Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Едни луѓе кои божем се тука со мене, а се отаде реките, ми велат скоро потсмевнувајќи ми се: - Кој си ти да се буниш! Ти уште не постоиш.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

За едно дрво, во училишниот двор, стоеше врзан коњ. - Кој си ти? - праша Гоце.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

„Кој си ти, господине?” - праша со стравопочит скромниот битолски метлар на ладино, насетувајќи го одговорот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

— Кој си ти бре, ќерата, шо си се испружил тука како крмнак? — викна Сиве и сакаше да се наведе да го фати за затилок, но во тој момент се исправија пред него Трајко и Толе со навртени пушки во него.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Пет илјади причини за да речам: „Јас знам ти кој си“. Пет илјади далечини на обзорје златни не се, само парични банкноти.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

МИТРЕ: Слушај, синко, штом ќе појдеш во Америка, во вилаетот што ќе те однесе компанијата, веднаш пиши му едно писмо на кумот Донета и кажи му сѐ кој си и што си.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Сети се кој си, кој е твојот интерфејс, кои се твоите динамички инпути и аутпути што те одржуваат!

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

„Не ме допирај, не знам кој си“ – чувствувавме дека таква е смислата на не секогаш пријателските мрморења на некои од ранетите.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Таа секој ден, откако ќе се измиела, откако ќе ги тргнела пердињата од очите, влегувала во Телото Исусово, за да си ја успокои душата, за да се освети и просветли, повторувајќи молитви искрено, чисто, простодушно: Господи, Боже наш, Ти кој си на небото, Создателу на земјата и на сета твар, Ти кој гледаш сѐ и си милостив и си жалостив и си справедлив, спаси ги душите на народецот наш и мојата молба услишија, ангел стори ме, во ангел престори ме; Господи, Оче наш. Алилуја.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

- Оставете го добитокот и одете си, инаку еден по еден ќе ве исклукам со туфеков.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Не можеш да се омажиш за оној стар и исушен жабок. Не давам, разбираш, не давам.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ја свртел кон себеси и кон месечината. - Која си, што бараш овде?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И преку ден врз него се таложела смолесто леплива темница од која си се заборавало - кој си, што си, кон што патуваш меѓу тромави двоколки, не грбав туку повеќе подгрбавен и од грбле.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Девојката се извила со чуден, ни грлен ни носен извик. Се обидела да се искорне од живата стапица.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Најпосле не можел ли друг да му пушти крв на старчето, не можел ли друг да докажува дека од грст пепел на оној што е апнат од змија не се окотува змија со капка отров во коренот на иглестите заби.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Кој си? се свртел на таа страна Онисифор Проказник.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Кој си ти и кој ти ги видел очите да те праша за кого јас ќе се мажам?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Кој си, кучешко копиле, што посегаш по сиромаштијава наша?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Да имаш нос значи да можеш да намирисаш нечие присуство или да сфатиш каде си и со кој си, всушност, предвреме да видиш во што каша си заглавен.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Сѐ што се случува во селото: добро или лошо, се случува на него: преку него врват и свадби и свадбари, и погреби и музики, и арамии и војски, по него во селото доаѓа една власт а си заминува друга, по него се испраќаат и пречекуваат луѓето за војници, печалбарите по светот; на него седнуваат старци и старици да се топлат на сонцето, на него везилките од селото се собираат да везат и пеат; на него се читаат наредбите на власта, по него се тркалаат бочви за да киснат во езерото; крај него се садат муренкови стебла за сенки; на него говедарот го собира добитокот за пасење; којшто ќе дојде од градот или околните места да купува и продава, на него купува и продава; тесните сокаци: одат кај ќе им текне; се кршат, се извиваат, се провираат меѓу куќите, кружат и пак одново се враќаат и излегуваат на широкиот пат крај езерото; по отпадоците што се фрлаат на нив, се знае која куќа што готви за јадење која што заклала; која бара заскитан добиток или деца, во која се веселат, а во која водат војна; по тие сокачиња, ако си невнимателен, можеш да се чукнеш во столче, во синија, во каца, во кош, во тезгере, да се слизнеш на лушпа од тиква, од лубеница, од лепешка; да цапнеш во бразда што одненадеж ти излегла, да се сретнеш со натоварено добиче со кое не ќе можеш да се разминеш; да ти лавне одненадеж од некоја порта куче, да те запраша некој кој си и кај одиш, да те викне некој што започнал сам во дворот да пие; низ нив и зиме и лете струјка ветер од езерото и шишти како низ тутурка, како низ оџак; галеб кога ќе се најде во нив, креска како да се загубил; боите на куќите: сината: луѓе вљубени во езерото, во мирнотијата, во спокојот; мудри, темелити, неизбрзливи во ништо, сигурни во она што го прават и говорат, верни на она што го преземаат или ќе го наумат; добри, предобри, душицата како на дланка да им се гледа; засакаат ли нешто - се врзуваат за него трајно и за век, како што се врзуваат земјата и историјата; зелената: скитници; непостојани во сѐ: во потфатите, во работата, во мислите, во духот, во зборот; она што го започнале денеска да го кажуваат, ќе го завршат вечер, утре, или никогаш; не држат многу за ред, за збор: зборуваат за работи што не им се доволно јасни, одговараат на прашања пред убаво да размислат, решаваат пред да бидат наполно сигурни; слобода и ширина имаат во сè; жените со рулче на раце или на босици седат на прагот; децата им мочаат кај им е ќеф, седат на прагот или скитаат по сокаци; очите им играат како во масло.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

- Јас сум, велам ама кој си ти, велам, кажи се. 96

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ама кажи се, кој си, слушам. - Абре, Јон Мегленоски, велам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Куршумот не прашува кој си, што си, од кај си. Гранатата - ич.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ноќе, го викаат, не е за арно. Сепак, се огласува. Кој си? Што сакаш? И сѐ така, како што е ред на село.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

АНТИЦА: (без волја). Така си е, бабо, ама не е ни лично ни прилегано јас да давам збор, бидејќи си имам мајка, која си го бере тоа гајле.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

ПЕТРЕ М. АНДРЕЕВСКИ АВАНОС

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Драга моја читателке и драг мој читателу, без разлика кој си, ќе се сетиш дека моите зборови на крајот на оваа приказна всушност се љубовна изјава кон тебе.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

- А кој си ти, врагу? - се пресече треснувајќи ме по нос.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Свртувајќи се кон Кејтеновиот син, му рече: - Кој си ти, ѓаволе? - и, не чекајќи одговор, му свирна една преку уши. Мислеше со десната рака.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Кавгаџиите се опори и недоверливи. Кој си ти? прашуваат.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Клекна крај него и намигна во мракот. „Клинец, можеш ли да ја викнеш Јана од дома?“ „Зошто да ја викнам?“ праша детето. „Кој си ти?“ „Еден поп“, рече.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Кој си ти? пак прашува. Јас сум оној што ќе бидеш утре ти. Се грчи.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

ОЧЕ НАШ, КОЈ СИ НА НЕБОТО - ДА ТИ СЕ СВЕТИ ИМЕТО... ВОЛЈАТА ТВОЈА, ОЧЕ, НЕКА ДА СЕ ИСПОЛНИ... * * * * *

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

- Како ќе ти отворам кога не те знам кој си!

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

5. Игра, грешка Ох, занесна Игро на метафизиката! Ти која си створителка на другата димензија прибежиште на уметноста !

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Врти се роју умен, вртлогу ти кој си на небо, биди на земја вртилишта, улишта, восочни легла рам-меморија на приземје и кат давам за твојот „латински џагор“26за твојот бесценет секрет меден збор, афродизијак и медовината капната од небо ти ја давам на серафим налик и на мираз од нечија блага душа и изблик на вечноста ти нудам „гола како кокошкин врат“ за да се собереш, сакана да дојдеш на врв врба во моето гнездо озарено со етер со екстракт од масло со медоносно билје ти нудам енигматични игри крстословки, ребуси пополнување на празнините и сотките осмислување на келиите - безбројните восочни клетки ко минијатурни смрчки

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

А која си ти, ми вели Филип Хаџиевски.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

— Море, кажи, кој си? — Тој сум, вели.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Пак не знам која си, ми вели.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Е, некогаш ќе се случи: на некој да му избега ногата кај тебе, ама јас ќе свикам, еј, кој си и кај одиш?

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

- Па, кој си? - Ме викаат Дедо Мраз.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Увидуваш ли веќе која си и со каков дар те очекува разиграниот свет пред тебе!

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

- А можам ли да знам кој си и од каде си?

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Прашав зошто, како, каде тоа води, кој си ти, каков си, каде тоа одиш.

„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)

- Оче наш, Кој си на небесата, да се свети името Твое, да дојде царството Твое; да биде волјата Твоја, како на небото, така и на земјата; лебот наш насушен дај ни го денес... - прекина само за миг небаре наслушуваше дали нејзините зборови стигнаа таму каде што ги упати.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Зошто да покажуваш кој си дење ноќе? Не мора сѐ да ти пишува на чело.