Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

На пример, најголем број од работниците воопшто не знаеја дека, во случај да останат без работа, може да им следува паричен на- доместок, по основ на привремена невработеност, којшто го зе- маат преку АВРМ – но кој не им го дава државата како некаква милостина, туку затоа што тие самите, од своите плати, додека биле вработени одвојувале за него.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Новото рочиште ќе се одржи во рок од најмалку осум дена, односно во рок од најмногу 45 дена од денот кога рочиштето било одложено.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во писмото со кое се најавува штрајкот мора да се наведат причините за штрајкот, местото на одржувањето на штрајкот и денот и времето на почетокот на штрајкот (чл. 236, ст.1-5 од ЗРО – н.з. првиот став од овој спорен член, кој им го одзема 96 легитимитетот да организираат штрајк на вработените и им го дава ова право само на синдикатите, во април 2010 беше оспорен пред Уставниот суд на РМ од страна на Асоцијацијата „Магна Карта“ и ДСП „Ленка“, но до денес овој суд се нема произнесено по повод оваа иницијатива).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Заклучок Хероите на работничката класа vs. апологетите на правниот позитивизам

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Штрајкот на солидарност може да започне без спроведување на постапка за помирување, но не пред истекот на два дена од денот на почетокот на штрајкот за чија поддршка се организира.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Наградата на извршителот за извршените дејствија, извршителот ја определува според видот на извршната исправа 295 296 Табела 1 Цена за Награда Износ на главно побарување администрирање за извршените дејствија на предмет 1 до 50 ЕУР 5 ЕУР 7,5 ЕУР 2 над 50 до 100 ЕУР 6 ЕУР 10 ЕУР 3 над 100 до 300 ЕУР 7 ЕУР 15 ЕУР и видот на побарувањето кое треба да се изврши, како и според 4 над 300 до 500 ЕУР 8 ЕУР 35 ЕУР 5 над 500 до 1.000 ЕУР 9 ЕУР 40 ЕУР 6 над 1.000 до 2000 ЕУР 25 ЕУР 9% од наплатениот износ, но не помалку од 50 ЕУР 7 над 2.000 до 3000 ЕУР 30 ЕУР 8% од наплатениот износ, но не помалку од 60 ЕУР износот на главното побарување утврдено во извршната исправа 8 над 3.000 до 4000 ЕУР 35 ЕУР 7,5% од наплатениот износ, но не помалку од 100 ЕУР 9 над 4.000 до 5000 ЕУР 40 ЕУР 7% од наплатениот износ, но не помалку од 140 ЕУР 10 над 5.000 до 7000 ЕУР 45 ЕУР 6,5% од наплатениот износ, но не помалку од 160 ЕУР 11 над 7.000 до 9000 ЕУР 50 ЕУР 6% од наплатениот износ, но не помалку од 210 ЕУР кај паричните побарувања, односно вредноста на предметот на 12 над 9.000 до 11000 ЕУР 55 ЕУР 5,5% од наплатениот износ, но не помалку од 240 ЕУР 13 над 11.000 до 15 00 ЕУР 60 ЕУР 5 % од наплатениот износ, но не помалку од 280 ЕУР 14 над 15.000 до 25000 ЕУР 80 ЕУР 4% од наплатениот износ, но не помалку од 380 ЕУР 15 над 25.000 до 40000 ЕУР 95 ЕУР 3,2% од наплатениот износ, но не помалку од 480 ЕУР извршување кај непаричните побарувања утврдена во извршната 16 над 40.000 до 60000 ЕУР 115 ЕУР 2,5% од наплатениот износ, но не помалку од 640 ЕУР 17 над 60.000 до 100000 ЕУР 125 ЕУР 2% од наплатениот износ, но не помалку од 800 ЕУР 18 над 100.000 до 200 000 ЕУР 135 ЕУР 1,6% од наплатениот износ, но не помалку од 1200 ЕУР 19 над 200.000 ЕУР 150 ЕУР 1,2 % од наплатениот износ, исправа (чл. 5, ст.1 од ИТ). но не помалку од 1600 ЕУР Табела 2 Извршни дејствија Чинење / Цена 1 Копија 0,5 ЕУР 2 Изготвување на каматна листа 1 ЕУР по стапка 3 Препис на сопствен документ 0,5 ЕУР од страна 30 % од цената на литар гориво што го 4 Доаѓање до местото на извршување, но не со превоз од странките, доколку користи автомобилот - за секој изминат местото е подалеку од 5 км. од седиштето на извршителот километар Изготвување на барања за лични податоци на должникот и барања за 5 ЕУР по барање, но не повеќе од 5 податоци и информации за имотната состојба на должникот 30 ЕУР за сите барања 6 Увид во регистерска влошка и во трговски книги 15 ЕУР 7 Изготвување налог за извршување 20 ЕУР 8 Изготвување на записници 32 ЕУР 9 Изготвување на заклучоци 16 ЕУР 10 Изготвување на службена белешка за прием на писмено заради доставување 3 ЕУР 297 и дејствијата преземани заради доставување согласно закон 298 11 Извршување на дејствие на попис/забелешка наместо попис за недвижност 48 ЕУР за 1 час дејствие 12 Извршување на дејствие на попис, пленидба и продажба на подвижни 48 ЕУР за 1 час дејствие предмети 13 Извршување на дејствие на јавно наддавање 48 ЕУР за 1 час дејствие 14 Извршување на дејствија согласно член 218-232 од Законот за извршување 48 ЕУР по 1 час дејствие 15 Изготвување договор/записник за продажба со непосредна спогодба 30 ЕУР 16 Успешна лична достава на судски писмена и други писмена кои 20 ЕУР за достава до едно лице произлегуваат од вршењето на работата на извршителот до должникот Непосредно предавање на судски писмена и други писмена кои 17 произлегуваат од работата на извршителот до државни органи, јавни 6 ЕУР институции, носители на платен промет и доверител Достава на судски писмена и други писмена кои произлегуваат од работата 18 на извршителот до државни органи, јавни институции, носители на платен Реален трошок во висина на поштарина промет и доверител по пошта 19 Составување на одговор на приговор 45 ЕУР 20 Разгледување на подвижни предмети и недвижности 15 ЕУР час 21 Присуство на судско рочиште по приговор 45 ЕУР 22 Реални трошоци настанати при преземањето на извршните дејствија Во стварен износ и такси

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Кога ќе се одложи рочиштето, судот веднаш на присутните ќе им го соопшти местото и времето на новото рочиште.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Дики: Па, мислам...можеби не требаше да го сториш ова...сега сме заедно, но утре... веќе утре тие ќе се вратат и можат навистина лесно да ме натераат да им го...знаеш и самата.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Немојте!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Краста: А што можам? Ќе го чекам Божик, а испеченото месо ќе им го подарам на сирачињата од домот. Само страв ми е.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Најпосле треба да се спомене и вниманието коешто на телото му го 36 okno.mk посветуваат различните гранки на антропологија, етнологија и етологија, а сите се во голем процут. ÂÂ Дали телото ја загуби моќта на делување и стана имагинација и репрезентација на моќта? ÂÂ Човековото тело во текот на човечката историја, од стојалиште на биологијата, одвај да е променето.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тики: Мислам дека е најодвратен! (Беки погоден силно грокнува и отрчува во аголот) Што ќе правиш со нив?

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Грета: Сега на сите до еден, како и на овие троица јадници (Покажува со прстот кон трите прасиња), да им го вратиш првобитниот облик!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Грета: Што е, Дики? Кажи веднаш!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Но се менуваат сфаќањата и согледбите за телото, она што им го припишуваме на телото и на духот што во него делува.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Го прашуваа Чанга зошто, но тој не можеше да одговори точно, па продолжуваше да им го свртува вниманието на ангорската коза, позната во Турција, Иран, Пакистан, Русија, Австралија, Америка.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Дали постои начин да најдам примерок од романот Времето на козите на македонски јазик што би им го подарила на моите Родители со најголема радост за Божик?

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Не малку пати, кога минуваше со козите крај ридот на Калето, козите бргу како по некој оживеан инстинкт што им го должеле сигурно на своите далечни диви козји предци неприкосновени господари на стрмните балкански планини се искачуваа по карпестите засенчени стрмнини на ридот до кои не можеше да стапи човечка нога...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Чанга, кога им го читаше на своите козари овој дел од расказот, толку многу се внесуваше во настаните и ги дополнуваше, така што, во еден момент, козарите не можеа да го одделат расказот на Доде од кажувањето на Чанга. ...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Меѓутоа другите, поуките, на кои козите им го изменија видливо животот на добро, им донесоа мир во куќите, од материјална страна, сакаа и од други причини да го видат татка ми со коза.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Имаше донесено големи качиња со козјо сирење, па им го делеше на луѓето.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Истото го чувствуваа и неговите козари кога, подоцна, Чанга им го читаше расказот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Чанга мораше да им го објави на козарите влегувањето на волкот во приказната.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Татко ми, во други времиња, од старите книги, собирани од сите страни на Балканот и од другите земји, ни пренесуваше дека речиси сите народи на Балканот својот живот им го должат на козите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Би сакал индиски чај, но никако да смогнам тоа да им го кажам.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Утешно е тоа што тие не се сеќаваат на моето име, но нивните служби веќе прекопуваат по картотеките и кај да е доушниците ќе им го шепнат моето име.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Ова важно сознание јас би можел да им го соопштам на луѓето, но не сум заинтересиран за тоа.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Како им го најдов толку грд: кривоног, мршав, со расипани заби, смрди на алкохол и мириса на ливанто, со расклештена смеа, со очи крупни како да сакаат да му излетаат настрана.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Како творечка постапка документарноста е доследно почитувана.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Оние што мислат и што чекаат помош од бугарскиот двор, се лажат. Нив чавка им го испила умот. Тие се народни предавници!

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Од темел да ја растуриме турската империја!

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Оние што мислат и што чекаат помош од бугарскиот двор, се лажат. Ним чавка им го испила умот. Тие се народни предавници!

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Нив чавка им го испила умот. Тие се народни предавници! Помошта сме ние, народот.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Историската вистина е проследена не само низ биографијата на главниот јунак, туку и со формирањето на Внатрешната македонска револуционерна организација во Солун 1893 година, движењето на социјалистите, формирањето на комитетите и кружоците, личностите на Даме Груев, Ѓорче Петров, Димо Хаџидимов, Пејо К, Јаворов, Димитар Гуштанов, Ѓорѓи Бродалијата, Пере Тошев и други.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

На пример, уште рано кога решил повеќе време да поминува во Цариград, им го натурил братот Лазара за мухтар.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Но луѓето од водостопанството, кога им го поставив ова прашање, тоа не можеа да го гарантираат, со оглед на обемните подготовки и обемната работа што требало да се заврши.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Еве го“, му викнав на Перета, „дај им го, нека одат по ѓаволите“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Но јас го зедов, всушност, повеќе да им го направам ќефот на маказарчани.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Кај можеш крајот да им го фатиш“, рече пак.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ќе им го покажам Бога, свикав тогаш сам во собата, ќе им покажам кој е нивниот бог!

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Немој мене, ти дај им го ако им го даваш, да не се мешам јас.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Кога вчеравечер влегов во дуќанот, со иштав да купам пиперки, иако малку подовенати, што беше ги донел Чане, газдата, ставени во гајба, исправена пред влезот, во полната просторија го слушнав зборот „арондација“, токму Владе им го објаснуваше. И уште „продажба на странци“, „процент“ и „пратеник“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Тој човек“, реков јас, „им дал на маказарчани црква, иако сета работа околу црквата не ја финансирал тој, им ставил крст на неа, не еден, можеби два, им обезбедил камбана, учител за црковното училиште, им ископал бунар, а им го поправил и мостот каде што се денес продавниците на Маказар и кој и сега има потреба да биде поправен или да се изгради нов.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ах, крила на желбата, крила на страстната желба за знаење, ве молам доведете им го Вим Вендерс, кој ако мислеше дека небото е сино над Берлин, да види дека небото над Окта е црвено.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Ги прашував околните дуќанџии каде се наоѓа влезот на зградата, а тие ми го даваа истиот одговор што и јас им го давав на оние што мене ме прашуваа - дека сигурно е странично, лево или десно.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Татко ми и денес знае да им го изрони на врапчињата, ако е мувлосан или многу исушен.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Таа веројатно ја загуби надежта дека со моја помош ќе може на сите да им го каже тоа што го чувала длабоко во себе.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Спомен што таа сакаше да им го остави на своите внуци.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Многу сакам да го фрлам сувиот леб, ама раката некако ми се вкочанува!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Обид да им ја пренесам пораката на сите нејзини и мои, наши пријатели за кои се наменети овие редови.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Во раните денови на Велвет Андерграунд, сите од Фектори таму поминуваа доста време и заедно се спуштаа во чајнатаун околу два наутро, а потоа на Флик на Втората Авенија на сладолед во четири или тука некаде.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Можеш само да станеш дел од неа.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Луѓето на амфетамин, всушност, и немаа свои станови, тие имаа „гнезда” - обично една или две соби, коишто можат да примат 14 до 40 луѓе, кои главно беа потполно параноични, бидејќи некој можеше да им го украде нивниот единствен Меџик Маркер или да остави вода во бањата па да се поплави аптеката во приземјето или било што.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Машината исто така им помогна да ги осознаат условите за гледање, им го моделираше она што се нарекува aisthesis, сега стимулирано и тренирано од новите техно-ефекти.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Уринирањето во ветер им го оставам на тие што имаат време.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

На прецветани девојчиња им наоѓам пар, а на машки свенати од работа, повлечени од скромност и од обзири или заборавени дома поради догледување поболени родители, сум им го отворала цутот на среќата за да го мирисаат сиот остаток од животот...

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Како да ги прочита мислите на Беренц, митрополитот стана, отиде до прозорецот, ведро му мавна некому оттаму и спокојно додаде: „Мислам дека враќањето од интернацијата им го должам на тие влијателни пријатели”.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Ќе ми дозволите ли да запалам, еминенцијо?” - рече поканувајќи го својот гостин одново да седне, седнувајќи притоа и самиот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Покрај него стоеа уште тројца службеници на општината, сите со црни чадори во рацете, а нешто потаму и настојникот на митрополијата и неколку свештеници со развеани бради и раса, и камилавки кои како по наредба ги придржуваа на главите секогаш кога ветрот ќе дувнеше позасилено и ќе однесеше нов навев на солен воздух кон главниот град на Закинтос.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Таа димензија кај него, впрочем и кај нив, предизвикуваше взаемни симпатии. Но, опиен од уживањето во првата, се чинеше апсолутна слобода, Цви не се обѕираше на тоа дека почна ја губи поддршката во својата нова заедница.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тој лично ни јавува дека пристигнува утре”. Градоначалникот ги крена веѓите во знак на неверица. „Добра вест”, рече рабинот Корео, ги поздрави двајцата и замина за да не им го попречува разговорот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Својата наклоност кон првиот човек, а со него и кон целокупното солунско еврејство, кралот го пренесуваше и врз другите носители на власта на кои тој им го даваше мандатот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Рена беше најстарата од четирите деца, сите ќерки веќе стасани на возраст за мажење, па се очекуваше токму таа прва да се мажи, од една страна за да им го отвори патот на другите, од другата да не ѝ помине редот и да остане немажена.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

За срамота. Смејте се, смејте се, ама така е.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тој понижувачки пораз и незапреното повлекување на италијанската војска на албанска територија што командата во Рим и самиот Мусолини ги доведуваше до лудило, беше прекинат со нападот на Германија врз Грција.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Затоа едвај чујно, со ненадејно пресушените усни, седумпати ја промрморува пасхалната желба „Leshana Haba‘a Bi‘rushalayim!“ 3 со која си посакува (и) следната година да оди во Ерусалим, точно во моментот кога стјуардесата поминува со тесната количка низ коридорот на авионот со задреманите патници, нудејќи им го на будните вториот окрепнувачки пијалак, но брзо го одминува белобрадиот рабин кој мрмори со усните помислувајќи дека тој се моли.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Меѓу Италијанците од времето на Мусолини, коишто ова копно дури со помош од страна го презедоа од Грција, сѐ уште беше свежо понижувањето што грчките сили им го приредија на самиот почеток од војната.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Илустрација: Andrew Hem Маргина 35 77 Зоран Анчевски ОВДЕ И НАОКОЛУ (лирско ноктурно за крај на веков) Балкан Клоака е на ереси и еретици што Европа ги пали и гасне по своите клади ги развлекува на прокрустијански постели и нехристијански им го жигосува гревот в мозок Јазол е од светло и темно што по правило само со нож се разврзува Крст-о-пат е од бесилки гумно од (к)оски вод-о-пад од солзи. . .

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

На една група луѓе туѓиот натрапник им го граба највредното со што таа располага - предметот на најголемото уживање и воедно залогот на репродуктивната способност на групата, и двете претставени во девицата чиешто грабање групата немоќно го набљудува.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

После тоа често им приоѓав близу: прв пат воочив дека златната ларва се разликува; меѓу челустите им го ставав со лак премачканиот нокт што го пуштав да порасне; го посматрав движењето на нивните челусти, краковите на пипалките, главите во форма на череп, линиите што го опашуваат абдоменот и во положбата на оклопот, дури и онака превртен, ја пронајдов жестината на погледот на Гогеновите домородци.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

15. Им го покажуваат на посетителите.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Додека тоа им го рсправав на моите домаќини, собата наеднаш се исполни со убавата македонска мелодија „Билјана платно белеше“.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Но, сепак, на неговата најневралгична артерија- по улицата која води кон врвот „Мон Валеријан“, каде што болницата „Фош“, можеби безброј пати, и дење и ноќе, се разнесува пискотливиот и морничав звук на болничките коли, кои јурат со вратоломна брзина носејќи болни за чиј живот секоја секунда е пресудна а кој можеби, ќе им го спаси професорот Гио или некој друг хирург.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Македонските научници - астрофизичари со интерес и како своевиден раритет на посетителите им го покажуваат ова некогашно засолниште на љубовни авантури на француските кралеви, за да можат на ваков начин полесно да ве внесат во тајните на астрофизиката.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Но, ете, од овој мал прозорец, луѓето во Бриж направиле своевидна знаменитост и не испуштаат можност, а да не им го покажат на своите гости.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Секако на патот од спутникот до електронскиот мозок ќе ве сопрат и други занимливости, особено модната ревија „вреќата“ и „трапезот“ им го отстапиле местото на фустаните до над колената, на она што пред десетина години беше во мода, како и атомиумот и сѐ што е пред вас ново.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

ВЕТА: Сѐ е приготвено. Креветот им го разместив. Свеќа им запалив…

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

Едно мало суштество им го нема да бара прочка оваа вечер.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Покажувајќи им го сето тоа на другарите, јас се надевав потајно дека ќе го побудам некого од нив, поголем, поснаодлив, поблизок до воспитачот, да се заинтересира за мојот случај и можеби да ми помогне.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тогаш, ако се случеше пенал, нашите викаа: „Остајте, остајте, малиот нека им го збибери!“

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Ја загубив желбата да ги запознавам, со насмеано тресирака климање да им го изустувам моето крстено име (го паметат дури по второто извикување), да ги придобивам со своите добри особини, со настраноста на општокултурноста, да ги гаѓам со моето смртоусно оружје – зборот, да ликувам збунувајќи ги со инаквоста, да им го изнудувам овој-не-е-нормален коментарот, да го собирам ѓубрето од добрите впечатоци што тие зад себе ги оставаат.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

А сега, повторно во твојот роден град, во Клубот на уметниците исполнет со твоите бои, на твојата секогаш преполна маса (на ококорените сомнителни очи) не покажувај им го сонцето во десниот џеб од панталоните, ниту пак жолтите облаци во шлицот.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

* На маслото истури му платно, импрегнирај го мозокот, обои го твоето сеќавање! На изложбата (на ококорените сомнителни очи) не покажувај им го виножитото во левиот џеб од панталоните.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Како што тоа им го налагаат нивните погледи нетукашни, костумите нетукашни.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Хемороидни педалари кои шишкаат со штипки на устите (ланецот да не им го фати јазикот), млакоракувачи кои ти ја фаќаат раката како да е сообраќајна казна, автобуси – кутии од кисело млеко полни со ситни, бели црви рибарски.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Најновово творештво ми е некаков тип рециклирање, некаква „пренамена” на веќе употребени, главно стари предмети, им го менувам контекстот, но не драстично како Дишан, на пример, туку, така, камелеонски, одвај видливо, некакви аранжмани што ја вклучуваат и димензијата на мирисот. 82 Margina #22 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Растојанието не ме интересира.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Кога ќе посакам да има воздух, јас им го кажувам тоа.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

- Тој ќе им го згорчи млекцето...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Подобрите работи одамна се продадени, а на овие што стојат по полиците никако не можеме да им го најдеме крајот.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

- Зар досегашното пријателство на тој начин ќе им го вратиме, - свикал еден од нив.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Дури беше силен моливот - тој и душата своја ја пресоздаваше во значења и знаци и тој тоа го правеше со големи пориви, со голема жар: уште недозапишан претходниот - тој од твоите усни го читаше и поземаше веќе наредниот збор, го обликуваше покрај другите и им го оставаше во наследство на времињата и незнајното.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Им го посветувам на својата сопруга Соња, на синовите Жорж и Александар, на внуците Анте и Ирина и на возвишениот благородник, господинот Трифун Костовски; напати, кога откажува татковината, воскреснуваат нејзините личности.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Ах, тој молив, човек во човека На Јован Павловски Кога ќе докрајчи моливот, кога ќе снема сили никакви траги да остави зад себеси, човек не треба ништо да му зборува, ништо да му доверува.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Веќе се распишани и награди за оние кои на брмчалата ќе им го откријат патот до полјаната каде што ќе се случи двобојот меѓу Давид и Голијат.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Среде вревата ќе набасате и на такви кои вџашено допрашуваат дали слушате дека брмчат пчели и бумбари и дека тукушто не почнал нивниот заеднички десант врз Фиренца.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Тоа си знае дека смртта знае да бапне одненадеж, тоа уште има чуено дека не е препорачливо да се читаат весници пред умирање, тивко си ја потпевнува интернационалата и им го плаче мајчето на фалсификаторите на историјата.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

на дуњава има многу дупки: дупки во времето дупки на патиштата (кон посветла иднина) дупки во умот и помнењето дупки во историјата дупки на кофите дупки во самите дупки во дупнатите дупки секој глас мигум исчезнува нема довикување, нема ехо нема навивање за нашите нема паради на гордоста нема врескање во маалата нема лелекања во градските населби ги нема ни паролите на пролетерите од сите земји дупнатите дупки се царство на глувотијата, мавзолеј во изградба на глувата глувотија во глувите дупки оглувуват деца пред да вкусат кисела зелка а старците веќе одамна оглувнати го трпат неизбежниот пораз што пред да пропаднат во глувите дупки им го претставуваа како живот некои старци сакаат да им пукне бојлерот додека се тушираат арно ама во глувите дупки и бојлерите експлодираат глуво и на тој начин го даваат својот придонес во размножувањето на општата глувотија во која старците загинуваат од глуви експлозии.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

ВОДАТА ВО ХОТЕЛСКАТА БАЊА Е ПОЖЕШКА

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Потем сал туку се излежуваше по дома, си остана младоженец без невеста, едно време се пушти глас дека станал акробат и ноќум одел по жица како месечар, филистејците се такви, на спасителите им подаруваат осаменост, им го нудат и кошмарот на заминувањето од родната грутка – барем сега не се талка со месеци по морињата до Австралија и Нов Зеланд, а ако е до пустини и таму има пустини, но децата таму не чуле за прачки, не виделе дренки и шумски малини, децата таму се далдисани во компјутерски игри.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Ја остави прачката во долапот, како да потпевна прачка имам камен немам, па ја бакна мајка си в чело и цел ден и цела ноќ попусто чекаше да му подари солза радосница.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Утринава во хотелската бања водата е малку пожешка од вчера а научно е докажано колку водата е пожешка толку повеќе паѓа силата и неправдада, иако водената пареа на мнозина им го замаглува утринскиот поглед кон црвениот бајрак развеан на највисокиот балкон.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

— Ногу убаво си а скроил — и му ја стисна подадената рака на Илија, кој го поведе и им го претстави на Толета.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Ако забележи некој од вас некој пезевенлак од нивна страна, ќе ми кажете мене, јас ќе ви наредам што ќе правите после, — им стави до знаење на сите свои потчинети и ја прифати поканата од чорбаџи Чешелка да му биде гостин вечерва, а другите чорбаџии зедоа по еден мулазим, чауш или башчауш и сите вечерта добро го нагостија.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— За кого нема леб, бре пес, кај вас? — му се овргали Толе, а Брниклијата замава со стапот по Дима, уште неналегнат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Јас шо мисла да им го даде господ ошче ноќеска!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А бидејќи Толе лани дојде да ги вика селаните во борба заедно со четите чии војводи Сарафов, Тренков, Гарванов, Чакаларов беа Бугари, тоа Димо им го објасни дека и Толе е бугарски војвода, та ќе треба и него, не само што да не го слушаат, ами дури и да го бркаат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Вој, вие, — покажа на Митрета, околу кого беа собрани азите и како нов член Марко Попов — виа ви се мудури, виа кајмаками, вие кадии, валии и паши.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И навистина, еден есенен ден, кога веќе беше прибрана сеидбата од полето, Толе им го изложи својот план на Митра и Андона за бегање во Бугарија.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Марко промртка малку и се прими ама и тој одржа слично слово како Митрета и им се закани на сите непослушковци и шпиони дека сам лично ќе им го трга куршумот овде, на сретсело.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Овие пари, петстотини лири, ми ги дадоа Трајко и Толе да ви ги предадам за пушки — им рече Крсте на Грабула, Бајракот и брата му Алекса и им го подаде црното шамивче во кое беа врзани.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Утредента Мустафа го извади Толета од ќелијата и откако му удри неколку камшика по грб, го натера да си ги земе пљачките од одајата и да се пресели во друга, бидејќи и неговите другари го нејќеа тука, да ги краде и им го јаде лебот и друго што им донесле од дома.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тука беа, покрај Груев, и сите главни војводи и раководители на Организацијата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ја сместија војската со азите и коџабашијата заедно и секаде виде како жените се растрчаа да готват за војниците; им ги симињаа раниците; им подаваа столчиња да седнат им го валеа огнот да се разгреат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Имате некоја чета само со манлихери наоружана?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Пропадна, значи, секаде работата? — Пропадна! Пропадна ами не! Co гола рака се фаќала, аџаба, змија?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ова ги узбуни сите војници и им го повлече назад вниманието.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Се избакна Трајко и со Андона, Стојчета и Најда и во кратко им го исприкажа денешниот настан.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Ах, анасени — ах аврадини! — испсуваа сите, а Јован со својот хумор и ведар дух им го поврати настроението.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Но потерите не брзаа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

За татка му Сивета и за Јована тие пари беа аирлии зашто, преку трговијага, беа ги умножиле десетина и дваесет пати, та Јован навистина со алав им го фрли ќемерот и ги покани гостите да ја продолжат веселбата, што им беше чудно на сите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Само добро да се распоредеме, — заврши Јово и им го соопшти планот за одбрана.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Убавата летна вечер им го правеше животот весел и тие знаеја да ја исползуваат и својата висока општествена положба, и убавата јасна летна вечер, осветлена од полната месечина, украсена со смевот и кикотот на убавите старавински моми, насобрани на чешмата пред кулата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ќе ви бидеме некој ден и друг пак вам гости, кога Толе ни го откажа своето гостопримство...

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И сега, кога и Толе, како Бешот, им рече на азите и коџабашијата да ги честат офицерите, овие со сета своја сила се фрлија на таа работа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Луѓето им го најдоа и потеклото.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Мојот домаќинлак толку беше.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кога ќе а видите главата моа одделена од рамената, шо сакате правите — им го повтори Толе својот закон на сите селани по сите села и си „запашува" пак како лани.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Доста се двестете мои мамзери за илјада нивни малихери“ со гордост му пишуваше Сефедин на својот бимбашија во Прилеп. Но не излезе така работата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А гледате ли? Највисока е од сете ридишча на Селечка, — им го правеше Толе планот и им ја покажуваше високата чука „Маргара" над селото Чаниште во мало Мариово.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— се притапкаа сиромаси селаните, но Толе не се делеше од својот ум дека тој е паша на овој пашалук.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Но ќе се нареди и таму. Нема таква сила по велешко како овде, — им го кажа своето мислење Ѓорче и ги повика беловодичани што го доведоа него.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Овој марифет и Бегот им го препорача на селаните, но не зеде и не земаше веќе учество во селските работи, сметајќи се за виновен и компромитиран и молејќи ги да го остават малку понастрана и за нивно добро, бидејќи и Турците не ќе гледаат со добро око на него.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Дури Толе разговараше во оваа колиба со четниците, Петре се поздравуваше во другата со Дамета Груев, којшто како местен работник и човек им го претставуваше на тие што не го познаваа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Иако понекој имаше да им го каже патот, тие со сила беа земени од тој ајдутин Толета и без оружје одеа, та при првите пушки од аскерот се разбегаа и никаков кедер не направија“ стоеше во долгиот мудуров и јузбашиев извештај.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

По излегувањето од Алимасковци, Бајракот се наврати кај Бабовчето и овој го внесе во визбата да му соопшти некаква новина од Мариово.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Најдо му го повтори она што им го кажа дедот Волче при влегувањето и се наостри за одмазда.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Се направи во главите на офицерите и чаушите една збрка,та први тие летнаа да бегаат надолу.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Уште пред да се стави софрата Толе поддена разговор со Тодора за најобични работи: дали ќе најдат некое добитче да купат; како се со цена, како е сеното, седбата, овците итн., додека една голема врева од кудата не им го обрна вниманието, та Толе го праша Тодора: — Кој се ниа тамо, шо се смеат толку цела вечер?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ене, ги не, фатија агите пустиња долу долот, — и покажа со рака на одредот војници што бегаа оти оној од „Гарван" ги имаше наспоред на голото како на тепсија и скоро секој куршум на место погодуваше, та пискотниците од ранетите им го забрзуваа бегањето на здравите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Бре, бре, бре! Ете ова се велит како во сон! — проговори стариот мудур и почна да мисли од кого ќе ги собере земените лирички.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Направивме тоа да не можеме, ете, цел месец да се прибериме дома, им го дадовме оганот на нашите села; ги оставивме жените, децата и старците да се тресат на пепелиштата, а луѓето ги фрливме по темниците да скапуваат. Ете што направивме!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Нејсе, касмет му било на Сивета, нека си ги јаде со здравје" — рекоа сите пријатели и непријатели.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Аскерот мора да напаѓа отворено, одоздола нагоре, и четниците ќе можат од заклоните да стрелаат и одозгора бомби да фрлаат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А Бешот му ги кажа скоро сите работници од сите села, затоа Толе наполно им се предаде на овие во Градешница.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Орленци го разнесоа лебот и месото и Толе им го раздели.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

17. Дедот Јован Паленѕа ги скорна јаловињата од дебелата сенка на борјето во Грбла и ги замана кон Торнезата пресоп, та, потпирајќи се на дебелиот овчарски стап, почна да накачува по нив нагоре.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

кога се враќав од јапонија каде другаде ако не кај станицата синџуку во токио налетав на гејши со црвени чевличиња и црвени чадорчиња видов и збунети германци кои знаеја што им бараа на гејшите ама не знаеја тоа да им го објаснат на јапонски а и гејшите чешит гејши неоти не знаеја што им бараат ама си беа задале пауза за дискретно мајтапење со збунетите германци и нивната излишна цалензи бите наперченост во улицата паралелна на улицата на црвените фенери

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

А убаво си муабетевме за вкусот на француските вина и за протестите на македонските лозари отшто никој не им го откупува грозјето.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Троа погоре бел тигар им го варди патот на црните номади каде и да плукнеш ќе си најдеш алтани среде Алтајската Гора и ако се палиш на народни ќе си ја викнеш Горо ле, горо зелена оф леле, леле, и тука имало Хунзи играорци и занесени, и однесени, што си мислат ако се пуштат по Об и Иртиш и ако се бабачковци и ксметлии, директно до Белото Море ќе допливаат.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Тоа што го гледа, тоа го молчи – не е како оние поднапиени музичари долу кои севзден ја пеат само песната за кондорот, божем други песни нема во планинава со коишто да им го штукнуваат умот на дојденците којзнае од каде научно наречени туристи и авантуристи, а може и безделници.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Македонците им го оставиле северниот дел на Дарданците кој станал граница меѓу Македонија и Дарданија.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

- Тогаш, - рече човекот во сина облека, - треба да застанете во ред Тие зачудено го припогледнаа, ги вкрстија своите погледи и очигледно не сакаа да го прифатат она што им го рече тој, но сепак се потчинија.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Некогаш, од таа шипка, нивните синови имаа направено вратило - и старата, колку и да ги колнеше, не им го земаше за сушење алишта.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Епитетот „скопски” автори би можеле слободно да им го припишеме на: Славко Јаневски, Димитар Солев, Влада Урошевиќ, Благоја Иванов, Данило Коцевски, Томислав Османли, Александар Прокопиев, Јадранка Владова...

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Телевизијата, списанијата и филмот им го дадоа основното визуелно образование.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Нејзиниот маж е болен, и тоа е тоа; тоа и им го кажа извинувајќи се поради незаминувањето на вечера и, со мала нелагода, му дозволи на Донат да им ја довери „вистината” на Перкинсови кога таа нема да биде тука.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Партизаните им го одзедоа оружјето на Бугарите за да опремат една нова бригада и се надеваме дека ќе успееме да формираме позиција со оваа и со 10. бригада пред непријателот да стекне поголема предност.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Користејќи го фактот што во тој момент на островот Вис се наоѓале генерал Вилсон и Тито, Маклин и на двајцата им го изнел својот план.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Интересантни се и оние астролози кои откако ќе им го кажете датумот на роџење за 2 секунди у лап топ ви кажуваат дали ќе имате 2 или 3 деца и на колку години ќе се ожените.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Но народот одамна рекол „Кој со ѓаволот тикви сади од глава му се акаат”, па така и интернетот успеа да им го сруши нивниот геноциден план за уништување на човештвото.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Тоа е најбројната категорија во земјава која спие до 12 и чекајќи да им падне работа од Господа го чекаат своето подобро утре без ништо да променат во својот живот, а потајно надевајќи се дека курајберите и ебиветерите некогаш ќе се смилуваат и ќе им го променат нивното статус кво.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Блазе си им на Србите што си го имаат Новак Ѓоковиќ да им го крева моралот додека живеат у транзиција.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Би им го исекол мандалото па самите ќе умрат психички.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Тоа се типови луѓе кои најчесто се вработени во институциите кај овие првиве, а нивната главна особина е длабоко да пенетрираат кај нивните претпоставени задници со што ќе успеат да се одржат на позицијата во која се дочепале и притоа да не дозволат на конкуренцијата да им го заземе нивното место, а најчесто служејќи се со своите вешти кодошко-лакташки особини секогаш ставајќи му сопка на соперникот и увек гласајќи за партијата која ги убутала на тоа работно место.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Некоја будала им го зема, Џони. Мртва будала.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Со акционистичкиот пристап кон градежништвото Хундертвасер сака да го пополни расцепот помеѓу градителот и станарот, сака на идните станари да им го врати задоволството на изградба на сопствениот дом.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Забележете дека на модернистичкиот етос не му недостасува единствено почит; тој исто така позитивно ги вреднува иновациите.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Математичкиот симболизам е конвенција на писмото, скриптурален симболизам.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тој исто така чувствува дека традицијата треба да се надмине бидејќи таа им го попречува патот на новите гледишта што тој ги предлага.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Од друга страна, како што тоа го формулираше Дик Хигинс, тој на учениците “им го изнесуваше она што веќе го знаеја и со тоа им помагаше да станат свесни за суштината на она што го работеа”.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Отсуството на секој вид ригорозност и академски стандард, чувството на полна предавачка слобода (еден од курсевите за нова музика имаше за тема идентификација на печурките) му овозможи на Кејџ истовремено и да учи од своите ученици.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тој, исто така смета дека претходните генерации не биле во право и дека не може многу да се научи од нив (ако тие и треба да се проучуваат тоа е главно заради идентификување на грешките со кои не навлекоа во форма на дихотомиски пристрасности и логоцентрични предрасуди.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Ова оди заедно со едно проширување на фонографијата и со сите средства за зачувување на говорниот јазик, кои овозможуваат тој да функционира и во отсуство на субјектот кој говори.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Овој развој, поврзан со оној на етнологијата и на историјата на писмото, нѐ учи дека фонетското писмо, средиштето на големата метафизичка, научна, техничка, економска авантура на Западот, е ограничено во времето и просторот, самото се ограничува токму во оној миг во кој својот закон им го наметнува на културните полиња, единствените кои сѐ уште му се измолкнуваат.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Уште послободна форма на наслојување, слична на хепенингот, претставува изведбата на Концерт за клавир и оркестар (1958) кој и самиот е резултат на наслојувањето на 14 незадолжителни делници, а може да се изведува во комбинација со делата од различни периоди на творење (првото изведување на Концертот опфаќаше делници со клавир и диригент, со Дејвид Тјудор и Марс Канингем) - Соло за глас (1958-60), Книга песни (1970), Фонтана микс (1958), Роцарт микс (1965).

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Арапските бунтовници врискаат и рикаат, на луѓето им ги сечат мудата, им го вадат дробот, ги прскаат со бензин и ги палат.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

По наредба на пашата: агите и беговите, кои вилнееја овде и им го загорчуваа и правеа неподнослив поминокот - не можејќи повеќе да живеат без зулуми, ги напуштаа своите кули и се иселуваа во други краишта.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

А сосем напред одеа и им го покажуваа патот Турците од некои крушевски села, на кои крушевските востаници така великодушно им простија за поранешните зулуми.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

И на женетите им го заврти умот. Ним дури и повеќе.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Тие како да беа рамнодушни, што убавата преспанка им го навредува господарот, одбивајќи ги неговите дарови...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Во надоместок за своето отсуство - со пусулчето, со светломерот и со зухерот - снимателот им го даде џипот, но само да ги отфрли до најдалечната точка и истиот час да се врати за да биде на располагање во штабот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Маестро Миха, држејќи до својот углед, а придржувајќи ја шарената марама околу непотстрижениот врат и брадосаниот грклан, ги испрати до излезот на бараката и патем им го покажа своето уметничко легло (мала ама самостојна просторија, нешто како портирница; или стражарница, како што би се изразил генералот, упатен во некогашната намена и на бараката, и на другите бараки, и на секој дел од логорот).

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Ги приграби жените како две половинки од една лубеница и продолжи да им го толкува она што му го предложи на докторот како споредба на кураторот со карбуратор.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

А тој, како со бунарско јаже, им го извлекува тој единствен збор, што згора го разбира, а однатре не го прима: дека синот му се обесил.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Службеничката им го закажа денот и часот, па љубопитно ги загледа и низ своите очила и низ стаклото на шалтерот, и со насмевка ги потсети да си поведат и сведоци за регистрацијата, тој од една таа од друга страна.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- И да сте им го кажале, не е тоа туристичка агенција.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

На излегување од последниот свиок, патот им го попречи јарец.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

До тој момент само теоретски знаеше што е тоа стрес и дури им го предаваше на своите студенти.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Затоа, ниеден велгоштанец не повраќа од својата черешновица; тој луксуз им го оставаат на јабанџиите.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Навистина, не им го кажавме итинерерот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Од нога му нареди на Евдо, бидејќи негов постапалник, како знае и умее да најде безбоен конец, јадици со црви и стап по своја должина; на Ване, да испразни една торба и да ја наполни со свежи коприви; а на шоферот да наполни испразнети конзерви минерски карбит и рударски фитил; а самиот прв ги навре износените патики и на целата екипа тоа не им го препорача туку им го нареди, макар што секој од нив знаеше дека по снимањето ќе се вратат со партали на стапалата.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Да одат на бригадирски казан, не што им беше под ниво колку што секогаш кога ќе се делеше храната тие ќе беа некаде на терен, а во најдобар случај можеа да им го оставаат следувањето во шаторот па тие по дневното снимање навечер да си ги најдат порциите залоени како штирак, полазени со црвени мравки и по некој полски глушец.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Вистина е дека Татко на малкумина им го беше доверил својот проект за потрагата по записите од изгубеното отоманско време.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Пролог Татко, во наследство, покрај книгите и дел од сиџилите, ни го оставии неговиот сон за дооткривање на нивните пораки, откако, конечно, успеа да им го открие нивниот толковен код.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Ним историјата им го покажа местото што го заслужија, на буниште.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

И сега, на овие верници во два бога, во идеолошкиот и во религискиот, требаше да им го наложи својот авторитет.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Мајка веќе им го најде местото на парите.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Секретарот гласно им го прочита писмото од Водачот засилувајќи ја интонацијата кога се спомнуваше неговото име и Централниот комитет.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Замина и секретарот, уверен дека времето ќе го открие значењето на старите дефтери, но сомневајќи се во значењето што им го придаваше Татко.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Дали беше дојдено времето кога требаше овој сон да им го остави во наледство на своите потомци?

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Утврдувајќи им го распоредот на новите книги, преместувајќи ги ислужените книги на некоја резервна позиција, тој наоѓаше вистински зборови на благодарност, на утеха.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Се замислуваше во своето откриено време коешто ќе им го пренесе на другите за да се проверат многу легенди, митови, темни кажувања.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Токму во тие години, ја почувствував величината на Татковата борба со сиџилите, во која доживуваше некаква победа која само тој ја разбираше, но, подоцна, го почувствував и поразот што му беше наложен од оние на кои токму откриените сиџили требаше да им ја осветлат историјата, да им го повратат загубеното минато.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Постарите добро го поткренуваа, проследувајќи го пивнувањето со бучни благослови, младите само го допираа шишето до уста, колку да го сторат редот, а децата, се разбира, го прифаќаа шишето и само им го подаваа на постарите до себе.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Можеби тоа што им го даде не беше доволно за да ја покрие нивната долга изгладнетост, но во случајов не можеше да ја совлада својата себичност.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Момченцето можеше да ја продолжи уште, но кучињата веќе почнаа да покажуваат знаци на лутина, па им го даде лебот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

До некое време ги броеше деновите, потоа им го изгуби редот, а болеста веќе сосем му ја замати претставата за времето поминато во заробеништво на снегот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Раѓањето на Снежанка беше еден силен повод за затрчување во тој свет на непознатото и таинственото, па Бојан, и покрај желбата да биде попрактичен, долги минути остана покрај овцата и јагнето, поставувајќи си во мислите стотици прашања на кои не им го знаеше одговорот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Компирот им го дадов на кравите. Проникна. А нов уште не сум вадел. Оди, донеси што ќе донесеш.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Пошлост е руски збор што Набоков заради богатството од значења им го претполага на англиските варијанти како што се cheap, inferior, sorry, trashy, scurvy, tawdry и слично.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Така само школките древниот шепот го носат морето што им го завешта!

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Не знам каде ќе запрат јагулите во која вода ќе истече нивното минато Но тие ја знаат патеката на својот сон ја имаат упорноста што ќе им го покаже патот на враќањето.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Дали изнесовте од визбата од она вино што само на победниците им го нудите?

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Погледнете ги само одличијата што им го красат Сонот на пофалените граѓани: Перо од крило на тропска птица; Рачка од слонова коска; Заб од вепар; опаш од сребрена лисица. (А од долапите љубоморно тропаат, Похвалниците, медалите, ордените) Кога се во прашање поразите, Никако да ги откриеме патеките што водат до нив (Или ќе се повикуваме на недоодни лавиринти?)

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

И еден чудесен пат среде небото им го мами насмевот на малите голтари оние што си ја мерат снагата во тревата О тие идни господари на светот и не слутат дека по патот на нивната возбуда одамна поминал Икар.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Еден примерок од решението таа им го достави на ластовиците а другиот на врабецот Џивџик.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Мајка им го погледна палтото, го направи лицето зачудено и рече: - Многу голема мечка сте фатиле!

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

А учителката ќе го земе нејзиното блокче и ќе им го покажува на децата: - Еве, вака се црта маче.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

„Тамам и ќе им го видам кучето“, си рече изненаден од таа помисла, зашто тој всушност немаше никаков интерес за кучиња.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Доначудување немаа ни откако правта слегна и се растргна, враќајќи им го пред очи селото какво што си го знаеја, но им остана да нагодуваат каде застанала колата, додека најпосле не се досетија дека застанала пред одамна испустената и во скреби зарасната куќа на одамна изумреното и поштомено семејство Веговци, на висот над реката, речиси над село.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Знаеја дека тој има нешто на ум и дека треба кога-тогаш да им го каже.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Тие зачудено го припогледнаа, ги вкрстија своите погледи и очигледно не сакаа да го прифатат она што им го рече тој, но сепак се потчинија.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Но, покрај многуте неизвесности, неизвесно е и тоа: како се случило, кој им го оставил во завет на овие православни верници, на денешниве жители на Потковицата, да го честуваат она инородно светилиште, Латинска Црква?

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Достасаа во Потковицата едночудо луѓе, агенти, од Тополчани, од Прилеп, од Битола, и сите од ред го распрашуваа за Јована и за неговата придружничка, но најмногу, нив, железничарите ги товареа: зошто уште веднаш не го пријавиле Јовановото заминување?

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Живеејќи на чифлигот на татка си потајно демнеше згода за која ќе може да ги наклевети Акиноските пред султаните во Константинопол и да им го одземе Имотот а нив да ги направи свои раетини.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И многу работи се случија, далеку од Потковицата и внатре во неа кои од корен им го изменија животот на луѓето.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Та сеедно кој, дали ајдутинот што го одвел Бошета нивни или сам свети Јован Крстител, ним им го оставил, но Јанческите мудро одговараа: Таква ни била судбината, на сам прв ден Водици да ни го отепаат татак, да ни го земат Бошета и да ни ја остават Драганка за ние да ја порастиме.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Додека Јанческите, пак, дека се најбедни и за да се прикрепат колку толку со тоа што им го даваат другите ги вршат другите црковни работи: клисарската и ги чуваат црковните вешти: крштелникот, крстот, клепалото, носилата и слично.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Српскиот правопис, кого српскиот јазик успешно го одвои од некогашната руско-славјанска мешавина, ќе им го открие и ќе им го омили на Македонците нивниот роден дијалект и ќе ги отуѓи од тешкиот и заплеткан историски правопис со кој се служат Бугарите и како попроста и поуслогодена работа ќе ги разниша кај народот најдлабоките корени на бугарската пропаганда и на бугарската писменост кои Бугарите ја имаат широко распространето.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И поткрепа имаат од прилепските и битолските првенци, и согласност од овдешните Турци, и мајстор кои ќе им ја соѕидаат црквата, и човек кој ќе им го направи живописот внатре во црквата, и камење и вар, и песок и сè што е потребно за ѕидање црква имаат дотерано на Рамник на Горник, и иако одовде до Стамбол имаат сè поткупено, и турско и каурско, одобрение за ѕидање црква не стигнува од Стамбол од султанот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Го убија стрика Анѓела, на правдина, се провикнува наеднаш и наеднаш замолчува, ги гледа луѓето измрзнати, лути и завеани, и сам изѕемнат, лут и сиот завеан со снег и се двоуми дали да продолжи да зборува и да им го каже тоа што го има на душата, што му е, што му тежи на срцето.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Мајка му, држејќи го за раце него, Максима, и плачејќи го молеше Неби бег тој лично да им го предаде на делениците во Прилеп и да ги моли од нејзино име и од име на татко му лично тие да го испратат до манастирот Трескавец кај стрикото Ефимеј, игумен на манастирот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тоа им го кажуваа на властите после, две недели по Јовановото заминување.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Двајца мажи влегуваат во гробот, кој нема како денешниве рамно дно, туку на дното на гробот ископана е правоаголна дупка, нешто како гроб во гроб, и во неа го положуваат стрика Анѓела, откако пред тоа го подземаат од други двајца кои им го подаваат завиткан во веленце.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тоа е едното, а другото е што кога ќе стане збор за коњот што им го остави нив ајдутинот, а кој си го присвои Тахир бег Јаузоски, сосема се согласуваат, двајцата велат Добро направи Тахир бег што ни го одзеде, оти да останеше Мурад наш, досега ќе беше пцојсан за храна.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А за крвниците рековме, времето и некои што им го имаат акот, тие нив ќе ги пресретнат.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Само колку за да се знае и за да се прикажува, им рекол, потоа, овдека, во тефтерот, сè е запишано - од-до, од постанокот на Загориче, во Дупка, до моево последно си одење, засекогаш.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И како веродостоен доказ за вистинитоста на својата приказна ја земаа месечината - Бог направил така, таа ноќ испратил да грее во Потковицата и на земјата јасна месечина, јасна небаре јасно сонце, за да им го осветли патот на праведниците, на свети Јован Крстител и на Бошета нивни: сега веќе не Јанчески, туку нивни, од Потковицата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тогаш, кога Акиноските за прв пат се доселија во Потковицата, се пронесе глас, но тоа не беше вистина, дека султанот, Мустафа Челеби, Лажниот Мустафа, (1419-1421 година) за да им го остави Имотот, им понудил да преминат во исламска вера, но кога тие го одбиле, се разгневил и им заповедал на властите да им ги оберат магазите во безистенот во Битола и да ги протераат во Потковицата - за заедно со другите раетини да работат за него.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Сите тројца беа осомничени, а во Потковицата тоа секој го знаеше, дека соработуваат со комунистите во Прилеп: собираа пари, обувки, облека, храна и оружје за партизаните, но зашто не можеше ништо да им се докаже, односно зашто имаше кој да го заштитува Ѓорета, деленицата нивни, Божин Дамчески Штркот, кој таму, во Софија имаше своја фабрика за шеќер и врски со дворот, секогаш кога ќе ги затвореа по неколку дена ги пуштаа, а тие, предводени од Ѓорета, пак си ја продолжуваа старата работа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Но тоа законот изречно им го бранеше, па тие обележја место на кое кога-тогаш, се надеваа, ќе ја подигнат црквата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тие, Муслиоските, пред да си отидат од Потковицата, на своите реатини им го распродадоа добитокот, стадото, живината, алатките, а тоа што го задржаа за себе и ден-денеска им го даваат под наем на Дамчевци: коријата, земјиштето, додека со кулите и со дворните места, управува Амди ага, кој е воедно и падар на сиот синор на Потковицата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Со синовите и со ќерките мои и со жените мои се погодивме тие да ме пуштат да си отидам а јас, за вратка, да им го оставам имотот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ете тогаш, во тој час, по Градишки Пат се зададе еден коњаник и на жителите од Потковицата им го сврти вниманието на себе.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тој, пак, султанот, Мурад I Ходавендекер, во склад со својот лукав и сомничав ум, искажа милост: сомневајќи се дека некој друг ќе може толку успешно да управува со Имотот колку довчерашните стопани, и сомневајќи се дека ќе може некого друг, некој Турчин на пример, да го ограбува колку нив, на Акиноските им го остави Имотот, а заедно со него и титулата и господството над целата Потковица.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ќе го товарите на коњ и ќе им го однесете на оние продадените од Тополчани јали од Тројкрсти; тие, ако сакаат, нека го закпаат, а ако не, ете ви ја Црна; по Вардар дојде, Црна нека го однесе.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Дури и Тихир бег Јаузоски, кој, зашто Боше беше негов овчар и најдобар во Потковицата (само да ѝ го земеше вимето на сјагнета овца во грстот веднаш ќе ти кажеше кога точно ќе се објагни, дали по еден саат, дали по два дена, или по една недела) им беше многу налутен на Јанчески што допуштиле ајдутин да им го земе од постела, во тоа виде божие претсказание па помирливо рече Господ нека ви се смилува вам Јанчевци: ланилето еден ваш се вулоган паѓајќи од Камен, завчера стрика Анѓела го закопавте, ноќеска ајдути трет ви грабнале и заповеда сите возрасни веднаш да се дадат во потера по ајдутинот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ете тогаш, кога Потковицата беше завојувана од Србите, кога од страна на Началството постоеше заповед никој да не се добира до војниците, да не им прави услуги и да не прима услуги од нив, кога отворено се зборуваше дека божемните сојузници се полоши и од Туците и дека се токмат тие да ги заменат нив ( во Потковицата сеедно и сеедно пристигаа гласови од сите краишта на Македонија дека новите завојувачи ги прогонуваат и ги убиваат нашите учители и свештеници,дека ги ограбуваат и ги палат нашите села и светилишта) кога се изјаловија нивните надежи дека Македонија, по победата на Сојузниците над Турците, ќе добие своја автономија и ќе стане држава каква што станаа тие, Србија, Бугарија и Грција, кога сите беа обземени од очај дека ќе останат без татковина, при крајот на Првното србско, во летото 1915-та, се случи една од чупите Јанчески, Благуна Василичина, да се измами по еден од војниците сместени во поранешното училиште.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Едно време, кажуваат тие, и се задумувал дека да им го остави тефтерот, но веднаш потоа гласно изразувал сомневање дека не се кадарни да исчуваат такво нешто, од непроценлива историска вредност, кога веќе не си ја исчувал земјата и луѓето на неа, и - не им го оставил.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тоа, да ја отера бомбата во Прилеп на воловска кола, иако неексплодирана, намерно им го сторија на Ѓорета Дамчески, на Дикса и на Бориза Една, намерно им направија така.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Албанецот, решија, злочинот да им го плати.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Маркс со својата генијална мисла им го покажа спасоносниот пат.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Беа дојдени млади и стари познавачи на арапската османица, историчари, толкувачи на таинствените битолски кадиски записи, односно сиџили, на кои Татко им го посвети целиот живот, како нивни откривач и верен толкувач.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Ај, ќе речам јас една да им го одберам срамот.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

МАРА: Да се напиете, како било... (Брзо им го подава пагурчето, кое го вади од ковчегот).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Или, да се обидам и да разјаснам: сакам да речам дека имам забележано разлики помеѓу она што само ќе се замисли и она што ќе се изрече.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Го застрелале над Соколаната во градот, пред насобраниот народ.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- На мајките, и без да им го спомнуваш името ќе знаат да ти го прослават именденот - ми беше одговорил.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Курирот ни своето име не им го открил на убијците а камоли да открива туѓи!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Значи ништо не знаеш за нив, а најмалку знаеш за нивните карактери и за тоа дека тие без зборови а само со нивните женски абери умеат да си го добијат она за кое сметаат дека им го должиш.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ми се причини дека ме воведува во некоја игра за која немав слушнато, а од која сепак, на крајот, ќе се појави некое чудно, можеби и непријатно изненадување.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ни телалите од долните села повеќе не одат средсело за да им го соопштат на луѓето она што самото по себеси се подразбира.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се разбира, јас немам намера да го имитирам Делоски за кого тврдат дека своите говори ги вежба пред огледало.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Овде запрев со мојата импровизација а потоа додадов: - Знаете, другар иследник, имам впечаток дека вие барате од мене и премногу.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И колку може да се земе за здраво кога на некој од нас ќе му се посака да им го слушне понекогаш и гласот на своите размислувања.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Нема потреба никој да не потсетува кога е утро, или дека дошло време за ручек.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Не, не се случуваат такви нешта! Претеруваш! Ми ја испробуваш стрпливоста!“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Несигурните сеќавања се како оние мали пердувести облаци што и самите не знаат кога и каде исчезнуваат.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тогаш и јас, без да сакам, загазувам во глупостите: правам гримаси, на тие шутраци им го исплазувам јазикот, а тие не се лутат туку како спобудалени ми плескаат, плескаат.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„А зошто не им го рековте тоа вие? Татковците се секогаш похрабри од нивните деца“ му велам јас но тој не се согласи со мене.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Не ѝ припаѓаше Таша на твојата сорта. Не знаеше да праќа онакви абери.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Јас не ги сфаќав неговите објаснувања.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дури подоцна беа комплетирани созананијата во врска со ова убиство без пресуда.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Вели: „Оној кој самиот ќе се одбрани тој е вистински одбранет“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ете, таква сум. Секого можам да го стаписам со моето однесување!“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И почна Димче Волшебникот да прави планови: прво, - едно утро ќе им го згорчи млекото на сите деца во градот.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

А учителката ќе го земе нејзиното блокче и ќе им го покажува на децата: - Еве, вака се црта маче. Од Милка треба да се учите да цртате.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Кога завршив тој рече, „Сфаќам. Философијата му прави на човековиот ум, она што маталката за јајца им го прави на јајцата“. Има многу мудрост во тоа.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Човекот со шапката го забриша лицето и уште посилно завесла кон брегот.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Пред околу 25 год. кога студирав философија се обидов да му го објаснам Хајдегер на татко ми (откако направи грешка што ме праша).

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Чамецот веќе им го закачија со чакли и го влечеа кон пристаништето.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Петко кусо објасни за она што им го расправал на беспризорните.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Но ова е живот. Јас еднаш веќе избегав од светот, се повлеков, им го отстапив местото на посилните, заминав во доброволен прогон.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Ако дозволиш“, рече, „ова ќе го умножам. И ќе им го поделам на сите наши ученици, за да видат што е чиста љубов и чиста уметност“, рече, подбивајќи се.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Во тие денови било обичај жените на ѕидарите да им го однесат ручекот на своите сопрузи на работа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Не само што меѓу нас излегле од мода геј-верзиите на радикалната политика, на радикалниот секс и на радикалните животни стилови, туку геј-луѓето изгледа одново ја откриваат и ја промовираат супериорноста на хетеросексуалните општествени облици, вклучително и фрапантно архаичните форми (како венчалните огласи во друштвените рубрики на локалните весници) кои ги напуштаат дури и самите хетеросексуалци.455 Се трудиме да ги победиме хетеросексуалците на нивни терен. ‌Повеќе нормалност, изгледа, веќе не ги задоволува асимилациски настроените геј-луѓе.