го (зам.) - чеша (гл.)

Потоа Лазор, задуман, си го чеша темето со врвовите на прстите на десната рака.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Згора на тоа и неговата натечена вена почна неподносливо да го чеша.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Од напорното кашлање жилите на вратот му натекоа, а воспалената вена на ногата почна да го чеша.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Едо Бранов, во текот на седум години, имаше целосно престанато да пишува (освен по некој расказ одвреме-навреме) така што пишувањето, таа краста, веќе имаше почнато сѐ посилно да го чеша.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Префрлувајќи ја водата од тушот во славината, ја измива спермата капната над коленото. – Ќе сочекаме ­– се исклештува жената и мажот, на малечката ѝ се примочка.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Го трие по косата, пената му се спушта по лицето и го чеша, тој сепак гледа во нејзините мрзливи, сочни усни како му се наближуваат, за да бидат заменети со влажните кадри, со кои се поигрува, наизменично издвојувајќи ги, наизменично привлекувајќи ја целата глава.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Бидејќи јас не се осмелував да се поместам, таа го фати со едната рака за ременот околу вратот, и со другата почна да го чеша зад ушите, сѐ така говорејќи му дека бил добар пес, убав пес.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Сме го пуштиле јазикот пред умот, што се вели, си го чешаме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Момчето го чеша обрастениот тил и гледа преку бабината глава во модрите врвови на Козјак.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
А полјакот си го чеша носот и доверливо вели: - Знам јас кој е, знам.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Витомир ја залепува цигарата и ја запалува. Пувка и го чеша јачменчето на окото. - Не чешај го ако не те јаде, вели Григор Бакалот. - Ме јаде, вели Витомир.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)