го (зам.) - јаде (гл.)

Во перформансот Уметноста и револуцијата од 1968 г. Брус го јаде својот измет, ја пие својата урина и мастурбира пеејќи ја австриската химна.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Во цевката за мокрење вовлекувам бодликава жица и полека ја вртам обидувајќи се да го исечам нервот. (Брус цитиран кај Klocker 1989:118)
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Некогаш го јадам, ама и ако не го јадам, доволно е да биде покрај мене! –ми ги покажа малите лукчиња нелупени, едно до друго стуткани, во шамивчето.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Ни создаваше претстава оти секој ден јадеме нешто друго, а ние всушност постојано го јадевме истото тесто!
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ова парче што ме гледаш како го јадам, дури и да не го ставам в уста, само в рака да го држам или доволно е да е некаде воо мојата близина и да ме одржува во живот.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Јас сум тој што го јаде ќотекот.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Месото од уловот го јадат колективно.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Тоа што се работеше не го интересираше, само имаше потреба тоа што го јаде, оревите или јаболката, да ги јаде во присуство на луѓе.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- Полека, не биди лакома, ќе се засркнеш, а и сега ќе ручаме, зошто го јадеш јаболкото пред ручек?
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Има нешто особено привлечно во тие чиновнички деца, како да се растени во еден свет поубав од нашиов, нешто бело и сладосно топло, како што е бел, топол и мек лебот што го јадат чиновниците.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Навечер, додека тој го јадеше својот стек, седев на масата со него и го разгледував неговиот ракопис, просејувајќи по нешто од тоа купиште на сентименталности. Беше ужасно.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Тој гулаш од документарни драми, репортажи, филмови, мини-серии, видеоспотови, трагикомедии, играј-и-погоди томболи и семожни нивни комбинации се меша во аисторичен фалсификат - семожен сатараш, што со сласт ќе го јаде само фиктивниот просечен гледач.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
— Е, камо пушки, де? — праша пак оној трупар и голта топли залаци од погачата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Зошчо ли го јадат виа пци толку?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ќе го јадат тамо, во Прилеп, краста да и јаде — одговори другарот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Утредента Мустафа го извади Толета од ќелијата и откако му удри неколку камшика по грб, го натера да си ги земе пљачките од одајата и да се пресели во друга, бидејќи и неговите другари го нејќеа тука, да ги краде и им го јаде лебот и друго што им донесле од дома.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Лаката од Адема беше голема, пет кила семе бери, а бегот сака неделава да биде изорана и посадена царевка, инаку се знае, ќе го јадат остенот секој ден.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Немаше зошто да се плашат од него, бидејќи немаше што да им земе, та еден се насмеа и му рече: — Ами, кога ме неќиш ти со тебе, шо ќе правиме, ќе му валкаме трупје на чорбаџи — Тошета, да го јадиме лебот и да а сркаме водата од граот. Море јас ве сакам внучковци, токо не ви се врзани гаќите вам — се нашегува Толе и продолжи: — Елате де да ве вида шо мажи сте?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Може Андона го собраа да го јадат — одговори постариот и веќе почна да ја стиска берданката во рацете.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Анорексикот така не би бил субјект што не јаде, туку субјект којшто го јаде токму тоа „ништо” - самиот недостиг!
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
- Ќе го јаде стапот. Сигурно и дома ќе му напраат претрес.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Но додека го јадеш црниот, не ставај го на трпезата безволно, презриво: тоа го убива апетитот...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Риба вие немате, чкембето го јадат во градот, значи месо.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ане уште се чешаше, како да бараше гниди под местата каде што го јаделе вошки додека од селанец станувал граѓанин преку војничките нуларици и запрашувањата на влакнестите места за да се накалеми од дива во питома (о)вошка.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Што беше уште почудно, Дуковци сееја и просо, чие семе одамна кај други веќе беше изгубено, па во одредени денови, на празници, жените месеа просеник, леб од просо, необично вкусен и пожелен за оној што го јадел како дете.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Не го сакам тоа парче. Некој го јадел! - се побуни Мирко.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Истото тоа треба да го прави, но само во недела, и само ако има тегоби во стомакот, дробот, или ако го јаде средишница, и со Неделска Вода.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А тоа чкрапнување не е за бадијала, (се чешка со прстот пред срцето) некој молец го јаде овде. (Оди и се гледа на огледалото.) Пак што, од мене поубаво ќе најде?!...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
МИТРЕ: Море земјата ни е арна, бериќетлија ни е, туку друг ни го јаде бериќетот.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
КОТЕ: Море си го макал со киселина, оти да си го јал со месо...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Завидлив беше Писмородецот, и затоа, во моите сказанија си го претставував отец Пелазгиј како молец, или барем се утешував со помислата дека во некој претходен живот (во тоа чудо, претходен живот, само јас единствен од сите отци верував) засигурно и верно бил молец, оти зависта ваистина е молец: таа, како и несреќната животинка ја јаде рубата во која се родила: зависта го јаде срцето, ја нагризува душата, го сакати телото.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Не задоволувајќи се со тоа, копнеел за нешто што ниту можел да го јаде, ниту да го пие, туку да го вдишува, нешто за што би имал многу посилна желба отколку потребата за храна.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Во кабината на зелениот камионет, со натпис на вратите што гласеше „Компанија за градба во Идн Парк“, Даниел и брат му, како и секогаш, заедно го јадеа својот ручек.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Во дванаесетина или приближно толку камионети или автомобили, паркирани околу теренот, и другите работници го јадеа својот ручек.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Он е сто процент Адам“, гордо рече Милан и продолжи да го јаде парчето од јагнешкото печено.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тоа најмакотрпна работа. А предавството го јаде мозокот!
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Седнат покрај работ на тесната јама, со јастребот на рамо, Еразмо почна да го јаде мислата како да дојде до дијамантот, затоа што со него може да се купи илјада бика, не мора да трча по неговиот Чако!
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Месото во Велес било толку ефтино што можеле да го јадат и сиромасите.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Потоа како да се сети на нешто што заборавила, извади од џебот чоколадо и ми го подаде половината, а половината го јадеше самата таа.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Додека полека го јадев јаболкото, тој ми раскажуваше за две вљубени птици.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тоа беше бајка која никаде не беше запишана, бајка која брат ми ја беше измислил за мене, или јас ја измислив многу подоцна, обидувајќи се да се сетам на детството.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога ја одвоив сенката своја, душаа своја и му ја ветив на Господа и ја пратив во селото Бродец, на планината Кара Дак, таму стана светлина, а тука стана темно, како што и прилега на гробно место на последен калуѓер и на друг смртен, кој ја пие водата и го јаде лебот донесен за калуѓерот од ноќвите на манастирот, од сенката на жена во црно облечена. Без лице.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ако ги молиш, си го јал стапот, братче, оти нив треба за жени да ги земеш, а и тогаш ќе ти даваат само по пола, ха-ха-ха...“, тој се подзасркна од сопствената шега.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Му рече дека ќе го однесе на едно посебно место.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Чудно било што и до тој суров Онисифор се допира набожноста на очајот, што едно од многуте пипала на тој очај се движи кон неговата загатливост, зашто само тој пред поаѓање не ја отпечатил крвта на својот палец и показалец во манастирското Евангелие и зашто само нему му рекла игуменијата Минадора дека ќе му суди под бочва некој калуѓер Кузман или Дамјан доколку му никне тртка на носот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој не се насмеал; рекол дека ни мајка ни кобила не родила калуѓер или оџа што ќе му суди и пред сите ја завлекол раката в гаќи да се драпа кај што не го јаде.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Донесле алишта и го зела лисицата во една одаја за да го промени и му рекла: - Море воденичаре, море ослепенику, море штотуку се пулиш на алиштата бре, море немој бре, оти ако те сетат, пците ало ќе ти го јадат. Знаиш, али не знаиш?
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Таман да легни да го јади, еве ти ја една лисица кај си идела од лоење, и је рекол овчаро на змијата да ја молат уште лисицата и таа да ји пресуди, да после нека го јади.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Дури не ми дадовте од месото шо го јадевте, печено тамо, а мене ми дадовте од та чорбата, од дробот, децата кај шо јадеа.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Оф, да би господ ти платил, бре чоече - му рекол со полојна душа 'рсланот - јачејќи и плачејќи од болештината на ќотекот, што беше го јал; Ако знаев, оти ти си имал две јунаства, не беше возможно да се обложував со тебе јас да се борам, ами ај нека ми е за ум и за сите животинки за урнек, да гледаат од мене и да знаат, оти чоекот, ако е живо месо без заби и нокти големи, пак јет појунак од сите живи ѕверој на веков, чунки имат две јунаства, да 'и ваќа сите ѕверој и со другото да 'и тепа и отепа наместо, како што сум сега јас отепан.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ако останеш жив - ја сто лири пари.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
И видех оти нема кој да го јаде зелникот. Станах и изедех го.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Добро. Качува се Итар Петар на каштата.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Се чудат глувците на светил'ко негов и најпосле си ја ресил животта еден од глувците и пошол до него да види, дали ќе го јади: - Добро - утро, калуѓере мачоре - му рекол и се приближил до него.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Нема да најдеш ни крвав снег, зошто оние најгладните и најслабите од суриите и него го јадат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Зад нив под месечината остануваа да се црнеат една зад друга нивните изорани крвави траги, по кои подоцна, како уште пострвни мршари, се собираа и го јадеа сиот тој снег, само најстарите и најбессилните, на кои годините и раните, што им течеа, не им даваа да се понесат на танецот на тоа виорно, крваво оро.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа трпеливо кончење на злобната темнинка и тие, сега веќе доста приближени црнки на дивината, што се испрекрстуваа и ја изврзуваа со престегнувања шумата, како некоја пеколна морница, залазена меѓу нејзините стебла, насобирајќи се најгусто на границата од тој , маѓепсан круг околу него, а сепак оставајќи го во неговата стеснетост само него, и бездруго уште оној, што му идеше во петиците; сето тоа беше токму онаа јанѕа, со која што го јадеше увиснатиот меч на неодоливата угорница.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ако можев да го јадам некаде, тоа можев да го сторам тука, на онаа близина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Дресерот разбеснат за смртта на кучињата, го зеде мртвото тело на Јандро и го фрли на кучињата да го јадат.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Во неа за коренот се вели: „Коренот не е ни мал, ни голем, не е ни долг, ни краток; не трепери како оган, не тече како вода; Тој е без сенка, без мрак, без ветер, без зрак; Тој е без вкус, без допир, без вид, без сетило, без слух, без говор, без мисла; Тој е без здив, без лице, без тело, без мерка; нема внатрешност, нема надворешност; не се плаши од ништо; не јаде ништо, и ништо Него не го јаде; на Негова заповед сонцето и месечината одат секој по својот пат; не се судира небото со земјата; минутите, часовите, деновите, годишните времиња, вековите ја следат својата патека; реките што извираат од планините одат по својот тек каде што им е определен; на Негова заповед луѓето го слават доброто, а го мразат злото; во Него е и светото и проклетото...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
А сите надвор, со чиничиња подготвени чекаат по парче од колачот, за кој веќе знаеле дека ќе го јадат уште од моментот кога си се растропала со жицата во ванглата.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
а кога ќе излезеш на горниот крај од планината, долу веќе нова шума пролистала, млада младица, кревка, марула, други ластари се подале и ти само се преместуваш и пак јадеш, само по една широка бука за сенка си оставаш, и јас не сакам така да мислам, вели Стеван Докуз ама нешто ме тера, којзнае во која длабина е скриено тоа што ме тера, дали некаде во мевот, или уште подалеку и подлабоко, а јадењето не е еднаш и не е за еднаш, кога би можело да се најадеш само еднаш и тоа цел живот да ти држи, сто години да не мислиш за јадење, само си работиш, ама зошто да работиш тогаш, си мислам, што ќе правиш со сработеното, ќе се чешкаш, ќе се чешлаш, и зошто ќе ти служи устата, зар само за да ја поганиш, и таа треба со нешто да се подмачкува, да се проветрува, ќе ти скапат забите од неџвакање, од неработа, ќе ти фати пајажина, вели Стеван Докуз и џвака некое чкорче, го толчи, го цеди, а јадењето никогаш не му се познава, никаде да му се види јадењето, дали нешто во него му го јадеше, дали за два-тројца јадеше или му го земаше некој црвец, некој скриен молец во него или некоја друга заседната болест,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ами ти да не правиш свадба, првиче, ми вели Лазор Ноческм, кој ќе го јаде телето, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
и полковиот му рече освобождавам те од обвинението, откако го ислуша, за петнаесет дена ќе добиеш и решение, и Ристе се тргна, отпоздрави и се тргна, и одат после други, и којзнае што ме дупна и мене, и јас ќе одам ќе прашам, што ќе стане со Македонија, велам, Македонија е долга и широка, ми вели полковиот, и за Македонија одговор сега нема, одговорот е во вас, во сичките нас, благодарам, му велам, коњите се тепаат, а магарето го јаде ќотекот, покорно благодарја, велам, и как се казваш, Мирче Мегленов и ме запиша, мајчето негово, и после ротниот секаде мене ме праќа: во извидници, кај што студи, кај што е калливо, кај што главата ти е пред куршум, и еднаш со Стевана нѐ пратија кај окопите англиски, 124
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се тепаат за Трајка, се тепаат преку Трајка и Трајко најмногу си го јаде ќотекот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И бел леб што ќе го јадеме како манџа со црниот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Јадење, ко секое јадење, вели Лазор Ночески, ако го јадеш - се јаде.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- И чувме дека Бугарите јадат магариња, па и ние едно испековме. Го јадеме со гроза, ама го изедовме. После немавме ни оган, ни магаре.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе го позачистат и го јадат. Ама сѐ скришум, оти се под стража. И ако завтасаат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Третиот ден откако Рада замина Ѓорѓе почна да го јаде јанѕа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Чекањето на Долгиот се оддолжи. Почна да го јаде јанѕа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Како врв на сè, бараат тоа што го јадат да им се изџвака и само да го голтнат.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Слично на богомолките што го јадат својот мажјак при парењето, мажите ѝ завршувале во нејзините прегратки.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Јадел месо, сега него други го јадат.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Од активностите на локален план, главна задача на Ластета Думбаровски му беше посетата на манифестации ширум земјата: пред да тргне на пат ќе си завиткаше сендвичи во торбата, ќе земеше шише со вода, некое феферонче, оти го сакаше лутото до немајкаде; ќе прибереше нешто и од облека, задолжително две рала чорапи и гаќи оти брзо се потпаруваше и го јадеше нешто меѓу прстите на нозете и во ципите, како и средства за лична хигиена: бричалка, четка за заби, влажни марамчиња, чепкалки за уши и тоалетна хартија.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Таа го јаде вишокот на потрошни стоки и помага да се сочува специјалната ментална атмосфера што му е потребна на хиерархиското општество.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа што го јадеа беше некаква тенка јанија, поточно супа од зеленчук.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
А ова е една векна леб... вистински бел леб, не она ѓубре што го јадеме... и мало тегличе со џем.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Симон велеше и коњот на ручек не треба да биде надвор за да не го јадат мувите.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Патем ќе го колат, ќе го јадат.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Тоа го утврди на следниот начин: ја исуши најотровната печурка пантерка, ја сомле и правот го измеша со шеќер и им го даде на неколку пчели да го јадат. Пчелите угинаа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Преданијата велат дека вулканот потекнува од змеј. Во старо време имало некој змеј што правел големи пакости на селото, на луѓето; им го јадел бериќетот и им ги земал најубавите девојки за жени.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
На други пчели, пак истиот тој прав им го измеша со полен и им го даде да го јадат. На тие пчели не им беше ништо.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Најпознатите примероци хараат од Рампа до Цементара. дек – платформа од дрво што не го јадат црви.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
— Ќе се глава негде, дотко. Ќе бера дрва кај некој чорбаџија, колку лебот да го јада и пинците да и кина, — ѝ велеше Крсте на сестра си Бисера со плачни очи.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кај вати, чавките да го јадат!? Море, во ваа нашта куќа сѐ се разбреало. Ни машко можиш да прибериш, ни стока.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Го јадам искрвавениот леб и се причестувам... Го јадам и плачам...“
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Не стануваа веќе рано и не гледаа на работата со таква волја како порано; добитокот не го војвеа, ниту се грижеа многу за него, туку, како тој да им беше виновен: го тепаа, го колеа, го јадеа.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Цел живот во бившиот режим ми го јадеа џигерот затоа што сум бил браник.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Сега јас на нив можам да им го јадам џигерот, а не тие мене.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
- Их, бре синко! - изнервирано викна мајка му. - Остави го Дорчо, волкот нека го јаде! Не гледаш што стана? - Видов! - одговори Трајче
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Ако некогаш го јаде јанза, јас ќе ја изедам јанзата.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Никој нема да го јаде мојот учител.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Кога да му даваат јадење, во колку часот навечер да го капат, во кое време од денот кое јадење да го јаде.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Мрднува со глава, зачекорува пак и, кога белотртката запеа на цело грленце, тој застана.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Како да им беше страв дека, ако забрзаат, побрзо ќе стигнат некаде.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Зар тие не го јадат лебот на мајка ми, не спијат на постела што им ја постелува мајка ми, зар мајка ми не копа ровови, не пренесува трупци и камења за градење бункери, не пренесува муниција и ранети?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Пак си одиме, - рече тој.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Паметиш, ти рече дека мириса на грмушки и врескаше од радост додека го јадеше.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
СПИРО: А, Анастасијо, Анастасијо, нека ти е алал лебот што го јадеш во оваа куќа и уште од малечка името што го носиш: измеќарка на чорбаџи Теодос!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Уште рано изутрина, веќе капнат уморен... А до вечер, уште колку работи... сѐ на нозе...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
НАЦА: Ако те види, ќе ти ги искрши коските. Кога ќе ти викне: „А, дембел ниеден, арам ми го јадеш лебот“.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
НАЦА: Доста, бре, папагал!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Па, колку што јас можам да сфатам, луѓето кои ги знам во основа не ја сакаат и никогаш не ја сакале авангардната музика и знам многу луѓе... разговарав со нив и им ги свирев тие работи, но поголемиот дел од нив не беа заинтересирани; а тоа се повеќето од луѓето кои ги познавам.  К: Не, но тоа не е така и во останатите видови од нивниот живот: да речеме во она што го јадат и останатото?
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Томе веќе се имаше вратено, се клештеше и го јадеше неговото парче сирење.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Она што го јадам, го повраќам, другото го истурам в нужник.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Греота е уште да го јадам лебот, вели, греота е и за лебот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Што?! – ги подигаше своите раменца куклата, а со некој забест поглед го јадеше соговорникот.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
„Тоа значи: пченкарен гриз, се вари за пет минути и го јадеме со млеко.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Голтна и ја погледна в очи. - Малку е - рече - ама најслатко лепче што сум го јал досега.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кој го јаде ќотекот и Ристос го видел на јаве?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Меѓу нив, повремено влегуваа мајка ми или баба ми да сварат ракија и да го подготват појадокот што го јадеа пред заминување дедо Геро и двајцата соселани, додека уште не беше разденето.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
БОРИС: Море кој е како вас. Го колете јагнето, рацете не ви се крвави, го јадете, не ви се мрсни.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Вака, сами ние двајцата, можеме без брзање да си го пронајдеме купето, седиштата, удобно да се сместиме, па дури ни остана време и да купиме по осминка бурек со јогурт што го јадевме седнати крај прозорците на вагонот.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
И јас ја пружив раката, иако знаев дека тоа јадење нема да ми се допадне, оти се сетив, баба еднаш ни намачка маст за вечера и ни раскажа дека, кога биле деца, најмногу сакале тоа да го јадат.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Манго е едно овошје што мама и тато го јаделе во Египет.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Така стопанот беше сигурен дека убавото кученце ќе му биде верно, ќе го чува, ќе му ја краси куќата и ќе си го јаде своето јадење.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Но затоа можам да изберам кое овошје денес ќе го јадам, дали јаболкото или неколку сливи.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)