го (зам.) - радува (гл.)

Кога ги гледа, тој тогаш дознава каков ќе биде и самиот кога ќе е многу, многу голем. А тоа го радува.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Но тоа сега воопшто не го радуваше.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но Веле, како да не ги чу последните зборови на велгоштанецот, со занес рече: - Сè што излегува од твојата рака, сѐ што си сработил со неа го радува срцето, како што детето ја радува мајката.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Се разбира, мораше да се потпира на нив, но можеше и да се одлепи, па да заплива во новите води на психоанализата (Фројд, Јунг); а особено го радуваше тоа што можеше да се врати на литературата (Достоевски), на драмата (Шекспир), па и на театарот, воопшто сцената, дури и на музиката.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Санката, на која татко му со трчање скоро го влечеше, се слизгаше меко и го радуваше.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Знаев дека и тој си ги насобрал своите глувчиња во просторот меѓу челната коска, темето и слепоочниците, дека и него го радуваат, го развеселуваат глувчињата, по ќошињата од неговата глава.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Секогаш го радуваат средбите со луѓето од неговиот роден Балкан.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)