го (зам.) - прифати (гл.)

Поради ова, синдикатот во битолската топлификација, имајќи ја предвид новонастанатата ситуација, во декември 2007, одржува состанок на кој го разгледува предлогот на „Топлификација“ АД – Скопје за уредување на статусот на вработените, и донесува одлука во која јасно истакнува дека тој предлог ќе го прифатат само под следните таксативно наведени услови: 1) исплата на платата за месец септември, најдоцна до 25.12.2007; 2) од парите собрани од наплатата приоритет да имаат исплатите на придонесите и платите; 3) претседателот на синдикатот да има увид во изводот од банка, 230 со цел да не се вршат други плаќања сѐ додека не се исполнат обврските со плати и придонеси кон сите вработени; 4) исплатата на отпремнината да биде во склад со ЗРО (2005) и да се исплати до денот на престанувањето на работниот однос.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Кога странката со поднесок побарала одлагање на рочиштето, е должна да се информира во судот дали барањето е прифатено.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Поради тоа што, во меѓувреме, придонесите кон ФПИОМ беа исплатени, адвокатот го повлече овој дел од тужбеното барање – по што полномошникот на „Охис“, кој не го оспори побарувањето ниту по основ, ниту по висина, а заради економичноста и целисходноста на постапката, предложи да се донесе пресуда врз основа на признание.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во својата контроверзна одлука судијката го отфрла сведочењето на единствениот сведок кој и беше директен учесник во настанот, на база на соседски и пријателски однос меѓу него и Јакшиќ, а го прифати сведочењето на надзорникот кој беше и единствениот кој знаеше да работи и кој ракуваше со машината.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во овој период вработените во „Топлификација Битола“ одржу- ваат и неколку состаноци со директорите од Скопје, во рамки на кои им е најавен прекин на работниот однос, и уште еднаш на нив е префрлена вината за лошото работење на друштвото.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ако судот го прифати предлогот за одлагање на рочиштето – новото рочиште ќе се одржи најдоцна во рок од 45 дена од денот кога било одложено.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Да биде иронијата поголема, беше одбиено и неговото барање за делумно ослободување од судски трошоци т.е. од плаќање судска такса,6 затоа што и тој и неговата сопруга, со која имаат две малолетни деца, се невработени и во тешка економска состојба.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Судијката (Х. Мешкова) го прифати предлогот и на истото рочиште донесе таква пресуда со којашто, нормално, го усвои тужбеното барање на Љ.Н. и го задолжи тужениот работодавач – во рок од осум дена од приемот на пресудата – да му ја исплати вкупната сума за осумте заостаната плати во висина од 46.327 МКД (750 ЕУР), зголемена за законската казнена камата која течеше до денот на исплатата.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Послушното момче веднаш го прифати предлогот или задачата.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Нашата коза го прифати погледот на Сталин, започна да подигрува со опашот, сакаше да се ослободи од јажето со кое ја држевме врзана околу вратот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тој ја крена главата од отворените книги и, со вечно благиот израз, го прифати загрижениот поглед на мајка ми. – Прости – започна веднаш мајка ми – што те вознемирувам во оваа доба. Морав.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татјана беше речиси фрлена во една болничка соба во која немаше светло.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Кој од нас тројца можеше да го прифати фактот дека таа убавица ќе биде саката!?
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Утредента, по емисијата, во Фектори стигнаа педесет пара бели фармерки - благодарност на Леви штраус за бесплатната реклама. (...) Во ноември почна да се прикажува хипи мјузиклот Коса, а тој месец излезе и првиот број на Ролинг Стоун, рокенрол часопис од Сан Франциско.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Лесно е да се согледа зошто некој кој го прифаќа второво гледиште, имено, Фјодор може да рече дека го смета за застрашувачко (негов збор) тоа што Витгенштајн нема теорија на когнитивните процеси, и дека е „болно очигледно” (одново негови зборови) дека Витгенштајн никогаш не успеал да ги разниша нашите бихејвиористички инклинации.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Но притоа останува вон дискусија една уште посилна поента: дека повикувањето на таквите концепти во секој случај е стриктно иредуцибилно.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
И Коса и Ролинг Стоун беа вистински спој на контракултурата и комерцијалноста и, секако, беа вистински бум.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Тогаш се вративме во Фектори и ја одгледавме емисијата со останатите кои беа таму и дури ни после тоа не сакаше да го прифати фактот дека беше лоша. (Тоа го сфати многу години подоцна кога се симна од спид, тогаш и стана страшно непријатно заради таа емисија).
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Не, тие никогаш не биле среќни во Солун. Ни таа, ниту пак тој. Иако тој тоа никогаш не го признаваше.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
И мене не ми останува друго освен да го прифатам тоа.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Во мај, разредениот воздух над гетото Барон Хирш само двапати го пара писокот и го исполнува пареата од локомотивите на двете композиции со нов човечки товар во истите добиточни вагови: на 3-от и 9-от ден на месецот во кој едвај кој можеше да забележи како богато цутеа дрвјата во дворовите од напушените еврејски куќи.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Таа не сакаше да се залажува: тие никогаш не го прифатија својот ашкенаски рабин, а ниту Цви некогаш се потруди подлабоко да се зближи со духот на своето стадо.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
- Благодарам - го прифати подарокот сѐ уште збунетата жена, кога зад неа облечена во палто и шапка на главата, поубава од кога и да е порано, на врата зад мајка си се појави Алегра.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Освен на почетокот кога за кратко ја заведе егзотиката на Солун, таа никогаш не го прифати овој град. И тој не ја прифати неа.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Кога свати дека од неа се одвојува и нејзиниот маж, се почувствува поосамена и понесреќна.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Додека беше тука, Готлиб најчесто спиеше во тоа време. Или се преправаше дека спие.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Алегра го поздрави Јехуда со срамежливо мавкање и продолжи да чекори напред, додека тој неколкупати кимна со глава и побрза по неа.  - Анјус мучус ди алказар!13 – им довика мајката една од пуримските честитки, а зад неа се појави маж ѝ кој се потресе од премногу отворената желба и ја боцна жена си по слабината, а самиот не издржа и зад нив довикна.  - Пурим алегре!
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Гита го жали: во пролетниот календар на гибелта, некогашниот прв човек на заедницата, сега само странец во еден голем ориентален град што никогаш наполно не го прифати за свој, поранешниот главен рабин и претседател на општината на Салоника ги брои писоците на локомотивите што ги најавуваат транспортите на живи луѓе, откорнатици со извесна дестинација, но и неизвесна судбина.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Клучното место во Хронологијата на Ласиќ каде што тој конкретно одредува во што се состои Крлежиното “предавство на интелектуалецот” гласи: “...наместо донкихотскиот, волтеровски, кантовски или оној на Старчевиќ императив на моралноста, Крлежа (велам: со еден дел од својата работа) го прифати хегеловскиот принцип за умот и историската (или етичка) прагматичност.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Само тие имаа доволно сила под полно име и презиме да го прифатат ризикот на соочување со непријателската јавност која во нив гледаше предавници и злосторници, соочување со заканите на бившите колеги агенти и најпосле со сопствената вина од која веќе никаде не може да се бега.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Отпрвин малку нељубезно го прифати нашето запознавање но тоа набргу прерасна во попатно мало пријателство.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Мај ‘68-та беше иднина што продре во историјата и затоа таа толку слабо го разбра, а историското општество толку лошо го прифати. 74 Margina #22 [1995] | okno.mk Ни зборуваат за историјата на Европа и за потребата од поврзување на банките, осигурителните компании, внатрешните пазари, полициите, консензус, консензус, но кога станува збор за иднината на луѓето дали Европа ни подготвува нови чудесни збиднувања како ‘68-та?
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Тогаш и јас ќе можев да го прифатам и да го направам свој составен дел.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Понатаму: Постојано сакав да ме истепате зашто бев сигурна дека никогаш не би можеле да го сакате мојот задник, но ако го истрескавте, тоа ќе значеше дека барем на некој начин сте го прифатиле.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Мораме да започнеме со тоа што ќе го признаеме, па дури и ќе го прифатиме сопственото насилство, наместо со него слепо да се уништуваме, а тогаш ќе мораме да сфатиме дека сме исто толку длабоко исплашени да живееме и да љубиме, колку и да умреме.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Важен агенс во повторното соединување на пациентот, во овозможувањето парченцата повторно да се сретнат и да се стопат во едно, е љубовта на психијатарот, љубов којашто го признава целокупното битие на пациентот, и го прифаќа без ограничувања.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Истовремено, сопственото јас копнее да биде разбрано; уште повеќе, тоа копнее по една целовита личност којашто би можела да го прифати целото негово битие и при тоа да го „остави на мир.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
А тој, светол долг доследно го прифативме ...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Повторно размислувме. Заклучивме дека предлогот е добар и го прифативме.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
И наставничката одвај се воздржуваше да не се насмее.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Само го прифатив шепотењето на Елена.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Стоев зачуден, загледував, не ми беше јасно зошто се смеат, затоа што книгата „Двојната Лота“ не сум ја читал.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
За големо чудо Љупчо го прифати предлогот, велејќи дека и тој сакаше истото да ни го предложи.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ќе мораме да се прибереме во внатрешноста да видиме што ќе стане.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Значит, петстотини ако дадат ќе оставиме да носат главите до кајмакамот, ако не нека одат кај Петре нивни, — беше последниот збор на бегот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ако не дадат, жими вера, пак ќе врзиме ортомите каде вчера и вистински ќе обесиме, — го прифати предлогот и јузбашијата, кој му се виде некако несправедлив; бегот да земе триста а тој двесте лири, но од друга страна и редот си е таков.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тоа нешто, ете, и ние, штабот го прифативме и решивме да ги ослободиме од секаква обврска таквите наши луѓе, да си одат по дома и да си ја гледаат работата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
На 10 јуни 1993 македонската влада го прифати предлогот на владата на САД да испрати контигент од околу 300 американски војници во рамките на составот на мировните сили во Македонија, каде веќе беа распоредени 700 нордијски војници.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
На 12 јули 1993 во Скопје пристигна првата група од 260 американски војници која е придодадена на постојните сили на УНПРОФОР за Македонија.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
- Тогаш, - рече човекот во сина облека, - треба да застанете во ред Тие зачудено го припогледнаа, ги вкрстија своите погледи и очигледно не сакаа да го прифатат она што им го рече тој, но сепак се потчинија.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Да поспекулираме што би се случило Куликовиот случај да заврши на суд и судијата стварно да го прифати како куче а не како човек кој глуми пес.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Бугарските команданти не го прифатиле условот да стапат во борба против Германците ниту доброволно сакале да го предадат вооружувањето на единиците на НОВ и ПО на Македонија.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Единствената цена што ќе мораше да ја плати е тоа што ќе стане доживотен папучар, то ест да се потчини на женските принципи и да го прифати матријахатот као домашно васпитање, но јеби га мора и нешто да се жртвуе и истрпи за бракот да опстане.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Илија Даскалов со голем ентузијазам го прифати предизвикот и навистина (тоа подоцна се покажа) беше феноменален во оваа роља.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Иако знакот во поглед на неговиот идентитет е зависен од неговото место во една мрежа од релации, означителот сѐ уште се поима како содветствувачки на еден единствен концепт, означеното; а ова е една форма на присутност.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Дерида го прифаќа овој дел од структурализмот но останатите аспекти на Сосировата мисла ги отфрла.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Меѓутоа, “Набргу тоа стана начин на живот: ТИ И ЈАС, ЈАС И ТИ...
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Лок се откажува од поимот за супстанција, Беркли ја отфрла материјата, а Кант смета дека ние никогаш не го гледаме светот каков што „навистина“ е.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
По тој повод, Дидје Семен (Didier Semin), куратор на изложбата во соработка со Серж Лемоан (Serge Lemoine), му постави на Арман неколку прашања за актуелноста на тво­рецот на MERZBAU.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Модернистот треба да е, да ја наведеме Хјумовата полна со восхит карактеризација на Њутн, “претпазлив да не допушти никакви принципи освен оние што се засновани на експеримент, и решен да го прифати секој таков принцип, колку и да е нов и необичен”17.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Фрлете ја тогаш во огон”.18 Дерида исто така се чини дека го споделува модернистичкиот антипредрасудски етос.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
На Џарман му беа потребни неколку недели да го прифати фактот за присуството на вирусот во сопственото тело.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Или, отстранувајќи го велот на циркуларност, можеме да кажеме: секој од зборовите во фамилијата има значење благодарение на неговата мрежа од релации на спротиставеност со останатите членови од фамилијата, односно, неговата разлика од нив.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Кога го пиеја кафето долу меѓу торбите, разменувајќи искуства по кој пат е најдобро да се враќаат и на кои места да запираат за одмор, портирот му пристапи на генералот и му врачи нешто како пакет, од што Фоте се сепна и со неверица го прифати.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Всушност, менувајќи ги страните тој ги одмеруваше доказите и предностите дали да оди или да остане, дали да го прифати предлогот на Геро или да остане дома со мајка си.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ако го прифати предлогот на Геро - го очекуваше нешто непознато, несетена неизвесност, а можеби и непријатна авантура, тешкотии со несовладана, а може би и несовладлива работа, принудно дружење со непознати и далечни луѓе, макар и врсници.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
И вујко Окијар, по зборовите на Ататурк, веруваше дека ќе го прифатам понудениот предизвик.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Помислувајќи на својата мајка, па на Ататурк и на средбата со него, тој чувствуваше дека, со откривањето на битолските сиџили, им се оддолжил на обајцата, со своето враќање од Цариград, откако не го прифати предлогот на создавачот на нова Турција да ја продолжи својата судиска кариера во Цариград и откако на мајка си никогаш не ѝ ја откри причината зошто го напуштил градот на Босфор засекогаш, во времето кога таа веруваше дека ќе ѝ се оствари сонот за неговото заминување...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Но во оваа Таткова појава, за некои егзотична, а за други пресмела, потсетувајќи на соборената класа, зрачеше неговата, речиси амблемска, милозвучна добрина од изразот на лицето, спремноста секогаш да го разбере и да го прифати другиот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Но, кога тој, во уште подраматично време од својот живот, во Цариград, не ја прифати партијата на Ататурк која му нудеше брилијантна судиска кариера и висока позиција во новата власт, а не го прифати ни благословот на ниедна партија во родната земја кога, во времето на фашизмот, не ја прифати и понудата да ѝ се приклучи на Татковинската партија, по цена на губење на родното огниште и одење во траен егзил, не гледаше ниту сега посилна причина, во името на судиската кариера што му се нудеше, да стане член на Комунистичката партија! По никаква цена!
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Занемената гора го прифати и чиниш стократно го повтори.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Одекна истрел, а долината го прифати и неколкупати го повтори.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Старецот го прифати шареното, пластично ќесе, го помириса првин убаво, шмркна два-трипати, па го наполни луленцето.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Отпрвин овцата одбиваше, клоцаше, бодеше, не сакајќи да го прифати туѓото јагне, но кога Бојан на ист начин како и со овцата пред тоа, ја стисна меѓу нозете и ја присили да го надои јагнето, овцата како да се прекрши.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Зимската ноќ го прифати грмежот и го разнесе над доловите и кориите.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Понекогаш ме боцка во пределот на срцето кога ќе видам како народот, биејќи се во градите со својата илјадагодишна историја, така лесно го прифаќа ритуалниот, кичест фалсификат, и со тоа е готов да ги чкртне оние години кои биле негова лична историја, неговиот мал, личен живот.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Ваквиот медицински модел на професионален прејудициум, модерната психологија не може да го прифати, бидејќи творецот, иако во текот на процесот на создавањето поминува низ епизодични состојби на душевна абнормалност, ретко губи доверба во себе, додека невротичарот или друга душевно болна личност не верува ниту во себе ниту во светот.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
СРЕДБА СО ПЕПЕРУГА Ако можеше да избира цутот сигурно ќе го прифатеше твоето настојување да се биде истовремено на повеќе многу слични и многу различни места. (Црешовиот цвет на пример не патува, а цутот на лендрот е закопан во зелен многу кревок страк).
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Па, така со оваа измена е предвидено дека Управниот одбор на Агенцијата за вработување на РМ донесува решение за доделување на средствата од Посебниот фонд во рок од 90 дена. (чл. 1 од ЗИДЗВИЛ/окт.11) По ова кон чл. 16, по ст. 5 се додаваат нови 17 става (6 – 22) кои најпрво нормираат дека доколку Управниот одбор не донесе решение за доделување или одбивање на средствата во тој случај подносителот на барањето може во рок од три работни дена да поднесе приговор до писарницата на претседателот на Управниот одбор на АВРМ, (ст. 6) кој пак е должен во рок од пет работни дена од денот на приемот на барањето да донесе решение односно да одлучи дали ќе го прифати или одбие барањето на подносителот. (ст.9) Доколку директорот не донесе решение во законски предвидениот рок во тој случај барателот има право да поднесе барање до Државниот управен инспекторат во рок од пет работни дена, (ст. 10) кој е должен во рок од десет дена да изврши надзор во Управниот одбор на АВРМ. (ст. 11)
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Тие зачудено го припогледнаа, ги вкрстија своите погледи и очигледно не сакаа да го прифатат она што им го рече тој, но сепак се потчинија.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Господин Гроздановски се почувствува истовремено и поласкан и глупаво од привилигијата и честа што му ја укажа кучето, па го прифати со двете раце како внуче и почна да го гали минувајќи му со дланката по главата, вратот и грбот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Во тоа најмногу предначеа нејзините врснички и другачки, а од нив најмногу Тасија Ризеска Дртма, мајка му на Алекса Ризески Дикса, и Илинка Јанческа Талеска Кривата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Мусли бег не беше подготвен така брзо да го прифати предизвикот на Дамчета, но и не сакаше неговите да помислат дека се уплашил, па, не испуштајќи ја пушката од раце, рипна од коњот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Мажите, повеќе на подбишега, а и за да ја проверат јунаштината негова, го прифатија облогот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во замена со него, Србите, кога ќе ја завојуваа Потковицата, донесува друг збор, пеќ, и така ги учеа децата во училиштето, да го исфрлат од употреба трускиот збор и да го прифатат нивниот, односно српскиот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Имено, потковичаните, дојдени или доведени од сите краишта на Македонија, лека полека се свикнуваа едни на други и лека полека ги прифаќаа, како свои, традициите на староседелците: почнаа да им се придружуваат во чествувањето на светите води и места, ги прифатија обичаите сврзани со Латинска Црква, го прифатија Свети Никола Летен за заеднички селски сведен, а Турците се однесуваа како сето тоа да се правеше во нивна чест.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Некој го измислил а сите го прифатија, не дека снаата Илинка ката утро не ѝ носеше бардаче пресна вода и кивче босилек какво што таа, Трајана, секогаш имаше прикачено за шамијата над увото, туку дека жителите на Потковицата никогаш не стигнаа да ја прежалат.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Х.Х. не само што не го прифати разговорот туку ми го избегнуваше погледот, гледајќи во вториот, па во третиот чифт неидентификувани очи.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
И албанските бекташи не го прифаќаат целосно Куранот.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
И сега, кога ги следам пред овие идеолошки водичи на Атеистичкиот музеј во Скадар, тие сѐ повеќе ми личат на видените дервиши во детството, сега како вистински црвени идеолошки дервиши на новата вера кои по наредба или според болно соживување се предаваат на реторички оргии сакајќи во нивниот транс да го искоренат стариот бог од луѓето и да ги натераат да го прифатат новиот.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Не случајно погледна кон мене, а јас бев готов да го прифатам невообичаениот тон и новиот поширок и потолерантен пристап на А.А. кон религијата од вообичаениот.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Како да не го прифатам гласот од мојата ноќ кога тој глас не ми се беше само присторил туку беше навистина сето мое помнење и сите мои исчекувања.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И сега, сосема бавно, ја крева десната рака кон слепоочницата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
За третиот и самата не знам што да речам: сум била убаво повиена и оставена пред црковните порти во Чифлик.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Прибери си ги прстите”, му велам на двојникот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не знам со каква сигурност смеам да го прифатам овој мој впечатокот но и од оваа прилична раздалеченост од него забележувам дека очите му се шират а челото набира.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И да било така, не ќе бев подготвена да го прифатам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И сѐ ми се причинува дека само заедно можам да ги сочувам...
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Најмалку што можев да помислам беше, дека Иван се врати или ми го враќаат за да ми го испитат паметењето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но дека ова спомнување на грешките во животот не се однесуваше на водата и на мојата лутина во врска со недостигот од неа, беше повеќе од јасно.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тоа не значи дека не го сакаше или дека не беше подготвена да го прифати животот токму онаков каков што и беше доделен - рече Даскалов и ме замоли да му налеам една чашка од ракијата што ја донел.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Рече дека донел три шишиња комова, и дека се наоѓаат во ранецот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не, не стануваше збор за некакво женирање. Или сомневање во желбата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Очигледно, не го прифаќа моето објаснување.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
-Него лично ми го доведе Боге од Бањи, и ме замоли да го чувам како свое.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дали сепак токму сомневањата од ваков вид за судбината на таткото на Иван не беа причина да го избегнува јасниот одговор?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Како да го очекувал моето прашање.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Оттогаш ги шепотам заедно и тоа Ведран и она другоно Иван.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Во животот нема полесна работа од тоа, да се згреши!“, го прифати мајка ми мојот приговор изречен со лутина.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Која била причината за да го прифатам?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тоа всушност беше последниот наш разговор во кој сакав но не смогнав сили да ѝ речам дека сум подготвен да го прифатам на себеси татковството на Иван и тоа не само како мое лично признание за тоа колку ја ценам, туку и заради една друга причина, што за жал немав сили самиот себеси да си ја признаам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Па кажете ми сега, со каков изговор ќе можев во мојот дом да не го прифатам детево, им се обраќав во мислите на милиционерите?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А потоа, за моја среќа, видот секој ден се повеќе ми се бистреше, а јас знаев од каде тоа чудо.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Момчето и не ми беше толку непознато колку што мислите вие - им реков.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Зар таа не сакаше, спомнувајќи ја стијата и злото, да ми наговести трагичен завршеток, грозен крај, за кој веруваше дека се случил, кој најмногу токму неа ја имаше погодено; па сепак, иако ваквиот грозен крај го најавуваше како сомнение па дури и како доживеана болка, таа не беше спремна да го прифати а уште помалку да го смести помеѓу грдите и непријатни искуства!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Напредувајќи од една во друга просторија на двата ката на Палацо Граси, посетителите можеа да видат како пред нив идеите постепено се развиваат, движејќи се низ простори поделени меѓусебно не само со физички бариери - прегради, паравани, итн. - туку и со разликите во концепцијата, идеи што ја водеа еволуцијата на делата на Дишан низ неговите најважни и најкомплексни фази.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Ниту пак ќе си помогнеме себеси ако ги прескокнеме минатите 40 години и со полно срце го прифатиме јазикот на современата западна уметност.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Ова може да се сфати како разговорот да е објаснување на терапијата, исто толку колку што парадоксот понекогаш бил гледан како објаснување на терапијата.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Практиките на модерната моќ, изложена во детали од Фуко, се посебно подмолни и ефикасни.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Изложбата почнува од една просторија со натпис „убавината на рамнодушноста“ - Дишанов израз за однесувањето за кое тој тврдеше дека го прифатил одбирајќи ги „редимејдите“, секојдневни предмети подигнати на ниво на уметнички дела само со моќта и вредноста на уметниковиот избор.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Тие ги поттикнуваат индивидуите да го прифатат своето сопствено потчинување, да комуницираат со своите сопствени животи преку техниките на моќ кои ги обликуваат, дури и нивните тела и гестикулации, според одредени “вистини”.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Можеби некои од вас го прифаќаат ова гледиште и јас можам само да се надевам дека вашите очекувања се исполнети или ќе се исполнат.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Веселите студенти го крстија Наполеон, и улицата го прифати името и ги искриви во Наполјон.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Логотетот со воодушевеност и радост го прифати тоа, и побара од сите нас да се изјасниме со предлогот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Мој пријателе, она што не можеш да го прифатиш кога имаш триесет години, кога мислиш дека светот е твоја бисерна школка, понизно ќе го прифатиш на педесетгодишна возраст.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Таа го прифати неговото презиме.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
И покрај искреното уживање во апсурдните и бизарни сексистички прикажувања, ироничното присвојување на женственоста од страна на машката геј-култура не изразува отсуство на лична вмешаност во тие прикажувања, ниту чувство на неранливост од симболичното насилство на редуктивните стереотипи.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И токму како и секое зафаќање со поетиката, една студија за машката геј-културна поетика мора да се сконцентрира на дефинирање и на артикулирање на формите како ствари самите по себе. ‌Ако, и покрај сѐ, и понатаму постои ризик ова разгледување на поетиката на машката геј-култура да излезе есенцијалистичко, готов сум да го прифатам тој ризик – не само затоа што, откако голем дел од кариерата ми поминал во оспорување на есенцијалистичките пристапи кон лезбејската и кон машката геј-историја,161 сметам дека антиесенцијалистичкото досие ми е беспрекорно чисто туку и затоа што сметам дека ако таквиот ризик ме одврати од истражување на машката геј-култура, тоа ќе значи откажување од секаква надеж дека може да се утврдат нејзините особени одлики и да се определи нејзиниот својствен гениј. ‌Да започнеме со една забелешка што пред четириесет години ја изнесе антропологинката Естер Њутн.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Не сум баш сигурен дека многумина од нас би го прифатиле тоа како добар опис на кампската иронија, која – барем онака како што ја опишав – не им остава на своите практичари многу простор за самоизземање.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А сепак без колебање го прифаќа Милеровото тврдење дека мјузиклот го подоткрива увидот во функционирањето на машкиот геј- субјективитет.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Најречовита и најсамосвесна забелешка, би рекол, му е следнава: „Но, причината поради која белците ја сакаат иронијата е што таа им овозможува да се си се позабавуваат и да им биде подобро во сопствената кожа“.419 Таквата иронија им овозможува на успешните шизички стрејт-белци, вклучително и на Ландер, да се справат со срамот поради тоа што се повластени и белци дистанцирајќи се од културата во која веќе спаѓаат, тешејќи се со можноста дека не се докрај вмешани во неа, ставајќи се над неа и надвор од неа благодарение на тоа што имаат критички поглед, како и преку идентификување со маргинализираните луѓе, што им овозможува и понатаму да си учествуваат во неа со почиста совест.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Штосот функционира зашто се повикува на хомофобичните клишеа – на оној вид хомофобични клишеа што глупавите фудбалоглавци и нивните тапи родители веројатно го прифаќаат како евангелие.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ландер, кој е Канаѓанец и кој се опишува себеси како „недокториран докторанд“ што живее во Лос Ангелес, има да каже разни занимливи и забавни работи за прашањето зошто таквите луѓе ги привлекува иронијата, зошто иронијата има толку значајно место меѓу работите што ги сакаат белците.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Вади пакло цигари, му ја подава на Саздо; овој зема цигара, му се заблагодарува со нишање на главата, па откако ја навлажнува, го прифаќа огинот што шефот му го подава од скапоцена запалка.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
-Старче, да се напиеме од водата! – рече, чекајќи дали тој ќе го прифати предлогот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Мое беше дали ќе го прифатам таков или не, човек оптеретен со минатото, смртта на неговата жена, неговата болка, ама и отворениот и искрен пристап кон мене.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Метафоричната порака е неизгаслив спомен и нескротена тага по родното место што на своите наследници им ја пренесоа веќе изумрените просвиги кои принудно ги доселија во ова село кое никогаш со срце не го прифатија.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Предизвикот не го прифатив и отчекорив. Мажлето – цариник се вдаде во контрола.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Советот го прифативме и тргнавме кон Лерин, градот кој веќе не цели сто години е прекрстен во Флорина.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Отишол и во Врховниот комитет, каде што Сарафов го прифатил неговото сфаќање за опасноста што ја криело револуционерното движење на Македонија за интересите на великобугарската кауза во Македонија и му ветил дека Комитетот ќе направи сѐ за да се постигне „согласност" со Револуционерната организација.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Чувството дека таквата положба не може веќе да се трпи и дека некаков излез мора да се најде, општата омраза спрема Турците, направија целото христијанско население да го прифати оној кој сега ќе му помогне или кој покажува на дело дека сака да му помогне...
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Но не можел да го прифати и мислењето на гемиџиите дека преку изолирани динамитни акции ќе се постигнат некои значајни резултати и одозгора на тоа дека народот ќе биде поштеден од терор и убиства на властите.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Кејс би можел да биде еден од Бароузовите диви момци...
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Дури и да отишла во медицинско училиште, дури и во тој момент да отидеше, да се запишеше следното утро, таа пак ништо не ќе можеше да стори за Џони Мохак.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Нејзиниот ум одбиваше да го прифати бруталниот недостаток на симетрија и креираше само зборови како тунел и агонија, гуши и вреска.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
За тоа секогаш ќе биде премногу доцна. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 170
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Има долг параграф во книгата во којшто тој го прифаќа месото како бесконечна и комплексна работа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
На некој начин, после тоа, тој е почовечен. ТЛ: На некој начин, тој ме потсеќа на некој од ликовите на Вилијам Бароуз. ВГ: Да.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Го следеше Сириецот низ целото Царство, сиот во напнат скок, а сега, кога го достигна во живеалиштето на шумските џуџиња, мирно, безволно го прифаќа изрезбарениот камен.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
И самиот бев изненаден од сопствениот неусилен шарм, па кога по пола час чрчорење, ѝ закажав состанок, го прифати со ветувачки кикот.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Ако тоа го прифатиш како отворено, искрено чувство кон најблиските може само да те прави среќен.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Тоа е болест како и секоја друга…“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А оној ден во паркот, таа со едната рака го прифати глуварчето, а другата ја пружи за да го погали детето, но пред да ја допре неговата глава нејзиното тело се затетерави, и таа одново се фати за оградата. …
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ќе бидам многу задоволен ако добијам некакви новости за тоа што мислиш ти за мајка ни и за сестра ни и дали тие се добри; речи им да го прифатат ова што се случува со мене како нешто поради што не треба да бидат премногу тажни, зашто јас сум релативно несреќен, но ете, можеби и покрај тоа, имам пред себе уште многу скоро обични години.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Брат ми ја запозна Марта Бернајс токму на својот дваесет и шести роденден.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Убеден сум дека за мошне кратко време, освен тенкиот слој на македонската интелигенција школувана во бугарските училишта, народот ќе го отфрли бугарскиот јазик и ќе го прифати македонскиот, односно мајчиниот, бидејќи ќе нема потреба да го учи, како што со мака го прави тоа со бугарскиот јазик.”
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Него го употребуваше и МНЛД и Македонската колонија во Петроград, а во наше време го прифатија и истакнати слависти.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Бездруго, македонските маси со поголема радост ќе го прифатат гледиштето на македонските националисти што проповедаат Организацијата да се претвори од револуционерна во еволуциона. Како таква ќе може легално да работи во Турската Империја.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Во таа година Тексас се одвојува од Мексико (група јужни држави на Америка бара новата членка на Сојузот да го прифати црнечкото ропство) а Линколн, борец против ропството на црнците на југ, е пратеник во сојузната држава Илиноис.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тогаш, според фантастот X. Џ. Велс, првпат се споменува зборот социјализам!
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Некој актер, актерка или режисер може да биде сакан од театарската критика, па дури и од пошироката публика, но никогаш нема да стане ’голем’ ако не го прифатат театарските бифеа“ ќе напише Р. Шербеџија во неговата автобиогравска книга „До последен здив“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Замислувам дека кога би се ослободиле од ова и кога таа нова форма би се применила на цртањето стрипови, би добиле некаков хибрид што во овој момент не можеме да си го замислиме, но нашите деца ќе го прифатат како нешто секојдневно.”
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Го прифати сето она, кон што го повикуваше неговиот самјак, наполно мирен.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Реши гостинот да го прифати и да го пушти самиот да си го бара своето место во неговиот дом.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Европејците донесуваат навистина нешто ново и убаво, не е разумно да се одречува тоа, но има нешто што не чини и треба да се одрече и осуди, а младиот лесно го прифаќа.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
На оваа точка подоцна Август Рицман ќе крикне во воздух, подоцна ќе се лизне од жицата и ќе знае, иако нема да види, дека сета публика ќе го прифати неговиот крик, дека сиот циркус ќе стане само крик и ништо друго.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Само знам дека е така, дека некаде преминувам мост во истиот миг (но не знам дали е истиот миг) во кој момчето на Ривасови го прифаќа чајот и си го мести најдобриот израз на кретен.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Мора да ѝ се случуваше нешто ужасно, ја тепаа или чувствуваше дека е болна и токму кога Нора ќе запееше нешто од Форе, а јас на пијано, загледана во толку среќниот Луис Марија, налактен на крајот што му правеше нешто како рамка околу него, тој загледан во мене, задоволен, со лик на кутренце, чека да ги чуе арпеџата, двајцата толку близу и толку вљубени.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Во некој момент сигурно забележала, застанала молкум да ме набљудува како и самата нешто да очекува; веќе беше невозможно да не ме издаде напорот да го продолжам тоа затишје, да не го прифатам тоа пак да се вратат наспроти Мари-Клод, против Мари-Клод која не можеше да разбере, која молчешкум ме гледаше исчекувајќи; да се пие и пуши и да се зборува со неа, за до последниот момент да се одбрани слаткиот интеррегнум без пајаците; да се запознае нејзиниот едноставен живот работа-дома и сестра студентка и алергиите; да се сака, така да се посакува тој црн прамен што ѝ го чешла челото, да се сака таа како цел, како стварно последна станица на последниот метро во животот, а тогаш - бунар, тоа растојание од мојот стол до онаа клупа каде што можевме да се љубиме, кадешто мојата уста можеше да го испие првиот мирис на Мари-Клод пред во прегратка да ја однесам до нејзината куќа, пред да се качиме низ оние нејзини скали и најпосле соблекувајќи ја од себе толкавата облека и толкавото чекање.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Маргарита не ме погледна повторно во прозорецот но тоа токму и го докажува контактот, неговиот таинствен пулс; Ана можеби е срамежлива или едноставно ѝ изгледа бесмислено да го прифати одблесокот на тоа лице кое пак ќе се насмее за Маргарита, а освен тоа важно е да се стигне до Сен-Силпис бидејќи ако до крајот има уште осум станици на линијата Порт д Орлеан, само три се спојуваат со други линии па само доколку Ана се симне на една од тие три станици мене ми останува можноста да се поклопиме; кога возот почна да забавува пред Сен-Силпис погледнав еднаш па уште еднаш во насоката на Маргарита барајќи ги очите кои Ана сè уште меко ги потпираше врз работите од вагонот како да се согласува со тоа Маргарита веќе и да не ме погледне, со тоа дека залудно е пак да се очекува таа повторно да го гледа одблесокот кој ја чека за да ѝ се насмевне.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Подоцна, во кафулето, сега веќе само Ана додека одблесокот на Маргарита се повлекуваше пред стварноста создадена од чинцано и зборови, рече дека ништо не разбира, дека се вика Мари-Клод, дека мојата насмевка на одблесокот ѝ причинила бол, дека во еден момент дури помислила да стане и да го смени седиштето, дека забележала како ја следам притоа не чувствувајќи страв, токму тоа беше противречно додека ме гледаше в очи, додека го пиеше својот чинцано, додека се смешкаше не срамејќи се што се смее, затоа што речиси веднаш го прифати мојот препад среде улица.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Водена од своите сирови халуцинации, бев во готовност да го прифатам и ова привидение, но се појави една тетка со лоша фризура за да ме исплаши и на микрофон да проба да го објасни целиот настан.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
- Птиците се чудни и таинствени, - научно објасни дебелиот. – дедо ми имаше петле со мамузи и со трето крило на грбот.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Долгманот не го прифати објаснувањето на шишкото.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
10 Митрев, исто така, упатува кон таа паралела, наоѓајќи објаснување за нејзиниото постоење но и за квалитетот на воздејството што кај Чинго го врши угледувањего на светската лигература: „Но колку и самороден талент, Живко Чинго не е и без угледување на други автори (...) Чинго знаел и како да го прифати туѓото без да му изневери на своето.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Додека традиционалистите му замеруваат сешто - од нападноста на графиката (којашто наводно би требала да биде невидлива), преку нечитливоста, до простата грдотија, се покажува дека младата публика, истренирана на колажната естетика на MTV го прифаќа неговиот радикален пристап кон дизајнот.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Според оваа теза, Запад не само што го доведе светот до нивото на модерно општество, туку се доаѓа до ситуација луѓето што им припаѓаат на други цивилизации, прифаќајќи ја модернизацијата, воедно да го прифатат и западниот систем на вредности, а во текот на тој процес тие ги напуштаа своите традиционални вредности, институции и обичаи, за сметка на оние што се карактеристични за Запад.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Зарем нејзиниот постар син Ариф не го знаеше францускиот јазик и не ги познаваше добро француските војници на чело со командантот на воената територија на Подградец, припоена на тогашната Република Корча, а зарем тие не му ветија еден ден, кога ќе заврши војната да го прифатат на студии во Франција? Зарем не му беше ветена иднината?
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тој внимателно ме слушаше, се разбира, го прифати мојот неочекуван предизвик.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Махмуд Дарвиш беше свесен дека пред себе нема љубопитен новинар кој би го искористил неговото присуство за ексклузивно интервју туку човек, писател и поранешен дипломат кој ја споделува на еден посебен начин судбината на неговиот народ, како дел од човековата судбина...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Според една легенда, во средниот век, Омејадите, престанувајќи да ги преобратуваат немуслиманите, го прифатиле системот dhihmi, кој ги штител христијаните и Евреите, коишто можеле да продолжат да ја практикуваат својата вера, но по цена на тежок данок.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Али Фети Окјар се надеваше дека внукот ќе го прифати предлогот на Ататурк и дека набргу со својата мајка од родот на Фетиевци и со својот татко, припадник на Старовите албански бегови од Поградец, со братот и сестрите ќе се најдат во Цариград со нова среќна, бериќетна и ветена судбина.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Често се замислуваше во улогата на Сами доколку го прифатеше Мајкиниот повик и останеше во Ататуркова Турција, на излезот на распаднатата Османска Империја и повикот на Ататурк.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Шпанската историја ја проучуваше пред да замине со доброволните антифашистички бригади, но и ги почувствува нејзините најтрагични моменти и затоа тој се надоврза на Татковото кажување: Волјата за религиозна христијанска унификација ќе се почувствува по крајот на муслиманска Шпанија, кога во 1492 година, католичките кралеви, стигнувајќи во Гранада, ќе ги прогонуваат Евреите, со исклучок на тие што ќе го прифатат преобраќањето во христијанството. Тоа е историјата на мараните.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко го прифати со задоволство предлогот за новиот збор и се радуваше што Камилски, макар што не беше ниту ориенталист, ниту турколог, со пасивното знаење на турскиот јазик, успеваше да проникне во тајните на балканските јазици, кои криеја меѓусебни мистерии, тешко одгатливи, дури и од умните лингвисти.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Секој од третираните турцизми беше свет за себе, со свое минато, осакатена сегашност и неизвесна иднина.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски, кој трагаше по издавач, конечно увиде дека никој не беше заинтересиран да го прифати објавувањето на нивното дело.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И шпанските муслимани биле насилно преобраќани во католици: тоа е историјата на мориските (les morisques), додека триста илјади муслимани во почетокот на XVII век биле прогонети од Шпанија.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Можеше да изнајде безброј други аргументи за да не го прифати предлогот на Климент Камилски да им објават војна на опасните османски зборови во нивните балкански јазици, во која не знаеше однапред дали ќе бидат победници или поразени.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Така беше и со турскиот збор kismet (со потекло од арапскиот збор qiѕmqiѕmеt), на албански kѕmеt, на аромански casmete, на српски кисмет, на бугарски касмет, прифатен и раширен со значење на судбина, среќа, така било пишано, фаталност.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Немоќта Европа да им се спротивстави на османските војски, дури и да го прифати победничкиот повик на Скендербег, да го охрабри, да му помогне во критичните и пресудни моменти, долго време ќе одекнува трагично во свеста на повеќе генерации, ќе ги разбранува европските духови, ќе предизвика сомнение во немоќта да се бранат достојно вредностите на европската цивилизација.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тоа, сепак, беше златна доба на соживот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И сега, кога го прифати компромисот со Климент Камилски, да трагаат по опасните османотурцизми во балканските јазици, тој, а со него и неговиот умен пријател, насетува дека можеби се најдени во погрешна мисија.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Однесувањето на Ема ми даваше знаци дека таа е вметнат елемент во мојот сектор, и тоа можев да го прифатам со оглед на карактерот на нашата работа, но не можев да се помирам со претпоставката дека таа прави чекор повеќе и сериозно навлегува во мојата приватност.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Во тоа паѓање Авни е мала попатна станица која може и да не се забележи во приквечерината на твоето паметење.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Не мораш да го разбереш и да го прифатиш ова што ти го кажувам, но запомни: слободата е слободно паѓање, самоубиство во мигот кога мислиш дека си вечен, кога мислиш дека животот го живееш онака како што секогаш си го посакувал, самоубиство без причини и последици, нешто како катарза што те исполнува со пркос и можеби затоа не бараш виновници и не осудуваш никого во тоа долго, долго паѓање што може да трае и само еден миг.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Мнозинството на населението од сите возрасти и општествени слоеви го прифатија Стојан како власт, а рамнодушноста како начин на живот кој нема посериозна алтернатива.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Ти ќе го прифатиш, ќе го поздравиш, ќе станеш дел од него.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тие можеа да бидат наведени да го прифатат и најочигледното извртување на стварноста затоа што никогаш не ја сфатиле огромноста на она што се бараше од нив и не беа доволно заинтересирани за јавните настани за да разберат што се случува.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа е тоа што ти го прифати кога застана против Партијата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше оној ден кога појдов кај него со надеж дека Лена овој пат ќе го прифати разговорот за работи за кои не можев да дознаам од друго место.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Оф, леле - Ѕвезда го прифати офтежот, ама небаре темен превез пред очи ѝ падна тага.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Ама, до пред десетина дена борба водеше, сите велеа тешко, крај му е, ама јас, мил мој не сакав да го прифатам тоа, им се лутев.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Мил за цело време кога тој излегува и влегува низ прозорецот, седи под јаболкницата и внимава на него да не се слизне, да не падне, спремен да го прифати, да го задржи.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Морам да признам дека не бев убеден дека Голи во седло ќе биде комерцијален филм и дека луѓето ќе го прифатат неговиот опуштен стил.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Таа го прегрна, покажувајќи ја на тој начин својата подготвеност да го прифати детето. Да го негува.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Исто така, без многу противење го прифати неговиот предлог, да дојде кај него дома. И наскоро потоа - да се пресели. ***
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но, некаде длабоко од потсвеста излезе надежта, сосем мала, одвај дофатлива, дека ете ако тој, нејзиниот Хелвиг, измени нешто во одлуката... ако го победи тој другиот во себе и ако им се врати, дека тогаш потешко ќе биде пак да го прифатат. Нејзините.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тоа што Марша сака да има дете, Хелвиг го сметаше за нормално. Го прифати.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Кога бегот навалуваше да станат, Злате си влезе од кај што излезе и му чкрапна на Колобана со левото око: — Ајде, тогај, ајде да станиме — го прифати Колобан беговиот предлог.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И тогаш Митра го прифати новиот створ, му го претолчи папчето со две камчиња што ги спреми однапред за таа работа, скина од Достините плетенки едно конче и му го врза, го издигна за главче, го погледа и пред очите ѝ излезе нејзината Ѓурѓа кога се оддели од неа, и кога бабата Маса исто така ја однесе на горни крај во пепелта.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Караулот отпоздрави и го прифати коњот, а Суљо отрча преку двор во конакот кај кадијата, оставајќи го караулот да го држи коњот и да ја врти главата зачуден, зборувајќи си за себе: бак! бак! Пак има нешто.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Трајко седна на чело на трпезата, го прифати пагурчето од Велика, ја симна капата, се прекрсти и им се заблагодари на другарите и на господа што му го спасија грабнатото чедо.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Чана со радост го прифати предлогот на Роса.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Гласот му треперел. Го прифатиле, го надгласиле другите.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Татко, додека ѝ одговараше на загрижената Мајка, си направи брза геостратегиска калкулација во свеста: ако, на времето, Европа не го прифати отпорот на Скендербег и не му помогна во дваесет и петгодишната војна, по голе­мата опсада во тврдината Круја, и не го спаси Балканот од Отоманската Империја, тогаш сигурно ќе го прифати и ќе го поддржи некогашниот франкофон водачот Енвер Хоџа, во неговиот отпор кон советската империја, од кој ѝ се закануваше пропаста.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ж: Тогаш му предложив да ја чуеме на неговиот нов грамофон, и тој со задоволство го прифати предлогот.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Хичкок: „Во извесни случаи хепиенд не е потребен: ако публиката ја држите цврсто во рацете, таа ќе расудува според вас и ќе го прифати несреќниот крај, но под услов филмот да има доволно елементи што задоволуваат”. œœ Саботажа (Sabotage), 1936 г.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
И така, тој ја стави плочата и го вклучи грамофонот.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Го прифатив предлогот за филмот Титаник, а бидејќи мојот договор со Селзник важеше дури од април 1939-та, можев да го снимам мојот последен англиски филм Кафеаната Јамајка. Кафеаната Јамајка (Jamaica Inn), 1939 г.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
А бев способен да го прифатам и начинот на работата и стилот. Margina #21 [1995] | okno.mk 21 - Како ви појде од рака да го остварите кадарот во кој Новело чекори таму- ваму над нивните глави?
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Кралската влада не го прифати овој предлог гледајќи во него можност за манипулација.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Очигледен предрасудок, но авторот не само што го прифати туку и како да си го врза во крпче.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Меѓувремено го обзеде едно чувство на радост што просто му го обзеде целото тело, наспано, одморено, желно да го прифати дневниот живот со сè што тој ќе му донесе.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Дури, за да го прифатат, една вечер им стави на знаење на младите картаџии дека тешко некој од нив би го надиграл.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Пред да го прифати разговорот тој сакаше да знае што работи авторот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Едно лесно го отфрли злонамерниот дел од неговата сугестија, но не пропушти да го прифати делот што му ја дополнуваше веќе крокираната претставата за Петра.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Татко со нетрпение го очекуваше. Го прифати пријателски.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Татко стана, го прифати подавалникот, упатувајќи го благиот поглед кон Мајка.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Кога ќе го прифатат, си става во неа камче да му тропа. За да го мислиш будала.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
„Господи, како да ни доаѓа некоја повисока инстанца, така ми се причинува вашето приближување“, ми се обраќа понекогаш службеникот Вртанов откако непогрешно ќе го утврди степенот на мојата расположеност и спремност да го прифатам неговото интимничење.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Треба да си подготвен за да го сфатиш но и да го прифатиш тој конечен суд, а се разбира, по потреба, и да сочувствуваш со него, во колку не се загрозени твоите лични интереси, или, чувај нѐ господи, интегритетот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Сепак, и во неа има вина. Таа го прифати токму таков: човек во „трето лице“.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Се разбира дека го прифати предлогот, иако, по неколкуте сторени чекори се почувствува повреден.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Кога запре да земе здив се уфрлив во неговиот збор; реков дека Катерина и јас, кога го прифативме заедничкиот живот, не си поставувавме никакви условувања.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Не мораше да го прифатиш она што Родна го кажува, па дури и она што го мисли“, му реков, „но можеше барем да потпомогнеш да се посипат нечистотиите со пепел“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ако секој миг на играта го прифатам како супститут на животот ( во кој е сконцентрирано сето сознание за минливоста и неповторливоста), можеби ќе успеам, совладувајќи ги различните стадиуми на играта, да го достигнам умеењето, мојата сопствена игра да е во исто време општа, и тоа сосем спонтано, природно.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Мислам дека најголем дел од зборовите ги користиме за да се заштитиме од другите луѓе, а не за да ја изразиме взаемната љубов; зборовите станаа материја за правниците, а не за поетите; сѐ повеќе ни е потребно во општеството да го воведеме - и мислам дека токму тоа е она што ги проникнува и им дава боја на толку голем број, ако не на денешната младина, тогаш на младите од претходната генерација - тоа барање и изразената желба за љубов, во еден анархичен свет.  К: (...) Наклонувањето на тие луѓе (Хипиците), а се надевам дека денешната младина ќе го прифати тоа, опфаќаше и такви животни работи како што е исхраната.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Кога на архитектот ќе му се даде можност да создаде околина која влијае на многу животи, треба да го прифати предизвикот и да најде проектни решенија кои го обогатуваат човечкото искуство.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
- „Често можете да се фатите самите себе како стоите пред огледало и се прашувате: кои сте вие од другата страна на огледалото?“
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Но оваа рамнодушност и покрај сите пречки, неверства, алчности, нискости, тешкотии, разочарувања и предавства се обидував да ја заменам со настојувањето, желбата, копнежот, со сите сетила, со сета страст, жед и енергија да го прифатам реалниот свет, да го осетам, почувствувам, допрам, доживеам, проживеам животот кој пулсира, кој се пени и прелева, несакајќи да изгубам ниту еден момент од него, зошто моето постоење е доволна причина за мојот живот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
А можеби средината на листот не го прифаќа ова пенкалце?
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Личеше како стихот да се расплакал во сино.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Само не го знаеме бројот, се обидувам да го прифатам разговорот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Морнарицата на големиот Вок со едно око го прифати новогодишниот караван исфрлувајќи го на определени места според големиот план на Дедо Мраз.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Токму поради голема желба да работи научно тато го прифати местото во Институтот...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Никогаш не сте ме запрашале зошто се вика Шесте чешми, тоа сосем нормално сте го прифатиле,а еве, ни дојде Влатко и му се виде необично - Зошто Шесте чешми?“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Таа како да сакаше да го успокои смирено го прифати неговиот поглед: „Интересно раскажуваш.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Ете, вредело да се вложи труд, деноноќно бдеење, трпеливо редење збор по збор - недобројана низа... младите тоа го прифаќаат, го кажуваат како нешто свое, блиско, доживеано...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
На Твојата машка натура навистина $ требаше многу време (неколку години!) сосема да го разбере, а потоа и да го прифати она што Твојата луцидна пријателка постојано го преповторува: Посебните врски што јас ги одржувам со вашите книги ме водат до мисла дека за тоа што ме учат за вас е бескрајно подлабоко и побитно отколку с што би можеле вие да ми раскажете.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ќе си дозволам уникатниот статус на Твојата книжевна (фикционална) хероина да го дефинирам сосема поедноставено и да кажам дека таа е различна затоа што не доаѓа од некој реален, банален, жителски секојдневен свет контекст, туку се појавува директно од оној заумен и сосема бартовски имагинариј, оној сооднос на јазикот, сликата и гестот, кој вели книжевната теорија понекогаш, кога ќе го допре некоја моќна авторска рака, умее да се опредмети и како знаковното ткаење што потоа го именуваме како текст.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Со надеж дека повторно ќе Те читам во ваква сјајна форма, и тоа набргу, Ти посакувам с најдобро.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Во понеделникот, на 14 мај во вестите, по долгите и комплицирани известувања за изборите во Италија и во Земјата на Баските во Шпанија, имаше само една реченица за Македонија: Парламентот на Македонија синоќа го прифати формирањето на национална влада во која влегуваат различните албански партии со цел да се зачува стабилноста на земјата.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Но тоа беше доволно да разберам дека преписката со мене, барем со с покусите дописки, пишувани на рака и испраќани по факс, без да ангажира други, можеше еден ден сосем да престане.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Тоа сигурно не одело во прилог на британските планови за повоеното уредување на Балканот.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
18 Како и во случајот со Бугарија така и Кралството Југославија било ставено на крстосница, дали да се приклони кон нацистичка Германија или да остане надвор и да го прифати британското и американското ветување за помош во случај да ѝ дадат отпор на нацистичка Германија.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Во рамките на овие „алтернативни политики“ се предвидувало: „А) Отфрлање на нашата поддршка на комунистичките движења во југоисточна Европа и да создадеме поумерени елементи.“
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Исто така, тие сметале дека со тоа би се оневозможило Бугарија да ги сноси последиците од нејзиното учество во двете војни на страната на Германија против нејзините соседи и против западните демократски сили.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Тие дури сметале дека пријателски настроените бугарски влади кон Југославија, без никаков проблем би го прифатиле самоопределувањето на југословенска Македонија и дури предвидувале дека Бугарија би можела да се согласи да го отстапи делот на Македонија под Бугарија на федерална Македонија.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Британскиот политички естаблишмент можел да остане наполно задоволен од одговорот на Министерството за надворешни работи на САД во врска со македонското прашање и југословенско-бугарската федерација.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Убедувањата на Донован сигурно не биле многу убедливи и поткрепени со реална можност за помош, имајќи ја предвид политичката и воената состојба во Европа каде што воените сили на Велика Британија трпеле порази на сите фронтови.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Уште еден аргумент што одел во прилог на тоа да не го прифатат формирањето на југословенско-бугарската федерација лежел и во фактот што со тоа Бугарија, како земја која се борела на страната на нацифашизмот, би ги избегнала последиците коишто требало да ги поднесе поради нејзиното учество во двете светски војни на страната на Германија, а против нејзините балкански соседи и против западните демократски сили.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Тие сметале дека во случај ако таа информација да излезе во јавноста би имале големи проблеми во објаснувањето пред Југословенската и Грчката влада за британската акција за "употребата на Македонците".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Се предлагало Владата на Неговото Височество да го прифати и да го поддржи ставот со кој со одобрување би било прифатено федерирањето меѓу сите балкански држави, сојузнички и непријателски, и со вклучување по можност на Турција, а никако не би ја прифатиле исклучивата унија или федерација помеѓу Југославија и Бугарија поради фактот што тоа "би ја нарушило рамнотежата на силите меѓу балканските држави", со што Грција би била изолирана и на тој начин загрозена нејзината позиција.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Експертите биле многу јасни кога констатирале дека ако го прифатат предлогот на Рендел, тие не би можеле да се сигурни дали „поткупените Македонци би апстинирале да не работат против југословенските и грчките власти, кои се нивни природни непријатели, и дали би работеле против Германците".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Во поглед на мерките кои би требало да се преземат, сметале дека е потребно да се имаат предвид „алтернативни политики“, преку кои на Британците им се отворала можност предметот да го прифатат секогаш до онаа граница кога тие не би смееле да покажат дека заканата кон нивните интереси била преголема и од тие причини предвреме да не се придржуваат кон мерките што би можеле да го забрзаат директниот конфликт со Советската влада.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Токму така направи шинтерот Ф во ноќта дотогаш непозната за него; во ноќта кога со чудна помиреност го прифати прогонството во пределот каде кучињата се плашат од луѓето-скитници; во ноќта кога сфати дека дење гулабите се сиви колку и небото, па не се гледаат, исто како да не постојат.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Се разлеа ѕвонлив девојчински глас и веднаш го прифатија другите.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Непознатиот со испупчени усни, небаре очекува бакнеж, го прифати сувото парче леб.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Крстовица - рече таа тивко и продолжи пред себе без да го прифати разговорот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Не знае поради што, ама никако да го прифати како нормално дете кое оваа есен за прв пат треба да појде на училиште, особено не може да прифати почесто да се гледааат со Пеличка, нејзиното срце слути само лошо, чувство што не сака да го сподели со Пелагија.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Го пушта својот глас, го претвора во зборови, како да го прифаќа разговорот со Пела, по една голема издишка Милата на баба, колку умно расудува!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Мајка Перса се опираше, велеше појдете вие двечките, што ѝ сум јас на Роса, ама длабоко во себе сакаше да појде и попушти, ако го прифатам и допрам сè она што е нејзино, подлабоко и подлабоко ќе ја внесам во срцето.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Она што не му успеа нему и на неговата Пена кога одеа на посета во тесното подрумче, како да му успеа на синот на Борис Биџов, сосема попатно спомнувајќи дека за последен ден работи таму, си нашол место, амалско, во тутуновиот комбинат, а тоа беше доволно Пелагија тоа да го прифати како идеја.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Мајко Персо, тој ли ми беше ветен за цел живот па не сум можела да го прифатам Димостена?!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Стасал со копнежот во срцето, стасал каде што треба, сега треба да се смири, да го прифати мирот, и солзите да ги избрише.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Сфатив, дека од самиот почеток, кога не сакав да го прифатам и кога не му верував, бев сосема во право.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Малку ми се чинеше без врска повторно да ги ставам неговите родители на трошок, меѓутоа сфатив дека се работи за нешто важно и затоа го прифатив предлогот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Набргу, на дваесетина метри од брегот, тие го прифатија давеникот и одејќи кон плиткото, го изнесоа на брегот. Беше жив.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)