кој (зам.) - знае (гл.)

Сето тоа го правам по инерција, од навика или кој знае како.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Или пак, може има некој проблем меѓу неа и дечко ѝ, кој знае?“
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
-Фини трансисториски алузии, толку.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Како секој ден тука беа: Бојана Жиовката, Доста и Дунава Макреви, Мита и Тода Тушеви, Неда Сивевска, Јова и Петра Батанџиови и кој знае уште колку кое моми, кое невести.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
На патот стоеја многу, многу луѓе и други доаѓаа од горе, каде што се наоѓаат неколку бели куќи.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Така со векови и кој знае колку векови така везден и катаден.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
„... Отидов прво право дома, ја зедов пушката, ја ставив во една црна пластична вреќа, од тие едни за ѓубре што ги имам овде на работа, не заборавив да ја земам пачката со фишеци и, кој знае зошто, ама тогаш така ми текна, зедо и еден нож и така на критичниот дел се вратив овде во бифето.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Во погледите на војниците, кои знаеја дека заробениците одат во нивната патри ги гледаа со завист.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Стариот слепец од Кападокија му одговорил: „Тешко на оној кој знае да чита само затоа што претходно ги изучил сите букви и знаци на јазикот од кој чита; блазе си му на оној кој знае да чита и без претходно да го знае значењето на знаците; само тој вистински чита.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Јас заминувам и кој знае дали ќе се вратам!
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
- Кој знае дали ќе преживее до утре, додаде.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Тогаш рипнаа Хаџи Ташку и неговите и кој знае како ќе завршеше сето тоа да не се замешаа џамбазите и Богатин.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кој знае германски? - викна командирот.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Она, кога наеднаш ќе ми се пристореше дека ми доаѓа отспротива некоја од оние личности за кои знаеме дека се засекогаш заминати.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Во денешно време тешко се наоѓа човек со здрав разум, кој не размислува деструктивно и кој знае што значи љубов и семејство.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
(...) Во тоа време сѐ уште не го имав оној Fashion look. Сѐ уште носев црни фармерки и црни шимики (обично испрскани со боја), и раскопчени кошули под Вагнер-колеџ тренерката што ми ја даде Џерард.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Нека ми прости Господ (ако не сум кој знае каков верник) ама син му во Канада се помести од умот, ги исплати гревовите на татко му!...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Што знаат овие за мене, воопшто што кој знае за мене, на што се надевам, на што сум спремен?
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А и сега, мислам во моментов, јас можеби и не сум неговиот најжежок проблем!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ами се дава дете о чужи раце? Кој знае по кои патишта и каде ќе го носи? На кој да му верваш?...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
1. Ми се случува по кој знае којпат (ова е повеќе симулација одошто вистинско изненадување, затоа што јас самата не би можела да гледам на тоа сосема однадвор)…
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Ја преброди кризата! Гледаше само напред.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Како да се пресели во Скопје или кој знае каде.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тука се уште и стаорците, свињите, патките, цветовите-месождери, конзервите, завртките, електричните пили, атицистите, егзибициони­стите, аристотелијанците, лилипутанците, коле­ри­ците и сангвиниците, господинот Џовек, механичките коњи од парковските вртелешки, снегулките, зрната град, крблите, толосите... и кој знае кој сè не, од прилика до прилика, наоѓајќи се во улогата на помошник на злиот: господин Сенка.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Како што рече еден критичар, нашите филмови и изгледаа како куќни филмови, со таа разлика што нашата куќа малку се разликуваше од другите.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Подоцна отидовме со такси до диското и чекавме да нѐ внесат, како да сме некои кој знае какви познати Вип фаци.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
кога се враќав од јапонија каде другаде ако не кај станицата синџуку во токио налетав на гејши со црвени чевличиња и црвени чадорчиња видов и збунети германци кои знаеја што им бараа на гејшите ама не знаеја тоа да им го објаснат на јапонски а и гејшите чешит гејши неоти не знаеја што им бараат ама си беа задале пауза за дискретно мајтапење со збунетите германци и нивната излишна цалензи бите наперченост во улицата паралелна на улицата на црвените фенери
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Ха, а баш зборевме за уметнички души! (Одеднаш, кој знае од каде, се појавува Ракот, со огромна модринка околу окото.) Еј, здраво друштво!
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
- И веднаш потоа ми ги даде очилата, кои кој знае и кога кој лекар ѝ ги препишал, па беа останале само на едно врвче.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Инаку зошто ќе доаѓаше кога не сум те викнал?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Имаше слушано како некои мажи, кои знаеле дека нивните жени постојано ги изневерувале, сепак продолжиле да живеат со нив поднесувајќи ја измамата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Вгледан во светлата што де се појавуваат де се губат како пот на вжарено чело, и го варакосуваат запрашеното џаде и шумата што брзо потонува во мракот, кој знае кој пат се забива, се вгнетува, се вгледува одново и одново во патот што го помина и се повеќе се вгнездува во него, зашто на него порасна и, иако е сакат, се храни со надеж дека, дури и дооден, ќе го дооди.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Еее, Братољубе, Братољубе, кој знае што паметен човек си ти, - воздивнав, и во тој момент немаше суштество на Земјината топка на кое повеќе му завидував одошто на тој умен и сезнаечки Братољуб.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Еве да се предадеме, но ќе треба уште овде да се договориме како ќе се браниме на судот; барем едниот да излезе надвор и да им објасни на војводата и раководителите дека не сме криви и како попаднавме во оваа клопка.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Дури, се чу еден глас дека ни на тој Ѓунијата не му била чиста работата со Русите. Кој знае!...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
— А бре, кој го знае дали има, бабо, токо и да има кој знае дали ќе ми даде.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кој знае? Различно доаѓаат работите.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Толку ми е непријатно поради неговиот бел гол газ положен пред мене како погача на софра врз гроб кој знае чиј.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
А кој знае дали беше пчела тоа што го касна, и кој знае дали беше Мравеска пчелата. 230
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Во неговите уши, кој знае по кој пат, одекнуваа тажните звуци на војничката труба.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
„А кој знае, можеби Иван Степанович самиот ѝ покажал со прст на него. На мој Ролан“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Сигурно не му текнало да се исплаши, или кој знае како, брзо-брзо тој го отклучил катинарот, го тргнал резето и го кренал капакот...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
А ти, ти кој знае каде скиташе. - Се расправав со оние од џипот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
На нивните мажи, кои знаат со какво благо располагаат и дека можат со тоа богатство да се насладуваат кога сакаат и колку сакаат?
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
- Навистина сфатив! - му реков пред да истрчам - Ја разбрав пораката команданте.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Други пак, напротив, може да гледаат на работита сосема поинаку.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Не беа како обични наставници што те водат на летување, туку како другари, повозрасни другари кои знаат што сакаат децата и знаат како тоа да им го овозможат.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
ДЕПА: Ајде, молчи тука! Ќе помислат кој знае колку си лош.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Еден од четворицата раседнати мажи стана, направи два-три чекори на кај нас и небаре се знаеме кој знае од кога, не поздрави со насмевка и со цела ширина на рацете не води кон празната маса.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Кој знае како мина оваа година неговиот роденден?
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Колку од нив, кои знаеја, си намигнуваа зад неговиот грб?
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
- Ги гледаш возовите, а тие идат од далеку, кој знае од колку далеку.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Планот на париското метро ја одредува со својот мондријановски скелет, со своите црвени, жолти, плави и црни гранки пространата но сепак омеѓена површина на исфрлените псеудоподии - а тоа стебло е живо дваесет часа на секои дваесет и четири, немирниот хлорофил протекува низ него со точна цел, ту се симнува на Шатле ту се качува на Вожирар а ту преседнува кај Одеон за да продолжи до Ла Мот-Пике, двесте, триста, кој знае колку можности за комбинирање за секоја кодирана и програмирана клетка да може да пристапи кон еден сектор на дрвото и да се промолкне во друг, за да излезе од галеријата Лафает и да остави пакет со пешкири или некаква ламба на некаков трет кат од улицата Геј- Лисак.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Кој знае. Месечината е можеби всушност на свој начин банална муцка.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
И јас ги оставам нив, кој знае зошто.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
„Од тоа што ми го прочита точно е само она ‘стар психоаналитичар’.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И колку што подигна нога за да го стапне, се втурнаа мажите, и го спречија. Кој знае, може ќе го убиеше... Ама него за малку што не го убија.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Имаше да се носиш со различни луѓе со секакви општествени потекла, од разни телесни типови, со различни појави, со разни родови стилови, од разни општествени класи, со разни сексуални вкусови и практики, а понекогаш (така им беше на Белците) и од разни раси.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Подеднакво е сигурно дека повеќето ќе ги сметаат за најконтраверзни.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Како пред него да беа сите оние порочни грозоморници од времето на некој негов кој знае кој и каков дедо што со браќата донесол од прекусвет, од некој град на Турција, проказа, порочни грозоморници: сипаничави измамници со преостри ноженца под антериите, грешни старци со мирис на лој во брадите и момчаци со навики по кои лудуваа тие старци, цицачи и голтачи на ашиш, просјаци што ноќе стануваат убијци за дупнат грош, играчи со зарчиња, продавачи на деца и крстени девојки.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Кој знае дали во овој живот ќе имаме можност повторно да се видиме?
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Кој знае дали ќе го направиме!?“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
А ти, како ти е, името, бре, што по цели денови клинкаш де ваму, де таму, место да седиш во бараката како што седат сите падавичари, и ти како овој, муабетиш со војникот и кој знае дали не му го матиш умот! А?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Откако ја изеде својата порција шпагети со сос од патлиџани, грашок и шампињони, од салветата што му беше приложена до чинијата направи десетина мали топки и со некаков ластик кој на кој знае кој начин се најде во близината, се обиде да го гаѓа својот пријател сликар, на што овој се навреди и побегна.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
„Секаде каде што ќе намине смртта се случуваат сосема обични а сепак чудни настани кои за жал остануваат недоразјаснети“, беше заклучокот на татко ми изведен од чудната смрт на неговиот помал брат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Затоа не е нималку чудно што главниот дел од тнр. grunge лидери во текот на претходната година јавно се беа фатиле за повторното, по кој знае кој пат откривање на “корените”.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Другите два листа беа фотографии на водачите, стоеја тука од првото лето кога ја пуштија пиланата, имаше нешто чудно блиско во погледите на тие двајца луѓе, во чија што топла и сериозна загриженост Змејко многу често сакаше долго да гледа, мислејќи си ги своите мисли, не бес насетување и на змијарникот на своите сомневања, но и секогаш изнаоѓајќи нешто толку едноставно и срдечно, што би можел да им го рече на тие двајца луѓе, за кои знаеше доста.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Јас су стар, кој знае дали ќе сака да дојде, дали и се остава Рожден, роднини, другачки.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Но има еден прозорец зад кој знам дека дишеш, и тоа, гледаш, ме теши.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Најпрвин пукнатинка во лакот, потоа цепутка во дрвото, а потоа кој знае што ќе се случи, реков речиси на глас, но бев навистина среќен кога забележав оти никого не го потресе мојата олелија.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Признај дека така си велеше, другар Даскалов?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Поднаучи Мехмед паша многу за историјата на градов: сам бараше, читаше и вртеше стари ракописи што ги порачуваше дури од Цариград: беше и еден од малкуте Турци што не беа докрај опијанети од славата на полумесечината: и кој знаеше дека и пред нив овде имало не само живи, туку и славни.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Следниов цитат е извод од писмата на бивш пациент кој знаел за моето интересирање за потребите во околината. Ми го испрати др. Хофер.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Можеби и таа би била среќна, кој знае...
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Си реков и нејзе со нас кој знае како ѝ е, потоа сакав да го заборавам овој настан.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Можеби се присетувал да се сети што треба да стори или кој знае што.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
- Само кој знае што е, - рече Србин.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
— Како не ќе дојдат, џанум! Та еве сме.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А таа можеше тоа да го прави со часови, или барем така се чинеше, кој знае!
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Токо, кој знае она шо ќе рече.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Да не беше ти и ова куќарче твое, кој знае уште колку вода ќе истечеше по Дримон додека ставевме венец. И кога ќе ставевме!
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Тогаш Рада по кој знае кој пат повторно ја распосла и отвори својата душа пред тетка ѝ Јана.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И додека Јосиф нивни Акиноски го собира планот, откако пред тоа д ќошевите ги истава камењата и додека потоа го прави тутурка, тој, Максим Акиноски, претпазливо, ги симнува панделките од писмото, а за тоа време и после, додека го одвиткува, на сите другите им вели После, откако ќе го прочитаме писмото, кој знае сам ќе се потпише, а тие кои не знаат ќе се потпишеме или јас или Костадин или Јосиф.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Такво прашање поставуваат некои од пријателите на татко ми и мајка ми, а особено оној чичко Гоце, од Берово, мајтапчија и подбуцнувач, кој не пропушта прилика да ме зајаде.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сите се испонасмеаја, освен ние браќата кои знаевме оти за нас се зборува, ама не знаевме што е тоа што старите ни го кријат.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
По кој знае кој пат таа вечер, Дарко воздивна.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
— Кој знае! — се чуди Крсте и ја врти главата, ама и него го поколеба народната поговорка.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ете, јас су брго дојдена од Солун. Немам ни кошулка, ни саѓиика. Co виа ѓупцките дали ќе ме сајдиса. He су работила побрго, кој знае дали ќе може да му а гледам куќата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Јас многу се радував и си замислував дека кој знае што ќе станам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
А вечераме што да нема поубаво. Кој знае и господ дали вечерал така.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
-Или да стигнеш на погрешно место... Или кој знае што...
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Може и да не се, ми велат, кој знае што се.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сепак е тој професионалец кој знае да разликува војна од мир.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Ливајн се насмеа со широка идиотски пробесена насмевка за која знаеше дека му оди на нерви на поручникот.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
После кој знае што станува кога спиеме, кога не гледаме.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Не постои магаре што ќе го врзат за дрвото, а да не си го издрапа задникот од него“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се нишавме двајцата во самарот, стиснати еден во друг, врели од возбуда која не смеевме да ја покажеме, та молчевме или само повремено ќе изговоревме по некој збор, за да ја свртиме трагата од возбудата за која бевме свесни и за која знаевме дека е забранета.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- Ами кој знае, му велам јас, кој треба да знае? - Господ, вели војводата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Некои не се воздржуваа да земат повеќе јадење, за под перница, зашто кој знае, можеби ќе снема, како што се случувало во партизани.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Погледнуваа под кревети и под клупи, кој знае зашто ја помрднаа органата, ги прашуваа стариците кои со страв го погледнуваа Паша Емиљевич, но столчето не се пронајде.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Од тука, сестро, - рече една од жените – не одат книги никаде.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Чекај, - шепна Нумо. Двајцата застанаа пред големиот црвен плакат.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И како трето, а јас и досега мислам дека тоа е најглавното, како трето, него го објавија!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Возачот Бешир сѐ уште не е дојден. И кој знае дали ќе дојде!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ако е искрена таа ќе го пронајде зракот светлина и повторно ќе се роди во срцата кои знаат да страдаат.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И уште ова: понекогаш господинот Призрак упаѓа во таква специфична состојба што не може да изусти ниту збор; при таквите случаи, кога состанокот на Силите на Доброто веќе е закажан или неопходен, господинот Призрак, во својот замок-музеј, наредбите ги пренесува или со помош на со сенки испишаните букви по ѕидовите, или уште понеобично: со помош на низови од слики (скоро како стрип!) кои доволно јасно (иако понекогаш потполно неја­сно, па доаѓа до хаос!) објаснуваат што всуш­ност (Бедмен, Мики Хаос и Јанус) треба да направат.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Повремено фрлаше куси, дискретни погледи кон авторот кој знаеше дека овој се труди да види кој е натрапникот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Абре пес да им ебе мајката, до што беше чурук човек одовде до Битола и кој знае до каде, се исповрзаа како свински црева и ела претни ако можеш.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
ТРОШЧЕЈКИН:... да бегаме, - а ние кој знае зошто постојано одлагаме и си седиме под палмите на сонливата Ванпука.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
(Нѐ пресретнува нивната насмевка. Нивниот од. Нивната силуета иако знаеме дека не треба да се овде.)
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А и на многу други настани, за кои знаеја и помлади луѓе, како што бил пожарот на некоја Ѓурова колиба, кога изгорело целото стадо па стопанот умрел од мака, па некоја зима кога волците направиле пустош по колибите, кога многу стада биле преполовени или сосем уништени, па нивните стопани ја напуштиле планината и никогаш веќе не го обновиле колибарството, - сето тоа и многу други случки, раскажувани по многу години звучеа како сказни, како измислици.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Еден крупен човек кој го крши своето тело преправајќи се дека е никој и ништо, кој знае како се нашол тука поради тоа што е близок пријател на некој од послугата.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Но Моше бен Азај не можеше да се оддели од чудесниот камен, туку го чуваше во едно ковчеже, засолнето во скриената преграда во ѕидот за која знаеше само жена му.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Ми тропна под прозорецот и ме извести дека работата и натаму е лоша и кој знае до утре што ќе биде...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Можеби не си сакал да се изложиш на нив, но многу избор немаше. ‌„Сѐ уште се сеќавам на страшната, вртоглава возбуда од моите први харања по геј-пабовите и по геј-клубовите“, пишува Џун Томас во извонредниот омаж за улогата на геј-барот во геј-историјата и за геј-заедницата, „на трепетот од пронаоѓањето други лезбејки и геј-мажи во сета таа нивна прекрасна, тмурна, сјајна, лигава разновидност“.442 И како тоа да не беше доста, новата јавна геј-култура практично гарантираше дека луѓето што се селеа во некоја геј-енклава ќе запознаат многу старовремци кои знаеја поискусно да бидат геј и кои во таа работа беа пософистицирани од нив. ‌А згора, тие ветерани на урбаниот геј-живот честопати имаа фрапантно милитантни, бескомпромисни, антихомофобични, антихетеросексистички и антиглавнотековни политички гледишта.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Затоа и сега шо ми велиш за ваа кучка, внучка ми: со сето срце јас ќе ти поможа, токо кој знае дали ќе a кандисаме.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Подоцна се дозна дека Едо не сакал да оди на училиште затоа што учителката, веројатно бидејќи така мило дете или кој знае што, го ставила да седи во иста клупа со некое девојче.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Светот во кој досега се движев е без вера, но не и луѓето кои живеат во него и требаше да ја сретнам твојата мајка за да сфатам и да се уверам дека има луѓе кои знаат да веруваат и да се надеваат во продуховеноста на денот, ослободени од демоните.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кој знае не ли ќе се сретнат еднаш тие на вселенска журка, на која Сатурн и Венера ќе пеат своја песна: Сонцето ум изгубило и се заљубило!
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ги стави сите под тој именител веднаш штом меѓу нив го препозна извесен Миле од Прилеп кој се занимаваше со увоз и извоз на кој знае што.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Не ми кажаа кој знае што. Си отидоа.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Кој знае до кога ќе тераше вака ако некој однатре не му свика да ја остави.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Но дотогаш, кој знае каде ли уште нема да стигнеме.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Се симнавме на калливата улица во селото кој знае каде, пред куќата на тој човек.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Како и да е, има навистина премногу слоеви за читање кај Гринавеј („Бебето на Макон“, на пример, може да се сфати и како филм кој медитира над фамозното транс-историско непријателство меѓу иконофилите и иконофобите?!), но тонот на апокалипсата секогаш е доминантен, не давајќи му кој знае колку простор на, од друга страна сепак прекрасно рафинираниот хумор на Гринавеј, многу суптилно ужлебен меѓу „литерарното“ и филмското”; сарказмот, велам, сепак доминира и често дотура прав врз и онака распаднатите кулиси на еден одамна умрен свет.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Сиротата таа кој знае, пак, нејзе каква ѝ беше намерата, мислам дека ќе се срушеше кога нè виде како седиме еден до друг и смирено разговараме, држејќи се за рака.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Значи: ми се случува по кој знае којпат, несреќен читателу, јасно да ги гледам нештата онакви какви што не се, и тоа да ми предизвикува едно тивко задоволство.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Ја паметам како ги подготвуваше јагнешките цревца за првомајските празници.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
-Семирамида, додека ја гаснела светилката, рекла: „Како што јас, убиец поради светлината, затемнувајќи се себеси, ја згуснувам темнината.”
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Кој знае дали заљубен. Многу му беше мила.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
— Море, кој знае, баси го, да ли ќе го препрчиме; како ногу корен ватил! — се јави пак некој скептик.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Има работи кои знам да ги правам многу добро, но овде тие немаат цена.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Тој кој себеси се сметаше и кого го сметаа за исклучително стабилен и промислен човек, човек кој знае што прави, сега не можеше да си ја прости фриволноста што си ја дозволи.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
- Фајде нема ле душо... - прекинува гласот, секнува и кој знае, се прашува ли, дали фајде нема од шеќерната калеша чупа која е неверна или од утехата што самиот си ја дава.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Кој знае... Можеби грешиш... - Грешам, не грешам, го сторив...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Еднаш некако, кој знае како, го измолив да појдеме во Росуље.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тргнував од впечатокот дека во вашиот живот, во секидневието, а и со оглед на твоите години, за осаменоста и не постоел кој знае каков простор.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
ЧЕТВРТА ПОЈАВА
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
кој знае да свири на гајда, прашува со полна уста јадење, и ние со очите го предаваме Флорина Богданоски и Флорин ја донесе гајдата и ја наду и војниците почнаа да ѕенѕаат со газот и тогаш се налути тој старшијата и од раце му ја дрпна гајдата на Флорина Богданоски и, гледај како се свири, му вели и ја дуе гајдата одново, му се црват образите, му се шират како и гајдата, и војниците стануваат, се фаќаат околу трпезите црквински, пијана работа, се фаќаат околу трпезите и после нѐ натераа и ние да играме, а тој свири, беше знаело мртвото, ако војник, беше знаело да свири и ние се фаќаме, било пишано да играме пред мртвите,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А кој знае, всушност како ќе биде?
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Лесно ги прибирав двете нозе, затоа што тој месец, кој знае зошто, изгубив многу од килажата.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ги хранел толку добро што одредот или тој Ѓунијата, кој знае кој, решил животот на Сврделот да не смее да биде изложен на опасност.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
А старецот, копајќи со рацете во изворот, откопа едно грне со жолтици, што некогаш кој знае кога, и кој знае зошто, некој го беше скрил тука.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Јас вистински си ги држам гениталиите во дланката, но како да сум ги заборавил, кој знае од кога не сум ги префатил и превртел во дланката.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Да не беше така, и да не се оженеше толку млад со стрина ти Ката, - имаше обичај да рече баба ми, - кој знае до каде ќе стигнеше.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
А и онаа приказна за сонот во прегратката на војникот кој знаел да бакнува најтопло иако тоа го правел преку превезот на ноќта!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
На Запад не успеав да привлечам кој знае какво внимание. ÂÂ Дали сте подготвен да ја поднесете сета одговорност, па и онаа драстична? ÂÂ Јас сум слаба личност, но кога нешто е важно за мене сигурно ќе го направам тоа.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
„... Пандо, таа ноќ, кој знае како и зошто, дали нешто му било шубе или се разбудил, му се кренал сонот и немал што друго да прави, да ти реши на полноќ да оди да погледне.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Можеби во селата, горе во планината има луѓе кои знаат. Ама тоа било одамна.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Таа треба да остане каква што си беше.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Во својата контроверзна одлука судијката го отфрла сведочењето на единствениот сведок кој и беше директен учесник во настанот, на база на соседски и пријателски однос меѓу него и Јакшиќ, а го прифати сведочењето на надзорникот кој беше и единствениот кој знаеше да работи и кој ракуваше со машината.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Вклучително и можноста тој да е, да речеме, некој руски Евреин. Примерно. Или кој знаеш што!
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Таа му била секретарка или кој знае што лајно таму во Охрид на директорот на некоја фабрика за машински делови. Ама знаеш каква џадија... И сега косата ми станува...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Било, како ние што викаме „аирлија работа“. Ќе те мислат нем, ако не речеш „аирлија“. Ама кој знаел. Дури отрпнавме, многу глави се скршија.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Многумина чуле за него, но ретко кој знае точно кај се најдува.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кракатау: А јас сум Ајван.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Длабок татнеж дожд од сладострасти упатени таму некаде. Ќе стигнат ли, кој знае?
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Кој знаеше тогаш дека кожата му била со две лица.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не знам дали тука во Перењас ќе најдете некој кој знае за такви гробишта.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Од Бањи до кај вас, горе, патот ем се витка ем се качува.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
— А пренесла, бре, болка да а отепа, кој знае како не а ватиа?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Сѐ ми е некако надалеку застанато, ко кој знае каде доведена.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Пред нас избришани траги, а зад нас и нашите траги се бришат. А кој знае дали оставаме трага.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Отишол по дрва во коријата, му беше редот да собере дрва за кујната, и кој знае, како го однесе ѓаволот во пештерата.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Толку чудесно се усогласија што во хотелската соба се вратија по затворањето на ресторанот, ни едниот ни другиот не знаеа кога заспале и кога, кој знае во колку часот се разбудија, продолжија да водат љубов така што го пропуштија појадокот и од собата излегоа дури околу еден попладне, кога сериозно огладнеа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Се сети: чавките вчера, или завчера, или еднаш, кој знае кога, имаа кралска гозба.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Кај Данте, душите на оние на кои страста им го заплеткала разумот, на забранетите љубовници (Семирамида, Дидона, Клеопатра, Елена и Парис, Франческа и Паоло – извонредно друштво!) „пловат како чапји“ Лепет на невидливите крилја: зборот, чапјата – Ardea, кажан, под песок и книги, кој знае кога, во нечиј страстен љубовен крешендо, или во внатрешниот монолог на непознатиот, долетува, по мистериозната, музичка аналогија, во она што го запишувам.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
„И знаеш што утврдив, мила“, ќе соопшти, како да открива кој знае каква тајна.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тоа повеќе го провоцираше, па ако продолжев, кој знае што ќе ми направеше.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
- Што? Зар нема да се видиме? - Кој знае... Војна е...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ништо поцврсто не ги поврзува луѓето, како делењето длабоки чувства.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Јас не добив хонорар за него, кој знае зашто, а тоа е мошне неправедно, затоа што веднаш по објавувањето на расказот, претплатата и продажбата на весникот се удвоија... 166 okno.mk Истите завидливи, зли јазици, оние кои се обидоа да го сврзат денот на моето раѓање со некаков си друг празник, го сврзаа и фактот на зголемената продажба на весникот со почетокот на руско-јапонската војна.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
ЛОКАЛНА СЦЕНА Seth Tobocman 76 Margina #22 [1995] | okno.mk Во Локалната сцена најнапред го имаме скулпторот од Скопје, Ибрахим Беди (36), еден, така, лирски и метафизички дух кој знае прилично работи, посебно за оние јазолни мултикултурни точки на нашиот град, а бидејќи ние сме, се разбира, мебиусовски маргини врз кои миговно фрчат разлики/рабови, за нас Беди е благодарен соговорник.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
А ние луѓето, кутрите, се раѓаме на едно место, кој знае каде ни е судено да умреме!“
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Да ме беше ти кој знае до кога ќе се влечеше нашава работа и на кој крај ќе излезеше.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Луѓе кои знаат дека одразот во огледалото не е нивен, а сепак му нанесуваат шминка и ја поправаат фризурата пред да го пуштат надвор. Туѓи одрази шетаат низ град.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
- Мене „Малиот принц“ не ме воодушеви кој знае колку.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Имаш милиони, а се облекуваш како евтина дроља! (На вратата заедно со Дики се појавува црниот џин Кени) Еве, Тики бој, каде што ќе дојдам на своите најблиски им носам подароци!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Некоја животинка го гледаше в очи кој знае како заскитана меѓу неговите зборови.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Ако ја видиме мама, што ќе и кажеме за Коста, а?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И кој знае дали утре или задутре нема да ни обесат попогрдни имиња и да ги плашат со нас сопствените рожби?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Откако ќе се запознаеја со тие луѓе, со нивниот поголем пркос, со нивната софистицираност и самоувереност, новодојденците од провинциите честопати наидуваа на сериозни предизвици за своите претпоставки, вредности и претстави околу вистинскиот начин на кој треба да се живее, да се биде геј.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Преклонетоста на неговите раце се престоруваше сега во некаква тромава отпуштеност, која знаеше само за тоа дека преку денот тој доста се намачил и дека сега треба макар и само да се спие.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Кроце, како кривец кој знае што сторил, Гоце влезе внатре.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Дојдоа од Сук.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Уште не знаев дека и таа несреќа може да не снајде бидејќи не знаев за постоењето на иследниците.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мислам, тоа беше првпат да се најдам во ситуација во која знаев дека сум во право а ете, моите аргументи, колку и да беа разумни, колку и да беа исполнети со сите оние додавки што го осмислуваат животот, како што се моралноста, правдољубивоста, коректноста, дружељубието, и многу други, во случајот кога ја играв партијава шах со пријателот Господ Саздов звучеа шупливо, како да се изговорени од исушени лисја паднати одамна на земјата, и тоа изговорени од нив додека биле во состојба на умирање.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Па, - прозбори Кире - кој знае дали онака, како што живеевме со Маријанти, кој знае дали ние бевме во лудница или Ѓорѓи?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ни дожд, ни магла, кој знае што е.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Кај казнивите дела против правосудството постои и делото „Поднесување лажни докази“ според кое тој што во постапка пред суд или во управна постапка ќе поднесе докази за кои знае дека се лажни, ќе се казни со затвор од една до три години.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
„Кој знае немски?” 'рзна офицерот.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Но, да навратиме во предлот на своето детство, кој знае колку векови одалечено од нас. Зошто?
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Главно, за тројцата главни (Даркер, Пајо и Дипигус) се испреплету­ваат секакви (против­речни) приказни; дури се смета (“во одредени кругови”, за разлика од некои квантни квадрати расфрлани по космосот) дека Даркер, Пајо (Ентропија) и Дипигус се само маски!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
- прашува Пајо; очигледно не сти­гнуваат кој знае колку длабоко до нив таин­ствените зборови на нивниот господар.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ниту опуљ не свртувам кога им крцкаат чизмите и кога се чигават пред луѓето и се дерат за победата во која кој знае дали воопшто веруваат...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
„Сепак е итрица која знае да игра топло, ладно. Значи, не скока во прегратка туку-така.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ја одолжив посетата колку што можев повеќе, а додека водев мошне жив разговор со министерот, на тема која знаев дека секако ќе го заинтересира и возбуди, целото внимание ми беше насочено кон писмото.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
ЉУБА: Секогаш, кога чекам гости, јас кој знае зошто, мислам, дека целиот свој живот така си го испустив. Не, подобро малите...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Можеби денес сликам повеќе како „дете“, кој знае?!  Литерарните чкртки ги вадиш од својот долгогодишен „Гневник“, не?  Да.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Што и не звучи кој знае колку пофално, со оглед на многу нискиот квалитет на нашата проза.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Брзајќи и без многу зборови го напуштив. Утредента тој секако требаше да замине на одмор некаде во Германија или кој знае каде, па така не се ни потрудив многу да се збогуваме.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Човекот од кого ги добив првите часови од уметноста беше Emilio De Antonio - кога го запознав, сѐ уште работев како рекламен цртач. (...) Де беше првиот човек за кој знаев дека рекламните цртежи ги смета како “вистинска” уметност, и тој направи тоа, на тој начин, да го види целиот Њујорк.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Сепак, пред да заноќи се случи нешто чудно.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
„ЏЕРОНИМО“, важно ни го кажа Љупчо, небаре изговара нешто најважно на светов.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
И по кој знае кој пат ќе се почувствува "заглавено", во град на дивоградби и лоши луѓе, во јануари кој никако да мине, во минус на тековна, во плус на килажа, во свет кој станува сè понесигурен и понапнат, во сопствената кожа.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
- И велиш бездруго ќе не примат? – прашаше кој знае по кој пат Мече, вртејќи со глава како да не му се верува.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
АРСО: А, кој знае, тврдоглави се тие. Уште кога е за адет.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Било договорено учителот Прнаров, кој знаел за планот, да ги изведе учениците на шетање надвор од градот.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
И кој знае дали и мене, ако останам жив, нема да ми залепи нешто затоа што правев во Отешево и дека сега ви кажувам за Отешево...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
А јас кој знае колку трчав по неа.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Најдовме брашно и лој, цели погачи.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Наеднаш, како што човек прави понекогаш со книга за која знае дека ќе ја прочита и препрочита секоја нејзина страница, ја отвори на друго место и се најде кај третото поглавје.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кој знае кога, некој си добар човек, Мирчо од селото Брегово, ја направил оваа чешма за да им служи на жедните.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
„Природа, она добра, Рози, како добра мајка која знај што најдобро за нејзини деца.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој ќе помисли кој знае што.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Токо, пак, ајде да а вида шо домаќинка ќе биде, кој знае ошче какви ли новини не ќе внесе во ваа куќа?“
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кој знае колкупати така до смрт дојде, ама не било за тогаш умирањето...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Нарача еден шток. Потоа уште еден. Па уште два и кој знае уште колку испи.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Немав кој знае колкава инспирација да се вратам во Скопје, затоа што знаев што ме чека таму.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Зашто, вели загледувајќи се нанакај чифлизите, кој знае што си мислат агине гледајќи нѐ вака собрани, може си мислат кој знае за што се здоговараме.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Богами истрчав од канцеларијата. Да не ти објаснував колку ме насмеа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Знаеше добро, по кој знае кој пат во Партијата, ќе го прашуваа за намерите на кумот, за неговото класно потекло, за согласноста на родителите за името.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Си го поставуваше прашањето по кој знае кој пат кога ќе се споменеше Цветан Горски, па кој ќе биде поважен: јас или тој – емигрантскиот белоруски „потомок”?!
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Не повлече бранот шетачи. Кој знае колку ги има.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Не е лошо, - рече тетин Доне. - Одамна овде не се пука, ама кој знае.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- Е, па и не е кој знае колку убава.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ташкент - прочитаа тие кои знаеја да читаат кирилица.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И кој знае кој сѐ не, од прилика до прилика, во улога на помагач на Добриот: господин Призрак. Margina #21 [1995] | okno.mk 87
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Велат Пандо таа ноќ преспал запретан во слама во племната, ама кој знае.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
- Нели? - се засмеа по кој знае кој пат Дуда и го мувна својот Џорџ со левицата во испакнатото меше.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
4. Биди подсмевлив колку што е можно: млад човек, кој знае како да исмее и да се пошегува се бара во најдобрите општества како богатство.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Бидејќи, кој знае, можеби токму историското слепило е онаа смртна болест на машкиот свет?!
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Потајно насетувам дека бесот, со кој тргнал кон Виена, е всушност насочен кон тамошниот стар психоаналитичар: бидејќи тој е неговиот вистински и главен непријател, философ кој ја раскринкува неврозата, голем разбивач на заблудите, некој кој знае што е што и добро ја познава изворната генијалност.’“ Потоа го остави написот на масата, и рече: „Со колку суптилна иронија Ман го напишал ова!“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Надвор врне, студено е.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Кој знае како ќе ми биде таму.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Денеска мојот подарок за тебе е ова африканско чудо, а утре - кој знае!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Немаше тука бирање со кого ќе се дружиш и дали ти биле по мерка, дали биле од оние типови што ги цениш и што би сакал да ти бидат пајташи.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Да се видиме и да си го кажеме тоа што ни е во срцето, да го кажеме додека не е касно!
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ако рече некој дека не е така, ќе добие само иронични насмевки, од оние кои знаат дека е така.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Гледаш, еве ми го нокотот. А автенцето - каде ти е?
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
А во врска со последиците само ќе додадам дека човекот е такво суштество: со негодување ги дочекува настаните за кои знаел дека наскоро може да се случат, но ете, тие се поиграле со неговите предвидувања: пристигнале порано, иако можело да се случи да пристигнат и некој ден подоцна од планираното.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Еднаш и имам речено на мајка ми кој знае колку ќе бевме несреќни нашите мисли ако ни се испишуваа и на лицата?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кога, по кој знае колку време, се освестив, ја видов раката како дрочна пијавица, надуена гасеница.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Патем кој знае зошто свратил кај овоштарникот и кај старата круша.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И, кој знае, можеби затоа девојките со патерици, безоки, со обезличени образи, со истрижени глави, со лузни, со се уште незатворените рани, со празни ракави од воените блузи, со тешки војнички цокули, ни изгледаа толку убави.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Помисли дека тоа можат да бидат сосетките од нејзиниот кат кои знаеја да дојдат за позајмица на кафе, шеќер и слично.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Кој знае што понатаму се случи на покривот, и со коњите и со покривот, но овде во дворот, пред влезот во мојата куќа се најдовме лице в лице со времето.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ма не, само што кој знае какви сè не гадови длабочински ријат вон светлините на паланечките медиски рефлекторчиња, па затоа овие игри со зборови, не за друго), тотално соголено просташтво за кое гласате.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Инаку зошто некој го турнал во едно од тие бурињата со боровинки и му го ставил капакот одозгора и да го најдат дури во Битола или кој знае кога и каде.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
А пак на Боге кој знае какви инструкции ѓаволот му давал?“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И таму има потреба од девојка која знае да става вендузи...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Речи дека човекот си имал ангел, вели, оти ако не беше ангелот со него, кој знае дали јас ќе поминев оттука.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кој ги слушнал Каљостро и Кракатау - доста му е, кој не слушал - не пропуштил кој знае што (плус може да ги чита овие палимпсести, или фалсификати, ако повеќе љубите), но емисијава ќе остане така да лута низ етерот ко некој чуден документ за една мала, кревка андерграунд сцена, во еден “толку мал град што и глувците таму се чувствуваат стеснето”.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
А ти за едно автенце двапати се колнеше во мајка, а јас ништо не ти пререков.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Напорот толку многу ја измачува што таа се буди во премореност како кој знае колку тешка работа да работела...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
— А бре ми, кој знае шо да ти реча, ама и мене некак непара ми се седи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Добро, простете ми, не сум сосема сигурна што од ова е речено а што е плод на моето вообразување, но од ваквите гледања на нештата, како и од заклучоците што можат да се извлечат од нив, можам само да се оградам (се разбира од ова место каде што се наоѓам сега и од кое за жал пораките нигде не втасуваат).
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Отпочнува, кој знае која по ред, верзија за животната љубов во приказнава на мојот мелодраматичен пријател, кој, гледајќи низ мене, продолжува да рецитира: - Летото ни беше климакс.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
„Кој знае... Можеби малку и потамина зборувам, ама јас и самиот барам да најдам што се случило.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Во тоа време за тој филм воопшто не размислував како за меѓаш, но кога сега ќе погледнам наназад, тој навистина го означи крајот на периодот во кој правевме филмови само за да ги правиме.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Да не се појавеше Министерството за култура кој знае дали ќе успеевме да ги објавиме и тие пет книги.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
- Има ли некој кој знае да го чита ова писмо? - На англиски е.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ги заслепила агите, потиснала некој онбашија, му намигнала на некој чауш, и тие сиромаси заслепеле, та и топови да носела ни ги видувале; — го заврши Шаќир разговорот за Митра и пак почна со други шеги.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Понекогаш би собрал нешто од Вин, која беше прва за која знаев дека се облекува во S/M фазон.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Како и да е, не можам а да не ти речам: батка, како и обично на прав пат си, иако може да произлезе дека си ја згрешил насоката!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Има посебна сигнализација за сообраќајот - внимателно ѝ објаснуваше Саво како да беше некој кустос, кој знае да ги објасни сите детали за Петроварадинската Тврдина.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ајде, нека му е аирлиа, токо . . . кој знае па таа Рожденката дали не ќе одврзе да раѓа па да се нап'не куќата и да нема децата каде да се огреат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
ТЕОДОС: Ме покапале в црква со свеќа... Си прават ќеф... Гледај, Параскево, влакненце...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
„Можеби таа има менструација, тоа може да влијае.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
- Не, за постариот Љубе? - праша тетка ми, божем тоа нејзе кој знае колку ја интересира.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Кој знае колку страдал во животот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
ТРОШЧЕЈКИН: Има илјада работи, што треба да ги решиме, а ние се занимаваме кој знае со што.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Забележуваш како настапуваше: Мој, па мој Ролан!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Иванов, за мене, веќе смислува нов Ѓорче Петров, го именува веројатно Димо Хаџи Димов или кој знае како, и се готви, веќе утре, да ми го порача мртов, со истата закана - ... дека ако не отиде главата на тој нов Ѓорче, ќе отиде - мојата.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Можеби најважното. Впрочем, кој знае дали и економистите знаат што е економијата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Работиш, чепкаш и в раце ти доаѓаат предмети што лежат в земја илјада години, предмети што ги изработувале и употребувале луѓе за кои знаеме само дека постоеле, а како се викале, како живееле, какви судбини имале, не знаеме...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Та кој знае, та шо знам, ами дали ќе дојде". Mope со едно мануање не се сече дрво бре, будала еден.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тогаш момчето ми имаше петнаесет години. Машкото ми растеше како фиданбојлија.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А потоа кој знае зошто, налутено додаде „Како да сум оној багрем покрај шардаванот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Исто како што може да се покаже дека темите на недостижноста и сексуалната фрустрација биле пресудни за концепцијата и создавањето на “Етан доне..” -елементи за кои знаеме дека се одраз на приватниот живот на уметникот - не е ли исто така можно сознанието дека постоењето на ова дете извршило влијание врз почетните идеи за темата и изгледот на “Големото стакло”, кое покрај другото е започнато во 1912 година, една година по раѓањето на ова девојче?
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Едно време емисијата „Неидентификувано“ (студентско радио, сабота во 20 часот) не беше таква и поради тоа, ко некаков постхумен перформанс, ко пијана рецитација над гроб - а богами и ко одбележување на оние побизарни нешта во нашиов беден медиски простор (емисијава на крајот само ја потврди таа беда, тој недостаток на визија и концепт) - пренесуваме неколку фрагменти од подобрите времиња на таа емисија, но, рака на срце, прилично изменети со scissors-hands сензибилитетот на нашиот литературен адаптер, П. Вулкански.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Совладувајќи го чувството на непријатност, авторот, кој знае зошто, се присети на поганото старче.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Кога се чувствуваме беспрекорно одлично и среќно ако не го поделиме тоа со вистинските луѓе, кои знаат да се радуваат и тагуваат со нас, таа среќа никогаш нема да биде целосна.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Тие што страдаат тие ја знаат и силата на љубовта.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Тие кои знаеја да читаат грчки, ги читаа на глас.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Се впуштија во потрага по столицата.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Тоа, Јосифовото објавено писмо во цариградскиот весник, многу христијани во Потковицата и во Прилеп, и некои кои знаеја книга и некои кои не знаеја, едни од други наизуст го изучија, како Оче наш, и секогаш кога ќе се ставеа со гркомани, за да ги лутат, го кажуваа: „Господине Гајдарјо!
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
„Ама не! Тоа не е важно за нас. Кој знае кога ќе положи. Не било едноставно.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ах, пуста Саветке, што немаш превидено и кој знае уште што ќе дочекаш... (си ги брише очите од солзите кои ѝ протекуваат).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Коса беше многу straight претстава, бидејќи, иако зборуваше за хипи животот, сигурно не беше негов дел - односно, можеби беше негов дел кога го напишаа Џим Радо и Џером Рагни и кога Том О Хорган го режираше, но многу брзо падна во рацете на оние кои знаеја да ги направат работите такви за да поминат кај широките маси. 130 Margina #15-16 [1995] | okno.mk (...) Прикажувањето на ****, кое беше во декември во Синематик - беше единствено прикажување на сите 25 часа филм без прекин - ги врати сите оние рани денови кога снимавме филмови од чиста забава, со единствена желба да забележиме сè што им се случуваше на луѓето кои ги знаевме.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Но, летото 63-та сѐ уште немаше суперѕвезди, всушност, штотуку ја набавив својата 16 мм. камера, мојот Болекс.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
А тоа значи дека беше изложен на многу разновидни идеи за тоа што значи да се биде геј и на многу разновидни стилови на геј-живеење.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Одредени детали се толку безначајни што ќе наидат на мал или никаков интерес кај обичниот читател, а поради применетиот систем на организација на текстот, информациите за одредени настани од животот на Дишан, тешко е, ако не и невозможно, да се пронајдат доколку каталогот не се прочита во потполност (иако е од некаква помош индексот на делата). (15) Меѓу безбројните нови работи кои ги дознаваме за животот и уметноста на Дишан од Ефемеридите, најизненадувачко и најинтересно е тоа што Дишан имал ќерка за која знаел но која ја сретнал дури две години пред да умре.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Ја исправа главата и гледајќи го право в очи Јосифа си мисли кој знае што сè се зборува сега таму, во Прилеп, по она што тој го направи на ан кај Богатиновци.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ти, Пандо, стар, осивен човек, седиш и кој знае што зборуваш со војникот и му свиткуваш цигара. Зар не се срамиш?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И кој знае низ колку патишта, непрегледно долги и далечни ќе изминеме се додека не се вратиме во нашите домови кои можеби ќе бидат обраснати со шипје...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Така е полесно да се одговори на немоќта и, кој знае, можеби и на неуспехот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А таму, зад темнината во моите очи, Господ со гласот на исушените лисја продолжуваше да размислува: - Замисли си што ќе се случеше некој од командантите да се впуштеше да им го опишува на другарите сѐ она што се случуваше она пладне, а во тој исцрпен опис да нѐ спомнеше и нас двајцата како сеирџии.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Остана тој таму под ритчето, да му се миросаат коските, и кој знае дали ќе има некој да му запали свеќа... дали за на век ли ќе остане во мракот тој и тие покрај него?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Малечко беше клопчето и конецот го довлековме до тука, а пред нас кој знае колку долг пат се влече, по какви долови и ридови, по какви шуми и трапишта...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ако легнам, срцево ми трча, трча, па ќе го снема, ќе прескокне нешто и пак трча, кој знае кај трча и од кого бега.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се запишав веќе во шесто одделение и бидејќи бев висока по раст ми се чинеше кој знае колку сум голема.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Повраќањето ми помогна да сфатам дека сум гладна навистина, и кој знае колку денови, гладна.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
4.  Инаку, во нашиот Кривичен законик (1996) постои и кривичното дело „Злоупотреба на овластување во стопанството“ кое спаѓа во групата на казнени дела против јавните финансии, платниот промет и стопанството.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Требало да сфатам дека за жал ние сме само обични слуги на околностите. (Кој знае по којпат тие проклети околности!).
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Агент и адвокат на историјата кој е свесен за тоа и кој знае што е за народот добро а што не е.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Еве неколку фрази што требаше да ги напишам деновиве, но немав време, инаку под влијание на еден безгрижен Џек кој знае зошто егзистира Овде, ја знае ништожноста на своето битие, и ги одбира двете варијанти што во случајов (негов или мој) би биле (или се) најдобри(?) На човек кој излегол од затвор подарено му е правото да живее.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Баш во мигов, пак, Краснојарск е домаќин на тајната конференција на сибирските алхемичари кои се договараат како, без никој да дознае, да извезат црвена боја за фустанот на сопругата на американскиот претседател за свечениот прием во Белата куќа во чест на кинескиот претседател, отшто во белата куќа меѓу сите зналци и душкала има и такви кои знаат дека џиш црвената може да џишне на незгодни места, може да џишне мнозина, а богами може да џишне и цели народи, ако алхемичарите се вљубени во џишнувањето.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Кој знае што ќе смислат? Ќе направат некоја беља!
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Кутрата Ели, кој знае колкава потреба чувствуваше да се приближи кон некоја жена што ќе ѝ биде мајка, зашто мајка немаше, а јас, секако, многу малку можев да застанам на тоа место.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
V Господи Од пепелва на моево царство Народи мажи и сиромаштија. Прилега ним да им принесеш барем камен Со него да се хранат и да израснат Високо високо До откај почнува да се симиња Царството твое надолу Од тамо да го здогледаат Своето кој знае кое колено Што им недостасува.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Можеби, ако му раскажам, дека твојата сопружничка среќа не е баш кој знае колку голема...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Насекаде настапуваше отворено, бодро, со самочувствие на човек кој знае што е и што може да биде.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Значи, битно е тоа дека – теоретски е можно – работник кој тужел и по истекот на застарениот законски рок да успее да го добие спорот доколку тужениот работодавач не поднел навремен приговор за застареност на побарувањето!
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Грозница или не, ми бучи сѐ уште и толку многу во двете уши што тоа не може веќе да ме научи на кој знае што. Уште од војната ме мавна.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Го премерив Абраш и забележав дека, освен што е за половина глава повисок од мене, нема кој знае какви мускули.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Прогледај, поучен си, да светиш, созреан си, посложен си од фосфорот кој знае да свети ладно, зошто не е вичен да свети со топлина како тебе, како што те учеа од мал.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
На едно место, во една своја тетратка, по едно пијанство, од не знам какви причини, сум запишал: Тешко на оној кој знае да чита само затоа што претходно ги изучил сите букви и знаци на јазикот од кој чита; блазе си му на оној кој знае да чита и без претходно да го знае значењето на знаците; само тој вистински чита.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ем ништо не кажува, ем мисли дека кој знае што кажува и згора на тоа во крескавоста на нејзиниот глас има една таква наметливост.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Да биде иронијата поголема, беше одбиено и неговото барање за делумно ослободување од судски трошоци т.е. од плаќање судска такса,6 затоа што и тој и неговата сопруга, со која имаат две малолетни деца, се невработени и во тешка економска состојба.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Моите дома никогаш такво нешто не рекле, дури ни брат ми, кој знае да се шегува со мене, со цел да ме изнервира, ама сепак, таа тема не ја злоупотребува.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Неколку дена по добивањето на писмото, на улица го сретнав средниот син на стрико Бојан Дамански, Масим и со радост му кажав за писмото што ми го пратил стрико Бојан, со кое ми се јавува по една година од кој знае кое делче од светот, од кој знае кое ќоше од светот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
А кој знае, како е Господ не е никој, дотогаш може тие живи ќе се вратат.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тука се собравме за да ни кажат дека патот ќе не води натаму, а каде, има луѓе кои знаат.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Авни забрзано возеше кон Драчево, длабоко доживувајќи го, кој знае по кој пат, она што се случи пред десетина дена: смртта на Стерјо, брат на неговата љубовница Сања.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Можам да речам дека рафтовите никогаш не биле попразни.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А кој знае дали си ми син, кога си таков. Ти не ќе бидеш циганска крв, туку некој мелез.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Каква конфузија. Не би било добро - похотно шарајќи со погледот изговори тој.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Веќе се навикнати на брборењето на брестот, сфаќаат дека тој нема ништо против нив, неговата караница е со ветрот (кој знае, може токму поради нив).
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ќе ми прави друштво во текот на долгите часови кога од здодевност почнувам да запаѓам во депресија и се соочувам со прашања за кои знам дека мора да останат без одговор и неизбежно да се доживеат такви какви што ќе дојдат и ќе бидат, задоволно си рече тој.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Кога останавме сами Дуда ми се довери дека Џорџ бил многу љубоморен на нејзините гради.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Сè повеќе бев убедена дека е така, но спротивно на тоа, некоја лоша сила ме влечеше кон пустиот Запад. 7 Првиот пат кога седев на чаршијата, во кафе-барот во Западот, знаев дека судбината кој знае поради што, повторно ќе ме врати таму.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Имав потреба, кој знае што ми стана. Кој знае пак што си помислил.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Додека бескрупулозниот Вулкански продолжуваше да дроби: „Откако почина непри­косновениот господин бр. 1 на сцената на релевантноста практично се наоѓа само С. Јаневски и можеби пар просечни писатели, не кој знае колку особени по својата литература колку по својата граѓанска ориентација сееднакво вредна среде едноличниот пој на руралноста што цвркоти како смрдеа *Слика која прикажува вулгарен, гротескен или карикатурален настан од секојдневниот живот.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Можеби ќе проверат и кога ќе видат дека те нема, кој знае како можат да те казнат... рече со растреперен глас. – Изврши смена на стражата и врати се.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Но ти не присуствуваше на таа расправа и кој знае кои делови од приказната втасале до тебе.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А во неа цели купови вреќи, кутии полни со конзерви, со макарони. И кој знае што друго.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Немаше среќа со саканиот. Трагаше по кој знае што и не знам кој е крив за неуспехот на нивната врска.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Не се потам веќе. Кој знае од кога не сум се испотил. Тоа е добро.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Како што тврдеше и самиот Раде, Крстиќ умеел да сослуша, имал разбирање за туѓите неволи, личел на човек кој знае што сака а и татко му на тој Крстиќ кој изградил многу палати во Белград бил човек од нашите краишта.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Тоа беше како прв пат да запалиш електрична струја во куќа која знаела само за темнила и газиени ламби.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
- Мамо, - предложив јас, - не е кој знае колку убаво да си жена, нели?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
ТЕОДОС: Кој знае колку време ќе се матка онаа фатена во рацете со таа дамка.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Неа ја исплаши, мене ми си навика кој знае зошто...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Одвај има потреба да се каже дека најсуптилни применувачи на двомислата се токму оние кои ја измислија и кои знаат дека таа е еден простран систем на ментално мамење.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но кој знае зошто, тие во мојот живот секогаш се остваруваа.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
МЕШАЕВ ВТОРИ: Не кажувајте ми. Па ние со него не сме кој знае колку сложни.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Докторите станаа политичари, пејачите новинари и кој знае уште какви спојови ќе сретнам.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Дали некој наскоро ќе има трпение да го прелистува кој знае кој по број том на Енциклопедија Британика барајќи ја одредницата која му е потребна, па потоа следната која е во некаква врска со она што му е неопходно, доколку со притискање на копче обете ќе може да ги добие паралелно на екранот, или сукцесивно повеќе од нив, па и измешано.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Што била работата со Итар Пејо, кој знае да каже? – нѐ праша учителот.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
— Токо . . кој знае дали ќе му погодиме на браче Трајка.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Вујко ми, гордоста на семејството, за кој знаевме дека работи за некоја тајна, важна и добро платена служба, едно утро долго ме прегрнуваше. – Каде замина вујко? – ја праша мајка ми. – На пат ... ќе се врати, - одговори криејќи ги очите.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
„Кој знае, бре синко, според нишаниве што ни ги кажуваш, вистина како да си бил штрк“, му рекол татко му.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
- Здраво, - рече срдечно таа, како да го познава кој знае од кога и како да не е воопшто изненадена од неговиот изглед.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ногу е шерет, кој знае шо ќе посака, дали ќе крши лејка да се мажи толку брго!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Не заработувам кој знае што, ама свој човек сум...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Дури потоа ќе кренам грчко знаме...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И се тераат денови, недели, месеци. А може се тераат векови, кој знае.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Сепак немој да плукаш онака простачки низ заби, можеш да ѝ го исплукаш фустанот од странство на таа твоја Снеже, а тоа и не е кој знае колку пријатно.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Кој знае како ќе ми одговореше, а не ќе беше чудно ако ја наврти во мене и својата воздушна пушка.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Кога четата, по некое време, се префрли во училишниот двор врз висот на еден дол, Марко му шепна на Еда: „Кој знае што не чека!“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Таму го чекаше бестелесноста со која требаше да се соедини, за да ѝ пркоси на гравитацијата, за која знаеше дека ако еднаш ѝ се спротивстави, потоа секогаш ќе може да лебди во идеално бестежинска состојба.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
И кој знае што ќе направеа ако Пеце не си спомнеше дека еднаш кога добро беше најаден солца, испи неколку зглопци вода, а не десет вакви шишулиња.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
ПОЦКО: Ајде на брег!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
А старецот, копајќи со рацете во изворот, откопа едно грне со жолтици, што некогаш кој знае кога, и кој знае зошто, некој го беше скрил тука.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
- прашува Даркер, од кој знае која комора на самиот себе... 90 Margina #21 [1995] | okno.mk Дали и Даркер станува изгрицкан од мачното прашање за идентитет, кое полека го задушува дејствието и бавно ги хибернира на момент така раздвижените, толку забрзаните јунаци?!!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Иван, кој знае зошто, започнува бргу да го движи држалото на ковачкиот мев, со којшто се праќа воздух во каналот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Се чудам така и истовремено си велам: Боже, Боже, кој знае што глупости сум правел во животот.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Лапавицата ми го зграпчи гласот и кој знае каде го однесе.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ама и таа, кој знае дали заслужува некој, ете, вака да ѝ покажува дека ја сака. Е, а човеков...грев.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И кој знае колкупати си го поставува истото прашање: - Кој ли го измислил ова зло – убивањето? – дали некој ќе го искорени?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Веројатно имате право – реков. –Но вистина е дека јас постојано бев со помислата оти нешто ми недостига.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Прекрасни петнаесет дена! Дома како дома: свој кревет, своја соба, сѐ на свое место, не попусто се вели, секаде е убаво, ама како дома- никаде. Најубаво е дома.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кој знае чие ќе ти подметнат. Ти си одлепил сто насто.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Командантот нареди кој знае од нас да измеси баница.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Сите беа прогласувани за виновни во сталинистичка Албанија – и луѓето кои знаеја странски јазици, посебно западни (латентни шпиони) и луѓето кои нешто имале (латентни шпекуланти), и свештениците од трите вери (латентни предавници), и противниците на колективизацијата (саботери).
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
„А, не! Купечка сарма не јадам и крај. Кој знае од кај е листот купен?“
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Дозволено! Всушност, О.К. беше да се пишува токму на тој начин! Кој знаеше?
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Да се пречекори тој раскин кого што луѓето како и да не го забележуваат иако кој знае што воопшто забележуваат тие мрачни луѓе што се качуваат во вагоните на метрото за потоа да се симнат, што покрај превоз бараат тие луѓе што се качуваат пред или по за да пред или потоа се симнат, а што само се поклопува во некоја зона на вагонот каде што сѐ е однапред решено со тоа што никој не може да знае дали ќе излеземе заедно, дали прво ќе се симнам јас или пак оној слабичок човек со ролна хартија, дали онаа баба во зелено ќе продолжи до крај, дали тие деца сега ќе се симнат, ма јасно е дека да бидејќи веќе ги собираат тетратките и лењирите, низ игра и смеење приоѓаат кон вратата додека таму во аголот некоја девојка се стабилизира за да потрае, за уште многу станици да може да седи врз конечно испразнетото седиште, а таа девојка е непредвидлива.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Во Русија реакциите беа понаивни, луѓето се „запалија“.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Зуи внатре шармантниот шум на душата ја влече назад но таа по сѐ изгледа ќе стане од леглото и - по кој знае кој пат - ќе се врати во стварноста без лажна надеж.  За жал, добата на лесно самозаблудување за неа е далечно Минато.  Депресија: квечерина  Раз-сони се.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Хм, кој знае што би било со мене! Врагот би ме зел!
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Сепак се случува нешто важно. Важното е содржано во кусите и исто толку брзи здогледувања, слики или досетки, кој знае што сѐ. Молснуваат одвреме-навреме.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
За да, ако посакате да влезете во неа, да влезете во руска православна црква, а не во кој знае каква.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
А што се однесува до Оливер, кој знае! Можеби беше згрешила.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„А ова се клинците за кои што ти зборував: Влатко, Ташко, Дејко и Марко. Сила се, клинциве, ќе видиш.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
И тие тогаш ќе се плиснеа во една игрива група, која секогаш беше нешто цело за себе, а која знаеше напросто да се изгуби низ тие бучни улици, да се расплине низ нив.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
АНГЕЛЕ: Кој знае каде ќе бидам вечер. Да не ме избрка брат ти?
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Ќе срипаше од постелата, ќе свикаше не баре му дошло крајот, а со крикот ги будеше и соседите кои знаеја дека Сане се одлепил од земјата, го изгубил здивот и оти ќе му треба долго време на земјичката да си се врати.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Татко ми не беше кој знае колку воодушевен што Нерка ја спроведува неговата „програма за стабилизација“, како што тој самиот ја нарекува, ама ништо не прокоментира.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ајде бе бегај оттука, му рече и, кој знае како, но си дозволи со левата рака само да го допре Бориса некаде по градите во знак на оттурнување.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Во близина немаше жива душа: со страв во срцата, жителите на Шумшул- град останаа зад залостените врати на своите куќи.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
ЛУКОВ: Не ми се допаѓа ова нивно задоцнување. (Погледнува кој знае по кој пат во часовникот.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Овој дел од патувањето на двајцата војници, одбележува една историска епоха, ја бележи апсурноста и трагичноста на таа војна, која воглавно се отсликува преку нивните регистрирани доживувања (низ исповедта на нараторот, кој знае сѐ, но не е сосема сигурен), без да се свесни, или се нецелосно свесни протагонисти на тие дејанија...
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Во освојувањето на светот најцврсто веруваат токму оние кои знаат дека тоа е невозможно.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не се знае кој ќе ти падне да возиш.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кој знае, по ѓаволите. Можеби и имаш право.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
„Замислете си, - ќе речат жените, - Тој е дотолку неук, што не може да одигра партија вист!“
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Долго се борела сама со себе испитувајќи се по кој знае кој пат дали правилно постапила.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Иако веројатно секоја намера да се биде „транспарентен“ во тековното работење има свои граници (пристојноста и достоинството, да речеме, особено кога станува збор за не баш сјајни услови за работа, за не кој знае колку дарежлива финансиска помош и за недоволно развиените културни потреби на средината во која живееме; што сѐ сепак не нѐ спречува во ова списание да се вложуваме себе­си), сепак ја бележиме оваа нотичка, делумно и како обврска кон нашиот долгогодишен спонзор, Сорос Фондацијата, чиишто правила и принципи (иако често недоследни, нејасни и без генерален концепт) имаат стремеж да чекорат кон чистите и етерични предели на тн. „транспарентност“.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
А сега кој знае како ѝ е!
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Си мислев, кој знае кога ќе ги видам пак.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Но, рожбата на онаа набиена темничина, која знаеше и толку да уплаши за веќе да не постои никаков завет, зад кој би можело подлабоко да се засолне, тоа животинче, што сега ќе беше уште една жртва на сета расплисната и ненаситна глад, што се клештеше со своите завивања по сета снежна пустелија надвор, ако не беше неговата врата, тој долгоушко, со своите кревки, растреперени високи ножиња, не можеше толку бргу да го заборави оној, што беше останал да крчи од другата страна на вратата.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Дома кај него кој знае што станува: мајка му од лутина в земја ќе го спотера.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Штом се појави на вратата, веднаш ми стна јасно дека немал кој знае каков тежок ден.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)