Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Дики: Сладок е. Го сакам. Но мислам дека тебе те сакам повеќе. Се бакнуваат.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

-Сево ова е привремено - зборуваше Ирина, загрижена, а во себе мислеше: „Да и се случеше тоа на онаа плачлива глупача Наташа - тоа ќе беше едно; таа тоа можела и да го сонува; но Вадим... со неговото студенило, практичност...

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Поголемиот дел од овој вид таблети ќе се продава како Екстази бидејќи тоа е она што луѓето го сакаат.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Имам внука која не го сака училиштето и на која лилјаците ѝ се поинтересни од песните за татковината!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Грета: Еди! Мирен! Мирен! Земи колаче! (Од кеса вади колаче и му го дава. Еди го лапнува)

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Бабата: Ова е неверојатно!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

И освен тоа, Вадим мошне трезвено го сакаше татка си: тој речиси не ни тагуваше на погребот и подоцна постојано беше мирен...

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Над таа доза не може да се разликува од LSD.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

- Јас сакам, ќе родам пак Господ ќе ни помогне, ќе видиш. – Невена го сакаше родот човечки.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

- А Стојан, брат ми, мал е, што ке правиме со него? –одговори со прашање таа. - Земи го со тебе! - Дали ке го сакаат таму?

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Кире остана без татко му кој многу го сакаше.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Или полот не ви е важен па барате кутар плашив бездушен плен, кој ќе ви потклекне... како роб... тоа ли го сакате?...

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Името ли ти беше мака, кое толку многу сите го сакаме?

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Татко ми безгранично го сакаше и почитуваше Чанга, тој беше пријателот на неговиот живот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Таа имаше големо искуство и го сакаше нашето семејство како свое.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Сестричките толку го сакаа, што нигде не го пуштаа да оди сам. Каде и да одеа, сѐ за рака го водеа...

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Во една голема книга, што сега стои на масата заедно со куп други, и кои ја имаат заградено мојата машина за пишување, а со неа и мене, прочитав: „Зар мислите дека човек ќе го постигне она што го сака?“

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

А ми се чинеше дека немам сила да ги запрам, да ги вратам во темнината на нивниот принуден престој, дури не ни го сакав тоа.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Агна во едно писмо, немилосрдно, секогаш ќе паметам, ми напиша: „Не знам дали си ги направил понизни и зависни со дарот, но тие проѕреле дека тоа си го сакал.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Стариот газда посебно го сакал Григура, покажувал поголема грижа отколку за своите деца. Нико Кочо го одврзал ќесето.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Боже, ти колку го сакаше, без резерва, без отстапница, ама ти си мислела ако појдеш со човек кој има само едно рало чевли, загарантирана ти е љубовта и преданоста, како секогаш да има две страни, од едната богатство, од другата доблести со верна љубов како круна.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тој и седнувањето за јадење не го сакаше, зашто тоа бараше барем за момент да биде мирен.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

“Јас го сакам тоа.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Не го сакаа тоа од некоја наклоност или добронамерност спрема мене, не ни дека би се откажале од своите сплетки, туку сакаа да им бидам блиску за да гледаат како одблиску ги слушам, да можат директно да ме зграпчат, да ме тегнат и да ме тресат за палто.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Јас се уште го сакам исто како и кога бев мала со таа разлика што сега знам дека тоа не беше поради подароците што ни ги носеше, туку заради радоста што неговото присуство ја будеше во нашата куќа!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Мајка ми многу го сакаше. И уште повеќе го почитуваше.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Го испративме.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Кога би рекле отворена уметност, сè веднаш би се обликувало како уметност, а тоа не го сакам.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Од 1920 до 1926 година, подучува во бројните селски училишта по планините на југот од земјата, далеку од Виена.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Јас самиот најмногу го сакам името Isaac Laquedem, и во Холандија често престојував под ова име.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Се чини дека децата го сакале, но не и родителите, така што против него е покрената постапка со обвинение дека премногу користел физичка казна.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Го сакаше зашто ним им ја оставаше радоста, додека грижите и осаменоста ги носеше со себе во кројачкиот дуќан, ја разбираше секогаш, а ја прекоруваше само со поглед, го сакаше зашто сакаше за сѐ да разговара со неа, го сакаше зашто го гледаше колку му недостасува мајка ѝ, а при тоа го гледаше како ги задушува емоциите кои излегуваа само во вид на повремени, несвесни воздишки.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Така почнаа да го критикуваат по весниците, само година дена по неговото соединување на архирабинската столица.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Според уверувањето на Карер, колку поединечните верски заедници, толку и масонската ложа беше столб за заедништвото на островјаните. „Јас, господине Карер, од Вас го сакам списокот на секое еврејско семејство во градов”. „А, тоа било”, малку му лекна на Карер.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Нина го сакаше зашто чувствуваше дека се обидува трите деца да не ги закине за ведрите страни на детството и младоста, машките толерирајќи ги во палавостите, но и во ноќните мокрења што му се вратија на помалото братче кое и самиот трпеливо го преслекуваше шегувајќи се и терајќи го уплашеното дете на смеење, додека неа ја поттикнуваше на дружење со генерацијата, на излети со сокласниците, давајќи ѝ, секогаш кога ќе посакаше, пари за посета на приредби и претстави, дури молкум, правејќи се дека не разбира, и за матинеата што спорадично се случуваа, а на кои секогаш ја наговараше нејзината најдобра другарка Ребека.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

А ѝ одговараше и на Алегра.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

На врвот од веселбата Јехуда и Алегра ги креваат заедно со столиците на кои седат и - во ритамот на веселата музика во која се извива звукот на гарнетата што младоженците толку многу го сакаат, сеќавајќи се на нивниот прв заеднички Пурим - ги носат над своите глави, како цар и царица на свадбената свеченост што продолжува... И никогаш не прекинува да трае.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Само една мала рапавост што ненадејно се појави во неговиот глас можеше, додуша на попроникливиот одошто тоа беше Паул Беренц, да му укаже за внатрешната сеизмика што во неговата канцеларија длабоко го тресеше Карер. „Немаш список на твоите Евреи?!

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Хана го сака тој поглед на ќерка си.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ќе ве излажам ако ви кажам дека и самата не го сакам тој паразник.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Го сакаше не само зашто ѝ беше татко, туку зашто по ненадејната смрт на мајка ѝ пред четири години, исцело им се посвети нејзе и на двете помали машки деца.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Таа го погледнува: „О, колку си убава, о колку заносна, љубена моја со твојата убавина”19.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

А потоа тука беше и таа секогаш присутна сенка на претходникот на Цви, чуварот на архирабинската столица, оној обзирен рабин Хаим Хабиб што и двајцата не го сакаа можеби поради неговата вечна љубезност и секако поради тоа што многумина во заедницата го сметаа за неофицијален главен рабин.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Нејзините очи се костенливи, солзни, го сакаат.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Но далеку од својот роден крај , тој, и сите што се како него, премногу го сакаат тој крај и ниту момент со мислите не се далеку од него.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Тој и инаку ќе требаше многу да се ломи за да му се открие на овој човек со долго косиште - надворешност што не влева многу верба, - зашто тој, кога се подготвува на вакви постапки, има да мисли не само за себе, ами и за она девојче што го сака, и кое е должен да го чува од лош потсмев.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

„А сево ова сега е глупост, си мисли Марко, на која морам да се задржам баш дека го сакам, обична глупост, дојдена неусетно од оној начин на потсмешливост, од она чувство на надмошност, баш ако треба да се каже така”.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

А зошто, зар не би постапил секој како него и зар е најпосле сето тоа важно, кога е сигурно дека Марко го сака?

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Се грози тој од пијанството, го сака само она леко заматување на погледот, кога душата почнува поживо да се чувствува сама себе.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Грот: Така некако. !

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Но Евергрин беше супер, за првпат се најдов во институција во која не морав да се борам за да можам да го правам она што го сакам, а за дете како мене тоа беше вистинската работа. ?

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Селзник се согласи, но уверен сум дека мислеше дека го сакам Дали заради рекламата што може тој да ни ја направи.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Крај.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Џоан ги наведува следните примери: Пациентите се смеат и се мангупираат кога ќе утврдат дека лекарот којшто тврди дека ќе им помогне всушност тоа не го сака или не може.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Гронинг:Да, човеку, „Јас сум Барт Симпсон, кој си бе ти?

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Филмската ситуација: жената верува дека нејзиниот маж е убиец, не е така посебна како ситуацијата во книгата: жената открива дека нејзиниот маж е убиец; а ми се чини дека филмот има поголема психолошка вредност од книгата, бидејќи карактерите се подобро изнијансирани. •Хичкок: „Се согласувам, но вистинскиот крај на Сомнеж никогаш не е снимен: Џоан Фонтејн ⥊ пишува писмо на мајка ⥊, во кое ⥊ кажува дека го сака својот маж, но дека чувствува оти тој е убиец.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Продуцентот нѐ праша: „Што! Господе, што е тоа?“

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Единственото што тој навистина го сака е да биде мртов и сокриен таму каде што ништо не може да допре до него и повторно да го извлече надвор.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Тој нѐ предупреди, и навистина, потоа три месеци ме следеше F.B.I.” •Озлогласената се прикажуваше повеќе пати во целиот свет и дури и по 20 години останува крајно модерен филм.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Дали тоа што е внатре мене, е она што би го сакал вон мене?

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Понатаму: Постојано сакав да ме истепате зашто бев сигурна дека никогаш не би можеле да го сакате мојот задник, но ако го истрескавте, тоа ќе значеше дека барем на некој начин сте го прифатиле.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Повеќе го сакам другиот начин на мислење кога секоја следна мисла се одбива од претходната, според принципот на трамбулина - се отфрла од отскочната даска.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Децата обично го сакаат тоа, а јас мислам дека ги сакаат затоа што не се кондензирани. A.C.L.U. организацијата се бореше против тоа децата да носат маички со „Симпсонови”. ?

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Трема (1950), означуваше враќање кон рафинираниот англиски филм на таинственост и злостор; возбудлив филм што Хичкок не го сака бидејќи смета дека во него улогите се погрешно поделени, што веројатно е точно.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Се надеваме дека, посебно во светлината на тематот за Маниризмот, ќе знаете да ги респектирате "намерните внатрешни ин- кохеренции", и воопшто целата игра на манири толку иманентна за самата уметност, меѓу чии ретки претставници на нашава почва е и господинот Вулкански (иако тој не го сака тој квалификатив, "уметник", но во овој контекст на "манирист", ќе се Добро).

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Дали ќе ве изненади ако ви кажам дека и филмот разочара? •Хичкок: „Не, не, се согласувам, сметам дека сѐ е премногу комплицирано и дека објасненијата на крајот се премногу конфузни.” 144 Margina #22 [1995] | okno.mk Озлогласената (Notorius), 1946г. •Бев нестрплив додека стигнавме до Озлогласената, бидејќи тоа е ваш филм што најмногу го сакам.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Реков: „Да ви објаснам. Кога на лицето има премногу непотребни изрази, тогаш тоа лице наликува на истуткано парче хартија.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Тој мора да биде сигурен дека неговата мајка го сакала едноставно затоа што постоел, не заради она што можел да го стори.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Но, точно, претпоставувам дека тој успеа на свој начин да го направи токму она што го сака. ?

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Знам, не е лесно да се одделиш од она што со години си го сакал и на кое исцело и срце и душа си му оддал. Но морам.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Верувај, искрено ти велам: никогаш не сум го сакала Буза.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Обиди се, драги мој, да го сакаш оној што со години ќе мораш секојдневно да го среќаваш, да разговараш со него и да се дружиш.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Можеби затоа човекот и го сака она што не е - можно.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Пак си тераат по свое, си ги негуваат мустачињата, глуви за одговорноста пред идните поколенија, тие та дури и умираат колку да се умре.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Во Венеција има мнозина кои не знаат точно што сакаат (хипиците на времето исто така не знаеја што сакаат, ама барем тоа го сакаа веднаш) а безмалку сите знаат што не сакаат – не го сакаат тоа што го имаат, не ја сакаат деноноќната врева, а богами се помалку ги сакаат и старите канцони.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

А Толе токму тоа ич не го сакаше.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А за Митра не бери гајле. Таа е сместена и има пари да поседи со Јована Гуровчето во Софија. Со овие зборови Толе им даде на Трајка и Атанаса да разберат, дека семето што го фрлија падна на плодна земја и убаво ќе изникне.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тој ме сака исто така како јас што го сакам него,но не смее да ми го каже тоа, оти не знае дали ќе излезе од затворот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А за да биде сосема приврзан за неа, Митра ја излеваше сета своја женска нежност и му го правеше животот пријатен, толку повеќе што и таа не го сакаше својот стар маж Трајка.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Дури ќе бидат тука четите таинот го сакам навреме, — си ја даде наредбата кога излезе од селото.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ќе ве испеча сете како глувци" — им се закануваше Толе на аазите и коџабашијата од кои го бараше јадењето.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— А бре, што, Митре... Да чиниме абер ноќеска во Маково, та што сака нека праве Толе најпосле.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Не веруам, ама пак којзнае", — си вели Мара. Не е чудо.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Откаде на Сивета толку пари: педесет, шеесет гроша за цело кило пченица?“ се прашаше сама со себе, и умот и појде како на секоја млада жена што си го сака мажа си, во женски — машки работи.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Бахтијарпаша страшно се разлути кога го доби извештајот од витолишкиот јузбашија дека Мариовото ушто не е смирено.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Јас разбра сега шо сакаат, тиа, и зошчо тоа го сакаат, и како ќе ме вати умот, ќе работа, бидејќи патишчата, и мојот и нивниот, на едно место воделе.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Четите ќе бидат на „Студената вода", утре таму го сакам јадењето.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Ах, Толе, Толе, да би од куршум не куртулил, да рече господ златен, шо ми a г'тна младоста! — почна и таа да го колне, леејќи порои солзи во темните ноќи, кога си мислеше колку го сакаше и сака, и колку маки и страдании крај него истрга, решена да умре со него заедно.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Разбра, јагне, разбра. И јас тоа го сакам, само как да го направиме?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И на школо ни кажувале, ама и вака многу сум читала за Европа, многу, многу го сакам Париз, ама севезден мечтаам за Венеција.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Знаеме дека Оскар Вајлд сакал да слика и дека, од двете уметности, повеќе го сакал дендизмот од сликарството.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Сè уште го правам она што го сакам.”

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Сакаше да пронајде богата жена која ќе го сака токму таков каков што е и среќно би го поминала времето до крајот на неговиот живот.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Во однос на повоеното уредување, истакнувал дека сојузниците ја декларирале “нивната желба по војната секој слободно да гласа за оној режим што го сака“.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Ако го сакал брата си, природно е сѐ уште да го бара.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Немоќта да го изменам овој ужасен свет во кој живеам ме тера стократно повеќе да го сакам ближниот свој - како затвореник, како соучесник, додека заедно ждереме кременадли во некоја мрсна гостилница...

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Ти кого тој го сакаше повеќе од другите.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Ако поголем дел од човештвото живее во градовите, човекот од крајот на дваесеттиот век, го сакал тој тоа или не, ѝ припаѓа на урбаната цивилизација.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Не се плаши, ќе ти се врати ако тоа навистина го сакаш.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Ж: Сигурно дека не го сакам тоа!

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Истовремено сфатив дека протестите на Дог се повеќе ритуални и дека таа очекуваше да го добие тоа што го сакаше.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

„Го сакаме клучот од банката на Џони, Џонс. Го сакаме брзо“.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

„Сум ти направила многу услуги. Го сакам подот. И ја сакам музиката“. „Ти не си Ло тек..“.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

За Хундертвасер кич е нешто што поголем број луѓе го сака, а таквите луѓе предметите ги кријат во своите домови, за да не бидат прогласени за назадни и невкусни.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Не го сакам тоа.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Само јас, на пример, јас сум, јас не го сакам простото, зарем не, она што е простаклак.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Бидејќи она што ви е потребно, ... стареењето... кога би имал многу пари и кога би бил ослободен од потребите - би го сакал тоа - себеси ќе си ја дозволев можноста да се повлечам, да заминам некаде, не ќе морав да работам и ќе можев само да ги набљудувам другите.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Тие луѓе се влезени во енциклопедии, јас тоа не го сакам.  Мислев на луѓето што можевте да ги сретнете и во секојдневниот живот.  О не, не, не, секогаш гледам како се мамат меѓусебе.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

А ако го сочувале, значи дека тоа го сакаат, тоа е општа желба, желбата за уништување.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

На кој начин тој е сѐ уште актуелен во уметноста на 90-тите?

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Ова изгледа е најуспешен обид за бришење на разликата помеѓу животот и уметноста, така што животот останува живот, а уметноста уметност.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Се разбира, можам да поверувам дека се препознавам, поистоветувам со својот потпис или со својата реченица, но единствено потпирајќи се на искуството и на вежбата кон кои сум обврзан, трудејќи се да бидам како другиот, со оглед на тоа дека можноста за повторување, па според тоа и имитирање, привидност, е запишана во самото извориште на таа единственост. 4Вашиот повик е двостран: сакате да ја промените праксата на читањето и да создадете некој вид заедништво меѓу своите читатели. 4Баш и не го сакам зборот “заедништво”, дури не знам ни дали сето тоа ми се допаѓа. 4Зборот го употребивте вие. 4Доколку под заедништво подразбираме, а тоа често е случај, складна целина, темелен договор и сложување во врска со појавите на несложност или војна, тогаш не верувам премногу во него и наѕирам во него колку закани, толку и ветувања. 4Мислам на она што Роџер Шартие го рече во врска со читањето, велејќи дека смислата на читањето е поврзана со начинот (праксата) на читањето, начинот на дружење со текстот.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Зошто не го сакам зборот “норматив” во тој контекст?

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Толку го погодило тоа кога чул дека жртвата бил Кенеди, што веднаш отишол дома; а сега сакаше да знае како јас можам да бидам толку мирен, иако сум му ја раскажувал приказната за Индија каде видов многу луѓе како лудо се забавуваат бидејќи починал некој што навистина многу го сакале, и дека тогаш сфатив дека всушност сѐ зависи од тоа како ти самиот ќе ја прифатиш ситуацијата.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Како што наскоро ќе патуваме на Месечината и на другите планети и при телефонски разговор ќе се гледаме еден со друг, така човекот со својата свест ќе го прави тоа што го прави со својата коса: не тоа што таа го сака, туку она што тој го сака.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Некои од делата кои беа во Oliverstone, сега се инсталирани во Kunsthaus на начин на кој Бојс го сакаше тоа во Rivoli.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

После тоа, секое утро кога ќе се разбудеше, на устата имаше пивтиеста маса како опашка на полноглавец.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Какофонијата од настанатите звуци е резултат на ситуацијата во која секој може да ја бира музиката што ја сака.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

А “разградбите”, за кои почесто зборувам во множина, сигурно никогаш не означувале некој проект, метода или систем.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Јас мислам спротивно.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Аргументите што ги изложив неодамна против идеите на Бојс (1) и од коишто денес многу малку би одзела, сами од себе се распаѓаат во мигот кога тие идеи се потиснати во втор план (како да се работи за грешки од младоста?) и кога во прв план испливува грижата за јасноста на делото.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Токму затоа Макс Рајтман е во право кога, во “Le Monde” (од 23 јуни 1994) сфаќа дека Симан повеќе го сака Бојс како уметник отколку како политичар.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Во серијата изведби на Мјузикциркусот, Кејџ ги повикуваше сите музичари, композитори и уметници на одредено место и одредено време, заедно со публиката, да го работат она што го сакаат.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Купи и конзерви со сребрена боја и со неа избои сѐ, вклучувајќи ја и ВЦ шолјата.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Малку подоцна ми се јави Хенри Гелдзалер и ми кажа дека ја чул веста во некој ресторан додека ручал. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 165

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Не знам зошто толку го сакаше среброто.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Денес слушаме за биохемиските експерименти во кои се користи amanita mus- caria или други халуциногени печурки, или дроги синтетизирани по нивен пример - за експериментите во кои професорите, студентите и криминалците стануваат привремени шизофреничари, понекогаш заради ново искуство, другпат за чисто научни цели.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Несомнено, тој реално многу нешта отфрлил, не со цел да го скрие она што е двосмислено во егзалтацијата на страдањето или едноставно во заштитата на правата на дрвјата кај Бојс, ниту, пак, да го задуши влијанието што врз него го остварила антропозофијата на Рудолф Штајнер, а уште помалку да ја маскира наивноста на неговите теми и осиромашеноста на одредени псевдо-филозофски размислувања.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Од самиот почеток јас многу малку менував во поставката; некои од скулптурите сепак морав да ги адаптирам кон просторот.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

“Нешто” истрајува, секако, и препознатливо е од книга во книга; тоа е непорекливо и веројатно тоа и го сакам.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Знаеше и да се налока, па да почне да лелека дека никој не го сака, дека сака бакнеж како и секоја друга уста.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Во одговорот на некоја молба, повик или заповед сигурно се придвижува некоја творечка замисла која веднаш покренува одредена програма, систем на очекувања, за најпосле и самиот да ме изненади со тоа што е неодолива, заповедна, дури неумолива, како некој мошне строг закон.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Беше вистинско време за сребрени мисли.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Главно се наоѓаше во состојба на распаѓање - посебно ѕидовите беа во лоша состојба.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Кога ќе го споменам своето интересирање за печурките, повеќето луѓе веднаш ме прашуваат дали сум имал некакви халуцинации.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Сето доживеано вечерва беше вистинско, што толку го сакаше, по што толку копнееше нејзиното срце.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Реткото сите го ценат, и кога не го сакаат дури, го ценат... Ѝ говореше без нервоза, без лутина, готов да разбере и да прости дури...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Извинете, јас го сакам селото и мојот позив, но не можам да работам под овие услови и затоа си одам.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

А Горда токму тоа го сакаше - никој да не знае дека оди и каде оди, никого да не сретне ни на одење ни на враќање.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Гого со мерак си црташе на рапавата хартија со дебелиот молив, не чувствувајќи го зад себе повременото надгледување на професорот, па со жалење го остави новиот алат кога заврши часот и се прибра во бучниот интернат сиот потиштен што не стасал да направи она што можел а уште помалку она што го сакал.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

А дали пак Партијата го сака во своите редови?

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Бојан мошне многу го сакаше ова весело момиче и сакаше што поскоро да го види, да си поигра со него.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Бојан го сакаше тој збир на миризби, преку кој, му се чинеше, одеднаш ги вдишува сите миризби на одминатото лето.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Сиот се испрска. Изгледа тоа и го сакаше.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Буквално би го превеле вака: Детето кое цица е цицач на врело месо и не го сака цутот од жешката стаклена куќа.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Но тој го сака, го знае сето она од што е поезијата, изворите на животот на битието.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

- Не го сакам тоа парче. Некој го јадел! - се побуни Мирко.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Си го сакал тој него и затоа му раскажувал.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Мислеше дека дедо му не го сака веќе и затоа не му ја исполнува желбата.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Дедо Спасе пак му раскажува приказни на своето внуче, затоа што го сака.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Кога нему ќе му дојде да запее, тој животот не си го сака додека својата песна не ја запее и не ја допее.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Таа може него да си го сака колку што може и не може, само таа самата да си знае колку нејзе ѝ гори душата по него...

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Максима го сака, работата на Имотот ги изнесува постојано да бидат заедно, но Јосифа го чувствува поблизок, разговорот со него му е поускладен.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Се носеше коњот по желба на силниот вјавач, виткав ко змија на оган; пробиваше пат, спасувајќи на херојот глава - зашто го сакаше многу.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Толку го сакаше што се колнеше на неговото име.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Својот полубрат, кој студираше правни науки во Болоња, го сакаше повеќе од вистински брат.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

На која око ќе фрли, ако не го сака, носот да ѝ падне!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Ако ме бендиса некоја ќе пуштам стројница, како што е редно, и ќе ја барам. (Жетварките се смеат.) Пак таа што ќе ја побарам, ако не ме бендисува, нека рече не го сакам.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Тоа не значи дека не го сакаше или дека не беше подготвена да го прифати животот токму онаков каков што и беше доделен - рече Даскалов и ме замоли да му налеам една чашка од ракијата што ја донел.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Рече дека донел три шишиња комова, и дека се наоѓаат во ранецот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Станува збор за човек кого го сакам, почитувам, иако знам дека чекори по некој свет поинаков од мојот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Јас не го сакам волкот. (Сашо малку се шета, размислува, а потоа пак се свртува кон Мирче) Сашо: Тогаш ајде да си играме лекари.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Тие летото го сакаат како мајка. Прават малечки мостови преку потокот. Прават брани, воденици. Но најчесто мостови.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Јас не го сакам волкот. Тој, тој ја изел...

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

А јас дотогаш не знаев колку многу сум го сакала Даниел и колку сум му потребна.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Рози нарача пита со лимонов шлаг и кафе, а Боб со кимање на главата даде знак дека и тој го сака истото.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Не можејќи да го расипе она што беше го направил, нешто за што знаеше дека е невозможно, она што најмногу го сакаше беше извесно ублажување на суровоста за тоа што беше го направил.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Таа го сакаше секое нешто што раснеше, како да никнува од нејзината утроба.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Тој го сакаше гуштерот затоа што имаше светлозелена боја на грбот, додека странично зелената боја преминуваше во темнозлатеста, а кон стомакот во портокалова, а потоа во крем.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

А потоа сама си се слушна како гласно извикува, „Но токму тоа го сака Френк.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Умееше да ти се умилкува, да те задева и да те повлекува сè додека не го добие она што го сакаше, знаејќи дека навистина не мислеле да го казнат и дека лутината во гласот била лажна.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Таа секогаш го сакаше ова место, тоа беше типично за нејзиниот сопствен свет.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Но тоа нема да се случи. Јас го сакам ова место.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Зошто плачеше, Кети? Да не не го сака бебето?

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

И сега не е тука. Колку многу го сакаше ова место.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Ако јас ви дадам подароци кога ќе ја завршите нашата куќа, дали и ти, од покривот гласно ќе кажеш што сум подарила?“ „Ако ти го сакаш тоа.“

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Се пофали дека го сакаат жените и влезе внатре на дело да ни го покаже својот успех.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Мене ме прати во магарешката клупа, не ме сакаше, како и јас што не го сакав.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Уште понепристапна стана широчината отколку во времето на Баждар кога кај багремите се преслија сложните Црни браќа - пет беспризорни момчиња, секој поинаков од другиот и секој сличен со другиот во брзото барање на најкус и најсигурен пат да го постигне она што го сака, она што ќе му донесе залак.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Подоцна разбрав дека Пенчо успеваше во сѐ зашто не бараше ни пат ни начин во своите постапки, зашто до целта го водеше само јатката желба да го стори она што го сака.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Ми е жал, јас Скопје повеќе го сакам. Ако сакаш, ќе ти пишувам.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Оти тоа се глупости; Таа вели, обраќајќи му се нему: Кажи ми ти, кого го сака душата моја; каде го пасеш стадото, каде пладнуваш?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И навистина: Луција од мене бараше да бидам циркузант не затоа што таа, туку нејзината Партија го сакаше тоа; Ина бараше од мене да бидам кловн (со видлива дарба за еквилибристика) не затоа што тоа ќе ѝ донесеше поени во циркусот, туку затоа што таа уживаше во моите глупости; се смееше како никогаш ниедна жена на светот; се смееше како што Луција, мојата Луција никогаш не се смеела, не се смее, и ниту не ќе се смее, иако според својата судбина требала да се смее, што не би можело да се рече за судбината на Ина; и јас реков: „Со задоволство, Ина. Со задоволство ќе го сторам тоа.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Јас веќе го спомнав Земанек, тоа покорно добиче, кого многу го сакав и кој ми беше најдобриот другар.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

На потсмев голем беше изложен отец Стефан Писмородецот (сега и од тука натаму Лествичник), и јас, иако не можев да го сакам, сепак го сожалував, оти од височини највисоки падна, како црн ангел согоре и се пеплоса.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Јас плачев, господин судија. Зошто? Затоа што го сакав.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Го сакав на еден особен начин, но, повторувам, таа љубов мене само ќе ми го уништеше животот, оти Јан Лудвик беше многу комплициран и конфликтен тип на човек.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Да, не ми е срам да кажам: во тој миг, само во тој миг сум го сакала Јан Лудвик, иако и пред тоа ме привлекувал.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Јас го убедував дека такво нешто немало; го познавав Стоби одлично, оти и Земанек го сакаше и ние често доаѓавме тука во првата година од бракот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„На Господа ништо не му е неможно, освен она што тој не го сака“, рече Филозофот и стана.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Она што го сакавме не беше Некаде зад виножитото („Somewhere over the Rainbow“).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Запознавам некого... мажиште... во бар или на бања и ми се гледа баш онаков... каков што го сакам. Згоден мустак, фармерка ливајс, штиркана војничка кошула... снага-човек...

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

На преголем број од толкувањата кои штотуку ги изнесов заедничка им е склоноста пребуквално да го објаснуваат изборот на материјалот на машката геј-култура и така со образложенија да му ја намалат важноста, наместо да го разјаснат, па во нив се заборава важната поука што веќе ја научивме: она што геј-мажите го сакаат кај своите негеј-културни икони е токму фигуралноста на тие икони.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Не е ни чудо што хомосексуалната желба редовно клони кон опседнатост со апсолутно, неовоземно совршенство, со беспрекорни архетипи или платонски суштини (совршено убавиот маж: Дорјан Греј; технички беспрекорниот лик на убавиот маж: „Совршениот миг“ на Роберт Меплторн; совршената оперска дива: лисабонската Травијата).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Согласно со тоа, заклучив дека она што геј-мажите најмногу го сакаат е тоа што отсекогаш им се одрекувало – односно, можноста да си го афирмираат идентитетот на геј-мажи така што ќе се гледаат себеси буквално претставувани во (на пример) машката геј-литература и така што ќе учествуваат во отворена, достоинствена, експлицитна и заедничка машка геј-култура.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Напротив, токму затоа што ништо нема да им ја надомести загубата, зашто ништо на светов не соодветствува со она што ужаленото и гневно семејство го сака, затоа што ништо што би сториле (ниту одмаздата) нема да биде доволно за да им се преведат чувствата во соодветен облик на личен и јавен израз, ете токму затоа можат да се согласат – колку и да е тоа неволно – да се помират со чисто симболично обесштетување (во вид на пари).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

А со тоа може да се објасни зошто машката геј-култура се закачила за сцената и за целиот филм.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Другата причина поради која емоционалната претераност традиционално се обродила како женска е што се поврзува со релативна немоќ.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Геј-идентитетот, или некоја негова „постгеј“ верзија, и натаму е она што голем број геј-луѓе мислат дека го сакаат.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Тие што имаат некој авторитет не мора да викаат и да врескаат за да го добијат она што го сакаат.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Михаил Д.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Во својата жизнерадосна решителност да ја прекине претставата, „целиот свет да го истера“,125 и во својата бесрамна прослава на некоја алтернативна стварност, на волшебен свет во техниколор некаде отаде виножитото, „театрален, а не реалистичен“,126 каде што нормален народ (дури и прволигашки бејзболски екипи) наеднаш громко заоруваат песна и заигруваат, лирскиот етос на бродвејскиот мјузикл – неговата нарушителна форма што ја одложува стварноста и наизменично го менува начинот – ја изразува геј- желбата и му одговара на тоа што го сакаат геј- мажите далеку повеќе отколку секој што буквално го денотира и го отелотворува гејството. Барем порано беше така.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Онаков, дома да го однесеш во Орландо, никој нема да го познае.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

На тој начин, жените станале места утврдени за екстремно искажување на човечките чувства.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Бидејќи му посветуваат толку многу самотно време и самотен труд, уште од рана возраст, на изучувањето на особените одлики на своите идеални предмети на љубовта, утврдувајќи кои комбинации на одлики – или кој општествен облик – најточно соодветствува со зацртаното во нивната желба, геј-мажите се склони, додека сѐ уште се мошне млади, да воспостават многу подробна и строга умствена слика за она што точно го сакаат.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Соочени со таква култура заснована врз идентитет, со светот што мислеле дека го сакаат, голем број геј-луѓе брзо и коренито се разочаруваат од неа.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Употребата на одредницата „кич“, тврди Сеџвик, повлекува надмено отфрлање на нечија склоност кон некој културен артефакт, суд дека предметот не завреднува љубов и дека лицето што го сака е „дудук насамарен“ од „циничната манипулација“ што го произвела.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Или во малку веројатниот случај да успеал, дури и откако те однел в кревет, докрај да се прави буч, сите други илузии ти се здробиле – според главниот лик во Приказни од градот од Армистед Мопен (1978) – откако потоа си отишол во тоалет и таму си му ја открил целата козметика.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Зашто таквото симболично обесштетување е единствениот вид на обесштетување што можат да го очекуваат за она што, најпосле, е непоправлива и ненадоместлива загуба.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Но, треба да се каже повеќе пред да можеме сосема да разбереме од каде тоа Џоан Крафорд почнала да им служи на некои геј-мажи како заменски идентитет.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Сето ова мене ми укажува дека геј-идентитетот – концептот врз чии основи имплицитно и некритички почиваше целокупната подготовка на мојот предмет за современата машка геј-литература – не одговара, ниту сега, на она што многумина геј-мажи го сакаат кога бараат геј-претставувања.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Петрушевски; кај Халперин анг. прев. Lattimore) Беседичката на Ајант за институтот крвнина истакнува дека човековата општественост зависи од одржливоста на трансакциите што не ги изразуваат чувствата на општествените дејци, туку дека само ги претставуваат, ги симболизираат или инаку ги вообличуваат. ‌Зашто, ако семејството на некој убиен маж прифати откуп во пари од убиецот и, во замена за тој износ, се откаже од секаква надеж и од секаква намера да се одмазди, тоа не е затоа што зделката емоционално ги задоволила ужалените роднини ниту затоа што парите им ја надоместиле загубата, а камоли затоа што им го оживуваат убиениот роднина.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Лео Берсани јако го пренесува чувството на геј-посраменост поради неминовната пропаст на геј-мажественоста упатувајќи на „класичното спуштање: влегува буч во бар и се топори наоблечен во кожа, зинува и звучи ко пешован, те носи дома, каде што првата работа што ја гледаш му се сите дела од Џејн Остин, те легнува на кревет и – и другото го знаеш“.320

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Многупати правиме нешта што не ги сакаме, или не правиме ништо за нешто што многу го сакаме.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Ние другите не бевме љубоморни поради тоа, напротив сите го сакавме и поштувавме, тој беше нашиот идол и патоказ за сѐ и сешто што правевме во нашите детски игри и главен актер на сите возбудливи доживувања.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Го сакав него како никој друг во животот. Едноставно го сакав.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Требаше ли да му се извинувам за потрошеното време со мене, требаше ли да се правдам што не го сакам, требаше ли незнам што сѐ да кажам...

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Тој го сакаше Орцета, херојот на солунските атентати...“89

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Орце и Кирков, коишто најмногу контактирале со него, го сакале извонредно многу и му биле крајно благодарни.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Прашан од агентот што го апсел дали тој фрлил динамит на „Алхамбра“?, одговорил: “Не на ’Алхамбра’ туку на англиската кафеана, на Банката, на мостот и на сите други места на коишто вие тоа го сакате“.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Гарванов, како и Врховниот комитет, не го сакал ослободувањето и конституирањето на Македонија во автономна државна единица.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Дали поради тоа што него го сакала ѝ се чинело дека тој син некако замислено по малку е и нејзин син, дека и таа има некакво право на него.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Мислев дека и татко ми нема веќе никогаш да можам да го сакам онака како порано.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Поради тоа, таа започнала да се преправа дека престанала да го сака, дека не може да живее со него.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Истовремено, нешто друго ми пречеше да го сакам тоа присуство на татко ми во салата - Вера ги пречекуваше сите гости уште од вратата.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Таа тоа не му го кажала на својот маж, но, во нејзината душа започнала да се раѓа една ваква мисла: да го напушти мажот токму поради тоа што многу го сакала и што тој бил многу добар.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Потоа како да почнал да се помирува со тоа и и велел дека не сака со сила да ја тера да мора да живее со него, ако таа веќе не го сака.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Знам дека ги искусив сите тие случувања но не можам да ги оживеам во сеќавањето.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Помислата на некојшто го мрази она што ние најмногу го сакаме, за нас е неподнослива, особено ако му успеало да ја придобие наклонетоста на некојшто го сакаме; ако си замислиме дека некој се радува на некое нешто, што може да го има само еден човек, ќе се трудиме тој тоа да го нема; ако си замислиме дека саканото нешто врзува за себе некој друг со еднакво или поблиско пријателство од она со кое што нѐ врзува нас, кон саканото нешто ќе почувствуваме омраза, а на другиот ќе му завидуваме... okno.mk | Margina #32-33 [1996] 78

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Додека Амио, луѓето и денес сѐ уште го сакаат и уште повеќе Амио, сакаат академски стил.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ние луѓето, сакаме другите да го сакаат она што самите го сакаме, и да го мразат она што самите го мразиме; сакаме складност со другите, но нарцисистичка складност, во која што ние ќе бидеме извор, а другите само нејзин гмечлив предмет.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Но јас сум среќна бидејќи го работам токму она што го сакам.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тоа значи да се пишува г.... со четири точки: скаменет јазик.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Но, на задоволствата се сеќавам живо, на сите пријатни чувства. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 201

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Приредувавме вечери за еден потесен круг пријатели.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Пишуваа прониклива поезија и поетична проза, го сакаа џезот на Афро-американците.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

За среќа, главно веќе ни не се сеќавам на своите страдања.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Дадов отказ, се преселивме во поголема куќа, децата тргнаа на училиште.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Складност на вреднувањата на другиот со нашите ни е потребна, за во нив да го чуеме неговото почитување, потврда или признание на нашето самољубие - нешто што не можеме да го добиеме од некојшто не ги прифаќа нашите норми.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Деновите ги минував чистејќи ја и преуредувајќи ја куќата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Сексуално експериментираа. Корисно е да се види дека битниците беа постари од биверсите. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 36

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Се опорави и дојде кај мене да ме моли за прошка. Веќе не можев да го сакам.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

И бидејќи нема да можам да му дадам живот каков што заслужува, живот каков што јас сум должна да дадам затоа што таков ми бил даден мене, најдобро е да не му дадам никаков живот, а својот да си го одземам.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тогаш пак го потсетив на неговата желба повторно да се сретне со својата мајка.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Нивната желба за споделување на таа грижата не е знак дека некоја мајка помалку си го сака детето, туку дека на жената ѝ треба малку време и за себе.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Рајнер се сеќаваше на миговите со оние кои го сакале како свој син.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Затоа некои од нив го кријат своето вистинско Јас, претставувајќи некое друго Јас; прикажуваат привид, и се чувствуваат сигурно: сеедно дали ќе бидат измачувани или галени, се чувствуваат сигурно, бидејќи имаат чувство дека тоа му се случува на нивното привидно Јас, на измамата која наместо Јас му ја пружиле на светот, додека вистинското Јас само набљудува.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

А тоа дека само мајките треба да се грижат за децата е наметнато од страната на мажите, за да им го одземат целото слободно време на своите сопруги.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Не би можела да го одгледам онака како што ти нѐ одгледа Херман и мене,“ ѝ пишуваше на својата мајка, „не би можела да го сакам онака како што ти нѐ сакаше нас, ниту да се жртвувам за него, како што ти се жртвуваше за нас.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Бидејќи постои без вистински однос со другите и со самото себе, Јас на тие луѓе, создадено од имагинација, е слично на пареа, недофатливо – токму она што го сакаат тие луѓе: да не бидат дофатени од другите; но во исто време и нешто што е под вечна закана да исчезне при секој контакт со стварноста.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Штом заврши изложбата, ве уверувам, пријателе драг, оти ќе ви го испратиме вашиот „Автопортрет“, чудесното дело што сте го заборавиле во Истанбул заклучено на дното на Огледалото, се разбира ако Вие го сакате тоа“.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Не помалку од Александар Пушкин, го сакаше и Алесандро Волта, за кого со жар зборуваше, со пламен објаснуваше.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Го сакавме сите, зашто беше по многу нешта поразличен од нас. Некако невообичаен. Чуден.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Тој петел го сакам, му реков одлучно на продавачот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Но великодушноста на Србите е само затоа да ја покажат умереноста на својот апетит и справедливоста на нивните барања: Ете, не го сакаме тоа што не е наше.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Браќа! Зар не е апсурдно да се мисли оти Русија се плашела од голема Бугарија и не го сакала нашето ослободување и оти поради тие причини не го сакала нашето ослободување и помагала да се ракоположи Фирмилијан?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Пропагандите најпосле само можат да ја достигнат својата крајна цел – дележот, коешто не го сакаат и оние што се против националниот сепаратизам.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

А сегашните историски околности тоа го сакаат, како што го сакале некогаш образувањето на бугарскиот, српскохрватскиот и словенечкиот народ од јужнословените или полскиот, чешко-словачкиот и лужичкосрпскиот од западнословенската група.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ете, неколку стихови од Буковски, кого инаку премногу не го сакам, случајно пронајдени на страниците на едно правливо списание, станаа ненаден, но очекуван завршеток на книгата која сега чека во фиоката на издавачот.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Бесмислено е да се констатира: јас знам дека постојат големи слабости (го сакам тоа) и големи храбрости.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Поетот бега во паркот. Во паркот- езерце: калливо, со тресје и жаби што скокаат наоколу. Поетот го сака ова место.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Што се однесува до Дедо Мраз, во тоа време ние децата го сакавме како што и денешниве, но малку верувавме во неговата моќ, всушност, во тоа дека може да ни ги оствари желбите што први ќе ни паднеа на ум или што ги влечкавме преку целата година.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Раскажувачот вели дека Павлов го сакале само простодушните луѓе оти го сметале за чуден.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Она што го сакаш, не го добиваш. Она што го мислиш, ретко ти се остварува.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Постојано те исправа пред прашањето- Зошто дишеш, зошто на оние што го сакаат животот им го трошиш кислородот?“

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

ЧУМА „Татко ти многу го сакаше Максим Горки“, ми рече еднаш мајка ми откако татко почина.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Мислатa му луташе низ главата наместо да се смири и да му го даде одговорот што го сакаше, одговорот што во тој миг му требаше за да не биде толку проклето изгубен во овој туѓ простор.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Сега знаеше дека во нивните коментари и желби за него има многу љубов, оти родителот секогаш го сака она што е најважно за своето дете – удобноста на конформизмот и медиокритетот (до овој заклучок, се разбира, дојде многу подоцна, кога навистина се истрижа и почна да носи не само пошироки пантолони туку и боксерки).

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

А сега беше не километри, туку светлосни години далеку од градот што го сакаше и од куќата што му беше дом...

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Ја изневери нејзината верба, ја отфрли онаа што еднаш вистински го сакаше.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Гладен по знаење, го голташе Гамалиел со горлива страст и со вознесена љубов – безмерно го сакаше учењето, моќта на поуката, зборот што воодушевува со својата мудрост.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Не му беше чудно што луѓето околу него најчесто многу го почитуваа, но потешко им беше да го сакаат.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Однеси ме на местото што го сакам Мора да продолжи да чекори.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

- Ќе работиме и за другите села, се замешал вториот; и тој бил Онисифор, само со поинакво второ име: го викале Мечкојад, му се тргале од пат, повеќе му се плашеле отколку што го сакале.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И сите знаеле дека Онисифор Проказник не го сака во тајфата, не зашто бил во работните дни песнопоец, никако заради тоа, туку зашто патем можел да стане товар.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ме сметаше за потскажувач, за мал пакосник што гледа во него виновник за несреќите на патот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Земјата ни е посна и песоклива. Не ќе има што да се меле. Камења камен не дробат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Од таквите, велеле, се бега и по неврвици.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не беше научен да го сакаат и не им веруваше на луѓето. „Сеедно“, ја дувна од уста тревката што ја џвакаше.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Навистина не го сака своето малечко братче?“ - ќе прашате.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Ниту толку не го сакам!- и покажува нокте од своето мало прсте."

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

„Ете, не го сакам,“ - повторува таа, „зашто од него никојпат не сум спокојна!“

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Честопати ги растура, а понекојпат и ги кине, па затоа Благица налутено вели: "Не го сакам!

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Така и двајцата ќе си го добиеме она што го сакаме.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

МИЛКА: Чесен збор, кога не би го сакала толку колку што го сакам, би му се одмаздила така - никогаш да не ме заборави.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Дедовото коњче со чезата китна, и Марко го сакам магарето стројно, и сѐ ми е мило во тој роден крај...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

И житото зрело со златесто класје, и амбарот полн со јачмен и овез, и кошот го сакам со пченкарно зрно, и сеното во стог, и слама во копа..

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

И вравот го сакам, вршалка со коњи и гласот на јабокарот јаболка што дели мера за мера на сите им дава...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Го сакаше херојот во приказните - поврзан со невидливи врски со силите што го моделираат светот, како да е влечен од магнет, тој самоуверено ја следи прецизната линија која за него ја одредила судбината.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Јас тоа го сакам зашто тоа е битното.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Првите мои чекори беа сврзани со основаното од нас списание “Сатирикон” и јас досега го сакам како сопствено дете, тоа прекрасно, весело списание. (Годишна претплата 6 рубли, полугодишна - 3 рубли.) Неговиот успех напола беше мој успех, јас сега со гордост можам да речам дека редок е културниот човек кој не го знае нашиот “Сатирикон” (годишно 6 рубли, полугодишно 3 рубли.) Но, на ова место јас � приоѓам на најдоцната, најблиска ера и нема да речам, но секој ќе сфати зашто јас на ова место смолкнувам.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Микалаyе, кнез Ксавериј Георгиевич, Черкез, потомок на сладострасната царица Тамара.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Всушност, тоа е суштината на неговото дело: “Колку што ми се допаѓа идејата да бидам новински стрип цртач кој има дневен стрип што се појавува и се развива и има широка публика, и оди понатаму и сите го сакаат - и многумина од моите омилени цртачи го прават токму тоа - јас не сум создаден за тоа.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Но, засега јас сакам да не се лаже.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Имаше привлечен изглед и толку го сакаше женскиот пол, што речиси двојно го зголеми бројот на жителите на Глупов.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

И ете, јас го започнав.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

При с¯ што царот је велел за друго момче да ја земит, пак тоа го сакал и тој, ако било од долен сој.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Да затоа дојдовме да те молиме да ни даиш еден урнек, за каков сакаш да ти го напраиме и до вечера да ти го донесиме, дали дебел го сакаш, дали танок.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

На тоа згора је рекол на царицата: - Честита царице, ај да си го даиме девојчето кај му е не(ј)зе на срце за да ни биде здраво и живо и весело, да ако не је момчето од царско колено.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

- Бре, ќе се носиме еден други - му рекол чоекот - кој ќе н¯ види, ќе ни се смеи!

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Во столнинава кај што седам немат таквоо девојче; јас сакам да сториш еден завмет: твоја милос да прошеташ по сета царштина моја ида ми најдиш едно такво девојче како што ти кажав.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

- Слушај вамо, јас пари неќум - му рекол сиромајот - јас ти го сакам пилено што јет во кавезон, друго ништо: ако го дааш, арно; ако не, кажуј!

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Тогаш, ајде, си рече, нека ни бидат простени сите тие работи, и она, што го сакавме притоа: онаа чистина околу тебе сам, онаа белина на неначнатиот снег пред тебе и насекаде наоколу оној пукнат пат во утрините пред тебе. И сите други бегања.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тоа беше сè што го сакал за себе отсекогаш.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Можеби и го сакаше тој, сето она, што се случуваше сега надвор, но и тоа негово сакање беше мирно, со полно познавање и со полно разбирање за дивината.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ќе ви биде малку незгодно кога ќе речете дека мене ме оставивте тука сам, но вие воопшто не грижете се за тоа. Та јас самиот го сакав тоа, човече.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сето време, додека ја играа, сонуваа за преврнувањето, а тоа беше првата работа што требаше да се случи, пред да дојде сѐ друго, што тие го сакаа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Толку беше големо тоа негово откривање за себе, дека тој ете пак може и да сака нешто на еден ваков див и само негов начин, да го сака токму вака незаоглавено, дека не го имаше заборавено тоа ниеднаш досега и дека никој не успеал да му го одземе.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Притоа секое од тие клинчиња се престројуваше во некакво малечко, смешно и непослушно животинче, секое од нив знаеше врашки, да измрда од меѓу неговите големи прсти, но тој не ги пушташе нив така лесно, не ги оставаше, сѐ додека секое од тие вражиња не беше заковано токму на она место каде што го сакаше тоа тој.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тоа беше законот на неговиот живот, иако тој го разбираше и безмалу веќе чиниш го сакаше како некое старо познанство во оваа своја приклештеност.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше тоа едно многу добро, многу младо и многу пргаво јарче, ги имаше сите убавини на својот род и човек можеше само да го сака и да му се љубува на тоа како изгледаше, како порастено на оној врв, а и на сите негови инстинкти, но во следниот миг беше веќе доцна за сѐ друго, што можеше да се обиде да стори тоа со своите итри нозе.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- Го сакам, зашто вие го мразите... - Оној што те затворил...

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

„Сула го сака Емина. Ме прати таа. Ти му ја истури крвта на калдрма.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

- Да се сложиме во едно само: не го сакам од тебе тоа што ти бесно и фантазирано сам го даваше.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

- Не го сакам тоа, повеќе би сакал да сме на рамна нога.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Чесните го преѕираат, но затоа пак крадците, убијците и манафите го сакаат како секое зло, без кое не се може.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Што се може овде - таков го сакаше синот повеќе ..

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Земи го, вели, сето ова што го имам, Арсо тоа не го сака.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

На погребот на Профима се собра сето село: и тие што го сакаа и тие што не го сакаа.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

При секое доаѓање кај Висар, учителот му носеше и цвеќе; му го носеше цвеќето синчец кое учителот го викаше „детско главче“; му го носеше него, бидејќи и син му ова цвеќе го сакаше најмногу.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Како го сака, а тој лута ли лута по цел град и мир не може да најде.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И му се радував: тоа што до скоро му беше најважно - да влезе маестрално и да излезе кукавички без да се заврти, како секогаш до сега, а за тоа го сакам само јас, дека ми е другар, одеднаш му стана бедно.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Оваа група на фанови денес е малубројна, ама затоа пак ние кои што толку го сакавме неговиот сиромашен роднина Пајо, сме во мнозинство.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

А Витомира го сакав, оти Витомир како што знаеше да зборува, знаеше и да молчи.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ќе го продавам детето, вели татко, не знае да делка, вели, и не го сакам за роднина, - Не карај го детето, велат луѓето, туку неговото незнаење карај го, му велат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Вистина е мачно, вели, ама од мачното не треба да бегаме, оти и господ го сака тоа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- А зошто не го сакала и во гробот, праша Роден Мегленоски, бришејќи си ги очите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тоа куче сите го сакаат, ни едно дете не замавнало со камен по него.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Тие не го сакале, зелено говореле, зелено се нишале, со зелен нож замавнувале на него.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Волшебна песна ме носи во црвен виор, а ти знаеш - јас го сакам саксафонот. И гитарите.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ајде, бре!... (Кон Саветка). А што вели таа, го сака?

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Таа си има право да си го сака.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

АНТИЦА: (скокнува). Аха, го сакам!...

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

ИЛИЈА: Благодарам. Срцево, тетко, ми го сака да си го земам за жена ова пиле што си го спасив.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

АНТИЦА: Ах, пуста ми мајка, не ме дава за младо момче, што ме сака и што го сакам, јас да лудувам, туку ме дава за старо-аро да бидам робинка на животот! (паѓа немоќно на миндерот и го испушта писмото од рацете).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Што велиш? Го сакаш? Те бендисува?

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

БАБА АНЧА: А девојчето се гледа дека многу го сака.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

АНТИЦА: Вујко ми го има пишувано за да се согласам да го земам Гзарка оти не го сакам.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

А штом таа го сака, за вујка и не не интересира.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

ПОП ЈАНЧЕ: Ааа... значи го сака? Па добра е тогаш работата.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

АНТИЦА: Тој за мене не е. Ви кажав, дека на тој, јас што го сакам, си му имам дадено збор. (излегува).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

- Се сложувам, го сакам Ѓорѓе. Ова беше одлучниот и храбар одговор на Рада.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Градот го сакаше исто толку колку што си ја сакаше и работата.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Колку ли, колку само го сакам.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Го сакав! Повеќе од самата себеси. Кадарна бев да му го дарам и последниот здив.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Овој створ ни на тој што му припаѓа, не го сака, сепак, го зема во своја рака.

„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)

За врат мачка, влече маче, го задави, не го сака. - Лага било. Го сакала, го криела да го стопли.

„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)

Сакам зошто знам дека сум жив и срцето бие и душата боли, тајна крие и очите солзи лијат, а сепак сум среќен како никој на светот, не смеам да те допрам , но можам да го сакам цветот.

„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)

Другпат, дури уште беше жива мајка им, сите заедно отидоа на излет на ридот Хаут.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Најмногу го сакаше Ернест, но и Хари ѝ беше при срце.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Сиротата Норичка, нека ја придружува некоја друга. (Ова сѐ повеќе личи на казна, сега само се познавам таму кога ќе сум среќна, кога сум среќна, кога Нора пее Форе се познавам таму и не останува ништо освен омразата).

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Таа е делот што не го сакаат и како да не ме раскинува однатре чувството дека ме тепаат или дека снегот ми влегува во чевлите кога Луис Марија игра со мене и неговата дланка на мојата половина ме опива како пладневната топлина, вкусот на силни портокали или на дробени бамбуси, а неа ја тепаат и не се издржува, па тогаш мора да му речам на Луис Марија дека не се чувствувам добро, дека е од влажноста, влажноста од оној снег што не го чувствувам, не го чувствувам и ми влегува во чевлите. 25 јануари Јасно, дојде Нора да ме види и се случи сцена.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

71 Останатите можат да дојдат лесно до дрога, доколку го сакаат тоа. Казнувањето го зголемува проблемот со тоа што уживателите насила ги упатува на илегалниот пазар.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Голем број од нив сметаат дека нивната работа е да лекуваат болни луѓе, така што не би биле спремни да препишуваат потенцијално опасни дроги дури ни на пациенти кои го сакаат тоа.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

„Можев да изберам дваесет предмети на час“, истакнуваше Дишан, „но тоа би завршило со нивното зближување, а тоа не го сакав. Луѓето сигурно на крајот ја наоѓаат сличноста“.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Кривичното гонење на уживателите на дрога не го намалува значително нивниот број. Голем дел од населението има пробано дрога (една третина постари од 12 години има користено, на пример, марихуана).

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Навистина, гледано од негов агол, одбраните предмети не беа во меѓусебен однос, “кој не би бил индиференција”, поставувајќи се над секое уживање во “прикладна форма” или во точното презентирање.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Дури ни систем што секому би овозможил да користи дрога, но само на клиника, не би ја елиминирал побарувачката за дрога од црниот пазар. Конечно, таквиот систем претерано би ги оптеретил лекарите.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Ете што ја прави татковината (...), таа е она што човек го сака”.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Да изгледа дека толку многу го сакам, што кога не е тука ми предизвикува страшна, ненадминлива болка.