го (зам.) - јавен (прид.)

Гледајте да не попадните пак во некоа клопка, оти Бахтијар ошче утре ќе ве запашка — се збогува Толе со своите гости и си го јавна Белчета за Крушевица.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Бидејќи му одговараше сермијата, отсекаде му дадоа со извесна лихва и Стеван уште околу ужина го јавна коњот, со сакмите на него, парите во џебот и право отиде горе долот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Толе ги собра другарите, го јавна коњот и на очиглед на целата војска го бодна преку страна над село, а бимбашијата сам прв тргна со една од пушките на војниците; беше прилично оддалечен — не го погоди.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Го „суредија" чорбаџијата Стевана од Крушевица и поп Ристета од Чаништа, па потоа ги положија и своите глави.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А тие што се завртуваа, иако забележуваа некакво движење на луѓе, мислеа дека аскер од други табури им иде на помош, та Толевци слободно се приближија кон ужина до самиот нивен грб, на стотина метра, и користејќи ја шумата и карпите низ неа, како и доминантната положба на врвот (Толе секогаш гледаше да биде на повисоко од потерите и тоа го спасуваше), отворија оган од своите дваесетина манлихери и берданки пак в грб на аскерот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Грижата за заштита му беше поверена на официрот од српската војска, Црногорецот Јозо Ивановиќ, кој како искусен војник ја оцени месноста и со заштитницата на знамето се оддели од главните сили и го поседна вечерта врвот „Касматова Тумба", кој доминира над Маргара, а од исток на Острилата постави двојна стража.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Како рис му се фрли на легнатиот војник, го јавна и го грабна со двете раце за врат. Не требаше многу да го држи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И околу девет десет саатот стана, си го јавна Белчета и за час се најде на спротивната чука.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И си ги викна Толе своите арамии, си го јавна Белчета и околу полноќ му влезе на Орле.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
По два дена ги одведе во соседното село Градешница каде преседоа четири до пет дена и добро се одморија.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ајде, ај ми со здравје и носи му здраво живо на агите; нека пратат и други авалеџии и беглиџии да збираат арачи и беглици — вели Јован и го јавна својот коњ.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ти иих, шо такцират имале сиромаси со вас да тргаат, да би орлите ви го тргале месото на живота!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— А сега, ако су јас домаќин и ме почитувате за таков, повелете сете кај мене в село на госје, — ги покани Толе сите и си го јавна Белчето.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Дури тие нас да не бараат, дајте ние ниј да и пречекаме по Мечи Дол, — им заповеда Толе и го јавна својот бел коњ, та бодна долу низ село.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Толе се закикоте на коњот: — Голема работа свршивме, господин Борис, та ќе се одмориме, токо ајте ми со здравје! — и го дупна коњот, ги остави.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Адем го побара дома Толета, ги напсува жените што не отидоа утринава на работа и, кога му кажаа дека Толе отиде кај орачите, го јавна коњот и со трчанка отиде на нивата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ќе појдиме ние со Ќосото до кај Папради да ватиме врска со Градешница, а вие денувајте тука.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кој каде ќе може нека а преоѓа Црна и нека a ваќа Становица златна — си ја даде Толе командата и го јавна Белчета тргнувајќи на сред бел ден во заштита на опколените Златковци и Железаровци на ЛиЃураса.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
По него летаа бомбашите, по нив фрчеа куршумите од залегнатиот аскер, дури еден од стотиците куршуми не го погоди Манола и тој на место остана да ја цеди крвта што му штрекаше од двете слепоочници.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Море, јас презимуа, токо ти како си со момците? — го праша Толе и ги побара Трајка, Најда и Велјана кои, плашејќи се од аскерот што се точкаше тие дни по Црна, беше ги испратил поп Ристе на колибата да се маткаат околу стоката, да не паднат в очи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Толе го јавна коњот на седлото, со Ќосето зад него, и му ги забоде мамузите во ребрата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Се наведе и втор камен да земе, но Боше коџабашијата не му даде тоа да го стори. Co светкавична брзина го јавна одѕади, го стисна со двете раце за врат и го удави како волк јагне. Co ова братучедот Боше го освети својот братучед Велјана, помалиот Толев син, на кого Суљочауш му ја столчи главата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И Толе го јавна коњот, го дупна по Јована и си ја запеа старата омилена арамиска песна: Не плачи, мајко, не жалај мори, не жалај Не рони с'лзи крвави, мале, крвави По твојте бели јобрази, мале, јобрази Оти ќе стана ајдутин, мале, бунтовник Турчинот не го јоставам, мале, јостапам Турчин да ми се башари, мале, тамбари, На татковото јогнишче, мале, јогнишче На мајкиното катишче, катишчо На сестрината постела, мале, постела...
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И еден убав априлски ден си го јавна својот Белче, си ја поведе „невестата" Митра по него и му отиде на поп Ристета на манастирот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— му нареди на стрика си и го јавна коњот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Со такво расположение Толе ја преседе ноќта по борбата во Полчишта и во зората го дочека и Мише Ќосото, кое оваа ноќ ја проведе со тетка си, и уште неразденето си го јавна коњот со дисагите, полни месо, леб и алва и си ја фати неговата златка Сливина, да си го продолжи својот стар занает — арамилакот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Виде оти ја напуштија борбата сите, им удри уште неколку залпови во правец на конакот и казармата, си го јавна својот коњ и со другарите, го напушти и тој „бојното поле" со тешка тага на душата што не го турна Арслана од мудурлакот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Фатија метеризи зад карпите, а Ќосото, како секогаш и секаде, застана зад Толета да го држи коњот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Овој изналегна во гробиштата крај црквичето, а Толе продолжи нагоре, горе долот, убеден дека и сега лесно му се слизна од раце па бимбашијата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кон ужина пристигна и засилувањето на Бахтијара и со него Велиага од Маково со своите катили, кој од „Бучкур" почна да му вика на Толевиот четник и другар Петка Кормакот од Маково: — Предај се Петко, брееееееј!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Адем падна, а Толе го јавна.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Дедо Димо го јавна коњот и замина в село да го испрати својот пријател, својот драг планински сосед, до неговата вечна куќа, на малите, мирни гробишта над селото.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ништо не рече потем; го одврза коњот, го јавна и прекутрупа го потера кон чифликот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Младичот го јавна делфинот. И занесено обгрлени, тие итаа по синиот пат на срцето, потскокнувајќи како немирен, ослободен бран.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Го насочуваат низ согледбите и ставовите креирајќи го јавното мнение како коректор на општеството и на неговиот вредносен систем.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Малото полека го спуштив во водата и тоа преташе весело, а таа, со клатење налево - надесно, се преврте на грб и со едната нога го јавна овој нејзиниот, па се исплашив дека ќе му напукне бутна коска и им го подадов Барбариче... и, кога првата капка ја допре, таа веднаш го прострела со поглед и навежбаниот се исправи, го грабна детето и го свитка во бањарка.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Вдаден со мислите во бањата, Илко една ноќ сони како чадот запрел и истрча од дома, го јавна коњот и јурна низ селото да разнесе вест дека чадот запрел.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Се збогува и со другите селани, го јавна коњот: сувариите по него прејдоа отспротива и заминаа долу Руда, накиснати, како војска која бега пред непријателот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Го продаде брашното, сирењето, гравот, волната, житото и другите „дарови" што ги собра в село за свети Илија, си го јавна вакафскиот коњ и си отиде во манастирот да му ги однесе последните пари на егуменот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Живи или нивните глави, таа е твоја работа. – Разбравте ли синови на пророкот! – се провикна кон купот кадијата, а Суљо му направи длабоко темане, слезе меѓу сеј мените и го јавна црниот арапски ат што му го подари лично падишахот и тргна напред низ широката порта.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Со сите тие што излегоа од реката, а такви беа малку, бунтовниците бргу се расправија и ги фрлија нивните трупови по река, а Суљо-ага, избезумен од случајот, веднаш го јавна својот арапски коњ, издавајќи им последната наредба на тие што беа околу него да се спасуваат назад, и со двајца свои најблиски сејмени дотрчаа околу сонце огревање во Прилеп и го побара кадијата да му го пренесе страшниот пораз.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Преминаа и застанаа; провикаа пак нерде сан сен бре ѓаурлари, но пак ништо, ни слушнаа ни видоа и Суљо го јавна својот коњ и тргна пред тајфата, пропуштајќи пред него само двајца.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Предремаа пред зората сите – и сужните и сејмените, и буљукбашијата си го јавна коњот и нареди да се тргне.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Но што се може... - го јавна коњот Жино и забрза кон другите полковници кои веќе беа одминати.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Трајче ја префрли преку самарчето од Дорча, го јавна коњчето и со Евто тргнаа...
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Тој го јавна коњчето Дорча и гледај чудо.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Трајче ги обу шиените штавени жолти опинци, се поздрави со чичко Талета, го јавна коњчето и тргна...
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Накусо, тактиката е уметност на слабите.“
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
овие станбени области со ограничен пристап и класната, расната и културната исклучивост која тие ја носат со себе претставуваат директна закана за „поопштите идеи на граѓанска заедница, комшиска поврзаност и заемна поддршка“.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Накусо ослободувајќи го јавниот простор од сеприсутното рекламирање, културното попречување создава (привремени) автономни зони и клима на семиотичка непослушност, отворајќи еден дискурзивен простор каде што барем е можно да се доведе во прашање корпоративната манипулација.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
123 Приватизирајќи го јавниот простор, градските власти ги привилегираат правата на сопствениците на приватна сопственост на сметка на традиционалните граѓански права на слобода на говорот и слобода на здружување.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Штом го јавна него бојот веднаш почна!
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)