го (зам.) - разгорува (гл.)

Слика: еден Амор го разгорува алхемичарското огниште, врз него има реторта, а од неа течат солзи.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Су не ја истисна Германија од сеќавањето на Еда, но го изгасна огнот што при сеќавањата го разгоруваа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Кога пак ќе земеше Калија, например, да утлеисува, да го разгорува ќумурот во железната утија: или кога ја креваше жешката црепна вадејќи го врз пирустијата табакот со зелник: кога ќе се забревташе толчејќи со ќускијата слануток: или кога ќе се наведнеше полека и растреперено врз ковчегот со невестинската руба во кој сѐ уште имаше дел од чеизот, е тогаш, Бошко гледаше како шафранот од нејзиното лице станува божур, а белузлавите очи како трчаат од далечина и почнуваат да светат како жеравици.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тој беше станат и го разгоруваше огнот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Толку е страстно, го разгорува огнот во секој што има и најмало жарче што тлее.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Распретува пепел врз огништето, жарка светнува, крши суварки, се ведне - со здивот го разгорува огнот...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Џоан Крафорд, во Најмила мамичке, и покрај тиранството врз Кристина и покрај многуте испади на хистерично малтретирање, не може ни со ченгел да ја извади кај својата усвоеница почитта што смета дека ѝ следува – а токму затоа и мора да кука што ја нема и да вложува онолку јалово насилнички труд за да ја добие.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тоа е тоа што делумно ги побудува театралностите.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Баш немоќта на Џоан Крафорд ѝ го разгорува бесот: не може ништо да стори, може само да се издувува.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Онисифор Проказник им викаше да молкнат. Од ридот паѓаше споулавена смеа додека болниот квичеше со глас на премрзнат пес и го повторуваше името на Дмитар-Пејко.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Јован Стојче-Столетников и Симон Наконтик го разгорувале огнот. Се намалувале, можело да се биде и помал виновник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Некои ненасито го разгоруваа својот страв со сладок очај.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ја претчувствувале главата пред жртвеникот на прегладнетоста: пред пенливи ноздри виси побелен јазик и се допира до нејака тревка; тоа е преживарска смеа над човечка алчност - лапајте и цицајте крвца, еднаш билјето со корен ќе ја смукаат и вашата крвца.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ако не плампоти ламариненото ќумбе, го разгорувам со неколку дрвца и се нурнувам или во учебник или во книга или запишувам по нешто во Дневникот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)