуален работен спор, паѓа врз работодавачот (чл. 2 од ЗИДЗРО/јан.13).
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Разликата е во тоа што за соодветно вработување се смета она кое е во согласност со видот и степенот на завршеното образование на лицето и стекнатите вештини наведени во пополнетиот формулар кој го доставува до АВРМ, а пак за погодно она за кое е потребно образование или вештини кои се најмногу еден степен пониски од образованието или вештините на лицето, наведени во пополнетиот формулар кој го доставува до АВРМ. (чл. 57 и чл. 58) Со чл. 59-а се предвидува обврска за невработеното лице лично да се јавува во АВРМ на секои 30 дена и да докаже дека активно барало работа во последниот месец, а друго лице кое бара работа да се јавува на секои шест месеци.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
- Навистина убаво маче но прашајте ја Милка кој го нацртал. Твое ли е Милка? - запраша.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Но кој го гони зајачето? Се затскрив малку зад една смрека и гледам, во тој правец од кај што трча зајачето.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Наредба ќе беше, му велам, во времето на татка ти, попот божем наш селски, кој го опиваше народот наш со верски заблуди и, згора на тоа, уште и пари ни земаше - имаш-немаш на попот мора да му платиш.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
На човек кој го има изгубено спокојството обично му е здодевно. Здодевноста раѓа непромислености.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
А веќе му стана и незгодно да се среќава со погледите на оние од редот кои го гледаа со нескриено ненавидување.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Достасаа Озновци од Прилеп и од Битола; иследуваа, сослушуваа, држеа конференции и кога не им појде од рака да посочат кој го убил Пената, прогласија дека реакција во Потковицата има исфрлено комити во шумата, дека тие, комитите, дење си седат дома и работат по полето, а ноќе бегаат во гората и убиваат, па ја вооружија младежта и почнаа да ја пребаруваат шумата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Мажите рекоа Тпвуу, `бати животот и со голите петици ги нагнетија плуканиците во земјата, а жените и чупите, ги симнаа шамиите, ги распуштија косите и зедоа и тие да редат заедно со Атанаса, зашто тоа што се случи со чупите Ѓореви, со Милица и Милјана, е најжалосното нешто што може да му се случи на родител, на брат, на ближен.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во тоа време, додека гојдата паселе на Зедница, Димко ги убил, а никој да не види како и кога, и никој не дозна навистина зошто, мајка си и Видана и со окрвавен стап дојде на срецело, каде што, околу војниците, имаше насобрано дечишта, кои, пак, како секогаш дотогаш, почнаа да се шегуваат со него, а тој наместо, како порано, да ја прифати шегата рече: Ги убив Видана и мајка.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Стореното е сторено, сеедно кој го сторил, наш човек го сторил, наш човек го стори, сега да видиме како ќе се одбраниме.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Така е најдобро си мислиш, вели Максим, властите ќе знаат кој го отепал и нема што да истезаваат други.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Смртта Јосифова многу ги разгори потковичаните, и против гркоманите, кои го наклеветија, и против властите, кои не одбираа од правдина, а Максим Акински, за инает и на едните и на другите, додека на местото од Јосифа не доведе нов учител, се зафати тој да ги учи децата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Потоа ги втеруваа во заедничкиот гојдарник, кој се викаше Крувче и кој го облик на рамнокрак триаголник се простираше од дворниот, јужниот, ѕид на имотот Акиноски и долж источниот се протегаше сè до куќата на Ангелета Ризески, (или уште како што го викаа Анѓеле Козето) подигната, со нивна Акиноска согласност на најјужниот крај на Имотот, на самоти Јужна Порта.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Го редеше Атанас сиот сој Дамчески, од кој, откако се знае во Потковицата за Дамческите, толкумина паднаа за жална Македонија; го редеше Атанас татка си свој, Ѓорета Дамчески, кој, одејќи по патиштата на дедовците и стриковците, и по патиштата на татка си Блажета Дамчески, уште, од младешки години окапа по затвори, за истата таа Македонија, а таа, кога се ослободи и кога тој им беше најпотребен на децата, на жената и на имотот, го затвори; ја редеше Атанас мајка си Илинка Дамческа, на која, при жив маж, ѝ помина животот како на вдовица, во црнина, ги редеше Атанас браќата свои, кои при жив татко беа небаре сираци, потурнати, а кога зеде да ги реди сестрите, Милица и Милјана, е, тогаш - на сите кои го слушаа им препукнаа срцата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кажано било, вели Јосиф, никој да не споменува кој го уби стрика Анѓела Јанчески.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Без гнев во душата рече Единствено што ми останува е да се надевам во бога, но каква е неговата милост, кога по изгубениот најстар син, по толкуте опасности низ кои го изведов мојот сој, сега одново ме изложува?
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ако не дознаат кој го сторил тоа, никому ништо, вели.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Добро познавајќи го убиецот, таа веднаш отишла во Битола за да му се поплачи на жупано, но наместо заштита ѝ било наредено „добро да си ја затворам устата“.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Само четиринаесет дена изминаа отакко главните на сојовите од Потковицата го потпишаа писмото со кое од султанот бараат да им издаде одобрение за ѕидање црква, општина и училиште, ѝ само седум дена откако му го предадоа на Мустафа ефенди, прилепскиот кајмакам, за тој преку Битола и Солун да го препрати таму, во Стамбола, но и едниот и другиот ден, оној во кој го потпишаа писмото, неделата на Свети 40 Маченици, и оној во кој го предадоа, првата сабота по Свети 40 Маченици, заедно со писмото и заедно со надежите, желбите и намерите содржани во него, никој не ги ни споменува во Потковицата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Лазор, кој го штитеше Максима, силно разјарен, се бодна кон копата и за час оттаму извади еден заптија, наденат на вилата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
По убиството во село Бач (Битолско) на Мицко - претседатело на општината кај нас се знае следново: жена му на Мицко го видела наредникот кој го извикал ноќта од дома.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Минатата сабота, зараното (Максим и Костадин Дамчески од страв од незгоди не ги поведоа одвечер) главите на сојовите стигнаа во Прилеп, на ан кај Богатиновци: така си мислеа, расправијата помеѓу Хаџи Ташку и Лазора таму стана, па и измирувањето меѓу нив таму да стане.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тоа прво, второ: Јована Дамчески, зашто не беше христијанин и Турчин, го закопаа надвор од гробиштата, тука, на Бел Камен, и оттогаш Бел Каменсе вика уште и Јованов Гроб и Турчинов Гроб, а Видана и Ристана, дека беа христијани, ги закопаа, со поп, на гробиштата, и трето, првата, Јовановата и Росината приказна, се случила многу одамна пред триста, четиристотини години, кога Потковицата ја имаа завојувано и ја владееја Турците, а вторава, оваа со Видана, и сѐ што е во врска со неа, започна во Првното србско, во 1912 година, а заврши во Ворото бугарско, во 1943-та...
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тоа силно го трогна, по првпат некој од Акиноските оставаше завет да биде закопан тука, во Потковицата, на Горник, заедно со луѓето со кои го поминал векот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И машко и женско, и мало и големо, и христијанско и турско, христијаните крстејќи се и во истото време изговарајќи Господ да го дочува во живот Лазора, а Турците, на чело со Тахир бег Јаузоски, кој и заборави да го прошетува Мурата, Ај анасана, ај џган, уште од раното се купчат на портите, на срецело пред дуќаните Акиноски и на чешмата, на бунарите, во дворот и на чардакот Акиноски и само за тоа зборуваат: минатата сабота токму во време пладнина, нивните мажи, главите на сојовите, се нашле таму во Прилеп, на Али Чаир, за со свои очи да се уверат во силата Лазорова, и за потоа со свои очи да го видат нештото кое тука, на лице место и пред сета насобрана народија, ќе му го прекинеш животот на човекот, а кое не го стори тоа, не го однесе на оној свет, само затоа што е Лазор голем и силен како никој друг на земјава, па ножот и куршумите, кога влегле во месото негово удриле на коските и тука се запреле.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Утрешна Света недела, нејзе ѝ се молам потковичаните, таа да му донесе оздравување на Лазора, олеснување на неговите и на сите други и несреќа на душманите кои го ранија.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Само по три работи се разликуваат: во Потковицата никогаш не се дозна кој го уби Јована Дамчески, додека за Видана и за Ристана Голушкоска Гојдарката се знае - ги уби син ѝ на Ристана Димко Силистарко.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но време ли е сега, во овие критични за нас времиња, да водиме празни препирки и да се караме за магарешката сенка... кога Македонија е полна со некакви туѓи ѕверови кои го раскинуваат славјанското тело? ...
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
На излез на животот под окна тешки, како излитен капут на теме му тежи и на плешки на оној кој го моли, додека блудничка плата дава.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Само човек такво чувство ретко познава, каков хендикеп е тоа на природата, недостаток кој го имаме, сѐ уште, секојдневно, откривам и дознавам.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
А.А. повторно ме прекина, овој пат менувајќи го изразот на лицето, станувајќи гневен: - Јасно е каде целиш – извикувајќи гласно, гледајќи натаму строго кон мене, па погледот го упати кон Х.Х. и четворицата непознати, кои го одобруваа кимајќи со главите како по команда.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Лифтот не беше поправен. Хотелот не беше поправен по земјотресот кој го зафати Скадар.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Протагонистите се приврзани на низа својствени вредности на еден клан („Сѐ додека нашиот татко беше уште во живот, семејството за нас беше истовремено и држава, и нација, и вера.”) ѝ припаѓаат на идеологијата која го одржуваше култот на една неверојатна монструозна хипостаза на божеството: Сталин.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Во полутемните простори на музејот, во кои е заробена светлината и ставена во функција на паролите кои го слават атеизмот, ја напаѓаат религијата.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Но, во годините на жестоката блокада на наци­стичка Германија над СССР, кога претстоеше пресудната битка, Сталин бараше помош од разнебитената црква, која го одржуваше авторитетот над своите верници.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Се обидувам да го избегнам погледот кој го упатува А.А. кон мене, а потоа како по наредба и К.К.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Токму за ова жири го препорачав и беше примен Луан Старова во кого што открив дипломат ерудит, кој го владее совршено нашиот јазик.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
И кога гласот речиси се изгуби во тишината, неочекувано, како втор глас небаре по­викан од судбината, кој го оживуваше првиот, започна да го следи, наследи татковиот глас .
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Тие се посебно засилени откако останавме единствена земја која го брани чистиот комунизам и не потклекна на советскиот ревизионизам.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Не заборавајте, трите конфесии со кои го вкоренуваа народот во историјата беа и три јасни можности за негова постепена асимилација, исчезнување од историјата, претопување во други народи...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Татко, внесен во своите свети книги, стравуваше најмногу за судбината на својот албански народ зашто, троверен каков што беше, лесно можеше да се најде на трагичните распаќа на историјата, лесно ќе го престројуваат на погрешната барикада, лесно ќе асимилираат него­ви делови за сметка на другата вера, ќе го натераат да ги брани границите кои го разделуваа со своите.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Вие сте меѓу среќниците кои го посетувате овој музеј во нова постановка.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Во светот ретко кој го чини тоа...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
- Сум читал многу прогресивни руски автори кои го поддржуваат сталинистичкиот атеизам.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
- Кој го вели тоа? - Жан – Пол Сартр! - Тој е западен декадент! - Беше и остана комунист.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Како што е изнесено во почетокот, настаните во романот, починувањето на таткото, го ослободува главниот лик на нараторот од зависноста која би го лишила од финалниот триумф над противникот (тоталитарната идеологија) која го примора „големиот губитник” на егзил и на еден повлечен живот.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
МИТРЕ: Ние, кога тропна, помисливме кметот да не ни носи жандарми на конак. (Го остава куферот голем кој го носи).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
А ти, другар Ѓурчин потоа мисли му ја каде ќе ја сместиш таа навалица и каква работа ќе ѝ понудиш.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не ми кажа кој и рекол дека јас го правам ковчегот за Таша, ама знаеше кој го нарачал.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Експериментите на младиот директор се покажаа многу успешни и економски здрави!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Оние поединци кои го имаат посетувано училиштето за стравувања и стравотии или пак оние другине кои на панаѓурите навикнале да ги шетаат одаите на ужасите можат да се досетат како се чувствував.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Што се однесуваше до тој Нетковски и неговите разголувања Јана имаше право.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Знам, ако случајно го прашам, зошто на тој начин го обесил ранецот, сигурно ќе одговори дека тешкотиите што ги совладуваме во животот создаваат најтрајни навики.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А кој го застапува дишењето на нас, постарите, ја прашав кога во еден од нејзините интервјуа ја сретнав размислата за нејзиното дишење!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Значи, намерно или од некои други причини, Стојна се обиде да одглуми дека го заборавила првиот случај и писмото што го испрати се појави (но не знам кој го виде) дури по случајот број два, или, преведено на обичен јазик, со десетина години задоцнуваање.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Човек ќе си завитка некое помнење во главата а потоа живее и верува дека завитканото е во онаа состојба во која го оставил во килерот на сеќавањето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Ајде“, и реков „штом толку знаеш кажи кој е?“ „Оној, смешниот Боге од Бањи“, вели.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Инаку, тој товар, барем според начинот на кој го носи, потсетува на некој вид непознато оружје.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Живот со многу, многу случувања, а сите потсетуваат на утринскиот воз што го истура она селско шаренило кое уште пред да бувне од станицата веќе знае дека треба да се вгнезди и век да векува овде, во градов!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Првото легнување на Стојна, што таа намерно сакаше да го забошоти, се беше случило кај нашата воденица покрај Пребег.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Навистина убаво, маче но прашајте ја Милка кој го нацртал. Твое ли е Милка? - запраша.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
А посебниот излез може да биде претставен како еден од овие клиновидни камења, чие постоење подразбира дека се наоѓаат на своето место во посебна класа и редослед на настаните коишто се одвиваат, и истовремено учествуваат во посебното одвивање на настаните со тек на времето, во двете негови насоки.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Во основа се сложувам со она што го вели Витгенштајн ако го употребуваме терминот “проблем” на вообичаениот начин на кој го употребувавме.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Патем Василиј Осипович му доаѓа како внук од сестра на истиот оној Шервуд-Верном кој го предаде Јужното друштво на декабристите.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Истражувајќи го развојот на механизмите и институциите преку кои овие практики биле усовршувани, Фуко (1979) го идентификува Бентамовиот (Bentham) Паноптикум како „идеален“ модел за овој облик на моќ, за „технологиите на моќ, кои го определуваат управувањето со индивидуите и нивното потчинување на одредена цел или доминација, едно објективизирање на субјектот“. (Foucault, 1988, стр. 18). okno.mk | Margina #4-5 [1994] 57
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Прашањата кои го контекстуализираат посебниот излез значајно учествуваат во истакнувањето на деталите за единствениот ред на настаните во кои тој се наоѓа.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Исто како што може да се покаже дека темите на недостижноста и сексуалната фрустрација биле пресудни за концепцијата и создавањето на “Етан доне..” -елементи за кои знаеме дека се одраз на приватниот живот на уметникот - не е ли исто така можно сознанието дека постоењето на ова дете извршило влијание врз почетните идеи за темата и изгледот на “Големото стакло”, кое покрај другото е започнато во 1912 година, една година по раѓањето на ова девојче?
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Наместо тоа, можеме да го следиме советот на Витгенштајн и да се осврнеме на начинот на кој го употребуваме зборот за да откриеме што тој значи.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Промената во стилот на Мартинс може да се демонстрира со споредба на трите нејзини скулптури сочувани во колекцијата на Museum of Moderna Art, New York: “Christ”, (1941) е скоро 2 метра висока фигура изработено во едноделно парче дрво, а The impossible, The road, The shadow, Too long i Too narow (1946), се бронзени скулптури јасно инспирирани од мистиката и се во инхерентно надреалистички стил (за репродукции види во: Painting and S2culpture in Modern Art, на Alfred H. Bar, 1977, стр.313).
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Во свеста на Дишан раѓањето на детето можби се идентифицира со Жана Саре како невеста, иако во тоа време таа веќе била мажена за друг човек (за агент на една осигурителна компанија кој го одгледал девојчето како свое).
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Јасно ни е дека Енценсбергер сепак нема намера да ја отфрли, тој попрво би сакал да ја ограничи глобалната амбиција на традиционалниот концепт на критика.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Со една попустлива насмевка, оваа претстава ја гледа Фаерабендовата жена, Грација Борини, четириесетгодишна Италијанка, физичар(ка) чиј манир е толку смирен колку што е Фаерабендовиот жесток.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Од сите луѓе коишто ве познаваат, кој би бил во најдобра позиција да прикаже некои детали кои би ми биле од помош? • Како би можеле тие да увидат кои промени во животот вие најмногу ги посакувате? • До кои заклучоци тие би можеле да дојдат во врска со вашите намери за промена врз основа на ова? • Што би можело ова да каже за тоа кој животен стил вам најмногу ви одговара?
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Нам денеска ни е јасно, дека токму критичките процедури се оној метаконтролен регулатор, кој го перпетуира стариот систем, со тоа што му обезбедува непречен прилив на нова социјална енергија.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Од неговиот збиен коментар проговорува специфичната еснафска солидарност: макар што не ги одобрува, тој настојува да ги разбере оние литерарни проповедници на епскиот дискурс кои, како залутан пустиник, ја преспале симболичката бура, па безнадежно се обидуваат да ја воскреснат оддуваната референцијалност.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Затоа, како Кондијак, тие веруваат дека нам ни е потребно да го проучуваме јазикот за воопшто да би можеле да проучуваме нешто друго. ***
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
За некои биографски детали изнесени овде, должник сум ѝ на Ненси Дефенбах, која го истражуваше животот и опусот на Марија Мартинс неколку години пред тоа, и ми овозможи да ја консултирам хронологијата што таа ја подготви.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Потенцијално, разрушувачките ефекти на критичката енергија лесно се инвестираат во средиштето на инсталираниот систем.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Наместо да ја тераме публиката да дојде до уметничко дело, ние ја бараме нејзината поддршка... Публиката од сѐ прави просечност. Уметноста нема ништо заедничко со демократијата.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
(3) Во Линдевата реплика на „тркалото“ столчето и тркалото изгледа како да прават сенка на ѕидот, но повнимателните набљудувачи забележуваат дека сенката е всушност илузија, внимателно нацртана со молив на ѕидот од страна на Андре Рефреј, француски уметник кој пред 15 години подготви серија од 12 илустрации во гваш-техника, кои го прикажуваа животот на Дишан, а кои беа наменети за ретроспективнта изложба во центарот Помпиду.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Уметноста за Дишан е тајна која треба да се подели и да се прати како порака меѓу заговорниците.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Овие примери служат само како вовед во некои од можностите за поставување прашања кои го охрабруваат реавторизирањето на животите во согласност со преферираните приказни.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Борини, која го сретнала Фаерабенд додека студирала медицина на Беркли една деценија порано и која се омажила со него шест години подоцна, се вклучува во разговорот спорадично - на пример, откако го запрашав него зошто смета дека некои научници му се толку многу налутени. okno.mk | Margina #4-5 [1994] 97
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Во ова ниво доминираат перцепциите, мислите, спекулациите, реализациите и заклучоците, и многу од нив се во однос со: (а) определувањето на желбите и на склоностите на ликовите, (б) идентификацијата на нивните лични квалитети и на карактеристиките на нивните односи (в) појаснувањето на нивните намери - на пример, нивните мотиви и нивната цел - и (г) определувањето на вредностите и верувањата на ликовите.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Фала богу што зборот “терапија” и поимот на терапија - како што се дефинирани во речникот - не се структурно детерминирани или цврсто поврзани заедно.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Притоа внимателно ни го свртува погледот кон необичната литерарна жилавост на застарената реалистичка постапка која го пронашла своето секундарно прибежиште во заостанатите културни зони и национално- литературни провинции.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Не можете да го решите проблемот со истиот начин на мислење кој го создал проблемот. Алберт Анштајн okno.mk | Margina #4-5 [1994] 29
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Otto Hahn: „Некои луѓе сметаат дека авторизирајќи ја репродукцијата на вашите редимејди, го негирате својот херојски став со презир кон трговијата, став кој го држевте четриесет години; со други зборови го уништивте митот. Марсел Дишан: Ах, се жалат, квичат! Мораат да кажат: „Тоа е страшно, подлост, срам.“ Ќе им одговара да ме затворат во категорија, во формулар. Но тоа не е мојот дух.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Единствените закони кои го интересираат се законите на отстапка кои се однесуваат само на еден случај, во само една можност.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Повеќето од редимејдите нам ни се познати од едицијата што ја подготви Артур Шварц во 1964, каде сите дела се базираат или на фотографии на изгубените оригинали или на самите оригинали, доколку тие се сочувани.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Кога нивните желби, квалитети, намери и верувања ќе бидат доволно елаборирани низ текстот, тие ќе се обединат во “определувања” кои го детерминираат посебните правци во животот - “животните стилови”.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Некои дури се осмелуваат да шират метафори со кои го изедначуваат нивното искуство како жени и/или уметници со малтретирањето на робовите.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Честопати укажувам на Барк-овата (Burke) демонстрација на мотивот како рамка за оваа работа: Ние ќе користиме пет поими како генерирачки принцип во нашето истражување. Тие се: Дело, Сцена, Извршител, Средство, Цел.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Визуелно, не се разликува многу од експериментите што во тоа време неговите современици, тогашниот бран американски сликари, апстрактните експресионисти, ги изведувале во Њујорк.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
За да го помогне овој процес, кој го нарекуваме “реавторизирање”, терапевтот може да постави многу различни прашања, вклучувајќи ги оние кои може да се наречат прашања на “нивото на акција” и на прашања од “нивото на свесност”.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Прашањата од нивото на акција можат да се сосредоточат како на блиското минато така и на поодамнешниот развој.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Техники на моќ
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Последниот цитат во извесна мерка дури и звучи како нешто што јас би можел да го кажам.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Јас извонредно го замислувам текот на неговото размислување: дај, мисли, да изградам нешто поголемко и што почудно, можеби нема да сфатат дека е глупост, па и како глупак ќе се прославам.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Во заокружената изјава за мотивите, вие морате да кажете нешто што ќе го именува делото (се именува она што се случило во реалноста или во мислите), и потоа да се именува сцената (позадината на делото, ситуацијата во која тоа се случило); исто така, морате да укажете која личност или тип на личност (извршител) го извршила делото, кои средства или инструменти тој користел (средство), и која била целта . . . секоја комплетна изјава за мотивите би нудела некој вид одговор на овие пет прашања: што е сторено (дело), кога или каде е сторено (сцена), кој го сторил (извршител), како тој тоа го сторил (средство) и зошто (цел). (Burke, 1969 стр. xv) Со поставување на прашања за искусување на искуството, можат да се истакнат посебни дела, сцени, извршители, средства и цели.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Преживеаните вредности на критичкиот гест според него се зачувани “во внатрешната напнатост на духовната дејност”, во оној вид негативност која го поттикнува неговиот натамошен напредок.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Но тактилната и визуелната привлечност на овој уметнички стил не била од голем интерес за Дишан, кој го сместувал во категоријата на уметност создадена првенствено за задоволување на очите, што тој ја нарекувал “ретинална”.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Прашањата кои го воведуваат неодамнешниот развој на посебниот излез главно се поврзани со непосредните околности: • Како се подготвивте за преземање на тој чекор?
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Со тоа што индивидуите ја преземаат задачата за разрешување на таквите мистерии, тие директно се ангажираат во раскажувањето на нарации и во создавањето-значење.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
- А на Први мај кој го закачи црвеното знаме на зградата? прашуваше некој.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Таа, публиката не е под маска; но таа гледа дека оној кој говори срамно, оној кој го говори она што таа сака да го чуе – е маскиран, заштитен, недостапен.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А душата моја се тресеше од страв, оти се сетив дека сум прочитал некаде: оној кој клевети и озборува и оној кој го слуша, и двајцата имаат крај себе по еден ѓавол: првиот на јазикот, а вториот во увото.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Со тоа, со еуфоричната, транс-димензија се објаснуваше и популарноста на партијата на Луција кај најшироките народни маси; ним им требаше тоа, како обред кој го потврдува животот и култот на изобилието и плодноста.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Оти секогаш сум велел: словото една рака го сочинила, ама многу очи го читаат и сите тие очи различно го читаат истото, од рака сочинето клопче, оти по разни конци врват читателите кон средето, кон изворот на текстот, кон оној кој го сочинил и кој нив ќе ги голтне – пајакот отровен, сонце црно вжарено, создател и господар на вселена мала.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Можеби тоа беше утеха која го редуцираше целиот свет, го сведе на една точка; можеби тоа беше психолошки механизам со кој мојата машка повредена суета се бранеше од реалноста; но можеби таа опсесија беше, и тоа сега првпат отворено ќе го кажам – остаток од некој мој претходен живот, од некоја моја претходна инкарнација.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Оние кои го имаа видено записот (а тоа беа Граматик Граматик и отец Мида, за кои слово ви преподадов веќе), беа веќе мртви, и устите нивни беа неми, запечатени за овој свет.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Умно велеше Филозофот: сѐ што гледаме сведочи за невидливото: За оној кој го направил видливо сето ова, а самиот останал невидлив, се сокрил од пред очите наши за да нѐ гледа, да нѐ слуша, да нѐ демне; нѐ оставил да го бараме и созерцаваме.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И да не те изместат, да не те избркаат оние кои го имаат целиот свет, наспроти твојата точка.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Бевме тука, зад логотетот: јас, отец Пелазгиј Асикритот и, наместо Стефана Лествичникот, Марко Посник, кој го презеде првенството во советот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Го носеле сите мои предци, го носам и јас, но не знаеме какво пророштво на него е напишано, и дали добро или лошо му се пишува на оној кој го носи, оти грабен плен е, а грабнатото често со лоша магија се заштитува.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Во весниците излегоа фотографии од дружината која го изведуваше обредот: таму беше, покрај сликата на Фискултурецот, и сликата на Луција.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Потем рече: „Кој го напиша ова?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Со тоа писмо денес пишуваат малкумина души, одвај десетина на број, што останале од родот на оној кој го сочинил!“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А по себе на народот од родот свој безумност му остави, малоумниот Ровоама, кој го одврати од себе народот свој, и Јеровоама, Наватовиот син, и гревовите нивни толку се намножија, така што од земјата своја истерани беа; посегнуваа по секое зло додека одмаздата не дојде врз нив.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Среде одајата, непознатиот нејзин градител, или пак, оној кој го донесол записот, на подот изобразил слика на огромен црн пајак, поставен точно во средина на пајажестата мрежа; среде пак грбог на пајакот имало едно бело крвче.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Кое е тоа „јас“? Јасно е дека тоа „јас“ е сосема празно место во текстот, еден вид црна белина: него го исполнуваат стотици, илјадници имиња на оние кои го потпишуваат формуларот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Потем отидоа пред куќата на Павел Земанек; извикуваа гадости за татко му, велеа дека бил предавник кој го напуштил родот, го оставил семејството, и дека на син му, Земанек, ќе му ги пребојадисаат јајцата, поколението негово; и потем исчезнаа, со некоја новокомпонирана народна песна низ улицата, кон некоја нова адреса.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Почекај малку. Има уште еден обичај кој го заборавивме. Крени ме и внеси ме.“
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Наместо тоа, праша со неприроден глас од кој го препозна ова, „Од каде знаеш дека била жена ми?“
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Милан и мачорот одеа заедно со неа сè до вратата на кујната и тогаш Милан се сврте и заедно со мачорот, кој го следеше, почна да шетаат покрај живата ограда и ѕидовите.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Краставата жаба, која го замени гуштерот, беше поинаква, беше безбојна.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Симон Дракул, Ташко Георгиевски, Ката Мисиркова, Петар Ширилов, Божин Павловски, Димитар Башевски, Трајан Петровски, Живко Чинго, и сите други неспоменати овде, кои го следеа во нашата литература тој процес, сите тие горчливи австралиски патеписи, сите тие кенгурски скокови и вестаустовски стории, сите тие вагони врз глувите колосеци што чекаа да не однесат безнадежно кон некои рамни земји и далечни континенти, сите тие литературни зафати во современата наша литература како да се продолжеток на една тематска врвица што ја започна Стојан Христов во литературата со евидентен успех.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
И неговите пријатели, кои го сочинуваат неговиот свет, исто така се луѓе како него, водоводџии, малтерџии, молери, дрводелци, електричари, мајстори за покриви на куќи, и луѓе што го снабдуваа со тули, цемент, вар, песок, дробен камен, тер-хартија, железарија и дрвена граѓа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тоа беше нејзин начин на кој го покажуваше својот излив на сожалување кон него, што беше надојдено во неа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Дури и идентитетот на Рози беше соединет со невестата на неговиот предок, и тоа беше нејзиниот дух кој го заштитуваше од гневот на реката.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Го отвори капакот и педантно го крена замотаното црево и едниот негов крај го однесе до славината за вода, на која го прицврсти.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Без никакви формалности, обраќајќи им се на Даниел и на неговиот брат, кои го ѕидаа внатрешниот ѕид, таа директно ги замоли да ѝ ги заѕидаат нејзините добри мисли во тулите на таа куќа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Блиску до играчката- воденица за мелење на жито се наоѓаше дрвена кутија обоена зелено во која го чуваше цревото за полевање за да го заштити од сонцето.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тогаш тој, во својата душа, знаеше дека таа беше во собата, и тогаш во темната месечева светлина, што се процедуваше низ пердињата, ја виде неа како жива слика, го виде нејзиното убаво бледо лице, дебелиот кок руса коса, и начинот на кој го движеше своето вито тело.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Ама, тато“, ми прозборе тригодишното со призвук на краен презир зашто не можам да го видам очигледното, „ова е книга!“
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Го кудел тој Динкинса зашто си ги изневерил гласачите кога именувал хомофобичен комесар за здравство, зашто ја укинал пилот-програмата на Њујорк за замена на игли и зашто не ги бранел бездомните носители на ХИВ и зашто не се борел против сѐ поголемиот бран насилства кон гејовите.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Кога еден од американските војници во Ирак кои го уапсија Садам Хусеин се послужи со реплика од Тоска, истоимената јунакинка од операта на Џакомо Пучини, и рече E avanti a lui tremava tutta Baghdad (‘А пред него се тресеше сиот Багдад’), за него се мислеше дека ја прекршил политиката „Не прашувај, не кажувај“, според која на нехетеросексуалците им се забранува отворено да служат во војската на САД.393 Зошто?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Би можел дури и да кажам дека тоа е каков си се родил – во смисла на тоа дека ако си се родил и си растел во Америка, неминовно стануваш Американец, ваков или онаков, без разлика дали сакаш или не сакаш да станеш Американец.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Студентскиот весник објавуваше речовити благонаклонети уводници, а студентската организација едногласно донесе силна резолуција со која го поддржа.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Не само што тврдоглавиот порив да го затвориме тој јаз нема да ни успее туку и ќе ни го дооштети општественото постоење бидејќи ќе ги дискредитира симболичките форми преку кои го претставуваме она што го чувствуваме и со кои си ги одржуваме меѓусебните општествени односи. ‌Настојчивоста целосно да се искаже она што го чувствуваме ќе исходува со бескрајно, бесцелно насилство.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Всушност, општествената прагматика на родот прави да биде општествено невозможно државник да им посака успех на спортистите што му ја претставуваат државата извикувајќи Ritorna vincitor!
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Дилејни мислел дека ќерка му сѐ уште е невина во поглед на таквите конвенции – дека сѐ уште е табула раза, неиспишана плоча.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ни оддалеку не се изумрени – како што ќе ви посведочи секој што бил на дрег-претстава или што го гледал филмот на Педро Алмодовар Сѐ за мајка ми од 1999 година, кој сјадрува една цела традиција на културното размислување на геј-мажите за своите односи кон женственоста и кон ликот на мајката.356 Но, денес ниту еден геј-маж што држи до себе не сака да се осврнува на тие теми, освен во штос или ако треба некому да му спушти.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Некои од тие вредности или идеали поврзани со жените се обележани како женствени.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Адам допушта дека „можеби не постои едно единствено универзално предгеј-искуство“, но укажува дека сите тие културни активности и силната привлечност што ја имаат „сепак упатуваат на низа од основни искуства со силен екот кај геј- и кај потенцијално геј-мажите кои го надминуваат поимањето на ‘геј’ како ‘само’ општествена конструкција или дискурзивен ефект“.377 Од каде се тие основни искуства?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Далеку од тоа дека се иззема од хистеричната возбуда што дречливион наслов сака да ѝ ја внесе на масовната публика на која ѝ е упатен, тој радо се асимилира себеси во таа публика, присвојувајќи си ја мелодраматичната реторика на насловот, го цитира и го репродуцира со подбивна сериозност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Без да сакам да бидам догматичен, мислам дека може да се каже дека ефектот од Фелоусовиот пристап е претерано да ја обопштува појавата што ја објаснува толку раскошно и емпириски, истовремено хомогенизирајќи ја до еден „мошне доследен образец“, иако, мора да се признае, „испреплетен“ и „комплексен“ (25).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Исто како што можеш да учествуваш во геј-културата без да бидеш хомосексуалец, така можеш да учествуваш во хетеронормативноста без да бидеш стрејт.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Геј-луѓето денес честопати учествуваат во хетеронормативноста токму во таа смисла – било затоа што многу сакаат, било затоа што се под притисок да се сообразат со единствениот модел на достоинствена човечка интимност кој го крепи хетеронормативноста.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Како што признава и самиот Дилејни, имала право ќерка му.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Кога си заминал градоначалникот, следниот беседник на закопот на Русо истакнал дека неговиот претсмртен прекор кон Динкинс не бил од Русовото енциклопедиско познавање на политичкото говорништво во осумнаесеттиот век.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Кога се најразумни, љубовните врски на геј-мажите се нејзин пример и отелотворение.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А субјективниот живот, инстинктите и интуициите нужно ќе ти ги обликува тоа што си Американец, ќе ти ги обликува поврзаноста со американската култура.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И така, во контекстот на одбојкарскиот турнир, геј-присвојувањето на тие зборови му вбризгуваат имплицитно сексуален елемент на односот меѓу тимот и клубот што го поддржува.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Има ли таму некаква значајна врска што ја поврзува културната практика на пеење контратенорски улоги со некој образец на афект, со некој посебен начин на чувствување, и која го поврзува едното или ги поврзува и едното и другото со хомосексуалноста?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Премолчаните генерички конвенции на јавната хетеросексуална култура го забрануваат тоа, а ако ги нарушат тие конвенции, општествените учесници запаѓаат во вистински неволји.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Вистинските мажи не поттрчнуваат. ‌Ироничната преупотреба на мелодрамата кај О’Хара не ги оспорува казнените судови на елитното општество против неугледниот поджанр, туку свесно ги усвојува.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Или, поконкретно, како учат геј- и протогеј- децата да се впуштаат во толку канонски машки геј- културни практики – како тоа толку течно го проговоруваат јазикот на машката геј-култура, небаре им е мајчин – на толку кревка возраст, а да не ги одгледувале уште од колепка геј- мажи?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Понатаму, третирајќи го тој образец, чија највидна одлика е „родовата атипичност“, како претставителен за „геј-мажите што се склони кон зачувувањето“ (25) и најпосле за геј-мажите воопшто, Фелоус на крајот на краиштата ни ја наметнува како вистина за нас која мораме да ја признаеме – инаку ќе нѐ обвинат дека сме во состојба на одрекување (токму поради таквите тактики на виткање рака противниците на есенцијалистичките модели на хомосексуалната различност честопати го нагласуваат имплицитно принудувачкото, дисциплинирачко или „законодавно“ дејствување на есенцијалистичките теории).343 ‌Покрај сите тие проблеми, кои се типични за секој обид општествените идентитети да се претстават во есенцијалистичка смисла, во овој аргумент има и уште една слабост од толкувачки или критички вид.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тој впечаток го дополнува отсуството на интерпункција, како и намерната шлакнатост и беспредметност на неговиот спор со пријателот околу точниот опис на времето.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
На пример, машката геј-култура ги валоризира изведбата и играњето улоги; ја негува мелодрамата; покажува фасцинираност од конкретен стил или од конкретен начин на суштествување кој го определува посебна смеша од гламурозност и абјектност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Емори, кампот, му враќа: „не се носат петици кога се креваш на бицепси“.230 Шегава има голем општествен и културен полнеж.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но тоа не значи дека има некој ген што ти дава американски субјективитет, немаш во мозокот некоја жлезда што те прави Американец. ‌А сепак, да се биде Американец, како и да се биде геј или да се биде стрејт, е длабоко лична работа, длабоко определително за тебе како поединец, тоа длабоко ти го обликува сензибилитетот, начинот на кој го гледаш светот, реакциите кон другите луѓе.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тој процес го претставува нивното најрано и најобликувачко искуство како приматели и субјекти на културата. (Импликациите од ова повеќе ќе ги испитаме во поглавје 16). ‌Ете зошто одбивам да си го ограничам приказот за машката геј-култура на некоја далечна епоха, на некоја историска доба што е начисто и вистински свршена – макар и од пред само некоја минутка, во зависност од тоа кој го пишува опелото.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Нивната тага, колку и да била вистинска, се изземала од сериозна сфатеност, делумно затоа што машкото вдовство никогаш не може да го заземе она место во јавната светост што женското вдовство редовно го зазема (има ли таков ужален маж во американската историја кој го достигнал иконичниот статус на Џеки Кенеди?), а делумно затоа што геј-љубовта претставува јавен срамотилак, па така и болката на геј-љубовниците предизвикува презирни насмевки барем онолку често колку што изнудува солзи. ‌Геј-загубата никогаш не се воздигнува баш до височините на трагедијата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А во својата пародија на популарното списание Венити фер [Панаѓур на суета], кој го наслови Венити бер [Mедо за суета], Мекдијармид состави жална вест за пријател што го наслови „кучкослов“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А, впрочем, еден ироничен однос, т. е. односот кон драмата на гледач што е истовремено и внесен во неа и оттргнат од неа – во случајов, особениот однос на геј-гледачот кон женската мелодрама – може да биде најдобрата, можеби најдобрата возможна одбрана од задушната емоционална клаустрофобија на семејниот живот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Уште на тригодишна возраст била поусогласена од него со прагматиката на жанрот – особено со неизговорените наративни и родови конвенции што ги раководат приказните во детските сликовници и кои го обликуваат наративниот дискурс во поширокото наше општество.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Го дрпнал од филм – поточно, од филмската верзија на еден бродвејски мјузикл за Американската револуција, 1776.324 ‌Даглас Кримп, кој го раскажува настанов и ја дава подлогата што ја резимирав, тоа го прави додека страсно и силно се залага за темелење на напредната политика не врз идентитетот, туку врз идентификацијата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Повикувајќи се на стандардната поделба меѓу кралици и трејдови, тој ги задева членовите на салата, повикувајќи ги да се идентификуваат со говорничката што ги изрекла зборовите, а со тоа и самите да се постават како кралици, а спортските јунаци од одбојкарскиот тим да ги идентификуваат со нејзиниот бучовски воинствен предмет на љубовта и така да ги претстават како трејдови.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
“ Со што мора да сум искажал не вчудоневиденост од сексуалната ориентација на новиов пријател, која веќе, на мое целосно задоволство, ја имав утврдено, туку сум го искажал наеднаш сменетото чувство за неговото стојалиште во геј-милјето, како во некаков чуден базен каде што оние чинови на возрасен секс во каков што намерававме да се впуштиме се одвиваа на плиткиот крај, без многу опасност дека, од сите положби што ќе ги заземеме, нема да можеме за час да си го вратиме тлото под нозете, додека детските работи како што е слушањето бродвејски албуми... изискуваа од него да се предаде на речиси целосно нурнување во нешто за што мојот прв фобичен изблик потврдуваше дека е прилично длабочко. (22) ‌Бидејќи упатува на едно обликувачко, изолирачко искуство на несподелива сентименталност, настраната привлечност на бродвејскиот мјузикл – која го враќа геј-субјектот во неговото претсексуално, но екстатично уживање во „детските ствари“ и во сите тие срамни, незгодни емотивни премрежиња на самотното детство – им е многу потежок, многу погорлив залак на геј-мажите од возрасните задоволства на геј-сексот кои го потврдуваат идентитетот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Колегите, кои го беа одобриле предметот, главно, беа ентузијастични.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Мажественоста на О’Хара дополнително ја поткопуваат и неговата запенета реакција околу тривијален настан од животот на женска филмска ѕвезда и неговото заземање став на средношколска возбуденост и похотливост во пресрет на скандалозна глетка, како и заземањето посвечен уважителен однос што им прилега на обожавателките на Лана Тарнер.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Сите овие културни облици или жанрови во нашиот свет потесно се поврзуваат со женственоста отколку со мажественоста.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И така, ова сведочи за потребата од јавни, општествени постапки што не искажуваат емоција, туку ја заменуваат – кои ja претставуваат без стремеж да ja изразат – и кои ја пренесуваат емоцијата со склоп од генерички, усогласени симболи и замени, обезбедувајќи го на тој начин непреченото дејствување на конвенционалните општествени односи. ‌Во овој контекст, јазот меѓу чувството и изразот е трагичен, бидејќи е пројава на темелна егзистенцијална катастрофа – погубна, непоправлива, неизбежна празнина во човековото значење.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Конкретниот есенцијалистички модел на машкиот геј-идентитет кој го промовира Фелоус, неговата визија за геј-мажите како природни старинари, архитекти реставратори, љубители на стари куќи и „чувари на културата“, не може да ги објасни оние мажи – а знаеме дека такви има, дури ги има и во значителен број – кои се страсни и посветени модернисти, кои инстинктивно мразат украси, мразат викторијанска ситничавост и детали од разни периоди, кои копнеат по чисти линии и по апстрактни форми, по простори на зен-чистота и по јапонска апстракција и кои ни мртви нема да ги најдат ниту на сто метри од некое милјенце.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Впрочем, песната отвора простор за многубројни „ние’, за многу жители во таа множинска заменка: таа го замислува обожавателството како простор за многубројни колективи создадени поради љубов и идентификација, која не е ограничена на еден род и на една сексуалност, сите настрано сврзани преку своите трансверзални односи кон филмската ѕвезда и кон нејзиниот мас-медиумски приопштен лик.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Токму таа избувливост се доловува со двојната фокусираност кон мајката и ќерката во сцените од Милдред Пирс и Најмила мамичке. ‌Силината на тие сцени може делумно да му се припише на начинот на кој го повикуваат гледачот да се идентификува со секој од ликовите, на начинот на кој повикуваат на истовремено емоционално соживување со бунтовното дете и со огорчената мајка.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Со таквата нагласка, тврди, ќе може да се избегне предизвикувањето на оној вид недоразбирања и напнатости кои доведоа до политички судири меѓу разните групи погодени од ХИВ/сида во САД на почетокот од 1990-тите.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ги нагласува типично мачоистичкиот неслух на каубојот за иронија, неговото целосно немање свест за можната двојност на неговиот говор; открива колку упадливо нема дух (што е и недостаток и, барем за да биде бучот привлечен, крунска доблест); ги вкрстува, на класичен камповски начин, кодовите на мажественоста и на женственоста231 (спореди со апокрифната приказна за тоа како за време на една литургија Талула Бенкхед му спуштила на некој свештеник кој го нишал кандилото: „Срцка, мантиичево ти го обожавам, ама чантичево ти е џиш“); ја разбива атмосферата на мажествена сериозност околу стрејтерската машка атлетска изведба и нејзината еротска привлечност за геј- мажите; сведочи за неспособноста на кампот дури и да си замисли машки свет во кој ќе живеат исклучиво „нормални“ мажи; ја изместува насоката на разговорот од здодевно, неиронично мажествена кон иронично женствена; го спушта каубојот преправајќи се дека божем го побркал со заиграна дрег-кралица, а тоа значи дека го става неколку скалила подолу на лествицата на сексуалната престижност од онаа на којашто навистина се наоѓа; но и имплицитно ги кара другите присутни мажи што толку сериозно го сфаќаат Каубојот, а сепак не прават ништо за да ја сменат привлечноста поради која и понатаму е предмет на нивното еротско интересирање. ‌
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ако ви треба некаква друга потврда на ова, доста ви се приказните за дрег-кралицата која го кренала Стоунволскиот бунт удирајќи го со чантичката полицаецон, небаре сакала да каже – како Феј Данавеј во улогата на Џоан Крафорд која играла разгневена мајка маченица – „Па зошто не можеш да ме удостоиш со почитта што ја заслужувам?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Дури и ако си Афроамериканец или азиски Американец, тоа што си Американец, сепак, ти дава субјективитет што е различен од субјективитетот на неамериканците.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Преземајќи ја како колективен субјект на изговореното персоната на пленицата, на предосудената принцеза што трагично се вљубила во јунак војник и рекапитулирајќи ја хетеросексуалната театралност на љубовната приказна, цитатот иронично им конструира на обожавателите на тимот една женствена субјектна положба на страсна, занесена, очајничка и престапничка сексуална желба, во која се комбинираат женствената родова улога, хомосексуалната желба, мелодраматичната театралност, расната различност и субверзивната остроумност. ‌Поконкретно, оперскиот цитат упатува на возможната еротска поврзаност меѓу обожавателите, кои го изговараат поздравот, и припадниците на тимот, кои на турнирот ќе ја претставуваат спортската сала не само како протагонисти туку и како сексуални партнери (или можеби како посакуваните сексуални партнери) на (некои од) нејзините членови.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Самото поимање на културата, особено во неговата класична, антрополошка формулација од деветнаесеттиот век, претпоставува средишна, дури и основоположничка улога на јазикот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Што ако, кажано накусо, постоунволските машки геј-ставови се погрешни, па излезе дека машката хомосексуалност има помалку врска со сексот, а повеќе со културата, како и со чувствата, со емоциите и со сложените комбинации на афектот (како што тоа се сјадрило во љубовта на некои геј-мажи кон Џуди Гарланд) кој го имплицираат културните практики?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Какво е значењето на тој гејски стил на изговореното?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Разбирливиот човеков порив да ја затвори, да најде начин буквално да се изрази она што навистина го чувствуваме, не е само предосуден туку е и разорен: им се заканува на симболичките посредства што ја држат целината на сиот општествен свет.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Некои од тие момци можеби се во стегите на реакциското формирање – жртви на интернализирана хомофобија или на родова паника, кои очајнички си ги потиснуваат и си ги одрекуваат длабоките, внатрешни копнежи по циц, по кадифе или по позлата – но тоа веројатно не важи за сите нив. ‌Моделот на Фелоус, исто така, не ги објаснува ниту естетски неврзаните геј-мажи на кои навистина не им е грижа за историјата, старите куќи, дизајнот или стилот, за чувањето на минатото и за живот во совршен ентериер и чиј вкус е срамотно подложен на чести, страшни испади.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Таа најпосле ја промовира визијата за љубов што ја крепи секој облик на посредство што таквата љубов може да го најде во кинематографијата (било како уметност, било како стока), во пријателството и во мелодрамата како емоционален и прагматичен жанр – иако не настојува дека една таква визија е остварлива.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Зашто она што го подразбира хетеронормативноста не е само нормативноста на некоја конкретна сексуална практика туку и нагледноста и очигледноста на стилот на општественото постоење што со себе носи неприкосновена престижност и нормативна моќ. ‌Хетеронормативноста го претставува повластувањето на нормативниот хоризонт на очекувања за човечки процут.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Општествената и емоционалната неавтентичност можеби се во средето на визијата на трагедијата за светот, но тоа е погубно за трагедијата како форма.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Најпосле, тука е неговото речовито користење на зборот „поттрчнував“, со кој го опишува сопственото движење по улиците на Њујорк, а кој го довршува автопортретот на мажествена родова дисонантност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
“‌ ‌Или размислете за следнава приказна од закопот на Вито Русо, геј-милитантот, виден припадник на ЕКТ АП Њујорк и автор на Целулоиден плакар (студија за прикажувањето на геј-мажите во холивудските филмови).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Можноста дека мајка ти може да се сврти против тебе, да те отфрли, несомнено останува несвенливо кошмарно сценарио во умовите на многу настрани деца, извор на паника што никогаш не пресушува, што честопати се влошува поради избувливоста на емоционалните односи помеѓу геј-момчињата и нивните мајки.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Обликуваме геј-себство (до оној степен до кој го обликуваме) така што гордо потврдуваме заеднички, колективен геј-идентитет, го изнесуваме отворено, видливо, несрамежливо и здружено, конструирајќи врз таа основа заедничка култура и општество – полно со можности за емоционално и еротско изразување – и на тој начин достигнуваме здрава геј-сексуалност, определена од нашата сопствена еротизација на другите геј-мажи како геј, која најпосле ја крунисува успешното остварување врска.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А тоа е потсетник дека тука се работи за отворено геј-спортски клуб, во кој припадниците на тимот не се само ликови на локалната гордост туку и ликови кон кои постои имплицитен еротски восхит, па дури и експлицитно сексуално доживување.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Културните групи ковенционално се идентификуваат во однос на јазичните заедници.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Таа нуди отуѓен светоглед кон интензивната емоција што – за разлика од судот на мојот стрејт-другар кој го спепели Сон за страст – не е ниту скептичен ниту редуктивен.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Употребата на јазикот ги исцртува границите на културата: култура, во најмала рака, се состои од поединци кои го зборуваат истиот јазик.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
О’Хара тука ја присвојува амбиенталната мелодраматичност на конвенционалниот новинарски дискурс – со неговите изнасилени наслови што привлекуваат внимание, со запенетата фасцинираност од животите на јавните личности и на ѕвездите и со возбуденото чувство на драматика што го внесува во известувањето за тековните настани во вестите – за да го воспостави сопствениот дисидентски однос кон главнотековните жанрови, дискурси и културни облици што ја дефинираат конвенционалната хетеросексуална мажественост.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Настраниот свет на припадноста кој го замислува, попрво, е проекција на геј-желбата. ‌„Мелодрамата“ и „трагедијата“, тогаш, не се однесуваат само на разни видови драма туку и на разни прагматични жанрови на дискурс, на разни начини на чувствување и на разни стилови на емоционално изразување, како и на диференцијални степени на општествена достојност и на различно вреднувани општествени изведби – а сите тие, пак, корелираат со разликата меѓу женственоста и мажественоста.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ако трагичното страдање некогаш се доживее како чиста изведба или имитација на страдање, ако излезе дека архетипските трагични судбини се некакви театрални улоги, тогаш трагедијата нужно ќе трпи загуби во смисла на потврда, на општествено признание и ќе го загуби авторитетот на носител на егзистенцијална вистина.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Па, тогаш, разбирливо е што машките геј-културни практики – кои за мажите промовираат и шират нестандардни начини на суштествување и чувствување, кои прекодираат парчиња од главнотековната хетеросексуална култура со дисидентски или со нетипични родови значења и кои ги подучуваат другите на тој општествено девијантен и опозициски етос – велам, навистина е разбирливо што таквите практики може да направат да изгледа дека геј-мажите имаат својства и одлики што општо земено ги имаат девојките и жените.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Милдред Пирс и Најмила мамичке, кога се гледаат од тоа отуѓено (иако и понатаму емоционално вклучено) гледиште, ги учат геј-мажите – и сите други што се приврзаници на машката геј-култура – како да ги преживеат јадовите на семејната единица.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Да се сетиме сега, во врска со ова, на објаснувањето од Бери Адам дека некои геј-момци самата утроба ги влече кон операта и на бродвејскиот мјузикл: „Музичкиот театар е една од низата можности што зборуваат за чувството на различност, за желбата да се избега и за волјата да се замислуваат алтернативи која изгледа е широко распространето искуство кај голем број предгеј-момчиња“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Токму преку тие доминантни културни облици, дискурси и жанрови тој успева да си изреже себеси упадливо нестандардна положба на полето на родот и сексуалноста. ‌О’Хара си го претставува односот кон плакатскиот наслов како однос на помешани лековерност и скепса.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Исто така, таа ќе ни го загрози единствениот канал преку кој, всушност, можеме да комуницираме.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Себеси се прикажува и како простодушник и како разочаран критичар на надуениот новинарски дискурс кој го користи како стомакозборец.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А има и цело множество геј-мажи, на различни возрасти, кои се длабоко опитни во машката геј-култура, кои изгледа се родиле во неа и кои го зборуваат јазикот на геј-сензибилитетот како да им е мајчин.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во идеален случај, треба да ги имаш сите тие компоненти заедно – или воопшто да ги немаш. (Ова е тоа што Ворнер го нарекува „тотализирачка склоност“ на хетеронормативноста).465 ‌Со овој единствен облик на живеење се поврзани моделите на припадност во соодветна заедница, на јавниот говор и на себепретставувањето, на политичкото учество, слободата, семејниот живот, класниот идентитет, образованието, потрошувачката и желбата, општествената пројавност, расната и националната мечта, здравјето и телесното држење, довербата и вистината.466 Сите тие се поврзани со хетеросексуалноста како сексуална практика и преференција.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
За овие дечки се вели дека живеат во бодар нов свет на прифатеност и слобода, милосливо поинаков од оној затвор на угнетеноста, од оној „кафез на исклученоста“ (иако „позлатен... со величествени украси“), кој го знаеле нивните претходници.142 Ако сакате да измерите колку добро помладите геј-мажи денес се асимилираат во поширокото американско општество, треба само да видите – или така барем тврдат застапниците на овој став – колку тие момци се неуки за геј-културата, колку се рамнодушни кон неа, колку малку им треба.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ако публиката некогаш се посомнева дека драматичните екстравагантности на трагедијата не се сосема оправдани, дека дури се и малку од малку претерани, дека високиот степен на емоцијата што го издвојува трагичното чувство, кој го воздигнува до височините на возвишеноста, не е сосема мотивиран – да скратам, дека страста не се чувствува толку, туку дека се лажира или се изведува – тогаш трагедијата веќе не предизвикува соодветно трагично дејство и се разводнува во мелодрама. ‌Мелодрамата, од своја страна, се врти само околу одигрувањето на екстремното чувство и нагласката ја става врз изведбата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А токму такво чувство можеби машката геј-култура им предизвикува и на многумина геј-мажи, како и на многумина стрејт-луѓе, кои учествуваат во таа култура. (Значи Фелоус не греши сосема кога машките геј-практики ги толкува како женствени.) Но тоа не мора да покажува дека геј-мажите спаѓаат во трет или меѓупоставен пол, дека имаат различна биологија или психологија од стрејт-мажите, ниту дека имаат некоја посебна, суштинска, архетипска природа.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Бидејќи систематската меѓусебна поврзаност и хиерархиска распределеност на општествените вредности што придонесуваат кон утврдувањето на тие генерички разлики се формативни за човечкиот субјективитет кога тој се обликува во рамките на некои конкретни културни контексти, не е изненадување тоа што дури и мошне младите деца се ориентираат, и однатре и нанадвор, во однос на таа основна културна поетика – на конвенциите на дискурсот, на чувствувањето и на изразувањето што тие жанрови ги претставуваат. ‌Со други зборови, долго пред воопшто да имаат секс, младите имаат жанр.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А една од задачите на машката геј-култура е да ја свети таа еротика, да ја чува, да ја соопштува и да ја пренесува. ‌Но, ако мелодрамата има своја еротика, тогаш има и своја политика.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Директорот за додипломски студии на Катедрата за англиски јазик, продеканот за додипломско образование (професор по морска геохемија) и претседателот на Универзитетот објавија соопштенија во кои го објаснуваа и го бранеа предметот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Учењето човечки јазик е почеток на акултурација и социјализација.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Зашто она што го овозможува иронијата, во согласност со прагматиката на кампот, е можноста да се доживува театралноста на семејниот живот истовремено и како ужасна и како урнебесна, без притоа едната димензија на тие театралности да се асимилира во другата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но хетеронормативниов систем може да поднесе одредени помали варијации на сексуалната преференција без да доживее никакви значајни промени на својата основна структура – и без да ја загрози општествената доминантност на единствениот облик на живеење во кој хетеронормативноста го има својот најмоќен и најнаметлив израз. ‌Хетеронормативноста, затоа, може да го преживее крајот на монополот што хетеросексуалноста го има во сексуалниот живот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Мелодрамата е буржујскиот наследник на трагедијата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Една од причините поради кои првенствено ја избрав Џоан Крафорд и што решив да го проучувам фрапантниот спектакл на измешани гламурозност и абјектност кој го приредува, и во Милдред Пирс и во тоа што произлегло понатаму, е тоа што нејзината гејска привлечност нѐ тера да се соочиме со два ноторни аспекта на машкиот геј-субјективитет кои ги прават денешните геј-мажи особено гадливи – па затоа и особено ненаклонети да ги истражуваат: имено, идентификацијата со жените и приврзаноста кон мајката.355 Овие две теми се и средишни и табу во современата машка геј-култура.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Еден од методите со кои геј-машката култура го разработува и го консолидира својот особен став на општествен и културен отпор е усвојувањето, присвојувањето и преведувањето во машка геј-смисла на одредени вредности или идеали што ѝ се длабоко туѓи на традиционалната хетеросексуална мажествена култура.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Истото би можело да се каже и историското конзерваторство.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Откога го претворил во сонце, пред него, се појавил еден голем облак, кој го затемнил и му ја прикрил светлината.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Така ограничен од многуте совети за животот од неговите родители за предрасудите, живее заробен, забетониран во рамките, калапите во кои го излеале сите, родителите, роднините, пријателите и сите други кои допирале до него.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Заморно работеше секојдневно, воден од поривот на чувството за богатење, но емоционалните слабости ги влошија односите со ортакот кој го бараше својот дел од долгот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Светиот дух, кој го поврзува и го движи тркалото за да се создаде животот – објасни старецот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
-Да, но човекот е во своето тело, како во возило, во кое патува низ времето по површината на планетата Земја, на своето долго патување – зборуваше старецот. – таа непозната движечка сила која го придвижува да оди, кога тој свесно не мисли дека оди, не го остава мирен.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Знаеше дека сега ја почувствува слободата на природниот дух кој го водеше низ животот, по патот на правичноста, слогата и простувањето.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Под влијание на околината која го прибира во нејзината аура, го обработува, менувајќи му ги дотогашните негови слики за себе, го пушта да замине видоизменет по состав – истрча со одговорот Еразмо, скокајќи околу старецот како дете.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Коските со својата тридимензионалност, кои го чинат ушниот отвор, созадаваат ехо, звукот го идентификуваат и пренесуваат брзо до мозокот, во дел од секундата.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Седеа еден до друг. Еразмо за миг со мислите се оддалечи од старецот кој го немаше дотогаш оставено на мир.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Откако јастребот се наколва, пак му слета на рамото, закачувајќи ги повторно неосетно канџите во палтото на Еразмо кои го гребеа по кожата.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Прицврстен за своето семејно стебло од кое се храни, заслепен од листовите кои го опкружуваат, неговото битие не ја запознало безграничноста на просторот во своето време на формирање.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
- Каква е нашата внатрешност. Дали е слична со внатрешноста на земјата? - љубопитно праша Еразмо, поттикнат да размислува од стравот кој го почувствува, при контактот со отворот на земјата.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Човек кој го победил своето лажно его.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Ниту кој го напиша, ниту кој го фрли. Само толку. Ништо повеќе.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Се прашувам зашто знам, а паметам и од моите детски години, дека тука и пошироко, од југот никогаш не дуваа добри, питоми, топли и добродушни ветрови, туку немирни, урагански, строги, магливи, безмилосни кои го замолчуваа гласот и зборот, сееја страв и ги развеваа и раздувуваа сите надежи.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Многу е пишувано за Павлос Мелас, но никаде не е напишано кога и каде водел барем една неколку минутна борба со турскиот аскер за ослободување на Македонија и никој не напишал што се случи, по неговото загинување, со неговата торба во која го имал златото со кое ги плаќал своите паликарја и кодошите...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Кој го фрли проклетството на молкот?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Протекоа годините. Секнуваат генерациите кои го доживеаја и преживеаја злото.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Се, освен луѓето со торбите и вреќите во кои го носеа најпотребното, остана да скита по албанските села, нивите и ливадите.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Малку беа тие кои го знаеја и можеа да го поминат патот до пештерата.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Здравје да им даде Господ на тие кои го измислија мобилниот.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Во енверова Албанија секој непознат се сметаше за агент и секој кој го видел веднаш морал да пријави во сигурими.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Веројатно тие кои го определувале местото за нивно поставување, мислеле дека со првиот истрел противникот треба да биде погоден в чело.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ја нема големата нива, но за тоа на тоа исто место има големи станбени згради кои го надополнуваат ликот на новиот, за разлика од некогашниот, сега непрепознатлив, Драч или Дуреси.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Филмот завршува со слика од неколку патнички коли и автобуси полни со туристи кои го поминуваат мостот кај Кулата и восхитени од убавината на ова божјо катче, се враќаат на југ.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Пред тоа, некој кој го заменили со Тодор Живков си потпишале некој договор сите ние Македонците да сме се преселиле во Бугарија. Отидоа некои и брзо се разочараа.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И треба да се знае кој го предизвика и изврши и за кого лошото најлошо заврши.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И таа беше бела и Трстеник беше голем чифлик кој го опфаќаше скоро целото поле што лежи пред Билишта.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Но каде да го најдеме свештеникот или некој кој го држи клучот?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ова не е пропуст или незнаење, туку намерно го направив со цел читателот да вложи личен труд во дополнувањето на списокот кој го обележува македонскиот влог во сопствената трагедија и пораз, во сопственото уништување и по заслуга на сопствените водачи.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
А тоа значело полно господство на туѓиот капитал, кој го насочувал развитокот на народното стопанство така што земјата да дава селско стопански и други суровини за европската индустрија, а да купува неопходни готови производи однадвор.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Павел Шатев, престојувајќи подоцна по задача во Бугарија, се сретнал со Христов, кој го однел во една конспиративна куќа и го запознал со Гоце Делчев и со Сандански.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Претходно се сретнал со Гоце Делчев, кој го препорачал кај пунктовиот началник на Организацијата во Ќустендил.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Ние не го разбиравме Делчев, кој го определуваше народното масовно востание како единствено решение во борбата против ропството, и, наместо да го поврземе нашето дело и да го потчиниме на очекуваното востание, заживеавме со илузијата да го изместиме, и сами, со својот личен хероизам, да ја разрешиме задачата што само народното востание може да ја разреши.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Таков е и ставот на Апдајк: „Колку и иронично и богохулно да изгледа Борхесовата скриена порака“, вели тој, „составот и методата на неговите остварувања, иако никако не можат да се доловат со имитирање, одговараат на длабоката потреба во современата проза - потребата да се признае итрината.“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Како пишувањето, и Укбар е придодавка која го заменила светот - трет свет, така да кажеме, без политичко значење.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ако Борхес стана култен лик за Фуко, Дерида или Ролан Барт, тоа е токму поради систематската маргиналност којашто овде ја анализирав.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
- од неонадувањето направивме чудо, и сепак не го сторивме она, не го сторивме, никогаш не го сторивме. превод: Зоја Наскова-Барт Најновата збирка на раскази од Стјуарт Даибек (Stuart Dybek) е “Крајбрежјето на Чикаго”.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Така јас го имам Ривиера кој го нарече своето дело „Кукла“. Белмеровата кукла.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Постои, се разбира, petite historie која го објаснува тоа поклопување, која е во врска со присуството на писатели како што се Сардуј, Пас, Маркес, итн., во Париз. Но зад тоа е исткаена подолга историја.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Не“, реков, „не мислам дека претеруваш.“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Како и во другите два цитата, и овој воведува странска - и тоа како - митологија, за да ја поремети логиката, логоцентричната логика, би рекол Дерида, на западниот дискурс.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Но ние не го сторивме тоа, не на месечина, не во твојот двор под фосфорните okno.mk | Margina #32-33 [1996] 188 фенери од светулки, не под соѕвездијата кои не можевме ни да ги видиме, а камо ли да ги распознаеме, ниту пак во темниот отсјај кој го замени вистинскиот ноќен мрак, мрак веќе откраднат од нас; не кога облакодерите зад нас се креваа сѐ повисоко додека градот постепено трулеше, ниту во летната жештина додека Студената Војна беснееше; и покрај слободата на младоста и првата љубов - поради судбина, карма, среќа, што е важно што?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Последната реченица во Портретот на уметникот во младост упатува на таа замена, која е направена без страв и чувство на вина: “27 април: Стар мој татко, стар мајстору, поддржи ме сега и секогаш на добро место”.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во тој говор, тој го опишува јадрото на својата творечка лабораторија.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
ТЛ: А Армитаж? ВГ: Тој е синтетичка личност, лик на којшто сосема му недостасува карактер.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Бев подготвен сѐ да примам благонаклонето.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Рече: „Долги години верував дека растам во едно предградие на Буенос Аирес.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сега, во зоолошката градина, таа стои на летвите кои го опкружуваат рибарникот полн со виножитни пастрмки долги 20 и 25 и 30 инчи.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тој предава “пишување” во Универзитетот на Западен Мичиган (West- ern Michigan University) и е добитник на две НЕА стипендии, Гугенхајм награда, Withing награда за писатели и, најново, награда за литература од Американската Академија на Уметностите и Хуманистичките Науки.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ривиера исто така ја претставува фрагментираноста на телото. Луѓето така ги гледаат работите, понекогаш, со крајчето на окото.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Заклучокот е неизбежен: Борхес е волшебник на зборови и мајстор на итрини. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 217
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Вистина е дека сум одгледан во градина, зад долга железна ограда, и во библиотека со безброј англиски книги.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во жолтите недели таа и Далтон со бебето преминуваат преку железничкиот мост над реката Снејк.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
А Патриша Меривејл, која го споредуваше Борхесовото дело со она на Набоков, завршува со следната дистинкција: “Додека Набоков обично ги пушта своите актери ‘да испарат’ и нѐ враќа во стварниот свет, Борхес ја доведува својата приказна докрај и постојано нѐ потсетува дека обајцата, и писателот и читателот, се ‘творба од која се направени соништата’.”
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Икар паѓа во својот лет кон сонцето (Ра овде дава убав премин со тоа што е бог-сонце) и станува Тот, кој го надоместува таткото.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Така изгледаат пастрмките кои би смееле да си ги задржите.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Латиноамериканските писатели како што се Гарсија Маркес, Карлос Фуентас, Ернесто Сабато, Варгас Qоса и други, го признаа својот долг кон Борхес по повод прашањето на јазикот, каков што шпанската литература немала пред него.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Неодамна ископав еден негов необјавен говор кој го оддржал 1945-та за да му се заблагодари на Аргентинското друштво на писатели на Почесната награда која му била доделена како знак на извинување затоа што не ја доби Националната награда за литература онаа година кога ги беше објавил измислиците. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 215
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Како триесетгодишен ерген носам лузни и читам весници - херпес, сида, азиска гонореја која го победува секој познат антибиотик.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Леси се случува како и сите видливи појави: арапскиот ресторан на четвртиот кат во испразнетата зграда, голтките топол пијалак од шарената шолја извалканиот кафеански чаршаф, онаа жена во кафеаво палто и со долг бел шал врз него, која го припила до себе своето дете сред уличниот метеж, тркалезната купола на амамот, запрено во мигот пред тресок.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
„Не верувај во себе сè до денот на смртта своја!“ му го истакнувал примерот на Шимон, синот Зомин, кого поради остроумноста и милоста го нарекуваа само Бен Зома, драг дури и во изреката „Кој го здогледа Бен Зома во сонот, ќе стане мудар“, а кој, замеан од тајните учења, влезе во пардес и се збогува со умот.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Таму се славеше здравјето, тука смртта, но и во обете слики, светлината што се разлеваше низ фигурите и целиот предел (слична на онаа што пробивајќи се низ малите отвори на распнатите метални мрежи против инсектите, ја исполнува утробата на собата) беше како од милост небесна која го менува средениот однос што долу навидум владее меѓу ликот и гласот, меѓу предметот и движењето – блажена милувка на етеричниот Отец.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Велат - тоа е истиот оној бор под кој го заклаа Поетот.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Неговите желби секогаш беа скриени помеѓу зборовите со кои го кажуваше своето забележување, воодушевување или несогласување.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Започнал да ги бара оние кои го зачнале, а патот го довел до Виена, каде оние за кои долго верувал дека му се родители живееле во времето кога го посвоиле.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Затоа тоа се труди сексуалноста да биде обвиена во неискреност и хипокризија.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Додека чекорев натаму, замислував како Густав лежи на креветот по мозочниот удар, лежи во бессознание, а Клара седи крај него, знае дека тој заминува, и првпат го гледа не како свој брат и заштитник туку како свое дете, се обидува да го разбуди од она што не е сон и од што никогаш нема да се поврати, му зборува и тоа веќе не е гласот на сестра која го моли да ја заштити од мајка им, тоа е сега глас на мајка која се обидува да го утеши своето дете во неговата нема болка, тоа е глас на мајка различен од гласот на нивната мајка, глас со кој Клара се обидува да го увери дека сѐ ќе биде добро, дека ова ќе мине, заборавајќи дека така се обидува да се разувери самата себе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Желбите секогаш беа скриени помеѓу зборовите со кои го кажуваше своето забележување, воодушевување или несогласување.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Тоа е дел и од природата: мајката е онаа која го носи детето во себе пред да го роди, од нејзиното тело тоа се храни пред раѓањето и по раѓањето.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Но, постои и другата можност – сето време да постои ‘некаде’ во вечна сегашност, во некоја друга димензија; постои таа можност во паралелно и синхроно пулсирање да постојат сите времиња, сѐ што било, и таму, во таа друга димензија, да се ‘преселува’ сѐ што сега е, и сето она што некогаш ќе биде; и само таму, и само така, при средбата на сите временски слоеви и сите егзистенции, сѐ ќе ја сознае сопствената смисла, онаа што ни е неодгатлива во ова минливо постоење.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Еднаш, кога седевме во пеперуткарникот, големата стаклена градина со тропски растенија изградена до куќата на Ауербахови, по која летаа облаци од пеперутки, Клара ни рече: „Имам видено мајки кои го даваат својот живот за животот на своите деца, и мајки кои им го одзеле животот на своите деца.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Џганот им дава оддишка на своите пориви, а ние се воздржуваме.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Една вечер, откако ја довршил “Житно поле со гаврани”, го зел пиштолот кој го криел во креветот и си испукал куршум во стомакот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Тоа значи дека ние одново можеме да бидеме заедно,“ реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Оние кои го отфрлиле до ден денес се викаат Евреи.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Го прашував, тој молчеше, а кога прашувањата ќе се претвореа во плач или обвинувања, ме бркаше од својот дом.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Писна сирената која го најавуваше поаѓањето на возот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И потоа ги совладува уморот создаден од обидот да се справат со звуците; пискотниците и криковите на психијатриската клиника Гнездо како да се оддалечуваат од нив, како да доаѓаат од далечината, и повеќе не се човечки гласови, туку звук кој го создава ударот на човечката болка, претворена во гнев, по гонгот на судбината.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тие нејзини зборови ги слушав и кога не ми ги кажуваше; се вртев во затворениот круг опишан со „Ќе беше подобро да не те родев,“ сакав да се ослободам од тој круг и наутро посакував да влезам во кујната, како некогаш, кога мојата мајка ми подаваше врел компир, а јас седнував во аголот од собата, гледајќи ја како работи, и имаше многу такви утра во кои се надевав дека ќе можам пак така да влезам, и ќе ја прашам со што да ја искупам својата вина; во мене нешто можеби се надеваше дека мајка ми ќе ме пречека со оној некогашен поглед, и пак ќе бидеме блиски како некогаш; влегував во кујната но сега ме пресекуваше студенилото на нејзиниот поглед, грубоста на нејзините зборови, начинот на кој го заобиколуваше моето тело движејќи се низ просторијата, па прашањето застануваше во моето грло, остануваше таму и тогаш, и потоа; сакав да го повратам, да го исфрлам како што се исфрла расипано јадење, а тоа остануваше таму, како изгниена храна, но залепено за мене, одбивајќи да ме напушти, и јас го носев секаде со себе, како знак за ужасна вина која не си го знае злосторот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Еден друг човек верува дека сите мисли кои се јавуваат во него некој друг ги внел во неговата глава.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Седнавме на креветот. Ми кажа дека од сѐ што му оставиле оние кои го посвоиле, му останал само виенскиот дом на улицата Шонлатерн, сѐ друго отишло на пиење и коцка, или поточно, сѐ друго отишло на коцка додека пиел.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А потоа, кога дознава за загинувањето на двата најстари од малите Густави, нема да може ни себеси да се разувери.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Нѐ гледаше со очекување дека ќе ги препознаеме неговите желби, ние ги препознававме и ги премолчувавме.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Се сеќаваш на мене?“, ме праша. Се сеќавав, иако Клара која ја познавав и Клара која сега стоеше пред мене беа две различни жени, а помеѓу нив зјаеше онаа бездна која го разделува брегот на лудилото од брегот на нормалноста.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Често од тоа умираме ние кои го работиме овој занает.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Имам сретнато жени за кои единствена смисла на животот била да станат мајки, и жени кои станале мајки не затоа што сакале, туку затоа што немале друг избор освен да влезат во брак и да родат деца.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
За да се види секој слој на таа текстура, за да се знае секоја состојка на сите тие слоеви кои го сочинуваат човечкото суштество, требаше да се направи првиот чекор – да се отстранат илузиите, а најголема од сите илузии, сметаше тој, е религијата со нејзините догми.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Од него забремениле жени кои изгледале десетина години постари од својата вистинска возраст и кои го чистеле неговото атеље, девојки кои биле модели за неговите слики, работнички кои ги среќавал кога доцна попладне, уморни, од фабриките се враќале дома.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Едно утро, едно од оние утра во кои го молев Рајнер да ме пушти во својот дом за да можам да молам или да обвинувам, тој ми рече дека завршила љубовта помеѓу него и младата жена заради која ме беше напуштил.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ме гледаше со очекување дека ќе ја препознаам неговата желба, јас ја препознав и ја премолчев.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога навечер легнував на креветот, припивајќи се до ѕидот, целото мое тело трепереше од страв и тага; заспивајќи, се борев за воздух, за вдишување и издишување.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Му кажував за себе, за мајка ми и брат ми, за Сара и Клара.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Си ги држевме рацете – некогаш се држевме така, и зад живоста на телото чувствувавме мекост на душа, потоа зад живоста на телото не чувствувавме ништо, а сега, преплетени со телата кои предвреме навестуваа старост, одново беа присутни нашите души, иако изладени, иако кршливи наместо меки, но сепак ги чувствувавме тие нејасни потреперувања на душата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Брат ми молчеше. Јас ја подадов раката кон сликата, кон очите на мајката застаната крај синот што умира, кон распнатото тело кое издивнуваше пред очите на онаа која го родила.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Зошто ме отфрлиле?“ - било темното прашање кое како ехо носело демонски двојник: „Дали воопшто вредело да бидам роден?“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Неколку века подоцна, Аретаеус од Кападокија, во делото „За причините и знаците на болестите“ вели: „Пациентот може да замислува дека има земено друга форма од својата, некој верува дека е врапче, петел, или земјена ваза; друг дека е Бог, оратор или актер кој го држи жезлото на светот; некои плачат како новороденчиња и бараат да бидат држени в раце, или веруваат дека се зрно синап и постојано треперат од страв дека ќе бидат изедени од кокошка.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Онаа нема и неподвижна Клара која ја видов пред десетина години, беше истата онаа Клара што ја среќавав пред тоа кога одеше со малите Густави по Виена, Клара со која живеев заедно во Гнездо, Клара која ја запознав години пред тоа, кога животот се отвораше пред нас и ветуваше.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога го минувавме прагот од домот во кој пред осумнаесет години го донеле оние кои го посвоиле, а бевме тргнале кон домот во кој од него се одвоила неговата мајка, Рајнер застана, ја зеде мојата рака во својата, во онаа во која го држеше парчето хартија на кое беше запишана адресата кон која требаше да одиме, и рече: „Од времето кога заврши моето детство, па до доаѓањето овде, понекогаш кога ќе ги затворев очите, здогледував бестелесно женско суштество.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Останувавме во таа опиеност сѐ дури не се изморевме од неа, додека не заспиев, а се будев кога мама и татко, сестрите и нашиот малечок брат, тукушто вратени, ќе завревеа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Според хаосот и редот на масичките, според начинот на кој беа средени или растурени, по таа чудесна геометрија на редот или хаосот, можеше да се прочита геометријата на изминатиот живот, нешто што, оние кои лежеа покрај масичките, и кои го имаа проживеано тој живот со чудесна геометрија, не можеа или не знаеја да го кажат со зборови.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Моите пациенти не дрдорат додека лежат на каучот во мојата ординација.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Дали спасението и воскресението се поништување на трагичното, или само утеха?,“ прашав, додека раката ја држев и натаму испружена кон мајката и синот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Имаше луѓе кои го молеа доктор Гете да ги пушти, барем на неколку минути, да излезат од Гнездо, ги склопуваа рацете и паѓаа на колена пред него, но тој не попушташе, сеедно што некои од оние кои го молеа беа мирољубиви, и никакво зло не би направиле надвор од болницата, ниту пак би побегнале.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се прашувавме што сме сега, но погледнувавме и во она што бевме, затоа што знаевме дека во човечкото суштество постојат сите негови слоеви, и низ неговата сегашност проблеснува сѐ она што некогаш било важно и не станало закржлавен остаток од минатото туку извор на светлина кој го оплеменува ликот; си го раскажувавме минатото.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Децата што Густав ги имаше со нив за него беа плод на еден кус и во потполност завршен чин.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа немаше име, немаше дури ни лик; таа беше суштество од светлина кое трепереше пред моите затворени очи.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Рајнер тргна кон вратата, јас тргнав по него.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Рајнер се сеќаваше на миговите со оние кои го сакале како свој син.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кападокискиот истражувач на болестите ги посочува меланхолијата и манијата како два пола на лудилото: “Меланхоликот се осамува, се плаши да не биде прогонет или затворен, се измачува со суеверни идеи, го мрази животот,” тој “го проколнува животот и ја посакува смртта”; оние, пак, кои не се обземени од меланхолија, туку од манија, се во неконтролирана фурија, возбуда или веселост, и во овие состојби може да се чувствуваат инспирирани за големи дела за кои немаат подлога да ги направат, или пак можат без некоја вистинска причина да убијат некого.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа ноќ ги слушав тие звуци во својата имагинација, додека лежев така будна, и очекував Клара да вика додека спие, да им одговара во сонот на гласовите кои ја мачат во нејзиното јаве, гласовите кои не ѝ даваат да заспие, и на кои толку се има навикнато што без нив мракот ја плаши.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Секогаш кога потоа ќе се сетев на неа, помислував на она глуварче и на нејзините раце кои го поземаа свежото цвеќенце во паркот, кога низ решетките на оградата ѝ го подаде едно дете; на нејзините раце кои го кренаа пресуваното глуварче од градите кога тоа падна од меѓу песните на една книга. …
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа дамнешна рана ме тераше да го прашувам Рајнер каде исчезна оној Рајнер кој некогаш се плашеше дека ќе ме изгуби, како што ги изгубил оние кои го посвоиле, оној Рајнер кој се плашеше дека ќе го отфрлам онака како што го отфрлиле оние кои го зачнале.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Кој сум јас?,“ повторуваше Рајнер со затворени очи, со очи вперени во огледалото, со очи загледани во мене.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потполна бесмисла доколку времето е една самоуништувачка категорија која се стреми кон Ништост, Ништост која го проголтува сѐ она што било, е и ќе биде.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ја бришев влагата собрана на прозорското стакло, создадена од нашите дишења, а не си ги бришев солзите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Еден човек се прашува за своите мисли: „Кој го мисли ова?“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„А ти,“ го праша жената која го беше родила, „дали ти додека си ме барал си помислувал нешто да ми кажеш?“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потрагата по родителите за него била како движење по ходник на чиј лев ѕид го гледал насликано своето минато кое веќе било мртво, од десниот ѕид безуспешно се обидувал да го оттргне превезот зад кој се криеле оние кои го отфрлиле по раѓањето, а некаде далеку, таму каде што завршувал ходникот, се простирала празнината на иднината, која се надоврзувала на мртвилото и отфрлувањето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Стоев во претсобјето, мирисот беше ист како и пред да заминам, оној мирис кој го донесовме со себе кога се вселивме во тој дом кога имав единаесет години, и кој остануваше непроменет и откако Зигмунд се отсели кога имав дваесет и една година, и откако се мажеа и од домот заминуваа моите сестри, и по заминувањето од дома на брат ми Александар, тој мирис на нашиот дом остана ист и откако умре татко кога имав триесет и четири години, една година пред да заминам за Гнездо.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Рече дека ден пред тоа запознал галерист кој бил добар пријател со човекот кој го нарекуваше свој татко, човекот кој го беше одгледал.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Со тој расцеп тие уште поостро отколку порано се одвоиле од другите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Брат му пристигнал во лудницата додека Винсент бил сѐ уште жив, и се обидувал да го утеши него или себеси; му велел дека ќе ја преживее повредата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
По смртта на Сара, неколкупати ја посетив Клара во нејзиниот дом, но таму ме дочекуваше непријателството на нејзината мајка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тоа што бил напуштен од оние кои го зачнале го болело повеќе од смртта на оние кои го одгледале.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ја закопавме како што повеќето од нас ги закопуваат – не во гроб, туку во јамата за бездомниците и најбедните.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Му го кажал она што го знаел – го родила девојка која тогаш имала петнаесет години, се викала Гертруда, и во тоа време, пред осумнаесет години, живеела на улица која Рајнер ја имаше запишано на парчето хартија кое го држеше во раката.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кученцето се стресе од страв и во избезуменоста го касна Зигмунд за показалецот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во оние други спални, во кои спиеја по две, по двајца, среќата и несреќата се врзуваа во јазол.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Конечно стигнуваат до излезот од тврдината која го оградува градот, портата се отвора, чуварите ги задаваат последните удари со камшици, и извикуваат: “А сега – на слобода!,” и ги пуштаат да излезат низ портата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И потоа го слушав бавното дишење со кое како да поттурнува некоја болка која ѝ стои во градите, тоа е една грутка која го има обвиткано прашањето зошто воопшто постои ако постои вака, и среќна е сѐ додека таа грутка е сѐ уште околу таа мисла, затоа што мислата, соголена, без таа грутка околу неа, би била неиздржлива.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Знаете,“ рече доктор Гете, „јас ги почитувам вашите напори да дојдете до нови сознанија за човечките суштества, ама самиот начин на кој го изведувате она што го нарекувате психоанализа, тоа лежење на вашите пациенти на кауч, додека нешто дрдорат, и вие ги гледате а тие не можат да ве видат вас… Тоа е малку шарлатански.“ „Како шарлатански?,“ се налути брат ми.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А штом ќе останевме сами, тој ја оставаше книгата, и легнувавме на креветот кој навечер го делев со Паулина, се покривавме со чаршафот држејќи го со прстите една педа над нашите глави, и потоа минувавме низ некакво блаженство во кое се чувствувавме како споени садови: во таа блискост која посакуваше да трае засекогаш и миг повеќе, во тоа наше едновремено вдишување и издишување, додека така лежевме под белото небо на чаршафот, Зигмунд ми кажуваше за чудата на природата, за долговечноста на ѕвездите и за нивната смрт, за непредвидливоста на вулканите, за брановите кои го разјадуваат копното, за ветриштата кои можат да галат, но и да убијат, а јас чувствував опиеност од неговите зборови, од неговиот здив, од допирот на нашите тела кои лежеа едно до друго.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се будев во собата во која спиев со моите четири сестри, внимателно станував од креветот кој го делев со Паулина, и потоа на прсти се приближував до прозорецот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сексуалноста навистина е слобода, слобода од која се плаши општеството затоа што ослободувањето на таа сила може да ги сруши хиерархиите и системите кои го поддржуваат, а со тоа ќе се распадне и самото општество онакво какво што е денес.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Веруваше дека само разумот може да ги урне илузиите, и своите претходници ги бараше во сите оние кои повеќе му верувале на разумот отколку на религиозните догми.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Залудни беа моите уверувања дека тој е оној кој е, и неговото Јас не зависи од тоа кој го родил, и дали бил отфрлен по раѓањето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Сѐ се разликува од човек до човек. Од мајка до мајка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Велат дека од овој свет потешко заминуваат оние кои на него оставаат потомци – смртта им го раздвојува животот кој го добиле и животот кој го дале.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Останал истиот и без мене овие седум години.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На масичката на Клара стоеше цртеж за кој не би можело да се претпостави дека го направил брат ѝ - една жена, свртена со грбот, застаната крај некаков раб.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И тие истрчуваат, не знаејќи дека зад нив ќе се затворат градските порти а тие ќе останат отаде тврдината, не знаејќи дека тоа е начинот на кој градовите, на секои неколку години, ги изгонуваат лудите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И потоа ја совладува уморот создаден од обидот да се справи со звуците; пискотниците и криковите во психијатриската клиника Гнездо како да се оддалечуваат од неа, како да доаѓаат од далечината, и повеќе не се човечки гласови, туку звук кој го создава ударот на човечката болка, претворена во гнев, по гонгот на судбината.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тогаш пак го потсетив на неговата желба повторно да се сретне со својата мајка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Само фасадата се разликува. Внатрешноста на оние кои го прават тоа, е иста.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ним доктор Гете им објаснуваше дека одењето в град лошо би влијаело на нивното психичко здравје.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Стефан или Јеремонах Захариј, таткото на Спиридона, твојот дедо, кој го роди Петрета и кој те роди тебе, те дочекува и се радува, сине мој.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Со прочитот на буквите во кои го врежав својот дух, самиот ќе бидеш благословен букви да создаваш и во нив да се престоруваш“.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
На тоа мојот другар, Специјалист за чудни болести, рече: „А, како јас да разговарам со некој кој го нема“, притоа гледајќи длабоко во една точка од ѕидот. Неподвижно.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Во очите гореле огнови кои го осветлувале душемето кое вриеле од бели црви и црни пајаци.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Си ги наметна палтото и шалот Сликарот и излезе на улицата која го обрабуваше морето и тргна по неа.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Кога го кренаа трупот на давеникот со нозете угоре, со главата удолу, на дното од барката кон која го носеа, падна со тропот нешто тешко, метално, нешто режано, сработено во форма на книга.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ни на крај памет не ми паѓаше дека 50-годишнината од објавувањето на мојата прва песна (1954 год.), со која го почнав својот долг поетски пат, ќе ја одбележам со книга проза!
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Можеби ние никогаш не сме биле верници кои го почитувале Светото писмо.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Уште со првото утро, Сликарот почувствува немир, чуден творечки трепнеж, кој го влечеше кон ателјето, и кој го намести штафелајот и да ја подигне четката.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
7. Берлинскиот договор вистина е закопан, но не од Европа, а од Бугарија, која го изврши соединувањето со Источна Румелија со насилствен преврат – без согласност на државите што го потпишаа Берлинскиот договор, а со нарушувањето на еден параграф се нарушува и целиот договор.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Во тој исклучителен момент на повторно доаѓање, чувствуваше многу јака желба да биде поседуван од друго тело, поинаква материја во која мислите под некој друг агол би паѓале врз неговите раце, агол под кој мозокот би му работел позабрзано или воопшто не би постоел, постигнувајќи со тоа доближување до сегашноста или некое друго место во кое би можел сопствената рака да ја види од поодблиску и подалеку а да биде тоа истата таа, неизменета во својата припадност и внатрешна предодреденост за таква и ниедна друга форма, а тој сепак да не го мисли тоа и да не мора да биде во тоа така што постојано да мора да се навраќа кон истите нестварни помисли кои го одвраќаат од блискоста со она кое го има заборавено - но чувствува дека може да го сети, бидејќи го насетува, кога успешно би ја совладал пречката, би се надминал себеси или нешто слично, би прешол од другата страна (на истото). 48 Margina #1 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Холанд јасно ја претпочита “l ecriture feminine” на Сиксу во онаа мера во која се согласува со Холандината надеж за плуралистички феминизам, оној кој го отфрла монолитниот, хегемонистички феминистички дискурс.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
На пример, постоеше „Чикашка школа“ на литературна критика, која го стекна респектот и вниманието на многу луѓе.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Таа не е доведување во прашање на одреден структурализам кој претпоставува затворени структурни системи, кои го предизвикувуаат сопственото делување, а да не се отвораат.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Таа стои во однос кон имагинативната продукција на нови дескрипции за тоа што се случувало (пр. на тоа што мажите им го правеле на жените) како што Лок (кој се опишал себеси како “ниж работник”, кој го чисти ѓубрето) стоел во однос кон Бојл и Њутн.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
За деконструкцијата науката е апсолутно неодминлива.  Романтиката, сега сфатена не како историски феномен туку како тип на мислење кој го следи и филозофијата на Адорно, исто така ја обработувала темата на неприкажливото.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Индивидуализмот кој го претпоставуваат западните феминистички сфаќања исто така честопати им е туѓ на пост- комунистичките жени.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Поинаку кажано, потцртана е фундаментална разлика помеѓу Жената како означител што е кодифициран во една долга историја на бинарни спротиставености и означителот “феминист” како оној кој го гради признавањето на конструираната природа на Жената и е предодреден да трага по адекватни претстави за неа, и политички и симболички.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Мислам, всушност, дека уметноста на одреден начин секогаш го крие, дека таа предметот во таа мера го одзема во која го прикажува.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Ливајн запре еден од батаљонските џипови кој го одвезе долу до брегот, се влечкаше таму некое време гледајќи како ги носат телата.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
А ваквите промени во животот, со кој тој изградил колку-толку стабилен однос, игра со точно одредени правила од кои како сега, може да се отстапи, како да го заплиснуваа и несакајќи го тоа, со мириси и сеќавања на уште понови и поизненадувачки во својот настап, запознавања, улоги и драматични разоткривања - скали кои го водеа по неосветлени и меѓусебно испреплетени различни покажувања на истото нешто во кое мислеше дека не по своја волја влегува, таму кадешто не бил дотогаш. Но зошто?
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
За разлика од печатениот текст со едносмерното движење во правецот на вртењето на страниците, хипертекстот е радикално различна технологија, интерактивна и повеќегласна, која го фаворизира плурализмот на дискурсите пред дефинитивното фиксирање на текстот.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Во време кога има толку многу за читање, го губиме нашиот вообичаен поглед развивајќи нова вештина - можеме да ја одмериме содржината на напишан текст според начинот на кој го чувствуваме кога го допираме, според неговата тежина или изглед. (...) Можеби се враќаме назад кон старите системи на комуникација.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Сепак, му беше благодарен на татка си за две работи на кои го научи – да умее самиот да си го вади лебот и да се образува колку што можеш повеќе.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Наместо со разочарување поради неумесниот и празен одговор што му го дадов, тој ме погледна со љубов, со тага и со сочувство, оти во мене го виде истиот сомнеж кој го имаше и тој во душата, па потем ги спушти очите надолу и веќе не ме праша ништо...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Вистината пред сѐ, оти тој беше длабоко убеден дека кога ќе се разбере вистината, кога ќе се сфати дека тој не ја предизвика и не ја започна оваа војна, кога светот ќе успее да види низ лагите со кои го беа обвиле луѓето каков што беше неговиот пријател, таа вистина ќе го ослободи и него.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Македонци, чеда мои, сакајќи тогаш од душите да ви ги растерам сенишатата на неразбирањето и стравот од бесмислата, неподготвен и збунет, наместо да ви понудам утеха, јас и кај себе ги разбудив демоните.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Круме Арсов гореше, сега умира далеку и од нас и од Кукулино. Кажи кој го запали.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Трогнатиот отец Панделиј, последниот жив јунак од битките во Негуш, од ракијата дури малку и се сцрвел во лицето.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Над него господарело нешто посилно од разумот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ако го најдат, ќе видат дека е Турчин и ќе нè гонат. Тие се големи одмаздници, не ние.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но ако се исправат и другите по него, тогаш сите ќе се следбеници на онаа велигденска осаменица што сакала масовно да го насели синилото на небото...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Кој го зеде јатаганот? - Јордан Шоп, кој друг. Под гуња му е.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не бил фанариот, се колнел, не веќе распоп ами побратим или брат на светиот Гаврил Лесновски, дека во манастирот пеел на јазик на кој го научил да пее калуѓерот што го нашол по борбите со аскерот на пашата Лобуд, како што го научил да копа и да јаде половина од она што можел да изеде негов врсник, парче поскура, неколку маслинки и капка вино.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Јаков Иконописец за миг подзинал од неочекуваното прашање. Каква стапица му готви Онисифор Проказник?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Прстот на судбината му покажувал по која врвица да чекори? Можеби. Кој го знаел тоа!
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Подоцна знаел кој го сторил тоа: со точно упатен куршум од долга крвоќудна пушка, беговска и со седефни шари на благо извиениот кундак, Арсо Арнаутче го погодил в гради најстариот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И како и секој споулавеник што од дните на разумни расудувања крие во себе итроштини кои го бранат и му даваат сила во некои часови, смерно се наведнал.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Кога поминатата ноќ во она село те праша бегот кој ти ја дал пушката, ти покажа на домаќинот. Не знаел турски.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не сум го тепал и не сум го соблекувал.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бегот прашувал - и што? Кој го разбрал?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И пак, сега тој а не Куно Бунгур, извлекол од нејзините заби блесок што ветува возбуди и слатки морници со кои незабележано може да се влезе и во гроб на кој само од себе никнува јоргованче со лилави крилца, под него заљубените да воздивнуваат под ѕвездите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Не знам кој го мердал и кој го дерел, рекол зимурлавиот Гавруш Пребонд.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога го спуштил крај нозе нарамникот од кој го болеле плешките, Арсо Арнаутче се обидел да ја зграпчи за рака и да ја задржи за уште еден поглед од чија светлост слатко се ошумоглавува.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Не сум виновен, се колнам. Онисифор Мечкојад ми скрши ребро.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но, и тој, како и сите други кои го дефинираат писателот на идентичен начин, забораваат да кажат дека покрај љубовта кон пишувањето, писателите мора да имаат и љубов кон читањето или да не можат да живеат, ако не читаат.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Затоа оној кој го прима е оној што го слуша, што го резонира, што го крои како материјал од кој си прави комотно руво.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
„Актерските оази се откриени тие наши разнобојни соби на заедничките дневни и ноќни престои во кои го запиравме времето и го продолжувавме детството“...
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Но, и меѓу режисерите има такви кои го минимизираат неговото значење.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Умно постапиле граѓаните на Лејдон затоа што ним не им сметал човекот-свирач, туку неговата вештина, начинот на кој го користел инструментот.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Аплаузот на почетокот на својата траекторија зборува за оној кој го дава, а потоа само за оној кој го прима.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Не знаевме ништо за партиската идеологија, па сепак говорејќи со јазикот со кој говореа политичарите, учителите, спортистите, уметниците и оние кои го издигаа руинираното стопанство, бевме поддржувачи на правилното изразување во новиот народен јазик.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Она што го имав надраскано на мојот лист од блокот, го драскав и на листовите на оние кои го бараа тоа од мене.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Во такви услови, она што му останува на театарот е да се приклучи на сценските изјави кои го доближуваат до ритуалот и игрите во кои доминираат визуелното и звукот.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Календарот е од суштинско значење за проучување на хронологијата која го смета времето според регуларни поделби или периоди и ги употребува за датирање на настаните.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Ороспиите сакаат да се сами на светот, всушност, ако со некого мораат да го делат просторот и времето, тогаш тие со кои го делат треба да работат само за задоволување на нивните ниски страсти.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Ако некој се посомнева во ова моја одредница, тогаш нека повели нека ги регистрира репертоарите на театрите, нека ги регистрира екипите кои го чинат сегашниот театарски израз, нека се потруди да слушне на кој јазик се обраќаат на домашната публика, со каков сценски конфликт сакаат да го заслужат нивното внимание, нека се потруди да забележи дека нашите театарџии се прават како да се паднати од Марс.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Американците пак, подучени од штетите што им ги нанеле предходните урагани, последниот кој го нарекле Густав, го фатиле за опашот и оп, помалку штета, помалку жртви, подобри прилики за кандидатот на републиканците.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Долги години присутен на „штиците што живот значат“, Трајче Кацаров е скенер на актуелните состојби кај нас и во соседството, залагајќи се за високи културни вредности со кои би се отстраниле последиците кои го загрозуваат убавиот вкус.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Субјектот кој го набљудува светот во мигот кога создава слика за истиот, се впушта во процес на креација.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Адаптирано: Еден од директорите на театрите кај нас, му испраќа билети на првиот човек на партијата која го назначила за директор: „Ви ги испраќам сите билети за премиерата. Ако не дојдете, нема да има премиера“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Златко налутено го гледаше, зашто не му текнуваше кој го поткажал.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Мајката се исплаши, го праша каде е дада му и кој го качил.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Да го видеше кутреникот од кој го купив. Лика и прилика на смртта.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Сите борци кои го дадоа животот за Македонија тука ќе свратат, тука на наша врата ќе тропнат, и со мртвечки раце згрчени во сонот, ќе ги угушат чедата нивни, ќе ги опакостат.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Оние од позади ќе почнат да свират, не сфаќајќи кој го кочи редот.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Додуше во приказните имаше и добри моменти, вешто камуфлирани иронии, кои го оправдуваа терминот ’народен гениј’ за нивните анонимни автори.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Му беше вечно благодарна на архитектот кој го дизајнирал оној што го нарекуваа ’градски’ (како другите да беа на периферија или не дај боже, селски) бидејќи таму, влегувајќи и излегувајќи од продавниците, барем можеше да дише чист воздух.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Шифра: Господарот на камшиците", гласеше огласот кој го испрати по СМС во неделниот додаток на весникот кој редовно го купуваше и го читаше оптегнат на троседот во пижами и влечки, додека жена му трчаше по децата, готвеше и пеглаше.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Талес знаел што зборува: водите се живи организми, тивки освојувачи кои го ронат брегот, и ја завземаат површината која сметаат дека е нивна.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
„Имал среќа“ се велеше и за некој кој за влакно ја одбегнал смртта, не затоа што бил добар човек кој вредело да поживее, не затоа што на време закочил, или затоа што не се колебал да повика пожарна, туку затоа што бил следен од тој невидлив дух кој му го покажувал патот, оној истиот кој ни става чадор во торбата кога почнува да врне, кој го отвора зеленото светло кога брзаме, кој прави на улица да се судриме со луѓето кои сакаме да ги видиме а да одбегнеме други, кој со нашата рака ги влече правилните животни потези, со еден збор, кој ни помага сѐ да биде како што треба.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Почна да се враќа кон неговото место, под ескалаторот кој го поврзуваше подрумот на трговскиот со првиот спрат.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Како може да им се дозволи власт над Русија на Русите - и на Евреите, кои го презедоа руското, кои ги прифатија сите лоши руски особини во надополнување на своите лоши.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Тоа се слики на халуцинаторни катастрофи од соништата, речиси шикотимни ноќни кошмари.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Мошне веројатно, тие не се “амблеми” за политичко-социјалната сложеност на одреден период, туку за една сосема специфична психолошка состојба на безизлезност, за особениот страв, поточно, за уметникот кој го открил фантастичниот карактер на делириумот на соништата (во надреалистичка смисла), при што на самиот Десидерио веројатно му било сосема сеедно кој против кого војува.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Таканаречените домашни списанија нè заведуваат со идеите за засолнување, не толку на нас самите колку на работите што ги поседуваме и со кои го делиме просторот за живеење.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Системите кои го привлекуваат вниманието не се во термодинамичка рамнотежа - тие имаат метаболизам, апсорбираат енергија од некој надворешен извор и го отфрлаат она што не им е потребно.“
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Мошне сум радосен!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Јасно е дека станува збор за субјективна работа што е под влијание на богатството на избраниот јазик, остроумноста на лицето што го дава описот и способноста на оној кој го прима да го употребува и разбира јазикот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Така например, среде бел ден, на улица, пред влезот во работилниците, тој го здогледа Бан-Абул-Абас-Ахмед-Ибд-Мухамед- Отоман-Ибн-Али, познат арапски математичар со бела чалма.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Кога маниристичкиот прагест настојува да го дофати “неличниот”, необликуван Бог (сила којашто дејствува во природата вака или онака), многу повеќе е натуралистичка од “наивниот” гест естетски врзан за природата на класицизмот, кој го гледа Бога како лик, уште повеќе, го гледа Бога како човек, значи низ една мошне избрзана метафора.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Кои се тие заеднички обрасци и фундаментални принципи, ако воопшто ги има, кои го обликуваат нивното впечатливо поведение?“ 82 okno.mk
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
И другото „но“, веќе сосема практично. Ленин беше недоволно германски шпион.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Браварот беше молчелив дента, кога се појави Арапинот, кој го напиша делото “Талме-Амал-Ал-Хисон”, се сети дека треба да направи пауза и до вечерта повеќе не читаше.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ние пријателски се зазборевме и ниту забележавме кога во канцеларијата влезе човек на средни години, кој го фати младиот господин за рамената и извика на сиот глас: - Така ли вие, ѓаволски мрзливецу, ги подготвувате сметките?
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Постои светскоисториски поларитет на лично и нелично разбирање на Бога.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
ТАГАР - кожна торба; вид селска кожена торба ТАИН - оброк, следување; војнички леб ТАИНЏИЈА - интендант, оној кој го дели таинот ТАМАВЌАР - скржав, лаком, ненаситен ТАМАМ, ТАМАН - токму, баш колку што треба; одговара ТЕБАБИЈА - дружина, придружба, поданици, свита ТЕБДИЛ - преоблечен, престорен; инкогнито; скришен ТЕКЛИВ - срам ТЕРЗИБАШИ - главен шивач, старешина на шивачкиот еснаф ТРЕшНИЦА - шлаканица; фигуративно: удар ТУНУЗИ - туниски фесови; фесови направени од дебело платно
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Со време, Струма умрела.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Проклета да си ти, издајничке на татка си!“
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Прекалениот римјанин веднаш сфатил дека е предаденн, а дознал и кој го предал.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
XXI. Бело наидува белата зимна ноќ. Наидува бело и заискрено, целата во некоја златеста ѕвекот, се рони од бледосиното небо, чиниш една единствена пајажинка, сребреста и залебдена, трепери со некоја своја чудна оморнина во првите бели ѕвездички, а после се плиска над белата земја како руса девојчинска роса, престорувајќи го во еден миг сиот свет во некој дворец од бајките, поплочувајќи го со злато и исковувајќи на него безброј бели сребрени филигрански плетеници, поштркувајќи го со илјадници одблесоци од бесценети камења, кои го маѓепсуваат погледот и во кои и волкот почнува да мечтае.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сиот опфатен од тоа ужасно бреме, Језекил правеше сѐ за да го победи, секогаш постојано живеејќи со надешта дека еднаш и тоа ќе пројде, дека и тоа ќе се заборави и дека ќе си му се врати нему пак онаа пргавост од некогаш, со која што тој еднаш можеше да помине и по најтенката талпа на највисокото скеле, без да трепне со очите, дека сево ова во него е само уште една проклета шега, дека и нему ќе му се насмее еднаш еден син ден, сѐ до една случка, која го исфрли од височината на скелето како партал, не водејќи притоа сметка за ништо, ни за неговите соништа, ни за неговото детство, а сепак, дури и благодарен што успеал да си ги донесе оттаму на земјата цело и своето пониско рамо, и својата судба.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Една морничава волча осаменост, едно здружено проклетство на гладот, една погана стрвна заснованост околу, со која го изврзуваа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Од тоа првин почнаа сосема тивко да му потреперуваат мускулите на натколениците, за потоа тој трепет да почне да се всадува во неговите дамари и, па колку и да си го криеш и од себе си тоа, ова старче Језекил, сепак, она секогаш испливуваше во бледилото на неговото лице, при секој опорит и скочанет чекор, при секое движење, врзано од невидливите јамкишта и јазли на страот, кои го обраснуваа, обраснуваа и така прежилуваа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И најпосле бил тука, на дваесетина чекори од својата стапица, на која го донел оној проклет лелек.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
За себе имаше само уште неколку чашки чај, во кои го истури сиот преостанат шеќер и повеќе ништо друго.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се потргнуваше постојано пред тоа, дури не се најде во една сосема увисната положба, во која го задржуваа да не падне само една дебела ветка под него и неговиот изврзан појас.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Јас со она пушката од рамо само додека минуваше крај долката, од која го скорна првиот пат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Само на две педи од неговите очи се рони земјата, дебелата преграда зад која го чека триумфот на постигањето.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Занесот со кој го изговараше овој збор влеваше во Анината снага љубоморно стреснување.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Деветото господ ѝ го задржа, и го крсти Трајан за да трае, а Блосоениот по „Блосоените врби“ под кои го изми на изгрејсонце.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„А кој го сторил?” свика офицерот.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ние имаме, во банкарски жаргон, „кредитна историја“, што значи земаш, па почнуваш да враќаш, прво уредно, па потоа со мало доцнење, па доцниш 90 дена и потоа добиваш нов, со кој го затвораш стариот и раат си.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Тој ги испрати двајцата, но остана сам, ако не се сметаат семејствата на неговите братчиња и сестрички, кои го најдоа патот по различни држави во светот. 20 години го слушавте неговиот глас на Македонското радио, во една смешна емисија за иселениците Македонци во светот, а беше уредник и во весникот „Македонски иселеник“. Мојот брат!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Јас, сепак, ќе почекам да дојде она старо време кога кафеаната подразбираше густ дим, низ кој го бараш и тешко го пронаоѓаш избраникот да заигра со тебе, или барем до тебе, па девојчињата твои, кои за некоја година ќе бидат „нечии“, па нивните посилни половинки, па уште некое мило мало.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Истата изгледа „да ја грабнеш и да бегаш“, што е уште еден квалитет кој го исполнува, ама излезе дека недоволно била секси зашто оваа заменава што го пополни нејзиното место многу порано од што тоа беше испразнето, ја развиори својата црвена коса и колкови кои не мируваат сместувајќи го помеѓу своите бутини, насмеан и флекав, и згужван... и накапан со кафе кое секогаш прво го претекува, а потоа го преполнува во напрснат филџан, ама и оваа вештина испадна крајно невалидна за тоа врските и нивниот рок на траење.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Во пижама јоргован боја, како во оној излогон во Истанбул карши хотелот во кој го варат најодвратното кафе од кал.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А тој покрај неа, со тик кој го добил со тежината на криминалот што го направил во својата фирма, постојано фрла поглед наназад, целиот претворен во чекач на лисици на двете раце и окови на двете нозе.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Значи, за да станеш видовит, кој го раскажува минатото, ја гледа сегашноста и „може“ да ја предвиди иднината, не мора да завршиш студии за историја (дека така одеше дефиницијата за историја - запознај го минатото, за да ја разбереш сегашноста, за да можеш да ја предвидиш иднината), ами само еднаш да паднеш во кома на пократок рок, па кога светлината на крајот на тунелот ќе ти се појави, да се сториш пишман и - оп, рикверц, ама со нов ум, претприемнички подготвен да го спасиш и општеството и човештвото.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А Јон, стопанот мој, не гледа кој го турка, Тој натемаго, не гледа дека над голем вис го носи, над провалија.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
баму ја, седиме така во темницата и се плачеме, сакаме да го подзапреме времето, да се оддалечиме од смртта што нѐ чека, јас веќе си ја гледам мршата како ја раскопуваат дождови, како скапувам и се смалувам, се гледам пред себе си, така, како своја слика да држам в раце, само Силе Плевнеш грчи во ќошот, бичи некои глуждови трупци, ама времето кој го запрел досега, го запирале царови, кралови, тепачи, арамии, врачари и јаки луѓе и никој не останал со него и како што седам така, оп - се обзорува, некоја бесшумна светлинка ни влегува на прсти во собата и со светлината влегуваат и војници, оф мори мајко, ајде вика старшијата, Силе Плевнеш уште грчи и старшијата го клоцнува в слабина и овој рипнува, си ги брише слинките околу устата, сакате поп да ве исповеда, јас не сакам, вели Силе Плевнеш, и без поп господ ќе дознае за нас, знае тој дека на правина нѐ земате на душа и после нѐ поредуваат во дворот пред затворот, а Стеван Докуз пак приплакува, ги покрива очите, што ќе му правиш: тој ти е другар во несреќата, „пријателот ти е роднина кого самиот си го одбираш“ велеше Лазор Ночески, а војниците чекаат со пушки пред нас и ете го дојде тој, офицерот, се тетерави 121
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
се фаќа за носот и повраќа, некој снебивлив и кревок човек, ние одиме и смрдиме, ни смрдат алиштата, ни смрди и дишењето, душата, одиме меѓу пушки и штикови в затвор, а таму - пак сослушувања, нови премрежиња, кај ви се пасошите, ни велат, ги фрливме в море, велиме, од страв да не бидат откриени, велат, не од страв, туку од радост, велиме, не можеш со ѕидон да се разбереш, ние кажуваме едно, тие прашуваат друго и ништо не помага, нѐ осудуваат на смрт со стрелање, мене, Стевана Докуз, Илија Јованов, Добри Закоски, Јоше Богески и Силета Плевнеш, Стеван се тресе, го собира срцето ко полжав роговите и олкави солзи му се тркалаат по образите, му паѓаат в уста, а тој само шмрка и ги подголтнува и идат две војничиња со муцки од глушец и со ситни очи како топуски и ни собираат сѐ што имавме купено: чевли, шапки, палта, панталони, обетки и прстени за жените, џепни сатови, пари, сѐ, еден зема, другиот ги собира на една мушама, ги подврзаа плачките и ни даваат белешка, што зеле, ја подврзуваат мушамата со крајовите, ја креваат и си заминуваат, отиде печалбата наша и седиме, никој не заспива, од утре ќе имаме напретек време за спиење, уште една ноќ живот, си светкаме со очите и прашуваме кој го фрли прв пасошот,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Војно време, - невреме. Ба му ја кој го има.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Заприлега на рутиниран артист кој го открива животот а сепак не престанува да биде артист.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Но, Илија со едно замавнување со десната рака, во која го држи ножот, ги одстранува обете и тие продолжуваат да си ги кубат косите).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Сите трошоци околу патот, сместувањето, па дури и џепарлакот ги обезбедува американската фондација која го организира сето ова.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Добро, кажи ми уште кој го одржува?
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Каде и кој го посвои "лотосовиот цвет"?
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Ќе одиме! - Знаеш, Јана ми зборуваше за некој имот кој го наследила од деда си. Некаде од другата страна на Тиса во Банат.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Не помогна ниту црвениот конец во плетенка со кој го заобиколуваше говедарскиот камен во Свети Николе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Дел од куќата, кој го среди по сопствен вкус.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Од болницата лично ѝ се јави докторот кој го прими и беше задолжен за лекувањето на Томо.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се сети на своето село, на куп луѓе под сенките на големиот орев, на јатото кокошки кои го колваа буништето, на свињите кои ги таманеа како крв засирените црвени бобинки, на бунарот и чкрипотот на чекркот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Остана потполно сама со возачот кој набрзина ги затвораше капаците од багажникот и кога токму помисли како ќе се довлечка до дома, како привидение, но она посакуваното, пред неа стоеше оној кој го очекуваше.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тоа беше нивната најтешка одлука која го потврди нивниот пораз.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
По добриот „цуг“, од келнерот кој го познаваше, дури побара и цигара.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Иако можеше, не сакаше повторно да се врати во студентскиот дом, каде ја врзуваа спомените на оние со кои полета кон облаците и оние со кои го допре дното.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Една од ретките која го спојува задоволството со работата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Рада размислуваше за животните сокови кои го одржуваат и хранат животот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„Овој човек - помисли Рада - има товар кој го носи како претежок самар“.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Таа немаше одлучено што ќе прави со себе си, но и со рожбата која го привршуваше патот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Конечно и таа ќе најде кочијаш кој ќе ѝ ги стегне дизгините. - помисли Никодин и прозборе - Значи конечно го најде вистинскиот кој го бараше.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А зборот со кој го грееше моето срце, сега нејзе ѝ го даруваш.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- За оној со кој го мериш женскиот ум.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
За да се интензивира процесот, докторите постојано ја клукаа со хормонска терапија која го изобличуваше нејзиното тело.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Мигот во кој го вкрсти погледот и изгледаше како вечност.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ѓорѓе се чувствуваше бедно. Алкохолот ни малку не му ги ублажуваше ударите со кои го шибаше Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А Рада кршејќи го своето тело како зелена елка на ветрот ги кршеше срцата на сите во училиштето, но и на оние кои го беа изодиле тој пат.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Рада, која го слушаше овој испрекинат разговор, веќе разбра дека на повидок беше уште една лоша вест.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Со иста коса, насмевка од кој го стресуваше до дно.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Џемпер кој го посакуваше, но поради малиот избор во Бечеј не можеше да го најде.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Да, тето! Го побарав само по неколку дена за да му ја објаснам заблудата и погрешниот впечаток кој го доби по нешто што не беше ништо.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А врагот во Јапонија го довел некој католички калуѓер, можеби свети Ксавиер.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Оттогаш Тулио Бути во сопчето веќе не чекаше да се запали светлото во спротивниот дом.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ставаат пред мене чаша рум, стариот ме тапка по рамото, предавањето на тоа богатство ја оправдува интимноста присутна овде.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Меѓутоа, единствената личност што мене ми остави впечаток за време на ова интермецо на мојата вработеност – тоа беше кондуктерот во трамвајот кој со својата алатка за дупчење билети ми го поништуваше денот; ќе го кренеше тоа парче хартија, мојот неделен возен билет, ќе го вотнеше во отворената челуст на својата справа и некакво невидливо мастило на него ќе поништеше два сантиметра – и еден ден од мојот живот – еден скапоцен ден кој ми носеше само замор, ниту приближно со онолку пари колку што ми беа потребни за да ја продолжам таа бесмислена работа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Секако“, мислам богохулејќи, „во такви случаи боговите помагаат, испраќаат коњ кој го нема, поради итноста додаваат уште еден, па уште и те даруваат со коњушар.“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но ужасеноста на значајното лице ги надминала сите граници кога тоа видело дека устата на мртовецот се искривила и, откако повеала од неа страшна гробна реа и ги изговорила зборовите: „А!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Јас не сум од оние кои го поправаат светот и го оставам младичот да лежи.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Што правам овде во оваа бесконечна зима!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тоа го следиме, некаде, од појавата на Украденото писмо на Едгар Алан По (1809–1849) и Шинел на Николај Василевич Гогољ (1809–1852), значи од првата половина на 19 век, преку расказите на неколкумина долговечни автори кои го одбележаа 20 век и кои се карактеристични за повеќе раскажувачки и стилски текови на 20 век.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Има многу причини поради кои една кула не може да опстои; тоа може да се припише на неукоста на градителите, на злата волја на подлогата, или на недоволното количество врзивна материја која го држи каменот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кога и во кое време тој стапил во секторот и кој го назначил, за тоа никој не можел да се сети.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Роден во едно мало пристанишно место на брегот на Азовското Море, од каде што заминал на студии по медицина во Москва.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Што ли изнаприкажале за него двете жени кои го примија под својот покрив, да поттикнат толкава љубопитност кај оваа жена за него?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
На прашањето кој го пренел тутунот, секој историчар ќе одговори дека тоа е заслуга на Португалците или на Шпанците.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Цртежот му се фрлаше под нос на мајсторот кој го ставаше на мајсторското тезге, го проучуваше муртејќи го челото, потоа ја проверуваше издржливоста на дрвото и најпосле почнуваше со производството.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Набргу паѓа под влијание на еден фанатички свештеник, кој го поттикнал да го запали ракописот на вториот дел од романот Мртви души.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кога се обрнало, тој забележал човек со невисок раст, во стар износен виц- мундир и ужаснато, го препознало во него Акакиј Акакиевич.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Навечер секој од нив тројцата седел што подалеку од огнот, плашејќи се некој тивко да не му се прикраде од зад грб, да не фрли вреќа врз неговата сенка и да ја однесе недозадушена, како црн гавран.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ова може да се ЗА ЧУВСТВОТО НА разбере метафорички, но секако упатува кон НЕПОТПОЛНО ОПСТОЈУВАЊЕ темперамент што не ја отфрлил детската визија поради визијата на (фрагмент) возрасниот човек; а оваа паралелност која го прави како поетот така и крими­ jamais reel et toujours vrai (на цртежот на А. Арто) налецот, веројатно и црнопијата и хумористот (се работи само за различни количества, нагласување на последниот или претпоследниот слог, избирања: сега си играм, сега убивам) се забележува во чувството на непотполното опстојување во некоја од структурите, во некоја од мрежите кои ги ткае животот и во кои ед­но­времено сме и пајак и мува.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Во четвртата глава, станува збор главно за идеологијата изменета од поединецот, за идеологијата во „персоналниот систем на знаење“, за „структурата на идеолошкото знаење во свеста на поединецот“.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Дури ни систем што секому би овозможил да користи дрога, но само на клиника, не би ја елиминирал побарувачката за дрога од црниот пазар. Конечно, таквиот систем претерано би ги оптеретил лекарите.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Притоа, за него е суштествен еден поим кој го осветлува рационалниот аспект на човековото знаење - телеолошката заднина, „односно рамката определена од интернализираното знаење која служи да ги определи и одобри активностите на поединецот соодветни на целта и на хиерархизацијата на активностите”.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Според Саркањац, пасивната страна на идеологијата (идеологијата сфатена како духовен израз на една општествена ситуација, како “дух на времето”, како “одраз, отслик на објективната 107 стварност”, “историски определен рефлекс на стварноста”, како систем на идеи кој го изразува светогледот на една определена група на луѓе), и активната страна на идеологијата (“нејзиниот платоновско-хегеловски карактер на систем на идеи кој законите на умот сака да ѝ ги наметне на општествената стварност”, идеологија која “секогаш понудува (или принудува на) определена цел”) , во никој случај не треба да се мешаат.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Во шестата глава, авторот сака да го испита проблемот на претворањето на идеолошкото знаење во акција.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Најзначаен дел во првата глава е истакнувањето на двата суштествени моменти на идеологијата, за кои авторот смета дека или се мешаат или бидуваат занемарени.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Задникот е оној дел од телото каде што, според Кабала-та, престојува бесмртноста, и чија што дури и световна конотација задржала извесен призвук на светост.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Во пишувањето тоа се одвивало со помош на таканаречени „детерминативни“ слики кои се ставале зад напишаното, и му давале смисла, а самите не се изговарале. (Ibid.,стр. 18): „Кога египетскиот збор кен треба да значи „јако“, зад неговиот алфабетски напишан глас стои слика на исправен маж; кога истиот тој збор треба да изразува „слабо“, зад буквите кои го прикажуваат гласот следи слика на стуткан, омлитавен човек.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Таа сосредоточеност врз документарното битно го истакнува потеклото на предметот, а не татковството на неговото произведување.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Од сите ексцентричности на египетската лексика најизвонредна е можеби онаа, покрај зборовите коишто во себе обединуваат спротивставени значења, која во себе содржи сложени зборови во кои две реченици со спротивно значење се обединети во еден композитум кој го има значењето на само еден од неговите два члена кои го конституираат.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Сепак, најинтересно е издвојувањето на трите ситуации кои го покажуваат односот на субјективитетот кон идеологијата: 1) индиферентноста (“состојба кога поединецот не ја смета идеологијата за значајна за својот живот”, или кога идеологијата не успева со убедување и индоктринација да го механизира поединецот); 2) отфрлањето (може да биде a priori отфрлање, - кога поединецот отфрла една идеологија како следбеник на друга идеологија, и a posteriori, - кога ја отфрла сопствената идеологија; може да биде целосно и парцијално, чин или процес, може да биде единично или масовно, глобално отфрлање...); и 3) прифаќањето, интернализирањето - како процес на општествена (идеолошка) конструкција на стварноста (каде што поединецот му е ‘даден’ на општеството/ идеологијата) и како процес на самоконструкција - каде што општеството и идеологијата му се дадени на поединецот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Цветот (кој го означува каменот) резервиран за Посветеникот во строго чуваните Хесперидски градини е ружата.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Во New York му се јавувам на својот американски познаник. - Кој го бара?
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Тоа е како „супербрз чекор наназад“, кој го извлекува и разделува предметот од неговиот конвенционален ентитет и класификација.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
47 Дискусија Актуелните психолошки третмани за соматските симптоми се засноваат на јазикот кој го објективизира телото.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Зборувам за дивјаштвото на армијата, за српските и црногорски доброволци кои го пљачкаат Дубровник, за колективната параноја, за лагите, за срушените хрватски градови , за убиените деца, за запалените села, за масакрите, за бегалците, за пијанството, за лудилото, за култот на ножот...
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Клучот на оваа деконтекстуализација и самото одредување на редимејд-от вешто се објаснети со стегнатата инверзија со која Дишан ги довршил овие белешки: „Реципрочен редимејд: Да се користи Рембрант како даска за пеглање“.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Карактерот на механизмот на часовникот, сам по себе го оддалечува фактот на изборот, проткајувајќи го со неутралност, но, во сраснувањето- судирот постои уште една компонента која го спречува секој структурен каприц и ја гарантира диференцијацијата, спецификацијата на редимејд-от, а тоа е индиферентноста. Се работи за авто-селекција.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Делото на Хајдегер, на Мерло-Понти ( Merleau - Ponty,1968), Гедемер (Gadamer,1976) и други феноменолози кои го разработија неговото сфаќање (види Palmer, 1969), потврдија дека човековата мисла и човековите постапки се формираат на длабочини во кои не можеме да проникнеме со јазикот, обичаите и општествените институции во одреден историски момент.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Голем број од нив сметаат дека нивната работа е да лекуваат болни луѓе, така што не би биле спремни да препишуваат потенцијално опасни дроги дури ни на пациенти кои го сакаат тоа.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Во основата на ’рбетниот столб, сложената коска која го спојува пршленот со карлицата и денес се нарекува sacrum.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Истиот оној Ренан кој го побиваше погубниот поим на втемелува­чкиот договор сега нацијата ја претвора во предмет на премолчен договор што секојдневно се создава меѓу оние што ја прават: „Нацијата е, значи, израз на цврста солидарност која е создадена од свеста за поднесените жртви и спремноста тие и понатаму да се поднесуваат.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Митолошкото значење на ружата на Duchamp му овозможува мошне поетично да ја идентификува Невестата.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Научи никогаш повеќе да не биде ѕверче со оние кои го сакаат и се жртвуваат за него.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Филмот кој го режирам јас самата, навидум бајка, станува романтична комедија.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Ретко кој го знае тоа или пак го интересираат маките што ги тргаш за да живееш така како што мислат дека живееш.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Сето тоа заедно се тие столбови кои го формираат храмот на генијалноста, а неговиот Бог е уметникот.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Кој го знае тоа, тој ја знае суштината на постоењето. ***
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Тоа е храна која го заблажува животот.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Се гледам себе како чудак кој го најде својот издувен вентил.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Мудро, како стар волк кој го чека првиот плен за напад.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Ѕверот е тој што оди прв. Руши сè пред себе, ама само за оние кои го следат неговиот идеал и веруваат во неговата семоќност.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Сплотени во песната на една принцеза, која го држеше букетот во раце и мислеше на невозвратената љубов.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Страста кон пишувањето ја пројавува уште од мали нозе во своите споменарки и детски песнички, меѓутоа, официјално и посериозно својата писателска кариера ја започнува во 2005 година на свои дваесет години кога го напиша својот прв роман со наслов „Читај ми ги мислите“ кој го објавува неколку години подоцна.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Како по некој договор кој го исклучуваше сето она што не се однесуваше на внатрешната квадратура, во претприемната просторија, заглавениот мебел доживеа скандалозно игнорирање.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Посакував Факултетот да можеше навистина да падне, заедно со врамените пофалници, приврзоци и теории, ако не во спомен на паднатиот актер, чии проблеми остануваат условно непознати, тогаш во спомен на филозофот Ниче кој го уриваше нестабилното за да го поткрене повисоко, урнатото...
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Сите ќе мораат да знаат дека сум ТУКА, на таа тераса, невклопена со стилот на она на кое е прикачена, а сепак висечка, тешка и ладна под допирот на металот кој го стискав грчевито, затоа што ми беше страв од височина од која секогаш може да се падне, но не може погоре да се искачува.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Сркав само мисли кои го дебатираа проблемот околу пригушувањето на сопствените таленти.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Не видов кој го турна, но управувачот ми испадна од рацете, и батериите тропотно се распрснаа.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
11 Неоспорно е дека литературата се движи како и сите уметности во континуитетот кој го овозможуваат врските меѓу одделни автори.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Се работи, значи, за проза која е создавана со еден впечатливо самосвоен стил, за автор кој го нашол својот јазик во непосредниот контакт со изворите на својата проза.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
- Кој го направи тоа гнасно дело, девојчиња? - повтори гледајќи од една до друга редум.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Најпосле, некако совладувајќи се, низ заби процеди, рече: - Кој го направи тоа, девојки? - праша страшно, ужасно.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
На меѓата од нивата, крај грмушка осветлена од сонцето, лежи мајка му крај тукушто роденото дете; баба му Депа држи стомна со вода со која го замила; отстрана стојат неколку аргати со мотики в рака дојдени да ја видат рожбата како пастирите при раѓањето на Исус;
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Понекогаш ќе се штрекне од некој чуден, непознат глас, на кој не му го знае потеклото и кој го збунува.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Но имаше кучиња кои не соработуваа со ветеринарот, кои го гледаа душмански или кои се преправаа и симулираа дека имаат некоја мака и невола и тогаш ветеринарот им ја забодуваше инјекцијата и тие по цел ден мирно спиеја.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Орото го води невестата Видуша, до неа зетот Богдан, до него татко му, мајка му, дедо му, роднини и пријатели и завршува со неколку деца кои го искривиле орото како опашката од гуштер.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Порано се бричеше на неколку дена, потпирајќи го огледалото на ѕидот од бараката во дворот за да му гледа подобро или одеше во берберницата за да ги почувствува барем еднаш неделно нежните прсти на фризерката која го бричеше жулкајќи го по лицето за да провери каде треба уште да помине со бричот или по бричењето да го намачка со мирис и помада.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Среќа е чувство на мил допир на искрена насмевка, на недосонет сон, на лик кој го чуваш во себе, на утро во кое имаш верба за денот, на ноќта во која се копнее за љубов..
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Те нема да наминеш до портата на случајноста... онаа порта која те доведе до искушение.. онаа која го освои твоето немирно срце...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Ако случајно ја допреш, видиш, почувствуваш... врати ја во моето мало катче на моето постоење, Делот од мене кој го зема со себе а мене толку ми е потребен...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Нема ништо друго во оваа песна освен твоите како ноќ полни тишини; ништо друго освен миг, сосема прост миг во кој го разменувам сиот живот со твојот живот над проста осама за двајца.
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Сѐ ми разбуди.. сѐ што беше заспало, и срцето и душата и мене ме разбуди, од лошиот сон кој го сонев.
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Би го спомнал германскиот уметник Ханс Хаке (добитник на наградата за национален павилјон на минатото Венециско биенале), кој го посветил својот опус на константно разоткривање на врската меѓу уметноста и капиталот.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Тогаш, сосема случајно еден холандски пријател му испратил пробен каталог фонтови во кој го имало целиот Nobel.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
„Се прочистив себе од сите ‘затапувачкѝ нешта што ги правев целиот изминат семестар и создадов колекција од ‘клошарскѝ цртани букви, со чудни цртички и контурни облици - примеса од ‘50-ите, ронка од ‘60-ите и ‘грст’ од ‘90-ите” - фонт кој го нарекол по името на бендот. Dolores станал вториот комплетен фонт.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Слично настана неговиот најдобро продаван фонт Cafeteria, кој го опишува како „голем смрдлив микс” од ракописните плакати за распродажба по стоковните, нормален резултат на урбаното окружување.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Перо се издига полека, сркна од кафето, додека Атина со ножиците го сечеше јаженцето околу пакетот кој го беше пратил нивниот брат Ташку од Филаделфија.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
За разлика од кривата на владетелите, со јасна линија на подемот и падот, Арафат ќе оствари повеќе такви криви на владеењето, со чести полети и падови...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ситуацијата отсекогаш остануваше комплексна. Вистински Гордиев јазол!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тогаш Сами со англискиот јазик кој го совлада самиот и го зајакна при својот прв престој во Лондон, ќе му напише писмо на амбасадорот Али Фетхи Окјар во Лондон Историјата беше побрза од нејзините илузии.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Југославија беше првата земја која го призна независен Тунис.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
На синот- наратор, кој ја наследи татковата библиотека, враќајќи се од своите дипломатски мисии, како амбасадор на двете држави кои во голем дел го обележаа животот на бегалското семејство - Југославија и Македонија, кои го ширеа кругот на семејниот егзил, продолжи да трага по преостанатите тајни во татковата библиотека, кои не можеше да ги провери во животот, посебно обземен од наследената таткова опсесија да трага по тајните на владеењето, за кои балканската историја нудеше безброј искуства.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Така би и во таа темна ноќ кога душата беше претворена во светлина за да го осветлува патот на сина си до границата која го сечеше Езерото на неколку километри од гратчето Подградец Бабата своите внуци, кои сега се оддалечуваа засекогаш од неа со малиот чун во судбинската ноќ на својот живот, ги заспиваше со прикаски и легенди поврзани со блиското Езеро, чии бранови често допираа и до бреговите на нашите соништа, ги вознемируваа.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во големата душа на владетелот, која го одржуваше физички измаченото тело, постоеја живи и мртви делови, како во самото стебло на животот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И покрај татковото дискретно предупредување, како довчерашни емигранти да се ориентираме кон професиите кои го заобиколуваат затворот, како што се медицинските или техничките науки, јас скршнав од ветениот пат.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Кадуми продолжи да ми зборува со доверлива искреност, како пред пријател пред кој како да ги проверува своите потиснати мисли: - Историјата сигурно ќе н памети по еден динамичен владетел, водач во нашите егзили кој го има положено животот на одарот на палестинското жртвување.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во една пригода, верувајќи во својот предлог Арафат ќе истакне дека во рамките на движењето Фатах, Палестинците и еврејските сафарди, кои го сочинуваат мнозинството во Израел, и имаат многу заеднички обележја и би можеле среќно да живеат ослободени од ционизмот и арапскиот национализам Арафат набргу официјално ќе го напушти својот сон за создавање на една обединета и демократска држава, кога на 15 ноември 1988-та, во срцето на Њујорк, на Ист Ривер, пред двесте дипломати и други поканети ќе го заврши својот говор со зборовите, со стиховите на поетот Махмуд Дарвиш: Ви носам маслиново гранче и пушка на борец за слобода.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тогаш Палестинците, од почит кон Југославија, сакаа барем симболично, југословенскиот да амбасадор да биде првиот кој го прима Арафат во својство на Претседател на државата Палестина за да ги прими акредитивните писма.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
За доказ на својата теза во интимното друштво, во залезните години на животот, кога луцидноста не го изневеруваше, Бургиба им ја читаше на убаво негован француски јазик на свои пријатели и познати политички државници кои го сакаа и почитува, поемата на Алфред де Вињи Смртта на волкот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И еве ме сега кон крајот на декември прд нов предизвик, откако на 15 ноември 1988 година во Алжир симболично од Палестинскиот национален совет, со прогласот кој го напиша поетот Махмуд Дарвиш, е прогласена Независната палестинска држава, чиј претседател станува Јасер Арафат...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Остана во својата Муката (Рамалах) во последниот лавиринт од кој не можеше всушност жив да најде излез...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Пред неколку дена бев примен од Јасер Арафат, во резиденцијата на неговиот амбасадор во Тунис, во крајбрежниот Гамарт, недалеку од Картагина!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Народот (мислителот или историчарот кој го употребува без иронија се дисквалификува), добро си ја игра улогата која му е наменета: да се потчини на настаните и на фантазмите на владите, готов секогаш за нови потчинувања и страдања, прв на браникот на жртвувањата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Стефан Цвајг Долго време во мојата свест одекнуваше зборот матанѕа, кој го слушав за првпат во животот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Извлекуваше од своите историски книги, енциклопедии, на различни јазици аргументи од сите згаснати царства за големите умови кои го одржувале во историјата толерантното балканство како дел на европејството.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Неговиот живот ме потсетуваше на еден неколкувековен чинар, кој живееше и умираше во делови, но секогаш беше тука, со векови без да се предаде на смртта.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се соочував со сложеното палестинско прашање, како предизвик во животот и функцијата која ми беше доверена.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Немаше никаква врска меѓу овој поим од италјанско-шпанска провиниенција и политичките настани кои се случуваа во тие денови во Тунис по конечниот пад на бургибизмот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Со солзи на очите им раскажуваше за отсутните Татко, Мајка, браќата..., на присутните кои го славеа неговото враќање во родниот град.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Неговата диплома, како во невозможна дипломатска мисија во татковината на животот, го спасуваше животот на семејството во балканската егзилска одисеја, без никогаш да ја открие својата Итака И конечно во стратегијата на спасувањето на своите деца и семејството во егзилската емиграција, покрај неговото речиси фанатично молчење за своето минато, кое според некои негови претпоставки можеше да биде опасно за неговите пет синови и едната ќерка, тој внимаваше тие да се определуваат за училишта и факултети кои го заобиколуваат затворот, како што нагласуваше во ретки прилики.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Телефоните и натаму ѕвонеа. Кадуми не одговараше.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Потоа веднаш испратив нота и до кабинетот на тогаш невидливиот и недопирлив Јасер Арафат, во која го известував за итната порака која ми беше упатена за него и барав итен прием за да му ја предадам!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ми се наложуваат нови прашања за кои мислителот има одговори: А народот? Каква е неговата улога во историјата? Дали тој ги слави и создава тираните? Каква е улогата на мислителите или историчарите?
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но и немилосрдно ги отфрлува тие што не ги избрала, колку и да била голема нивната моќ.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Познато е од грчката митологија кога Белерофон го заробил Пегаз и го јавал во многу свои походи, но кога се обидел крилестиот коњ да го јава кон небото бил отфрлен и убиен, а Пегаз останал на небото како дел од некое соѕвездие...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Односот кон анималниот свет ќе го доведува човека да се однесува како кон жртвуваните животни и кон блиските од својот човечки сој.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Шифрантот Петар Иваз беше изненаден од брзината со која ја напишав телеграмата, откако ја прочита и ја шифрира.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Обземени, затруени од надежта оти ќе владеат (слично како и тираните), ќе се почувствуваат одговорни за скорешната иднина во која го присилуваат сето битие да владее, да доминира, да убива, за да ја одржи невозможната надеж.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ги делеше луѓето И најчесто на самата невидлива граница, која беше означена некаде на дното на езерото, кога минуваше чун се создаваше силен вител кој го одвлекуваше чунот во длабините и речиси никој не преживуваше.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Сигурно по многу години историчарите ќе си имаат големи маки да го откријат овој човек-феномен!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Палестинскиот народ во овие услови ќе се соочи со два големи егзодуса (во 1948-та и 1967-та), кога не само што ќе биде истеран од својата земја, распрскан на четирите страни на светот, главно во логори за бегалци во мизерни услови за живеење, зависни од репресивните арапски режими кои го инструментализираа палестинското прашање за свои цели, но, исто така, и пред упорното одбивање да се признае историската неправда што му беше нанесена на овој народ.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Сега на просторот на којшто беше одминала историјата се слушаше шуштењето на штурците кои го најавуваа топлото лето.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Бургиба во тој момент го погледнал својот часовник и му рекол на угледниот гостин: Побрзајте за да не задоцните за вашиот авион.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Не го криеше своето задоволство од успехот кој го постигна во Женева.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но во поимот матанѕа, кој го изразуваше колективниот транс на педесетината рибари, кои ги убиваа намамените туни во нивниот миграционен циклус, при минувањето крај тунискиот брег, по атланската и медитеранската одисеја, на пат кон Сиритскиот залив на либискиот брег, за да го означат процесот на обновата во природата, се криеше инстинктивната понесеност на човекот да владее над природата, да ја наложува својата лажна супериорност.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
- Арафат беше моќен во светот на химеричните идеи кои го создаваше околу себе, кои го водеа кон слободата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во гргорот на водата кој го заслушнуваше од дното на бунарот, тој го слушаше говорот на светците, запрени во манастирските фрески.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Беше во својата тврдина од бетон опкружен на стотина метри од израелските блиндирани коли кои го следеа секое движење на претседателот на заробената држава Палестина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Играта на парадоксите беше всушност самиот мој живот...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Можеби случајот на Де Гол, кој го поведе народот во ослободителна борба и му го поврати националното достоинство, не успеа во раководењето со Франција да биде прифатен во историскиот референдум за продолжување на владеењето и речиси доброволно да замине од историјата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Стануваше јасно дека Фарук Кадуми ги носеше во своето битие противречностите кои го обележуваа и самиот Арафат: оружената борба за слободна Палестина или прифаќање на дипломатските битки чекор по чекор до слободна Палестина, според Кисинџеровата неизвесна стратегија...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Со години го следев Јасер Арафат и пред и после периодот кој го поминав близу до него во Тунис и Картагина во осумдесеттите години на минатиот век, како и поетот и Арафатовиот соборец со перо Махмуд Дарвиш, особено по нашето познатство во 1978 година, па с до крајот на неговиот живот...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Беше пленет од бунарот близу манастирот, длабок стотина и повеќе метри, до нивото на Езерото.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во декември 1987 година започнува Првата Интифада.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Јас не бев од оние синови, фројдовски речено, кои го убиваат татка си во себе, за да воскреснат, напротив јас настојував да го одржам жив татко ми во себе. И тоа во повеќе компоненти, слоеви. Првин во однос на тишината.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Кога ќе се доближеа туните крај мрежите, морнарите- ловци, матанѕистите ги обземаше необјаснива грозница. Ги шепотеа во себе зборовите - матанѕа, матанѕа...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Да се води борба за национална еманципација и да се создаде демократска и модерна држава бара различни, а понекогаш спротивни квалитети.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но кој беше сега Хабиб Бургиба, таткото на нацијата, кој потенцијално истиот народ кој го возвиши, го спасуваше од глад, но за кого во крајна линија сметаше дека е како прашина, по кого можеше да дувне и да му го смени патот, требаше да го стави на столбот на срамот?
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
XXII И така, крај ова Езеро, уште пред да започнат моите дипломатски години, пред да се сретнам во Тунис со Јасер Арафат, како амбасадор во државата која не постоеше, а денес на некогашната држава што не постои, а тогаш ја претставував, го открив Махмуд Дарвиш, големиот поет на Палестина, живата поетска легенда на арапските поетски пространства, кој задно со поетите кои го придружуваа, небаре излезени од воените ровови, дојдени да сведочат крај Езерото за нивната борба за слобода, за вистината на својот народ.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се сетив на тајното место. Па овде пред неколку месеци на Јасер Арафат, претседателот на еднострано прогласената држава Палестина, му ги предадов акредитивните писма потпишани на 8 јуни 1989 година од тогашниот претседател на Претседателството на СФР Југославија, Словенецот Јанез Дрновшек, како прв вонреден и ополномоштен амбасадор.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Арафат заминал, Бургиба свртувајќи се кон својот министер Бен Сајах, кој го следел разговорот, загрижено му рекол: Каква несреќа! Па тој ништо не разбра.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Судбината како да сакаше да се најдат двата големи поети во една точка каде што се соединуваат едниот со другиот егзил, каде што се остварува враќањето од него, неговиот можен крај, пред новите почетоци...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се занесуваше следејќи ги облиците кои го сугерираа излезот, но никако не можеше да го пронајде.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Сакале ние или не, инаетот на Балканот е едно од централните обележја на заедничкиот балкански менталитет кој го наследуваат со векови речиси сите генерации.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Мајка го следеше со погледот, со кој го испраќаше додека работеше во Архивот со сиџилите пред да се пензионира.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но тоа бил само маргинален исклучок, кој не го потврдуваше инквизициското правило да се уништуваат библиотеки кои го заматуваа здравиот ум, ги дестабилизираа читателите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Куќите во маалата биле преку авлиите поврзани со мали капиџици, односно вратички на ѕидот помеѓу две куќи.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко можеби имаше поголема среќа со наследениот турски јазик од мајка со студиите во младоста во Цариград, во албанскиот беше целосен, го владееше францускиот, се служеше со италијанскиот и германскиот (знаењата на овие јазици им ги должеше на окупациите на родниот Поградец за време на Првата и на Втората светска војна), тешко се справуваше со македонскиот јазик, кој го научи, но и недоучи, доцна во животот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски, насетувајќи ја Татковата дилема, го запраша: Дали си слушнал некогаш за капетанот Хадок, јунакот од стриповите на белгискиот автор за Тинтин, кој го вброи зборот башибозук во листата на пцости и со тоа го прослави во Западна Европа?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Дали се работи за некаква небеска махинација која ги поттикнува луѓето на душманлак?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Многу едноставно се подготвува тикушот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Старата излитена чанта, надуена од неколкуте книги во неа, му го враќаше некогашното достоинство кога чекореше врз калдрмата крај реката.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Фаик Коница имаше голем број европски пријатели, големи ерудити и познавачи на Балканот, на народите и јазиците, кои го почитуваа и беа готови да ги бранат неговите идеи во полемиката.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Живееле во тој мал микрокосмос какво што било маалото како во тврдината во која го бранеле својот опстанок со голема меѓусебна толерантност и солидарност во неизвесните времиња на балканската историја.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Јасно е дека уште во самиот избор на ликовите Старова се решил на старата имаголошка претстава за тоа како Исток го перципира Запад и обратно.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Има луѓе кои го пренесуваат лесно душманлакот на други, на трети и го шират како зараза меѓу луѓето.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Османскиот патописец Евлија Челебија, кој го посетил Скопје во 1660/61 година во своите записи тврдината Кале ја опишува како цврста и силна со двократни бедеми.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко не доцнеше на закажаната утринска средба, носејќи ја старата цариградска чанта, со која го мина работниот век во судовите, а подоцна и во Архивот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но не е лесно да се разбере суштината на оваа идеја која го следи човештвото уште од најстарите времиња.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но кој го стори тоа и зошто? запраша зачудено Камилски.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Романот е всушност дијалог меѓу двајца интелектуалци Таткото, кој го сонува источниот сон, и Климент Камилски, кој го сонува западниот сон.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Домот на Паскали може да се рече беше и неснимана звучна архива на славни и обични луѓе, кои го искажувале најдоброто од себе, архива која вечно се обновувала и исчезнувала.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Како да жалеа и обајцата што засекогаш ги оставаат старите зборови, напуштени од многумина, сами да се снаоѓаат, да преживеат или не до крајот на нивното време.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Првин поранешниот министер во владата, врз малцинска основа, Мустафа С., му рече дискретно на Татко: Ме повика водачот на Републиката, пред некој ден, да ме праша дали познавам некого кој го владее старото турско писмо, арапската османица.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Овде се служел само чај, еден од најдобро подготвените во чаршијата, со посебен ритуал и уметност на служење, во табли, тепсии или посебни послужавници подавалници...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И обајцата, кога се најдоа на знаменитиот Камен мост, кој го делеше западниот, модерниот од источниот, стариот дел на градот, чувствуваа дека нивната мисија е завршена.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тоа беше начинот на кој го прифаќаше и го продлабочуваше балканското пријателство, остануваше докрај солидарен со него, верувајќи дека со здружените библиотеки ќе променат нешто на Балканот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Набргу се откри дека тоа не било митско млеко, како од жртвувани заѕидани мајки, со отвори за градите за доенчињата, како во многу балкански легенди, туку краеви на цевките на механизми кои го дотураа насобраното млеко од козите заробени во утробата на Тврдината.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
На крајот го следеше и подготвувањето на сирупот од шербет (варена вода, со сок од портокали и шеќер), со кој ја прелеваше испечената баклава со половината од сирупот, а потоа и со другата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И така, во тивок занес, во дијалог кој го надминуваше интелектуалното ниво на двајцата балкански автодидакти, посебно во доменот на лингвистиката, минувајќи крај последните дуќани и занаетчии, крај џамии и анови, стигнаа во срцето на старата чаршија и тука влегоа во една чајџилница спроти Мустафапашината џамија, од чиј шадрван во градината жубореше водата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Кога се врати од Цариград, Татко донесе и еден том од Енциклопедијата на историјата и географијата од Сами-беј Фрашери, во шест тома на 4 830 страници, која го прослави авторот на првата турска енциклопедија од таков вид.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Како го правите, живи бога? погледна Камилски кон Мајка, а потоа кон сопругата Камилска, која го следеше претпладнето приготвувањето и печењето на тикушот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тој беше обземен со синдромот да ја има книгата, секоја книга која го пленеше сакаше да ја види, да ја поседува, додека читањето го одложуваше за други времиња.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Беше очигледно дека тој не можеше да ги опфати сите, да ги зароби главните водачи во својот жолт нотес.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Од крошната на Стеблото, која го претпоставува духот, се шири материјата за да се излезе на патот, кој минува низ десетте димензии на Бог наложувајќи ја рамнотежата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Климент Камилски, кој го следеше подготвувањето на баклавата од суканите тенки, речиси проѕирни бели кори, до додавањето врз секоја кора на филот претходно направен со мешање на состојките мелени ореви, бадеми и лешници, на крајот сечењето со нож на парчиња во облик на ромб и на крајот печењето во загреаната фурна.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
XLVI Кога започнаа да трагаат по опасните турцизми во балканските јазици кои во толковните и другите речници носеа најчесто ознаки дека се зборови историзми, кои главно си го завршиле своето значење, Татко и Климент Камилски не можеа воопшто да си претпостават, по нивните сестрани потраги, колку продолжуваше мистериозното присуство на овие поими, со незавршено, изменето и разгрането значење во балканските јазици.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Види колку се Балканците непроменливи во комуникацијата на одрекувањето, колку само нијанси содржи негацијата не, па никако најчесто како априорен негативен одговор.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко замина за Цариград, кога во родниот Поградец работеше како преведувач во командата на Француската територијална управа, кој го презеде градот во почетокот на септември 1917 година од австро-бугарскиот окупатор.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тој се определи за следниве најчести заемки: аршин, најраспространета заемка за означување должина, ширина и височина (62-75 см), (од турски аrşin); ока, мерка за тежина, 1 238 г (од турски okka); чифт, пар, рало (од турски çift); еден, непарен, осамен (од турски tek); ѓутуре, кутурица, нешто земено без мера, на куп, наеднаш (од турски gütüre); карар, мера, умерено (од арапски ḳarār); ајар, мерка на чистотата на златото, а и точно и прецизно регулирање на саатот (од арапски ʿiyār); фира, тоа што се отфрла при мерењето и почесто при изработувањето на нешто, отпадок (од персиски fru); урнек, јурнек, образец, пример, кројка, модел (од турски örnеk) Климент Камилски се чувствуваше осамен на бојното поле со турцизмите кои го напаѓаа од сите страни.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Притиснати од мноштвото неразрешени турцизми кои го очекуваа нивниот конечен суд, тие решија, откако ќе го разгледаат и последниот збор од првата серија милет, на секоја сесија да реферираат за по пет збора, секој одделно, до исполнувањето на замислената листа од сто зборови.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Не можам да се сетам кој го рекол тоа и долго не се обидувам да знам. како се да е под глуво, стаклено ѕвоно: ветрот, гробиштата, јас.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Дотекот што го регулираше и го контролираше Ниротакис, кај Авни беше истек (прилив и одлив, така тоа го нарекуваа Круме Волнаровски и Стево Трајчов кои го водеа привремениот престој на жените).
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Жените од нашиот Центар, кои го опслужуваа господинот Каваленко, го нарекуваа Курдоколенко.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Мариела беше воодушевена од дејноста на Теодор Кавалиоти кој го прифатил постоењето на Бога и се потрудил да ја помири науката со верата.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Се кикотеа стуткани една во друга во претсобјето меѓу малата кујна и спалната, додека јахтата рамномерно се нишаше на брановите на езерото, и шепотеа: “Курдоколено ова, Курдоколенко она, Кудоколенко вака, Курдоколенко онака.”
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Тогаш, во тие мигови, кога Богдан беше зад објективот, кога можеше да си мисли дека госпоѓа Мариела е на едната страна на светот (дека таа му припаѓа на еден свет), а тој на другата страна од светот (дека тој му припаѓа на друг свет), се раѓаше кај него прашањето за почетоците и мотивот на оваа епизода од животот во која, благодарение на жената (гола, раскошно убава, бавно растреперена во облините кои го исполнуваа просторот со таинствени содржини) што беше од другата страна на објективот, заборави дека тој живот може да биде празен и бесмислен, како што тоа често му се случуваше во тинејџерските години кога бараше спас од таа мисла во вбризгувањето со шприцот во некој агол од светот, или во светот на некој агол кој постоеше или не, или не мораше да постои, ниту тогаш, ниту сега.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ема строго се придржуваше на она што и било речено (не можам да претпоставам кој го барал тоа од неа, но најмала е веројатноста дека тоа е Круме Волнаровски, сигурен сум во тоа) дека не смее да се зближува со мене.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ме потресе кажувањето дека Стерјо е убиен со огнено оружје од некои мажи од Крушица кои го казниле затоа што ја одобрил љубовта на Сања со мене.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Прилив и одлив, така тоа го нарекуваа Круме Волнаровски и Стево Трајчов, кои го водеа привремениот престој на жените.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Кутрото девојче, не можело да го скрие од своите најблиски она што се случи меѓу нас двајцата во куќата на тетка Асја.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Старецот кој го пренесе имаше долга бела коса до рамења и брада што му стигаше до градите.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Во низата на корумпирани и неспособни политичари, кои, единствено беа загрижени за добрата финансиска состојба, своја секако, и на своите блиски, во тешките времиња на нашата транзиција, во севкупниот хаос продуциран од корумпираната олигархија, се појави човек изникнат од народот, кој го посвети својот живот на доброто на народот и својата голема енергија до последна капка ја троши за просперитетот на народот".
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Во пуста печалба беше замината речиси целата класно – географска структура на нацијата: здрави селски момци кои што во енклавата викана запад ги работеа најцрните работи, поосвестени луѓе кои не сакаа децата да им растат во земја која ја водат Тодоровци и Стојановци, а побогатите семејства кои го сметаа Стојан за неизделкан простак, ги испраќаа децата да студираат во странство, со тенеденција да останат таму да живеат.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Самиот често правеше фотографии со еден НИКОН направен во осумдесет и некоја од минатиот век кој го имаше добиено како подарок од францускиот амбасадор.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
- Ако мислиш на пропаганда од политички табор кој го мрази Стојан, па и некој вид на борба,знаеш дека таквите обиди досега немале некаков позначаен успех.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Таа се спушти на коленици, ја отвори ширум торбата и извади од неа неколку француски клучови и еден шрафцигер кои го исполнуваа горниот дел.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Кој го контролира минатото, ја контролира иднината; кој ја контролира сегашноста, го контролира минатото“, повтори Винстон послушно.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се покажа дека г. Черингтон е вдовец на шеесет и тригодишна возраст, кој го води дуќанот триесет години.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Колосот кој го прегази целиот свет! Карпата на која залудно се нафрлаат ордите од Азија!
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Многу почесто луѓето кои го предизвикале незадоволството на Партијата едноставно исчезнуваа и за нив никогаш повторно не се слушаше.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се наоѓаше пред старинарницата во која го купи својот дневник.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
30. КОЈ ГО ЗАГУБИЛ СРАМОТ, ТА ТОЈ ДА ГО НАЈДЕ - нели срамот е нешто од светот што се крие, и небото црвенее кога сонцето ќе зајде, а од срам да црвенееме заборавивме ли ние?!... мачкај ја колата да не чкрта!
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Напротив, Маркоска, жестоко (уште една конотација со терминот Естуизам) ги сопоставува во својата поезија елементите на прочитаното и доживеаното и навидум детски, наивно, поентира во манир на Зен-мајстор, со своите чудни и на моменти апсурдни разрешници на така строго (метрички) „излеаните ” форми импрегнирани со лирски патос, но со саркастична глазура, за оние кои го гледаат само одблесокот на мислата од семантичкиот габарит на „направеното”...
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Зад себе ја оставаше свежината од препознатливот парфем кој го користеше секој ден пред да тргнеш на работа.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Многу години подоцна Гаврил ми призна дека мотивот кој го натерал да отиде во САД бил предизвикот за учење и спортување во едно такво напредно училиште, но, од друга страна, да побегне малку и од нас, од притисоците што ги имаше дека треба да постигнува сѐ повеќе и повеќе во спортот и да стигне до Олимпијада.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Блажени да се твоите златозрачни очи кои го одзедоа неразумното слепило од моите очи и ми огреа богоразумна светлина.
„Пофалба на нашиот татко и учител словенски Кирил Филозоф“ од Климент Охридски (1754)
Го продадов тој гоблен и навезав и други на кои го ставив и името и презимето и годината кога сум лежел.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Скокнува, се разбудува уплашен и гледа збунето во татка си кој го успокојува и му ја брише потта од челото; гледа во автобусот, во подот што потскокнува, во луѓето кои молчат замислено, или дремат, во тилот од шоферот кој исфрла чад од цигарата што ја пуши, во прашината која влегува низ цеповите кога автобусот посилно ќе заграби по патот; гледа повторно низ прозорецот надвор и збунетоста сè уште му трае.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Но, ретко кој го пие такво.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Почнуваме со „тазе дијаспората“ која го опфаќа периодот од крајот на деведесетите па до денес.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
После ова имав тотално поинаков став за сите лудаци со кои го минував времето.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Тој уметник [Wilhelm Frideman Bach], барем што се однесува до познавањето на хармонијата и на способностите за изведба, ги надминува сите музичари што сум ги чул во животот и оние кои можам само да ги замислам, макар што луѓето кои го познавале татко му тврдат дека тој бил уште поголем музичар. Така смета и кралот.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Оваа вредност била вметната во нив од страна на уметниците кои ја примиле од Господ или од Музите или од универзалното несвесно, и потоа го зрачат тоа на оние кои го гледаат.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Една од работите кои се укинаа во 2001, беа одредбите кои го регули- раа начинот на пресметка и исплата на плати на работници кај правно лице кое покажува загуба, а кои се исплаќаа најмногу во висина од 90% од предвиденото право со законот од 1994 година (оваа одредба не се однесува на Фондот за пензиско и инвалидско осигурување, За- водот за вработување и Фондот за здравствено осигурување) (чл. 7).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Така, синдикална организација на ниво на работодавач стекнува својство на правно лице со денот на упис во Централниот регистар на РМ; а сојуз на синдикати, односно здружение на работодавачите на повисоко ниво, стекнува својство на правно лице со денот на упис во Централниот регистар – по претходен упис во регистарот на синдикати, односно регистарот на здруженија 30.  Четири години подоцна, со четвртата измена на ЗРО (2005), се допрецизираа некои прашања поврзани со содржината на статутите на овие асоцијации (чл. 23, ЗИДЗРО/окт.09). 47 на работодавачи, кој го води МТСП (чл. 23, ЗИДЗРО/окт.09).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
И претходно работ- никот кој го прекинал работниот однос по своја волја или спогодбено немаше право на паричен надоместок (чл. 67, ЗВОСН).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Наспроти тоа, пропишаната процедура од 1996 година е следната: прво, најдоцна 7 дена пред денот кога имаат намера да најават штрајк, синдикатот, односно работниците кои го користат правото на штрајк, доставуваат писмено предупредување во кое ќе известат дека имаат намера да организираат штрајк.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Со измените на одредбите кои ја регулираат наведената материја, започнувањето штрајк во јавното претпријатие и неговите карак- теристики се сврзани за повеќе процедури, кои го отежнуваат и започнувањето и ефективното одвивање на штрајкот во јавните претпријатија, додека правото на основање Совет на вработените и учеството на претставници на работниците во Управниот одбор на претпријатието е укинато.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Целосно се укинати правата како паричната помош и надоместокот на трошоците за превоз и исхрана за време на стручно оспособување или преквалификација, а статусот невработено лице и правата кои можат да се остваруваат во случај на невработеност им се ускратени на лицата кои го имаат прекинато работниот однос по своја волја и на една цела категорија граѓани – земјоделците, односно вршителите на земјоделска, сточарска или друга дејност, без разлика на нивото на приходи.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Изборот на помирувачи и арбитри се врши по пат на јавен оглас, кој го објавува новосоздадениот државен „квазисудски“ (управен или судски!?) орган – Републички совет, на чие чело стои директор, именуван од Владата на РМ.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Тие услови се следниве: (1) да е запишан во регистарот на синдикати кој го води МТСП; (2) во него да чле- нуваат најмалку 10% (1/10) од вкупниот број на вработените во РМ кои плаќаат членарина на синдикатот; (3) да здружува најмалку три синдикати на национално ниво од различни гранки, односно оддели, кои се запишани во регистарот на синдикати кој се води во МТСП; (4) да дејствува на национално ниво и да има регистрирани членки во најмалку 1/5 од општините; (5) да дејствува во согласност со својот статут и демократските принципи и (6) во него да членуваат синди- кати кои потпишале или пристапиле на најмалку три колективни до- говори на ниво на гранка, односно оддел (чл. 34, ЗИДЗРО/окт.09).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Членот 5, кој го регулира правото на работникот на надомест на плата и зголемена плата во согласност со законот и колективниот договор, остана непроменет. 1.  Закон за празници, Сл. весник на РМ 21/98. 2.  Закон за измени и дополнувања на Законот за празници, Сл. весник на РМ 18/07.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Покрај тоа, ра- ботодавачот е обврзан на странецот кој го вработил да му обезбеди минимални права за работно време, паузи и периоди за одмор, ноќно работење, минимално годишно отсуство, плати, здравство и безбед- ност на работа и посебна заштита на работници утврдено во закон- 117 ските прописи и општ колективен договор или во грански колективен договор, ако тоа е поповолно за работникот (чл. 4).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Од почетокот на транзицијата, правата на работниците кои по силата на приликите се невработени во дадениот момент со промените на овој закон претрпеа сериозни намалувања, особено во поглед на остварувањето на правото на паричен надоместок во случај на невработеност: додадени се нови ограничувања кои го оневозможуваат стекнувањето на ова право и го олеснуваат неговото престанување, утврдена а подоцна и намалена е горната граница на висината на паричниот надоместок и, најважно, дојде до повеќекратно и драстично намалување на времето за кое се исплатува паричниот надоместок.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Иако овој закон во прв ред ги засега работниците кои го завршиле својот работен век и станале пензионери, и, се разбира, сите работници како идни пензионери, со него се регулираат и важни прашања кои ги засегаат работниците токму како работници и тоа е причината зошто ја вклучивме анализата на овој закон во оваа студија.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Промени претрпе и висината на паричниот надоместок и времето за кое се исплатува паричниот надоместок и основите кои го оневозможуваат остварувањето на правото на паричен надоместок и престанокот на правото на паричен надоместок и роковите за пријавување во Заводот за вработување на лицата кои остваруваат право на паричен надоместок.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
За ништо да не му се препушти на случајот, зајакната е позицијата на контролната комисија, која го доби опскурното име: Комисија за преоцена- ревизија на наод, оцена и мислење за утврдување на инвалидност, односно неспособност за работа.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Основите кои го оневозможуваат остварувањето на правото на паричен надоместок со ЗВОСН се дуплирани од 7 на 14.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Судијата се обиде да ги разбере причините заради кои го напуштила мажот и неговиот дом.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ти, беше ли дома кога дојдоа да го земат?... Кој го зеде?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Сигурно ќе сака да знае кој го зел.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Целиот пат кон дома ги разгледуваше работите кои го принудија на таквата одлука.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Карл, кој го слушаше разговорот, не ја разбра првата реченица што ја кажа Марша...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Кој го чуваше Карл, ти кога требаше да излезеш нешто да купиш? - продолжуваше да се распрашува мајка ѝ.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
— А бре, кој го знае дали има, бабо, токо и да има кој знае дали ќе ми даде.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Mope, нека бидат живи ќерките, брату, та лесно е за кожувите, — одговори Стојо и и честита и на Доста, го одви девојчето, го поткрена дури до греда, го остави во крошнето и извади еден бел черек, кој го носеше од пред три месеци за овој ден и го дарува првото внуче од брата си.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сиромасите што имаат за плаќање по дваесет триесст гроша, дури до половина лира, се кријат по дома еден крај друг, да не ги најде Злате и Беќир гавазот, кои го придружуваа Чатлакот како извршна сила.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Над самото огниште на гредите наредени се штици кои го прават таканаречениот „черен“, од кој се одбиваат искрите и го штитат покривачот да не се запали, доколку е од слама или од 'ржање.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кога патема помисли дека можеби ќе мора да се раздели од својот питачки стап, кој го носи осумнаесет години, од манастирската торба во која ја носеше иконата од свети Илија закитена со босилкова китка, — сети болка и тага на душата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Брат брата не рани, тешко кој го нема“, — вели народната пословица. Така и Сукаловци.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Само едно Петре беше посреќен од Митрета, што патема за фронтот, преку Дуње и село Манастир, во Витолишча го најде татка си Петка со невестите и децата кај Илка Сукалов, кој го прибра „од гревот" да им помага на уште малите негови деца Толето и Нешка, оти сега сите Куковци, Дрманчевци, Ѓуровци, Пуцевци и други сиромаси исто така беа војници, та Сукала, Билјарот, Чолакот и другите чорбаџии не можеа да најдат момоци за триста гроша годишно и аргати за три гроша дневно.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— „Токмо така — сокле! Сега су сокле", — си велеше тој, скакајќи од радост низ дворот од сестра си со големиот стап, на кој го носат пералникот со сливи до казарницата кога варат ракија.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Оваа легенда старите ја поткрепуваат и со заедничкиот селски панаѓур (слава) свети Атанасија зимни, кој го служат сите три села, како некогаш што го служеле сите тројца браќа — Раде, Гале и Вите.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кој го нашол да го донесе во општината, голем бакшиш ќе добие од стопаноооооо! — па ќе го симне малку гласот: — Ако е будала, нека го донееесеее!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Трајко премре. – Кој го грабна и зошто? – викна и пак го исправи татка си.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
На тој начин и овој табур напредуваше и ги зазеде селцата Манастир и Мелница, ги ограби, и кога дојде до Витолишта, го најде во него скопскиот бег со илјада души сила кој го правеше истото.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
По враќањето на Сефедина од Истанбул, кадијата свика мезлич со своите бегови и агалари, на кој го покани скопскиот беглер-бег; праќајќи му го копието од ферманот што го донесе Сефедин за него.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Па најпосле, изворот на чешмата малку кој го знае и од нашите белким не ќе го најдат и ако се сетат – го поутеши поп Јаков загрижените свои другари, но ова прашање остана да им гори во душите на сите луѓе во тврдината и сите се обеспокојуваа од него.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Уште јавувале дека старецот сѐ уште бил во вагонот залостен од внатрешната страна, дека луѓето го хранеле преку решетката на прозорецот, а одоздола, под дупката на средината на вагонот, ставале тенекиња со вода во кои го собирале поганот од старецот и го фрлале далеку во полето.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Господи, што беше ова денеска при закопот на дедо Костадин? Кој го направи ковчегот?
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Просјак, твој глас, кој го слушат, Гусла хврли, замâлкни!
„Пeсни“ од Рајко Жинзифов (1863)
Па свесен ли си ти кој го донесе Пиноче на власт?
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
И Батиста кој го поддржуваше?
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Од неодамна на листата на фаворити се вгнезди и "Уикед", кој го гледавме во "Пантејџз Тиатр" (каде што јас како дете-будалче со отворена уста се ѕверев во Зелената вештерка од Оз, којашто порасна и ја исполни целата сцена додека крилестите мајмуни летаа над нашите глави).
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
На своите книги, Татко гледаше како на стари друга­ри кои го напуштиле, ги истрошиле своите значења, едно­ставно започнале да умираат една по друга.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Многупати во животот, при патувањата со вистински големи и брзи возови, кои го надминуваа и покриваа нашето вовче, тоа ни се враќаше и остануваше засекогаш во движењето низ тунелите на нашето сеќавање.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Таа првин почнуваше со ѓаволестиот Касандар, кој го основал градот триста години пред нашата ера и му го дал името, според името на својата жена Тесалоники, сестра на Александар Велики.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кај Мајка се беа врежале Татковите зборови за училиштата кои го заобиколуваат затворот, па многу се загрижи за мојата иднина.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Од предворјето на манастирот, од кое се простираше чудесна глетка кон полнотата на Езерото, се разбира, преку границата, на другиот дел од блискиот брег, си го гледавме, кога беше убаво времето, со голо око, родниот град, а со една стара Таткова дулбија, донесена од Цариград, со која го минавме Езерото, можевме да си ја видиме нашата куќа, крај Езерото, на чие место се крена зградата на Градоначалството.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Имаше повеќе прашања кои го мачеа Татко во врска со ова знаме, но тој не сакаше да се вплеткува самиот во Мајкините „тајни”.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Таа имаше уште сила во душата, со која го одржуваше и телото, да го исполни Татковиот завет.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
На големиот митинг на козарите со козите, на големиот плоштад, кои го посматравме и ние децата од блиското Кале, на козарите им беше даден рок до утреш­ниот ден во 12 часот, да стапат во социјализмот, ама без козите.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Сета беше обвиткана во бодлив тел, со безброј шајки кои го покриваа дрвото, а среде имаше еден џиновски ’рѓосан катинар.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ова училиште кое беше познато како Женска гимназија која, подоцна, го доби името на маршалот Јосип Броз Тито, покрај другата голема Машка гимназија која го доби подоцна името на народниот херој Цветан Димов, имаше свои одбрани ученици, но и добри и угледни професори.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Козарите кои го минаа и фашизмот со козите, се прашуваа зошто со нив да не бидат примени и во социјализмот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Имаше среќен израз на лицето. Последниот кој го запаметив.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се чинеше дека таа нѐ чувствуваше нас, преостанатите чеда, подалеку од својата орбита, како одлетани птици кои го загубиле кодот на вистинското враќање во Мајкиното гнездо на очекувањето.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Татко, откако ја допи првата шолја чај, стана од сво­јата фотелја, се упати кон прозорецот, го подотвори и го упати погледот кон реката па потем кон дрвениот мост кој го поврзуваше стариот со новиот дел на градот, на десната страна беше модерниот, а на левата постариот дел.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ама, за разлика од други­те ќерки кои го добиваа огледалото од рацете на своите мајки, Мајка огледалото го доби мошне рано, од својот татко кој ѝ ја пренесе својата тајна.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Книгата беше, како најубавиот албум, исполнет со сликите на Мајкините илузии, со кои го минуваше животот на Балканот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Само најстариот брат, кој го напиша писмото, не го покажуваше стравот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Најстариот брат, кој го испрати писмото, нѐ храбреше нас помалите, но и нему не му беше лесно.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тие беа руинираните преживеани од епидемијата, којашто тогаш ја опустоши Европа.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Уште во осмиот век, зборот ронини, буквално преведен како „луѓе што брануваат”, употребуван е во Јапонија за да ги означи луѓето кои го напуштиле својот предодреден, цементиран, кастински статус во животот; самурај што ја напуштил службата на своите феудални господари за да стане слободен. 100 Margina #21 [1995] | okno.mk Западот има многу историски паралели со архетипот на ронин.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Настаните на брегот ги гледаме делумно низ двогледот, без глас, во наполу иреален, сонлив облик (што е некојпат непримерено подобро од „реалниот”, како баналниот поговор во „реалноста” на хотелската соба), самиот момент на убиството воопшто не го гледаме - гледаме како се менува изразот на лицето на Ашенден, кој го следи немиот настан.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тој ставаше акцент на еволуирањето на визуелниот јазик, конципирајќи дека тој е примарен медиум, независен од подоцнежните културни и личносно-индивидуални влијанија.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Истовремено, Кандински правеше попатни промени на самите детски цртежи давајќи им уште поизразена детски наивна појавност, за потоа да ги анализира генералните карактеристики на детската творба кои го изнудуваат оној впечаток на „нешто недолжно, безопасно, искрено”.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Врисоци „Фердинанд”!... и повторно... крици кои го преминуваат небото!...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Според мене, Хичкок не спаѓа меѓу нив, бидејќи тој беше посебен по својот физички изглед, својот дух, својот морал, идеите кои го опседнуваа.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Да запознаеме некои од тие Луѓе Пилоти.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Токму како и декорот кој го подготвив за оној момент кога станарот доцна ноќе излегува на улица, декор кој допираше до самиот таван на ателјето и кој се состоеше од четири скали и една ограда.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Денес, меѓутоа, не постои таков единствен конфликт што ги надминува сите други.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Не го одобрувам сегашниот бран на насилство, кој го гледаме на филмскиот екран, и мислам дека е нужно убиството да се сведе на чувство.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Потоа од огледалото го истругав сребрениот слој само на оние места на кои сакав да се види дека човекот трча, како и на оној дел на сликата кој го изградивме на објектот.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Интересен беше и трудот кој го вложувавме за да дојдеме до звук.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Традиционалните политички партии беа засновани на ситуацијата кадешто постоеше еден главен конфликт кој го поделил општеството на две страни.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ж: Ова морате да ми го кажете!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Вика сè уште наваму- натаму, ветерот ги носи одеците...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Киберпанкерот, пилотот кој мисли јасно и креативно, кој го употребува разновидното натрупано електронско орудие и својата бистрина, е најновиот, најмодерен, врвен модел на нашиот вид, homo sapiens - sapiens cyberneticus.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Но можеби би ве интересирало кој го направил пехаров?
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Терминот free lance*** (слободен стрелец) го влече своето потекло од периодот по крстоносните војни кога голем број витези ги напуштале своите господари.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Како пеперутка, мршата!...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Покрај тоа што беше вообичаен вид психијатриска единица во општа болница, тука беа здомени околу осумдесет мажи и жени кои го имаа добиено грипот во 1927 (тогаш така се сметаше), а што подоцна се испостави дека е encephalitis lethargica.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Пријателите и роднините, како и селаните кои го поддржуваа Китан, му идеа на честитање на Китан и со веселба прославуваа.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Страста е корен на сите гревови и зла кои го разурнуваат телото и душата и го навлекуваат гневот на бога; зашто тој сè следи, сè гледа; го гледа и она што за нас е невидливо; ни борави во мислите, ни ги открива намерите, тајните; се мачи и сè чини да нè одврати од лошите намери и да ни го покаже правиот пат.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Со него беше и кметот кој го пречека во селото и му даде некои документи со кои располагаше.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
КНИГАТА СВЕДОК полици со мали простори за прав од време недопишани наслови допишани желби претопени во печатарска боја на која ми се лепат прстиве и оставаат оттисоци од воздишки а јас немам право на збор јас немам право на одбрана јас немам право на своја страница во книгата јас немам право на своја страна на светот јас немам право на странствување додека се задушувам во прав од букви на овие полици на кои го користам правото да молчам
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Како што се надеваше, таму наиде на стопанот кој го препозна авторот и срдечно го поздрави.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Сопственото прашање му стана смешно така што одвај се воздржуваше да не ја изгуби сериозноста од лицето со која го постави прашањето.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Веќе ти резервиравме место во авионот за Атина за утре изутрина“, му вели Јоргос со својот пријатен, секогаш пријателски глас со кој го изговараше својот крупно дробен англиски јазик.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Како што подоцна раскажуваа некои од комшиите кои го виделе, Едо одеа за на училиштето до првиот свиок в десно.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Поважни му беа разговорите со луѓе кои го знаат.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тие нејзини ѓаволштилаци со кои го држепе во кругот на својата аура, ја правеа онаа голема вода во којашто Едо сè повеќе и повеќе тонеше.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Оваа работа нему му ја најде Васко Панчаревски од сервисот за миење коли кој го засака Еда како свое дете.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
За среќа, офицерот кој го читаше списокот, го изговори и името на Марка Митрески – Кравата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Во главата му се вртеа сè повеќе идеи кои го намамуваа да седне и пак да почне да пишува.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Се завртев и погледнав кој е позгодно скроен од мене, кој го предизвикува оној сјај во твоите очи.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Марија, што е со детето? Ѕвони ли уште неговиот глас - како дува ветрот, кој го држи небото, како разговараат пеперугите?
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Но, си рече, подобро да не мисли на тоа, сѐ додека не разбере што бараше овде Цветан Горски и кој го испратил?
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Слушајќи го Игора Лозински како зборува за Сталин и неговите грешки, Татко во свеста ја имаше типологијата на балканските диктатори - јаничари, кои го предизвикувале падот на сопствените империи.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Е сине мој, треба еден цел век да се раскажува за таа турска мајка, за тоа чиниш сираче, силен извор на живот, кој го извиши татковото семејство...
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Од благиот занес го оттргна гласот на Игора Лозински, кој го повикуваше да го види преостанатиот дел од колекцијата.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Сепак беше јасно како ден, дека со овие две личности, со овие две судбини со кои го доближи животот ќе ја сподели големата тајна.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Зарем не се случуваше тоа со книгите за јагулите кои го зближија и спријателија со Игор Лозински?
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Небото над Езерото сега беше сето во ѕвезди, небаре се славеше спасувањето на јагулите, кои го продолжуваа патот кон морето.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Седнаа на миндерот покрај големиот прозорец од кој го гледаа широкиот тек на реката и тврдината на ридот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Татко и Игор Лозински ги оставија книгите. Погледнаа низ прозорецот кон факлите, кои го осветлуваа Езерото.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
И сега, не обрнувајќи се на семожните реакции на ограничените умови кои го опкружуваа, сепак имајќи го парадоксално секретарот Сретен Јаворов за каков-таков сојузник, Цветан Горски, продолжи: - Како што знаете, длабоки се водите на нашето Езеро.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Круг, кој го фасцинира човекот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Побратимот откако се послужи со лажицата благо и ја испи студената вода, со која го послужи Мајка, продолжи: - Кога се враќав со чунот кон брегот од кој појдовме, царуваше ноќната тишина.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Јагулче не дозна ниту од Трим Тоска, кој го повикал Цветана Горски на седницата.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Во далечината се слушаа удари врз тапан кои го ритмуваа времето на заминувањето и на последните јагули.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Но, се созеде, а го ограничуваше и фиксираниот поглед на Јагулчета кој го одмеруваше секое негово движење, мислејќи дека е веќе време да дејствува како директор на изградбата.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Имало јагули кои овој пат го оделе до километар два на суво, за да го најдат повторно патот и да им се придружат на среќните јагули кои го избегнале далјанот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Киселина Освен мажот кој го сакам, и песна која ми се врти во глава со денови, се останато околу мене се менува.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
После секој нов свет кој го откривам сфаќам.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
- Зборувајте, зборувајте, - им рече тој вртејќи со раката во која го држеше ножето.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Еден од селаните, кој го забележа моево чудно однесување не се стеснуваше да ме праша што имам во крпчето?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Веруваат дека вистината е светилка и ако ја окријат причината за изгаснатиот пламен мислат дека ќе откријат и кој го запалил!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Птиците, јамки-панделки Кои го врзуваат И го приврзуваат Небото за земјата Земјата - темна сестра На синото небо.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Писмото завршуваше – „Сега, за мене постои единствена цел – да го пренесам на другите оној занес, со кој го осветливте мојот животен пат“.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Крикот на човекот, кој го уби последниот вампире.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Џим со јогуртот, а особено со бозата, има извесни проблеми.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Како глава на бројното семејство Буколовац, Трајко бил и чувар на амблемата – магарешка глава со ѕвезда на чело, а испод глава полегнати на во косо две секири и два долги ножа, сето тоа исцртано на одбранбен штит, кој го носеле пред себе нашите предци.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Димитар го носи искуството „на парцели“, карактеристично за луѓето на возраст меѓу четвртата и петтата деценија, кои го живеат овој историски (транзициски) период на овој географски (екс-југословенски) простор, можеби затоа што неговата лична судбина е уште поиндивидуална.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Долапот беше од темно дрво со шипки од ковано железо и катанец, кој го отклучуваше за да ги дипли чаршафите.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Експертите по хортикултура (заедно со селаните, кои го израмнуваат земјиштето и ја подготвуваат почвата) ја „промовираат“ новата голема градина на местото од некогашниот замок.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Две момчиња, внуците на Алберт, играат фудбал (светското првенство е во тек, Бекам и другите победуваат, Бразил сè уште не е на ред) на малиот тревник пред влезот на куќата.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
А таму надвор беше вечната зима — голема, тешка винска преса што го смачкува безбојниот покрив на небото, го смачкува како грозје, цедејќи боја и смисла и сушност од секого и ги варди децата што на скии и санки полетуваат преку стаклестите брда кои го одразуваат тешкиот железен штит надвиснат над градот, секој ден и секоја ноќ.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Б.С. кој го беше зел чадорот од рацете на жената пред таа да седне, со љубопитство ја разгледуваше коскената рачка.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Толку за околностите кои го означуваат исчезнувањето на Загорка Пеперутката.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Им благодарам на моите Ирена и Драган Живковиќ кои го поттикнаа и овозможија појавувањето на овој мој роман во овој вид.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Судијата, од разбирливи причини, при овој свој повик можел да го прескокне описот на Мирко Бунде како познат и осведочен стрвло кога е во прашање женската убавина.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мислам на оној, познат податок: кој го скинал јаболкото, и чија рака му го подала на кутриот маж!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А некој викна од другиот ќош на мензата: - Тој бил со Егејската бригада, другар, па кој го знае, нели?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ја крена раката во која го држеше јатаганот устремен кон местото од каде што дојде пукотот, но неговото тело, колку да беше крупно и силно, малакса.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Разбрале Турците кој го отепал Лумановиот татко и, сеќавајќи се што може да се случи, го чувале малиот сѐ додека тој не пораснал задоен со омраза кон македонското население.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Бошко се врати дома проколнувајќи ја својата судбина која го доведе до ова да постапува како што не сакал и да прави што не е за правење.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Туку кој го бара, што да му речам?
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Всушност тој многу искрено постапи кога призна, иако и премногу тихо и срамежливо, дека никогаш не плука по оној кој го храни. И толку!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Како за кого“, рече татко ти. „За мене оваа приредба не е никаква изненада.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Па кој го уби? Зар не знаеш?“ „Ако знаев зар ќе премолчев?“, ми вели.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Или сметаш дека самиот се застрелал?“, го прашувам понатаму.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Точно е дека ништо не видов, но точно е и тоа дека можев да се досетам подобро од секој друг како дошло до несреќата и кој го испратил тој луд Ракоткин да го среди нашиот Ролан Јаковлјевич! И која била причината!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
За нас, кои го минавме својот живот по обичната патека на секидневието, секоја изненадна промена, каква што беше и онаа, што ни ја приреди Иван Степанович, стануваше необична и незаборавна.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А кој го заклал тоа засекогаш остана тајна иако беше повеќе од јасно дека Раде е жртва на оние кои мислеа или пак отворено проповедаа дека се на страната на власта.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Да, и тоа можев да го речам... Но ете, не го реков.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не ќе го речам ни сега, а вие, поради сето тоа, треба да сте благодарни.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Кој го побарал тоа од тебе, сакам да знам?“ ми вели таа бесрамница.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не му премолчав. Му реков: „Симни се од лагата, Руски, оној кој го јава тој коњ нема далеку да одјава“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
_____ 32 Се смета дека под планината Галичица која го дели Охридското од Преспанското езеро, постои едно трето, подземно.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Забелешка: треба што подетално да се објасни случајот кога обајцата здогледавме некои црвени дрвја немоќни да прозбориме свесни дека црвените дрвја се зборот кој го означува раѓањето на овој културно- историски споменик под заштита на државата дека црвените дрвја се знак за нашето враќање во петтиот век и дека го разбираме јазикот на тоа време.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Ти која ги доближуваш питомите и крволочните животни од овој свет или од некој друг свет до Змејот и Кентаурот или Човекот и од сите нив правиш Животинско Царство правиш исклучок затоа што - ништо не е совршено на банален начин! Ти која го прелеваш мртвото во живото божевото во човечкото некогашното во сегашното чедното во блудното почуј, совршенството е промислена дозирана грешка - Игро на метафизиката!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Го опоменува ведата која го соединува со растенијата по светлосни вертикали. Прашањето за коешто нема милост.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Само што ќе го наслушнете внатрешниот Глас алхемијата на домот веднаш тргнувате ни риби, ни змии на далечен пат, само вам знајниот Млечен пат од слатки и солени води на деноноќни бесони патешествија во кои го составувате едниот крај на светот со другиот па повеќе не е јасно дали егзилот е траума или радост на преселбите да се биде и таму, и ваму од светот да се направи меѓусвет секогаш да недостасува нешто суштествено од едно и едно да се направат три носталгијата да биде дискретна смисла на опстанокот која ревидира сѐ и повторно ги дефинира и селидбите, и враќањата и татковината, и туѓината!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
- Што стана? Кој го стори тоа? - свика учителот.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Одвреме-навреме очите ќе ги здружеа со Ранч кој го носеше откај главата, и пак ќе ги трнеа погледите настрана. Никој ништо не велеше.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Концертот од кој бегаше, најпрвин во безимените троми улици, потоа надвор од инструментот, од жената, од Градот. концертот што безброј пати безуспешно го повторуваше, очаен, немоќен, концертот што не сакаше а му се подаде, кој го знаеше напамет, а го свиреше отуѓено и прецизно како механички строј.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Никој жив нема! Тоа ли е ред! Сите се успале!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ТЕОДОС: (Влегува во ноќна, долга кошула, со мазно од вечерта избричено, а мрачно лице, на кое никогаш, ни за миг не светнува осмевка и ведрина, со густи, накуштравани веѓи кои го оцртуваат намуртеното чело и го засенуваат, правејќи го уште постуден студениот поглед; со остар, отсечен говор, кој скоро никогаш не е разговор со луѓето, ни со најблиските, туку карање, викање на нив, на најблиските најмногу, со потценување дури и презирање преку волја, како и да не заслужуваат со нив да се разговара.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Залутав одамна љубопитна во овој грд пејсаж од железо цреп и бетон но сепак останав жива Сега сум малечка полјанка на туѓите убави надежи за кои го крадам неверна ветерот од реката Безброј патувања им нудам на очите и стапалките што паѓаат уморени на моите сиромашни откоси Но спомени имам и јас па свенувам штом ќе ми шепнат дека сум била шарено крило на убавината Шарено крило на младоста во коренот на плитките води што растат со жолтиот спомен во купишта од сено
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Пејат петте жени, допејувам јас - волшебен сплет од љубокротителство на хорот на касиерите кои го пребројуваат кусурот.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Оттаму гушнати итавме да се отвориме еден во друг како што се отвора секој сон и како што сите ткајачки ги раздиплуваат своите черги врз кои потскокнуваат големите надежи сеедно што не се гледа баш јасно кој го крка месото, а кој ги глода коските.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Вчера ја закопавме мајка ми и ги откопавме заедничките спомени: вареното млеко без кајмак и со многу шеќер, врелиот сутлијаш посолен со цимет, букетите црвени булки на првомајските излети, облогите на детското чело и гради кои го цицаа огнот, па предупредувањата дека во секоја вода има аждер пред да тргнеме на риба на реката или на капење во градскиот базен, нежните галежи кога од некого ќе добиевме завратница за спомен и долго сеќавање...
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
А и Болоња, и таа е комунистичка; тоа е вид на комунизам кој се разликува од оној кој го познавам, така ми изгледа: овде е повеќе...воопшто не стоички комунизам, туку комунизам кој го сака задоволството.  Б: Тоа е прилично ретко.  К: Да, многу чудно во Болоња.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
На сличен начин, преведувањето може да се посматра како еден оживувачки оператор на diffѐrance, како еден нужен процес кој го искривува изворното значење додека истовремено открива една мрежа од текстови кои и ја овозможуват и ја спречуваат меѓујазичната комуникација.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Тука се раѓа чистиот архитектонски објект, оној кој го негира градот и неговата намена, го негира интересот на поединецот и заедницата, истрајува во сопственото лудило и на кој единствен парник му е гордоста на ренесансните градови.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Кај Кејџ отсекогаш постоела нагласена одбивност кон сето душевно наметливо, кон сите субјективни преломи на стварноста што ја извртуваат нејзината изворност и ја ставаат во функција на нарцизмот и приватната патологија на оној кој го произведува делото и на оној кој го прима.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Зборува за банда на хипнотизери кои го фатиле и во главата му уфрлиле лоши мисли.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Внатре го оставија сиот црковен инвентар кој го најдоа, дури и исповедалниците останаа внатре, а во нив уфрлија телефони.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Да постои дел од животот доволно мрачен за да ја држи надвор од себе светлоста на уметноста, би сакал да бидам во тој мрак, пипкајќи наоколу ако е потребно, но жив, и мислам дека токму современата музика би била тука , во мракот, судирајќи се со нештата, превртувајќи ги и воопшто допринесувајќи неред кој го карактеризира животот (ако е спротивставен на уметноста), а не допринесувајќи стабилизирана вистина за убавината и моќта кои го карактеризираат ремек-делото (ако е спротивставено на животот).
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Секој туш и тоалет се во посебен, одвоен, затворен простор, кој го контролира пациентот- корисник. ...
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Во начинот, на кој го зема хероинот со острицата на ножот и го истресе во раката, имаше нешто свечено.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
На пример, ако готвите добро и слично. DD ПТ: Што мислите за младите уметници во Њујорк кои го користат поп артот за ликовно изразување? DD ЕВ: Доста се добри. DD ПТ: Ситуацијата е иста како и во шеесетите? DD ЕВ: Не, тие имаат поинакви причини за она што го прават.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Методот со печати кој го користев за да го повторам мотивот, премногу личеше на куќна работа.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Нема начин да се утврди до кој степен ЛСД придонесе за архитектонското решение, но мое цврсто уверување е дека без искуството со ЛСД многу од овие увиди не ќе беа можни, особено во релативно кусиот рок кој го имав за изработка на проектот.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Кога на архитектот ќе му се даде можност да создаде околина која влијае на многу животи, треба да го прифати предизвикот и да најде проектни решенија кои го обогатуваат човечкото искуство.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ф. Б.: Не.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
И тие се друго на моќта, слеп протагонист кој го надлетува политичкиот лавиринт, оној кого власта не може ни да го познава, ни да го именува, ни да го обележи.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Во Шницлеровата поучна приказна. човекот живее од животот на микробиолошкиот вид кој го мачи и кој ќе го уништи: тие се туѓи едно на друго, но судбината им е иста.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Неосновано е да се тврди дека јас сум единствениот кој го постигнал тоа.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Извор за овој текст се моите лични белешки кои го следеа секое мое искуство со ЛСД, снимените разговори, подоцна и повторното испитување на случувањата.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Така сега гледам: предмет, страотно остар, речиси опасен во својата прецизност, кој го дофаќам со својата долга рака.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Една насмевка ќе е доволна да ја разбудам нежноста во секое магливо утро, а нашите изгубени души ќе се пресретнат длабоко во ноќта во твојот и мојот сон и можеби таму искрено ќе се исплачеме и ќе си простиме...
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Исчистени од гревовите и ниските страсти треба да го бараме со сетилата за перцепција она место од телото каде што се сконцентрирани сите моќи.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Мигови на вистинска среќа и страсно, хедонистичко гризење од плодовите на животот, чесно, слободно и достоинствено движење во просторот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Да ги облечеме најудобните чевли или можеби боси да трчаме најбрзо што можеме за да го зграпчиме тоа што останало од животот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Сино е небото а на него напишано моето и твоето име, сини се твоите очи, сјајни и топли, скриени зад завесата на очајот, сини се твоите погледи, вљубени во очите на љубовта, сина е бојата на мојот сон.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Мора да научиме да веруваме во самите себе и во животот кој го живееме.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Осамениот сликар на животот, убиец на моите чувства, поет кој љубовта сака да ја претвори во вечност или волшебник кој го бара еликсирот на среќата?
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Сјај во очите и бои кои го прават светот скоро совршен.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Но веќе одамна се нема ништо исполнето ни случено, но да се надеваме дека утре светот ќе бидам подобар.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Луѓето се посиромашни од кога и да е, но со големи идеи кој го чекаат денот да бидат исполнети.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Треба да научиме да веруваме во животот кој го живееме, да им веруваме на сопствените избори.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Морам да научам да го живеам овој живот кој го имам.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Го барав и чистилиштето сакав душата да ја исчистам и да ја издигнам до некој рај, некоја среќна земја, некоја утопија каде што владее хармонија, единство на човекот со човек, единство на човекот со просторот кој го опкружува и љубовта која го исполнува.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Бели се облаците кои го следат патот на мојата судбина, бели се копнежите, бела е бојата на невиноста, бела е бојата на мојот сон.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Не можеме минатото да го избришеме, а да сонуваме за иднината.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Аглите на просторот кој го изгради само за себе нека добијат нова димензија.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Во нивното читање на терминот, тој не означува фиксно топографско место меѓу две други фиксни локалитети (нации, општества, култури), туку „меѓу-зона на раселување и детериторијализација кој го формира идентитетот на хибридниот субјект.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Крајот на Студената Војна, глобализацијата на културата и интернационализацијата на економијата и политиката резултираа во отворање на границите и намалување на оние државни контроли кои го „реалистичките“ аргументи, од безбедносна перспектива, види Peter Andreas, “Redrawing the Line: Borders and Security in the Twenty-first Century”, International Security, Vol. 28, No. 2 (Fall 2003): 78–111. 48
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Оливер Реслер Оваа конвергенција на уметноста и активизмот во јавниот простор е евидентна во делата на Оливер Реслер (р. 1970 година, Австрија).
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Попрво, таа е ангажман во стратешки предизвици за градските структури и медиуми кои посредуваат во нашата секојдневна перцепција на светот: ангажман преку естетско-критички прекини, инфилтрации и апропријации кои го доведуваат во прашање симболичките, психополитичките и економските операции на градот.“
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Мора да 143 Braco Dimitrijević, introduction to Gallery of Contemporary Art, Braco Dimitrijević (Zagreb: Gallery of Contemporary Art, no. 191, Feb 8-25, 1973). 114 се случи ноќе, кога зградата спие“144, вели Кшиштоф Водичко (р. 1943, Варшава, Полска).
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
На пример, Гупта и Фергусон ги гледаат граничните области како места на „несомерливи контрадикции“ клучни за новите политики на идентитетот.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Во идеални услови, јавните простори треба да бидат простори на демократија, простори што ќе промовираат (а не само толерираат) различни активности и идентитети.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Производите за кои вие сте одговорни и компанијата на која ~ служите станаа денационализирани“, вели деловниот стратег Кеничи Омае во својата книга „The Borderless World: Power and Strategy in the Interlinked Economy“, (New York: HarperBusiness: 1999). 49
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Во исто време, забрзано расте бројот на оградени заедници и згради со контролиран влез, или како што истакнува Антонио Негри: „издигнувањето на ѕидовите кои ги оградуваат зоните каде сиромашните не смеат да влегуваат, дефинирањето на просторот на гетата каде очајните на земјата можат да се собираат, дисциплинирањето на линиите на транзит и 57 Gary T. Marx, “Some Conceptual Issues in the Study of Borders and Surveillance,” in Global Surveillance and Policing: Borders, Security, Identity, ed. Elia Zureik and Mark. B. Salter (Cullompton: Willan, 2005), 14. 44 контролата која го чува редот, превентивната анализа и практикување на задржување и прогонување на можните прекинувања на кругот“.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
41 оспорено се јавуваат со забрзано темпо.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Зградите што тој одбира да ги нападне со неговите големи слајд и видео проекции (што тој го нарекува ’интерогативен дизајн’) се обично оние кои доминираат во урбаниот пејзаж, оние кои го контролираат и регулираат протокот на секојдневниот живот.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Апсолутната големина на јавниот физички простор се намалува, бидејќи истиот постојано го заземаат приватните претприемачи.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Накусо, тоа е простор на ограничување и поништување на идентитетите кои го конституираат.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Наместо тоа, тие се прегазени од државна конрола (преку надзор и закони кои го ограничуваат пристапот) како и од трговијата и конзумеризмот.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Во серијата на билборди, плакати и банери поставени во јавни простори во внатрешноста на низа градови во Европа и Јужна Америка кои го сочинуваат проектот „Алтернативна економија, алтернативни општества“, Реслер ги користи средствата за надворешно рекламирање за претставување на алтернативи на постоечкиот општествен и економски систем.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Оттаму маргиналноста станува начин за развивање сопствен идентитет, начин да се стане едно а не само друго на едното: „(...) просторот помеѓу нештата е простор во кој нештата се растураат, простор настрана и наоколу којшто е простор на субверзија и распаѓање, рабовите на лимитите на секој идентитет.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Примерите вклучуваат пролиферација на надворешното рекламирање кое го уништува изгледот на природните и историските урбани пејсажи, комерцијални настани кои го ограничуваат пристапот до парковите и плоштадите, дизајнот на малопродажните киосци и излози во и околу јавните простори кои не го почитуваат локалниот контекст (со тоа праќајќи сигнал дека тој веќе не ја претставува локалната заедница).
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Новите технологии кои го преплавуваат и менуваат значењето на традиционалните граници можат да создадат контроверзни меѓу-зони“.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Коен ја дефинира глобализацијата како „множество од економски, културни и технолошки процеси кои го намалуваат значењето на територијалните граници во обликувањето на условите на живот на поединците и општествата“.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Андерсон (кој го користи терминот frontier) ги гледа границите како истовремено институции и процеси. 10
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Во оваа посткомунистичка верзија на екстазата на комуникација, јавниот простор сѐ повеќе исчезнува пред налетот на семоќното рекламирање.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
За Водичко, целта на критичката јавна уметност е „ниту задоволно самоприкажување, ниту пасивна соработка со големата галерија на градот, неговиот идеолошки театар и архитектонско-социјален систем.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Така шлапкајќи со влечките низ ходникот, првпат го здогледав Дејан како излегува од собата во која го донесоа онесвестен претходната вечер и без да го погледнам убаво, со наведната глава протрчав низ ходникот за да не ме види таква грозна.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Потоа ми кажува дека утре ќе му го извадат завојот и ќе си оди од болница.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Патем сум викала: снегон гори, кој го запали снегон?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Уште се кострешам кога ќе ми текне за детето, фрлено под воденичниот цивун, кај што удира водата на замаецот за да го исечат перките, да му го иструпат телото, да не се знае кој го носел дотогаш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не знам кој го виде, кој го кажа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Најмногу го сакаат оние кои го немаат.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Кола, капак, крст, цвеќиња и венци; и повторно попот (млад селски мангуп со брадичка) кој го кажува последниот збор додека гробарите импровизираат примитивен лифт.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
По напуштањето на Ескимите, симпатичната кукла, нашава беспрекорна убавица, единствената која го повлече веселото срце Дедомразово, беше ти порасна колку една перница.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Првин оглавите еленски, па шапката со која го призакриваше голото лице, па стравот од самовилската магија.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Голема улога при ова има Републичкиот хидрометеоролошки завод и други институции кои го мерат квалитетот на воздухот.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Растенијата си имаат специјални сокови кои го прават листот еластичен, сјаен, радосен, а со често туширање сокот се отстранува.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Четириесет години!!!“ извикаа сите кои го слушаа разговорот.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
На 8 март 1986 Радио-Скопје соошшти дека мајките од Кабул, во мирни демонстрации по улиците, молеле да им се дозволи да си ги закопаат своите загинати деца и извикувале: позволете им да се симнат меѓу своите врсниц в земја, кои го бичуваат ветрот и на кои место коса им расте треба врз главите.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Кога се најде на студии во Цариград, расрнат помеѓу Отоманската Империја во залез и Ататурковата Турција во изгрев, тој мораше мајчиниот јазик, османско-турскиот да го противстави на новиот книжевен турски јазик, кој го доживуваше Ататурковото чистилиште.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ме обвинуваа дури дека во една книга сум се застапувал за меѓународниот јазик Есперанто (на земјата беше обратно) со што наводно сум сакал да го спречам процесот на еволуирање на природните јазици на Балканот, за што дури сум објавил и книга на француски јазик за конечната превласт на природните над вештачките јазици, што дури можело да придонесе да добијам ослободителна пресуда...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
И јас започнав, повеќе несвесно да се однесувам во преписката со неа како со авторитет кој го заменуваше татко ми. & испраќав објавувани критики низ светот за моите книги, свои записи од весниците, сето тоа го правев само за да ја имам што повеќе крај себе, таа непозната, непристапна читателка Елен Лејбовиц.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Неговите песни се читаа на турски и, за жал, нивниот превод на француски јазик беше тешко читлив на екранот; но глетките на Босфор, на Златниот Роg, и на градот, понекогаш под снежна покривка, кои го придружуваа читањето на стиховите, беа чудесни.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Сеѕt l, je suppose, que se trouve cette maison laquelle vous avez fait allusion dans une autre de vos lettres, au bord du lac dОhrid (јаi vidеmmеnt сhеrсh sur la carte), о vous allez parfois. Alors, je souhaite que, lt venant et mаlgr une situation dramatique, ces nappes rustiques puissent accueillir l-bаѕ quelques paisibles repas de famille que vous ferez avec votre роuѕе, vos enfants et vos petits-enfants. Que peut-on souhaiter dаutrе? Hlnе Lejbowicz 10 јуни 2002 г.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Заборавот конечно не е амнезија туку е одбивање на враќањето.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Еве, еден друг исклучителен човек!
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Вие во татковите книги откривате црвена нишка, некаков Аријаднин конец, со кој го означувате излезот од балканскиот лавиринт, излезот од балканското варварство.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Им велам: Шагал е руски сликар од еврејско потекло, кој го завршува животот во Франција.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
И, дали докрај ќе ми веруваат и ќе ми го земат тоа како олеснителна околност пред донесувањето на конечната пресуда, ако им говорам за универзалното искуство на ,другите многу пославни, ,предавници кои го ,изневериле мајчиниот јазик, пишувајќи на јазикот на другите, каков што беше, на пример, Бекет, кој пишуваше на француски, покрај мајчиниот англиски јазик, или Романецот Емил Сиоран, кој пишуваше на француски, македонскиот поет Григор Прличев кој пишуваше на грчки, или мојот голем сонародник Јероним де Рада кој пишуваше и на италијански јазик.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ви останувам бескрајно благодарен за начинот на кој го браните моето пишување, светот на мојата балканска сага.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Секој автор има само една книга во која го крие својот основен код, а во другите можеби станува епигон на самиот себе.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Но не беше мал бројот на албанските читатели кои го читаа на француски превод овој роман.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
И можам да замислам што значело за вас откривањето на овој простор на слобода кога ненадејно го забележавте со шумот на брановите кои го задушуваа сталинистичкото дрдорење на вашиот патетичен чувар Х.Х. од романот Атеистички музеј.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Еден од моите браќа, кој ја прифати татковата сугестија да студира медицина и стана познат педијатар и универзитетски професор, имаше двајца професори сефарди, специјалисти, познати, кои го поддржуваа во кариерата и останаа големи пријатели.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Главниот судија на ,небескиот трибунал сигурно овие докази на славни писатели кои го ,изневериле мајчиниот јазик, ќе ги смета за оддалечување од главниот предмет.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Татко кој често и неочекувано се препушташе на фугите на егзилот, верувајќи дека во постојаниот бег се крие спасот на семејството, неретко одеше на железничката станица во Скопје да го проучува возниот ред на возовите кои го напуштаа Балканот, знаејќи дека нема никогаш да отпатува со ниту еден од нив.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Во нејзиниот круг ученици, кој го правеше според свој избор, имаше десетина души меѓу кои познати лекари, инженери, писатели, студенти.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Оваа книга Едгар Морен ќе ја допише со својата ќерка Вероник Грап-Наум и Хаим Видал Сефија, кој го посвети животот во одбрана на јудео-шпанската култура, врз основа на снимените искажувања на Наум Видал за својот живот.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Посебно во овој момент ми се чини дека овие прекривки, кои го прекриваат столот околу кој се собира семејството за обедите, за мене добива посебно значење.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Во нив најдов и неколку мои слични размисли, но посебно бев задоволна дека открив и нови гледања за вашето дело.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Меѓутоа, контекстот во кој го открив делото на Луан Старова беше посебен и јас ја чувствував потребата да им оддадам почит на овие исклучителни суштества какви што биле неговиот татко и неговата мајка.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Почитувана госпоѓо Лејбовиц, Ви благодарам задоцнето и за ќесињата со миризливата лаванда од последната берба во Прованса кои го исполнија сиот мој дом, како и со спомени на едно друго време минато во чудесната јужна Франција.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Но тоа беа генератори кои го мотивираа уште повеќе да пишува.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
И јас не знам како натаму ќе се бранам?
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Мислам дека тука се наоѓа вашиот летен дом за кој ми пишувавте во едно од вашите писма, на брегот на Охридското Езеро.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Косата ти е остра ножица од житни стебленца со кои го попресечуваше ветерот да не те краде од мене;
„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)
Кои го убиле? Некои... Шпанците го изгубиле.
„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)
Кон ова се придружил и Влавијанос, кој го истакнал грчкиот пример на соработка меѓу ЕЛАС и Владата во емиграција.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Во таква ситуација, „делови од населението, кои го сакаат тоа, би биле слободни да се префрлат преку внатрешните граници меѓу Србија и Бугарија и на српско-бугарскиот раскол може да се очекува да му се стави крај.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Како што видовме, информациите што ги добивале членовите на британските воени мисии за активностите на политичкото и военото раководство во Македонија, а за кои го информирале Тито, отстапувале од трасираниот пат за федерирање на Македонија во рамките на нова Југославија.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Но, што да се прави со Босна и Херцеговина, каде што ниту една националноста нема апсолутно мнозинство? (Во време на изборите за Уставотворното собрание во 1921 година црногорските партии кои го поддржуваа федерализмот ги добија речиси сите црногорски гласови)".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Тоа свое тврдење тој го поткрепувал со фактот дека и самите Британци кои го помагале ЕАМ работеле против себе.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Оваа солуција нема да ги има предностите на локалната автономија (за што тие може да се расправаат дека негрчка Македонија е премногу мала и сиромашна); а како што се навестува... тоа би го зголемило стравот на Турција и на Грција“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
На ова се надоврзал Косановиќ, кој потенцирал дека во Народноослободителното движење повеќе нема "католичко прашање, муслиманско прашање, нема српско-хрватско, нема југословенско, нема италијанско прашање".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Станува збор за теророт на грчката реакција врз македонското население, а причината за тоа била што Македонија "за повеќето Американци... е позната само како стара земја на Александар Велики", или по "македонските браќа мисионери, Кирил и Методиј, кои го раширија словенскиот црковен јазик".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Еванс, од првиот момент по пристигнувањето во март 1943 година, живеел и слободно се движел "меѓу Македонците, кои го примиле и му верувале".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Современото поимање на Македонија во американската јавност, како што истакнува Георги Пирински "не е само магловито туку обично и неправилно, што се однесува до борбата на Македонците за национална независност".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Според нив "очигледно е дека партизаните ќе работат на својата федерална шема не само врз принципот на национализам туку ќе ги земат предвид сите сили кои се за формирање автономни држави.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Информациите на Еванс претставуваат првокласен извор за опстојувањето на Македонците во Грција.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Неговите сугестии биле во правец британскиот политички естаблишмент да вложи напори со што би можело да се спречи тој тренд, бидејќи биле загрозени нивните интереси во Средоземјето, а посебно му сугерирал на Черчил да се договорат со грчкиот крал и на тој начин да се заштитат и обезбедат британските интереси и "грчките животни интереси".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Треба да се има предвид фактот дека Тито во своите планови за иднината на Југославија сепак предност им давал на териториите кои биле под италијанска окупација (Истра, Јулијска Краина, Трст), а за прашањето за обединувањето на Македонија сметал дека тоа не би требало да се поставува "акционо" додека не заврши војната.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Британската разузнавачка служба учествувала во подготовките на двајца агенти кои го извеле атентатот над Рајнхард Химлер во Чехословачка во 1942 година.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Причината за таквото нивно стравување произлегувала од „внимателно испланираната политика“ на Тито, кој го „намалил српското влијание во Југославија, т.е. ги истиснал Србите во границите на стара Србија и со одлуките од 29 ноември ја поделил Југославија во автономни единици, а една од нив била Македонија, формирана надвор од Србија.“
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Тајните планови за елиминирање на Хитлер биле зацртани уште во почетокот на 1941 година.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Британскиот страв се зголемувал и од сознанието за поддршката на една таква федерација од страна на СССР, имајќи ги предвид културните и етнички сличности.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Ја гледаше јасно дупката во ѕидот, но не знаеше колку време јавал на куршум ниту кој го испратил на такво патување.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
„НОВИТ 2010 Уредник на едицијата: Никола Гелевски Графичко уредување и дизајн: Кома Темплум, адреса: Александар Мартулков 13, 1000 Скопје www.templum.com.mk templum@mt.net.mk Благодарност до Комерцијална банка АД, која го помогна доделувањето на наградата „Новите!“
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
“ „НОВИТ 2010 Уредник на едицијата: Никола Гелевски Графичко уредување и дизајн: Кома Темплум, адреса: Александар Мартулков 13, 1000 Скопје www.templum.com.mk templum@mt.net.mk Благодарност до Комерцијална банка АД, која го помогна доделувањетороден на 25 јули 1987 година во Скопје, Иван Шопов е на наградата ”Новите!” каде завршува основно и средно училиште.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
А способен ли е во такви околности да оцени и да сфати кој го води и со кого тргнал?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- У волци да го одерат и него и тие кои го донесоа тука - пак проколна баба...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тие од второто биро се распрашуваа кој го рекол тоа.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Маркос се потсети на жолчниот разговор што го водеше со своите соработници, тогаш потпоручници и поруници на предвоената грчка армија, за време на движењето на отпорот – капењос, а сега унапредени во генерали (не од него) Бланас, Кикицас и Ласанис, со кои го формира Главниот штаб на партизаните.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И за првпат, сите кои го познаваа, во неговиот тон и во движењето на раката, почувствуваа наредба и ... нов човек на чело на армијата...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Кој го рече тоа? Да видам којa го рече тоа! Тишина... мир...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Таа се навали на веленцето што го стави како возглавница и ѝ се пристори дека е дома во глуво доба, крај своето огниште во кое сигурно сѐ уште тлеат жарчињата што ги покри со спуза; ѝ се пристори дека е во шарената гостинска одаја во која го распосла излитеното веленце и мисли на своите рожби и на челадта од рожбите свои кои израснаа на ова веленце.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
По шест месеци, тие кои го казнија, убедени дека е превоспитан, го вратија во единицата во која се најдоа и други како него – со вперен поглед во иднината и со главите полни со правди што одвај ги разбираа, ама воодушевено и во доверба ги проповедаа...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Да не рече Маркс? - сомнително праша некој кој седеше со грбот кон распалениот оган, а на многу им се пристори дека е оној истиот, кој го кажа зборот што сите се трудеа да го најдат.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- И не чекајќи одговор, продолжи: - Да потсетам: не некој друг, туку јас бев тој, кој го проучи и образложи целиот план за маневарот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Вечерта научената девојка го нарами ранецот во кој го стави торбичето со вендузите и му се јави во земјанката на командантот на баталјонот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Со здравје и со добро и чувај се... - и долго, долго гледа сѐ додека од нејзиниот видик не се изгубија главите на жените кои го носат нејзино чедо.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И затоа пцости и горчини исплукаа кога комесарот, карајќи ги, му се изнавика на тој кој го читаше и преведуваше писмото.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Што?! Кој го одведе, бре Кузе?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И се прашувам: кој го направи такво и зошто?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тој, кој го држи Лисец, ја има контролата на околните ридови и што е најважно, го отвора патот кон Превал и од тука долж џадето, се вклинува во Преспа.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
А јас му велам: - Ти, Лазо, и сите кои го имаат твојот ум и разум и во комунизмот ќе си бидете пак сиромаси, голомешковци и парталковци.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тефик, изгледа се заинтересирал и тргнал по загарот кој го довел право во манастирот кај дедо попот и Петрета Даскалот.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Гледам едно време, штотуку помислив дека ќе почнам да плачам од студ, дојде мајка ми, ми ја врза шамијата преку глава и со две други шамии мии ги завитка рацете соо кои го држев знамето.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Бодици беа што би се рекло како утре и сè беше толку бозбудливо така што јасно и засебетено паметам на доживувачки начин неколку работи кои го обележуваа славењето на Водици таа година.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Она што сугерира е дека постои корисно ниво на дескрипција за многу аспекти на менталниот живот како некој вид на функционирање на компјутер - процесирање смисловни симболни форми при што правилата кои го управуваат интерното поведение на системот се и самите изразени преку тие форми.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Нашите врски со „Хосака” личеа на специјализирани станици кои го штитат родителскиот организам.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
ТОНИ НАУМОВСКИ ДЕКАРТОВИТЕ МЕТА-ПРИНЦИПИ НА ФИЛОЗОФСКИОТ ДИСКУРС Во Декартовиот текст ‘Медитации‘ (1) промовирани се два мета-принципа на филозофскиот дискурс кои се прифатени како инстанци за моделирање на филозофско-социјалните теории и принципи кои го организираат системот на мислење во епохата која се означува како модерна.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Аналогијата зависи од кинеските испитувачи кои разговараат со компјутерот кој го извршува програмот, а не со централниот процесор. Rychlack едноставно тврди дека целиот систем нема гледиште.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Таа е единствениот опис кој го имаме за тоа како физички систем може да користи симболи така што нивното значење да е тесно сврзано со неговите операции над нив, како што умот може да го инхибира телото.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Неговото искуство го прави Шајлок човек. [...] Уште еднаш повторуваме дека теорија која го разгледува умот како нешто бестелесно ја фалсификува природата на нашиот когнитивен живот.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
За да бидам поконкретен, нека го разгледаме VISIONS, проект од областа на компјутерската визија кој го водат моите колеги Ален Хенсон (Allen Hansonn) и Едвард Рајзман (Edњard Riseman).
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Со зборови на Rychlack: Kant сугерира дека човечките суштества се опремени со a priori категории за разбирање кои го предицираат искуството од почетната точка.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Подоцна доаѓаат автори како Ричард Грегори (Richard Gregory), Доналд Меккеј (Donald MacKay) и Марвин Мински (Marvin Minsky) кои го надградуваат овој концепт за интерен модел на светот, првин во кибернетичката традиција за потоа да го развијат поимот за репрезентација, централен поим за денешната работа во ВИ.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Наместо тоа овде во секој момент постои множество на активни шеми изградени од шемите кои го репрезентираат нашето „знаење” и кои ги одразуваат нашите тековни цели и состојби.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Симулацијата на, да речеме, програмот за процесирање на текст (кој се извршува на Macintosh) на IBM машина би се состоела од систем на податочни структури 90 Margina #3 [1994] | okno.mk и алгоритми кои го моделираат однесувањето на таа машина: тоа е софтверска имплементација на еден компјутер во друг.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
И никој не може да ги засака оние кои се вљубени во него, ниту да ги придобие оние кои го мразат.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
ДИМИТРИЈА: И кој го покани него на ракија? СТЕВО: Јас! Имаш нешто против? ДИМИТРИЈА: Немам многу против, ама немам ни многу за.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
КЛАУС: Забележувам дека јазикот кој го зборувате не е чист српски.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
(Му приоѓа. Го прегрнува како Богородица која го држи Христос)
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
И, знае ли тој Трска дека татко му на Окомен, ако дознае кој го сторил тоа, ќе дојде во Домот и лом ќе стори?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Баба Стеве, дедо Пере, прв братучед на дедо ми (кој го смета за роден брат) и дедо Цунда, најдобриот другар на дедо, беа најтажните луѓе таа вечер.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
По начинот на кој го водеше разговорот, веднаш погодив дека тој што ѝ ѕвонел е татко ми.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Имаме и своја скривница во која го чуваме оружјето и освоените драгоцености.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Веднаш се закажа состанок на кој говореше шефот Ристо, но состанокот го прекинаа куририте кои го извикаа.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Во Сопот тој имал роднина кој го славел Свети Никола, тие го прашуваат каде е таа девојка а тој покажува на мене.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Киро се израдувал кога ја видел муницијата и веднаш ја активирал кртешницата, а Трајче од Сирково кој се наоѓал во истиот окоп, притрчал за да му помогне на погодениот Никола, но Германците кои го биеја ридот од сите страни, право во срце го погодија.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Стигнавме во Приштина.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Биле во окопот каде што било сместено тешкото оружје на Германците и неколку сандаци со муниција, заедно со Киро од нашето село (без него не одевме ударници и за него е отпеана песна на 11–тата бригада).
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Неспокојството во Дончо се должеше на сѐ пореткото доаѓање на тетка Пелагија и Пела за која го убедуваа дека му е половина сестра, оти додека тој којзнае по колку пати го превртуваше стопанството, брегот на големата река, грмушките на каналот, од устата на својата мајка слушаше дека Пела и бабата Перса (а зошчо ја вика Стара Мајка?) ги посетувале црквите по градот, а во празниците со нив одела и тетка Пелагија.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Пелагија не ја послуша веднаш мајка Перса, на работа продолжи да оди како и порано, со ветвата шамија во која го криеше лицето, а и со излитените пантолони на Димостена, со чувство на вина што не ги оставила со другите пљачки кога заминуваше од неговото одајче.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Така и се разделуваат со Чана, таа оди кај својата Митра со Дончо за рака оти не може да го крева, а Пелагија останува со нејзината Пеличка да се сместат на сламарникот што е наместен врз големиот ковчег во кој го донесоа телото на дедото Костадин.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Бошко пак, кој го виде тоа уште од на дуќан, се растрча низ чаршија да ја рашири веста за маката на својот господар и да бара некаков совет, или помош.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тој го знаеше ибн Пајкота добро и од порано, ама ни на крај на умот сега не би му дошло дека Марко ова ново решение го донесе поради сребрената жица која го стегаше во гркланот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Марин Крусиќ вревливо се поклони, задушувајќи се во последните зборови кои го насмевнаа бегот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Геџелер ѓебедер!“ „Море, аир да не видите“, промрмка со исита закана и старецот кој беше најблиску до нив и кој го слушна ова.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Или, за татко ѝ Јосиф кој го нервираше со молчењето, но кој со тоа покажуваше дека почнал да му се плаши, зашто неговиот сурат не е веќе сурат на чирак?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Три дена само бладаше и спомнуваше некаква Атиџе која го замајува преку тенки фереџиња, а со голи колкови.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Глупава работа! Кој го измисли овој ред? - си мрмореше Петре, наеднаш попаднат во некоја чуден копнеж по правда.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Бошко, кој го слушаше овој муабет со стегнати тупаници, туку наеднаш рече: „Остави го ти народот, мој стопане.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Моите проблеми во тој момент беа токму такви и никој жив не можеше да ги отстрани, но татко ми ми се обрати многу нежно кога ме праша што ми е, и седна до мене со намера да открие, а не само онака, да праша и да си замине како што понекогаш прави.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Обично нему не му се доверувам оти мислам дека нема да може да ме сфати, иако мајка ми постојано ме убедува дека имам разумен татко кој го разбира децата и може лесно и брзо да им реши многу проблеми кои им се чинат нерешливи.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- И ти би дошол? – се изненадив и се израдував.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Јас имам пари – рече Борче, кој го слушаше разговорот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Таа велеше дека тој е човек кој не може да се справи со сопствените комплекси и затоа ги лечи повредувајќи ги луѓето кои го сакаат.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Дојде комбето и сама ги тегнев и влечев вреќите и табуретките кои го претставуваа креветот на кој спиев.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Нема да заборавам, убаво беше да заспиеш држејќи го за рака човекот кој го сакаш. Исто така да се разбудиш покрај него.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Кажи ми, кој го прави тоа во денешно време!? Никој.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Кавгата беше за кредитот кој го зема. Дваесет илјади денари.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Затоа што мислев дека тоа ќе биде одлична прилика да се оттргне од стариот начин на живот како и луѓето и ситуациите кои го поттикнуваа да прави лоши работи.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Сепак, јас сум таа која го одбра животот таков каков што е, јас сум таа која се пресели таму за да живее со тој човек.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Најмалку што сакав е да го работам она што ретко кој го признава за вредно во овој стереотипен свет.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Омраза и огромно разочарување беше производот кој го добив на крајот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Сите улици, куќи, дрвјата, училиштето, секој ќош и агол од градот кој го поминував кога се шетав ми вадеше нови и нови спомени, заборавени случки, интензивни емоции.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Имав дечко со кого живеев во стан, ме запишаа на факултет кој го платија неговите родители само за да учиме заедно, така што беше на повидок да ме вработат на многу фина работа за која сонуваа повеќето битолчанки и со која плата ќе живеев убаво и ќе си го плаќав факултетот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Светот - свет е, а ти - крв и рана, кој го слути твојот жеден плам, и кој слути дека си фонтана кога ноќе поминуваш сам.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)