Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

На пример, на вработените им беше забрането да внесуваат дневни весници во кругот на фабриката, а околу 70-на вработени што се имаа решено да организираат штрајк, по автоматизам, беа избркани од работа.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

280 Триманова против Стоби Спор за неисплатена испратнина1 Nullam cum litigatore, quem in proprium recepit fidem, contractum ineat advocatus nullam conferat pactionem (C.J. – 2,6,6,2) Адвокатот кој ќе се нафати да застапува не би смеел да влегува во никакви [тајни] преговори, ни спогодби со парничниот противник Работничката Лиљана Триманова од Велес (сега 50-годишна) беше вработена во приватната модна конфекција АД „Стоби“ – Ве- лес, од 2002 година – седум години пред да настане конкретниот работен спор опишан подолу.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Доколку овој отказ го добиеше пред Нова година, ќе го стекнеше правото на надомест до пензија, што би било некој позитивен аспект од целата ситуација.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Таа, на секои три или, пак, на секои шест месеци – склучуваше т.е. го продолжуваше договорот за работа на определено време со нејзиниот работодавач.2 Инаку, претходно, веќе имаше остварено повеќе од 13 години работен стаж во печатница – којашто, во неуспешната транзиција, како и многу други велешки претпријатија, отиде под стечај и повторно не проработи.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Згора на сè, како единствен правник во оваа установа, таа на сите вработени им беше како „десна рака“ за сите правни прашања, работејќи ја кадровската евиденција и целата кореспонденција со судовите.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Инаку, овие парични средства, останатите колеги кои не тужеа ги добија релативно брзо и веднаш им беа исплатени!?

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Како своевидно резиме, по вака спроведената студија, а врз основа на презентираните искуства на дел од македонските работници кои, во годините наназад, се одважија да водат работни спорови против своите работодавачи – можеме да ги нотираме следниве присутни проблеми, на чие отклонување активистите на ДСП „Ленка“ имаат намера поинтензивно да работат во периодот кој следи: 1) Недоволно познавање на работничките права Особено зачудува, а на моменти иритира и обескуражува, евидентната незаинтересираност на работниците за осознавањето, макар и на основните права од работен однос, а камоли пак за запознавањето со начините на нивна заштита и унапредување.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Поучен од претходните случаи на вработени кои тужеа за изгубените работни места и кои добија, по што беа вра- тени на работа, но притоа во знак на одмазда им беа поставувани „невозможни“ услови и/или беа прераспределени на места надвор од местото на живеење – тој беше решен да си замине од компа- нијата, но да го побара сето она што му следуваше за последните три години (оти паричните побарувања од плата застаруваат за три години).3 За да има доволно докази, тој првин се обраќа до компанијата – со Приговор дека неправилно бил отпуштен со повредени материјали и работнички права – по што, тој добива повратно Писмо како одговор кое, пак, понатаму во парниците го приложува како доказ.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Покрај ова имаше воспоставено и некаква премолчена традиција на класични злоупотреби на законот пред кои замижуваа локалните трудови инспектори – како на пример: Триманова, а и други работнички, преку две годи- ни работеа „на црно“ т.е. непријавени во АВРМ и за ова време 281 немаат никаков платен стаж или, пак, придонеси за осигурување;3 работничките, кои земаа мизерни плати од 6.000 МКД4 – работеа по десет, а понекогаш и по 12 часа, а беа пријавувани дека работат со скратено работно време од само четири часа;5 на вработените, кои работеа и саботи и недели, не им беа исплаќани ниту храна- рина, ниту патарина;6 имаше и малверзации со картиците за евиденција – па така, кога работничките остануваа прекувремено или кога работеа за викенд им беше забранувано да се „откуца- ат“ – што значи нивната работа никаде не се евидентираше, па според тоа и не се плаќаше; законски загарантираната дневна пауза од половина час им беше преполовена и сл.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Спорот настана во 2005 година, при трансформацијата на ЈП „Македонски железници“ во две нови претпријатија: АД „МЖ Транспорт“ (во државна сопственост, со намера за идна приватизација или концесија) и ЈП „МЖ Инфраструктура“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Иако во рамки на претпријатието МК „Стоби“, барем на хартија, имаше основано и регистрирано синдикат, неговото неактивно раководство замижуваше пред ваквите неправди и беше сосем безгласен во заштита на правата на тамошните работници.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

За контекстот на целата ситуација, се чини битно е да се спомене податокот дека телефонскиот број на Авдиќ и неговата нова адреса на живеење им беа познати на фабричкото раководство бидејќи истите беа уредно пријавени во правната служба, но – според неговите зборови – очигледно е дека нивната единствена цел била да го отпуштат од работа, и тоа заради неговата блискост до „гарнитурата“ на претходниот директор кој, пак, беше од друга политичка партија, иако Авдиќ не е член на ниту една партија. 102

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во истиот допис тој го известува Министерството дека го враќа во владение закупениот објект – за што се прави и посебен запис ник за примопредавање на недвижна ствар (при чие составување учествуваше и застапникот по закон на тужениот – A. Бегајовска), а го повикува и да ги преземе назад сите поранешни работници.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

На пример, најголем број од работниците воопшто не знаеја дека, во случај да останат без работа, може да им следува паричен на- доместок, по основ на привремена невработеност, којшто го зе- маат преку АВРМ – но кој не им го дава државата како некаква милостина, туку затоа што тие самите, од своите плати, додека биле вработени одвојувале за него.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Имено, откако Ристески и останатите работници, по претходна пријава од нивните раководители дека ги повредиле одредбите од Законот за јавни претпријатија (1996), од Законот за Македонски железници (1998 – денес вон сила) како lex specialis и од Колективниот договор за ЈП МЖ, беа отстранети од работните места, односно им беа поделени откази – пред управниот одбор на МЖ течеше постапка по нивните благовремени приговори, по што ним им беа потврдени решенијата за отказ без отказен рок.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Понатаму, на многумина од нив не им беше сфатливо како тоа со колективниот договор може да се утврдуваат поголеми права од законските, а со индивидуалниот договор за вработување не може да се утврдуваат помали права од законски загарантираните; или, дека работниците можат да иницираат [стечајна] постапка за престанок на правното лице во кое работат - доколку работодавачот, три месеци едноподруго, не им исплатува плати и придонеси...

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Напротив, со сите имаше отворени, фер и коректни колегијални односи.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Но, бидејќи претходно таа веќе беше паднала во немилост на нејзиниот директор – и покрај тоа што на дел од останатите работнички кои беа напуштени по истиот правен основ, им беа исплатени испратнините кои законски им следуваат – тоа, од неразбирливи причини, не беше сторено и во случајот на Триманова!?7 По ова, таа прави обид настанатиот спор спогодбено да се разреши – на трипати, во придружба и на нејзиниот сопруг, се обраќа до сопственикот којшто истовремено е и менаџер на акционерското друштво.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ваквата систематизација, во 2008-та, ја врши тогаш новоназначената директорка (С.Гавриловиќ).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во меѓувреме, покрај тоа што на фирмата почна слабо да ѝ оди пласманот на својот асортиман и да назадува зад конкуренцијата на пазарот, настануваат и одредени внатрешни превирања и поделби на вработените на неколку табора.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во поглед на работната атмосфера во оваа установа, за период кога беше директор – Зефиќ оправдано смета дека не може објективно да ја анализира ситуацијата од перспектива на останатите вработени, бидејќи таа ним им беше „надредена“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Исто така, беа намалени и првичносудените парнични трошоци – па сега тие, севкупно, изнесуваа 29.908 МКД (490 ЕУР). 267 И двете погореопишани судски одлуки се спроведуваат при- силно – преку извршител.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во исто време, од раководството на НУЦК, на Митревски и на останатите работници им беше кажано дека тие не може да бидат вратени на старото работно место, бидејќи угостителската дејност на Центарот е згасната, па согласно тоа тие немаат никаква обврска да ги вратат на работа. 63

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Писмото кое беше испратено на старата адреса на живеење – од која Авдиќ се отсели уште во 1994 – беше со намера да се издејствува тој добие отказ поради, наводно, нејавување на работно место во период од 44 денови (откога Орхан го доби писмото, па сѐ додека не се појави лично во фабриката „Киро Ќучук“).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

А по добиеното дело за разлика во плата, Божиновски покренува уште една – трета по ред – тужба, бидејќи на зголемената вредност на платата логично му следуваат и зголемени придонеси во ФПИОМ – кое право, во иднина, би му влијаело за висината на неговата пензија.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Откако споменатиот Камчев станува генерален директор, во фабрика- та – според зборовите на Авдиќ – „владее терор“ за неговите не- истомисленици.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Веднаш по ова, тој добива Известие за отказ со тримесечен отказен рок.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Луѓето го слушаа она што можат да го чујат, што се навикнати да го слушаат.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Феминистичките писателки како Luc Irigaray и Helne Cixous повикуваат на авторизација на автобиографското односно субјективното: „Испишете се себеси. Вашето тело мора да се чуе.“

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

На другите дури и садизмот не им беше потребен.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

(Cixous) Kristine Stilles убедливо ги спореди општествените и законски реакции на Destruction in Art Symposium (DIAS) одржан во Лондон (настапуваа Nitsch, Muhl и Brus) со оние за конференцијата Dialectics of Liberation која исто така во Лондон, десет месеци подоцна, ја организираа R.D. Laing i David Cooper (сосема случајно во времето на судењето на организаторите на DIAS: Gustav Metzger i John Sharkey): Текстуалната и излагачка егзегеза на учесниците на The Dialectics of Liberation не претставуваше никаква закана бидејќи им беше потчинета на неодредените, сентиментално идеалистички термини на ослободувањето, а таа терминологија соодветствува на авторитарниот, апстрактен, ограничен, одваган и остензивно објективен kTMd на академскиот дискурс.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Но, дозата од таа книга била предвидена за психијатри кои таблетата би ја користеле под клинички надзор.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Сето друго им беше туѓо, збунувачко, непријатно, непознато. Без оглед дали им се допаѓа или не.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Инаку, се зборуваше дека Петја е единствениот меѓу нив кој си дозволува садизам при цицањето крв. Посебно спрема бебињата.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Ова им беше објаснето и еден месец подоцна истата таблета се појави со преполовена доза.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Имавме залихи на храна, додека беше период на криза. Им бев многу благодарна.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Но, залудни им беа сите обиди, и на вистинските интелектуалци, дури и на оние кои сами се нарекуваа интелектуалци, а пак оние што беа на врвот воопшто не се ни обидуваа да размислуваат во тој правец.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Сите овие луѓе на кои партијата им беше ветила блескава иднина, само да слезат од планините – за да станат нова класа, работничка класа, силна, челична, виорна, примерна, бестрашна, непобедлива – да ѝ зададат смртоносен удар на победената класа, на нејзините остатоци.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

И луѓето од Козар маало и сите други во градот што имаа кози имаа мачни искуства со пописните „козји” комисии: на едни козите им беа дрско одземени, на други заклани пред семејството, трети завршија пред суд со сѐ козите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Но не им беше лесно, со Чанга сега беше целиот град.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Се разбира, намерата им беше да одат кон паркот, кај козите, да ги втасаат и да ги поминат колоните војници и полицајци, да му кажат на Чанга, па да ги земат и нашите кози.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Во партијата најмногу ги чудеше и ги загрижуваше дружењето и пријателството на Чанга со татко ми. Тоа им беше трн в око.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тука од сите заборавено живееше едно мошне сиромашно семејство: старец и старица, со козле, децата одамна им беа на печалба, ни трага ни глас од нив со години.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Со текот на времето старото градско население, особено жителите што беа под ударот на „класната борба” и на кои речиси сѐ им беше одземено од новата власт, први се спријателија со козарите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Почнаа и нашите женски разговори. И децата и постарите жени се трудеа да ме имаат покрај себе. Едноставно, им беше убаво со мене.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

И затоа, кога јас станав коџобашија, мухтар, и подоцна кога го избиравме Лазара, ним не им беше право. Ама така беше волја на маказарчани.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Криенка им беше омилената игра. Клои веќе не можеше да ги најде.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Наводно, климата каде што живееја не им беше поволна, па не можеле да се размножуваат, да работат и да си постојат како што беше случајот со нас, обичните луѓе.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Ако не пропиев пиво и не се опијанев онаа ноќ толку многу, не ќе го сретнев мојот поранешен сопруг и на моите чевли не ќе им беше потребна поправка. - Оххх ...

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Тие жени ги одбираа ако им беше загинат мажот или свршеникот... (раскажува мајка ми) Кога ја читав Небеска Тимјановна од Петре М.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Пред тоа молчевме. Веројатно болката беше премногу присутна.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

За да каже дека: кога ги силуваа руските жени, тие паганите ги гледаа во очи и не испуштаа глас, а кога им ги стрелаа синовите ги гризеа усните, а главите им беа кренати високо... и пак се тресеше земјата кога тие газеа!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Децата им беа многу мали.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Тој на сите луѓе им беше симпатичен и ништо повеќе. (...) До ноември Велветите престанаа да пробуваат во Фектори и престанаа да живеат кај Стенли.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Стерлинг го знае нејзиниот брат кој има појачало и тој ни рече дека може да го земеме тоа појачало само ако ја земеме неговата сестра да ни свири тапани”.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Коса беше многу straight претстава, бидејќи, иако зборуваше за хипи животот, сигурно не беше негов дел - односно, можеби беше негов дел кога го напишаа Џим Радо и Џером Рагни и кога Том О Хорган го режираше, но многу брзо падна во рацете на оние кои знаеја да ги направат работите такви за да поминат кај широките маси. 130 Margina #15-16 [1995] | okno.mk (...) Прикажувањето на ****, кое беше во декември во Синематик - беше единствено прикажување на сите 25 часа филм без прекин - ги врати сите оние рани денови кога снимавме филмови од чиста забава, со единствена желба да забележиме сè што им се случуваше на луѓето кои ги знаевме.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Лу ми раскажуваше како со недели тој и Џон јаделе само pop-corn, а пари набавувале главно од давање крв и позирајќи за таблоиди на кои им беа потребни фотографии за шокантните приказни.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

За разлика од раните бучни неми филмови на коишто со монтажа им беше додаден звукот (на пр. митралезите од Ејзенштајновиот Октомври, 1927), Ворхоловите филмови тематски и концептуално, во својата структура се неми, лишени 102 Margina #15-16 [1995] | okno.mk од монтажа и движење на камерата, значи од филмскиот јазик (Kiss, Eat, Empire), па и нивниот оригинален звук малку би им користел, или пак натуралистичкото озвучување би донело до симнување на нивното естетско ниво и концептуалната чистотија.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Секогаш ми беше симпатичен, иако, всушност, јас не видов ништо друго во него.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

На Велвет им беа потребни појачала, па повикавме неколку продавници и се обидовме да ги набавиме бесплатно, но сѐ што успеавме да добиеме беше скромен попуст ако платиме во готово.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Дачис ја соблекуваше блузата, вадеше шише вотка од торбата, отпиваше малку, тогаш се пукнуваше во газот преку фармерки, па ги соблекуваше истите за да им ги покаже на сите чиревите што ѝ се појавуваа по боцкањето (дури и на момците им беше мачно од тоа).

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Оние другите - кои баш им беше гајле за комерцијалниот успех - работеа радикални работи на радикален начин и, ако публиката не успее баш најдобро да сфати за што станува збор, тогаш тоа беше тоа.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Тоа сѐ уште беа денови кога можеше да се живее без пари, а Велветите имаа токму толку.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Како што рече еден критичар, нашите филмови и изгледаа како куќни филмови, со таа разлика што нашата куќа малку се разликуваше од другите.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Звук и „изведување” на филмовите Го истакнавме минимализмот на движењето и општата кинестезија во некои Ворхолови концептуални дела, да кажеме уште еднаш дека во периодот од 1963-1965 (со исклучок на Tar- zan and Jane regained, Sort of и Harlot) станува збор за неми филмови.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Тогаш го земаше остатокот од хероинот и им се колнеше кога ќе се разбудеа: „Ти си луд, човеку. Се боцна три пати.”

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

На сите нив, од друга страна не им беа доволни зафати, зафатите врзани за подобрувањето на политичкиот статус на еврејската заедница, ниту неговата прва, а така благородна иницијатива, за обезбедување домови за сиромашните членови на солунската заедница.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Под закрила на ноќта, наредните денови Евреите на Закинтос заминуваа во планините, секоја група со организирани предводници, семејство по семејство наоѓајќи прибежишта по домовите на најчесто непознати луѓе. Вечерта пред да замине со своето семејство на побезбедно место, рабинот Елеазар Корео побара да го види својот пријател од школските денови.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Го обвинуваа за арогантност, нескромност, за неодмерено покажување во јавноста.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И среде таа ноќ на ужасот само Храмот го осветлуваше пределот послан со човечки тела, а пред јужниот ѕид на Градот слета војска од сиви архангели што не беа ни Гавриил, ни Рафаил, ни Михаил, ни Ариел, ни Азраел, ни Јофиел, ни Јеремиел, ни Метатрон, ни Рагуел, ни Разиел, ни Сандалфон, ни Уриел, ни Задкиел, ни Ханиел, ни Шамуел, но некои други Сили и ги ставија шофарите што сега им беа свиени до шестпати и засвирија шест по шестпати во нив, та падна јужниот ѕид на Градот и се отвори браната кон Ге Хином што значи „долината на децата на Хином”, која се протега од подножјето на ридот Цион до кидронската долина, па штом падна јужниот бедем од долината, заплисна врелиот здив на зборот Гехенна, поимот на Пеколот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Проклетство”, помислува 45-годишниот советник на воената управа на Егејот, „треба одново да се навлекува онаа маска од добронамерност, тој сигурно влече делегација од Чифути со себе”.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Во мај 1933 пристигнаа во Солун, полни со амбиции и со убави очекувања.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Потем, одново: Јад и чемер завладеа во Градот и глад голема и беше темно, ноќ прва, а сивите Чувари се примирија и спиеја на небото, и го видоа тоа силите небесни и им беше многу жал и пуштија маана врз гладниот народ, но мааната беше црна та паѓаше од небото, не како храна, а како закана...

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

На бегалците им беа издавани и нови документи со променет идентитет и веросиповед.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Свадбата се случи набрзина, со конечно добиениот благослов од родителите на Леон на кои таа врска не им беше ни на крај на памет.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Оној кој им беше водство и утеха во овие четириесет години талкање, оној што го изведе нивното избавувањето од египетското ропство, оној што имаше од бога пренесена моќ, само со допир од својот пастирски стап да ја окрвави цела, големата река Нил; оној што на моќниот фараонски Египет му донесе божји казни и несреќи, тој што по волјата божја го отвори длабокото море и на неговото дно направи пат за безбеден премин за својот народ, првиот патријарх на јудејското племе, оној од кој почнува бележењето во светите книги, тој што во деновите на талкање и глад се помоли за спас и го нарани избраниот народ според божјата благодат со мана, чудесна храна што бог ја истури од небото и, на крајот, оној што го доведе својот народ до ветената земја, а самиот не дочека да стапи во неа.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Обично им беше скршен хитинскиот оклоп.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Разбраа дека сум новинар и, веројатно, им беше драг разговорот со мене.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Тука беше потопло, тука им беше и шпоретчето, па само за спиење се качуваа горе в соба.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

На старците што покрај Боцета се збираа во берберницата тој им беше најблизок меѓу младежта што се вртка тука, ги имаше тој нив како за другари, на кои не им е крив дека ги нашла несреќата да побелат.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Трчкаа низ селото, повикуваа неколцина од општината и сѐ им беше нешто неправо: викаа и пцуеја на сѐ што ќе видеа пред себе.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Јас, Атила, собрав над петстотини илјади војска, кој од кого посуров и побезмилосен, испозаклав стада и стада животни на кои им беше одрана кожата за илјадниците тапани и со години и години цела Азија ткаеше платно за знамињата, потреперуваа под моите нозе Алпите...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Не сум изгубил ниедна војна, не сум изгаснал ниеден оган, не сум простил ниеден грев, сеедно што за семе на моите гревови ме сметаат мене.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Таму им беа нивните Библиски гори во кои наизуст ја учеа песната на Суламка: изнемоштувам од љубов, возљубен мој, трчај скокајќи преку ридови и гори и дојди, положи ме како печат на срцето твое за да доизгорам...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Можеби им беше водач...

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Очигледно за нив овој ден не беше безгрижен, зашто премногу бевме распалавени.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Само првачињата беа собрани околу своите учителки - како пиленца.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

За фудбал и за ракомет немам желба.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Ним им беше ова прво доаѓање на есенска прошетка во Сарај.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Тато ме убедува дека и тоа се интересни спортски игри со топка.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

На камилите им беше полесно во тие споредби: посакале рогови па останале и без уши и квит.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Една ноќ на Мостот на воздишките во Венеција многу мирисаше на бонбони бадемлии, на повеќето минувачи очите им беа замаглени од тага – кој ѓавол ги терал нивните далечни претци да ги измислуваат парите, та сега секоја ноќ да им е ноќ на смрзнатите графикони, банкарите предвреме да оштрбуваат ама око да не им трепнува отшто здивот им е расипан.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Ама сепак, само во пената на кафето на плоштадот во Сиена наместо со цимет, со прав од отечени ѕвезди се нацртани разголени женски гради и само мермерот во црквата во Сиена е жежок – ем од трите разголени грации, ем од недобројните алчни зјапачи во уметнички дела, демек.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Со песна не кажуваат ни сакање ни несакање.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Сега кафето што се служи на плоштадот во Сиена е без талог, па јасновидците со други алатки го распретуваат развратот од минатото, а на идните поколенија уште во времето на асолното кафе и онака им беше проречена рамнодушноста.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Ги растоварија раниците, го распалија огнот и прва грижа им беше да се најадат, та почнаа да претураат по куќата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

17. Дедот Јован Паленѕа ги скорна јаловињата од дебелата сенка на борјето во Грбла и ги замана кон Торнезата пресоп, та, потпирајќи се на дебелиот овчарски стап, почна да накачува по нив нагоре.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Но со лебот требаше и нешто друго. A затоа тука беа двассеттината кокошки за прва потреба, па после ќе дојдат на редот овците, козите, кравите, воловите, та не ќе куртулат ни магарињата кога ќе се свршат копитарите со расцепени копита.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Но затоа и ги хранеше со царевно брашно и граова вода.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А во Брлевата куќа им беше згодно на сите тројца, а на Толета и Митра особено. Co така осигурен животец Толе ја преседе пролетта и секој ден беше во врска со својот стар ортак Јована Мачникот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Дали Толе им беше висок, голем, страшен; дали не то разбраа што праша, или се плашеа од неговата сила, тоа никој не знаеше да објасни, но секој осеќаше дека му се фаќа јазикот, та не може да одговори на вака прости и јасни прашања.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Така им беше пазарот со чорбаџи Тошета Налев: да сечат по десет трупа на ден, секој да ги дотера на бичкијата, да ги избичат ноќеска половината свои трупје, а половината да остане за мајсторот што работи само дење.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Племната, деца, ваќајте а племната; ако можите во сламата да се позатоплите, друго чаре нема, — им советуваше дедот Бале на своите десеттина членови од семејството.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Така почнаа. Ноќе копај во ќошот, со разни парчиња железа што им беа доставени од луѓето на Организацијата, полни ги ќесињата што ги направија од своите крпи за лице, а дење турај ја земјата во клозетите, која водата ја носеше надолу по ѓериз и ја исфрлаше во Драгорот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

3. Во знак на преголема радост, четниците на Толета вртеа на ражни на Баѕерот над Будимерци два брава и една јаловица.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Ако ви е за парите, ете јас ќе ви и натокма на сете, само и само да не излегуа страмотилакот на мегдан, — им велеше тој и тие се согласија.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Аман ага, аман пашум, аман татче, — пиштеа обесените, клоцаа мавтаа со рацете на кои им беа слободни, псуеја најпосле: живи, мртви, вера закон но ниту молбите помогнаа, ниту псовките и заканувањата ги заплашија инквизиторите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И првиот збор со затечените селани, жени, деца во куќите им беше: — Сик дишери, бе анасени ана, ѓаурлар.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Апцана дупнале, аго, Они испаднале, Војвода им беше, Турче, Кољо Каранџулов!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А кој кого да каже кога речиси сите беа!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Затоа Толе реши да и тури крај на таа кавга и пресуди местото да го користи Дуње.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

За татка му Сивета и за Јована тие пари беа аирлии зашто, преку трговијага, беа ги умножиле десетина и дваесет пати, та Јован навистина со алав им го фрли ќемерот и ги покани гостите да ја продолжат веселбата, што им беше чудно на сите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кадијата од Прилеп секоја година земаше по стотина двесте лири од секое село и спорот не го решаваше.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ете, по тие причини полагаа право Полчивци на оваа земја, а на Дунчани им беше двор, и стотина години се караа, та дури и жртви даваа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Точно беше ја измерил Никола длабочината и правецот и тие веќе за десетина дена ги изнесоа парчињата од ќунците и удрија на калдрмисаниот ѓериз доволно широк да може човек помешечка да се провлече стотина метра надолу.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И пак проговори: — Ногу ли ве стра од муљазимот, бре луѓе?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тука им беше сигурен и лебецот и заклонот во големите елови и борови гори.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

На Дунчани им беше пред нос, на Полчивци пет шест сати далеку од селото, но си имаа тапија за него и не сакаа да му го отстапат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

На Кулета и Андона оваа им беше прва работа од ваков вид и затоа на двајцата почнаа да им бијат силно срцата, а вилиците да им се тресат та забите почнаа да им штракаат, небарем замрзнаа од студ во топлата пролетна вечер Толе ги теши со шепот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

кога се враќав од кјото во токио баш под гордата бела чалма на фуџи одгатнав зошто возот шинкансен нозоми се лепи на магнет и не прави тик-така тики-така како што прават нашите возови удирајќи по шините, тоа мора да е затоа што на дечињата им треба тишина за кога ќе ги виткаат книжните жерави да ја слушнат поубаво песната на славеите од крошните на вечно расцутените цреши и за да можат во тишината во себе да си посакаат да пораснат што повеќе да пораснат ако не бива баш колку фуџи тогаш барем колку долгоногите жерави (ова со долгоногоста, разбирливо, особено им беше важно на девојчињата) тогаш сосе дечињата кои виткаа книжни жерави одгатнав и дека тишината е скришно место на раат да си позбориш сам со себе - ја да се помолиш за троа среќа и праведност, да се помолиш и за мир во овие времиња на секакви предизвици, ја да се заколниш на верност, чистота и побожност, ја да посакаш убавина и љубов, убавина и љубов, љубов, ја да истуриш некоја клетва за ѓоа новиот економски поредок што носи само нови поскапувања на хартијата од која се прават жерави, а може и некоја задоцнета клетва за наставничката по хемија која се насладуваше кога ни ги теглеше ушите и чијшто поглед жежеше како солна киселина. кога се враќав од кјото во токио цело време возот шинкансен нозоми ни го надлетуваа книжни жерави - ем не вардеа од многу замор, ем ни даруваа долговечност, долговечност тадури и бесмртност оригами, оригами на сите страни некои жерави пролетале, некои се струполиле а тебе ако ти чини, прави се дека не знаеш колку заблуди на овој свет и век се стокмени од хартија.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

А им беше извесно и тоа дека сепак има и безбојни зла и несреќи.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

А на сите им беше јасно дека кој последен се смее - најслатко се смее.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Стуткани меѓу Виена и Прага тие повеќе береа гајле како да дојдат до кредит за колор телевизор иако веќе им беше сосема извесно дека телевизорите постојано најавуваат само зла и несреќи и дека црно-белите само се заменуваат со зла и несреќи во боја.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Библиите им беа на масата пред нив.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Во Скотје сите се сметаа за граѓани, а на 90% родителите им беа дојдени од Седларце, Дупени, Коњари и Свирипичино.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Парталавиот анус им беше бонус.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Наместо на уролог, голем дел од оболените одеа кај него и со три баења куро веќе им беше излечен.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Но клиентелата им беше селска.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Ја следеа. Секој нејзин чекор им беше важен.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Во таквите ноќи, наслушувајќи го тој далечен звук кој напати не се разликуваше од другите шумови на градот, но напати одекнуваше многу јасно и чисто, дедо Симон ги развиваше старите поморски карти на Медитеранот, полни со ознаки на морски струи, пристанишни податоци и точкесто назначени патишта на парабродски линии; ги одвиткуваше картите на Турската империја, кои беа свиткани наопаку, бидејќи југ со светите места на исламот им беше горе, картите на Балканскиот Полуостров издадени во Франција на кои Македонија, Албанија и Грција спаѓаа во Блискиот исток; тука беа и лажните карти на санстефанска okno.mk | Margina #26-28 [1995] 136 Бугарија, источни и бесмислени, картите на балканските земји работени за потребите на Ватиканот, на кои сите називи беа на латински и териториите поделени според црковните диецези, како и картите на Македонија издадени од автстроунгарскиот генералштаб, работени според несигурни шпионски податоци.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Додека работевте кај Форд, дали имавте впечаток дека начинот на живот кој таму им беше наметнат на работниците може да ги засили менталните пореметувања? О, никако. Не.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Им беше многу штедлив гулашот!

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Од што го мавнував, го гребев целото јадење уште пред другите да ме поканат, им бев како чума на масата.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Во октомври Стоунси се вратија да се обидат уште еднаш - свиреа на Академијата за музика на 14. улица, а на 25. првпат требаше да дојдат на “Шоуто на Ед Саливен”.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Но, сега има големи неколку стотици метри.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Филмови и пак филмови и уште филмови.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Со помош на трите најтиражни весници во Сан Франциско, на читателите им беа поделени 11,5 милиони 3D наочари, со едновремено известување кој ден и во кое време ќе биде проекцијата.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тоа беа вести од насловната страна, и на луѓето тоа им беше занимливо бидејќи се случуваше нешто што тие не можеа директно да го видат.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Били сакаше и рефлектирачки површини - поставуваше скршени парчиња од огледало овде-онде и ги мешаше со сето наоколу.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Со намера да им се зголеми публицитетот, што им беше повеќе од потребно, Ники Хаслам со уште неколку пријатели одлучи да направи голема журка во студиото на Џери Шатберг на Јужната Парк Авенија, една вечер пред “Шоуто на Ед Саливен”.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Иако зад себе го имаа големиот хит “Кажи ми”, иако дури и следниот сингл им беше хит, тие за Американците суште не беа супер-група. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 169

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Клинците ги отфрлаа обичаите и облеката заради кои изгледаа како нивните родители и одненадеж сѐ се промени - татковците и мајките се обидуваа да изгледаат како нивните деца.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Ја завршија во Карнеги Хол, заедно со Боби Голдсбур и Џеј и Американците.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Сето тоа го правеше амфетаминот, но најинтересно беше тоа што Били умееше да ја пренесе атмосферата на оние кои воопшто не беа во тој фазон: обично луѓето на спид правеа нешто што им беше само на нив интересно.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Неодамна, Toyota ја користеше оваа пропагандна техника.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

По лицата, по градите и по рацете веќе им беше закоравена потта, којашто помешана со правта од тулите, имаше ишарено безброј темно-црвени нишани.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Но не им беше на сите дадено да наѕрат во тајната на мајсторската работа и да ја откријат нејзината убавина, којашто еднаш почувствувана, останува за цел живот врежана во срцето, како нешто најсилно, најмило и најсакано.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Сѐ им беше сега добро на преспанци - само да не ги мачеше уште мислата за Јанка...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Сега им беше дури и посмешно гледајќи ја малата Велева фигура, како се мерка целата накострена пред високиот и снажен работник.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

И затоа погледите на сите им беа насочени кон Мечкин Камен.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Турците им беа на еден куршум далечина. И уште им се приближуваа.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Да одат на бригадирски казан, не што им беше под ниво колку што секогаш кога ќе се делеше храната тие ќе беа некаде на терен, а во најдобар случај можеа да им го оставаат следувањето во шаторот па тие по дневното снимање навечер да си ги најдат порциите залоени како штирак, полазени со црвени мравки и по некој полски глушец.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

И така Дуде растеше од Груда до Горда, додека слободата слегуваше од планините до градовите, прво во опинци па во цокули па во чевли, а сирењето што им беше и појадок и ручек и вечера сега го немаше ни за лек, додека се подавија во пипер и патлиџан, барабар во краставици со сите кривини, а девојчињата што ги израснаа крутите селски здолништа немаа со што да си ги покријат пожолтените гаќички па навлекуваа куси панталони од постарите браќа и ги префаќаа нивните кражби по соседските овошки.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Собата им беше двокреветна, со туш место када и клозетска шолја во преградената бања до влезната врата и релативно пространо балконче под прозорецот, на кое можеше да се смести масиче, столчиња и чадор за сонце - сè на расклопување.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- На полицајците не им беше тешко да го пронајдат пиштолот и да се посомневаат во моите документи.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Да бараат од штабната кујна, снабдена со широки тенџериња и длабоки лонци, исто не одеше: не толку од нескромност, туку навистина од фактот дека по ништо не им беа рамни на оние што се шеткаа во штабната барака како во гостинска соба - со чизми по килим.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Уморни дотаму што главите им паѓаа на градите и рацете им беа како мртви во скутовите, седеа околу огнот што го беше наложил возачот и толку беа гладни што на никој не му се стануваше да донесе барем леб и некоја конзерва да стопли.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Но тие и така мадро си седеа да не носат модро: знаеја дека прават хумор во бесконфликтно општество, беа свесни дека можат да ја критикуваат само соборената класа и дека нема ништо смешно во новата работничка што се регрутираше од селската сиромаштија, им беше укажано на недопирливите теми и имиња - сето тоа тие го имаа во малиот џеб, па сепак од некаде вадеа хумор, од ѓон цедеа лој.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

И продолжуваа да го тепаат, толку прирачнички систематично како тој да им беше доверен питомец во некоја полициска академија, а тие, тепачите, да се само воспитувачи во истата.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Во тој миг, Татко забележа во распоредот дека неговата просторија со сиџилите им беше дадена на младите архивисти-ориенталисти.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Татко им беше еден вид свртничар на крстопатите од сиџилските лавиринти.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Обично им беше приврзан на темите за кои пишував, беше благ во критиките, ретко многу критичен.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Трет партнер во покерот им беше републичкиот верски поглавар Афз Идриз.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Кога им беше сув лебот, летно време кога имаше матеница и пресно млеко, дедо му често го дробеше, па така, натопен во матеницата или попарен со врело млеко, лебот се изедуваше.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Едно беа искинати, а друго, подобро им беше да спијат врз сеното, во плевната на дедо Димо.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Малку им беше тоа за да ја поминат сити долгата зимска ноќ, но снегот што се пластеше, без знак дека брзо ќе престане, го гонеше на претпазливост.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Не им беше лесно и на Елена и Денко.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

За интересирањето на уметниците за материите кои предизвикуваат психоделични промени на свеста можеби најголема заслуга има Олдос Хаксли, кој вели: “...едно сончево мајско утро проголтав четири десетини од грам мескалин растворен во вода и седнав да ги чекам резултатите”, потајно надевајќи се дека ќе успее да ги посети световите кои на Блејк, Сведенборг (Swedenborg) или на Јохан Себастијан Бах им беа дом.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Од што им беа убави гласовите на билките од што им беше жална молитвата добиче стиснато до ѕидот со испружен јазик хули на бога и фрла копита кон небесата.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Во периодот 2010-2014 година преку законите кои претходно не беа анализирани во студијата дојде до следните две поважни намалувања на правата на работниците во однос на остварувањето на правото на штрајк: прво, на припадниците на судската полиција им беше наметната обврска да штрајкуваат на начин на кој, меѓу другото, нема да се нарушува редовното извршување на работата, а со што фактички дојде до негирање на нивното право на штрајк и, второ, во основните и средните училишта директорите беа овластени, за време на штрајкот, да обезбедат замена на вработените кои штрајкуваат.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

На децата им беше мило дека зајко останал жив.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Погледите на двајцата им беа потонати еден во друг со чувство на нуркање во топли лековити водје.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Згора на тоа, кога ќе ги загледав тие лу-ѓето во нозете, долу под ногавиците, стапалата им беа кучешки.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Сето тоа брезничани ни малку не ги вознемири, бидејќи нив љубопитството по шарените работи и по новите работи одамна строго им беше контролирано од проверените празни џебови.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

При секое среќавање, тие поминуваа по неколку часа во контемплативен разговор, така што се разделуваа веќе по малку духовно исцрпени и поради тоа што средбите не им беа многу чести.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Нив, бидејќи тие по пазарите не денгубеа, не им беше тешко да нагазат на трагата на Илета Вегов - Брчалото зашто тој, како и сите негови колеги, не беше распознатлив само по облеката, туку и по навиката пред сите нив, па дури и кога ќе требаше да купат една банана, од џебот да извадат туфка банкноти од по еден долар покриена со банкнота од дваесет, педесет, па дури и сто долари и да ја вртат меѓу прсти додека од неа не извадеа банкнота од десет денари за да ја платат бананата.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Домаќинката, откако ја искажа својата љубезност кон гостинот, се готвеше да стане да свари кафе, а на двајцата колеги и пријатели не им беше тешко да навлезат во пријателски разговор и не забележаа кога кучето, речиси прикрадувајќи се, почна да се приближува кон гостинот полека влечкајќи се на задните нозе и истовремено оближувајќи се и одвај чујно потквичнувајќи.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Тие двете не беа родени ороспии, ама ги поплати сиромаштијата, домаќинот ги остави и отиде да војува, ама бидејќи ја изгуби војната, од срам што немаше што да јаде, се обеси во канцеларијата на својата патриотска политичка партија, така што на овие двете не им остана ништо друго освен да се најдат на улица каде што им беше фрлен и домаќинот.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

А за да го уништат и него и целото негово семејство, им беше повеќе од лесно.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А кога во 1941-та, на сам ден Благоец, 24 април стар стил, фашистите ја завојуваа Потковицата, него, меѓу првите, го собраа војска, а кога, пак, го пуштија од војска, го поставија да биде писар во општината во Тополчани и го вооружија со пиштол.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Го редеше Атанас сиот сој Дамчески, од кој, откако се знае во Потковицата за Дамческите, толкумина паднаа за жална Македонија; го редеше Атанас татка си свој, Ѓорета Дамчески, кој, одејќи по патиштата на дедовците и стриковците, и по патиштата на татка си Блажета Дамчески, уште, од младешки години окапа по затвори, за истата таа Македонија, а таа, кога се ослободи и кога тој им беше најпотребен на децата, на жената и на имотот, го затвори; ја редеше Атанас мајка си Илинка Дамческа, на која, при жив маж, ѝ помина животот како на вдовица, во црнина, ги редеше Атанас браќата свои, кои при жив татко беа небаре сираци, потурнати, а кога зеде да ги реди сестрите, Милица и Милјана, е, тогаш - на сите кои го слушаа им препукнаа срцата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Дури и Тихир бег Јаузоски, кој, зашто Боше беше негов овчар и најдобар во Потковицата (само да ѝ го земеше вимето на сјагнета овца во грстот веднаш ќе ти кажеше кога точно ќе се објагни, дали по еден саат, дали по два дена, или по една недела) им беше многу налутен на Јанчески што допуштиле ајдутин да им го земе од постела, во тоа виде божие претсказание па помирливо рече Господ нека ви се смилува вам Јанчевци: ланилето еден ваш се вулоган паѓајќи од Камен, завчера стрика Анѓела го закопавте, ноќеска ајдути трет ви грабнале и заповеда сите возрасни веднаш да се дадат во потера по ајдутинот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Мажите рекоа Тпвуу, `бати животот и со голите петици ги нагнетија плуканиците во земјата, а жените и чупите, ги симнаа шамиите, ги распуштија косите и зедоа и тие да редат заедно со Атанаса, зашто тоа што се случи со чупите Ѓореви, со Милица и Милјана, е најжалосното нешто што може да му се случи на родител, на брат, на ближен.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Сето тоа го правеа божем за да го фатат убиецот, кој всушност не постоеше, зашто Пената не беше убиен, си умрел сам, му пукнал дувот, а во стварноста тоа им беше начин да ги натераат жителите на Потковицата да влезат во колектив.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Со нивна поддршка и согласност на султанот, по барање на потковичаните, а за потребите на чифлизите, на Акионските им беше допуштено да подигнат дуќани - ковачки, налбатски, коларски и еден мешан, самарџиско-ортомџиски - и да доведат мајстори од Прилеп, од Битола и од Солун.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ние не им бевме таму, во Прилеп, вели Боше.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Кô се ожени Ордан со Ристана, со помош на војводите и на сите жители на Потковицата, си направи куќа на самоти врв на Зедница, едно 200, 300, метра далеку и над куќите во Дупка, над Аџиоската и Цолеската.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тогаш, во време газење лепешки, не беше згодно да се ѕирка во дворот на соседот, зошто нозете на жените им беа засукани догоре, до пушталките, па нивните бутови, обли и бели, зашто никогаш повисоко од колената не ги фатило сонце, дури до таму беа избрбешкани со лепешки.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Најдо Акиноски, кој им беше син на закланите Михаила и Трајанка Акиноски и кој зашто беше посветен од Организацијата и излезен да комитува па остана незаклан, си подигна куќа на североисточните падини на Горник, веднаш над старата Дамческа куќа, над онаа во која, по делењето, останаа да живеат Дамчевци Џаџовци.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Но на возрасните не им беше по ќефот, имаше нешто несимпатично и големџиско во неговото однесување.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Е, тоа со коњот, раката на срце, на сите жители на Потковицата, и на хирстијаните и на Турците, не им беше толку чудно, тие како што зборуваа, колку што им ги исполнуваше срцата со завист.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

На моите сопатници, посебно на младиот актер, умот им беше свртен кон најблиската кафеана и рамнодушно го погледнаа З.З.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Кога требаше јас да зборувам тешко ги движев усните, а нивната функција небаре делум им беше префрлена на очите, но врз нив често, тешко контролирано паѓаа очните капаци.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Моите сопатници од земјата рамнодушно го слушаа говорот, небаре им беше упатен на други.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Можеле да изградат седало на оџакот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се сеќавам, кога дознав за случката со штрците, на работниците им бев рекол: "Ах тие глупави штрци!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Потоа извикуваа: - Напред, дете! Уште малку! - иако на сите им беше јасно дека од плисокот на брановите детето не може да ги чуе.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Чувствував дека на двајцата им требав, дека им беа потребни мојата љубов и мојата сила.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

И Рози, наведнувајќи се над кутијата, беше восхитена од живите златести и пуфкави топчиња, на кои очите им беа колку глава од игла, а нозете колку чепкалки за заби.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Кети ги испрскала модрите патлиџани со многу инсектициди за да ги заштити од бубачки, но поради големото количество прашок тие беа збрчкани, како корењата да им беа изгризени од штетници.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Двете жени го подготвија појадокот без да прозборат ниту збор за она што им беше најважно во мислите.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Разни луѓе од теренот ги напуштија своите задачи и почнаа да чекорат накај своите возила каде што им беше храната за ручек.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Ако клунчињата им беа намачкани со кашата, тие се бришеа удирајќи ги клунчињата од подот; ако некое зрнце храна им останеше на аглите од устите, тие ќе го поткренеа ножето и со малата канџа ќе го отстранеа зрното; ако некоја ронка им пречеше, малото клунче ќе се закопаше во пердувестиот мов и ќе се забодеше до местото каде што ги чешаше ронката; ако некое од пиленцата здогледаше дамка од кашичка на клунот на друго, ќе ја клукнеше кашата со врвот на своето клунче.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Покрај цвеќињата, зеленчукот, дрвјата и грмушките, и другите растенија на кои им беше благонаклона локалната клима, таму вирееја и други разновидни растенија, кои преживуваа благодарејќи на негата на Кети и грижата на Милан.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Главите на пилињата беа една по една вешто, како со ножици поткастрени, а кожата им беше вовлечена, така што шиите личеа на корења од четири отсечени прсти, што беа заглавени во мрежата на кокошарникот. „Ракун“, извика Милан. „Или лисица!“

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

”, (1844-46), името на Марија Мартинс не се појавува на ниедна од претходно објавените монографии и биографии за Дишан.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

И секако претставата не им беше рамна на Bili T. Jons (на турнејата по Франција), или на Fela (на турнејата во САД) или на “Мојата убава перачка” (сега многу гледана на телевизиските екрани).

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Бидејќи таа беше жена на една угледна јавна личност, нејзината врска со Дишан им беше позната само нас неколкумина најблиски пријатели (и не беше разјаснета ниту на изложбата во Палацо Граси, ниту во придружниот каталог).

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Кога утрината се разбудив, главата ми беше тешка како оловно ѓуле; пиев цела ноќ со Земанек во студентскиот бар, каде пристапот на средношколци им беше забранет, но Земанек и јас имавме еден пријател (брат на контрабасистот од нашето несудено џез- трио).

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Имаше да заоѓаш со рајата што се збираше на геј-настаните онака како што ќе те снајдеше.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Но на повеќето од новите жители во геј-гетата заедничко им беше искуството на учество во еден нов, радосен и невиден општествен експеримент: создавањето заедница околу хомосексуалната желба, геј-сексот и геј-идентитетот.443 Тој општествен експеримент излезе кратковечен.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

(Да им беше наменет само на геј- мажи, ќе значеше дека не им е рамноправно достапен на сите квалификувани додипломци на Универзитетот на Мичиген и од моја страна ќе беше непрофесионално да го предавам.)

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Имаше голема многуобразност на светогледи и начини на живеење.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Заправо, тоа им беше помило отколку да читаат геј-романи.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Иако дечките што изгледаа како обични дечки, на кои се гледаше старомодна, стандардна мажественост, честопати беа еротски објекти на цена, многумина од новајлиите во геј-гетата постепено доживеаја разубедување од своите старомодни, рустични, паланечки, непросветлени гледишта – од своите „емоционални јанѕи“ и од „неослободените“ ставови – вклучително и од придржувањето кон крутите родови стилови, кон несоодветните романтични мечти, кон рестриктивната сексуална моралност, кон политичката конзервативност, кон божемната чедност и кон други малограѓански вредности.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Овие интересни, комплексни прашања налагаат да им се пристапува од случај до случај.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Но, ситночасовното пустоловење не им е успешно.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Огромниот прилив на капитал ги движеше големите проекти за урбанистичко преуредување, постепено отстранувајќи ги евтините, периферни урбани зони на меѓите од некогашните индустриски или мешовити делови каде што дотогаш цутеа геј-претпријатијата, геј-живеалиштата и секс-клубовите и заменувајќи ги со автопатишта, со висококатници, спортски комплекси, конференциски центри и магацински супермаркети.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Немаше тука бирање со кого ќе се дружиш и дали ти биле по мерка, дали биле од оние типови што ги цениш и што би сакал да ти бидат пајташи.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Песната, всушност, е една од најраните композиции на Соник јут. Првобитниот наслов ѝ бил „Пушење“.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Во голем број од тие друштвени окружувања, особено во сексуалните иснтитуции како што се баровите и бањите, сигурно ќе сретнеше секакви луѓе со кои никако не би се запознал во сопствените друштвени кругови, како и разни луѓе со кои не би ти ни паднало на памет самиот да се запознаеш, па и куп луѓе со кои никако не би сакал да те најдат ни мртов, да беше до тебе. ‌Ама не беше до тебе.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Во 1990 година, Соник јут, класичната панк/гранџ/инди рок-група, творците на Конфузијата е секс (нивниот прв албум, излезен во 1983 година), на својот многужанровски компакт-диск Гу (Goo), кој им беше прво издание за Гефен рекордс, ставија песна, односно крик – во секој случај, нумера – со наслов Милдред Пирс.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Нужна беше психичка деколонизација: геј-мажите требаше да ги распознаат и да ги отфрлат туѓите, несоодветни претстави што околната култура на хетеросексуалноста им ги всадила во умовите. ‌Многумина геј-мажи ја отфрлаа радикалната идеологија на машкиот геј-живот, да нема збор, а многумина формираа свои подгрупи во рамките на геј-заедниците според своите сексуални вкусови, родови стилови, идентификации со конкретна општествена класа, политички симпатии, морал, вредности, интереси и навики.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Иако едно нивно целосно третирање би го надминало опфатот на оваа студија и иако би требало тоа да се причува за некоја идна, подробна анализа, сепак, прашањава може барем да се подрасветлат ако се испита еден пробен случај што ја вади на површина особеноста на односот на машката геј-култура кон женственоста и што помага попрецизно да се дефинира особената политичка намисла на неговата иронија.399

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Можеби не си сакал да се изложиш на нив, но многу избор немаше. ‌„Сѐ уште се сеќавам на страшната, вртоглава возбуда од моите први харања по геј-пабовите и по геј-клубовите“, пишува Џун Томас во извонредниот омаж за улогата на геј-барот во геј-историјата и за геј-заедницата, „на трепетот од пронаоѓањето други лезбејки и геј-мажи во сета таа нивна прекрасна, тмурна, сјајна, лигава разновидност“.442 И како тоа да не беше доста, новата јавна геј-култура практично гарантираше дека луѓето што се селеа во некоја геј-енклава ќе запознаат многу старовремци кои знаеја поискусно да бидат геј и кои во таа работа беа пософистицирани од нив. ‌А згора, тие ветерани на урбаниот геј-живот честопати имаа фрапантно милитантни, бескомпромисни, антихомофобични, антихетеросексистички и антиглавнотековни политички гледишта.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

„Им тргна со блиската топлина на шампањско пријателство, но разделбата во лифтот им беше чудно ледена“ (132).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Имаше да се носиш со различни луѓе со секакви општествени потекла, од разни телесни типови, со различни појави, со разни родови стилови, од разни општествени класи, со разни сексуални вкусови и практики, а понекогаш (така им беше на Белците) и од разни раси.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Бевме охрабрувани од повеќе страни - Kerouac и Beat писателите, дикцијата на Saul Bellow во The Adventures of Augie March, појавата на говор сличен на оној на Herbert Gold и Philip Roth - и видовме, најпосле, како на две многу различни варијанти на Англискиот јазик им беше дозволено да коегзистираат во книжевноста.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Влегоа во водата што им беше до колена.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Јас бескрајно им бев благодарна на моите родители за воспитувањето што ми го дадоа.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Се смеевме само ние двајцата кога на други нешто не им беше смешно, тага не обземаше во исти ситуации, со поглед се разбиравме...

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

И тогаш разбрав дека на нашите родители им беше одземена најголемата радост и највредното што го имаа...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

А многу си ги чекаа жените и децата кои им беа во други држави.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Некои не сакаа да го предадат оружјето, иако им беше објаснувано дека ќе биде дадено на чување.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Потоа фатија места во камионите и во малобројните автобуси, каде што им беа давани топли напитоци.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Рекоа дека ќе бараат војводи, ама не им беше до војводите.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Имаше тепање до бесвест, горење со усвитена жица, истоштеност од работа, парче црн леб не потешко од сто грама за цел ден, давење во кофи наполнети со нечистотија, јавен потсмев и понижување, принудно потпишување на однапред подготвени писма што по разни врски им беа врачувани на нивните синови кои преминаа на другата страна, во кои нивните татковци, мајки и жени молеа да се вратат во партизанските редови и ветуваа дека народната власт ќе им ги прости греовите.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Се најдоа одговорните и единствената казна што им беше одредена, беше нивното протерување од партијата...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Таа слика мајките, жените и невестите од Костурско и Леринско ја однесоа во Австралија, Америка и Канада каде мажите и синовите им беа на печалба.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Дали така сакаше кралот Павле или на властите доста им беше веќе од Егејците, не знам. Можеби и едното и другото? Што велиш, ти?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Од раскажувања знам кои беа тука, каква им беше живеачката, та затоа од возбуда ми треперат колената и полека, небаре се пробивам низ некоја голема мрачна сенка, пред очи ми се јавува сеништето на болните спомени што како наследство ми ги оставија моите родители и многу други кои во Перењас ги поминаа најтешките времиња по своето искоренување од родното место.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Најмногу се изначекаа тие чии жени и деца им беа во Југославија. Дури беше забрането да се допишуваат.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Спасот им беше таму каде сега ние ги бараме...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Устите им беа полни со големи и гневни, многу значајни и звучни, итри и пламени зборови кои без прекин беа дополнувани со гневно кренати и стегнати тупаници, рацете не им мируваа, туку само се закануваа и со прстот вперен во нас чиниш ни велеа – ТИ и ТИ и ТИ, што чекаш?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

На ранетите им беше забрането да излегуваат на палубата во текот на пловењето низ Гибралтар и за време на краткото задржување во Копенхаген.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Ним им беше потребна што побрза специјалистичка помош.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Доволно ли им беше оружјето што им стигнуваше товарено на мазги, коњи и магариња и врз кревките плеќи на жените од македонските села во Костурско, а најмногу врз плеќите на жените од Преспа?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Милан им беше многу надежен другар на заговорниците - пишува со особени симпатии за него П.Шатев.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Далтон непрестано зборуваше за комплетот тапани и тврдеше дека тие всушност се негови, па ги продадоа во Рино и живееја на четирисеттиот кат во еден стар хотел со поглед на планините.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ме храбреа, но секој од нив имаше сопствени проблеми.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Надвор се гледаа неонски светла и ветер и куќи во кои не би сакале да живеете.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

На докторите им беше непријатно да ме прегледаат бидејќи не можеа ништо да сторат.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Три недели се служеа со room service и за тоа време таа престана да повраќа.После тоа возеа низ Невада уште некое време додека комбето пак не се расипа на другата страна на државата. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 163

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Тој беше толку пијан што не почувствува ништо,“ велеше Далтон.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Понатаму мораа да кружат низ Калифонија кога стомакот веќе ѝ се познаваше и сѐ што им беше останало беа нивните црни кожени јакни и накитот од сребро и тиркиз којшто некако го стекнаа во Галуп или Флагстаф.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Изнајмив соба во една куќа блиску до нив и им .. okno.mk | Margina #32-33 Dieter [1996]Judt 200 телефонирав секој ден.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Се возеа во автобусот на турнејата. Имаа снимено албум и компанијата им беше дала помошник, возач, и автобус.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Мажот ми и децата станаа студени кон мене.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Густав ја посетуваше Клара секоја прва среда во месецот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Полека почнав да излегувам од дома со мама – одевме на пазар, или кај татко ми во продавницата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Кога реков да им се служи алкохол само на посетителите, не претпоставував дека ќе пијат повеќе отколку што би пиеле лудите, доколку им беше дозволено!,“ рече доктор Гете.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Имаше луѓе кои го молеа доктор Гете да ги пушти, барем на неколку минути, да излезат од Гнездо, ги склопуваа рацете и паѓаа на колена пред него, но тој не попушташе, сеедно што некои од оние кои го молеа беа мирољубиви, и никакво зло не би направиле надвор од болницата, ниту пак би побегнале.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Брат ми веќе не излегуваше да прошета со мене, ниту пак играше надвор со своите врсници, затоа што им беа поминати годините на игрите; неговите пријатели понекогаш доаѓаа во неговото сопче, а кога тој излегуваше да посети некого од нив, мама доаѓаше кај мене и велеше: “Денес е убав ден,” ги поттурнуваше завесите и го пушташе сонцето да влезе во собата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И тие на портата од Гнездо ги чекаа да се вратат оние на кои им беше дозволена прошетка, ги дочекуваа со поглед со каков се чека вест од далечна земја, а потоа ги молеа да им раскажуваат за градот, за луѓето, за сето она што започнуваше на неколку чекори од местото каде што спиеја. .

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Брат ми си ги бришеше со марамче повраќаниците околу устата; доктор Гете продолжи: „А за изборот на костимот можам само да ве пофалам.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Клара и јас бевме дел од оние на кои им беше дозволено во групи, во придружба со болничари, да излегуваат од кругот на болницата и да прошетаат по градот, но сепак ни таа ни јас никогаш не посакавме да излеземе од Гнездо, останувавме со оние на кои им беше забрането да излегуваат надвор од психијатриската клиника.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

На сите им беше жал. Му беше жал и на милиционерот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Во грлото им беше веврена плевата, а во градите молкот. Им кркореа само цревата.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Се разбира оти се зачува само она што можеше да се зачува и што не сакаа да ни го земат, зашто не им беше нужно и не беше опасно за нив.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Македонскиот народ не толку има нужда, барем сега-засега, за официјален јазик на мнозинството, за генерал-губернатор од народноста со мнозинство и за слободен печат, колку: за отстранување или парализирање на дејноста на националните и религиозните пропаганди; за отстранувањето на непријателството меѓу приврзаниците на разните национални и религиозни пропаганди; за отстранување на таа недоверба и обособеност што е сега меѓу македонската интелигенција воспитана во разни балкански државици и им служи на религиозно-националните пропаганди во Македонија; за официјално признавање на македонската народност и за внесување на името “Македонец” во нуфузите и во другите официјални документи на лицата од словенско потекло во Македонија; има нужда за земјиштен дел, како што на селаните им беше доделена земја при укинувањето на крепосништвото во Русија, Галиција и во др. земји.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Во право си, миличок, не им беше дадено да созреат.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Можам да замислам како им беше... – Но, тие ти помагаат – Единствено зашто се Евреи – се протега, слатко прозевајќи се, одвнатре, од некои новосоздадени клетки, како ментална поплава...

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Во нивните програмски активности, развојот на кино културата им беше од иманентно значење.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Лицата им беа мрачни, предвреме посивени и остарени од надничарење и работење на отворено, по студ и по жега.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Постојано го хранеше со горчината на поразените предци што се пренесуваше со генерации, од колено на колено, и со презирот кон победниците, кои, всушност, им беа браќа, и кон нивните сестри, кои им беа мајки.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Во поплавата од баналности, таа го виде чамецот што им беше испратен за да ги спаси од нив самите, онакви какви што беа – огорчени, загорчени, отапени.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Тогаш не ни забележуваа на кој јазик ги читаат, оти српскиот им беше подеднакво близок како и нивниот мајчин јазик, македонскиот.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Кошулите веќе им беа замирисани под мишка и потемнети на јаките од препотување, подотпарани кај рамената и без понекоја петлица.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Не му беше чудно што луѓето околу него најчесто многу го почитуваа, но потешко им беше да го сакаат.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Раскажуваа носталгични војнички приказни за дома (како домовите да им беа на друг континент, а не само триесетина километри од нивните позиции), женетите за децата, неженетите за девојките, некој секогаш ги пцуеше политичарите, а тој најчесто молчеше.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Во сета таа ситуација имаше нешто лажно, некој привид, некоја шарада и му се чинеше дека сето тоа е само игра, само уште еден СВОЗ, а никако вистинска војна.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Господе прости им... Не сакаа љубов... Срцата им беа преполни со болки и омраза Чувството одамна го изгубиле...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Не сакаа милувки, рацете им беа крвави сакаа помош да се одбранат да ја одбранат милата ни земја Македонија. 14.000 лири попусто беа дадени за оружје...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Колегите никогаш не го заморуваа со висока политика, со образложенија и детали, сè што им беше потребно беше неговиот глас.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

На придавките обично се реагираше со меланхолија и плачење, па им ги препорачуваа на жените - и онака тоа им беше рутинско задоволство, сега само синтетички кренато на квадрат.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Дури потоа плескавицата беше потопена внатре.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Не можам да преминам со молчење... (Каков прекрасен израз!

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Сите носеа антисоветски плакати.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Секако, на сите им беше објаснето дека го нурнуваат трупот по 60 години лежење; сам по себе, младичот Уљанов имаше чисти пориви и секако, беше достоен за во музеј.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Треба почесто да го употребувам; тој како да докажува размислување и дури нешто како великодушност.) - Не можам да преминам со молчење дека многумина се признаени за злонамерни само затоа што не им беше познато: кое мислење е подобро за највисокото раководство?

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Така им беше наредено.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Траеше сѐ дури набргу потоа не беа сосема сигурни оти местото во животот и сега останало непронајдено; ни времето дочекано; и на сите им беше од тоа мака.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тоа им носеше чудна отвореност во погледите, од неа на сите им беше многу добро.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Помисли дека и на сите нив им беше доста прогнувањето околу неговата бука.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Се гледаше тоа толку проѕирно, што дури на сите им беше незгодно при неговите зборови.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Почна да тоне во некаква млакост, во која сите работи добиваат некоја чудна извртеност, некоја лудечка испреметканост, а пред некој негов внатрешен поглед, кој остануваше постојано да дебне и во тој полусон, кој беше исто така негов и исто онака вистинит, тој се прегрнуваше со некои двајца луѓе, што требаа да заминат, а веднаш потоа ги гледаше оние двајца како застануваат крај патеката, како дрвјата, пренатрупани со окит, од кого веѓите им беа сосема бели, а со него се прегрнуваа сега и исчезнуваа полека по снегот нагоре, едно по друго, сите тие дрвја, а тој им намавнуваше ним со рацете, со сите свои десетина раце, од кои како бели перници се стреснуваше некаков окит, а за сето време некој некаде продолжуваше да го дупчи тоа, да го пробива, се мачи постојано да го пробие, со некаква долга шилка, бела и цврста како заб, како од слонова коска, но она се надига пред таа шилка и таа ниеднаш не успева да го продупчи...

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Во нив, околу нив беше дојден оној кого и сиромашните бедуини во пустината, и богатите и правоверните и ѓаурите го бараат и им беше потребен - северникот.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

И тројцата се гледаа зачудени и малку уплашени: лицата им беа пожолтени како штотуку станати од своите гробови.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Отпрвин тоа им беше чудно, но кога им влезе во обичај, одвај чекаа да дојде тој празник, зашто на тој ден најмногу се пиеше: колку што домаќинот имаше добици, толку чаши се креваа: за здравје на волот, за здравје на коњот, козата, телето, овцата.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Селото вриеше од возбуда, од жал, од јад; се собираа сите на широкиот пат крај езерото да ги испратат војниците; децата се држеа за своите татковци и плачеа; тие вадеа од она што им беше ставено во торбите за јадење и им подаваа; птиците крештеа над езерото, се фрлаа во ветерот, кобеа навреме и внесуваа паника, страв.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Првиот налет на кучињата им беше страшен, срцето им се креваше в грло, коските им се тресеа, но постепено се отпуштаа и се навикнуваа.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

А грозна смрт ги зафаќаше; кравите, воловите, телињата, умираа од надуени меови, со кренати нозе како на гајда; од устите им течеше пена и недоџвакано зеленило; очите им беа испопулени, ишиклени; главите ги држеа свртени кон небото како да чекаа од него спас или навалени на едната страна како да се одмораат и спијат; опашките кренати и извалкани од лепешки; пред да умрат, испуштаат издишки, јачат како човек што тешки болки го притискаат; преткаат, клоцаат со нозете како од нешто да се бранат; ако се згодиш тука крај нив, те гледаат милозливо, те молат очекуваат од тебе спас;

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Јанис ќе ни речеше да ѝ дадеме по колку што требаше пари и еден по еден одевме во дворот кај што беше собата нејзина; со секој од нас идеше Јанис и гледаше што правиме; на другите ништо не им беше, но јас тешко го поднесував неговото гледање: непријатно ми идеше кога ќе го видев крај мене како ме гледа.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Дење спиеја, ноќе работеа; месечината им беше и сојузник и предавник: кога ќе светнеше, работеа во позакриени места.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Многу е рано наутро да се бакнуваат по автобуските постојки, ама под железничка има двојки кои се разделуваат пред пат, или се сретнуваат по одмори, па денов ми продолжи во слики на љубовни изливи и страсни прегратки, и, судејќи по тоа на колку вљубени им бев „позадина“, утрово има љубов во градов наш.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Некои беа благи, други малку закиселени, но полни лешници кои крцкаа под забите, на третите мајсторот кој ги приготвувал како по грешка да им беше дотурил горчина, но и таа измешана со мед.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Уште во осмолетка се вљуби во првиот комшија. Во истата зграда, на истиот кат, во различни влезови, ама балконите им беа еден покрај друг и ги делеа само два реда саксии со сардели... и голема разлика во години.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И, се помешаа сината скопска крв и крвта на една фамилија дојдена отаде Џумајлија Ерџелија Селиште. И знам дека не им беше право на некои.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Смешни им беа цените на нашата стока и на сè друго што можеше да се купи.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И ме разоткри, а кога притрчаа и другите две девојки за да побараат дозвола за сладолед, на овие од „пекарата“ им преседна муабетот, а беа и посрамени затоа што го препознаа јазикот на кој разговарав со децата и им беше јасно дека Германката - јас, сè ги разбрала, и дека оној најдобриот меѓу нив во одредени активности залудно си се проектирал некаде таму далеку со неа во Дизелдорф.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Во правта врз паркетот веднаш го послаа теписонот и тој, иако расходуван од некоја куќа каде веќе им беше здодеал, пасуваше, мислиш по мерка исечен и машински обрабен.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Се состоеше од предавање на постари напредни младинци (и младинки, разбира се) на кои што барем во мојот случај политичкото комесарвање не им беше некоја јака страна.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Веројатно тоа им беше фин начин да спраштат од некој час.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Над Живојно им беше пунктот и - ајде, ајде, надолу низ калта, низ полето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Нив ќе им беше полесно да се мачат една ноќ, отклку тој сиот живот со неомажена ќерка.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Секако дека им беше заповедано да убијат или да паднат убиени.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Десните колкови видливо им беа поголеми.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Кучешки се развиличија. Очите им беа црвени инсекти.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

На нонсенсните оратори им бев глочка в око, трн в грло.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Нифна парола им беше: „Смрт на фашизмот“ - викаа – „Слобода на народите!“

„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)

Тој им беше, Анѓо мори, командирот, говор држи бунт да прават.“

„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)

Првобитното пелтечење беше проследено со порој комплименти на сметка на Рада, која со ниеден гест не се спротивставуваше; не се бранеше ни кога накратко прстите им беа сплетени, ниту кога неговата рака помина низ нејзините долги коси.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Во собата која им беше посочена, пациентот го немаше.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Деновите минуваа. Двајцата се натегаа кој прв да попушти. Но, ни еден не попушташе. Инаетот им беше заедничка особина.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Игранката за нив беше само два круга завртени во салата. Но, тоа им беше и целта.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Со моќноста во играта со зборови знаеше да ги развесели и оние на кои солзите им беа на патот за да капнат.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Одолеа на сите напади, сплетки и интриги. А на оние, кои живееја од озборувања, одамна им беше ставила црта.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Со први јули започна летната шема на Томо и Рада. Авантурата им беше во крвта. Овојпат газеа по веќе газените патеки.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Опа! Потоа, имаме учителка во друштвото,- очигледно намерата им беше да ја орасположат својата скисната другарка.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

До доцна во ноќта од куќата на Јана се слушаше викотот, кој доаѓаше од гласовите на Никодин и Раде на кои дизните им беа до крај отворени, копчето за регулирање на тонот им беше завртено на најсилно.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Секако им беше многу драг гостин.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Јодната бања и брегот на Тиса им беа најомилените места.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

„Спортот“ за кревање чашки на двајцата им беше од поодамна познат.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Од таа страна тој им беше верен на дедовските обичаи и, расправајќи се со жената, ја нарекуваше неверничка и Германка.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Купија сукно, мошне квалитетно – и тоа не им беше тешко, зашто за тоа мислеле уште половина година пред тоа и ретко кога еднаш месечно да не излезат по дуќани и не ги испитаат цените; затоа, пак, Петрович рекол дека подбро сукно и не можело да се најде.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

„Погледни ја цевкана“, ми рече Клод Галиме, најмалиот и најподвижниот во целиот тим, со кого брзо се спријателивме.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Над нив се надвиснуваа сиви камени сводови за кои помислуваш дека во секој миг можат да попуштат и да се урнат.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Мислиш дека никнале од ѕидовите, се извлекле од процепите.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

По осуммесечна работа, кулата достигна сто метри височина и, по тој повод, на работниците им беше приредена гозба, во една гостилница покрај Сена.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Една друга жена, која на Марија ѝ изгледаше почовечна и со повисок чин, го прегледуваше редот и подготвуваше попис на имињата што новодојдените ги имаа напишано на картони кои им беа зашиени за облеката.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Мажот ѝ, кој е магионичар на забави, ја чека во Барселона и до полноќ мора да завршат три работи, па затоа сака да го извести дека нема да може да му се придружи навреме.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Лицата им беа вцрвени, небаре коприва да им беше полазила по образите.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Нозете им беа обуени во плитки сандали, но без чорапи.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Скандалозно беше и тропањето на соседите (на кои од близината на диското сонот им беше одземен) по мојот ѕид, поради комодното поместување, макар помалку звучно од ритамот на басовите чиешто чукање го спроведуваа жилите.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Молчев и срамно тонев пред овие пламења на кои очајнички им беше потребен каков-годе одговор.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Патот ви е чекорење слепо, вечно ќе сте во подземна крепост.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Лицата им беа премачкани со секакви бои – бели веѓи, зелен нос, црни усни.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Неговиот глас им беше светлост во вечниот мрак, сончев изгрев. Утро и ден.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Клуновите им беа метални. Со удар собореа слон.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Одвреме-навреме кацигата се топеше. Остануваа само роговите на голата черупка.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Таму утрата и деновите имаа едно име – вечен мрак, во кој сончевата светлина беше само спомен и сеќавање на едно блиско минато.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Ќе ги наредиме заспаниве зејгори во нив и ќе ги пуштиме по рекава.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Очите им беа покриени со пајажина, волшебничко дело на синиот пајак со златна глава.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Иако порано им бев господар на соништата, заспав без сон.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Дебелиот, не полесен од полна каца, се дотетерави до стеблото на дивиот костен.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Ако таа им речеше да лазат, тие без збор ќе легнеа наземи и ќе правеа така како што им беше заповедано.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Колку да им беше непријатно и на нашите учители и на нашите воспитувачи, колку да беа смели луѓе, во духот на времето, прекалени, храбри луѓе, самопрегорни, не можеа толку лесно и на крај да излезат со вошките.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Оној фалбаџијата Методија Гришкоски, тој најголем подлизурко, најпосле на повеќето им беше дојден до нос.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Малку им беше криво што беа пробудени предвреме, се колнам, да ги оставеше човек така, на нозе, ќе преспиеја уште неколку векови.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Којзнае колку им беше тешко на нашите девојки, на тие малечки пупки што токму заврзале.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Мајко моја, луѓето што немаат карактеристика или што им беше бележана беа наши непријатели.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Префрлавме дрва, некакви сурови цепаници само што беа исечени од планината; животворната сок им беше претворена во мраз.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

На лекарите што ја лечеа порано, сето тоа не им беше чудно: една крајност, раѓа друга, велеа: потиштените чувства тлеејќи во неа, сега наеднаш избувнаа како чир, како експлозија.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Ја слекува кошулата и гледа телото нагло му остарува: кожата ожебавела, капиларите пукаат и оставаат бенки како од капнато мастило; му омлитавува телото кое некогаш беше цврсто, набиено, кое пукаше од здравотија, а кожата затегната и светла како кај пеливан; во тоа тело и Стела и Аниса и Хера и Марија ги зариваа забите како да сакаа да го раскинат; и секоја на свој начин се воодушевуваше и му го фалеше телото како да не им беше важна душата.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Се ѕиркаа низ цеповите од штиците едни со други, машки со женски, се ѕиркаа и помлади и постари и тоа им беше најголемо задоволство и омилено место.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Јасно им беше: светот се изопачуваше, беснееше од ситост и задоволство.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

И сепак чу? „Што сакаш ти?“ На двајцата кепеци им беше непријатно.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Едноличните сенки се вртеа в круг. Опашките им беа црни и лепливи.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Тонеа заедно со нив во чад, крцкаво морморење и не видоа, иако, можеби, ќе им беше сеедно: Мирон липаше со забуцнати прсти в коса; неговите лути солзи имаа еден пат- се збираа на врв тапиот нос.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Очите им беа матни како да чадеа од под клепките; над и под таа задименост се наслутуваа првите брчки.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Браќата помамно се кривеа и мрдаа со ушите уверени дека тој не е ракија и грч туку страв, како што беше и тој уверен - на дождалците им беше името омраза.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Генерацијата 1880 година, на која тие ѝ припаѓале, веќе од самиот почеток на 20-иот век покрена неколку реформаторски движења на коишто, од различни побуди, заедничка им беше побуната против незаситеното граѓанство и ограничениот материјализам.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Додека на некои букви веднаш „им беше потребна помош” - вели Frere-Jones, обидот покажа дека од сé може да произлезе азбука. Frere-Jones признава: „има денови кога мислам дека е смешно тој материјал да го изнесам на пазарот.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Родителите им беа строги, но многу ја сакаа Томето, како најмало дете, а и најубаво. Таа му беше милениче на татка си.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Ова им беше доволен адут Претседателот на Републиката, според членот 55 од Уставот на земјата, поради немоќ да владее, да биде отстранет од власта.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Нешто се случуваше со големата земја, делбено, трагично, кое на сите им беше познато, но никој како да не сакаше да верува во тоа...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Нејзиниот однос кон историјата беше во функција на спасувањето на својата рожба.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Некои од нив, најуспешните, убаво ги бележеа датите на дождови, па не им беше тешко да погодат кои денови ќе бидат со дождови.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

- Арафат ја внесе Палестина во светската историја, тој прерасна во легенда која им беше потребна на Палестинците - ја прифатив размислата на Кадуми.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Таа не можеше да ја следи татковата стратегија во однос на балканската книга, не беше уверена дека целта им беше заедничка...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Фарук Кадуми ме доближуваше со своите размисли до мојата теза за моќта и немоќта на владетелите да се справат со историјата...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Јас како да го губев темпото на дотогашното брзо и квалитетно информирање.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Многу време помина во разјаснувањето на поимот јаничар (кој етимолошки според турскиот збор значеше - нова војска), чија генеза на постоење под други имиња но со иста логика за употреба на војската (со кастриран идентитет) за да се овековечи владеењето на империјата, им беше позната уште на првите империи во Европа.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Само трипати ни се случи во купонските времиња да останеме без нив: еднаш кога купоните ги изеде една од нашите кози од времето пред забраната за чување кози, другиот пат кога беа паднати зад еден креденец, а Мајка ги најде кога им беше поминат рокот и повеќе немаа никаква важност.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Поради доставката на еден полициски кодош на УДБА, која им беше на многумина црна судба, дека универзитетскиот професор Климент Камилски дури и на предавањата пред своите студенти не го криел својот просоветизам, се најде на Голи Оток, каде што ги мина најмачните години од својот живот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Не може да ги разбере чудните стари играчи со отсутни мисли, но толку присутни во играта, вешти, превешти во ракувањето со картите зашто не играат на добивка кога таа им беше често гарантирана.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Се зближија, судбините им беа слични, најсилното беше тоа што секој од нив еволуираше во сопствениот лингвистички универзум.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Навидум имаа иста цел нивните чеда да живеат во подобар свет, во мир и хармонија, но патиштата до целта им беа различни.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

И двата лика се извонредно и суптилно извајани.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Блискоста, меѓусебната доверба зајакнувана од збор до збор го зајакнуваа уште повеќе нивното ретко, можеби и единствено пријателство на Балканот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Низ нивниот дискусиски филтер требаше да минат репрезентативните заемки.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Заедничкото на јаничарите и језуитите им беше тоа што и едните и другите исчезнуваа толку тажно и во мрак, без зрак слава и признание, жртвувани за подемот и величината на Султанот и Папата.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Не им беше тешко да се препознаат.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Долги години на домашни анонимни денунцијанти тезата на Климент Камилски им беше храна за нивното напредување.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

И на обајцата не им беше лесно.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Кога вистински им беше потребна во животот, утеха бараа во самотијата и тишината на книгите во нивните библиотеки, која ја нарушуваше гласот на свртените страници, и уште потешко им стануваше, па тие се состануваа и ги поврзуваа гласовите од нивните книги во симфонија на нивното моќно пријателство, составено од безброј нитки, составувајќи го мозаикот на балканската вистина.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Првин Татко и Камилски се нурнаа во длабока потрага по турцизмите и османизмите во јазиците кои им беа блиски: Камилски во мајчиниот македонски јазик, во блиските словенски јазици, како српскохрватскиот, но и западните јазици кои ги познаваше: во прв ред италијанскиот и францускиот, но имаше познавања и од ароманскиот, додека Татко во албанскиот турскиот мајчин јазик, источните јазици, францускиот, италијанскиот, делумно германскиот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тие често се сретнуваа како ретки Балканвавилонци, на кои им беше блиска карактерната толерантност кон другите.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

И обајцата располагаа со речниците на српскиот јазик составени од големиот српски реформатор Вук Караџиќ од 1818 година, во кои им беше посветено посебно внимание на турцизмите.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Во тој свет на маалото имаше населено, пред војната и по војната, луѓе од сите страни на Балканот, но и надвор од него: Македонци, Албанци, меѓу нив муслимани, католици и православни, познати како Шкрети, Турци, Срби, Ерменци, Грци, Бугари, Власи, Хрвати, Босанци, Роми, дури по некое руско семејство и други, сите поврзани со заедничката грижа на опстанокот на семејствата, како да ги нахранат децата во гладните времиња, принудени во едно време да чуваат кози, да се здружат со козите на козарите, повикани од режимот од планинските села, да станат работничка класа, но набргу козите од други причини им беа одземени од козарите и ликвидирани, а козарите не станаа никогаш работничка класа каква што ја замислуваа архитектите на новото комунистичко општество.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Но крајната цел им беше: како да се обезбеди за нивните потомци мирна и среќна иднина, со изговор дека нивното веќе минало и единствената смисла на животот е во спасот на децата...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

XXXVIII И Татко и Климент Камилски, кога се сретнаа рано утредента, беа првин согласни дека поимот на јаничарството, како што започнаа да го разгледуваат, далеку ќе ги одвлече од проектот и за да се справат на таков начин со најопасните турцизми во балканските јазици ќе им беа потребни години.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

На обајцата им беше јасно дека ова требаше да биде, всушност, последната меѓусебна сесија за конечно справување со балканските (без)опасни турцизми, пред да ја состават конечната листа.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Татко однатре, длабоко во душата, ги разбираше на еден мистично идеалистички начин кој им беше својствен на овие херои идеалисти, кои беа над своето време, но режимите ги маргинализираа, ги истиснуваа под нивното време.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тој потоа рече дека Татко со идеите на Фаик Коница за супериорноста на природните над вештачките јазици, за кои добил поддршка од авторитетните умови на времето како Гијом Аполинер, Реми де Гурмон и други, веќе проникнал во успешното толкување на релацијата вештачки јазици-јаничаризам во генералната тема која им беше од заеднички интерес.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

На сите им беше јасно дека ова ќе биде првата и последна игра покер на газдата на арабаџиите со балканските џентлмени.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Десните колкови видливо им беа поголеми.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Кучешки се развиличија. Очите им беа црвени инсекти.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Секако дека им беше заповедано да убијат или да паднат убиени.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Не се разидуваа политички, никој никому не му пречеше да си ја сака родната грутка, само понекогаш подивеани поради ситна кражба или така, без причина, колку да се задуши топлокрвното копнеење, се караа, диво а ни тепањето не им беше туѓо.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Меѓу нив, потпрена на ѕидот, лежеше секира. на обајцата им беше до рака, на Марко Проказник од десната страна: природата го определила него да ја чисти од красти, мислеше, да ја лекува, да и ги брише од лице црвените дамки.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Не можеше да стане збор за реска граница, но забележливо беше дека во вечерните часови и во ноќите, собите ги користеа угледни господа кои, заради дискреција, ги пуштаа партнерките сами да влезат во зградата додека тие во колите извесно време пребаруваа нешто што никогаш не им беше потребно.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Ме понесуваше таа сличност и забележував дека кога ќе се насмевнеа усните на некоја од жените и дундата ѝ се подоптегнуваше во должина, и во исто време се подрашируваше, потреперуваше.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Таквата ситуација им беше интересна, во неа имаше нешто спонтано и секогаш неочекувано, од што двете беа задоволни.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Потоа ме префрлаа од рака на рака Маџи, студент по архитектура, трговците со привремен престој Жури и Цембла (со нив често имав и групка, сакаа ражен, им го правев ќефот, ме превртуваа сменувајќи си ги повремено местата за да ме гледаат еднаш во очите, еднаш во газот; зборот ражен лесно го изговараа, но им беше ужасно смешен), ме имаше и фудбалерот Хами, потоа Жизи, Сали и други.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Усните на устите и усните на дундите по форма им беа исти, речиси кај сите жени, освен кај ретки исклучоци, кај жени манлии.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Тоа им беше силна причина да ја мразат и озборуваат Бојана.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Композицијата им беше посветена на нашите храбри момци, а сите вработени во секретаријатот минатата година го добија цд-то како подарок со потпис од авторот.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Препознатлив знак им беше тоа што ноќе растураа летоци со втиснат амблем на два црни коњи во галоп на врвот на листот и со антирежимски пораки.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Напротив... ( ... Сигурно не ти се допаѓаат девојки истрижани на еден милиметар? – Телата им беа речиси едно до друго на Blaze of glory од Бон Џови...

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Прогресивците, едноставно беа олигархиска групација на којашто владеењето на Стојан не им беше по ќеф, но оставаа, се разбира не многу голем,но сепак колку - толку простор за слобода на говорот и слободно организирање на политички партии. – Доволно за почеток, оптимистички му велеше Љупчо на неговиот син кој тогаш беше на последната година од студиите по право.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Фабриките, рудниците, земјиштето, куќите, транспортот - сѐ им беше одземено и бидејќи тие работи не беа повеќе приватна сопственост, произлегуваше дека се општествена сопственост.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

На проловите не им беше дозволено да пијат џин, иако лесно можеа да дојдат до него.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сето тоа беше бесмислица, како што им беше јасно и на двајцата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Во сите морални прашања ним им беше дозволено да се придржуваат кон пра-дедовските обичаи.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Џинот им беше сервиран во порцелански шолји без рачки.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Откако ги признаа сите тие работи, беа ослободени, повторно поставени во Партијата и им беа дадени функции кои всушност беа празни, но звучеа важно.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Лицата и на двајцата им беа дебело покриени со прав од вар.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

На економиите на многу земји тогаш им беше дозволено да стагнираат, земјата престана да се обработува, инвестиции за обновувавње на опремата не се вложуваа, на големи делови од населението им беше оневозможено да работат, а државната помош ги одржуваше само полуживи.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

И двајцата знаеја - на некој начин тоа им беше постојано во свеста - дека ова што се случува не може да потрае долго.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Со внимателно подготвување од мали нозе, со игри и со ладна вода, со глупостите со кои беа хранети во училиштето и во Шпионите и во Младинската лига, со предавањата, парадите, песните, слоганите и херојската музика, природните чувства им беа искоренети.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Кога сме кај тоа, дури и практикувањето на религијата ќе им беше дозволено, само ако проловите покажеа барем некој знак дека го сакаат или имаат потреба од тоа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сексуалниот пуританизам на Партијата не им беше наметнуван.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Некои, дури, можеа да бидат пазарени за шише џин, пијалак што на проловите им беше забранет.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сега кога имаа безбедно скривалиште, речиси дом, не им беше особено тешко ни тоа што се среќаваа нередовно и само на саат-два.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Работното време им беше драстично продолжено спроти Неделата на омразата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

На сите им беше јасно дека Борко беше секогаш на високи функции, а во времето кога се одлучуваше за браната, владин потпретседател.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Ако ти не се бореше не знам тогаш кој, на сите им беше пример, дури луѓето понекогаш како да не веруваа дека ти си болен од рак, бидејќи те гледаа како нормално функционираш.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

И на децата кога им беше тешко ќе им речеше: НИКОЈ НЕ Е ВЕЧЕН, и мене често ми го велеше: Што мислиш, ти ВЕЧНА СИ?

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Некои од нив, коишто постојано ми се јавуваа, ме храбреа…, не ми помагаа многу со нивните совети и зборови но, сепак, им бев благодарна затоа што се јавуваа и мислеа на мене.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

А на оние, на кои во почетокот им бев многу лута што не се јавуваа, им простив, омекнав малку со тек на време, не им се лутев повеќе.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Стана пеколно, и на колекционерите не им беше веќе до купување затворенички сувенири и реликвии. Ја напуштив Финска.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

На други пчели, пак истиот тој прав им го измеша со полен и им го даде да го јадат. На тие пчели не им беше ништо.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

XXII Југот започна да ја најавува својата сила од кај езерото; дотогаш тоа со денови мирно - започна наеднаш да се прекрива со бранови кои нараснуваа и како чудовишта се нафрлуваа на помалите бранови голтајќи ги; во тоа јурење, излетуваа и на брегот и продолжуваа и понатаму да заплиснуваат, но завршуваа кобно удирајќи во карпите; грозен им беше урликот.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Во селата беа останати само жените: мажите им беа на Солунскиот фронт.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Тој им беше доста слабичок, болеслив, постојано по лекари и болници.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Таквите творби на Набоков веќе не им беа интересни на неговите колеги.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

И на хартија им беше укинато правото на работниците да учествуваат во управувањето со претпријатијата, кое и така во стварноста не се почитуваше!

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Претходно, одлуката за тоа на кои работни места странските државјани ќе можат да засноваат работен однос им беше препуштена на организациите, при што тоа се утврдуваше преку општ акт на организацијата, под услов странските државјани да имаат одобрение за постојано настанување, односно за привремен престој во Југославија и одобрение за засновање на работен однос (чл. 2, ЗУЗРОСД).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Додека претходно претставниците на вработените добиваа лични известувања (покани), а заедно со поканата им беше доставувано и резиме на основната содржина на планот за реорганизација, со можност да им биде доставен и примерок од планот за реорганизација, доколку по- бараат (чл. 246, ЗС/97), сега претставниците на вработените ќе бидат известени за одржувањето на собранието преку негово јавно објавување во еден од три дневни весници со најголем тираж кои што се дистрибуираат на територијата на Република Македонија и преку истакнување на огласна табла во судот и кај должникот (чл. 228, ЗС/06).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

На работниците им беше укинато правото на жалба по престанок на договорот за вработување.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

На работничките, пак, им беше дадено „правото“ предвреме да го прекинат породилното отсуство и да се вратат на работа побрзо?!

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Исто така, со измените од 1997 е укинато и правото на жалба на кандидатите против донесената одлука за вработување, во рок од 15 дена – а кое право им беше дадено со ЗРО/93 (чл. 12).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

На газдите им беше овозможено да отпуштаат работ- ници како технолошки вишок единствено бидејќи не им се допаѓаат одредени работници, или ако тие премногу се бунат!

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Ножот им беше забоден. Неповратно. Од нивниот син. Од нивниот единец.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

... Веднаш им беше јасно дека го слушнала и го разбрала разговорот.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Страшно им беше што не му честитаа.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Тој им беше единствената надеж... Смислата на целиот нивни живот.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Но, најважно им беше што се видоа.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

На сите три им беше јасно дека положбата е веќе критична...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Дури и во бањата што им беше ставена на располагање, сѐ светеше.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Тоа не им беше чудно.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Од него - што им беше смислата на животот последните дваесет и пет години.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Марија не им беше само библиотекар.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Колку им беше убаво сами: Хелвиг и таа...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Кон тоа и такви чорбаџиите се однесуваа со презир, та не сакаа да ги земаат ни за лебот, а и родителите им беа „ем голи ем злови" и велеа: — Доста ние му работиме на чорбаџиите бадиала, па и децата ли? He и даваме!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Секако на Мариовците ниту им текнуваше да ги нумерираат, ниту пак им беа потребни броеви, бидејќи сите в село лично се познаваа, та немаше нужда да се бараат по броеви.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— И на тоа се сврши денешниот разговор меѓу мајката и ќерката, на кои мислите им беа едни, а само зборовите други. ***

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Секако на обајцата им беше криво што го расипаа договорот.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Тој кај неа седеше, па луѓето си мислеа што си мислеа, ама ни нему, ни на Бојана, па ни на Ристета ич не им беше гајле.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

А најголема тешкотија им беше да најдат други коњи.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Таквите слики не им беа пријатни и тие се чувствуваа некако виновни пред своите совести што ја напуштија верата и својот род, станаа предавници, заради удобен живот.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Пазариштето беше полно со секаков крупен добиток, та одвај ја држеше земјата на своите плеќи Тешко ѝ беше на земјата да ја издржи таа тежина, но уште потешко им беше на луѓето да го издржат жешкото јулско сонце кое уште од изутрина почна силно да пече.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Во времето кога Турците сакаа да им ја наметнат на покорените народи својата вера, на поповите како најглавна задача им беше да ги одвратат своите верници, од тој грев.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

А за да им помогнат на старите во терањето на стоката, тие беа повеле со нив и по некое дете од осум до десет години, оти пак за младите беше опасно да слегуваат в град да не ги собере некој од поблиските бегови за работа во својот чифлиг, бидејќи полските работи беа во полн ек, та на беговите им беше потребна работна рака, и тие ја наоѓаа со својата сила кај рајата – христијаните – која не беше уште сопственост на некој од нивните колеги, како што беше овде случајот со слободните Мариовци.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

А и времето ги отепа. Лапавицата речиси на целиот пат им беше другар, та им ги стопи и последните сили.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Ако седат дома, сигурно им беше најстрашната смрт – од глад.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Сакаа да се прегрнат и прегрнати да се наплачат, но рацете им беа врзани одзади, та само главите ги доближија една до друга и продолжија да плачат.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Мариовците, не само што не се противеа на тие доселувања, туку дури и ги наговараа вака како дедото Богдан што го правеше овој пазар, та дури и земја им даваа да работат, бидејќи ја имаа повеќе отколку што им беше потребна ним.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Цела година го носи гунчето наопаку, береше китки по нивјето и гората и му ги даваше на комшичето Стојана кое им беше врсниче.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Врзаните сакаа да се прекрстат, но бидејќи рацете им беа врзани одзади, само гласно сите рекоа: Ајде боже поможи.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Едни беа за готови пари, други имаа широки пасишта по чифлизите па им требаа овци, говеда, коњи; на помладите им беа умиштата по убавите и млади Мариовки, а сите заедно го спремаа пеколното клање на старците, жените и децата што не беа за никаква употреба, за кои сејмените, од своја страна, пак, ги водеа јатаганите и гледаа дали се доста остри за да можат да поништат што повеќе нечисти ѓаури и со тоа да си осигураат подобро место во рајот, та кога ќе појдат кај големиот пророк, да има со што да му се пофалат.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Што дека уште веднаш им беше празно без него, особено на внучињавата, ама во неа имаше и надеж дека можеби некој друг го одлостил вагонот и го понел со себе.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Бргу ја префрлија неколку куќи погоре, ја спуштија над сламарниците што не им беа кренати на одари и ја поклопија со разни козинави веленца и кожи.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

За тоа им беше благодарна.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

На првиот колосек стоеше долга композиција товарни вагони на кои веќе им беа отворени вратите.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Се стаписуваат од таквите слики на стутулени мочковци и серковци И не можат да се изначудат како тоа може да се случи и во Пентагон Во кој како што е познато има двојно повеќе нужници Бидејќи кога го граделе законот барал одвоени нужници за црнци и за белци Ама не била работата во нужниците туку во бешиките и дебелите црева При што не се исклучува однапред и можноста од некаква субверзија Оти баш кога пентагонци користеле по еден од двата нужника Еден хакер од Лондон им беше влегол во компјутерскиот систем Сакал човекот да си ја провери опседнатоста со вонземјаните

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

А Американците се сторија три да му судат на хакерот од Лондон Кој еднаш им беше напишал во компјутерскиот систем Дека американската надворешна политика Е слична на државно спонзорираниот тероризам Многу му беа бесни Американците на хакерот од Лондон Оти знаеја дека тој повеќе ги изрезили Од пијаните офицери кои некогаш ќе задоцнеа со симнувањето на гаќите При празнењето на бешиката и на дебелото црево Ние коалите слатко си се потсмевнувавме Оти на дело се покажа пред очите на цел свет Дека ако сме дембели не сме барем мочковци и серковци И дека тие работи си ги вршиме на раат Откако ќе сониме дека сме качени многу високо на дрвото Или ќе се видиме во огледало со венец на глава А што е најважно кога одиме по нужда Со саати читаме стари весници и секси ревии.

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

- И? - Па не знам, некако им беше досадно...

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

На големиот митинг на козарите со козите, на големиот плоштад, кои го посматравме и ние децата од блиското Кале, на козарите им беше даден рок до утрешниот ден во 12 часот, да стапат во социјализмот, ама без козите.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Сега, тие исти соседи, на кои им беше најпотребна во невремето, ја молеа да појде со синот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Многумина настрадаа, долго време криејќи ги козите, но спасуваа други семејства, со деца и со старци на кои им беше неопходно козјото млеко за преживување.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Најмачно им беше при создавањето и при падот на империите.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

И јас им бев пак на нишан.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Татко, со денови, заедно со Мајка, со сите нас, децата, раководеше со сместувањето на книгите во новата библиотека, како да беа живи суштества на кои им беше потребно смирување по долгиот и неизвесен балкански пат до ова место на спасот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Нему баш му беше гајле, не беше тој човек кој се пува, ама им беше важно на луѓето, им требаше церемонијал.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Јас им бев толку многу благодарен на книгите, на библиотеките, на писателите на такви книги, на поклониците и организаторите на јавните библиотеки.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Сакав да бидам писател.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Тогаш, таа пак застана на нозе, не сакаше да почека да ѝ зарасне раната, веднаш повторно се раздвижи низ станот, пак почна да си ја влечка ногата околу предметите и столиците...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Се испразни уште малку...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Не им беше спремна фабриката!... Недовршена уште...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Син круг х жолт круг Сè беше во најдобар ред, додека „некој“ не го постави прашањето на величината. Математички - ²п – површината им беше подеднаква.

„Или“ од Александар Прокопиев (1987)

Овдека им беше убаво. Природата прекрасна.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Се растрчуваа и луѓето по сокаците и одеа кај онаа жена што им беше поблиска, што им беше роднина или пријателка, застануваа крај куќата и штутеа под прозорците, ги наслушнуваа јачењето на породилката и заклучуваа дали ѝ наближува времето за породување или уште ќе се мачи.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Лицата им беа истркани со вино, но тие како деца лудуваа од радост.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

А на оние, кои од порано беа појдени на свадбата кај Китан, им беше незгодно, непријатно да ја напуштат свадбата и да одат на мртовец.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Сѐ што ќе видеа им беше интересно: дојдени беа во непозната земја, непознат крај, ги интересираше архитектурата на куќите, носијата на луѓето, говорот, нивната љубопитност и нивното одење по нив како да е некоја процесија.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Им беше и интересно и непријатно.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Не стануваа веќе рано и не гледаа на работата со таква волја како порано; добитокот не го војвеа, ниту се грижеа многу за него, туку, како тој да им беше виновен: го тепаа, го колеа, го јадеа.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Ова место нашето им беше слободна територија, како што велеа тие и власта партизаните ја имаа земено во свои раце.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Во текот на целиот тој ден авторот, отиде во Брезница Митре Геровски, на повеќе пати излегуваше од својата соба во Петриното мотелче на вакви куси прошетки на кои секогаш крајната цел им беше средселото и селската продавница и се враќаше во собичката да запише уште нешто.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Всушност нив ги збунуваше тоа што Су, која што на сите им беше драга и неостварливо посакувана, неочекувано го избра овој новодојденец.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Едо забележа како тоа на некои од младите не им беше право, но никој не се осмели да ѝ се спротивстави.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

За секоето нешто што им беше потреба.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Тие од полицијата бидејќи мене ме знаеја... Јас божем шпион им бев...

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

„Каква борба, каков јунак!...“ ми вели тој човекот наш што им беше курир на партизаните, тој козарот.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

За волја на вистината, тоа беше Струмица од којашто на авторот „срцето му се раскажуваше“ поради љубовната авантура со една „азган“ распуштеница со која соголените задници им беа направени касапана од лутите летни комарци некаде на ледините таму каде што сега во Скопје се наоѓа населбата Аеродром.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Трансформацијата на љубовната афера со Летка авторот веќе ја имаше преболено или ја преболуваше, но за чудо, што обично не се случува, тие останаа добри пријатели на кои разговорите им беа забавни, средбите многу поретки но не прекинати и секогаш проткаени со хумор.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Доста им беше на десничарите, помисли во себе авторот и продолжи за да заврши: „Жалам.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Средбата на погледите им беше дрска: Марко изразуваше сомневање а Су остануваше на своето.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Кое поради вкусот, кое заради компромисот, пиеја еспресо зашто им беше смачено да се зезаат со грчката загатка дали кафето е турско или грчко.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Секогаш кога Су не беше на смена, Марко им беше гостин на Су и на Еда каде што тој по правило одеше со пакување „бадвајзер“ или шише вино.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Јас ништо не им признавам. Сигурно некој ни го украл печатот, му велам на тој еден истражен што им беше. Ама кој те прашува.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

„Така некако“, рече Мише, „но најмногу на него се сеќавам поради пијанството и шлаканиците што ги добивме од наставникот по фискултура кој им беше како некој војвода или командант на браниците.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

„Мораа да ме пуштат. И нив им беше смешно да ме сметаат за нишка од онаа илегална мрежа.“

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Леле, колку врескаше на првите повоени митинзи против домашните непријатели и нивните довчерашни слуги, против шпекулантите, против селаните, кои не сакаа да ја дадат својата земја и да стапат во доброволните задруги, против сите приватници, против сите кои не им беа по ќеф на новите раководители.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

На сите им беше заедничка амбицијата како да си ја задржат власта над луѓето во езерската земја, почнувајќи од функционерите од локално, па сѐ до републичко и федерално ниво.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

И не се знае на кои во семејството им беше потешко: на тие што истрајуваа со истиот Бог, или на тие што го променија, најчесто со арно, а понекогаш и со сила?

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

А таа татковина им беше тука на дофат, но постојано беглива.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Иронија на судбината - им беше одземана земјата, а завршуваа во водените гробници.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

На татко ти Бог да му ја варди душата во рајот, на негови синови и други блиски им беа уништени гробовите. Ама не запреа на тоа.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Сигурно сега соновите им беа споени и во нив заедно ги следеа јагулите на долгиот пат, пред денот што се вестеше со новите неизвесности.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

На двајцата им беше жал што не отидоа.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

А и вака, зад грб да им стојат, молчејќи, не им беше пријатно.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Тоа им беше најчудно.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Па сепак им беше криво толку што скоро заборавија зошто не им излегоа во пресрет.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

И криво им беше ама уште повеќе жал.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Новата глетка им беше многу постварна.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Видоа само неизвесност и ги вратија погледите кон Чакарвелика којашто им беше единствената надеж.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

На нв пред погледот им беше Брезница отаде Долги Рид и тетка Фора во мислите.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Ако пред нив беше земјена брана. Доста им беше тоа што беа натаму свртени.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Доволно им беше што се заедно и што се насамо.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Кога ќе влезеа в село гостите од Брезница во тајфа, децата со врева ќе потрчаа напред и тета Сандра, зашто куќата им беше овде на патот, ќе ги чуеше клакарчето на Шишмана, знаеше дека нејзините ѝ идат на гости.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Рацете им беа врзани; (за среќа нив сепак ги делеше жичената ограда во дворот).

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Длабоко во себе, навистина им бев благодарен.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Милијарда неточни часовници што збунуваат.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Повторно, како секогаш во слични случаи во последно време, им бев лут.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

И сè додека Апачите не се вратеа да нè ослободат, а за тоа, според надворешните мерила им беше потребно смалени и уништени, имавме чувство дека минува цел век, и тоа еден век вон и без нас.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Палтото за кое многумина се чудеа зошто го носам на топло, а го носев само поради „Olimpikus“-от.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Целта им беше да го смират ако е сѐ уште жив.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Нивните униформи беа бели, лицата им имаа розова боја како некој да им исплескал шлаканици; очите им беа сини.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Потта им се пробиваше од под пазувите, а прстите и дланките со кои ги држеа пиштолите веќе им беа мокри.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Тие ги држеа весниците над главите, додека устите им се искривуваа, а очите им беа затворени.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Лицата им беа сериозни и бледи.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

На граѓаните им беа потребни нови зборови и некои општи доживувања: бидејќи се тврдеше дека сѐ е заедничко; многумина дури и веруваа дека тоа е вистина; а беше вистински и фактот дека тој успешно им служи на ваквите намери.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Куќичките им беа прекрасни, во раскошните крошни од дрвјата во шумата.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

И криво им беше дека јас - незнамитисот - добро им го знам јазикот и нивните книги.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Е, угорнината тешко ја земаа. Се лизгаа, а најмачно им беше на товарените правда.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Со бавен чекор Пандо тапка пред себе, чепка со патерицата во глогот што расте крај патот.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Покажав со глава кон планините. - Ајде, одиме, одиме.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Баш им беше мака што снема двајца вошлосани...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Како да им беше страв дека, ако забрзаат, побрзо ќе стигнат некаде.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

На „мајките“ најтешко им беше со малите.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Скраја од џадето, скриена во збитолистот на благунот, пее белотртка.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Повеќе им личеше да викаат жими сенката отколку да се колнат во нешто друго, зашто сенката им беше најблиска.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Првиот план им беше овој: да му направат на Мартина заседа и, кога ќе го фатат да го претепаат.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Така мирните луѓе од овој крај се избавија од големото зло што секоја ноќ им беше виснато над глава.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

По еден час и Бошко Манев, кога дотрчаниот Танас му кажа, исто така знаеше што го чека зашто арнаутскиот обичај на сите им беше познат: кога некој ќе ти плати за сѐ што кај тебе јал и пил – тоа значеше дека има право да ти одмазди како што сака за она што мисли дека си му го сторил.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

На ова место тажно им беше само тоа што гледаа толкава шир пред себе, но не и оној крај од каде што беа тие.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

И другите по неа, ама пак на сите нешто не им беше јасно.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

На другите деца им беше мило што Николче дојде, а по малку и им беше криво што Трајанка беше преналутена.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Ним им беше заробен изворот Бистар Кладенец, нивното најмило место во планината, каде што ги поминуваа сите свои денови.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

На селаните место за милост им беше само Бошко Манев, иако сега сите го знаеја дека е само јатак на Лумана и ништо друго.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Најблизок им беше на несреќните размисли. Со нив вечераше, со нив појадуваше.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Ист им беше разговорот и во турско, и во бугарско, и во српско, па и во второто бугарско.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Просто речено, на Козаците им беше потребна вода и ете, ја најдоа.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Толку години да поминат а тој ниту за една педа да ми се приближи. Напротив сѐ повеќе се оддалечуваше.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Како би можела да биде љубовна кога на сите им беше познато оти единствената љубов на Голем Тодор, Благовеста Лекова, неколку години пред да се случи ова за кое ти раскажувам, беше веќе погребана.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Го изгубија и она што им беше останало - голиот живот!“

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Венче и Милчо беа соседи; куќите им беа отспротива. Кога ќе се вратеа од училиште, играа во паркчето меѓу нивнивте куќи.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Тркот им беше потполно изедначен со брзината на возот, па залепени за стаклото на прозорецот, се спојуваа со движењето, со натежнатите темнини, со таинствениот сопатник, со мене – во запрена сцена од дамнешното некогаш. Или, можеби, од секогаш...

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Вие секогаш им бевте многу побитен на луѓето од мојата генерација отколку на колекционерите во своите пеесети и шеесети години. okno.mk | Margina #10 [1995] 13

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Нихна хубавина не може да се искаже, лицата нихни беха пресветли, со очите ме гледаха мило, на главите нихни косата им беше бела како снег, како златна светеше, рубите нихни беха како това што светнуе на небо кога има дожд.

„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)

И двете јадеа цедевита со лажици, а јазиците им беа жолти.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Едвај чекав тетка ми да ми го покаже тоалетот - но на мое големо разочарување, имаше само еден тоалет кој им беше на располагање на сите членови од семејството.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

- На лулашки, - рече Мони.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Заедно со Дора ги гледаа човечињата и се смееја затоа што лицата им беа многу смешни.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Обликот им беше како кај секоја нормална мачка, но имаше нешто во погледот што беше длабоко и отсутно, нешто малку лудо и отровно.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

- Ива, - ме погледна Мони луто и ја стисна устата, - не е културно да прекинуваш некој друг кога зборува.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Се тргнав од него и седнав во спротивниот дел од собата.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Сигурно одеа накај лулашките, а јазиците им беа уште пожолти од порано. Се смееја.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

- Не, всушност, дојдов тука на конференција за екологија, - тактично ја поправив тетка Марија, знаејќи дека оваа грешка почнала одамна, уште кога мајка ми разговараше со тетка ми Олга по телефон и дека сега тешко ќе има изгледи да се поправи.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

На обајцата им беа распарани слабините.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Може да им беа свадбени дарови, а можеби од оние првите, што се фрлаат по река за умрените.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Многу им се свиде оти им беше многу чудна, дури смешна.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Погледна накај Иван и Ивана седнати на подѕидокот, Ивана уште незакрепната од грипот, немаше волја ниту да зборува, на сите им беше необично дека молчи, подмижната во сончева светлина.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

На илјадниците козари кои дојдоа со козите во главниот град за да станат работничка класа и да стапат во социјализмот најдоцна до утредента во 12 часот, им беше наредено да се ослободат од козите.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

А забрането им беше дури и на овчарчињата и воловарчињата од околните села да гледаат низ мрежата.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Драг им беше и затоа што никогаш, барем досега, тој својата порција не ја оддели од заедничкиот казан.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Го сакаа и затоа што за време на тешките маршеви тој се наоѓаше секогаш до нив и одеше пеш, лично ја проверуваше преодноста на патот, прв загазуваше во студената вода и секогаш ги бодреше мародерите, а на оние на кои им беше најтешко, не еднаш им го даваше коњот за да го товарат оружјето и тешките ранци наполнети со фишеци и рачни гранати.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

На старите не им беше толку дали ќе фи слушаме или не.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

- Ним сигурно разговорот не им беше завршен зашто додека јас се токмев да седнам што поблиску до нив за да ги слушам што зборуваат, дедо ми ми рече: - Земи го пагурчето со ракија и оди, однеси му го на Даскалот. Се дупна од работа тој...

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Турците вистина многу се топореа и како власт секаков зулум можеа да направат ама додека кожата им беше на сигурно.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

И секако им беше чудно што олкав голем човек се валка среде улица.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Не можев да ги слушам, толку им бев лут.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Вечерта, кога нè вратија дома, Тета растревожено раскажуваше за случката, а мама и тато се смеја и им беше многу забавно.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Ние им бевме десна рака на мажите, дури машки работи сме работеле. Сестра ми Љубица ораше и овци пасеше.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Уште ни командата не беше падната, а нашите почнаа да паѓаат.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Всушност, селото било испразнето од жени и деца, само борците балисти останале во селото наоружани од Германците, излезени од топлите огништа и не им беше тешко да нè разбијат.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Ним им беше како резерва и кога ќе им требаше знаеја каде е.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Малечката Пелагија беше сосема подготвена и не ѝ се виде тешко што мораше рано да станува оти во училиштето ги наоѓаше новите другарчиња и насмеаната учителка која како да им беше мајка на сите.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Чудно им беше што не ги проследуваше Мурџо, никогаш не пропушташе да не биде крај Пеличка.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Селото Бразда, сосе селаните, до пред ден-два, беше во атарот на Свети Ѓорѓија-Горг, а сега, откако манастирот беше затворен од Турците, имотите им беа разделени на заслужните воини од битките во Унгарија и Босна, а селаните, заедно со нивите, шумите и чаирите, без едно-две, станаа кулукчари и поданици на Падишахот, потурчени насила и дури со амин од игуменот, за да не се крене поголема врева и да не се исукаат јатаганите.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Но, ни на манастирскиот измеќар, ни на другите, не им беше судено тој ден да оплакнат образ.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Едни донесуваа, други ги однесуваа испечените тави, тепсии со баници и со буреци, разни татлии, сомуни лебови наредени на долга штица и завиткани во топли цедила, грав-тепсиичиња, чомлеци во земјени грнчиња на кои капаците им беа залепени со тесто. Само да гледаш и да не се нагледаш.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Сега тие им беа десна рака на мајстор Пајко и на самарџијата Димо, татко ѝ на Калија, кој се свитка како ластегарка откако Калија замина да се закалуѓери во кожленскиот манастир Свети Никола.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Работеа како мрави, грбовите им беа исти, а за здивот и за потта да не зборувам”.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Дури и Влаинката, која, за да не се струполи, го фати под рака мажот си, па и Марин Крусиќ, - дури и тие, по мала недоумица, се упатија во спротивна насока преку мостот кон Каршијак, иако патот не им беше натаму.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Вака оставајќи сама да решам, ме оставија да се измачувам.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

А, пак, кога ќе се јавеа, гласовите им беа среќни, пресреќни.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

А не овој нашиов раскапан „сто кец”!

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

- Ептен бедно! – повтори со потценување брат ми, отворајќи го фрижидерот и ѕирнувајќи во него. – Мама, пак, да можеше да види какви килими имаат, од свила, цела куќа на три ката им беше послана со нив!

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Да ми ја забранеа оваа варијанта и да ми наредеа да појдам со нив, можеби ќе им бев многу лута, но барем ќе ми се скратеа маките.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Што е најлошо, може да се случи сите некаде да заминат и да останеш сама.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

А ти, мамо, се радуваш на овој твојов, вистинско парталче е во споредба со нивните!

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

- Дека ве слушаат вас, затоа им биле такви – рече Игбал.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Моите се обидоа да ми помогнат, се разбира во корист на Маврово, а главен аргумент им беше – излегувањето во градот нема да ти побегне, дискотеките ќе работат и кога ќе се вратиме, а и другарките и другарите, ќе те чекаат.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Пред да го запознаам Игбал, им бев бескрајно лута на моите родители што ми го упропастија животот со такво име.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

- Не авион, ама автомобилот им беше вистински авион, ти таков не можеш да сонуваш!

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Доволно им беше товар на другите луѓе.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Има многу работи за кои им бев благодарна нејзе и на мајка ѝ.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Беа најадени, топло им беше, а сепак не беа расположени.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Потоа извикуваа: - Напред, дете! Уште малку! - иако на сите им беше јасно дека од плисокот на брановите детето не може да ги чуе.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

им (зам.) - бев (гл.)