ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Голи, боси, испарталавени, како деца на чифчии, кои растат сами од себе со помошта на мајката природа.

Нашето црвено ждребе, нашата улава стихија, кога би се сетило на овие ливади и на оваа месечина ноќва - тоа со еден единствен скок би ја прескочило високата планина на времето која нѐ дели, би ги прескочило сите ноќи, значи, и сите одминати години, и би се покажало од некаде, би се растрчало и потскокнувало, би виштело од радости, и не знаејќи дека со своите тенки копитца тоа тропа на вратите на сите кои растеа и трчаа заедно со него, заборавени веќе и покриени со крвавото руменило на залезот...

Совет: како резултат на големиот процент на нечист хероин кој расте последнава деценија, случаите на овердоуз се сѐ почести.

Насекаде околу нас постојат уште само кукли на власта, но махиналната илузија на власта уште управува со општествениот поредок, зад која расте отсутниот, нечитлив ужас на контролата, ужасот на некој конечен код, чии што микроскопски терминали сме сите ние.

Синтетизиран од паразитските габи кои растат на ржта.

Над ридот полнатa месечина загледува во рововите, бункерите и земјанките во кои расцутува младоста на овие седумнаесет, осумнаесет, деветнаесет и дваесетгодишни момчиња и моми... кои растат и созреваат во долгите ноќни маршеви под дожд и снег, во мракот на густите магли, во студените и влажни земјанки, меѓу карпите и камењето, во рововите и бункерите, во непрестајните борби во кои од студенилото и вжештената цевка на оружјето, ја изгубија нежноста и топлината на дланките... Ех, анасана!...

Ѕидниот часовник – Предел во кој да ги распознаеш сите божји состојки од кои растат децата и цветовите; Поштарот кој среде летен дожд тропа на вратата и го довикува твоето име; ветровите што го менуваат правецот на корабите; воин од кој е останата само бројка врежана на неговиот череп; иницијали на ѕверови престорени во болки и во гранчиња; калуѓери што се движат по работ на морето и бараат пусти земји за молитви и мир; Елена на топлата постела на првата вечер; потомства што ќе ги остават своите ребра покрај ребрата на своите татковци; записот оставен врз плочата над нас.

Живееше сама со семејството на сестра ѝ Родне, со внуците кои растеа покрај неа.

Најоригинална затоа што зазеленувањето на ѕидовите и тревнатите кровови биле познати и пред него, но неговата идеја за стебла кои растат од прозорот е без конкуренција во досегашната историја на архитектурата.

Некои од овие забуни се можеби генерациски.

Била лик со кој геј-мажите можеле да се идентификуваат, а не – како романот на Фајнберг – перјаница на самиот квир-идентитет.

Џон Клам, кој растел во 1950-тите, не страдал од таква забуна.

Тој јаз, како што тие го сфаќаат, ги дели, сосема предвидливо, „луѓето кои имаат над триесет години“ – оние што може да се видат како „брзаат на најновата драма од Пол Радник или како вечерта шмугнуваат во некој жив пијано-бар“ – од „настраните што имаат дваесетина или помалку години (кои) немаат толкава потреба да му припаѓаат на нешто друго, освен на поширокото општество.

Го пишував писмото со расположба која можеше да биде на Мајка природно туѓа, ми идеше некаков восхит кој растеше од моите прикриени амбиции.

Тогаш, отаде патот – од десната страна, под високиот рид над кој белееше палатата на албанскиот крал Зогу – бели вили со широки дворови во кои растеа овошки од портокали, смокви, лимони, мандарини и ги красеа палми и многу трендафили.

Селото лежи на самото езерски брег опколено со камењар на кој растат ниски закржлавени дабчиња.

Ја видов и планината; и ливадата на која растеше чајот ја видов; ги видов и капките роса што стоеја на цветовите; и девојката со селско руменило на образите – ја видов како ги бере китките чај; се заљубив во неа.

Татко со истиот занес продолжи, не кажувајќи која е неговата конечна цел, каква порака сака да ѝ упати на Мајка, а да не ја каже со директни зборови: – Земјата во која растат и се вкоренуваат нашите деца не е нивна татковина, а земјата која ја напуштивме, не е нивна држава.