Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Подоцна, за време на судењето, застапниците на КПУЗ-Скопје пред судот објаснуваа дека „според новата систематизација и организација за рабо- та во затворот, како и според Правилникот за работни односи, токму тоа работно место е предвидено за дипломиран правник со искуство“!?

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Поради близината на неговата работна позиција до 37 раководството на компанијата, Н.Н. беше во можност да ги забележи сите дејанија и начини на работа на раководниот тим – што секако вклучуваше и многу ризици кои подоцна, во ноември 2001, се ефектуираа со незаконит отказ од работното место, со што и настанува спорот.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

По добивањето на отказното решение нашиот соговорник, заедно со уште двајца други работници (еден од Скопје, а друг од Куманово), поднесоа приговор до работничкиот совет,3 во кој наведоа дека отсуствува елементот на вина, бидејќи тие натовариле точно онолку колку што пишувало во кантарската белешка и во испратницата, како и тоа дека не се сослушани да дадат изјава во своја одбрана, а не им е оставен ниту гарантираниот отказен рок кој им следува согласно Колективниот договор за Агро-синдикат и Здружение на водостопанството.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Битно е да се истакне, а согласно кажувањата на Митревски, дека платата им е плаќана од средства што Министерството за култура, наводно, тајно ги уплаќало на сметката на С.Р.С. ДОО – Скопје.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Згора на сѐ, и записникот за извршената контрола, кој беше без печат и без деловоден број, имаше датум кој не одговара со критичниот датум кога се вршел утоварот; тужениот работода- вач не го пријави случајот во МВР како кражба, ниту пак поднесе било какво барање за утрврдување и надомест на материјална штета од избрканите работници – меѓу кои имаше и вработен кој порано, поради својата чесност и посветеност, беше и парично наградуван како најдобар работник во претпријатието.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Платата што Митревски ја примаше додека работеше во хотелот е фиксно утврдена на 8.000 МКД, а дополнителната ноќна работа и прекувремените работни часови воопшто не му се плаќаат.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Според Зефиќ овој нивни „аргумент“ е класична манипулација и невистина, а на сите вработени во оваа установа им е јасно дека таму отсекогаш како референти работеа луѓе со средно образование, затоа што се работи за чиста техничко- административна работа (per analogia, тоа би било како докторка да биде преместена да работи како медицинска сестра!?).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Имено, со изговор дека наводно, заедно со останатите работници на смена, сакајќи да прибават противправна имотна корист од 5.250 МКД, при утовар на поголема количина сепариран влажен песок од декларираната, го оштетиле претпријатието2 – им е врачена одлука за престанок на работен однос поради кршење на дисциплината, донесена од страна на директорот, а без никаква внатрешна дисциплинска постапка и без никакво предупредување пред исклучување или, пак, било каков друг вид на опомена или санкција.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Опскурното се искажува во бескрајната пластична операција што ја изведува феминистичката перформерка Орлан; опскурните односи помеѓу идеалните тела се откриваат во меѓумрежниот проект Bodies Incorporated во кој на посетителите на проектот им е овозможена конструкција на сопствени тела коишто потоа дејствуваат низ пропорции и релации на една однапред програмирана корпорација.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Опитот го издржаа само оние на кои музиката во сите нејзини појавни форми им е љубов, во сите нејзини варијанти и варијации, верзии и жанрови. Во недоумица, така, дојдоа сите.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Сето друго им беше туѓо, збунувачко, непријатно, непознато. Без оглед дали им се допаѓа или не.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Јас само сакам да биде јасно каква е состојбата.“

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Кога „Е е за Екстази“ излезе од печат, Сандерс стави хипертекст верзија на својата веб-страница на Интернет, која оттогаш им е достапна на десетици илјади читатели.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Што им е на овие бодежи под срцето?

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Но тоа не било ништо. Да умреш. Оваа леснина што јас сега ја чуствувам, на луѓето во животот им е непозната.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Овие луѓе не се некои кои било. На нив тоа им е функција.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Тие со право и натаму се обидуваа нешто да сторат, некому да кажат, да објават за неправдата што им е нанесена, но до тој момент, тоа ми беше познато, резултат немаше.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ах, реков јас, како да ти кажам! Јес, јес, вели тој, прогресира. На многу им е криво дека нашава држава стана индепендент.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

- Аххх - помисли Јосиф - и ним не им е лесно.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Ѓорѓи и Слобода се први братучеди, Пане им е чичко!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Напротив, тие се многу неутрално облечени и сугерирано им е да не се помрднуваат.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Но, позирањето кај Ворхол нема иконографски карактер како кај Кенет Ангер.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Се надевам дека на Мартиник националниот пијалок им е мартини.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Имаше право Готлиб. Што ќе им е тука.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Своите накити ги нудеа без довикување а муштериите ги пречекуваа молкум, се однесуваа така како да им е сеедно дали ќе продадат нешто од својата стока.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

На старците што покрај Боцета се збираа во берберницата тој им беше најблизок меѓу младежта што се вртка тука, ги имаше тој нив како за другари, на кои не им е крив дека ги нашла несреќата да побелат.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Пискулиев никогаш во животот и не помислувал дека ќе се најде во ваков капан, зашто тој имаше основа да го смета ова место не за мирни граѓани што си ја гледаат работата и единствената грижа им е да си минат незабележано и никого да не настапат.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Гласот им е ист: писклив и дрдорлив, но едните порано беа вистински попови и ѓакони: носеа брадишта и долги мантиести шинели.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Аванти пополо, сите кон балконот под кој Јулија е оставена на милост и немилост на туристите, некои нежно да и ги галат, а некои баш и да и ги драпаат бронзените гради.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Омилен танц им е пајдушкото ама во Европа ретко кој чул за него.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Тука, на плоштадот Свети Марко во Венеција доселениците од Македонија неодложно се потсетуваат дека од памтивек се навикнати на печалби и селидби, навикнати се водата постојано да им е до гуша во живеачката, навикнати се и кога пеат да ја колнат туѓината.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

РОЛНИТЕ НА ДЕТСТВОТО НА ДОСЕЛЕНИЦИТЕ ОД МАКЕДОНИЈА НА ПЛОШТАДОТ СВЕТИ МАРКО ВО ВЕНЕЦИЈА

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Елиот, на други воопшто не им е јасно каква врска има тоа со Микеланѓело, некои други други по пицериите тврдат дека Микеланѓело јадел пица со многу, ептен многу оригано.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Има и такви кои сакаат да цицнат од левата брадавица, ама срам им е пред толку свет да глумат бебиња.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Некои се фалат дека го читале Томас С.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Пред зори, кога Деницата веќе искочи над Перун неколку остени, стигнаа на „Висока“ и беловодичани предложија тука да се денува.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

На чорбаџиите им е арно, сиромаштијата спие и ете ти бездејство.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Обмолчен е Домот на боговите. Под кулите на тврдината Саксауман во Куско кога молчат, сите молчат на кечуа, главниот јазик на царството на Инките и молкот на сите им е облечен во промена од слезова боја.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Седат ко абдали пред тв кутијата и се тресат за својот фаворит, а да не ги спомнувам оние кутри пациенти со ливчињата у руки кои со саати дрочат по кладилниците и животна цел им е спортската лутрија.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Истите тие пискарала не се ништо друго освен форензичари на сѐ што е уништено и сите по дефолт се аналитичари, историчари кои само ги анализираат грешките од минатото, а никогаш не даваат решение за иднината, но како главна особина им е лепењето етикети на сѐ што е прогресивно.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

А сиромасите прават од нив коркутка, вкусна густа чорба - тоа им е главно, а често и единствено јадење.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Луѓето не секогаш го разбираа, но секогаш чувствуваа дека со него им е посигурно парчето леб в рацете...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Така тој мачкаше платна што не се продаваа како слики, а таа ја крпеше живеачката што се кинеше токму кога мислеа дека им е убаво.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Името им е дојдено поради плусокот што се слуша кога јаготката се кине.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Да им е напомош денот, - рече дедо Димо, кревајќи ја раката над очите.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

А знаеш Бојане, и со добиците е исто. Гледај ги, да речеме, јагнињата, телињата, кутрињата. Играта им е потребна.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- А во градовите не им е чист, а? - Па не им е.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Прво, уште на пристапот кон колибите, збиени една до друга на една зарамнина, со безброј плевни и кошари наоколу, ги нападнаа булук кучишта, та изгледаше дека на Бојан и Денко овој ден им е последен ден од животот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Секој миг експлодира по некоја српска куќа, кој им е виновен кога граделе на наше, нека видат малку како е кога се урива покривот над главата, повторувам веќе слушнати реплики, и го гледам љубезното одобрување на околината.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Мене ми се стори за најприкладен овој термин едноставно и поради фактот што секое творечко дело општи, комуницира со стотици и илјади безимени адресати на кои им е упатена поетската порака.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Митко и Сашо се сами дома. Мајка им е излезена и нема да се врати до вечерта.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Ама на брезничани и толку им е доволно кога ќе го чујат неговиот глас како на славеј и сите истовремено и тага и милина да ги обзема.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Но нив, за да бидат раскажани, не им е местото овдека, туку некаде понатаму, во времињата во кои се случиле и кога ќе раскажуваме за нив.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

На христијаните во Турција, под закана од казна со смрт, забрането им е да носат оружје, но, зашто се постојано изложени на грабежи и убиства од страна на муслманите, сите тие носат оружје.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

„Само на тие љубопитни и ситно зборлести женички им е позната адресата и канцеларијата на секретаријатот на таинствената институција во која се сортираат душите што го напуштаат животот“, му реков.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Кога ќе ја побарав, во оние други времиња, Ботка дотрчуваше и на најпотајните и на најјавните места.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но што да правиме кога на луѓето им е во крвта да се бават и со мудростите онака неодговорно како што го прават тоа и со глупоста!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Затоа и доаѓаат први до клучните податоци.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Европејците сега се неизбежно предодредени да бидат космополити, тоа е она што ним им е најмногу заедничко.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Кога им е празник, нешто како Велигден, Евреите фаќаат рисјанчиња и ги закопуваат во своите визби. Понекогаш и живи деца закопуваат. Не верував.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

За разлика од попритаените видови на геј- сексот, геј- културата не им е исклучиво привлечна само на тие со истополова еротска склоност.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Адам допушта дека „можеби не постои едно единствено универзално предгеј-искуство“, но укажува дека сите тие културни активности и силната привлечност што ја имаат „сепак упатуваат на низа од основни искуства со силен екот кај геј- и кај потенцијално геј-мажите кои го надминуваат поимањето на ‘геј’ како ‘само’ општествена конструкција или дискурзивен ефект“.377 Од каде се тие основни искуства?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Истото би можело да се каже и историското конзерваторство.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Се зафаќаше со иницијацискиот процес што им е присушт на машките геј- заедници, а преку кој геј- мажите ги подучуваат другите геј- мажи како да бидат геј – не со тоа што ќе ги воведат во геј- сексот, а уште помалку така што ќе ги заведат и наведат на него (геј- мажите веројатно веќе се имаат изобилно впуштано во секс и пред да се сместат во општествениот свет на геј- мажите), туку попрво со тоа што ќе им покажат како да преобразат низа хетеросексуални културни ствари и дискурси во носители на геј- значење. ‌Со други зборови, целта на курсот беше да се испита како дејствува културниот пренос во случајот на сексуалните малцинства.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Како е возможно процесот на социјализација во културната практика на хомосексуалноста да започне долго пред да созреат субјектите на акултурацијата доволно за да стапат во машките геј-заедници и да учествуваат во општествените размени на машкиот геј-живот?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Или, поконкретно, како учат геј- и протогеј- децата да се впуштаат во толку канонски машки геј- културни практики – како тоа толку течно го проговоруваат јазикот на машката геј-култура, небаре им е мајчин – на толку кревка возраст, а да не ги одгледувале уште од колепка геј- мажи?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Знам дека проблемот на интегралната формализација е проблем на математичарите и логичарите, но ако таа интегрална формализација не е можна тогаш и во самите науки постои она нешто што на уметностите или поетиките не им е туѓо.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Битието нивно, всушност, многу страда: што сонот им е полн со кошмарни слики исто како нивното јаве, а за капка љубов молат, клечејќи пред самите себеси во нивниот сопствен манастир.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Млади парови – насмеани и гласовити, прегрнати во од си делат бакнежи и никој не им обрнува внимание и воопшто не им е гајле што и како мислат другите.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Лево врата. Изгледа таму им е кујната.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Не ја имав видено кај нив порано и ако често навраќав - можеби им е некоја роднина.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Еднаш, кога седевме во пеперуткарникот, големата стаклена градина со тропски растенија изградена до куќата на Ауербахови, по која летаа облаци од пеперутки, Клара ни рече: „Имам видено мајки кои го даваат својот живот за животот на своите деца, и мајки кои им го одзеле животот на своите деца.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Велеше дека секоја мајка е различна во своето мајчинство, како што животот на еден човек се разликува од сите останати, колку да им е сличен на другите луѓе.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Преку владиците Бугарите сакаат да истребат сѐ што не им е пријатно, а најмногу црковно-општинската самоуправа.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но неговите раководители мислеа друго: тие во иднината, како и во сегашното, го гледаа само тоа што им е пријатно да го видат.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тоа име им е општо познато на Македонските Словени и сите со него се именуваат.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Од детинството сѐ што им е мило ним и нам ни е мило; на сѐ што се радуваат тие и ние се радуваме; тие плачат и ние плачеме; тие се смеат и ние се смееме.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Трчаат луѓето од едно место до друго, од еден крај до друг, трчаат и внимаваат да не ги видат, да не ги дефинираат како идиоти, како типови кои споро размислуваат, уште поспоро реагираат оти коефициентот на интелигенција им е олеле мајко.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Како што тргнала работата, не ни останува ништо друго освен да го чекаме мигот кога тие, од некоја цврсто стокмена сцена, ќе лиферуваат лозунг: „На Македонците им е доста од седумтте уметности, сега ќе треба да се свртат кон онаа што ја прават политичките партии.“

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Луѓето се неверојатни или ако сакате - чудни, односно секогаш кога не ќе можат да го видат она што им е пред очите се вртат назад.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Џабе им е дипломата на брат ми и штедната книшка на татко ми и на мајка ми кога и тој и тие можат газ да си бришат со нив, оти скоро ни тоалетна хартија нема да има.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

ЛУКОВ: Стануваш досаден со тие твои... шеги. Не наоѓаш ли дека не им е местото овде?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Тоа е мојата гаранција дека ти никогаш не ќе смееш да постигнеш на мене, та дури ни во вид на еден од оние твои фамозни куршуми што се наоѓаат таму каде што не им е местото.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

А на спасителите не им е дозволено да пијат, дури ни кога ќе се најдат меѓу двајца разбојници...

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Продолжуваа да се радуваат, додека тој поставуваше на масичката; јасно сетија дека им е сосема добро. Сега јадеа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ја реди, уредува и одредува судбината на оние на кои им е судено да седат овде...

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

- На глувците не им е потребен развигор, - се шегува Павле.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Првиот пролетен ден, слободни за неколку часа од интернатска суровост, тие го користат, фатени еден за друг со раце се кикотат вака, без некоја смисла, само за тоа дека им е добро а нешто во нив шири крилја, и сите лесни како птици летаат во просторот од вода, сонце и ситен влажен песок.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Сѐ што се случува во селото: добро или лошо, се случува на него: преку него врват и свадби и свадбари, и погреби и музики, и арамии и војски, по него во селото доаѓа една власт а си заминува друга, по него се испраќаат и пречекуваат луѓето за војници, печалбарите по светот; на него седнуваат старци и старици да се топлат на сонцето, на него везилките од селото се собираат да везат и пеат; на него се читаат наредбите на власта, по него се тркалаат бочви за да киснат во езерото; крај него се садат муренкови стебла за сенки; на него говедарот го собира добитокот за пасење; којшто ќе дојде од градот или околните места да купува и продава, на него купува и продава; тесните сокаци: одат кај ќе им текне; се кршат, се извиваат, се провираат меѓу куќите, кружат и пак одново се враќаат и излегуваат на широкиот пат крај езерото; по отпадоците што се фрлаат на нив, се знае која куќа што готви за јадење која што заклала; која бара заскитан добиток или деца, во која се веселат, а во која водат војна; по тие сокачиња, ако си невнимателен, можеш да се чукнеш во столче, во синија, во каца, во кош, во тезгере, да се слизнеш на лушпа од тиква, од лубеница, од лепешка; да цапнеш во бразда што одненадеж ти излегла, да се сретнеш со натоварено добиче со кое не ќе можеш да се разминеш; да ти лавне одненадеж од некоја порта куче, да те запраша некој кој си и кај одиш, да те викне некој што започнал сам во дворот да пие; низ нив и зиме и лете струјка ветер од езерото и шишти како низ тутурка, како низ оџак; галеб кога ќе се најде во нив, креска како да се загубил; боите на куќите: сината: луѓе вљубени во езерото, во мирнотијата, во спокојот; мудри, темелити, неизбрзливи во ништо, сигурни во она што го прават и говорат, верни на она што го преземаат или ќе го наумат; добри, предобри, душицата како на дланка да им се гледа; засакаат ли нешто - се врзуваат за него трајно и за век, како што се врзуваат земјата и историјата; зелената: скитници; непостојани во сѐ: во потфатите, во работата, во мислите, во духот, во зборот; она што го започнале денеска да го кажуваат, ќе го завршат вечер, утре, или никогаш; не држат многу за ред, за збор: зборуваат за работи што не им се доволно јасни, одговараат на прашања пред убаво да размислат, решаваат пред да бидат наполно сигурни; слобода и ширина имаат во сè; жените со рулче на раце или на босици седат на прагот; децата им мочаат кај им е ќеф, седат на прагот или скитаат по сокаци; очите им играат како во масло.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Само на една грозна чапја не ѝ ја сврте шијата како на другите, туку ја пушти назад ставајќи ѝ прстен на ногата на кој напиша: „Почитувани цареви и кралеви, не пуштајте ги овие птици ваму каде што не им е местото, зашто ќе ја доживеат судбината како што ја доживееја вашите војски...“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Сѐ си е на мегдан! На тие што ве влечат по градот, по темните сокаци, само надвор им е важно дали ти е кус фустанот.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

„Ама чаре има“, ѝ велиш победоносно, дека е среќна што те пронашла токму тебе во морето измамници што, ете, само се декларираат како сопственици на способности од видот на гледачи и предвидувачи, и исцелители на кои им е дадено со поглед и допир, како да се нечија продолжена рака, да ги редат работите по желба.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ги гледам нив, а ги слушам другите и нивните коментари: „Одвратно! Па тука ли, бре, пред сите! Како не им е срам!?“

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

„Мојава не! Од ’ДМ’ и од ’Баба’ готова носи, за секого посебно, децава јадат пилешко, сарма не сакаат, грозна им е“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Кога се подготвуваат овие што им е недраго повеќе се грижат за тоа како ќе се претстават самите себе, за што помалку да биде видлив нивниот банкрот, па, како сите други во дипломат-чорап, утре ќе немаат за леб ама денес отмено ќе пропаѓаат.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И оние другите што час љубат, час раскинуваат, исто се бакнуваат како „задње“ да им е, од што не се знае до кога ќе трае.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

А тие се радуваат дека уште не се оздравени. Тука им е посигурен животот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сѐ нешто бладаат, вели, јазикот им е сув и црн, на крајовите од устите им се смежуравила некоја црна павлага, вели, а мевот им се надул, како на тешка жена.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе погледаат во сонцето, па ќе погледнат во сенката за да видат колку им е скусена.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не се уморени, и ако заспијат сонот им е плиток: на секое лавнување на кучињата се разбудуваат, се превртуваат и поткашлуваат. Сѐ се слуша во тие зимски ноќи. 32

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Гладна година велам, а којзнае како им е сега таму.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ви велев јас, вели Лазор Ночески, ви велев дека патот им е за бегање.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Заколете ја, вели тој што им е како главен, војвода. Тие ги подместуваат штиковите, а кладенчето си ромори, небаре низ уши да ми поминува. 195

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ај, штрковите заедно се селат, велат, ама не им е времето за селење.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Првото сигурно им е на кршатавањето в црква.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Само очите им се гледаат, оти лицето им е со брада завиткано, свиснато.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

На мнозина ова им е второ капење.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Времето не им е соујзник. Ги глода. Не се даваат, спомен се, паметник на тага и крв.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И тие четириесет и три мали тврдини од оној свет - камен врз камен, во пукнатините на ѕидовите гнијат диви треви, врз истоштеноста легнале неотпорни покриви.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тие суштествувале во сите времиња, биле време во времињата што минувале низ нивната несовладивост; миговите не можеле да им ги начнат срцата - пијат и вечни се, не познаваат недоверливост.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сивотијата на небото беше пуста. И на птиците им е туѓо нашето зло, мислев.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Го повлече со себе како да го корне од скрка. Останатите тројца намуртени го испратија.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сонцето лежело по нивните чела и ги прегрејувало. Едно тајно делче на свеста не ѝ се предавало на ракијата; демнело од бедемите на својата тврдина како проколнат стрелец што сепак им е заштитник на заспаните.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Лесно им е на оние кои од старите наследиле врзопи дукати, а моиве ја продадоа најдобрата ораница за да го направам куќарево.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Го одврзаа ќесето, а сега им е жал за парите.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

На тоа Косров згрмел: – Доста, велам дека не е штета.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Еднаш неговиот сопствен син Арак трчаше осум блока до берберницата каде што татко му ги поткаструваше мустаќите, за да му каже дека куќата им е во пламен.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Вчудоневидени ќе дознаеме дека споменатата пракса во работата на сонот им е својствена и на најстарите нам познати јазици.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Кога ќе дојде време, ќе те одврзат двајцава никаквеци, безгласно рече пајакот.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Ви пееме тивко мелодија медна: за грст дијамнти земете го веднаш.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

- Според законите на возвишената господарка Мортенија, на туѓинците им е забрането движењето на оваа територија, - строго рече оној со црвени очи. – Кои сте и што барате овде?

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

- На таквите секогаш им е лесно, - застенка Барбут- бег. –Тие лежат, а ние влечеме товар и се потиме.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

За среќа Метеорот тој час се покажа многу присебен и храбар, нека им е лесна земјата на тие чудни, незабележани херои, згазени човечиња, секогаш настрана, фрлени, - се колнам, среде огнот се исправи и го зграпчи во своите прегратки Методија Гришкоски.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Но некогаш кога ќе откриеја дека се преправа, ќе го изнатепаше татко му, но тој стегаше со забите и во себе се радуваше што го бараат, што не им е сеедно што е случено со него.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Тежат онолку колку им е силна љубовта, копнежот... само еднаш се спојува случајноста во бесконечност...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Ќе земам еден пример што на европските и северноамерикански истражувачи на национализмот можеби им е непознат.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Јас мислам дека на Британците то им е стратегија да држат некаков извесен баланс со Италија.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Она што ќе дојде не им е достатно на современиците: Себичноста, тој коров на душата, не сотира нас денешниве луѓе.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Таксистот беше фер. Им рече дека со оглед на тоа дека гардата им е зад петици, ќе мора да ги слезе што е можно побрзо.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Бојана накратко му објасни на домаќинот, гардискиот ветеран со долга бела коса и брада дека мора да преспијат во неговата куќа и дека гардата им е зад петици.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Партиските затвореници секогаш молчеа и беа испреплашени, додека на обичните криминалци изгледаше како да не им е грижа за ништо.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Препуштени сами на себе, како добиток пуштен слободно по висорамнините на Аргентина, тие му се вратија на еден начин на живеење што изгледаше како да им е вроден, како на еден вид прадедовски модел.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

при одење главата им е поткрената, рацете им мавтаат, чиниш, пливаат; тие луѓе смело приоѓаат на сѐ, не се плашат од тешкотии, па дури често и ги потценуваат; многу работи превидуваат, но грешките бргу ги исправаат; ретко, или никако не бараат совети или помош од некого; сакаат да им се слуша зборот, да ги слушаат луѓето;

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Во Африка некои племиња полово се развиваат во единаесеттата година, но затоа векот им е околу четириесет години.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Мил му кажа какви експерименти врши со Богуле во ваквата остојба и до какви сознанија дошол, но докторот му рече: - На луѓето во ваквата состојба мозокот им е многу активен, луцидни се, но и многу сугестивни.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Му падна чудно што сите имаат икони на овој светец, но дозна дека тој им е слава на селото, заштитник.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Со посебен пиетет, се глорифицираат и поштуваат до граници на тотемизам само горенаведените амерички коли; нема везе што Кадилак и Бјуик се продаваат на метро, Понтијак 'рѓосува за 18 месеца, а на Камаро, Корвета и Мустанг им е строго забрането да влагаат у кривина со брзина поголема од 40 на саат.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Кај им е овде математиката и економската логика, неам појма.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

На сите им е понудена работа и кров над глава, ама вака им е поубаво.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Јасно е дека одредувањето на бројот на нивоа, не само во делата на Ешер туку и во сите повеќенивовски хиерархиски системи, е покриено со вел на непрецизност која ним им е инхерентна.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Неда почна да ги реди Опстранчари на коишто им е патот во таа посока.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— Шо велите, де? — праша Трајко со треперлив глас и опули во Илка и Доста, мислејќи дека на Стоја и Митра ова не им е толку важно.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Нејсе, ако се толку магариња, и попот, и Илко да не дадат нишчо, алав нека им е табиетот.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Но затоа пак денеска, на пладнина, се оди в црква со леб, со подароци, ракии, вина, мезиња и тука им е местото на сите. Особено на момите.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Децата по цел ден јадат тиква, семки, и не се знае кој повеќе е обркан, крмнакот или тие. Туку нели им е слатка, ако се обркани.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Нека си зборуваат што сакаат. Ним работичката им е арна и си го тераат животецот.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Листот е истргнат од некоја тетратка, во неговите широки линии по два реда се напикани, буквите од горниот и од долниот ред како да се допираат, како да се туркаат од што им е тесно.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Заборави да му се пофали на чичкото дека татко им е мајстор, најмајстор, дека може сѐ да поправи, дури и гласовите на луѓето што зборуваат во кутиите, ама си има човекот некоја болка во мевот или во срцето, така вели, е неа ја лекува понекогаш со ракија, ама не, не, не се опива.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

СИМКА: (Подземајќи ги филџаните). Наздравје!

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

КОСТАДИН: Е, време им е... Добро е кој ги има...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Макар што на Македонците им е доволно само раздобјето Од Александар Трети Македонски до Цезар Македонците не го фермаат многу многу Некој си Калигула таму и особено неговиот коњ Кај го давале Македонците Букефал За некаков дртав коњ на Калигула Спроти императорот и коњот велеа Македонците Никој не велеше спроти императорот и аеродромот Што е знак дека Македонците сепак беа свесни Дека никогаш нема да имаат аеродром спроти Александар Велики Ама напатени од многу посегања врз минатото и иднината Си велеа поарно мало аеродромче со големо име Ем големо ем наше си велеа Македонците Отколку голем аеродром со туѓо име што се пишува на латиница

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Ако погледам уште малку ќе ги видам и првите фиданки На таканаречената ботаничка глобализација Која најстрого пропишува краставиците да бидат прави И да не бидат подебели од осум сантиметри Ако сакаат да бидат пропуштени до трпезите на Европската унија Истата мака си ја имаат и доматите, празот и компирите На кои уште незасеани им се дава до знаење Дека во Европската унија сакаат само прави и мазни И кој им е виновен на кривите краставици

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Ако Хунзите имаат одлични тапанари Како ли изгледаат нивните ора и какво им е Тешкото?

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Колкав им е крвниот притисок и шеќерот На белосветските хуманитарци Кои на зајакот му велат да бега на ловџијата да пука И кои за своите самозададени мисии Папагалски повторуваат дека се мостови меѓу Исток и Запад?

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Како воопшто се случува Баш тие коишто не можат да си ја спастрат сопствената куќа Баш тие коишто не можат да си ја спастрат и сопствената држава Ете баш тие и нивните водачи да го спаструваат сиот свет Сосе светот и новиот светски поредок Отшто новите сонови се менувале Како што се менуваат марките мобилни телефони И сакале да бидат од нови понови сонови А недотрошените сонови ќе му се подарат на третиот свет Каде што е во подем шверцот со половни сонови Старо купувам стари сонови викаат препродавачите Со накривени паларии и чачкалица ли заботребник ли во устата Баш се интересни како во старите црно бели филмови Стари сонови стари сонови ама има и џиџит нови сонови Нив пред порти ги фрлиле оние кои не губат време со сонување Тие немаат време за препродажба на сонови Нив потесна специјалност им е препродажбата на нафта и цигари Тие не се занимаваат ни со препродажба на гаќи и градници од Турција А не пак со некакви ветви и половни сонови Светците и подсветците на нивните икони се дигитални Молитвите им се секавични и стуткани во кутија од цигари Фрлена на влезот во тукушто изграденото сонувалиште А од преполните усти им течат лиги од црно чоколадо.

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

4. Сетики знаете дека има разни коали Има коали чауши и обични мали гладни коали Има коали со здрвени вратови Од сонување саде во една иста положба Има коали кои не гледаат ни централни ни споредни вести И ич бутур не им е заради тоа Коалата не е коала ако не грицка лисје од еукалиптус

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Доколку сакаат да аплицираат за заеднички кредит за кола, стан или семеен бизнис, хомосексуалните парови не ги исполнуваат условите - што на хетеросексуалците им е дозволено... ај да не се повторувам.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Доколку едниот од партнерите ненадејно почине и не остави тестамент зад себе, другиот партнер нема третман на легален наследник - што на хетеросексуалците им е дозволено доколку живееле во брак.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Навлегувајќи во душите, видов дека има души затворени како цвет: благ збор им е потребен како ветре за да ги отвори; има души што 'рѓаат како железо: оган им е потребен за да се свитат и засветат; има души што како зафрлен чун на вода се брецаат: малку помош им треба за да си ја најдат насоката; има души што чмајат како семе во сува земја: влага и топлина им треба да про'ртат...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Писокот им е грозен, како деца да се колат.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

- Целта им е да се распарчи Балканот да нема голема држава...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Лежат негде закланите трите маслинки, коренот им е длабок; не ѕвонат зад нив есенските дукати на брезите, не мавтаат бели гранки како бели момински раце.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Зашто прво нешто како бум- бум им се чу, а тоа да ти биде дека тие се враќаат назад на фронтот, еве сега ноќе, што можат кога така им е напишано ама барем да се поздрават.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Знаеја дека војниците сепак ги сфаќаат и после сето познанство незгодно им е да употребат сила.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Притоа владеат со тајното умеење да завладуваат со туѓото на начин што само ним им е познат...

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Тие беа уверени и тврдеа дека им е израсната и втората половина, и дека се потполни, самостојни кругови.

„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)

Ја шетаат тие со расклатениот џип цела Албанија и подобро им е да го голтаат белиот и црвеникав прав, отколку да гинат на Грамос или на Вичо.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Денес, мислам, им е годишнина… ” - пресече мојот помошник и замолкна.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Зашто дедо Геро и не се сложи со некои селани кога рекоа ако не можеле да го убијат Лумана, тогаш зошто да му проштеваат на Бошка Манев кога тој секогаш им е в раце.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Некој ќе рече, животот не им е слуга на неверојатните случки.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Ако беше точно тоа, ако на цели народи им е дадена таквата способност, тоа ќе беше најголемиот грев на оној кој управува со нас луѓето и со нашата волја, па нека е тој господин и самиот Господ.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Враг да ги носи! Пикаат нос кај што не им е местото.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Сите тие се во право. Само што насоката не им е погодена.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Најчесто зошто не сакаа да признаат колку се несреќни, полесно им е да глумат лажна скромност, зошто и така не беа за големите работи во животот- кукавици, плашливци.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Луѓето повеќе не знаат што сакаат, полесно им е да кажат што не сакаат.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Единственото спокојство е надежта, дека можеби ќе те најдам и можеби ништо повеќе нема да ми изгледа толку мизерно.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Погледите секогаш ги вртат на другата страна, а слаткиот шеќер се топи уште пред да имаат можност да го вкусат.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Има среќни денови, има тажни денови, има несреќни луѓе, а постојат и такви кои можат да ни го сменат животот засекогаш, без да се покаат за последиците, без да ја платат цената, без да се соочат со резултатите, зошто полесно им е да заминат.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Па тоа се слуги на кукавичлукот, издаици, неверници.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Животот е преполн со таги, пожртвуваност, загуби, но постојат силни луѓе кои никогаш не се обѕирнуваат на опасноста, можеби се прогонети но и покрај огромната болка достоинството сѐ уште им е неоштетено.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

„Бидун“ е арапски термин за „безнационалност“ и се однесува на припадниците на одредени бедуински племиња во Кувајт и Бахреин на кои не им е дадено државјанство. 38

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Гласот им е изменет, зборот плачлив, речиси натежнат од солзи.