го (зам.) - спомнува (гл.)

Тој го спомнува Зен свештеникот кого што го однел на рејв и кој мис­лел дека луѓето таму „медитираат“.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Краста: Медицината денес здружена со добрата воља и желбата да им се помага на страдалниците може да направи сешто.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Не го спомнува Тајланд повеќе?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Но, во хедонизмот нема ништо лошо“.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
А се плашевме, со нашите детски глави, ако го спомнуваме често името, дека прва ќе ја земат и ќе ја убијат нашата Сталинка.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Најсреќна сум кога не ми го спомнуваат - си помисли повторно.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Мајка ми тоа многу години ми го спомнуваше кога јас бев девојка.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Сега му е на Марка одеднаш непријатно да си го спомнува тој момент, кога овој се исправи и тргна по ходникот, во полумракот на станицата.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Не го спомнуј напразно името Господово курво сатанска. До вчера се макљаше со швалери, а сеа глумиш светица.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Овде, онде, мошне претпазливо го спомнуваше и Бојан.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Но и нејзе не ѝ беше јасно зошто не му го спомнува името, туку само ја пишува буквата Б.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- На мајките, и без да им го спомнуваш името ќе знаат да ти го прослават именденот - ми беше одговорил.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Јас не ги сфаќав неговите објаснувања.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ми се причини дека ме воведува во некоја игра за која немав слушнато, а од која сепак, на крајот, ќе се појави некое чудно, можеби и непријатно изненадување.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Марко Крале! Дали е тоа истиот Марко Крале кој толку често го спомнува во своите долги, предолги песни, баба Дона?
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Се поздравувам со стариот, и при тоа Господ не му го спомнувам, само велам да брои до сто и една и в рака му пикнувам кутија цигари и ќесе кафе.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
8. Никој веќе не го спомнува Пецо Шибев најпознатиот ѓаватски пијаница.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Радев не го спомнува писмото, а Шатев тврди дека Радев бил известен со картичка.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Никој не го спомнуваше „Чуварот на сонот“, зашто не знаеја за чудниот продавач на петли, од пазарот за пердувеста живина. Продолжувам да спијам, но не сонувам.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
- Господ е на страната на умните. Тој веќе ги одбележал улавите. - Благослови ме, мајче.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тогаш игуменијата се сетила за нешто што не го спомнувала до тој ден.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ама не очајувајте, ако непорочно го носите бога вели попот, ако го славите Исуса, ако го спомнувате во сѐ што правите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Споменува некои имиња, ги споменува: кравата, магарето, кучето, го спомнува патот. Сака некаде да оди, да патува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Вие се заколнавте во името на некој што јас не го спомнувам.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ако не преземе ништо, телото и душата ќе му се печат на вечниот пламен.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Никој веќе не го спомнуваше Сентерлевиот рид, како снег да паднал на него, како сонцето да умрело.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тие три збора во еден момент Круме Волнаровски ги продолжи во „така сакаше Шефот“ (или така можеби мене ми се причини), но веројатноста дека јас тоа навистина го слушнав беше голема затоа што често, во отсуство на цврст факт во кажувањето (си го толкувам тоа како професионална деформација) ние го спомнувавме Шефот непосредно слушнат во наложувањето на обврските, иако никој од нас не можеше да биде блиску до него, а уште помалку близок со него.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Пишано било - поминало! Не го спомнувај мачното!
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Тој воопшто не го спомнува, односно целосно го укина правото на работниците на учество во управувањето и во акционерските друштва и во претпријатијата во државна сопственост (чл. 249 и 530, ЗТД/02); укинати беа и бесплатните акции или акци- ите по повластена цена за вработените (чл. 233, ЗТД/96), правото на првенствено купување акции од страна на вработените при условно зголемување на основната главнина (чл. 395, ЗТД/96), како и правото на вработените да им се издаваат нови акции врз основа на влогови во друштвото (чл. 402, ЗТД/96).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Кога го спомнувам носителот на иницијативите од овој вид само ќе напоменам дека станува збор за високо рангирана личност. Можеби и од највисок ранг. Разбирате?“
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
А она што не го спомнуваш тоа не постои, рече, и сенката што му тежеше на челото падна покрај чашата со вода.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Го спомнува нагласеното либерално однесување на неговата Ана.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Баба Марија не го спомнуваше долапот. Воопшто земено, баба ти беше мирна стамена жена.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Не го спомнувам ни оној најпонижувачки дел од сонот во кој Бундев ми го стега вратот помеѓу палецот и рапавата дланка и ме држи поткренат како перце неколку педи над земјата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Зошто го спомнувам токму овде овој дамнешен совет од животниот филм на тетка Боса?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мојот пријател Б.С. ве опиша во сите поединости - му реков на доктор Пачев длабоко уверен во она што го кажувам, а и овие мои зборови ја поттикнаа во мене увереноста дека Б.С. не измислувал.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Ајде, искарај ме - ѝ реков - ако чувствуваш потреба да го сториш тоа, а за возврат ќе ти раскажам сѐ за жената од скалите, за писменцата што ти ги... - но Катерина ми ја затна устата со својата топла дланка.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Вие вистински имате присуствувано на арената во циркузот што го спомнувам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Слушнав како го спомнува токму тој збор додека се обидуваше да се насмевне.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Таквото качување што го спомнуваш мене ама ништо не ми значи. Ништо!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Од простата причина, дека после гласот на Катерина што неколкупати ме одмина и она изненадувачко претрчување на Јана по силно осветлениот премин, таму негде, зад последниот свиок од некој темен влез на затворската просторија истрча тетка Боса и ми се фрли в преграб.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Мислам дека младиот автор што го спомнувате нема втасано ни до уводниот дел на делото што храбро го најавува како веќе спакувана замисла - реков.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Вистина ти велам. Ете, од сите луѓе помеѓу Козаците и Русите за тој генерал Јенков најмалку имав слушнато, а сепак ми беше многу драг.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Бев навистина поспана, заслепена, ниту за момент да здогледам или барем да се посомневам дека ни се прикрадува големото зло.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Кога веќе го спомнувам Господ, можеби токму тој Господ на посебен начин го сакаше татко ти, го штитеше, или барем не беше против него.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Мислам оти згрешив кога не се нафатив да ги разгонам овие облаци од неговата глава бидејќи токму таквите темни тревоги го поттикнаа она што наскоро се случи со него.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не го спомнува тој, не го спомнувам ни јас, иако знаев дека со таа мисла за некаков божемен долг кон отечеството се буди и заспива.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Затоа и ми беше пријатен тој негов Русин, тој генерал, кој никогаш не нѐ посети иако татко ти постојано најавуваше дека сигурно ќе го доведе на оној негов боршч што го спомнуваше толку често, па јас напати и мирисот му го сеќавав.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А сепак, каков-таков, човекот ѝ бил домаќин и маж".
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Нели, дури ни името не му го спомнуваше? Како да беше мртов. Или загинат во Војната.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ars poetica кога го опеваш не го спомнувај морето, туку кажи делфин кажи алга, кажи блуз или за морепловците, потонатите ’ртови јодот и струјата зборувај за солта, нуркачите, светилниците за галиите, фосилите, коралите за одронувањата, песокта, реумата за ритамот за матката за бродоломците за капаците на прозорците, кристалите и авантурите, морските болести и трговијата на свила и бело робје за капетаните последни што умираат за проститутките кои не се надеваат...
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Според кажувањето на Јусуф Вриони, Руквил, кој беше генерален француски конзул кај Али-паша Јанински, во книгата Патување во Грција, го спомнува предокот на Јусуф, Омер Вриони, кој беше потомок од оваа династија.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ами, домаќине, зошто не го спомнуваш брат ми, Бог да го прости и коските да му се миросат... - се прекрсти баба трипати и пак праша: - Зошто не го спомнуваш?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Мајка и баба не го спомнуваа името Одисеас и дома и надвор ме викаа Мите, Митренце, Митре.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кој падна, нека му е слава. Таму во некое време ќе го спомнуваме со добро.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Имаше право да се ожени уште со една, или уште со колку сака, ама тој тоа не го спомнуваше, иако околу него жени беа само нејзините сестри.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Сите со смеа го спомнуваа прочуениот гарнетист Енвер-чауш, кој во пазарните денови толку се занесуваше и на мегданот пред Капан-ан ги свиреше своите мајстории пред пазарџиите и амалите.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- Многу го спомнуваат во бајките и јас не верував дека навистина постои - му објаснив.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)