кој (зам.) - доаѓа (гл.)

Меѓутоа, во последните години пред угостителската дејност да биде потполно укината – поради, како што посочува Митревски, „недомаќинското работење“ на Центарот, се случуваат одредени негативни промени.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Сите приходи кои доаѓаа од угостителскиот објект се слеваа во централната благајна на установата, но за возврат таа воопшто не вложуваше во угостителската единица.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Но имаше и други непознати семејства кои доаѓаа и го напуштаа Козар маало.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Имало козари кои доаѓале на театарски претстави со понекоја коза...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ми паѓа на памет дека ако има живот после смртта, мора да има и следна смрт после која доаѓа друг живот и можеби така до бескрај.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Рацете над лактите му беа здебелени и нежни, нефатени од сонцето, бидејќи таму, во земјата од која доаѓаше, сега беше зима или, она што таму се нарекува, зима.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Подоцна разбрав дека Спасе Миткин, градежен техничар од Монастир, кој доаѓа повремено во Маказар, му ги подарил.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ноќта пред да појдеме купивме авионски карти и отидовме до Макс да ги разделиме.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Покрај Пол, Џерард и мене - Лестер Перски кој доаѓа да ни помогне околу рекламата - дојдоа и Родни Ла Род, Дејвид Кроланд, Сузан Ботомли и Ерик.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Со текот на годините мајка му се повлече дома, се зафати да се грижи уште повеќе за помалиот син, но овој, несвикнат на работа, брзо се даде по ашикување и уште побрзо се ожени со некоја унгарска монденка во новиот темен костум на риги што му го соши брат му за „велика матура” склучувајќи, како што слушнаа од добри луѓе кои доаѓаа од Преку8, граѓански брак во некоја од општините преку Сава.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Така поминуваа години во кои Бенвесниста беше далдисана во исчекувањето на синот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Во уличката што го носи името на овој француски скулптор, кој доаѓа веднаш по Роден, во една скромна музејска зграда се сместени најпознатите дела на Бурдел, кој живеел многу скромно, дури сиромашно, што може да се види и од неговата работна соба.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Фоајето беше исполнето со викотници, кои доаѓаа низ една врата во дното, која беше ширум отворена и на која беше испишано, дека тука можат да влезат само луѓе на берзата - берзијанерите.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Го понесе Париз како неменливо зглавје. Гласот на Коен кој доаѓаше секогаш од некое ќоше. Сите тие жени, исончани тераси, цвеќиња.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Многумина вриштеа, мислејќи дека нацистот во мојот филм е појак од сите останати.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Имав впечаток дека тоа е смислено, бидејќи на крајот од филмот, во другата сцена на железничката станица, кога возот се враќа, тоа е само мал бел обичен дим. •Хичкок: „Навистина за првата сцена барав многу црн дим; тоа е една од оние идеи за кои ќе се изнамачите, а тоа нема ни да се забележи; но, ние тука имавме додатна среќа: положбата на сонцето сосема едноставно создаде многу убава сенка на целата станица.” •Тој црн дим може да се преведе како: еве го ѓаволот кој доаѓа во градот. •Хичкок: „Да, секако.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Тоа ли е поетската мајсторија до која доаѓаат големите поети, така ли се прави голема, најголема песна со мали, дребни зборови?
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Во меѓувреме, во овој универзум (го цитира својот некогашен ментор кожа крај кожа), ‘квантната теорија е пробабилистичка во предвидувањето на дадениот исход во некој одреден универзум, но е детерминистичка во пропишувањето на оној дел од сите универзуми во кој доаѓа до тој одреден исход’.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Барем одгледуваа земја и нешто работеа за разлика од овие кои доаѓаа у гладијаторскиот смрад Скотје да се гужваат за квадрат стан кој кошташе колку 2 квадрата у Барселона.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Најдобро е, пак, во архитектурата да се користат бои кои доаѓаат од природата, пр. земја, цигла итн.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Дури ни христијанската традиција не е поштедена од Хундертвасеровиот еколошки радикализам: „Му благодариме на Бога за нашиот леб секојдневен, кој доаѓа од земјата, но не молиме нашите гомна повторно да се преобразат“, вели Хундертвасер и на крајот заклучува дека „хумусот е вистинско црно злато“.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Беа додадени 22 Повеќе за измените од ЗИДЗРО од септември 2010 год. види кај Д. Апасиев, „Правно мислење по повод Предлог - измените на Законот за работни односи (2005)“. 26 три нови става кои регулираа дека работникот кој доаѓа во контакт со материјали, податоци и информации кои се класифицирани е должен да ја чува тајната на истите.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Го чув благиот шум на лисјата на дудинката над мене што го предизвика некое тивко ветре дојдено колку да ми даде знак за распознавање на пределот во кој доаѓав.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Како кој доаѓаше, така тој на Паца ѝ беше роднина, и како кој заминуваше, така Паца тие денови со сè поубав фустан излегуваше на улица.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Лесни и брзи чекори кои доаѓаат од зад внатрешната врата на одајата, од ходникот, го изместуваат од зглобот на мислите и упатувајќи се натаму, накај вратата, си мисли дека е Параскева или дека е некое од децата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Другиот ден, пред самиот ручек, ќе го симне грнецот од оган, ќе го извади поклопот, ќе му тури потпршка, троа брашенце и црвена пипер, и - ете ти јадење од кое немаа најаска силниците кои доаѓаа, божем по работа, уште одвечер во Потковицата и заповеда да им се зготви утре за ручек чомлек.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Горе над селото, на сртот на Зајачки Рид, кој овде се вика уште и Веселички Рид, десно од патот, кој доаѓајќи од селото и префрлувајќи се преку ридот се спушта во Потковицата, во еден густеж од капини, над кого се издига закржлавена слива, има еден пак безимен кладенец.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Имено, гледајќи како калуѓерите од различни тревки прават лекарства за себе и за селаните кои доаѓаат да бараат помош од нив, еднаш се запраша зошто бог кога ги создал луѓето не им ги открил и лекарствените тајни на билките?
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И нека се знае, преку говорот на летописот, за вас кои доаѓате: тројца бевме, Лествичникот, Филозофот и јас, Иларион Мозаичник, во шест илјади триста седумдесет и второто лето Господово, на вториот индикт од создавањето на светот, во месецот петти, ден од месецот тринаесетти; слегувавме, за третиот печат од вратата на одајата кобна да го отвориме, по третпат во неа сподобие човечко да влезе.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Така и мравата. Така и човекот. Така и јас, човекот-мрава, со цел лукава, ниска, недостојна што бев; јас, мрава што ви го преподавам ова сочинение Вам, кои доаѓате на лицето на земјата по мене и застанувате пред лицето на Господа, како јас што стоев и не достојав, оти Он ме изгони од пред лицето Негово.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тоа беше потег со цел, сосема прагматско движење; тоа е она што ги инхибира младите мажи при средбата со искусни жени; кај мене, таа инхибиција се засили и со оној добро познат наивен младешки гнев кој доаѓа од агонистичката, речиси спортска свест дека не си прв; тоа многу потсетува на наивното убедување на младите уметници дека се оригинални, дека се први и дека ќе напишат нешто сосема непознато и неочекувано, заблуда од која потем тешко се ослободуваат и страдаат.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но јас премолчев нешто пред увото ваше, о, вие кои доаѓате, кои читате и ме судите, а сега дојде времето да ви кажам што премолчев, да узнаете, да прогледате.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Како што одминуваше семестарот, на списокот за редовност, што го пуштав за да водам евиденција кој доаѓа, му требаше сѐ подолго да искружи низ училницата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тогаш тој едноставно постои во поврзаност со својата првобитна суштина и преставува неодвоив дел од природата, од која доаѓа и во која се враќа.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Таа е поврзана со силата што ја гони личноста спротивно на нејзината свесна контрола да се јави на повикот кој доаѓа некаде однадвор од него.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Како што восочната свеќа се топи пред силниот налет на оганот, така студенилото на човековата душа го топи топлината на љубовта која доаѓа од длабочината на душата – не престануваше старецот. – Манастирон на планината?
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
А од нашите ретко кој доаѓа зашто и ретко кој остана.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Во 1902 година за потребите на Организацијата во Бугарија се купувало мелинит кој доаѓал од странство и се праќал кон границата и во Македонија.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Кондуктерот кој доаѓа за проверка на билетите, е удостоен со лежарно мавнување на раката.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Сѐ што знае тоа се неговите познајници од маалото, чаршијата и селаните пазарџии кои доаѓаат во пазарните денови.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Додека Ѓорѓе го преспиваше денот, Рада мораше да ги пречекува и двори новите гости кои доаѓаа на честитање.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ивона се претстави уште еднаш. Јасно го кажа името, презимето и градот од кој доаѓа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Па го чекаш својот капетан во чамец, или подобро во јахта, кој доаѓа да те спаси.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Низ сивата мугра се пробиваше сноп на страмежливи сончеви зраци, правејќи место за топлите кои доаѓаа по нив.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Четвртиот ден му се јави една Андалузијка, која доаѓаше само да го исчисти станот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Жената се налути. – А кој сте вие, по ѓаволите? Сатурн ја спушти слушалката.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но, постепено, тој води кон “топењето”, или синтезата на спротивностите.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Сепак ударен во оваа глава е делот насловен Training and Performance, кој се занимава со „проблемот на идеологијата во ситуација на вежбање, обучување и изведба (training and performance), во практичниот силогизам на идеологијата на или во поединецот, или прашањето како идеологијата преку парцијализациите се претвора во чин, делување, акција на поединецот“.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Алхемичарите ова го нарекувале rubedo, процес во кој доаѓа до консумирање на бракот помеѓу црвениот човек и белата жена, Сол и Луна.”
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Заклучоците до кои доаѓа Саркањац во врска со овој проблем се директна последица на едно читање на ‘доцниот’ Витгенштајн, поконкретно на Витгенштајновиот парадокс во врска со следењето на некое правило: “... ниедно правило не може да определи еден начин на дејствување, затоа што секој начин на дејствување би 109 можел да се доведе во согласност со правилото”.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Енергично листав сѐ дури вниманието не ми го привлече спасоносно, следната сомнителна реченица: „Повеќето луѓе се способни да го исклучат протокот на стимулации кои доаѓаат од околината, но оние со ниска латентна инхибиција не можат, што резултира со психози, превисоко ниво на креативност или и двете.“
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Нарачката е единствениот начин на кој може да се стимулира финансиски неисплативата уметност на авторите кои доаѓаат во апсурдни ситуации: кога се етаблирани и ценети, а тоа нема никаков финансиски ефект туку напротив, тие постојано вложуваат во своите проекти кои често се поскапи од конвенционалното сликарство, а не се од продажен карактер.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Томето се уште лежеше, гледајки низ прозорецот замислено, бесцелно, мислејки само на бесмисленоста на животот кој доаѓа, без нејзиниот Петар.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Негде, од зад долот од кој доаѓаше шушкаво клокотење на вода, плисна густо јато диви гулаби, ја прелета првата шумичка, но неочекувано го промени правецот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Се сеќаваше на еден намуртен бербер кој доаѓаше да му ја изгребе брадата од образите и да му ја потсече косата, и на деловните нечувствителни луѓе во бели мантили кои му го опипуваа пулсот, му ги испробуваа рефлексите, му ги превртуваа очните капаци, го пребаруваа со груби прсти по целото тело барајќи скршени коски и му забиваа игли во раката за да спие.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Плачот на времето ја оплодува осамата, безпоштедност и нечуен восклик, а јас, јас ѝ се смеам на насмевката и на смртта која доаѓаше непоканета со својата мирна совест.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Не ја чуствувам зората, ниту моите уморни надежи, нарачувам будење, можеби денот кој доаѓа заборавил на изминатата ноќ.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Во четвртокот се собраа луѓето во селската амбуланта сместен а во просториите на Месниот фронт за да го пречекаат реонскиот доктор Татули кој доаѓаше од градот и да бараат лек.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Исто... ама не е (баш) исто Модерните печалбари, се делат на две категории: Првата, се оние кои доаѓаат овде, вегетираат у хибернација скоро четири години, не можат или не сакаат да се снајдат, ставаат пасош у џеб и штикла.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Решивме да го преградиме влезот, за да можеме порано да видиме кој доаѓа.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Мојот приод е многу попрагматичен. Филозофијата треба да создава можности, во рамките на тимовите научници, техничари, уметници, дизајнери, луѓе кои доаѓаат од различни области, за да ги создаде околностите на иднината. 116 Margina #17-18 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Пелагија клечеше крај неговата глава, го оплакуваше во себе, без глас и без солзи, оплакување што повеќе беше монолог отколку дијалог, всушност не кревајќи ја главата, чувствувајќи со снагата и слушајќи со ушите што се случува во одајата, кој доаѓа и кој заминува, таа му вели на старецот и се надева дека немите зборови што ги пушта во отворените очи во кои сега светот е сведен на таванот, дека незнајно како тие стигнуваат и до оној дел на старецот што уште не е заминат, а и до неговата дебела половина, до бабата Петра, која во мигот го слуша ритмичното вртење на тркалата од возот Ти дедо Костадине ја сврши најдобрата работа така да знаеш ги откорна бегалците од овој батак и ги упати назад во коренот во здивот на дедовците не е важно што ти и јас остануваме тука така ни е пишано зар не така ни било чкртнато да останеме во проклетава рамница за да бидеме дира на нашето талкање оти колку сакаш кажувај му некому дека си бил таму и таму си проживеал тоа и тоа ако не оставиш потврда за тоа како што направи сега ти кога ги напади сите во брегчињата и ритчињата на Македонија а ти остана тука каде што не сакаше да останеш за што јас живата и осрамотената ти сум бескрајно благодарна што ќе бидеме заедно ти во меката кална утроба на земјата јас земјосана калосана врз земјата со тоа што знам дека ти уште сега јуриш да го стигниш возот за да бидиш заедно со твојата благородна баба Петра и внучињата додека твоите коски ќе бидат тука додека еден ден не заминат со мене и не тагувај нема в земји да те положам додека не најдам такво место какво што бараше ти биди спокоен смири си ја душата пушти ја да ѝ биде поткрепа и надеж на баба Петра а ти како што гледаш не си сам не оти јас ти седам над глава туку ако смогнеш сили да ја свртиш главата ќе видиш дека одајката ваша никогаш не била пополна со луѓе отколку сега оти тука се сите што те сакаа ама и оние што те колнеа кога се затвори во вагонот Папокот Корнулов за кои не се знае уште колку ќе останат тука оти се шушка како некои вагони на товарниот колосек се полнат со секакви шејови тука е и Друже Србине кој се радува што не си замина со другите мисли дека барем овие што не се заминати ќе останат со тебе и да знаеш мислам дека е во право зашто еве јас ќе бидам тука Танаско децава школнициве цела година ќе се ловат по широкиве и празни улици! сака да го продолжува својот монолог ама одајчето е полно со тела и врева и таа не си ги слуша мислените зборови, мислата ѝ ја запираат, ѝ ја раскинуваат.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Единствените сигнали кои доаѓаа тогаш од родната земја беа телеграмите-некролози кои ѝ стигнуваа најчесто на Мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка мораше да се врати од Солун, во Лесковик. Според предвидувањата и информациите на нејзиниот татко, тогашен префект во речиси развластениот Лесковик, од војските кои доаѓаа и заминуваа заедно со туѓите окупаторски режими, во Солун требаше да се очекува големата воена разврска, пресудна за Првата светска војна...
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Да не останеше Мајка во овој дом, да не му останеше верна на Татковиот аманет, ние, децата, не ќе знаевме за сите овие наши толку блиски луѓе кои доаѓаа небаре да посведочат дека се живи, дека сме и натаму заедно, големо распрснато семејство.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Првата хируршка операција на којашто присуствував, во Глазговската кралска болница, беше многу атипична за болничката хирургија во тоа доба.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Оној кој доаѓа од Гурок има адресар во левиот џеб (навистина имаше), во кој, ако сега го извади, отвори и погледне во него (тој го стори тоа) ќе погледне во извесен телефонски број (тоа беше бројот во кој тој гледаше).
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Оној кој доаѓа од Балканот знае дека, и натаму, ќе го носи Балканот во себе – тоа е, истовремено, причината и за да оди и за да се врати.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Малечка пауза, во која доаѓа до израз гласот од екранот со тркалечко „р“: ...се прретпоставува дека евррото ќе извлече од перрниците над милијаррди маррки...
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
- Гледај како се буткаат. Еден од ваму, еден од таму, сите би сакале наеднаш.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Инаку, верувај, најслатките маки во љубовта се оние кои доаѓаат од нејзината злоупотреба.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Затоа и одвреме навреме ќе се затекнев како му се обраќам преку прозорецот, како го викам по име, му дофрлувам неважни зборови само за да се јави, да проговори нешто, или барем да ми го спомене името, да му го слушнам гласот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Дека оној човек, кој ги полева леандрите во дворот, не е татко ти туку некој негов двојник кој доаѓа да го замени додека да се врати од неговите патешествија, ако воопшто некогаш се врати.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
3. Разбирање и вера Ти се чини како да ги разбираш празните места во историјата темните периоди кои страдаат од недостаток на материјални докази и сведоштва.  Како да го насетуваш топлиот бран кој доаѓа од задграничните предели на раз-умот кајшто расудувањето се слева во едно со верата.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Тоа е предимството на сите одредби кои доаѓаат од другата страна, при што е небитно дали се нечитливи и недостижни, битно е да се прифатни чудесниот облик на било кое случување, било кој објект, било кое ненаместено суштество, бидејќи на секој начин никогаш нема да знаете кој сте вие.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Решението, пак, не е замена на едниот став со друг, а уште помалку “поправање на светот”(само ќе ги влошите работите), туку напуштање на самиот обид нештата да се обликуваат според мерилата кои доаѓаат од сферата на субјективното, т.е. патолошкото.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
-„Како да ја пребродиме ова ноќ и уште многуте кои доаѓаат?“
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Среќни што го дочекле нивниот драг гостин кој доаѓа еднаш во сто години и не му текнува да си оди, сè додека не си отидат сите. 1999.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Со овој проект генерациите кои доаѓаат по нас нема да веруваат дека сме биле сушен и жеден регион.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Метафората на балканскиот козји трагизам е сигурно израз на сфаќањето на феноменот на власта, присутно уште од отоманското време, која на Балканот, се прифаќа како фаталност, која доаѓа од многу далеку и од многу високо, дури и од самиот Бог, и која мора да се поднесува и се останува немоќен.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Човекот што ги изговара овие зборови првин покажува дека доаѓа со добри намери, а второ, и луѓето кај кои доаѓа ги смета за добри и очекува од нив со добро да го пречекаат.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
МАРИЈА: Кој доаѓа? СТЕВО: Ти кажав, мамо, кој доаѓа, господин Клаус доаѓа.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Тој ѝ е татко на мајка ми, и се вика Благоја, ама сите го знаат по прекарот кој доаѓа од Баже.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Нему од сè најмногу му се допаѓа што мајка му има неколку печати со кои удира по некакви документи, и што работниците, кои доаѓаат за да им врачи документите, ѝ се обраќаат со: „Шефице“.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Така некое време останавме таму, додека нашите веќе беа пристигнати во Прилеп, почнаа да се слушаат нивните истрели кои доаѓаа дури до нас.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ја праша дали знае каде отишла колоната, а таа само спушти раменици и му рече дека не знае.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
- Кој доаѓа, кој? - праша шепнешкум. - Пшшшт! Тишина!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)