го (зам.) - прифаќа (гл.)

Јас, како што настапувам, го прифаќам ритмот на музиката и самиот се движам бранувајќи се, скоро не газејќи по подот, речиси лебдам кон Претседателот на Републиката а и тој кон мене.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Во виенското списание Transit некогашниот славен полски дисидент Адам Михник во текстот со наслов Во сенката на Сократ пишува за националниот идентитет во модерното општество и ова го заклучува за денешната улога на интелектуалецот: „Држењето до вистината и воедно следењето на барањето сѐ околу себе да се анализира и секоја идеја на моќниците на овој свет да се изложи на испит - таквиот став за интелектуалецот значи: го прифаќаш тоа дека ќе станеш објект на навреди; мораш да сметаш со тоа дека луѓето за тебе ќе шират злобни гласини - дека ја презираш сопствената земја и ги предаваш националните вредности.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Го прифаќам овој восклик како дел од она што се стреми, да се стопи, да се преобрази во она што е поблизу до совршенството, во самата природа - преку неа да се доближи до невидливиот создавач на сѐ, на себе.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Како зачетници Тезауро ги споменува шпанските проповедници во Неапол, а тој самиот - а тоа го прифаќа и Бенедето Кроче - го познавал трактатот на Грасиан.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
АНЃЕЛЕ: Ајде, додека го изедеш ти тоа ние да речеме уште една песна и да одиме. (Пее, сите освен Јанкула го прифаќаат.)
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Тероризмот Гоце го прифаќал, но како средство на ослободителната борба, на определено место и во определено време.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Каде авторот го пронашол овој податок? Дали ова му изгледа пологично од она што го кажува Симеонов и го прифаќа Силјанов?
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
- Ана го прифаќа неговото рамо. Допирот разбудува врел трептеж и крвта му ливнува во лицето.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Задоен со старински сфаќања за бракот и семејството никако не го прифаќаше тоа што му се зборуваше.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Америка полека се вселуваше во мене, понекогаш го прифаќав нејзиното состанарство со благодарност, понекогаш налутено ја исфрлав надвор. Оваа книга е за сето тоа.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Се гледаме следниот петок - решително вели мојата Doris Day и ја завршува сеансата. И јас го прифаќам советот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Тоа виорно вртење иако беше напорно, нејзе ѝ причинуваше задоволство, го прифаќаше, а одвреме-навреме и самата го потсилуваше.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Во кујната го очекуваше миризбата на свареното кафе и појадокот, трпеливата сопруга, која ја разбираше и поднесуваше необичната внесеност на својот сопруг во своите книги, кој за среќа се врати жив и здрав од Голи Оток, со нескршен морал крај своите книги кои единствено отсекогаш го прифаќаа и разбираа, кога беше од сите отфрлен.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Откако го прифаќале исламот, јаничарите се колнеле во душите на загинатите, го продолжувале нивниот дух.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Бојана прсна да се смее. Го прифаќа хуморот... можеби...сепак сме сами...
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Душата фати да ѝ се кине од тешка мисла премолчена за милото момче: - Не го прифаќам пишаното !
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Разговорот веднаш го прифаќам и го насочувам кон она што мене ме интересира.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Молкома го прифаќа Петра и го напикува во бовчата зад себе.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Јас дотогаш понекогаш и си помислував дека и мене може да ми се случи да морам да заминам негде џенем, се разбира ако одлучи татко ти да си замине дома, во Новодеревјановское; жената секогаш е врзана со некој невидлив конец за мажот; ние сме сенки на чекорите на мажите; иако јас и не го прифаќав којзнае колку тоа; мислам на женското почитување ; но не зборувам само за себеси; зборувам за жените; за нивните среќи и несреќи; да, дотогаш помислував оти може да се случи и тоа, да заминеме некогаш заедно кон тоа негово Новодеревјановское; но тој ден, кога на чардакот кај дед Павел ја видов сета онаа церемонија, и оние глави без шапки што се веднеа пред Истокот како пред кандило, сфатив дека на Козаците и на другите Белогардејци им нема враќање, дека тоа никогаш нема да се случи, и дека стојам помеѓу луѓе откорнати од некоја огромна далечина и којзнае како довтасани дури до овде, до чифликот на некој си Турчин кој исто така е откорнат одовде и е фрлен којзнае каде, негде во Азија ли, во Анадолија ли, и тогаш навистина повторно помислив на Војните и повторно во ушите ги слушав проклетите војнички труби без да знам кој со кого војува, кој на кого му копа гроб, кој кого го черечи.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Васј“, ми вели. (Слушај го, те молам).
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ќе имаше кој да те полева наутро, да ти го прифаќа кожениот качкет кога го симнуваш од главата“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Или го прифаќате размерот на нивните амбиции, нивната само-декларирана желба низ сопствените слики да ги преобразат гледачите, а потоа и светот, или пак останувате надвор, гледајќи ги како карикатури, комични повеќе одошто космички уметници, чија единствена цел е провокација.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Жилберт&Џорџ: Не се сеќаваме, но тој вели дека после Русија нѐ прашал „Па, каде сега?“ и ние сме одговориле во еден глас: „Кина“.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Тие мислат дека сте шпион, вели и си го прифаќа крајчето од фустанот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го прифаќаше брзо како стар пријател, не покажувајќи гадење од неговата сиромашка и прашлива облека.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)