го (зам.) - прашува (гл.)

Го прашуваа Чанга зошто, но тој не можеше да одговори точно, па продолжуваше да им го свртува вниманието на ангорската коза, позната во Турција, Иран, Пакистан, Русија, Австралија, Америка.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Со подозрение го прашуваше татка дали е можно – коза да дои лавче?!
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Но ме мачи длабока замисленост на човекот, ми буди длабоко сочувство и го прашувам: - Што ти е? Што те мачи? – му велам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Зошто се состанувате под земја,во ова темничиште? – го прашувам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Има време... Султанот си ја знае работата.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Кога ќе дојде царскиот инженер? - го прашуваше коџобашијата командирот на турската полициска станица.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
„Што велиш?“, го прашувам јас, бидејќи не го дослушувам додека тапкам пред животното фатен за оглавникот. „Пополека води ја маската“, повторува тој.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Зошто?“, го прашувам јас. „Не знам“, вели, „што се мачиш со овие работи. Да ти треба гробов, ајде де.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Како е семејството, го прашувам уште в кола. Добри се сите, вели тој.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Дај боже да има копилиња. Ама тоа не е проблем на човекот што го прашуваш.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
А за овој патријархален примитивен дискурс (што проблеснува - чинам, иронично, но!? - и во твоите драми) извинување до фините и суптилни читатели на Маргина.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
„Кошер ли е виното, Моше?“ - го прашуваше мајка ѝ, поставувајќи го садот со слаткото пред него, а тој насмевнато потврдуваше со глава и ги вадеше новите костуми што деновите пред празникот ги шиеше за момчињата.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тука го наоѓа снаа му.  „Ќе вечерате ли?“ - го прашува.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
До оваа идеја дојдов многу, многу години порано - додека со воз патував од Булоњ во Париз.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Дури со Бен бевме и во научниот институт во Пасадена кај доктор Миликен, тогаш моментално најголемиот американски научник, и го прашувавме детали за бомбата.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Кога се освестил, го прашувале за сѐ и за сенешто, а тој занесено и преплашено раскажувал како да бил потонат во некој сон: - Ме фатија некои одзади, ме стиснаа со шамија за устава, очиве и повеќе не знам ништо.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
- Лангач, зошто избега в планина? - го прашува некој од селаните.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Луѓето се собраа и гледаа изненадено. Еден од војниците го прашуваше нешто, но Славчо молчеше.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Го прашувам со нетрпелива реченица. - Имаш тоалетна хартија?
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
- Ти помина ли? - го прашува таа. - Ах, не, уште повеќе ме боли...
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Утрото мајка му го прашуваше: - Што си барал синоќа под креветот? Те најдов таму заспан.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
- Што ти е? Што си таков? - зачудено го прашува Тоше.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Пожар значи, пожар Гласот во телефонот зборуваше многу брзо и возбудено и на Митко му се стори дека таа непозната тетка го прашува дали мајка му е на пазар. - Да, да!
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
- Што да пушти? - го прашува Митко.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
АНА: „Зборуваат — реков — сега со мајка ми. Го прашува како поминал, што поминал!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
- И без твоето сведочење се знаеше дека воденицана на Пребег е моја.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Море за какви скришни места ми зборуваш?“, веќе заискруваше сладострасникот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„И како тогаш подароциве ќе нѐ развеселуваат и ќе нѐ прават посреќни ако се вадени од торбите на гревот“ го прашував сладострасниот корисник на мојата љубов?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Која воденица? - го прашувам. - Онаа, за која побара да посведочам дека е твоја.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- А ако не е тој? го прашуваше неуверливо и расеано општинскиот писар; голема паларија на тркалестата глава величествено го разубавуваше.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Е, шо велите, шо ќе прајме со името? Ќе го дајте? - А вие? – го прашувам. - Не, ние нема да го дајме. Име не се дава. И вие да не го дајте.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Едно утро, едно од оние утра во кои го молев Рајнер да ме пушти во својот дом за да можам да молам или да обвинувам, тој ми рече дека завршила љубовта помеѓу него и младата жена заради која ме беше напуштил.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тој раскажуваше, ние црвенеевме, а Берта Ауербах сигурно веќе имаше решено уште таа вечер да му каже на овој млад човек дека ја откажува нарачката за семејните портрети.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога го прашуваа: што во тебе е преостанато еврејско, кога го имаш напуштено сето она што на твоите сродници и тебе ти било заедничко – и религијата, и националното чувство, и традицијата и обичаите, тој одговараше: „Она најсуштинското.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Го прашував, тој молчеше, а кога прашувањата ќе се претвореа во плач или обвинувања, ме бркаше од својот дом.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа дамнешна рана ме тераше да го прашувам Рајнер каде исчезна оној Рајнер кој некогаш се плашеше дека ќе ме изгуби, како што ги изгубил оние кои го посвоиле, оној Рајнер кој се плашеше дека ќе го отфрлам онака како што го отфрлиле оние кои го зачнале.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Понекогаш тие игри изгледаа како лежерно потсмевање: кога некој кој веруваше дека е Казанова, го прашуваше за неговите љубовни авантури, или некој кој тврдеше дека е Наполеон, го прашуваше за неговите воени походи.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тој таа вечер раскажуваше бесрамни нешта, кои се премолчуваа во секој дом и во секое друштво кое не припаѓаше на самото дно на општеството; дури и кога пријателите на Берта се обидуваа барем малку да го насочат разговорот на друга страна, па го прашуваа за тоа каде ги направил првите слики по нарачка, тој зборуваше како на петнаесет години во некоја јавна куќа насликал неколку актови на ѕидовите, а потоа раскажуваше што сѐ правел таму освен што сликал; го распрашуваа кого портретирал изминатите години, а тој ги набројуваше портретите на сопругите на месарите, банкарите, докторите и професорите, и помалку зборуваше за портретите, а повеќе за тоа што сѐ правел со портретираните.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Никогаш не кажуваше што е тоа, но се подразбираше: крвта, она што не може да се смени.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Понекогаш тие игри беа измачувања, кога доктор Гете ги негираше исказите на оние пациенти кои опсесивно зборуваа за блиските кои ги загубиле, или кога на Ханс, кој секогаш кога ќе го слушнеше зборот „зошто“, удираше со главата од ѕидот, упорно му го поставуваше прашањето: „Зошто удираш со главата од ѕидот?“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
- Се ли треба да има смисла? - го прашува Господ човекот. - Да, му одговорил човекот.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
„Ќе ти покажам...“ и татко му секогаш му велеше кога го прашуваше како да ја состави козината или како да ја намачка со восок, па ставајќи ги своите корави преку неговите помали, детски раце, му ги водеше преку движењата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Стрелале и го прашувале дали сѐ уште сака да има деца, а тој, антав воин, со тешки зборови им одговорил дека ништо веќе не сака, дека е од нивна пушка крвав над коленици, жив за борба но без машкост за татковски соништа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Така почнала невидена војна помеѓу куп стрелци и еден гневен осаменик.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се бараа здрави, пргави луѓе, никој не го прашуваше зашто и тој не е таков, бргу дојде време кога можеа само да му довикнуваат боцкави шеги и пцости, тој им пречеше ним.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
„Кај беше до сега, Грдане?” го прашуваа луѓето. „По светот...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Што направи, бре Бандо, што ти би да пукаш?“ го прашуваа луѓето, но тој молчеше потпрен со грбот на куќата; гледаше вземи и молеше.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Каде така, Лоте, кај брзаш?” го прашуваа луѓето. Тој како да имаше олово на усните, тешко ги помрднуваше: „Се враќам во гробот свој од кој не се бега...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Што правиш, Силко? Зошто плачеш?” го прашуваа луѓето.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога врвеа низ селото, луѓето гледаа зачудено во Скрез и го прашуваа: „Што е, докторе, што ти станало?“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Кој во која боја припаѓаме, сликаре?“ го прашуваа. „Најдете се сами“, им велеше тој.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Доаѓа дете, а овој го прашува: „Кажи ѝ на госпоѓава кој те направи човек и што кола ти купив?“ „Ти господине“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Никогаш не го прашував ни како се вика, ни што работи зашто еднаш или двапати го видов како стои во темен костум и бела кошула и си го чека директорот до автомобилот, а тој голем, црн и изгланцан, ја „мерцедес“, ја „БМВ“, не знам, па веднаш знаев дека е шоферче на некој голем буџа.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
„А, за пушењето?“, како мало дете го прашувам, божем не знам.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И уште го прашувам кај служи и да не го видел Јона мој некаде.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И го прашуваме Огнена Ѓорго, дали има нешто за перење, за позакрпување. Знаеме дека е без домаќинка човекот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Го прашувам Доксима Тренчески, а Дуко Вендија ми одговара: - Тој пие со власта, вели, оти власта пие без пари.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И кој како ќе помине, го прашуваме за луѓето наши.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ами, како те пуштија, го прашувам, како те пуштија стражарите, старешините, му велам, таму уште се тепаат...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Како ти е сега, синко, го прашувам. - Кај одиме сега, кај ќе одиме сега, вели и топла вода му застанува околу главата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Како се викаш, бре, го прашувам. - Мирче, ми вели. - Абре, ти да не си брат ми, го прашувам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Зошто, бре, Мирче, му велам, што ми зборуваш така ко занесен, го прашувам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Го прашувам Јона дали ќе ме пушти. - Оди, што ме прашуваш, ми вели Јон, толку години поминав без тебе, па зар два дена да не можам, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Абре ти си, Јоне, го прашувам, абре што си легнал овдека?... Дувот ми го зеде, му велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Дали има кај вас ветар во магла, го прашувам јас Витомира, го зазборувам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Како, бре, Уља е убава жена, му велам, да не си од нешто уплашен, го прашувам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Врне, Дуко, денеска, го прашувам? - Не врне, вели Дуко.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не можеме да се отчипчиме. Тој ме прашува за дома, јас за Америка и, од кај се најде овдека, го прашувам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ами, оти, бре Секуле, го прашувам, оти така ми велиш?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Како се вика брат ти, го прашувам. - Јон, вели, Јон Мегленоски.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Со кого се смееше, Здравко, сине, го прашувам и му ја бришам потта под гушата. - Со Цветана, вели, со Целета. 114
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кај одиш сега ти, го прашувам. - Надолу, ми вели човекот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Од кај идиш, море Неделко, го прашувам, од кај идиш и кај одиш?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Зошто ти биле вакви желевца, го прашувам Јона, што ти требало штогоде да купуваш?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога ќе се сретнам со него, едноставно го прашувам: - Како си, Цане?
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Го прашувам дали знае што капе од таванот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
На пример, ако за противник го има најголемиот тапчо, кој со затворена дланка го прашува дали се пар или непар, нашето момче одговара ’непар’, и губи; но при вториот обид добива, бидејќи тогаш си вели ’тапчото држеше парен број првиот пат, а неговата лукавост досега дотаму што вториот пат ќе држи непар; затоа сега ќе кажам непар’. Кажува ’непар’ и добива.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Гледам како играта ми се открива... 22.34 Уште еден Jamesons и пинта Holsten.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Го прашувам шанкерот зошто има голема брадавица на левата веѓа.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Навистина, ние правевме пикник под вистинска елка, играјќи чудна игра која дедо ми ја нарекуваше „одбројување“ и во која секогаш морав да го прашувам за часот, а тој да го одредува правецот и чекорите кои требаше да се направат.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Го гушкаше и татка си и го прашуваше: „Нели сум твој, тате?“ „Мој си, синко“. Му велеше тој.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Таа шумно грицка и пак гледајќи го, го прашува: „Од болница ли идете? Не? Можеби од затвор?“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
И имаше ист глас кога го прашуваше: „Учен си, попе.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
После го прашуваа потсмевајќи му се со селска итрина во црвените очи: „Зошто не пиеш со нас, попе?“ Шишето се лизгаше од рака до рака, се празнеше, ги извлекуваше пред нивните очи шумските ѓаволи од притаените грмушки.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Камилски го прашуваше Татко зошто со толкав број османскотурски зборови балканските народи не би можеле меѓусебно да се разберат.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Климент Камилски никогаш не го прашуваше Татко кој е на сликата, но сега помисли дека тоа може да биде само Али Фети Окјар и никој друг.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
„Домот на лордовите, ако баш сакате. Тоа што јас го прашувам е, дали тие луѓе биле во состојба да ве третираат како подолен од себе, просто затоа што биле богати, а вие сте биле сиромав?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Повеќето од времето тие му се извикуваа, го навредуваа и му се закануваа при секое негово премислување дека повторно ќе им биде предаден на стражарите; но понекогаш, ненадејно, ќе ја сменеа песната, го нарекуваа другар, го преколнуваа во името на Ангсоц и на Големиот Брат и го прашуваа тажно дали дури и сега во него не преостанало доволно лојалност спрема Партијата за да посака да го исправи злото што го направил.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И пред да проговори тој, проговорив јас. Што бараш дури ваму?, го прашувам.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
А тој ми вели: Ми требаш, вели, да донесеме нешто со тракторот. Што да донесеме, го прашувам? Ништо, вели тој.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Каде е? - го прашуваа возбудено Цветко и Цветкоица клечејќи и бацувајќи му ја раката.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Повремено низ вратата го прашувавме дали му е потребно нешто, но ретко добивавме одговор.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Тие често се запираа, во групи од по два-тројца, пред некој убав коњ, вол, бик и го прашуваа пазачот чиј е, и колку пари му бара чорбаџијата.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Застануваш пред огледало и молчиш. Некој од огледалото ти подава рака ти збунето го прашуваш кој си ...
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Го прашуваа Танаила: - Како дојде до пожарот? Како се запали?
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
„Ама сепак ти знаеш што е роман?“ го прашува авторот терајќи ја водата на својата воденица.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Во продолжение, тој, заради спазување на формалност, го бележи овде обраќањето на претседателот на Дисциплинската комисија кон Брзакот: „Дисциплинската комисија го прашува работникот Иле Маленко – Брзакот дали го разбра прочитаното барање?...“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„А што е тоа што го пишуваш сега. Љубопитна сум“, пак по телефон го прашува Летка.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Едно време, како што си разговарале така, судијата се смее и пријателски го прашува овој тужениот: „Што велиш? “ му вели, „дали да е стигнат оној будалата до тоа место?“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Те пробила ли отровна стрела на црнечко канибалско племе? го прашуваше. Кажи, те пробило ли? Илјада стрели, ѝ рече.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Те пробило ли некогаш бедуинско копје? го прашуваше. Кажи, те пробило ли? Ме пробило, ѝ рече.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Трајче разбра дека го прашува за името и одговори: - Јас се викам Трајче, а ти? - Федерико амико! - рече стражарот со брадичката и го пушти да оди непретресен.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
„Па зарем не би било интересно” го прашуваше тој патецот на нејзината коса, “кога патувањето низ времето би било можно?
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
- Сите што настојуваа да заминат на таа страна за која ти си навивал ги погребаа - го поучуваше Чауле поткусеното човече. – Или народски речено отидоа јабана.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тој ги остава четките од двете страни на сандакот, ја вади од фиочето кутијата со разредена течност и дури тогаш ме погледнува.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- А кога те погребаа? - го прашуваше Чауле додека Мајката ситно се смееше.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Зошто да ме погребат? - човечето најнапред го прашуваше Чауле а потоа дотрча и кај Мајката. - Имаш видено некого жив да погребаат?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Ќе мора да попричекаат. - А што празнуваш денес? - го прашувам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Што мислиш? – го прашуваа луѓето.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Танас го прашува што му е, но тој молчи. Како камче да станал.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- Зошто ти е? – го прашуваа и Турци, и нашенци.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- Сега, Зоки, ќе бидеш ли мирен? – го прашува чичкото. - Па јас сум мирен!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Сега е ред и на Зоки. - Можеш ли сам? – го прашува тато. - Можам, - вели Зоки.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
- А ова е лисица, Зоки, - вели мама и го прашува: - Ќе го запомниш ли, сине?
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
„Прашуваш кој ме чести? Сите по малку, Васј“, вели тој. „Како тоа сите?“, го прашувам јас.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„А настапија денови кога има за што да се разговара, нели?“ го прашува тој по сè изгледа татко ти и уште се двоуми каде да седне, на миндерлакот или на столот од онаа страна на масата.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Што велиш ти?“, го прашува дедо ти својот пријател Турчинот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„И така, со убаво си разговаравте?“ го прашува судијата.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Како да сме во мевот на некое огромно животно, не ти се чини?“, го прашувал и ударал со чеканот по утробата на чудовиштето обложена со камен.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Знам дека сум досаден“ вели и сепак тргнува кон столот покрај масата, „знам дека сум досаден, но кога е во прашање мајчица Русија, спремен сум да сторам и поголеми глупости“, се смее тој и тешко дише, онака со отворена уста, и одеднаш се спушта на столот покрај масата.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„А железово нема да го фарбаме?“ а другиот рече, „Е, сега, сите ако ги фарбаме до никаде нема да стигнеме“.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Потоа го слушнав другиот чичко како го прашува тој што разговараше со мене:
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
А кога ќе дојде, го прашуваме, до кога треба да чекаме?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Како тоа, вели Барџотис и го вика командирот на логорот, го прашува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Како, го прашувам. — Спасете ме, вели, зашто многу сум ве сакал.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Како остана жив, го прашувам?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Зар без тебе, го прашувам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На колку рати ќе си одам, го прашувам, но тој веќе ја затвора вратата од камионот и ми заминува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас го прашувам нешто, а тој ми вели: не е тоа за деца.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Што правиш овдека, го прашувам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Зошто ти не дозавршиш медицина, го прашувам, ало, нешто кркори, ало!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А зошто убиваше, го прашувам јас.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го прашувам библиотекарот, а тој се зацрвува, незгодно му е нешто.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Зар не ме познаваш, го прашувам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— ,Не тепај го по уста оној што го прашуваш", велеше дедо.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го прашуваат еден калуѓер, а тој им вели: Вака и вака.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дедо го прашува како остана жив, а татко вели: требало да останам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Кај ме водиш, го прашувам. Ќе видиш, ми вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не ти е жал да умреш така? Како, го прашувам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Утринава го прашувам монахот: - каде е сестра Ефимија? - зад молитвата е, вели, коленичи пред Света Дева и ја моли да го надои јаренцето што се врати болно од пасење...
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
И пак и одново му се присторува дека некој таинствен глас на разумот, совеста и осудата допира до него некаде од срцевината на дебелите и многувековни дабови што растат на оброчиштето одспротива и го прашува: ЗОШТО!
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тој ден игравме шах; отидовме во самопослуга да ми купи сладолед; ни пресече студена лубеница по ручекот; ни скина грозје од лозницата над терасата; ми вети дека ќе ми ја залепи гумата од велосипедот; го капевме кучето Синга во пластично легенче, а тетка Јорданка (жената со која живее, а за која јас често го прашувам дали може да се рече дека му е девојка) го триеше со шампон; ми предложи да одам заедно со нив десет дена во Охрид пред да ми почне наставата во училиштето; се радуваше кога му раскажав дека во Тиват ме избрале за втор придружник на Мистер на летувалиштето; ми честиташе што сум бил победник во натпреварот по пливање...
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Еден ден го прашував татко ми за мајка ми и тој ми раскажа дека ние сме дошле од Чемерика во Крњево, јас тука сум се родила, мајка ми била вистинска Крњевка.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Биваше ли тоа? Го прашуваа ли дали има нешто и за под носот?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Има ли и кај вас, во Сигет, такви?“ го прашуваа, подбуцнувајќи го.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
И пак почна да го прашува Сашо. Тој ѝ раскажа како беше.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)