го (зам.) - скорива (гл.)

Не од внимание спрема Јанческите, да не ги навредат, туку за да не го скориваат злото, кое има чувствителни уши, лесен сон и брз чекор.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Нивното гракање се доближува и се оддалечува, се губи во бескрајот што го скорева студот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Над влезната порта венче од детски солзи му пркоси на законот на гравитацијата среде бело венче ѕвони бело ѕвонче бели коњи со распавтани бели сни и занданите имаат облик - бела ѕвезда бело насмеана со опашка од бела роза бели галежи на бела свила од првата ноќ до последната бела виделина бел садник од рози во срцето - осаменоста ја скорива љубовта гнетот го скорива гневот бело варосани ѕидови во нив светлината жртва заѕидана врела голтка запрена среде суво грло и смртта тука имала бела боја и многу сакала да гушка листиња од црвени рози.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Градите високо му се креваа и спуштаа, а од грлото се слушаше потајно стенкање.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ставај, бре комито, ставај да носам жив кај бимбашијата, — почна да го скорива Суло младото петнаесет шеснаесет годишно момче, кое ги вргалеше очите во небото и случајно ги фрли во Суловите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И зашто така поругани и понижени поради Благуна се чувствуваат и сите жители на Потковицата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)