го (зам.) - разгори (гл.)

Таму сега веќе Петре беше го разгорел оганот, се направил жар достур, а и пцалтот Кушо беше го преварил дедот поп и го изнесол „воскресението“ надвор да му тропа на дедо поп кога ќе почне службата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Според предвидениот план на ГШ на НОВ и ПО на Македонија бригадата требало да дејствува во централниот дел на Македонија задржувајќи се на просторот на Азот и Порече и во тој крај требало да го разгори востанието.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
- Мојот дар за вечерва е искрата, а тебе ти останува да го разгориш огнот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Го разгори огнот, ги загреа малку рацете и нозете, па легна изѕемнат и во душата и во телото.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ветрот го враќаше чадот низ оџакот и долго време му беше потребно на Бојан убаво да го разгори огнот и да го натера оџакот да повлече.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Сепак, можеше да се измие, па попладнето стопли вода во котлето, го принесе до огништето дрвеното корито, го разгоре убаво огнот, пронајде во долапчето на ѕидот и малку сапунче, заостанато таму од летото, и се изми за првпат откако беше дојден потемелно, поубаво.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Денко, Бојан и Елена отидоа во колибата да го разгорат огинот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Огнот да го разгориме. - Да гори - да не би да ја одмине домаша наша момчето со огнено име и со длабоки очи - во кои се загледала Ѕвезда наша - и во нив пропаднала - небаре длабок вир...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Домата не ни е разурната. На огништето има жарка во пепелта запретана. Ќе го разгориме огнот.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Застуденуваше. Сепак еден од помладите, Куно Бунгар, отиде по дрвја.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога се врати сличен на живо стебло со испреплетени ветки, го разгоре огнот и го помоли бедниот Герасим од Побожјане, домазет во нашето село, да раскажува за старите времиња: минал многу свет, го знае минатото. И рече дека нема веќе спиење.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но знае вистина да гледа, да го разгори жарот.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Месечко посилно го разгорел фенерот, во црното море од небеска недогледност... Ти со срце поцврсто од камен заминуваш...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)