Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Подзастанат во влезната врата, помислувам на тоа каде сѐ ќе одам в град, по кои улици ќе поминувам, во кои кафеани ќе навратам и, како на кое место помислувам, така приближно погодувам кого каде ќе го сретнам и што би можел од него да очекувам.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Првото што го слушнав, кога во еден краток момент го сретнав Котета Буџе, висок и поднаведнат, со мустаќите напред и со челото набрано од брчки како трапчиња за садење чудоцвеќе, или поточно кога мораше да се сретнеме, зашто патчето по кое двајцата бевме кинисале секој од своја страна, беше многу тесно и, откога јас му реков добарден и, не можејќи да издржам, ја спомнав и водата, тој рече:

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Кога Јован стигна со копачот на рамо, оној истиот Јован кого го сретнав пред два месеца на гробиштата и кој тогаш ми се понуди за работа, сонцето веќе беше високо.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Реков веќе, следниот ден, по онаа ноќ кога ги читав листовите со кажувањата на Никола Поцо, го сретнав уште претпладнето.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Потоа уште многу вечери лутав низ Париз , уште многу пати навраќав во овие улички за да го чујам уште еднаш овој концерт, но не можев да го сретнам старецот со виолината.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Татко му, кога ќе го сретне неговиот поглед, како да сака да му се насмевне, да му покаже дека сето си е како што било, дека еве пак сите тие учествуваат во играта.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Штом го сретнав Банета, некаква остра интуиција, иако не можев да бидам сигурен, ми потскажа да го прашам: „А вие така - ми ги подметнавте твоите стари чевли!“

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Секогаш кога помислувам на стрипот (воопшто: на „концептуалната уметност”, вештината на преградувањето, компјутерските игри со многу прозорци во кои се наоѓаат нови многубројни прозорци, лифтови, тавани, визби - целиот тој делумно изветвен психоаналитичарски корпус, што наликува на франкенштајновиот пачворк, или на Голем, тоа купиште екстремитети како еден puzzle од „лаги” што ја создава треперливата, испресечена вистина, еден зоетрап-стрип) ми паѓа на ум (како што, веќе рековме, сенките паѓаат од ѕидовите, толку бавно како капките /оној мраз!/ што го длабат она дно?!) Емпедокловото сфаќање на окото и гледањето: окото го градат (според Платоновиот „Тимеј”) огнот и водата; огнот е раздвоен од водата со мембрани направени од мошне ситни пори кои спречуваат водата да продре внатре, а на огнот му допуштаат да излегува надвор, за да го сретне предметот на гледањето.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Никогаш! Но можеше лесно да замине кај Мејсиз наместо кај Блумингдејлз едно одредено попладне пред дванаесет поглавја, или право во Одделението за постелнина во Блуми наместо што сврте низ Домашните апарати, и тогаш никогаш немаше да го сретне меѓу Крупсовите апарати за кафе. Тоа е застрашувачко.”

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Го преместуваше погледот од еден на друг како по нотна скала сѐ додека не го сретна студениот поглед на човекот во сина облека.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Му се чинеше дека нема да замине, ќе скокне во морето, ако го сретне уште еднаш неговиот тажен поглед.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

На надворешната врата го сретнав поштарот кој ја имаше во едната рака одделено нашата дневна пошта.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Но стариот Карче не му обрнуваше многу внимание на тоа што прикажуваа луѓето, бидејќи и оние кои најмногу говорат зад неговиот грб, кога ќе го сретнеа, не знаеја како да му услужат и како да му ја искажат својата почит.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Од другата страна на реката го сретнаа очите на куќите - безброј осветлени прозорци.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Тој што го сретнав, не сакам пак да го сретнам.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Баге само претпоставуваше дека тоа ќе биде илегалец, најверојатно маскиран или некако преправен, кого само тогаш ќе го сретне во животот и потоа никогаш повеќе нема да го препознае.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Погледна пред себе како да му е потребно тоа за да го припреми своето противење, но кога пак го сретна строгиот, беспоговорен поглед на човекот во сина облека, без да рече што било, си ја голтна плунката и без волја застана зад двајцата селани.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Од двете оружја се слушна пукање, и сетне два куршума со пискот зол излетаа, барајќи месо: едниот го сретна, и Кузман сети силен бол во рамото, кај одлево клучницата со зглобот лопатниот го крепи дел; а другиот во правта закачи, свирејќи злобно но без да сретне жива цел.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Ние никогаш дождот не успеавме да го сретнеме..

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Да го сретнеше сигурно ќе имаше друга судбина.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Од нивното крескање никој не се плашеше дури ни тромиот дождалец што го сретнавме патем.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Седумте црнчиња со кадрави коси и бели заби ми раскажуваа за крокодилот цртајќи и самите за да ги разберам.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Пред куќата на Ана го сретна Бата и го запре.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Она што всушност ме одби од Луција таа вечер беше едно ситно движење на нејзините нозе, едно сосема беспрекорно, технички изведено поместување на нејзините колкови, со кое таа ме привлече кон себе, ме зароби, и јас се најдов токму на местото каде што треба да биде маж кога спие со жена; беше тоа една совршена технологија на водење љубов, нешто што за искусниот маж е вистинска посластица, кога ќе го сретне кај некоја жена.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Од утрина кога го сретна, помисли, што се случува тоа со него!

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Помислував дека тоа има некаква врска со човекот што го сретнавме, но не бев сигурна.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Од тогаш па натаму разговорот течеше глатко, а на моменти стануваше и интимен.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Од тој разговор ми останаа само спомени забележени во моето сеќавање, и делумно чепнати поради потресните околности на средбата. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 207

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

6 Луj Фердинанд Селин АРГО ГОВОРОТ Е РОДЕН ОД ОМРАЗА Трињол случајно го сретнав, еден единствен пат во животот, помеѓу 1939 и 1940, додека работев како лекар во диспанзерите во Сартрувил и во Безон.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Сакам да го сретнеш Мајкл. Мајкл Малоне.“ „Добро. Кој е тој?“

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Борхес“, одговорив, „дојдов да ве видам и да ви го пожелам секое добро“.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Си го сретнал ли некогаш Пинчон? ТЛ: Оффффф...

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Откако го поздравив - прв пат го сретнав Борхес 1969-та во Норман, во Оклахома, тој ме прими љубезно и ме предупреди: „Без политика, ве молам“.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Еден ден, тој влезе во канцеларијата на градоначалникот, сигурно по некоја политичка работа, личеше на тип од изборен штаб, по малку вџашен, и изгледаше дека баш и не е среќен што ме гледа.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Кој е тој? Таа се двоумеше, причека за момент, како да знаеше дека отишла предалеку. „Мојот лекар“, рече.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Еднаш му влегов во траг и можев да го сретнам. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 72

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Имаше еден договор и беше еден новинар од списанието People, со скапа опрема.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Имаше поинакви очи од сите деца кои ги бев видела; тоа беа очи кои плачеа навнатре, а солзите паѓаа некаде таму, длабоко во него, и не го носеа она ослободување кое доаѓа по плачењето.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Го сретнав кога тој имаше девет години, а јас две години повеќе.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ме прашуваше како се снаоѓам во животот по излегувањето од Гнездо. „Ете, чекорам,“ му реков.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Желбите секогаш беа скриени помеѓу зборовите со кои го кажуваше своето забележување, воодушевување или несогласување.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Малкупати го сретнав, но и од тие малку средби сфатив дека никогаш ништо не бара.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

При едно од тие чекорења го сретнав доктор Гете.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Третата пролет откако ги раселив глувчињата или откако тие ме населија, го сретнав првиот сосед во селото, познат сликар кој тешко продаваше од своите дела, заради што темно, сувосано лице, премачкано со боја на гареж, на дим.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Го сретнав и не си верував на очите. Го гледав среќен, со лице облечено со широка насмевка.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Рибоокиот го сретнав, како што и запишав, речиси пред еден век, среде манастирот „Св. Наум“ на брегот на Белото Езеро.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Кога ги читав „Окото, светлините“ на Анте Поповски, меѓу другото писание, го сретнав и ова: „Шетам по улиците на Ерусалим и се сеќавам на нашите убави мијачки Поклади.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

„Си го прегазил потокот и си го сретнал.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ми се стори дека долго мрда со усните пред да достаса до мене збор.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ова пишување за Андриќ, Булатовиќ и Ковач би било безпредметно, ако на истото не го додадам она што како книжевна полемика го сретнав деновиве во едно од нашите списанија за книжевност и култура.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Но ко завија волци од сите страни мачорот Тошо не може да се брани и почна да си бега в село на пат го сретна зајачето бело. уф, еве го братчето слатко стравот ќе потрае кратко јас од лошо ќе се спасам и набрзо в село ќе си стасам.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Ако го сретнеме, мислеше, ако биде среќа да го сретнеме, ќе можеме да ја преживееме тука и целава зима, едноставно да си останеме овде сѐ додека еднаш не разјужи, а пак ако разјужи побргу, тогаш ќе можеме да си однесеме и дома, заедно со една добра свињска кожа, уште неколку килограми свињско месо, пресно и замрзнато. Ајде, си рече сега, добро, ќе видиме.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И веќе почна да мисли каде би можел да очекува да го сретне.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Се надеваше дека можеби и ќе го сретне својот Брат, таму, а кога се врати, демобилисан, мислеше дека ниеднаш повеќе нема да го види, дека Братму очигледно веќе и не постои. ... Но Братот излезе пак.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тоа треба да се случи оној миг, мислеше, кога ќе го сретнеш.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Арсо мирно слушаше, избегнувајќи да го сретне неговиот поглед...

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

На втората тура ѝ се подотерав, нели никогаш не знаеш кого ќе го сретнеш во даден момент, а ти - во влечки!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

имаше еден безбожник којшто призна дека кога му било најтешко, пак, на небото му се помолил, пак верувал дека нема господ, ама друг и немало до него и устата сама му се отворила да го моли господ, оти тогаш може да ти помогне само тоа што не е до тебе, тоа што не го гледаш, што не го познаваш, што не си го сретнал, господ мора да е и овдека и онаму, вели Илија Јованов, господ мора да е насекаде и затоа не можеме да го видиме и тогаш пак го гледаме офицерот, се враќа: дали сте биле војници, прашува, не, не сме биле, кажуваме, е отсега ќе бидете, вели, смртната казна ви ја заменувам со казна на прва борбена линија, вели, ќе потпишете дека доброволно се јавувате, ќе потпишеме, велиме, како не ќе потпишеме, таму барем може и да преживеете, вели, е ти благодариме, господине, велиме, ти отсега си ни господ, велиме, и одиме му ги бацуваме рацете, колената, чизмите, не бацувајте ме мене, туку потпишете овдека, ни вели, имате штастие, имаме, велиме, и среќа и штастие имаме, сигурно дека е пијан, си мислиме и нѐ одведоа во некоја касарна, ни дадоа алишта и плачките ни ги вратија после пак ни ги зедоа, ама тогаш ни ги вратија, само парите не ги вратија, пари не ви требаат, велат, оти одиме на фронт кон Турција или во Македонија. 122

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Луѓе, викам, ако го сретнете некаде господа, викам, убијајте го, не мислете му ја, искршете му ги нозете, изгазете го, викам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- По големата тага ќе го сретнеш на истиот човек на истото место.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Бидејќи, Господ знае кого случајот ќе го однесе една среда во градината за да го сретне, со чај за двајца, оној кој му недостига во животот...

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Зошто ја лажеш Асенета, кога добро знаеш дека е сосема неизвесно дали нешто воопшто ќе се случи и што може да се случи следната среда во градината на спомнатата кафеана?

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

На крај решив да се помирам со чудниот човек и да се молам дека при утрешното спортување во влезот нема да го сретнам тоа бедно суштество. ***

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Секогаш ќе сакам да го сретнам пак.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Еднаш, кога училните светилки мрзоволно ќе трепкаат, ќе го сретнам во некоја сенка.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Немаше никаква информација за Томаица. Не го сретнуваше ни брат ѝ Тодор, а и да го сретнеше, се плашеше да праша за неа, што се случува со неа, како е, дали сепак ќе мора да се мажи за конзулот.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Има уште многу страници да се прочитаат од есејот за Школата на тираните, да се провери нивната трајна актуелност во малата тиранија која ја замислуваше и не ја оствари Хабиб Бургиба...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Не можеше да му го сретне погледот. Да го предупреди. Тој беше во голем занес.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

На главната врата од резиденцијата, во авенијата на симетрично наредените палми, живи каријатиди на медитеранскиот пејзаж, го сретнав градинарот Раиз, како си го завршува работниот ден.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Кога се доближија до нашата куќа, тој застана пред чардакот и го сретнаа вознемирените изрази на лицата на Татко и Камилски.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Климент Камилски убаво го забележа и искрено се израдува што ќе го сретне стариот книжар...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Заборавија сѐ. Дури веќе не можеа преку ден да го сретнат Осиповиот внук, ни па прашуваа се присокри ли тој негде или им се врати на примамливостите и тегобите што ги нудеа далечините.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Со секого когошто ќе го сретне, започнува разговор - со учител, со научник, со келнер во ресторан.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

ВЕРА: О, Аршински? Тука ли е тој? Сто години не сум го сретнала. Да, тој многу се дружеше со Лења Барбашин.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Со скришен поглед се опули кон групата водарки и како од куршум пронижан ги наведе очите и го заврте тилот кон водарките, — го буцна магарето да повјаса да не го сретнат во тесното Мидово уличе.