го (зам.) - поткрене (гл.)

Се напинам, се напинам со сета сила, но енергијата ми останува некаде во мене, некаде во стомакот, некаде во некој празен простор во желудникот, таа тамо лебди како пердушка и нема во себе никаква тежина со која ќе налегне за да потисне нагоре енергија која ќе ми го поткрене јазикот.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Сега требаше одново да го земам лостот и да се обидам да ја поткренам земјата но, вртејќи се кружно во собата, сфатив дека најпрвин треба да го поткренам својот дух.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Овој помило му се насмевна и така го стегна под мишката та речиси го поткрена...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Татко го поткрена капакот од сандакот. Почна да се ослободува задушна реа.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Бојан се наведна, го фати внимателно јагнето за задните нозе и го поткрена: - Женско е, - рече. - Ќе го викам Снежанка.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Го поткрена Неда мртовецот, — тешкиот товар во мајчина прегратка лесен . ..
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
МИТРЕ: Е, пара спечалило кучето! Кога го поткренав и видов дека е тешко помислив дека е сребро, а тоа, жено, злато! Ич на злато не ми отиде умов!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Малку подоцна, додека службеното лице ја отвораше затворската порта, го слушнав како му објаснува веројатно на некого од чуварите, дека јасните чекори ноќе што убаво се слушаат, не зборуваат за бељи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ја зема хартијката од масата и ми ја подава. -А овде, потпишете се.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Значи можеш да му речеш доброутро на новиот ден - вели Денков без да го поткрене погледот од листот што изгледа неколкупати го има прочитано.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Од мракот ме превтаса и нечие придушено смеење. - Не застанувај, Иване.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ако клунчињата им беа намачкани со кашата, тие се бришеа удирајќи ги клунчињата од подот; ако некое зрнце храна им останеше на аглите од устите, тие ќе го поткренеа ножето и со малата канџа ќе го отстранеа зрното; ако некоја ронка им пречеше, малото клунче ќе се закопаше во пердувестиот мов и ќе се забодеше до местото каде што ги чешаше ронката; ако некое од пиленцата здогледаше дамка од кашичка на клунот на друго, ќе ја клукнеше кашата со врвот на своето клунче.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тогаш Хајнрих беше скоро неподвижен, затоа што неговиот ум не можеше да му каже на телото да се придвижи – деновите ги минуваше в кревет, и само кога доаѓаше часот за одмор во парк, болничарите ќе го поткренеа, ќе го поттурнеа и тој како некаква машина се движеше сѐ додека некој го туркаше, правејќи отсечни чекори.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Го движеа така по ходниците до излезот, потоа го носеа до некоја од клупите, па го притискаа на рамената и тој седнуваше.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сонцето ми го поткрена расположението, ме насмеа.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
После го поткрена. Го гледам над мене, ко цут од јаболкница го гледам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Па како е утрово мојот драг пријател? - му се обрати Виктор на Томо, со намера да го поткрене неговото расположение.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Посакував Факултетот да можеше навистина да падне, заедно со врамените пофалници, приврзоци и теории, ако не во спомен на паднатиот актер, чии проблеми остануваат условно непознати, тогаш во спомен на филозофот Ниче кој го уриваше нестабилното за да го поткрене повисоко, урнатото...
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Ми се стори ковчегот самиот од себе се издолжува, станува мерка на непознат човек од минатото, го ослободува од грч со својот простор, да се протегне, да ја подаде раката и на еден извежбан начин да го поткрене капакот, од ноќ на ноќ свикнат на неговото чкртање.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Силината на ударот речиси го поткрена од подот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Истребија жените еден котел царевка, уште еден грав; ги сварија во големите латвици, и кога дојдоа сповојничарките, секоја со по двет-три деца, ја исркаа царевката, го макнаа грашокот со топлите булиња и погачи, го поткренаа сите „новиот човек".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ејми јас не сум зајц! ки го поткренеше гласот, а старецот ќе му дадеше слобода на својата громогласна смеа Ха ха ха!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Нека се зберат сите орли над мојава пепел да вијат ќе ги нахранам за сетно а потем сите беспатја на нивните крилја нека расцутат дива подземна рика нека ги храбри: најхрабриот од вас исколвете го жив на топла крв да ја посадите мојата пепел да заврзе нешто што ќе го поткрене небото горе да има кај да се умре илјадна не стигам!
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Најчудно е тоа што таму на ѕидот, на некоја од полиците што ги има и ги нема, стои диференцијалот што Едо и Германија сакаат да го поткренат.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Шишман подстанувајќи го поткрена капакот и го внесе лицето во тенџерето.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Зачекорив во канцеларијата , а Вртанов не се ни помести од столот, ниту пак погледот го поткрена кон мене.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Но штом повторно го поткрена погледот, сите тие седеа на дождот, плачејќи. Мошне силно плачеа.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
- Прашуваш дали ми се допаѓа? На него мислиш? - се засмеа Јана откако го поткрена показалецот кон мене.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Брадјосаниот човек ја префати пушката, со другата рака го поткрена појасот на кој му тежеа пиштолите и откако се подисправи, рече: - Чии сте вие?
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
За содржината на писмото се дозна многу подоцна, кога дедо му веќе не беше жив, односно, при првата посета на брат му на татко му, односно на стрико му, кога овој признал дека тој отишол во Карсој, ја нашол таа и таа зеленика и го поткренал тој и тој камен, ама нашол само адно писусче за бурмут, а во такво писусче собирало само десет жоутици.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Тодора се премести тешко од нога на нога и намерно си ги избриша рацете од скуталето, кое малку и го поткрена, божем се готви за нафора, а попот тогаш ѝ го виде мевот што баеги се беше устремил нагоре.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)