го (зам.) - воздух (имн.)

Сега оддалеку гледам како врват низ улицата сребрена, дишејќи го воздухот на бесмртноста, без да ме примат во нивната дружба, на нивните идновековни патувања низ безбројните златни улици, покрај милионскорачните мозочни аудиториуми, во милиони разнобојни глави на планетава.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Колоната по патот се зголемуваше со луѓе од другите села и се слушаше сѐ поголем рикот на добитокот и се креваше поголема прашина по патот; колоната често се прекинуваше, застануваа луѓето да се напијат вода на изворите крај патот, да го напојат добитокот и да се одморат, да се разладат од јулската жештина , која потпалувајќи го воздухот, им правеше трептежи пред очите; ставаа на главите лисја од лопушки, гранки, 'ржаница за да ги заштитат главите од сонцето.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Лежеше врз тебе како врз камен, со поткрената глава, полна со нетрпение, голтајќи го воздухот со целото тело, а ноздрите се ширеа вдишувајќи го остриот мирис, мамлив и познат...
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Неколку пати шмркна, свртен кон ветерот, испитувајќи го воздухот, барајќи некаква посебна миризба во неговото студенило.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
И враќајќи се од бескрајната празнина гореше од недореченост, затворајќи го погледот - накратко сосем мртва, бранувајќи го воздухот со прстите, несигурно како дете ја донираше својата кревка појава од надвор, непознат облик на работ од умот, исцрпена од силните претчувства за далечните светови во кои нема пристап, ограничена од ноќта, тажна, вознемирена и исплашена заради неочекуваноста на поривот.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Но мошне битно, Куртиал интимно чувствуваше само презир, гадење што скоро и не го криеше... кон сите тие ситни извршители, тие илјадници оптоварувачи на Науката, сите тие залутани помошници, тие илјадници онирични кројачи, мајстори по дома...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Сите тие зашеметени разнесувачи, секогаш без работа, во теснец, без пари, занесениците на „Перпетум”-от на светските нерешливи проблеми... на „магнетната чешма”...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Оди по кејовите до Сиресен! Земи брод, ете! Смени си го воздухот!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Но кога видоа дека Александар летна со коњот сечејќи го воздухот, сврте како што треба и дојава назад, горделив на својот успех и порадосен од кога било, сите присутни воскликнаа а Филип заплака од радост.
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
- фаќајќи го воздухот низ стиснатите усни проговори студентот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Јас се освестив, но каде е тој?
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ја видоа блескавата боја на небото и десет секунди потоа, големата комета што се извишуваше согорувајќи го воздухот, истрелана кон ѕвездите, иташе во огнениот блесок за да стане уште една ѕвезда во ротирачкото изобилие на Млечниот пат.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)