го (зам.) - почувствува (гл.)

Гилхрист и програмерот Jonathan Bradley создадоа база на податоци и синтетички нерви; со тоа внатрешното искуство на сон на спијачот се пренесува во просторот на публиката кој е исполнет со засилени звуци и пројоцирани слики, на начин публиката да може јасно да го почувствува успиениот ум-мозок.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Левата страна на фотелјата ѝ одговарала на левата страна на мозокот и обратно.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
И Симон е тип на интелектуалец кој оптира со политиката иако декларативно стреми кон универзалното Добро, но и човек за кого не е сосема извесно дали е способен да го почувствува и страдањето на поединецот, дали неговата хуманост и емпатија се наоѓаат само во зборовите, во интелектуалниот порив, но не и во срцето, и дали затоа во оној момент кога тие преминуваат во дела, доживуваат крах.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Според старото правило дека клинот со клин се избива, кога ќе го почувствува неподносливото стегање во внатрешноста на черепот, Константин З. ја врзува главата со свилена ешарпа што потоа силно ја затегнува, и онака врзан околу, во последно време проќелавената глава, врвејќи покрај огледалото со конзола во кое го следи својот комичен одраз со ешарпата чии краеви му паѓаат на рамениците, мрцлаво влечејќи ги пантофлите по паркетот од неговата служебна квартира, оди до високите прозорци, ги навлекува тешките драперии и кога во просторот ќе зацари смирувачката темница, легнува во празниот брачен кревет од својата спална соба и конечно почнува да се опушта.  З. не е самец, иако тука, во Скопје, живее самечки живот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Во своите нови молитви, духовникот се заблагодаруваше за неповторениот божји дар, од името на сите спасени, завршувајќи ги молитвата со зборовите: „Твојот слуга Хрисостом од длабочината на душата Ти благодари што Го почести да го почувствува слаткиот вкус на победата на Доблеста над секоја овоземна припадност”.  Во свеченостите на островот, владиката и градоначалникот учествуваа години потоа.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Јаков го почувствува осилото и замолча, зашто, дури и пијан, добро знаеше дека на постар, особено на татко, не му се возвраќа.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
За него најважно беше дали тој сплет во корените создава стебло на човек со достоинство.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Влезе во дуќанот и скршена од болка, додека ги прередуваше незавршените костуми, го најде свадбениот костум што Јехуда си го беше сошил за сопствената свадба, го доближи до лицето залудно обидувајќи се да го почувствува мирисот на нејзиниот син од необлечениот костум и се струполи на земја.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Соседите од нивната улица ги затворија во логорот на Бањица, а Јехуда, во потрага по својата Алегра успеа некако да издејствува да го затворат тука, со нас, на Сајмиште.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Второто се покажа како вистинска, иако краткотрајна окупација.  Тоа го почувствува и самиот Лука Карер во чиј идентитет покрај грчките беа вплетени и италијански корени.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Исправен, горд и посветен на службата, облечен во сјајните високосвештенички облеки, со крстот и двете панагли на градите и црната пана-камилавка, го потсетуваше на оние денови кога ист таков, застануваше пред германските команданти им делеше лекции од највисока, сега му се чинеше дури небесна етика.  За митрополитот Хрисостом пак, градоначалникот Лука Карер беше олицетворение на моралот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Но, на „Пигал“, човек, барем оној полн со љубопитност, не дошол да го испитува своето гурманство, туку тој е тука за да го почувствува она што не може да го види во друг дел од Париз.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Она што го гледаме е секогаш „речиси“ доживување, но никогаш не можеме навистина да го почувствуваме, да го опипаме.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
„Јас” сум внатре во мојата кожа, но како надворешно можам да го почувствувам она што е внатре во мене, и она што е вон мене.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
А тој таа можност ја нема. уште како малечок се сврза со црниот живот на мајка си и заедно со неа подеднакво го почувствувал и го споделувал навредливиот бич на сѐ она нечовечко и зајадливо спрема нив.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Тоа го почувствуваа сите и не се сомневаа дека Толе што зборува и прави.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Во тој Толев гест беше одговорот на последните Трајкови зборови и тој го почувствува со целата душа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тоа може да го почувствува само суштество од седумнаесет години кое тукушто се разбудува од детскиот сон.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Баш кога ќе го почувствувате мирисот на лаванда под мишките на стјуардесата и пред да сркнете од црниот поцрн не може да биде руски чај, среде Сијаните тресулајќи се капат во студените езера, луѓе влегуваат тресулајќи излегуваат, тие и во сонот се тресат, и на секоја арка пуштена низ Енисеј се тресат, за истресени да стасаат до Артикот и отаде Артикот, истресени луѓе, истресени мандала, истресени џепови, истресени сни, колку истресени, трипати повеќе со студена магла покриени, оти личотата на Сијаните не била за распродажба на туѓинци.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Овие сликари кои живееа заедно и сочинуваа своевидно социјалистичко гето, збунето го насетија познатиот отпечаток, оној кој бидува втиснат еднаш засекогаш, отпечатокот на човекот кој го почувствувал, макар и за кратко, притисокот на тоталитарниот режим.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Бојс одеше многу далеку: тој зборуваше со животни и камења.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Размислувајќи за J like America and America likes me or ö-ö, можеме да го почувствуваме овој прото- јазик, првиот јазик на суштествата, јазикот на телото, сентиментот, крикот, јазикот на животните, налик на плач на срна.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
За московскиот underground, плодно земјиште кое веднаш реагираше на сѐ што се однесуваше на современата уметност од западна Европа, Бојс претставуваше вистинско откритие.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Воопштено зборувајќи, ако не може да го okno.mk | Margina #11-12 [1994] 13 види, да го слушне, да го почувствува, да го помириса, тој не може да го напише.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во тоа време, московските интелектуалци страсно се интересираа за зен- будизмот, го читаа и препрочитуваа Карлос Кастанеда.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ова е уште една причина за да се истакне Бојсовата важност како скулптор.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Таа требаше без ропот да ја прими разделбата во најубавите денови на својата младост, токму кога го почувствува животот, кој цутеше во прегратките на љубениот човек.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
За да продолжи некако, Грдан отпи од својата чашка, но не го почувствува ножот на алкохолот колку отровот на семката. Како, ако не пак така?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Но сега, кога го почувствува на себе, поправо кога овој го удри право по глава, не по челото туку по темето, како чекан наменет за клинец а паднат на палец, виде дека тоа не е само удар што ископува дупка туку удар што ги изместуава сите центри во мозокот, при што не толку што се изместуваат колку што се поништуваат сите дотогашни вредности.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Мајка одново го почувствува стариот Татков порив да замине некаде.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Токму во тие години, ја почувствував величината на Татковата борба со сиџилите, во која доживуваше некаква победа која само тој ја разбираше, но, подоцна, го почувствував и поразот што му беше наложен од оние на кои токму откриените сиџили требаше да им ја осветлат историјата, да им го повратат загубеното минато.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Одеднаш ја чув застрашувачката тишина на ноќта и како да го почувствував студенилото на дното на гробот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Просто го почувствував неговиот поглед со чувство како некој помија да ми истура на вратот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Додека стои така навалена со рамото на ѕидот и потпрена на патерицата, телото ѝ се празни од оној удар што пред малку го почувствува во градите.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ако бев едно од оние суштества со кратко паметење веројатно веќе ќе сметав дека детето е од мојата крв.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не знам зошто но наеднаш Иван го почувствував многу близок.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Помислив дури дека ќе бев среќен да знаев оти некој млад и онолку срчен колку Иван, се има упатено да ме бара.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Овој извик на мојот другар ме отрезни, но истовремено го почувствував и како нов убод во моето веќе рането срце.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Логотетот сѐ така еднакво се смееше, и веќе стануваше непријатно; тоа го почуствува и Филозофот и продолжи: „Оче Стефане; ако секој ден чиниш чтение, од утро до мрак, и така правиш шеесет години, колку чекори книги од твојата библиотека можеш да прочиташ? Не повеќе од еден до два чекора.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ги затворив; тог ми ја крена кошулата; следниот миг почувствуав како нешто ми капе во папокот, и следниог миг го почувствував неговиот јазик во него, во папокот; срипав и ги отворив очите; „Јан Лудвик, што го правиш тоа?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Клекна до горниот дел на креветот и беше толку блиску до него што тој можеше да го почувствува нејзиниот здив, а во нејзиниот здив беше и здивот на другиот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Раката сигурно го почувствува капењето на нејзините тешки солзи, милувањето на мекиот и мазен образ што ги галеше влакната на неговиот зглоб.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
По некое време тој ја изгасна светлината и се врати да спие, но пак се разбуди, овој пат не од нејзиниот глас, ниту од каков било звук, како на пример од отворање на врата, или од отворање на прозорец, туку нејзиното присуство го повлече од сон, кое тој го почувствува додека спиеше, онака како кога некој што има лесен сон, може да почувствува ако некој, тивко, на прсти, гази во неговата соба.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
А тоа беше ова: штом ја отвори кутијата со храна, го почувствува парфемот на Рози и веднаш го обзеде чудна, апсурдна и фантастична мисла.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ако едноставно го свртеше лицето кон нејзината страна на креветот, или ако се обидеше под покривката со раката или со ногата да го почувствува нејзиното присуство, ќе дознаеше дали таа беше на креветот, но тој не го стори тоа зашто ако таа беше таму и ако беше будна, ќе може да исконструира дека тоа е знак на прошка или за негова потреба од неа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Кога глушецот почна поцврсто да лази, мачорот сигурно почувствува дека на глушецот му беше доволна таа лажна слобода, и дека беше доволно повторно да живнат за да може посилно да го почувствува следното зграпчување на неговите канџи, и затоа одеднаш ја замени здодевноста со грчење на мускулите и се нафрли врз животинчето и, со возбуда на целосно ново запленување, го зграпчи.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Иако алкохолот речиси не ги ни допре ѕидовите на устата, тој сепак го почувствува вкусот зашто сè уште траеше.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Дури и пред да ги види количеството и разнообразието на храната што беше складирана во визбата, Рози го почувствува мирисот на некои видови.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој го почувствува на своето тело треперењето на нејзиното тело и една од нејзините трепки лесно му го допре лицето.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Таа имаше слушнато дека мајките-птици ги напуштаат своите гнезда ако на своите младенчиња го почувствуваат мирисот на човекот, па затоа се плашеше да го допре лубеничето за да не биде, на сличен начин, напуштено од мајката-ползавец.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
На својот образ ја почувствува топлината на нејзиниот здив, а со носот го почувствува нејзиниот мирис.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Таа замолча за миг за да дозволи ова да мине низ нејзиното постоење, и потоа го почувствува на себе притисокот од неговите цврсти прсти, само за миг, како да настапи принуден грч.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Во истиот момент на своето рамо го почувствува стисокот на Кети и погледна во жената.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Јас многупати сум го почувствувал тоа: радоста ме напушта и се наоколу црно ми изгледа – се согласи Еразмо.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
- Каква е нашата внатрешност. Дали е слична со внатрешноста на земјата? - љубопитно праша Еразмо, поттикнат да размислува од стравот кој го почувствува, при контактот со отворот на земјата.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Пак го почувствував она истото, како кога разговаравме со татко ми - во сите овие мои борби - ако веќе мора да биде некоја, тогаш најдобро таа, Вера.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
ТЛ: Што ќе кажеш за Ривиера? ВГ: Ривиера е некој вид терминал проблематична личност (bag-person).
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Израснал во радиоактивна дупка, во која канибализмот е единствен начин да се преживее.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
ВГ: Па, може да го почувствува малку, можеби...
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
А сега го почувствував немоќен како дете.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Кога девојчињата почнаа да скокаат по бината, и самиот во себе го почувствував истиот оној трепет со кој, во суровите времиња, слушав џез.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Додека полека тонев во бессознание, пред моите затворени очи се појавуваше едно дамнешно сеќавање: во времето кога многу нешта за мене сѐ уште немаа име, брат ми ми подаде остар предмет, и рече: “Нож.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Почувствував како брат ми станува од креветот, а потоа врз устата и носот го почувствував горчливото крпче.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Хајнерле го почувствува тоа премолчување, и од него побегна со погледот кон мушичките кои летаа среде собата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Навистина ли постојат мушички кои живеат само еден ден?“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Топлата есен 2000 година од Христовото раѓање, во Византион илити Константинопол, илити Цариград, илити Стамбол, илити Истанбул на западната страна на црквата „Св. Софија“ (Аја Софија) откај што можеше најубаво да се види, да се доживее храмот, седнат на дрвена скамејка и по четврти пат го почувствував студеното ветре околу моето срце и знаев дека, од некаде, одблизу ме демнат темните очи на Рибоокиот, и оти неговото тело е во близина.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Повторно ја погледна и таа го почувствува ритамот на тапанот како полека ѝ се качува од под стапалата и ѝ запира некаде во стомакот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Таа не успеа да каже ништо, не успеа ни да се помрдне пред неговата рака, иако тоа беше првиот импулс што го почувствува во тој момент.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И пред да знае што прави, веќе беше овде, со огромна потреба да стори нешто за да му дојде крај на насилството.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
А тој отсекогаш се згрозуваше од насилство и подеднакво му беа одбивни и шлаканиците, и клоците, и пушките.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Дури и оваа негова мекост беше природна и таа го почувствува уште поблизок.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Речиси физички го почувствува чадот што се дигаше од куќите, остана без воздух и се закашла исто како тогаш кога шлаканицата пукна по образот на девојчето.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тоа го почувствува на своја кожа последниве десет години.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Студениот ветар што го почувствува утрово се смирил, а рацете, веќе по малку подзагреани, му беа помалку вкочанети од пред некој саат.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Со години веќе се немаше сетено на тој настан, на шлаканицата по образот на девојчето, на запалениот братучед, на стравот што го почувствува тогаш кога сфати дека човекот со лузната него го сметаше за свој, сличен на себе.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Чекорел во редот на дружината пред својата запрега, потоа легнал на двоколката, се спружил отпуштен и ја завлекол едната рака во сламата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со чело го почувствувал брзите удари на туѓото срце што пуштало од себе невидливи жилички за да го стисне во нежна мрежа на чинки под чија лелеавост ќе заспие со машка недореченост на младата става изградена и склопена од безброј секакви сетила и непокорна на законите што важат за сите живи страственици, од најмалата и најбезначајната мравулка до човекот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Градите ѝ бабреле, веќе биле допрени до неговото лице со многу врелина и морници на себе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го почувствувал едниот врв на младата цицка под дланка и се исплашил. Може ли, дали смее?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го почувствувал студенилото на долгата пушка, воздивнал влакнест како овен.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од нејзините гради се кренало збивтаво липање, но чудно и неконтролирано. Таа не можела да се чуе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ако мирисот на запршките е само плод на моите соништа, тогаш јас треба да сум среќен човек затоа што имам таква можност да го почувствувам мирисот на соништата.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
За евентуалниот недостаток на „вкоренетост овде“ (што можеби ќе го почувствувате), рутински ви се правдаме: нашиот дом под ѕвездите се маргините, т.е. ригите на костимот за капење (што фураат накај хаос, накај непредвидлива сложеност!) на давеникот во примордијалната супа, во млечната каша надробена со ѕвездички од тесто итн - апстрактноста е нашиот дом, така ли, за разлика од концептите за дом на господинот Контра Банда(ш), на пример.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Таму, во големиот 172 okno.mk бел котел за алишта, се вареше кашата, чиј што мирис великиот комбинатор го почувствува уште во вестибилот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Во потрага по опасност од пожари, инспекторот се најде во кујната.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Тоа нешто сѐ уште не ми е познато. Но веќе можам да го почувствувам.“ okno.mk 91
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
И веднаш, откако го почувствува тоа, тој пак ги побара и - за чудо - ги пронајде, но сега веќе на еден сосема поинаков начин.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Северникот го почувствува и Арсо чиишто носници започнаа да се шират.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тоа го почувствува уште при првиот допир со него.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Џемал-ага го почувствува тоа и во неговиот мозок навлегоа студени морници.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Како да го почувствува тешкиот поглед на Глигор, тој додаде: - Повелете на чај!
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Кога запре дождот, Цанул излезе, и по некаков кучешки осет, се упати право кон лозјето; се допре до колибата, го залепи окото на прозорчето, ја виде кожата кај што прета, го почувствува нивниот здив, го наслуша нивниот глас, нивното 'ржење и збивтање, му удри крвта во главата, му зашумеа ушите, го грабна копачот и почна да тропа на вратата: ”Излегувајте, мајчето ваше!“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И тогаш, првпат го почувствував немирот. Отиде сонот.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И така, редум пред мене, секоја нова приказна беше како сјајна и чудесно шарена, нова крцкава бонбона, која те предизвикува да ја пробаш за да ѝ го почувствуваш единствениот вкус, кој е секогаш толку различен, но и така сличен по некој состав и по мајсторлак познат само на создателот.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Не сте можеле да го почувствувате прикриениот шарм на живеење во спаваона со уште 20 и кусур мажи.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Тоа сите го почувствуваа и одеднаш се обидоа да го прекинат овој разговор.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Уште на игранката, кога на својот врат го почувствува нејзиниот здив, изостана оној топлотен бран, кој обично надоаѓа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Внимавај, ќерко! Не брзај, еднаш веќе го почувствува пламенот на една таква брзоплетост.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Го почувствував како брат уште во првиот момент кога се сретнаа моите шарени очи со неговите сини. ***
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„Дамакловиот меч“ кој висеше во собата Рада го почувствува на својот врат.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Го почувствува како натрапник во постелата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Виктор не го почувствува татнежот на срцето на онаа кон која очигледно не беше рамнодушен, но не го почувствува ни треперењето кое обично доаѓаше како бран при допирот на женско тело.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ненајавеното доаѓање на Ѓорѓе уште повеќе го зголеми сомнежот кај Никодин. И Рада, но и Светлана го почувствува тоа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Го почувствува триумфот од кој ја делеше само чекор.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Со усните го допре нејзиното чело за да го почувствува нејзиниот мирис.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Нејзиното искуство ѝ кажуваше дека родителската врска исконски останува нераскинлива. ѝ беше сосема јасно дека еден ден нејзината внука, без разлика на далечината и времето, ќе посака повторно да го почувствува тој мирис и да се огледа во неговите очи.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Добро е, и тој да го почувствува вкусот на пелинот по поразот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тоа го почувствува и Ивона и брзо реагираше штом од устата на Рада слушна речиси безгласно.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Рада го почувствува мигот за акција. Не се двоумеше ни секунда, само храбро продолжи.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И повторно го почувствува горчливиот пелин на неговата уста.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во тој поглед имаше топлина, мекост и голема желба едниот да подарува, а вториот да го почувствува импулсот на животот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Зборуваше со вистински занес, но тој занес беше сожалувањето што го почувствува за стариот мајстор, толку уважен, толку оцрнет, толку прочуен и затоа толку празен.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Воопшто не го почувствува патот и наеднаш се најде во канцеларијата; во портирницата тој го соблече шинелот, погледна наоколу и му го довери на портирот за посебен надзор.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Обајцата знаеја дека нема да се видат повеќе. Парацелзус остана сам.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Баш би сакала да го почувствувам духот на џунглата.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Каде се родил, кога, од каква мајка, од каков татко, - се разбира, од семејството на бедни родители, селани, работници, уште во младоста го почувствувал тешкиот живот, неправдата, црната експлоатација...
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Кога ги слече и панталоните и здолништето од на себе, коњот го почувствува нејзиното голо тело на себе, ги почувствува нејзините голи и врели ципи стегнати на неговиот мев и се возбуди така силно што зафати да јури со сета сила и да 'ржи со крената глава.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Од рубата што беше останата во ковчегот како да го почувствува здивот на жена си, миризбата на нејзиното тело.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Тој, чувствувајќи дека таа сѐ повеќе се отуѓува од него, та кога ќе седнеа на масата да јадат и кога ќе го почувствуваше присуството на Богдана на масата, ја брецнуваше чинијата со јадење и стануваше да не го чувствува во близина.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ноќта го повикува денот еднаш, барем еднаш да дојде да и ја осветли душата, да го почувствува неговото сонце да и го стопли срцето да ги разбрка ѕвездите и месечината... да ја успокои, да и даде мир..
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Сепак, Париз е центар на светската висока мода и на овој начин и ние по малку, преку Г-ѓа Перуниќ го почувствувавме тој воздух, барем малку, за момент...јас се извинувам, но сега морам да одам, веќе е многу доцна, мајка ми сигурно веќе ме мисли.“
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Како да немав време во тие мигови да го почувствувам тој мајкин повик, пренесен во мисијата на една друга мајка, во едно друго време.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Сакале ние или не, овој збор длабоко се вкоренил во балканските јазици и подалеку од нив!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Климент Камилски очигледно беше подготвен прв да говори, и ова Татко јасно го почувствува.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Каква ќе биде судбината на зборот мезе во нашата листа? запраша Камилски откако го почувствува лезетот на кавијарот од модар патлиџан.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко тоа добро го почувствува и продолжи со шеговит тон: Фаик Коница беше голем полемичар, без периз на устата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И во такви мигови очај предизвикан од непокорот на книгите наредени според неговата волја, но едновремено од некакво внатрешно задоволство кое само тој би можел да го почувствува, Климент Камилски појде кон нашата куќа крај реката да се сретне со Татко прв пат по неговото враќање од Париз.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Дури и го почувствувал мирисот на оние треви со чиј мелем се ублажувале изгореници на кожата со име волчо срце или така некако, волчи јазик, волчи трн, облипиха во јазикот на руските трговци и војувачи.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тоа го почувствува Ема и за миг ѝ ја врати самодовербата.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Покрај мирисот на тутун, урми и гел, на кој беше навикната во, речиси, секојдневната комуникација со Ниротакис, Деница таа вечер за прв пат го почувствува мирисот на потта што избиваше од густата волна на неговите гради.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Значи знаеш…,“ изговори нешто повеќе како констатација отколку како прашање и ме прострела со поглед кој, во тоа бев сигурен, немаше прашање, што ми наликуваше или беше во дослух со она што таа пред малку го изговори.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Јади, најади се еднаш, џукело ненаситна,” му рече, го турна од себе, се сврте со лес, седна на креветот, со прстите од десната рака благо му помина по тестисите шлапкајќи ги одоздола, и бавно повлекувајќи ги нанапред го почувствува коренот на тврдото месо кое продолжуваше нагоре и брановито и играше во дланката и повраќаше како по обилна пијанка, истураше сперма која ѝ се лизгаше по образите; потоа, додека Лилица со чаршафот си го забришуваше задникот од спермата што сè уште се исцедуваше од неа.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Идејата без сомнение беше апсурдна, но искрсна во неговиот ум во истиот момент кога го почувствува парчето хартија во својата рака.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Мирисот што се креваше од чанчето беше толку силен и возбудлив, што го затворија прозорецот, за да не го почувствува некој однадвор па да стане љубопитен.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И тука се чувствуваше вообичаениот мирис на варена зелка, заеднички за целата зграда, но беше некако пресечен од едно уште поостро испарување на пот кое - човек го знаеше тоа штом ќе го почувствуваше, иако беше тешко да се каже како - му припаѓале на некое лице што не е присутно во моментот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Му го опиша, како самата да го видела или да го почувствувала, вкочанувањето на телото на Кетрин штом тој ќе ја допреше, начинот на кој таа како и понатаму да го оттурнуваше со сета сила дури и кога нејзините раце беа цврсто обвиткани околу него.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И сега, кога си помислив на пролетта којашто доаѓа, повторно се помолив: "Господе, остави го уште малку да поживее, да и се израдува на пролетта, заради сите маки што ги трга, да излезе малку на светлина, да го види сонцето, пак да го почувствува животот надвор од болничката соба".
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Таа клекна крај него и му ги допре градите на неговите гради: тракарањата на срцата им се споија - едно во друго удираше. Ѝ го почувствува здивот, опојниот мирис на нејзиното тело, на нејзината коса и уште повеќе ја привлече кон себе; ѝ ги набара усните, ги споија и замижаа, сакајќи овој среќен миг да го задржат вечно.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
У тој момент е опседнат со дилемата дали да ги разбуди пријателите од соседните викендички и со нив да ужива во животот и во сѐ она што создал... или... да седне во белата кожна фотеља од својот монструозен глисер, да го разбранува мирното езеро и силно да го почувствува душевниот мир што му го овозможува државата у која живее.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Шекспир тоа го почувствувал во “Отело”.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Бесот што го почувствува, ѝ ја одмрзна крвта: - Нема потреба повеќе да се трудите со притисоци врз синот за да ме избркате мене.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Доста го забележа тоа, но не го почувствува така како што го почувствува другата присутна — Неда.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Михали ни овозможи на нас двајцата, при едно враќање од Крушевње, во пченките, да го почувствуваме студенилото на пиштолот, а и пукотот што се раздроби низ високите дебели пченкини стебла нагроздени со тешки клипови активиран од нашите прсти.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Малата Ервехе, во Солун, го почувствува силниот здив на војната што надоаѓаше од сите страни.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Таа тоа убаво го почувствува и продолжи: – Еве, сега, сѐ ќе ви раскажам, по ред!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка, мошне рано во својот живот, кај солунските лазаристи, силно го почувствува значењето на книгите, посебно на светите книги, на Библијата, на Талмудот, на Куранот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тоа е животот!... Треба добро да го почувствуваш...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тука е, поставен, застанат, суров, одлучен...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ми вперува пиштол... Врз градите...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Авторот како да го почувствува смогот во устата од што толку му се згнаси што ја фрли уште незапалената цигара.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Толку го почувствува задоволството од пишување по зелените страници на блокот што го закопка да има идеја веднаш да почне...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
По некое време го почувствува погледот на истоименикот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Кога излезе од колата, во ноздрите го почувствува чистиот воздух освежувачки му ги наполни градите, почувствува радост поради којашто си честиташе што реши да се искачи на Водно.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Го погледна секретарот Јаворов, го почувствува неговото одобрување, и гласно рече: - Товариш Ленин, на Осмиот конгрес на Советите на Русија, на 20 декември, 1920 година, рекол дека комунизмот се Советите плус електрична енергија.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ги сопре, најпосле, стравот што во слепилото на ноќта го почуствуваа од можноста да удрат во француската војска.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Всушност обидот да се насмеам на несоотвеноста на наредбата да чекам, што втаса низ ходникот заедно со ситните чекори на Росана, беше причината повторно да го почувствувам истиот оној давеж во грлото што пред малку ме сепна на влезот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ја стиснав темната ткаенина со топлите раце; го почувствував Марс, еден железен мирис, и Венера, мирисот на зелен бршлен, и Меркур, мирис на сулфур и оган; го почувствував мирисот на млечната месечина и тврдоста на ѕвездите.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Погледна кон небото што се темнееше од бурата. Погледна во брзата река. Го почувствува асфалтот под чевлите.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Го почувствував мирисот на морето и дури и го видов, далеку зад ритчињата на југ. Лебдеев како птица.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Мислам дека го почувствував и допирот на нејзините усни до моите.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
(Навистина, можете да се смеете, но јас никогаш не го изневерувам она што еднаш вистински ќе го почувствувам).
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Реаѓираше како да открила во тој момент некоја опасност.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мислам дека во тој момент го почувствував причипчувањето на Катерина до моето рамо.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Превезот на темнината бавно и еднолично се лулееше на нејзината снага и само еднаш или двапати ѝ ги подоткри малите боси стапала по кои како да се беше нафатил румениот прав на залезот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Секој сакаше барем за миг да го почувствува допирот на нејзините прсти, топлината на нејзината воздишка.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тој тажен го почувствува припекот на сонцето и го виде шишето во вирчето под кладенецот како, нишкајќи се, плива по површината.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Рече дека е сигурен оти на време ќе го почувствува приближувањето на таа дланка па тој со радост самиот ќе си ги затвори очите.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Но, благодарам Господи“, ќе додадеше, „што сè уште добро гледам; и ти благодарам уште повеќе што ми овозможуваш да разговарам и понатаму со сите оние кои останаа далеку преку границата“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Растојанието треба да го почувстуваш како предност и да ја опишеш лутата сапуница на надежта во душата што ти влегува по којзнае кој пат те зазема како што се зазема туѓа територија те присвојува како што се присвојува туѓо дете и за сето време на мис-мириса.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Знаев, другите ќе ја следат, и на доаѓањето на тоа непрегледано јато в бешумен лепет, за кое ниту за насмевка немав време, го почувствував само како мек допир на големиот плашт.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Но, толку себично човекот го брани сопственото срце, очајнички обид да го оживееме, да го почувствуваме пулсот и мирисот на животот и едно среќно, искрено и едно вљубување, како балдахин над нашите глави.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Вдиша по третпат. Овој пат го почувствува мирисот на кошулчето.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Сакам! Треба да ставам, - тврдеше Ема.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Само неговиот поглед можам да го почувствувам и оддалеку.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Со сето свое битие посака да е таму, во тој прекрасен пејсаж, да, така велеше професорот по ликовно: - Пејсажот треба да го почувствувате, па дури потоа треба да го излеете во акварел...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Го изненади студенилото што го почувствува во мигот на ракувањето.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Миговно го почувствува погледот на Нина, ѝ стана незгодно, се воздржа да не се вцрви и се загледа низ прозорецот.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Ми беше доволно да ги отворам овие книги на која било страница, за да го почувствувам зрачењето на едно блескотно присуство кое се наложуваше како егзактна антитеза на сѐ што некаква постојана актуелност без прекин ни ги бодеше очите: омраза, свирепост, лудост и над сѐ глупост.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Во еден период, размислувајќи за мајкините солзи во животот, чиј вкус речиси и никогаш не го почувствував, ниту можеше да се дознае нивниот состав, помислив дека можеби душата се покажува токму низ солзите.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Има мигови кога душата шепоти.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
И ќе се случи овој исклучителен човек и оваа исклучителна жена да имаат син меѓу нивните деца, кој ќе може да го почувствува и да го пренесе со толку голема суптилност и длабочина овој речиси сакрален простор што тие успеале да го создадат среде силните немири на животот.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Каква што е помислата на секој читател, претпоставувам да му пишува на авторот и јас посакував да им пишувам на некои автори, но тоа никогаш не го направив; јас бев пречувствителна на фактот дека Господин или Госпоѓа Х живеејќи на одредена адреса не можела да биде истата личност како онаа која живее во своите книги.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Можеби...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Јас се расплакав сиот премален од стравот што неколку минути пред тоа го почувствував, пресреќен што сѐ добро заврши.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Што сторив проклета да сум со човекот? И живо се сеќава, чиниш сега се случува, како ги залепува своите врели усни на неговата нажубрена рака преку кои жубри за миг му го почувствува ранетото срце!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
- Како можеш сето ова да го знаеш? – се чудев.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не постои човек што тоа не го почувствувал.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)