го (зам.) - пушта (гл.)

Секогаш Кире го праќаше, ако треба негде да се оди место Тодор да оди го пушташе Кирета.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Ние, децата во нашето семејство, кога одеше татко ми на работа, сѐ почесто го пуштавме радиото со надеж први да ја дознаеме веста за уништувањето на козите и тогаш први нешто да сториме.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тој му ја доближи кошницата на заптијата и му рече: - Празникот наближува, ефенди!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Откога ќе се увереа дека не носи тутун, го пуштаа да влезе во градот.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Сестричките толку го сакаа, што нигде не го пуштаа да оди сам. Каде и да одеа, сѐ за рака го водеа...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Браво, стрико Никола! - рече Коце - пак ни го пушташ стариот другар.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Бездруго испитува некој од богатите солунски Евреи кого неговите асистенти го обработуваат и му искамчуваат скапоцености и го пуштаат, обично сиот крвав, да оди дома, поразен, понижен, уплашен и празен.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тој сака елегантни пристапи. Додуша и елегантни работи.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
После тоа често им приоѓав близу: прв пат воочив дека златната ларва се разликува; меѓу челустите им го ставав со лак премачканиот нокт што го пуштав да порасне; го посматрав движењето на нивните челусти, краковите на пипалките, главите во форма на череп, линиите што го опашуваат абдоменот и во положбата на оклопот, дури и онака превртен, ја пронајдов жестината на погледот на Гогеновите домородци.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Вратата десно е подотворена, отаде свети, - но Корилче не смее ни да наѕре таму, не го пуштаат.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Вистинската личност, во која би била олицетворена неморалноста на жената, би бил коњушар кој смрди на ѓубре и тој лик требаше да го оствари Роберт Њутн или некој сличен на него.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Пациентот ужасно се плаши од сопствените проблеми, бидејќи тие го растроиле, па се чувствува ужасно виновен што го пушта лекарот да се плетка во проблемите.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Момчето мокреше на ѕидот, но девојката цело време го држеше под рака и не го пушташе.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Секако, без мене се собираат во паркчето на нашата клупа.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
И, секако, ме озборуваат: - Мајкин, малечок, не го пуштаат да излезе...
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Армониката на животот во непостојаниот мев го прибира трпението и го пушта да си оди.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Притоа им заповеда на имотските луѓе да го затворат во амбарите и да не го пуштаат да си отиде додека не се вратат од закопот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ништо лошо не ви чинам, аман, аман, не ви чинам! (го пушта куферчето на миндерот и ги става рацете во џебовите).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Трето - ќе ги казнува секогаш деда си, баба си и татка си кога му се караат и кога не го пуштаат да оди в кино.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
А оној кој ме селеше, тој страшно умираше, не го пушташе никако, можеби дека црквата ја сруши, а и воопшто... Човекот климна.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Само плакети од властите шеснаесет парчиња, па и кошули ми подарија, старата досега не знае што да им прави.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Под влијание на околината која го прибира во нејзината аура, го обработува, менувајќи му ги дотогашните негови слики за себе, го пушта да замине видоизменет по состав – истрча со одговорот Еразмо, скокајќи околу старецот како дете.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Откако ќе се врати, го пушта радиото и слуша ноќна програма.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Детето останувало во својата болка, како потопено во вода, како некоја мака да му ја притискала главата и го присилувала да потоне во болката, и само повремено го пуштала над површината на водата да може да земе здив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И никој не знаел од каде доаѓа таа детска меланхолија, никој не знаел што ги предизвикува тие воздишки, и никој не знаел што го врти неговиот поглед настрана.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тишина. Наеднаш Фиданка Кукникова бездруго не знаела што да каже.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Арсо Арнаутче веќе ја држел за рака, бил стапица што не го пушта подарокот на ноќта. Воздишки. И шепотење. - Излези, нема никого.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сѐ повеќе дупчест и ребрест, колскиот пат брзал кон бездна.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А корењата на којзнае кога закланите стебла не го пуштале од грчот на своите прсти стврднатиот хумус.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Луков, го пушта, сè додека не ја достигне излезната врата.) Господин Христов, сакате ли да ја повикам?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Си го пушта јазикот и сигурно го навреди.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Но советот Профимов малку помагаше, зашто Девица уште од првото идење во куќата на Полин, уште првата ноќ, се затвори во собата и никако не го пушташе Полина да влезе внатре.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
А еден ден кога Грдан започна да го носи материјалот на бавчичката, Профим го запре на вратата од оградата и не го пушташе внатре.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Имаше ноќи кога Висар често ја сонуваше бесмртната вода; сонуваше, како слегува во езерото да ја бара: поземаше воздух колку што можеше, скокаше од чамецот и се спушташе кон дното, но воздухот бргу му се трошеше и тој повторно се враќаше назад; Трајан му го пушташе веслото, му подаваше рака да се фати за чамецот, да се одмори, и потоа, земајќи повторно воздух, се спушташе сè подлабоко и подлабоко; не можејќи да слезе до дното, се разбудуваше сиот облеан во пот; погледнуваше кон прозорецот, кон месечината што блескаше, а во главата му одѕвонуваа зборовите на братучед му Трајан: каква бесмртна вода...! Глупости се тоа...!
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Небото си го пушта снегот, го отсева нашироко, си го реди, ко пердуви.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Го гледа Ангелета, не го пушта од очи, како срцето да ѝ го носи в раце. Го гледа и пишти.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе го пуштам орото, ќе си се потргнам настрана и ќе си речам нешто под носот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Вели: „Сиромавиот никаде нема роднини“ , велеше Лазор Ночески и стана што стана на бродот, а бродот не го пуштаат одоздола, од кај нас, имало војски, имало војни, а таму ни рекоа дека сѐ е ослободено, сега мораме да вртиме околнаокол, откај Црно Море, откај Бугарија, прпа, прпа, допаткавме до Бугарија,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- На човек му е убаво кога не го пушта работата, велам јас, кога не му дава да мисли на лошо.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама се стискаш, ја стегаш устата, не го пушташ каменот од под јазик. Ја вртиш главата и погледот го пушташ некаде напреку. Кај што ништо нема за гледање.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кловнот се исправа и го пушта палтото на земја.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
АНТИЦА: (влегува радосна, со себе си), Од Илија рече! (го пушта силно светлото, го бакнува писмото како настрана од другарките и го чита за себе си, поправо го прелетува со очите).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Со секое доаѓање в село, Богдан забележуваше промени на неа: забележуваше како телото сè повеќе ѝ најадрува, сè повеќе облините ѝ се испакнуваат, сè повеќе ѓаволесто и заводливо го гледа и сè повеќе го следи каде оди и не го пушта да шета сам.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Повеќе пати тој доаѓал кај неа да ѝ го земе насила, но таа ја заклучувала куќата и не го пуштала да влезе.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
А пак оној Симон, таков каков што го знам, ѝ рекол: Кога ќе се крене ѕидот, ѝ рекол, ќе можеме да го пуштаме Гаро од синџирот и дење!
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Но тој веќе ѝ го имаше фатено фустанчето и ѝ го тргна нагоре. Таа го стискаше со рацете и не го пушташе.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Од овие причини мисионерите им го пуштале на Африканците Бах (на грамофон), очекувајќи ова да ги цивилизира. . .
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Го држеше дома повеќе и поради неговото слабо здравје, не го пушташе на училиште иако веќе беше ја фатил осмата година.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Го тегне сиџимот и сака да се ослободи, но попот го фаќа со раце, го смирува и пак го пушта.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Мухамед ќе го побара во своите ќитапи ќе види дека таков Турчин нема родено на земјата, та ќе го напади; не го пушта во неговиот рај.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Старецот се појавуваше од вагонот со својот глас, тврдеше дека му е убаво, дека добро се чувствува, велеше Скокам овде внатре и собирам сили за враќање, не е многу високо и многу широко, ама доста ми е, велеше, и потоа го пушташе својот глас во некоја песна за да се охрабрат и оние надвор, да можат да ги издржат студените ноќи и лошите соништа.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Костадин не се лути, не се развикува како што знаеше да прави, седи така облечен во неговите алишта, климка со главата ама лицето не го врти на кај неа, пак мирно го пушта својот глас, мек, топол и во него топла грижа дека таа навистина треба да си поспие да собере нови сили, а тој ќе бдее врз внучињата нешто да не ги нараси, да не се појави стаорец од некоја дупка и да се полакоми по некое носе или увце.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Кога Чана како предводник поминува крај нив го пушта својот глас Ајде црни Дине, ајде Рисо, Трондо, грабајте и по нас! и уште нешто проломотува ама тоа не го дослушуваат, го голтнува вревата и дождот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Повеќето од куќите не ги лснуваа своите ноќни очи, а и тие што трепкаа до кај полноќта се случуваше со денови само црниот здив од оџаците да го пуштаат во белата плева на небото.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Го пуштам... Уште една глава која изникнува откај скалите!... од ќошето...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ја слушам како вреска од надвор...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ги собира луѓето...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
- Па како го пуштате да шета слободно... - Мислевме дека е излечен... - рече отец Иларион со јад во душата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Кога видоа жена му и син му дека не помага, го затворија во една од собите и не го пуштаа да излезе од неа.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Ќе го затвори отец Иларион... Нема да го пушта веќе... - му рече игуменот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Едо сепак го пушта диференцијалот на земја оставајќи ѝ ја сета тежина на Германија и тамам сака да пречекори да го подземе куферчето од раката на човекот во костум, увидува дека не може ни да мрдне од место.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Можеби ќе си мислат дека еве, таа, неговата мајка таков го пушта, валкан.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Кон нив Луман беше безмилосен: ќе го претепаше должникот, ќе му го грабнеше детето и не му го пушташе додека не го добие она што сакаше.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Чекајте го на патот преку река. Оттаму ќе го пуштам да си оди.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Го советуваше да не го пушта никаде сам да купува, а го има постојано на око, под контрола, да му го следи секој чекор...
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Но, кога стигнаа до малото портиче од дворот на Дора, таа му го затвори пред нос и му рече дека не го пушта внатре.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Жими мајка не може! Има да седи, не го пуштаме помалку од десет дена!
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кога одеше така, задникот повеќе ѝ се истакнуваше, а и се подзатресуваше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
На почетокот си мислеше дали да го слуша Болеро, но реши дека тоа е веројатно големо клише за Французинката и дека - иако нему страшно му се допаѓаше - не треба да го пушта.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Не ни го пушта, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Зар секој брат треба да го пуштам да ми ги вади очите?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И го пуштам писменцето по вагоните, си оди од рака на рака.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Божем ја гледа природата и не го пушта сликата нејзина.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Знам дека детето е во Романија, ама таму е и седиштето на грчката партија и не ми го пушта.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тоа плаче, а јас го чипчам, што се вели, не го пуштам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И не го пуштам од раце.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не го пуштам. Да не знам што правам...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дрвјата не ти го пуштаат погледот ни кон планините, ни кон небото.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го пуштаме по река, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Огнот се држи за него и не го пушта, не го напушта.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А ти се вика, ти се рика, што се вели, ама си го прекасуваш и гласот, не го пушташ.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се задава онака Татјана Перипелицина и јас го пуштам гласот по неа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го пуштам сега на другата страна од вагоните, ама и оттаму ми се враќа без одговор.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нешто од тој вик се накрева и во мене, ама не ми даваат да го пуштам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми кине меса, а ми е страв да го пуштам надвор, да го одврзам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И тогаш многу се уплашив да не ми дојде да го пуштам да побегне.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Старице, ме гледаш со сините очи низ топлата пареа од витлерите на твојата седа коса -такви ми се очите од раѓање; Го пушташ твојот јазик и гледам ќе ме прашаш, низ прозор не умеам да гледам а колку ѝ е чудесен тој на девојкава до тебе; Избрчкана рако, помрднуваш кон мене не ти се моите очи мета на кому кому како што ли ни смета?
„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)
Ваша работа ќе биде навечер да ги палите а наутро да ги гаснете!“ и така тие ангелите секоја вечер, кога ќе се затемнело, никој да не ги види, ги палеле кандилата и месечината, а наутро, уште во муграта, ги гаснеле ѕвездите и месечината и го пуштале преку Земјата сонцето запалено.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
СТЕВО: Господине Клаус, јас ќе морам да одам (Пауза) Морам да одам. (Пауза.) Господине Клаус. (Пауза.) Пуштете ме да си одам, господине Клаус. (Пауза.) Пуштете ме, господине Клаус. (Пауза.) Пуштете ме да си одам, господине Клаус. (Клаус го пушта.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
МАТЕЈ: Има ли смисла да се лежи поради ова? (Го пушта. Оди во својата соба. Затвора врата. Пауза.)
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Тој не може да дојде. Шефот не го пушта.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Најпосле навалицата ги протуркува низ вратата, раката на мајка ѝ го пушта нејзиното раче оти треба да се отклони малце и ене ја купува еден заграб свеќи и успева да се добере до нив.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Неговиот глас ја нема ни силината ни цврстината како тогаш кога го пушташе од дрвената кула во дворот на Одборот во Гаково кога постојано си ја поткреваше црната коса што му паѓаше над десното око.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Многу често сум се прашувала дали можеби и таа знае да лета на килим,и каде оди, и со кого? Ѝ го прочитав писмото.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ја имам слушнато како полугласно им зборува на цвеќињата, како ги допира тревите во Маврово и им се извинува што ги згазнала, ја имам видено како ноќе неподвижно гледа во ѕвездите, или „го пушта потокот да влезе во собата” доцна навечер кога сè е толку тивко, што во истиот миг кога ќе го отвори прозорецот, навистина се чини дека потокот сиот се втурнува внатре и продолжува да тече низ целата куќа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Трето - ќе ги казнува секогаш деда си, баба си и татка си кога му се караат и кога не го пуштаат да оди в кино.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)