го (зам.) - покаже (гл.)

Ја најде и ѝ го покажа мозолчето на челото и ѝ рече: - Види...
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
И сега, еве ја, сака да си го покаже занаетот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ни го покажа убиеното животно.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Тој бурична во внатрешниот џеб од палтото и меѓу некои стуткани книжиња извади едно сликче и му го покажа на Коча, а в рака не му го даваше. - А? - Личи на тебе рече Кочо.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Ги најдоа и касапските ченгили на кои Колобан ги обесуваше закланите мрши за да го покажува убавото телешко и јагнешко месо и првин му го навреа едниот ченгил на поп Димитрија за жилата над петици и го оставија да виси со надолу глава обесен за едната нога; другиот му го закачија на Мисирлијата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но, со оглед на стандардната опозиција во хетеронормативната култура меѓу улогите и суштините – која е изоморфна со другите слични опозиции меѓу извештаченоста и природноста, изгледањето и бидувањето, неавтентичноста и автентичноста, изведбата и идентитетот, женственоста и мажественоста – таа претставува значителен проблем за родовиот идентитет на пејачите, на танчерите и на глумците.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тоа многу јасно ни го покажува и театарот наш „насушен“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Хулио Кортасар  ДАЛЕЧНА Дневникот на Клара Аицети 12 јануари
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Навистина, правоаголникот во Tu m' им е соседен и на раката што покажува, како пародија на божјата рака на Микеланџеловата „Создавање на Адам” и на trompe lќoeil процепот кој верувам, е симбол за бесконечноста и четвртата димензија. (Бидејќи го покажува мрачниот простор зад платното, симболиката е многу силна: ако гледате во сликата како во светот што го создал уметникот, просторот зад него може да се смета за друг свет, друга димензија).
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Ова ли е величествената кулминација на век и половина политичка борба за геј-слобода и за геј-гордост?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
- Предизвикана од силниот блесок на сонцето, засветува обвивката на животот – рече старецот, и продолжи: - Се што е живо блеска, го покажува своевидниот сјај во боите, кои потајно се полегнати врз живиот свет.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
- Да, да тоа е гробот на Никола Карев Претседателот. –еден по еден го даваа мислењето –Господ го откри, за да го пројави, да го покаже каде е! –констатираа сите.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Кога почнав да го распрашувам рече дека не сака да ми го покаже.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ми беше јасно дека Луција не ме избрала мене за оној кој прв ќе има можност да го види раѓањето токму на тоа движење; јас знаев дека тоа движење на Луција не е и мое, и сакав ние да имаме само наше движење, и не сакав да учествувам во тоа, како што е природно љубовникот на една жена да не сака да ги носи пиџамите на нејзиниот претходен љубовник; ме излудуваше мислата дека таа дури сега ме допушта во себе, откако стекнала извесна предност во искуството со мене, откако го научила тоа движење и сега ете, ми го покажува, како што се покажува нов автомобил на некој кој нема никаков.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Прелистувајќи ги книгите уморни од вечното трагање по тие суштински прашања, а не добиваме ништо друго освен банални одговори, медитацијата ме потсетува на стихови кои оставија траг врз полноста на моето постоење.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Без сомнение злото ќе си го покаже лицето кога на силните полувистини и нечесни сновиденија ќе им се пријде без предрасуди и лаги.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Она што ми го покажа во авионот кога прв пат се запознавме?
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Само додаде дека сака да ми го покаже местото што ќе требало со време да почне да се подготвува.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Јас ти ги довардив татковите книги.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
На тетка Олга ѝ се збрчка носот од миризбата што ја заплисна, иако се обиде да не го покаже тоа, а потоа претпазливо ѝ се приближи на полната шолја.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Леон ѝ го купи првиот инструмент, ново пијанино нарачано од Виена, веднаш штом Агата го покажа првото интересирање за музиката, а подоцна и првата флејта.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Така, во Арта, во Грција, ви го покажуваат мостот во кој е заѕидана некоја девојка: низ една пукнатина ѕирка прамен од нејзината коса и виси над водата како некакво златесто растение.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ним историјата им го покажа местото што го заслужија, на буниште.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
- Не, всушност, дојдов тука на конференција за екологија, - тактично ја поправив тетка Марија, знаејќи дека оваа грешка почнала одамна, уште кога мајка ми разговараше со тетка ми Олга по телефон и дека сега тешко ќе има изгледи да се поправи.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Несомнено, промената на името во ОСС претставувало напуштање на „белата“ пропагандна мисија, но истовремено тоа претставувало и реализирање на желбата на Донован за име што ќе го покажува неговото чувство за „стратегиската“ важност на разузнавачката служба и на тајните операции во современата војна.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Ми го покажа писмото, објаснувајќи дека претставувало благодарница, или нешто слично, а му ја испратил некој од несреќниците кој негде во раната пролет седел на истиот стол на кој сум седел и јас.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И самата девојка се обидува да го покаже тоа.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
На пример, седам овде и гледам во нешто што мојата машина Обоено Стакло само што го покажа на мониторот.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
- Блазе си ти - воздивна таа. Еден ден сигурно ќе ѝ го покажам - решив.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ќе ја преместам за една ноќ, потем ќе ја ставам книгата во лажно среде и кога утре ќе дојдеш, со царот, да му го покажеш чудото, ќе ја загубиш милоста негова.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Дедот поп го ислуша коџабашијата и рече дека и тој одамна размислува, а кога, ете сега, тие сами го поткреваат тоа прашање, тој реши веднаш да им ја исполни желбата и да им го покаже својот наследник, на кого мисли да му го остави своето духовно стадо.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Иако сè било веќе јасно; иако било очигледно дека таа не смее да ѝ се препушта на случајностите, да го остава детето само да си го бара татка си, а неа да ја снема во мешаницата!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А токму тоа го покажаа Ентони Томасини и Дејвид Даниелс. ‌Милер бил решен барем со обид-два да ја отвори вратата од плакарот на хомосексуалноста.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Дали маниристот воопшто може да се спаси од демонскиот порив на постојано интензивирање сѐ до лудило, за еднаш себе си да може да се види во огледало, а не огледалото да го репродуцира во неговата самобендисаност и изворен грев, да го покаже ненашминкан? (...)
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
И во рустичниот пејзаж врежале зелен музеј за да го покажат можниот скок на земјата од дрвено рало и копач, до плодоносните тераси на ридовите.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Во внатрешноста на галериите, близу до една група од брзи цртежи кои Бојс ги користел како „партитури” okno.mk | Margina #15-16 [1995] 89 за своите перформанси, еден вид монитор го покажува уметникот како бесчујно, скоро ритуално ги распоредува делата околу една галерија во Антверпен, во еден перформанс од шеесеттите.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Но од свои причини, Французите не можеа да отстапат, па во еден момент едниот, а по него и другиот, се тргна назад, се фати за ременот од пушката, се вкочени и заповедно им го покажа патот што води право кон Ливаѓе.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Со време почна да се преиспитува дали можеби проблемот не е кај него и дали нивната бездетност не е последица на повторената гонореја, што ја закачи на едно исто место: еднаш како студент, уште при првото телесно искуство во една сомнителна јавна куќа во прикрајоците на градот во која го пречека поостарена, нападно нашминкана дебелникава анимирка што ја доби за евтина цена, и којашто не му го покажа жолтиот картон со седмично извршениот лекарски преглед (и кој, впрочем, во тоа време ни самиот не знаеше да го побара); и вторпат, со една млада бринета на која, пак, жолтиот картон ѝ беше сосем исправен.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Поверува подоцна кога го однесе на гробиштата и кога му го покажа гробот покривајќи ги очите со планките за да не гледа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Од под маицата ја извлеков врвцата со клучот, му го покажав и триумфално викнав: „Слободица - до три!
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
- Беспрекорноста на природата, сета нејзина дарба да создава во разни форми и бои, ни го покажува тоа.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Затоа што таквите ликови не остваруваат дејство, туку изведуваат претходно утврдена и напишана улога, тие ја немаат, и при сета своја виртуозност (и мускулатура, барем во случајот со танчерите) мажествената достоинственост на спортските ѕвезди или на политичарите од едниот или од другиот род, кои на почетокот од играта не знаат точно што ќе прават со телата и како ќе се однесуваат во текот на дејството што ќе уследи.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но Толе се спротиви и си го покажа својот инает.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но, во овој конкретен случај, како и во многу други слични, вие, односно жената, а верувам и возачот, не сте го консултирале станичниот часовник.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Знам дека се гордееше со мене, ама исто така знаев и дека е мајстор да не го покаже тоа.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Она што го покажуваат примерите вклучени во книгата, е дека организирањето и поведувањето на штрајк, и покрај сите притисоци и законски ограничувања, не е однапред осудено на пропаст – штрајкот може да успее во намерите и тоа претставува нешто што несомнено инспирира.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Впрочем предметот беше приложен и вие потврдивте дека вашата пријава се однесува токму за таа скапоценост.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тоа ни го покажаа домаќините кај оранжериите близу до Амстердам. Сѐ е индустријализирано, сѐ е електрифицирано, сѐ е електронизирано.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Но, ете, од овој мал прозорец, луѓето во Бриж направиле своевидна знаменитост и не испуштаат можност, а да не им го покажат на своите гости.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
На Конгресот сите делегати се изјасниле за единство во борбата против нацифашизмот, подржувајќи ги воените напори на САД за што поскоро завршување на војната.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Потоа, кога заведувањето ќе започне, тој ќе грабне со клунот едно жолто цвеќе и наизменично ќе го покажува и сокрива, изведувајќи ритуал специфичен за видот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Затоа Бомарцо и понатаму нѐ опчинува: таму подлогата не е хартијата или платното, туку непосредно на самата природа & се наметнува анаморфотичката лудачка кошула, односно од неа, со помош на церебрални конструкции - како што тоа привлечно го покажува цртежот од студијата на одеци на А.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Климент Камилски се изненади од овој настан, но сметајќи се апсолутно компетентен, како сорбонски докторанд од областа на воспитанието на детето, не сакаше пред Татко да го покаже своето чудење, но, сепак, со авторитетен глас на сеинформиран научник прокоментира: Јазикот останува најзначајната симболичка фигура на човековиот дух, но и најзагадочната творба на природата за разбирање на луѓето и народите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Сите имаа по девет години, и ако еднаш, еден ден пред седум години, сонцето изгреало за еден час и му го покажало своето лице на изненадениот свет, тие за тоа не можеа да си припомнат.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
По пат поминавме низ Масачусетс за да ни го покажат училиштето каде што Гаврил заврши трета година средно.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
А има камера, ги откопча панталоните, ми го покажа и почна да ми го топори.“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ова големо непријателство што го покажуваат луѓето против козите всушност го покажуваат против самите себе си.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Со едно замавнување на левата рака милиони Чеченци заминуваа од Кавказ, со десната рака на половина Европа го покажа патот на комунизмот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
„Му го покажав Jensen- фонтот, инспириран од Venetian, и за само неколку секунди Spiekermann ми ги посочи сите недостатоци.”
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Билјана се заврте и го покажа своето преубаво детско лице.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Тоа попладне кај мене дома дојде Земанек и ме извика; ми рече да дојдам со него, оти има нешто што би сакал да ми го покаже а што сигурно ќе ме развесели.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Кога беше со војниците не му се разговараше, сега, без ниеден сопатник, сакаше да се разспие пред некого, да се откопча како школка и да го покаже својот мрак.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
— Одврзи и брои. Ми рекоа оти токму сто се.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Во очекување, Татко го покажа извештајот со листата на сиџилите.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Најпосле, еден ден, најстариот брат ги викнал кај себе помладите и им рекол: „Браќа мои, браќа по крв, по млеко и по славата божја, ако не ја изградиме кулава, Турците пак ќе ни се приближат до езерскиот брег, криејќи се низ трските.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Едвај чекав тетка ми да ми го покаже тоалетот - но на мое големо разочарување, имаше само еден тоалет кој им беше на располагање на сите членови од семејството.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Три, побрзал да се пофали со надеж дека ќе му го покаже патот до постелата. - Тогаш подари ѝ на женичката и четврто.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Факли во девет круга Го покажуваат патот до темелот.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Но, возможно би било и да се тврди спротивното: дека глетката на жени што „шизнале“ не доловува немоќ, туку ја доловува страшната моќ на згазените, кога најпосле ќе пукнат под товарот на неподносливата угнетеност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тоталитарниот фанатизам на калифот Омар, покажан со запалувањето на драгоцените книги на Александриската библиотека, ќе го покажат и протагонистите на Римската Империја кои ќе го воспостават индексот на забранетите книги.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Не знам каде ќе запрат јагулите во која вода ќе истече нивното минато Но тие ја знаат патеката на својот сон ја имаат упорноста што ќе им го покаже патот на враќањето.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
КОЊОШТИП - Еден коњ цврцнал коњак и почнал да ака накај Штип. На пола пат сретнал една бубачка која се обидела да го штипне. „Шмркни и ти малку коњак, да не бидеш бесна“, ѝ рекол коњот на бубачката. Оваа одговорила: „Фала; јас сум коњоштип.“ „А сега ќе ми го покажеш патот кон Штип?“, прашал коњот. „Со задоволство“, рекол коњоштипот. „Сега сме ко жабата и шкорпијата!“, рекол коњот насветкан со коњак. „Ха, Ха, Ха!“ рекол коњоштипот.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Како и да било, Дишан агилно се трудел да му го покаже на својот нов германски пријател “La vraie vie parissienne”, и дознаваме дека една вечер Дишан го одвел својот пријател во еден бордел на Пигал, кварт и ден денес прочуен по своите црвени светла.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Тоа посебно се однесува на неговото сѐ поголемо ангажирање во решавањето на општествените проблеми што сѐ повеќе го одвлекуваше кон театарот кадешто сите работи се случуваат одеднаш.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
ЛЕНА: Значи, ви го покажал писмото.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Никој не се појави од никаде, никој не пофте да го покаже своето интересирање и своето љубопитство за почетокот на работата на бунарот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Првин никој не му поверува, зашто беше алипен и зашто не знаеше што зборува, но тој се расплака и изговори: Видан ја сакаше мајка.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
— Сабаларолсун, Шаќирефенди! — го поздрави Алекса Крстета по турски и му го покажа Ѓуровчето со глава: — Те бара побратимов Ѓуро.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тоа најуверливо го покажува првин Исмаил Кадаре во својот роман Палата на соништата, потоа Никос Казанѕакис во романот Гркот Зорба, во кој ја брани од­мет­ничката виталност.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ако овој упорно насочен прст во Leonardo, прст кој упорно одново се појавува, укажува, не губејќи здив, на тоа дека постои една моќ вон нашето видно поле, вон ретината, тој истиот прст насочен во Duchamp, не е тука да покаже некое место, како оние од дваесетите години нацртани пред влезот во „местата”, освен мошне чудниот паралелограм чии што темиња се направени од три кривулести профили на Stoppage-etalon-от; дали го покажува патот на една непозната димензија, од онаа страна на едноличната здодевност која за авторот ја претставува бојата нанесена врз една рамна површина? ]е одиме ли до таму да кажеме дека елементите на окружувањето на Со оглед дека... постојат веќе кај Leonardo?
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Сликата на Пармиџанино секогаш одново го покажува точниот маниристички фенотип, иако поради својата „загадочност“ можела да дојде и од работилницата на Леонардо, тоа сепак е слика во која еден разблажен светоглед, доживеан во пренежната младост, се покажува во сета резигнација.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Мајка го покажа прстенот од жолто злато, со син алем-камен, кој се наследуваше по мајкина линија, веќе неколку генерации.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ама не можеше да си го покаже своето лицемерие, особено пред својот заменик Псалтир Палигоров.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Заѕвони. Еднаш, двапати. Чу чекори како се приближуваат, па вратата полека крцна. ­- О!
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Навидум ти се чини дека го оддават нејзиното внатрешно незадоволство, но во суштина тие го покажува нејзиниот перфекционизам, кој што таа го бранеше и го бараше во се околу неа, вклучувајки ги сите свои напори да го достигне тоа.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Но, се завршува со трагедијата, таа врвна уметничка форма која совршено ни ги очистува страстите и не прави свесни за нашата мизерија.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Сепак, најинтересно е издвојувањето на трите ситуации кои го покажуваат односот на субјективитетот кон идеологијата: 1) индиферентноста (“состојба кога поединецот не ја смета идеологијата за значајна за својот живот”, или кога идеологијата не успева со убедување и индоктринација да го механизира поединецот); 2) отфрлањето (може да биде a priori отфрлање, - кога поединецот отфрла една идеологија како следбеник на друга идеологија, и a posteriori, - кога ја отфрла сопствената идеологија; може да биде целосно и парцијално, чин или процес, може да биде единично или масовно, глобално отфрлање...); и 3) прифаќањето, интернализирањето - како процес на општествена (идеолошка) конструкција на стварноста (каде што поединецот му е ‘даден’ на општеството/ идеологијата) и како процес на самоконструкција - каде што општеството и идеологијата му се дадени на поединецот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Еден од нив веќе лежи без крст на чучерскион пат, рекол.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
По сѐ изгледа дека тнр. гравури од Виндзор, на пример, кои светот едновремено симболички го покажуваат во неговата прасостојба и во неговиот катаклизмички самрак, настануваат токму врз темелите на таков тип “леонардовски” визии.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Од своето камено гнездо, колку куќа толку кула, без жени и без слуги но со белези што го покажуваат дури и умирањето на бигорот, Селџик-бег ја пречекал мулазимовата заповед со крвави очи и со пушка в раце.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Таа го завршува првиот дел (поглавје 3) надоврзувајќи се на феминистичката теорија од последните дваесет години за да го покаже од полот условениот карактер на сегашната политичка теорија и политика , како и обрасците кои нив ги поддржуваат.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Можеби во таа геометрија има скриена симболика.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Може и да ѝ го покаже на Митра, и таа ќе се израдува, и да го виде не може да призне во него оти не ги знае кирилските букви (не ги знаеше ни грчките), само сепак, Чана не може да го направи тоа, едноставно радоста од писмото прво сама сака да ја има само за себе, а после ќе ја дели со другите.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Остануваше Мајка да му го покаже на Татко инвентарот на предметите што требаше да се земат.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ако моите слики се огледало на мене самиот - а до извесна мера тоа и се - тогаш тие ми го покажуваат само тоа дека јас секогаш одново си го сечам гркланот со бријач.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Двете сцени од Милдред Пирс и од Најмила мамичке, според ваквото гледиште, го покажуваат зловесниот ужас на женскоста кој ги пробива нормите на пристојното однесување и најпосле се отпушта.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Камилски одвреме-наврме го демонстрираше своето одлично знаење на францускиот јазик, не само за да го потврди универзалното значење на турцизмот и на овој светски јазик туку и да го практикува со Татко, како со единствен собеседник на Балканот на овој јазик.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тој ме молеше само да ја извадам кошулата од панталоните и да му го покажам стомакот, клечеше пред мене, со раце подготвени за молитва; јас му велев да не лудува, да се смири.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
АНЃЕЛЕ: (му го покажува со раката малото куферче).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Не беше точно она тврдење на Рајна дека дед Павел се фркнал во умот кога ти, сине, и Аксја, истовремено исчезнавте.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А и за она другоно, што нема да ни го покаже, не нè остава самите да претпоставуваме, туку ќе ни одреди што да мислиме.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
На господин Гроздановски, по овој неочекуван податок, не му остануваше ништо друго освен да не го покаже своето изненадување.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ќе им го покажам Бога, свикав тогаш сам во собата, ќе им покажам кој е нивниот бог!
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
ПОП ЈАНЧЕ: А така. И со тоа ние треба да ги отвориме очиве четиринаесет и да не позволуваме лесните да се лажат, ами да им го покажиме правиот пат.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Маестро Миха, држејќи до својот углед, а придржувајќи ја шарената марама околу непотстрижениот врат и брадосаниот грклан, ги испрати до излезот на бараката и патем им го покажа своето уметничко легло (мала ама самостојна просторија, нешто како портирница; или стражарница, како што би се изразил генералот, упатен во некогашната намена и на бараката, и на другите бараки, и на секој дел од логорот).
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Во четвртата глава, станува збор главно за идеологијата изменета од поединецот, за идеологијата во „персоналниот систем на знаење“, за „структурата на идеолошкото знаење во свеста на поединецот“.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
- Јас ќе ти помогнам. Знам, тешко е без дете. - А ти - немаш деца?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Зарем досега тоа не би го покажал?..
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Како места за јавна употреба и простори кои се споделени од сите граѓани, јавните простори се основен извор на локалниот идентитет.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
МИТРЕ: (ја зема Мара за рака и ја води и го покажува малото куферче, спокоен).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Санџак-бегот беше населен меѓу нив како сокол извидник кој гледа подалеку и од нив двајцата, и кој обично на вљубените им го заашкува патот, со тоа што им го покажува.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Па ќе ја извадам батеријата од оној што стои врз телевизорот, кој, секако, само еднаш во денот ќе го покажува точното време и нема да ме стресува со рокови на кои им истекло времето одамна, ама не знам на колку да ги замрзнам стрелките.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Но само еден месец подоцна, институционалните противници на ОСС им нанеле уште еден удар на обидите на Донован за единствена организација.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Тој ти го покажува патот по вистинската насока, без скршнување.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Тој е толку пак спокоен што посакува да ѝ го покаже патот кон вечноста.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Остана да виси и пишти, но само со тоа „олеснение" — со нагоре глава.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Самопочитуваните тревари Никола Влашки и Пандил Димулев го следеле со машки разбирања оддалечувањето на оној чија лузна преку окото веќе двапати му ја преврзувале и го жалеле неснаодливиот млад и убав Куно Бунгур на кого во манастирскиот двор му се насмевнала жената на сургунисаниот маж.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Лагата е како кртот. Не може а да не си го покаже негде патот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тој ми го покажа својот материјал за изложба за кој еден проќелав брадоња рече: „За десет години ова и кај нас ќе биде главниот правец!“, и уште свиревме.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Во оваа прилика би сакале да посочиме и на уште еден македонски уметник кој во сферата на ликовното творештво е некаков тип на "манирист", но и многу повеќе од тоа, што фино го покажува и изложбата "9 1/2" во МСУ, кадешто делата на Ацо Станковски (за него станува збор), со својата "моќ за комбинирање" и со големата сликарска вештина (толку нетипична за нашиве простори) оставија апсолутно супериорен впечаток.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Беше омажена за еден салонски магионичар, со кого што требаше да се сретне тој ден по посетата на роднините во Сарагоса.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Таа му беше благодарна на господ што синоќа ѝ го покажа ова брложе.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Никогаш не можел да има таков однос кон работите, ниеднаш не ги посакал за себе, пред да помисли дека за секоја од нив треба и самиот да остави нешто; мислеше на убавината на едно такво имање, кога ќе можеш она да го покажеш со отворено лице пред сите, и на нечистотијата на едно онакво имање, а знаеше дека тоа го имаат во себе и повеќемината од нивната група; беа малцина оние што му завидуваа и што му се дивеа на оној.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Како не си крадел, - рече строго, - еве, си крадел, му го покажа дрвото.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Нели реков пред малку: Лагата е како кртот, не може а да не си го покаже негде патот!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тој, впрочем, тоа и се обиде да го покаже во проектот на својот живот Исtторијаtта на Балканоtт низ падовиtте на империиtте, но комплетно се дезориентира токму на јаничарството како една од тие претпоставени метафори, остана немоќен да се справи со неговото комплексно значење.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
А се разбира, кога го пронајде, не прочита ниту ред.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А јагулите, зарем не беа познати и како божји претскажувачи, впрочем таква улога им припишуваа во далечните митологии, за да му го покажат на Татко и на семејството вистинскиот пат, во потрага по излезот од грешниот круг на егзилот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Поминаа денови и денови и писмото можеше едноставно да се стопи од жештината на нејзините полни гради, почна да се титка, некои букви да бледнеат, други да се разлеваат и Чана мораше да почне да им го чита писмото додека уште можеше да се види дека навистина е писмо. Најпрвин ѝ го покажа на Митра.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
И го покажа малиот прст извиткан како кука.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Уште следниот миг тоа можеше да го сети добро врз својата кожа и мечката од другата страна на таа снежна странка; нејзе тој многу добро ѝ го покажа тоа уште со првиот следен истрел.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Напротив, тоа било... животна улога. ‌На тој начин Најмила мамичке ретроспективно внесува во Милдред Пирс елемент на неавтентичност што веќе е имплицитна во драматичната поставка, во одигрувањето, во општествениот израз и во јавната изведба на секоја страсна емоција. 14 ОД ТРАГЕДИЈА ВО МЕЛОДРАМА ‌Емоционалната неавтентичност може да биде погубна за трагедијата, но таа не ѝ штети на мелодрамата, а не ги упропастува самодоживувањето и културата на геј-мажите.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Бино ја фати Нешка за рака, ја поведе кон клупата и и го покажа местото каде ќе седи.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Мислам дека подобра доктрина што на човекот му го покажува патот кон мирниот и безгрижен живот, нема.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Му кажаа за капетанот што ја бараше националната гарда и му го покажаа весникот со написот за ураганот.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
И го покажа стапот, сиот окрвавен.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кога се пронела непроверена вест дека многумина неверници и неколцина незадоволни Турци се отворено со него, беговите побарале од власта да го смири поетот предавник и мулазимот веднаш испратил кај него двајца суварии да го доведат во управата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Вратата од таа црна дрвена барака, целата во саѓи и пајажини, со низи од сушени црвени пиперки, кромид и лук, му го покажа патот на гимназијалецот за во литературата.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Она што го покажува примерот со италијанските вдовици од Фајер Ајленд и она што го имплицирале и претходните примери со Тони Кушнер, Дејвид Мекдијармид, Том Ширер, Беовулф Торн и Исак Џулиен е дека токму сопственото страдање на самите машки геј-субјекти е двигател на оваа карактеристична форма на саморанувачка иронија и ги дава побудата и поттикот за смеење.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Неговиот интерес за барокот не лежи толку многу во идеализирањето на Италијанските католички уметници, туку во поземските, посекуларни уметници од Север (ова јасно го покажа во филмот од 1989 г.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Не престана да покажува дека човеков што дојде е од особен интерес за него поради што на гостинот му стана малку неудобно: сега се плашеше дека кучето демне молкома да го фати за нога, а не се осмелуваше тоа да го покаже.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
– Штом ти го покажав писмото- покана за Италија и ти со голема возбуда го прочита, те озари некаква светлина во лицето.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И тогаш, во земскиот мрак светлината Негова ме најде и со моќта на оној што дава совршена љубов ми ги отвори очите за себе, та прозборувајќи ми, ми го отвори и срцето и ми го покажа патот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
- И слепо и чкулаво подава рака по змиско јаболко, се лутел Симон Наконтик како осамен светец на семожни гревови позамрсени и од волчи црева, всушност повеќе исплашен отколку величествен набожник зашто го потресол крик на див петел од лесковата шума на селото, предупредување на смртта што брза кон такви каков што бил тој, за кого женското милување претскажувало почеток на пропаѓањето на светот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
”) Концептот на неодреденоста кулминираше во серијата дела под името Варијации 1-7 во кои сите одлуки освен распоредот на случувањата во времето му се препуштени на изведувачот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Незабележливо го насликав Баумгартен одеднаш на два начина - како почитуван старец, како што тој тоа го сакаше, а на друго платно, како што тоа го сакав јас, - со виолетова муцка, со бронзено шкембе, во темни, дождовни облаци, но вториов, се разбира, не му го покажав нему, а му го подарив на Куприков.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Тука завршува лозата на мојот чукун дедо кој местото го добил за јунаштвото што го покажал во војната со Полјаците.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Таа нова позиција на човекот во светот му го покажува неговото мрачно потекло и истовремено ја разбива илузијата за неговата положба во средиштето на светот“, пишува Ефтимиос Варламис (Eftimios Varlamis) во својот есеј за Хундертвасер.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Ги затвори очите небаре мисли за да погоди, a се сети уште кога Стојан и рече „пред три години да јадеме тиква", ама не сакаше да го изусти името и да си го покаже лицето.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А не го смалило ни задоволството на тие второкласни изведби, како што покажува Најмила мамичке (и нејзиниот геј-култ).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тогаш неволно му го покажал Dolores.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Дојдете со мене. Ако сакате, ќе ви го покажам.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тоа внатрешно неспокојство кај неа се зголемуваше со самото приближување на уште една година, сигурно е поради тоа, си мислеше, што повеќе да посакам во Новата година кога веќе Господ и Света Богородица се смилуваа на мене и ми го покажаа патот до благородното срце на мајка Перса!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Потоа, ако одиме по ред, какво е тоа однесување: во онаа збрканост и мешаница што се случила на пристаништето да си го остави детето само на улица, па дури и да му го покаже патот кон првиот брод!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Се сетив и на оној син коверт што го бараше цели пет минути во текот на нашиот разговор префрлајќи некои списи од рака в рака, само за да ми го покажал.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тие вистински му недостигаа на пејзажот на денешната чаршија.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Треба да знае дека и за моите пари може да лежи в затвор.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
15. Им го покажуваат на посетителите.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Но, остануваше последната утеха дека излезот сепак постои, ако не во затворената тесна врата на идеологија­та, тогаш сигурно ќе го покажат татковите книги.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Она што јасно го покажува сведоштвото на Квин е дека крајот на дискриминацијата, исправањето на општествената неправда и срамнувањето на сето нерамно постапување со сексуалните малцинства – дури и да се случи – нема да биде исто со крајот на културната доминација на хетеросексуалноста, со исчезнувањето на хетеросексуалноста како склоп од културни норми.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Јавниот простор е простор за претставување, каде хетерогените општествени групи отворено го покажуваат/докажуваат/бранат својот идентитет.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Таа е скроена широко и ќе го покажува Александар како крупно момче.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
И ја заклучи источната одаја, и клучот со себе го зел, па го пренесол умножението, без никому да го покаже, во западната одаја.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А животот не е лизгавица па да се пуштиш по неа и каде ќе те однесе таму.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Постојаниот интерес за овој аспект на неодреденост Кејџ го покажа во распонот од десет години (1958-68) кога и настанаа овие седум композиции.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Насекаде ни светот постојат милијарди часовници што различно го покажуваат времето.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
„А јас сепак сакам да ве уверам, Даскалов, дека сведокот Басотова лично ми ја предаде изјавата и притоа не пропушти да ми го покаже на својот врат тој божем откраднат или отуѓен ѓердан.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Подавајќи ги рацете во празно, посакуваше сила за миг да ја допре надежта за таа да му го покаже патот за излезот од лавиринтот на тагата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Како раритет, во Бриж ни го покажаа и најмалиот прозорец во градот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Го рече тоа со подбив, со мирен глас, како да станува збор за грутка снег што одамна се има растопено а во нејзината дланка останала само лигавата навлажнетост.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Сега тргнала по бел свет за да ја најде мајката на детето и да ѝ го покаже нејзиониот син... да го зарадува мајчиното срце.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Таа воочлива декорираност на иерархот, Германците се правеа дека не ја забележуваат, меѓутоа чувствувајќи ја свеченоста на мигот што со тоа митрополитот им ја сугерираше и тие останаа да стојат пред посетителите.  „Да Ваша еминенцијо, таа листа ни е неопходна”, ја подаде раката СС командирот Беренц.  „Добро, но најнапред ќе ви го покажам писмото што го напишав до една значајна личност”, рече владиката и од под расото извади лист хартија.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Постои главна книга – го покажа жолтиот тефтер – и постојат пописни листи за секоја коза.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Темното што го носевме во душата од жал по најблиското што човекот го има со своето раѓање - мајката, ништо не можеше да го покаже.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Вивнува орелот повисоко, небаре на оние од другата страна им го покажува местото каде што држиш позиција.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Мислам дека татко или имал потреба да ми го покаже она што, според него, е добро во музиката или само сакал да биде поинаков од другите татковци.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Тоа што не можеше да им појде од рака на империи и на разни режими кои владееја со Езерото, да го покаже вечниот свет, му поаѓаше од рака на Игора Лозински со неговите соработници.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Покриј се, Рајно, ќе ѝ свикав, во моја куќа, пред Симона, само јас имам право да се свлекувам.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Доста пак, сака да си го покаже граѓанштилакот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ја отвори дланката и и го покажа стикот.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Го поттурна мракот престорен врата и шарките ја разгрнаа темнината, старицата - ноќ од одајчето штрбаво списка (си го покажа мракот единствениот бел заб печката плинска).
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Набргу се определи да ги групира книгите во тематски подрачја според принципот на глобални метафори, кои поуспешно и посогледливо при читањето го покажуваат тоталитетот на историскиот процес.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Чиста форма е ова тело исполнето со некаква нематријална содржина, со искрени чувства кои бараат простор и време да го покажат своето постоење, совршени, завршени, неодоливо се стремат кон сплотувањето со друга чиста форма.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ги одреди слугите што ќе тераат со кучињата, а тој им го покажа каменот на сртот на кој ќе чека и одреди уште двајца од слугите кои ќе чекаат на другиот дел од сртот правејќи ”потковка” во која треба да биде вовлечена мечката.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Мачето, откако два - три пати му го покажав на Гаро и му дадов да го подушка стиснато во моите раце, почнавме да го пуштаме во дворот, а напладне тоа самото се прибираше дома, во ладниот трем.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Во автомобилот гласно слушаше Бетовен кога беше нервозен, а во моментот кога ќе излезеше на паркингот, веќе си вообразуваше дека е смирен.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
И веќе си размислуваше како ќе го чува, како ќе го припитоми и ќе им го покажува на децата.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Татко среде златарската улица му го покажа местото каде што се наоѓаше некогашната златарска работилница, кооперација, во која работеа прославени мајстори филигранџии, Албанци католици, кои со текот на времето како да одлетаа со нивните чудесни сребрени пеперутки во далечините на егзилот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но во детството тој веруваше во легендите на својата земја: езерските пастрмки имаа црвени дамки на крлушките од крвта на ослепените очи на Самоиловите војници; во некој бунар тропаше срцето на светецот Климент; Крале Марко со една рака дигал биволска запрега за да им го покаже на јаничарите патот.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Животната рутина не беше повеќе неподнослива, немаше повеќе потреба да му го покажува јазикот на телекранот или да извикува пцости на сет глас.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Токму во овој контекст на родова паника околу „забранетата фантазија за машко театрално покажување“, а оттука и на сомнителниот статус на машкиот изведувач, мајката, според Д. А. Милер, го покажува своето вистинско значење – и како извор и потврда на синовата желба да изведува и како давателка на исклучително скапоцена општествена дозвола (75).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ема очигледно не сакаше тоа да го покаже и да му даде посебно значење и мене ми беше јасно дека, едноставно, тоа не ѝ беше целта, но за миг почувствував дека ја прочита мојата претпоставка и дека веќе игра на таа карта.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Така, едвај облечен, живеел во бу­ре и имал обичај да мас­ту­р­­бира во јавноста за со тоа да го покаже својот пре­­зир спрема цивилизациј­а­та и славење на природата.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
- ми рече и му го покажа мозолчето на обравчето кое беше излезено како цветче.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
А учителката ќе го земе нејзиното блокче и ќе им го покажува на децата: - Еве, вака се црта маче.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Знаев, длабоко во себе чувствував дека е човек со големо срце, во многу моменти го покажа тоа, сакаше да дава, сакаше да направи за некого нешто, но истовремено многу уживаше во пороци, во работи кои прво треба да се заслужат, во пари кои прво треба да се заработат.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
И самиот на тој начин пишува една песна и целината ја нарекува "огледало" коешто ни го покажува "блаженството и вистинскиот живот".
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Сите филмови и книги тоа го покажуваат со факти.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Мене ме прашуваш кој ѝ го сторил тоа? Зошто? И од која причина!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Меѓу тие исполнители на наредбата од кадијата беа нашите познати бегови Јунус и Рифат во друштво со муфтијата, имамот и неколку оџалари и агалари, кои не сакаа да носат в раце дрва та затоа натоварија по еден коњ и ги растоварија на местото што им го покажаа сејмените.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Рецепционерот го виде Камилски без митското куферче, му се виде како друг човек и нешто запишуваше без да го покаже изненадувањето.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
На поп Петка му одговори на здравоживото ладно, бидејќи одамна се караа по семејни причини, и му го покажа со глава малиот Крчо со неколку зборови: — Еве, го, го доведу, ама гледај да не го нападиш па оти со мене ќе си имаш расправиа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И самиот, кутриот, тоа утро, кога требаше да оди во Судот, не знаеше со кои документи од оние што ги имаше од разните режими на Балканот, ќе го покаже и ќе го докаже својот идентитет, со кои документи треба да му се отворат вратите на социјалистичкиот суд.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Заведена од лудилото на ќерка си, се соблече за да ја засити нејзината желба и ѝ го покажа она што не смееше.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
На големиот свиок голема сина табла и натписи кои лево го покажуваат патот за Поградец и Корча, а десно за Елбасан и Тирана и понатака, пред свиокот, на патот кон граничниот премин – Ќафасан - голема сина табла со големи латински букви е напишано: “MACEDONIA”.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И, гледам: влечки, ’ко во турска серија свртени кон мене, стапалки од шарена хартија, кои ми го покажуваат патот до дневната, до масичката, а на неа, бидермаер од булка и ѕвончиња во чаша за ракија, компјутер со отворен ФБ на мојата страна и чај од нане! Цел свет е мој!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
— Повели, Јоване чорбаџи, повели, седни, — го покани Адем Јована и му го покажа миндерлакот на источната страна од одајата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тој сакаше на прекрасната Французинка да ѝ го покаже својот младешки дух - затоа, кога ќе се вратеше од работа, готвеше вечера, па со најлуксузните тренерки и спортска чанта гласно ја треснуваше вратата со надеж дека таа ќе го види низ дупчето и така ќе се заинтересира за него.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Мајка убаво сфати дека Татко не сакаше да расчисти со своето или со Мајкиното минато туку, едноставно, да ни го покажат нам патот на нивното минување низ лави­рин­тот на балканскиот егзил чиј излез за нас, децата, тре­баше да биде пресуден за продолжувањето на нашите жи­воти.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Првиот часовник ни го покажува времето, а вториот ни кажува каде се наоѓаме.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
- Во потопот и вашите болви ќе се издават, претскажувал старецот со вражалски ќесички под очите, едното поголемо од другото како што е поголем потпланински бадем од семка на слива; навистина оние четворица со клокотави грла за малку не умреле од незапирливо смеење, се тркалале по млада трева слични на пеливани што се борат со своите сенки, наеднаш половина дружина да попаѓа од стомачен кикот кога оној Филип Макариев го прашал со детска наивност вториот Нојо што ќе се случи ако нивните болви се удават со него а сите други ако останат во големо корито со неговите болвички, црни и скокливи внучиња со Симон-Наконтикова крв на невидливите цицалки - Ќе се давите и ќе подавате раце да ми се фатите за учкуров, ама - на! завлекол рака в појас Симон Наконтик; капнувале од невидено смеење не знаејќи ги бара ли тој болвите под гаќи да ги стисне в рака и да ги спаси од поројните води што ќе ги покријат и Содома и Гомора на вилаетот или заканувачки сака да им го покаже учкурот за кој со задоцнето јунаштво на машкоста им раскажува нови библиски поглавија; од утробата му 'ртел плач.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Во годината на раѓањето на вечниот и славен Сталин, на крајот од векот на неговото постоење, но и неговото сигурно останување во комунистичката вечност, ни претставува голема чест што можеме да ви го покажеме нашиот голем придонес во создавањето на вистинскиот нов човек ослободен од сите ропства, овој пат ослободен и од најтешкото, божјото ропство...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Се разбира, тоа не сакаа да му го покажат.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но, одејќи за дома, Зоки му го покажува боцнатото прсте на Сламеното Мече и му вели: - Гледаш ли, мене ме боцнаа за тебе!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Толе го виде и се успокои. „Тој е“, — рече и му го покажа на Андона.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
САЗДО: Тој е убеден оти вие не знаете дека писмото е кај него.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Им го покажа и иконостасот работен во длабока резба, богат со орнаменти на фауна и флора, со позлата и со живописни икони: распетието Христово, Влегувањето во Ерусалим, Лазаревото воскресение, Раѓањето на Богородица, Собир на Архангелите и други светци.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Брзина на светлината - Cour carré - Како што затвореник излегува на прошетка под надзор, сам и молкум да се насладува горко на дневната светлост инаку обична, тогаш света; како што несвесното си го подава грбот на есенското сонце да се згрее а лицето да остане темно, како Месечина од онаа страна на видливото; како што затрупаниот бунар посесивно и со мака ги чува подземните води усовршувајќи ја мајсторијата да ги заташкува трагите и да создава привид на секнат извор; како што квадратот е круг, и крст и триаголник, удвоен симетрично и синхронично; како што жената си краде од сонот за да добие време за да биде „нешто повеќе"; како што нема добивка ако нема загуба како што нема сенка ако нема предмет ; како што медитацијата бара отсутност при подотворена свест за светот и душа а енергијата е материја помножена со брзината на светлината на квадрат - така дворот врамен со ѕидини желно кон небото над Лувр зинува се простира префинето како акт на Роден или можеби на сестра му, Камила со намера да го покаже замислениот ерос на торзото видено одзади метатеза на тихоста манастирска и метрополска; - така стихијно надоаѓа тихиот дожд желбата да бидам во средиштето на симетријата бесконечен и рамнодушен број ослободена од суета, од неразумно самољубие зашеметена од ненадејната рамнотежа на крстот, на квадратот, на кругот и да се успокојам, ако веќе морам оти со толку тревоги од различно потекло добивам порив да излезам од себеси а потоа како ќе се сложам и составам во едно, знам ли?
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
И едниот и другиот го покажуваат тоа елементарно уживање во сликањето, притоа радувајќи им се на “настраните” содржини.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
КАТЕ: Та ние ја заклучивме портата. (и го покажува клучот).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Ги запрета пачавиците. Крв под кожа. –А да не ти го покажам газот...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Цртите се подебели при врвот и од левата страна, што го покажува смерот на пишувањето: во почетокот симболите биле пишувани одоздола угоре; подоцна биле превртени на страна и пишувани од лево кон десно.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Фердинандус (Ferdinandus) таму го покажува Селскиот поштар (le Facteur rural), дел од антологијата на Некохерентните Уметности.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Како на филм го гледаше изопаченото лице на Никодин како со два прста го држи нејзиното искорнато грло и го покажува на Светлана.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тие ти се тука, додека сум жива... тие остануваат и со тебе... со нас... ќе продолжат да го покажуваат татковиот пат...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Го прашаме каде е Бренското Чешмиче да ни го покаже, а тој запна, не знам па не знам. Ете затоа јаде ќотек.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Сфатив дека дошло времето, типот почна да го покажува вистинското лице.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Уште една чкртка со моливот за естетика чекаше да се соберат сите форензични податоци и да го покажат крајното решение.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Се пофали дека го сакаат жените и влезе внатре на дело да ни го покаже својот успех.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Мила одлично ќе може да се снајде со него, дури и полесно од мене.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Одморете се, а утре другариве ќе Ви го покажат уличниот агол каде што ќе треба да ја извршите акцијата.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Цветан Горски му го покажа на Татко делот на колекцијата што ја претставуваа неколкуте езерски јагули, фатени на самиот истек на реката од Езерото.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
- Ме повикува врсникот Неделко Шијак, пак шепотел со стиснати шепи на градите божем држи рабови на миросано платно со кое си ја штити душата од отровни повити, но Богоја Гулабарин, Пане Долгманов, Цветко Грнар и Илчо Просинек, веќе се здоговориле ојуначени од ракија да ги здружат сурите волиња во две двоколки и пак во ново јунаштво се клештеле и се подбуцнувале со лакти превесели и за свадба; со сладосни гласови од кои и птици ќе се разбуделе го распрашувале старецот кога ќе се стрчне подмладен и избричен кон цицлестата Фиданка да ѝ го покаже мускулестиот стомак и сѐ друго што е машко на неговата ластареста става; им говорел со ѓаконска самоувереност - Ќе дојде потоп, господ ќе ме држи да не потонам а вие ќе пекате по мене и ќе ме молите ропски рачињата извалкани да ви се држат за учкуров, да ве влечам по бранови и пени.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Југословенските претпријатија го покажаа својот традиционален интерес за велесаемот и на него учествуваа со многу квалитетна стока.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Извадил од џебот еден златник. Им го покажал на музичарите.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Таа сакаше на сите да им го покаже својот спасител.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Марија плачеше од радост... Писмото веднаш му го покажа на лекарот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Игуменот им го покажа бунарот во дворот од црквата прокопан до самата вода на езерото, од кој, во денови на зулуми и опсади, црпеле вода за пиење.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Колку и да беше внесен во своите реални и метафизички замисли да го следи патот на јагулите, тој остануваше немоќен да им го покаже на Гури Порадеци и на неговите синови вистинскиот пат, патот преку границата, преку другите граници сè до Америка.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Тоа попладне Џон Биро дојде кај нас со својата чеза и ѝ го покажа на мајка ми коњот што бил украден и вратен. – Не знам што да мислам, – рече тој. – Коњот е посилен од секојпат.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тука, на овој кревет се освестив и кога отворив очи ми го покажаа листот со мојот потпис.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Страста е корен на сите гревови и зла кои го разурнуваат телото и душата и го навлекуваат гневот на бога; зашто тој сè следи, сè гледа; го гледа и она што за нас е невидливо; ни борави во мислите, ни ги открива намерите, тајните; се мачи и сè чини да нè одврати од лошите намери и да ни го покаже правиот пат.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Меморандумите (I-II) ќе го покажат генијот на Кочи-беј кога Империјата ќе ја води неговиот сонародник садразмот Мехмет-паша Ќуприли во 1565 година.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
“ рече таа за да добие време, но остана да биде исплашена иако се трудеше тоа да не го покаже.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Пред овој црнец се ниша русо момче, му го покажува јазикот, пијано намигнува, фантастично ја издолжува белата шија, личи на штрк и очигледно навредува.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Беше болен, немоќен беше, блед, како молец што ги изел јаслите свои, ткаенината во која се родил (пајакот никогаш, макар и најгладен бил, не јаде од мрежата своја, од делото на утробата своја); таа ноќ, кога му го покажав пајакот грозен во ковчежето, сила незнајна, сила ѓаволска го крена на нозе, и тој со мене појде, кон гревот негов, мене што ми се пиша во книгата на вересиите божји.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Колкупати и фустанот си го има кревано, онака, без да му ја мисли, за да ми го покажала новиот розов комбинезон.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Како да сакаше да ми рече: столот на кој седиш ја претставува вашата заедничка судбина но при услов да ја имаш истата среќа што ја имаше и тој.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ова „дело” секако била прва употреба на еден реален предмет на платно: една кондура вметната во паното го покажува својот ѓон на гледачот, продолжува со насликана нога која се губи на хоризонтот и завршува со еден мал поштар гледан од грб, како трча по воз.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Ми го покажа собичето со книгите и жолтата ламба. Ми кажа и за јагулите. И така дојдовме.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
И порасна ли Трајка и Велета да му служат на Адемовите штенци? — се обрна кон Ката и ѝ го покажа детето, кое веќе беше се фатило за нејзината парталава фута.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Нема да ни овозможи да оствариме понастран свет сообразен со нашите копнежи, желби и мечти.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Требаше да го стасам и бездруго да му го покажам истетовираното срце на мојата рака.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
А кога го поминавме Камениот мост ми го покажа оној див костен, мислам дека тоа беше петото дрво од Офицерски дом, под кое Јана ѝ го превзела некогаш првото либе.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Маркс со својата генијална мисла им го покажа спасоносниот пат.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
- Еј, млекаџи, млекаџи -викна од зад портата една була. Трајче се доближи до портата, булата, скриена зад портата го покажа тенџерето, со парите внатре, и рече: - Вер бир кило!*
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
На Конгресот присуствувале и претставници од Стејт департментот и на Одделот за воени информации, што само по себе го покажува интересот на администрацијата на САД за проблемот на обединувањето на Американците од словенско потекло.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
И неколку минути пред да ми го покаже нејзиното вистинско лице поради некоја чудна непријатност ја осудував на пропаст.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Можеби ќе посееше по малку сомневање овде-онде, под претпоставка да се осмелев да го покажам некому.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Синклер Луис рече: “Ако штотуку сте напишале нешто за коешто сметате дека е апсолутно фантастично и едвај чекате да го покажете некому, скинете го, знајте дека е ужасно.”
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Арно ама, претчувствувам дека нема да доживеам да го препознам и да го внесам во тајните; тој ќе се појави,ќе го покаже своето вистинско лице дури откако јас ќе умрам, и кога ќе дојде време, со вцрвенети образи, ќе застане пред своите родители и ќе каже дека му е доста од сè и единствено на што потајно се надевам е дека дотогаш ќе остане уште нешто од моите банкноти, зашто го изменив тестаментот и остатокот од имотот му го завештав на оној кој прв ќе направи очигледен знак дека е предодреден да тргне по моите стапки...
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Не ли е човекот едновремено и најлогичната и најмалку логичната метафора за Бога?
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Тој трагаше по систем на поврзување на значењата од сите негови книги, како во некоја само за него разбирлива и дофатена алхемиска операција, кои требаа да завршат во една жива книга, моќна да се вклучи во тековите на самиот живот и да ни го покажува патот во неизвесната бегалска судбина.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
- Одвај го кандисав! - и му го покажа листот.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Но колку и да се труди, неговите усни не оставаат никаква трага по нејзината розова, детска кожа - таа не се возбудува, или барем тоа не го покажува.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Го нишаше стројното тело да се шират димините и да тропаат токите на елечето. Co особено задоволство и го покажа ѓерданот на гушата, белегзиите и прстењето на рацете и почна да ја кандисува и таа како Ајша: – Потурчи се, будала, за две-три години кадијата ќе биде само твој и се што ќе посакаш, ќе ти купи и ќе ти донесе.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Човекот од џипот, што го доведе тука, на заминување му рече: „Чувај се и јазикот зад заби“ и со рака му го покажа ритчето каде што се наоѓаат гробиштата.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Камилски сакајќи да го изрази прецизното значење на овој збор, но и да го покаже бездруго доброто владеење на францускиот јазик, значењето на зборот аирлија, го претстави и на француски јазик: Q`il vous soit de bon augure!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
— Тука и Мирче го направи лицето сериозно и му го покажа Толета.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но немаме време за медитации, до крајност се обидуваме да го истрошиме умот, зошто сме свесни за крајот што неминовно ќе дојде, барањето мир прерано ќе ни го покаже тој пат до крајот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
По завршувањето на осмолетката, според успехот што го покажавме, нѐ распоредија некои во гимназија, некои во стручни училишта, а некои на занает.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Трепериш пред нив од страв а не знаеш дека тие ти се смеат но не сакаат да го покажат тоа бидејќи таквата постапка може да им го измени ликот на поубаво а тие само како грди се почитуваат.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Некое нестално чувство на жизненост одеше рака под рака со откритието, до кое непрестајно одново и одново се доаѓаше во сите тогашни урбани лезбејски и машки геј-заедници, дека хомосексуалноста не е нераскинливо сврзана со родовиот неконформизам, дека лезбејките и геј-мажите се и можат да бидат „нормални“. ‌Небаре за да го покажат и за да го драматизираат тој невиден пробив, толку неверојатен, а, сепак, толку вистинит, геј-мажите главечки се залетуваа во колективниот проект на нормативната геј-пројава.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Кога стапи во чардакот четвртиот играч, Татко ги остави картите, го поздрави, им го претстави на двајцата други играчи и на крајот му го покажа местото.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Зар сета цел на геј-политиката, на геј-културата, е да ги врати геј-луѓето во трлото на нормалниот средносталешки хетеросексуален семеен живот, со неговите задолжителни обреди и чинодејства – да ни овозможи да ги репродуцираме најлошите општествени обележја, најгрозните клишеа на хетеросексуалноста? ‌Понекогаш мислам дека хомосексуалноста се арчи на геј-луѓето.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Со еден револуционерен гест, Дишан јасно покажа дека сѐ, буквално сѐ, може да биде уметност. Дека таа доаѓа од свеста, а не од својствата на делото. Подоцна тој ќе напише: „Бидејќи и самите туби за бои, кои уметниците ги користат се производ на Ready-made“.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Се стрча до надвор и набргу се врати со едно издупено тенџере и го покажа на другарка ми: „Еве, и квалитетот да го видиш, а и големината. Не е од најголемите, а и без капак е, ако баш сакаш да знаеш, А можеш и да провериш, ете, пушти го видеото да видиш колку играа со него пред куќа кога дојдоа како поворка за на гробишта... не дај Боже!“ ...
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Само книгите ќе го покажат вистинскиот пат од излезот од балканското варварство.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Животот на геј-сентиментот, дисквалификуван од самиот почеток, може да најде израз само во она што изгледа како театралност, гнев, плачливо самосожалување, хиперболична страст и претераност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
„Само што немаш храброст да го покажеш тоа.“
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ако ништо друго, Најмила мамичке барем сведочи за пресудната улога на изведбениот елемент во создавањето на особеното задоволство на мелодрамата. ‌Сцената со генерацискиот судир во Најмила мамичке не ја турка само до крајни граници театралната екстравагантност и бунилната претераност на глетката на поштукнатата мајка во Милдред Пирс, нудејќи ни кампско задоволство на преувеличена изведба изведена заради изведба.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А вие појдете кај што Господ ви го покажува патот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Мора да било чудно пријателство, а со оглед на тоа што Бергман се специјализирал во сликање крави, сигурно делеле многу малку заеднички интереси.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
На влезот во изложбените галерии, Фонд /V/4 (1979), голема минималистичка скулптура составена од 14 правоаголни плочи од влечено олово, железо, бакар, кои беа поставени наспроти еден друг пример на Бојсовото користење на продолжената репетитивна форма: еден збир или „блок” од 25 списоци и цртежи со молив наречени Демократијата пее (1963-75).
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Шерет девојче! — го покани Адем Јована и му го покажа со очите Катето при последните зборови.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— И тука, ем дебелите се тука — одговори Толе и го покажа ќемерот на половината од авалеџијата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Нашата околина, нашата земја, грда или убава, го покажува пред светот нашето лице.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Како ќе се снајдам да излезам од глибов? - речиси во исто време кон неа беа пружени четири раце кои ја извлекоа и и го покажаа вистинскиот пат.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Водата, пак, лојална, се враќа дома, назад: океанот има широка душа првин ќе ѝ прости, потем ќе ѝ го покаже патот - кон амбисот!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Барем на сон да ми го донесе и да ми каже, да ми го покаже, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А ти и самиот знаеш дека во случајов со Аксја многу работи биле заплеткани.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Таа тоа и го покажа, во борбата против фашизмот, со триумфот на Револуцијата.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Игуменот им го покажа и гробот на св. Наум и им рече: - Закопан е пред илјада години, а срцето сѐ уште му чука... - се наведна, го залепи ушето на плочата од гробот, постоја така вслушнувајќи се; полковниците заинтересирано го гледаа игуменот, кој, станувајќи, оддавеше со лицето блаженост и задоволство што го чул живиот отчук на срцето на светецот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Тогаш сфати дека секој човек мора сам да го најде патот кон своето спасение и оти тој, Павле, патот може само да му го покаже, а не и да го влече по него.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Му читаш во растреперените раце дека не е подготвен да си го покаже навежбаниот задник, на кој е посебно горд, но само во панталони затегнати со дупла игла на ременот и, како син на мама, која исто ги воспитувала и него и дада му, демек „прво само до пола“, строго се држи до лекцијата, а мота низ главата зборови со кои истовремено ќе остане „мачо мен“ (а ќе одигра како путе на пубертетлика, која час не сака, час умира од желба да направи нешто недозволено), за да има што да раскаже по пет испиени пива, и тоа фури по петтото, како неверојатно си прошол и како усреќил некоја, која, секако, во приказната ќе биде барем десет години помлада и барем десет сантиметри повисока и десет килограми полесна, со „страва“ тело и гради и, што им е исто така важно, „многу паметна девојка" и, во приказната за безобразно добриот секс ќе изостави дека таа, всушност, си заминала!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Неговото однесување беше колку енергично толку и коректно и јавното мислење смета дека, ако големото зло е одбегнато, тоа се должи на неговото лично влијание и на личите примери на храброст и ладнокрвност, што го покажа обиколувајќи ги безброј пати во отворени коли разбунтуваните квартови.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Во таква ситуација тешко дека некој може да се наметне како водач, и да го покаже излезот од „наметнатиот хаос“. 13, 12...
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
- Дојди - рече - качи се на мојот килим да ти го покажам одблиску. Само малку, сосема малку се двоумев.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Борбата на Дишан за идеите „против“ уметноста го забрза појавувањето на Дада, го поттикна надреализмот и ѝ го покажа патот на авангардата во 70-тите години, од објективната уметност до поп-артот (Енди Ворхол: „Сѐ е убаво“), од минималистичката уметност до концептуалната. 10 год. по првиот Ready-made, Марсел Дишан повторно потпишува едно дело со карактер на манифест.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Низ матните предели, полни со ноќта и небиднината, од самото срце на пустелијата, ветерот налета полн со прав од часовниците што користеа прав за да го покажуваат времето.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Сакав на Хелен Голдбаум да ѝ го покажам пасошот на непознатата личност чијашто идентификација и животна приказна ја добив на едно трето, сосем неочекувано место.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
И како тоа овој нов „сосема поинаков ден“, што многу мириса на хетеросексуално секојдневие, воопшто се разликува од претходниот ден?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Додека се качувавме по патеката таа главно молчеше.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)