Сега во век и во вечни векови прими раба тоего Анѓела и душа его од руках чуждих упокоившивсја насилнически, изговорува Максим Акиноски, вамавнува уште еднаш со каделницата, ја затвора книгата, ја прибира под мишка и иставајќи се од над главата она стрика Анѓела вели: Дајдте, луѓе, положете го в гроб, зашто после не е добро да го сохраниме во снег.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Камен ли му в гради легна стија ли го в коси стегна - срце селско - векот тажно!
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Пробај обесчестија својата совест ако воопшто и малку ја имаш излези од тој пакосен пекол изгони го демонот и прати го в бездна
„Проклетници“
од Горан Јанкуловски
(2012)
„Ти се плашиш“, рече О'Брајан гледајќи го в лице, „дека следниот момент нешто ќе се скрши.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Бојана чекореше со брзи чекори по патот што водеше кон Митревата куќа, стискајќи го в раце писмото тогаш дојдено од Америка, од нејзиниот Крстан.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Каде е тоа јајце? Ене го в камара.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Не е тоа брате, јаболко. Скини го од дрво и сокри го в пазува.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Џипот кашла и свири, а јас чинам остави го детето и пак земи го в раце.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Сега тој многу јасно го виде на белината и своето зрно како одлета од врвот на неговата пушка и како ја фати насоката на она ужасно ѕвере, просто следејќи го в петици и сигурно настигнувајќи го, сѐ додека не се вкопа во неговата распафтана арамиска зачекореност.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Не е тоа, брате, јаболко. Скини го од дрво и сокри го в пазува.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Викни го селскиот бербер да го избричи, пови го в пелени и намести го во дрвена лулка, и, ете, пред тебе е детуле со мазно лице.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
„Токму затоа те преправам во будалетинка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
„Знаеш дека никогаш не сакав да бидам смешен,“ рече брат ми, држејќи го в раце костимот. „Знам,“ реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
- Нашено, велам, ене го в пондила.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)