го (зам.) - стемни (гл.)

И се плашеше секој прокоба некоја да не го стемни И фатен да гледа како го спепелува месечијната И во смил како го престорува: - Тој што ќе го прескочи Светото дрво, Се на смил и на гороцвет што личи – ќе управува.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Тоа ме потсети на едно попладне кога во “Луна”, спуштајќи го бавно филџанот со кафе на масата и гледајќи ја в очи, изустив нешто меѓу прашање и констатација („Ти, можеби, се виде со началникот пред да дојдеш овде?!”) а таа го стемни челото на кое за миг бликна пот и рече “Круме е човек за разлика од тие околу него”, најверојатно за да го одбегне одговорот во што ме увери играта на нејзините ситни прстиња на мојата подлактица легната на масата како клавијатура на која се бараа смирени тонови.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
После ќе дојде писменце за тој што колел: тој и тој да го стемне, да не го раздени. И не ќе го раздени. 31
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)