го (зам.) - кон (предл.)

Придодадете го кон тоа фактот дека медиите и заедно со нив целата култура се здобија со форми и размери на вистинска мутација, сѐ до самото создавање на “настаните” 68-та.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Траекториите и одеците тешко се следат, па би требале да располагаме со други историографски орудија и катего­рии.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Седни, седни запали цигарата! — го покани пак Арслан Трајка и му чкрапна кибрит, водејќи го кон столот на кој седеше прегеска.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Јап јуч татли, Ибро (Направи три слатки кафиња Ибро.) Ибраим ја затвори вратата, Трајко и Турците седнаа и почнаа нервозно да тегнат дим од запалените цигари.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Додавајќи го кон сето тоа практичното искуство на работата во филмот, врз документарците, една пост-кавалкантиевска и пост-грирсоновска грижа за тоа колку нештата се вистинити е веродостојни.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
- Поттурни го кон мене, - вели пискуљот, - на две да го расцепам на белки кога ќе биде двајца ќе може да основа и Црвен крст.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Тој само нежно со раката го допре врвот на нејзиното лице вртејќи го кон себе и ја бакна.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
- Ослободете го добитокот од јарем и потерајте го кон долон.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Убивајќи го брчењето околу едното уво и бранејќи се од одговорот на предизвикувачкото Сакаш ли, Лозан Перуника ги стиснал со дланки ушите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Како да ја нурнал главата во вода: над него и околу него бучливо зашумела реката на возбудата влечејќи го кон еден свет од чие дно тој тогаш со внатрешен вид на изгубен волшебник го следел насилникот како се оддалечува јуначки валмосувајќи ги со два прста мустаќите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Како никогаш пред тоа говорел брзо.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
-Чекај, полека. Ти си во право, но јас ќе морам уште многу да зборувам за тоа – рече старецот, притискајќи му ги рамениците, со своите суви раце, обраснати со долги нокти, буткајќи го кон тревата. –Седни, отпушти се.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Старецот му ја подаде својата збрчкана рака, вечејќи го кон себе. -Не гази таму!
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Богами не сум далеку од помислата дека тој лично го има застрелано тој ваш генерал, и тоа од зад грб, во тилот, додека јавал зад него, или додека кутриот Генерал спиел а Иван Степанович седел на некое кутнато стебло приведувајќи го кон познатион жален крај своето одамна донесено решение: да му ги прибере парите на Генералот и да се стори најпосле барем со генералски шинел.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Па како стрела летна право, носејќи го кон Дариевата војска!
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)