го (зам.) - познае (гл.)

Го позна по куцањето, фигурата што ја виде се нишкаше пострана, со надесната страна клапкаше со одот.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Но ние веќе добро го познавме нивното мекање. Ова беше друг глас.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Настапи долго молчење. На домаќинот му изгледаше како лицето на трговецот да го беше видел негде. Но каде?
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Домаќинот го фати Гоцета за рака и го одведе дома, во една гостинска одаја.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Дури тогаш домаќинот го позна и радосно извика: - Ти ли си, бре Гоце? - Јас, ами кој? - му одговори Гоце.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
По насмевката Гоце го позна и извика: - Доне, Доне Стојанов!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Од каде идеш? - праша Гоце. - Од Битола, дури од Битола...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Домаќинот ја отвори вратата, не го позна и праша: - Молам, што сакате?
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Човекот, уште со изгледот се претставува како сериозен човек, впрочем го познавам дека е сериозен и со добра волја.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сега, на мојата педесетгодишнина, го гледам пак она дете како се искачува по ридот. Го познавам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Еднаш отишол дедо Доне да го посети, но прадедо ми не си го познал синот (мојот дедо) бидејќи кога го оставил тој бил момче, а кога по долго време го видел тој веќе станал маж.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Во истиот момент додека јас го анализирав момчето и размислував како го познавам кога првпат го гледам, мајка ми викна...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Татко им Спиро ми е вујко како и Вангел и Пане, ама јас не го познавам.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Тој е инаку многу добро момче. Од многу добра фамилија. Јас го познавам лично татка му. - Високиот?
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Го познавам братучед ѝ на другана, - му вели поверливо Гога.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
„Мислев, добро го познавам...
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Единаесетгодишен, а веќе приредува изненадувања... непријатни изненадувања“, го слушав гласот на мама.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Верувајте ми! Мислам - добро го познавам.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Сега му е жал дека така наседнал.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Толе и Трајко излегоа од кулата, појдоа во градинчето, му го зедоа јагнето на Бендерот и му удрија еден дипшик, за да разбере и тој дека Толе Паша со дружината влегол во Старавина и ги опљачкал чорбаџиите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Од каде вие другарот? Не го познавам, не дошол досега кај нас.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Море, мирни калуѓери и на Велипеток прасе јадат; било та се рекло — одговори Јован и го ослободи Толета дека збор нема да испушти по однос на неговата посестрима Митра Брлева, што ја остави пред две три години во Софија, а која се врати и настојува да тргне со него како негов четник.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Го фатија, некои селани го познаа и тоа ја раскажа целата работа како стана.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
На нивното тропање Трајко излезе со навртена мартинка, но го позна Најда по гласот, та се смири.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тодор Кикирезовски — така се викаше терачот на магарињата — им одговори на сите и се позачуди, гледајќи ги наметнатите сакми, а го позна Трајка и го виде со пушка на рамото, но не му стана чудно, бидејќи Трајко секогаш носеше пушка, а во темницата не можеше да ја познае што пушка е.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И почна да зборува: — А бре, Толе и ти Трајко — (го позна и Трајка).
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
По носијата овие го познаа Толета дека е мариовец.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Бојко ги најде и своите братучеди; Брниклијата се сретна со Босеа, со кого пред некоја и друга година се бореше на Илинден баш овде, на ова сретсело; некои го познаа и Најда Орленчето, Андона и Стојчета.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Првиот го познаа одеднаш, но другиот им се стори нешто сомнителен.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кога го позна оти е тој, стана сета разбушавена, заплашена и уплакана. , — Шо сторите, бре, јок да се сторите, баби ниедни? — му се врекна на Јована и тргна да излегува.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Од еден ќош му одговори со кашлак и едно дете и Толе го позна она истото што му намигна во дворот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Вие сте и клале главите во торбите и си имате право, но работата е тамо, шо не ме погодите при готови пари. Не се ногу парите, но се растурени во јарците.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Го позна гласот од Адема, кој многу полагаше на лоши пци (како секој Турчин) и многупати кога идеше да проверува дали се станати чифчиите за да ги брка на работа, носеше леб и коски од вечера ручек, та им фрлаше на сите пци. Затоа тие сите го познаваа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Го изгледа убаво, ама кога не го позна, позастана пред него и го праша кој е и каде оди.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— A јас ќе потврда дека го познавам од затворот, та ќе се уреди сета работа, а?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Е, како сте, бре браќа, шо правите, шо чините, како живејте?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Го познавам дворот и гумното ногу убаво и секаде каде треба оген клавање, јас ќе го клада.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Мислам дека ниеден друг човек што воопшто го познавам не би можел ни одблиску да биде толку добар Маклабас како Илија Даскалов.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Мојот учител. Тој брше целиот побелен од старост. Но јас го познав...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Си го познавам јас својот дедо.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Та го познавам далеку оттука секое дрвце и ми се чини секое фатило корен во моето срце.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Ова е Денко. Момче од Скопје, - пак рече Бојан. - Не го познавам, - рече најпосле дедо Иван. - Чиј е? - Не е од селото.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
И јас го гледам тој човекот што толку брзо леташе, го познавам, ама никогаш не сум го видел и затоа пак не можам да го препознам.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Кога едно време му го видов лицето на тој човекот кој така леташе по небото, ми се присторе како да го познавам, како некој брезничанец да беше, ама не можев да го препознам.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
КАТА: У, да не ни кажеа немаше да го познам.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
— Јас да го видам, лудо, Си го познавам? Ов, аман, аман!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
А не оти го познавам за да го дочекам, но тој мене!...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Треба да го познавам кога ќе го видам...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
А во овој момент не сум сигурен ни кои се допирните точки помеѓу моите и неговите размисли?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Всушност толку малку го познавам што не би можел да си претставам како се чувствува сега.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Го познавам, заедно војувавме. Рамо до рамо. Против ист непријател.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Притоа воопшто не ме обескуражуваше фактот дека не можев да си ги замислам нештата што ги бркаше за да ги достигне; напротив, си го придодавав правото да верувам дека сепак го знам, дека го познавам барем онолку колку што себеси се познавам, а притоа, вистината ви ја велам, дури ни вистинското име не му го узнав на мојов Човек, бидејќи тој ми рече а јас му верував дека така било подобро и за мене и за него.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Инаку, во врска со името на таткото, мојот Човек ми се имаше доверено дека другарите му честитале кога му соопштиле дека отсега па натаму ќе го викаат Ведран.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Па како тогаш да ја подржувам авантурата на синот кој наумил да трага по вистината за татко му кога и јас во таа вистина имав само наѕирнато?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Уметноста е прашање на персоналитет. Нема место за вкус во механичкиот цртеж. 122 Margina #4-5 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Сликарот, каков што јас го познавам, каков што бев и јас, е олфактивен тип; тоа значи дека наутро станува, има потреба за појадок, иако често не јаде, но највеќе чувствува потреба да го осети терпентинот. И таа олфактивна потреба, потреба за појадок, го поттикнува на сликање. Од олфактизмот до ретиналното задоволство, има само чекор и често кај сликарите останува на тоа.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Стариот тажно наведна глава; можеби ги криеше солзите. - А јас сина си не го познав.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
И сфатив дека ова е провидение, дека пајакот мене ми е подобен, или јас нему, дека попусто самиот сум се унижувал пред Лествичникот и другите бедни; дека сум го лутел Бога оти знак ми дал да го носам светот на плеќите свои, а јас не сум разбрал, не сум го познал знакот и сум дал предимство на друг, оној што е под управата на гревот, оти никогаш не сум се борел, не сум се спротивставил, послушен секогаш сум бил; а оној што послушен е секогаш, тој послушен и кон ѓаволот, а не само кон Бога ќе биде, кога ѓаволот ќе му се претстави под лика лажна, под образ притворен!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Оти: си влегол, татко, во одајата со записот проклет, но очите не си можел да ги одвоиш од буквата Ж, буквата девојка, што зографот-краснописец ја нарисал да биде со очи питоми, со раце и нозе раширени, спремна да го познае мажот свој; Оти: си видел жена, сподобие страсно во писмо, клопче отровно, со очи гулабови; со коса како стадо кози, кога слегуваат од Галадската гора; со заби – стадо истрижени овци, кога излегуваат од капење; Оти: вратот ѝ е како кулата Давидова, изградена за оружје: на неа висат илјадници штитови – сѐ штитови на јунаци; градите ѝ се како близначиња од млада срна, кои пасат меѓу кринови; Оти: твојот страстен поглед ѝ дал топлина на буквата-девојка, и таа оживеала, и скокнала од писмото-клопче, па паднала пред твоите нозе и почнала да ти ги бакнува стапалата; Оти, ти рекла: дојди мил мој, да излеземе во полето, да преноќеваме по селата; утре рано ќе појдеме во лозјата, да видиме дали потерала лозата, дали се отвориле пупките, процутеле ли калинките; таму ќе те опсипам со милувања; Оти: иако си му се заветувал на Бога по раѓањето на твојот единствен (сега ја разбирам смислата на нагласката на овој збор во говорот на Лествичникот пред логотетот!), син Лествичникот, си ѝ рекол: „О, колку се убави нозете твои во сандали, ќерко знаменита!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Или во малку веројатниот случај да успеал, дури и откако те однел в кревет, докрај да се прави буч, сите други илузии ти се здробиле – според главниот лик во Приказни од градот од Армистед Мопен (1978) – откако потоа си отишол во тоалет и таму си му ја открил целата козметика.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Веројатно би било доволно набрзина да се направи една општествено-семиотска анализа за да се објасни зошто маж кој има таков предмет никако не би бил некој што може „дома да го однесеш во Орландо и никој да не го познае“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И тогаш одите кај него на Апер Маркет и од петни жили стискаш да не одиш во тоалет, зашто тоалетот е тужибабата, мечтоубиецот...
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Онаков, дома да го однесеш во Орландо, никој нема да го познае.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Запознавам некого... мажиште... во бар или на бања и ми се гледа баш онаков... каков што го сакам. Згоден мустак, фармерка ливајс, штиркана војничка кошула... снага-човек...
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во случајот со примеров од Приказни за градот, предметот изгледа изразува извесна женствена нијанса во домашното украсување, китен порив да се наџиџа дури и празниот простор „над тоалетното казанче“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Можеби нема ништо многу мистериозно во процесот преку кој еден таков објект станува сврзан со конкретен сексуален и родов стил.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но, другите родови кодови се посуптилни и понедофатливи.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
-По што го познаваш дека снемал пари. -По очите го познавам, ете по што го познавам.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Ѝ пријдов и ѝ реков: - Госпоѓице јас го познавам ова мало дете.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Јас го познав, а тој не ме позна.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Многу добро, би рекол одлично, го познавам и Г.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Во сивата светлина што во килерот влегуваше низ тесното прозорче, генералот го позна едниот.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
По околните голи ридови и големата карпа, го познав местото.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Мишел пишува: „Сите жандарми во еден глас ме прашаа дали го познавам човек, и кога им одговорив дека не го познавам, го измасакрираа тука, во мојот стан, во присуство на нашите фамилии коишто испопаѓаа во несвест од страв.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
За да се утврди дека сме во врска со ЦК (бидејќи полицијата знаеше дека Гарванов е замешан, но немаше факти), го прашаа Богданов: ’Го познаваш ли Гарванов?’ ’Не го познавам Гарванов, но познавам еден Гарванов кого ние сакавме да го убиеме’, одговори Богданов.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Повторно слушнав дека зборуваат за него по војната, што станал за време на окупацијата?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Меѓу нив се провлече неколкупати гласот на жената, го викаше, го позна гласот меѓу искинатите шумови.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Жената го викаше наглас некаде од долу, од утробата на куќата, но тој не се огласи и не појде натаму, остана тука на покривот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Остана така на покривот, само се одвои од железата на рекламата за аспирин и се потргна два чекори од работ на улицата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Нѐ претставија, не сакав да помислат дека не го познавам.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Иако беа минале години, јас го познав погледот – тоа беа очи кои плачат навнатре, а солзите капат некаде таму, длабоко во него.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Лицето му беше обраснато со брада, а косата веќе му беше проретчена, но јас сепак го познав, по чпртиот нос, по погледот и по самоуверената насмевка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тој таа вечер раскажуваше бесрамни нешта, кои се премолчуваа во секој дом и во секое друштво кое не припаѓаше на самото дно на општеството; дури и кога пријателите на Берта се обидуваа барем малку да го насочат разговорот на друга страна, па го прашуваа за тоа каде ги направил првите слики по нарачка, тој зборуваше како на петнаесет години во некоја јавна куќа насликал неколку актови на ѕидовите, а потоа раскажуваше што сѐ правел таму освен што сликал; го распрашуваа кого портретирал изминатите години, а тој ги набројуваше портретите на сопругите на месарите, банкарите, докторите и професорите, и помалку зборуваше за портретите, а повеќе за тоа што сѐ правел со портретираните.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тоа беа очите на Рајнер Рихтер.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
По шарките на торбулето... Стив и Јана го познаа дојденецот... таткото нивни“.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Од очите ѝ висеа конци јад, течеа, плетеа околу мене жолта мрежа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Не станувај“, гракна птицата. „Патот ни е пресечен со камења.“ Го познав гласот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Јас го познавам најдобро!“ - се јави високата георгина.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Го познав веднаш дека е Младичот и се замешав во симнувањето, но тој веќе беше мртов.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
- Мајсторе, не го познав кој беше; едно момче беше со еден коњ, тоа играше и пак си отиде.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Си зел в раце едно дрво некастрено, како за стап, в раце да му се најдит, за од лошо да се брани и тргнал на угорното да одит.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Лели кажав, мили ми тате, понапред оти на сон сум си го гледала и со виделината на ѕвездата негоа сум си светела во темната зандана; да од тоа, тате, си го познав одеднаш.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Мори сестри - му рекла царицата - мори утки, јас лели си го најдов чедото, не берете гајле да ве остаам да загините, туку ве молам кажете си правината за да се прикажуат оти правината колку се тенчит и пак не се кинит.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Еве дошол некој ноќеска и ми ја изгазил бавчата; илјада грошеи зијан ми сторил!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Сопрво беше напраил еден крс на едно дрво од некое суо дрвце за да го познаат местото, чунки ќе одел као внатре во адата за да види што има и што нема, да ако нема некоја трага од чоека, пак сакал да се врати назад, кај изворот, за да поживеит тамо со јемишот што бил на дрвата.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ги подигна клепките. Над него висеше јадрото црвено лице на Глигор. - Ех, најпосле... Го позна гласот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И, додека им пресметувам и им пакувам во кеса, се шегувам: „А, да ви кажам и дека не е пожелно да го познавам затоа што од неодамна сум ’тазе’ разведена“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
За едно дете Лично го познавам и ја знам изворно неговата приказна.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Не го познавате?“ „Не, не го познавам вашиот сопруг госпоѓо, ама не е никаков проблем, ете ќе ви дадам попуст“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
- И јас не го познав,вели Јон, остарело, се искубало, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас нема го гледам Гумното и не го познавам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Војникот се исправи и ме погледнува. Одвај го познав. Секулета Дамјановски. Се враќа на отпуска.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се измена човекот, не можеш да го познаеш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А еве, пак така трчам, не знам дали ќе го познаам, години не сме се виделе, нозе ќе искршам по скали.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Поповите лажат! Буржујот јас не го познавам. Тој може и да лаже, ама поповите...
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Мислеше на далечната планинска земја Босна (отсекогаш при помислата на Босна имаше кај него нешто темно), која и самата светлост на исламот можеше делумно да ја осветли и во која е животот, без каква и да е питомост, сиромашен, штур и одвратен.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Грешите; добро го познавам; тој е и поет и математичар.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тоа зло длабеше во него и го раскинуваше, а тој не можеше ни да помисли некому да му се исповеда и да му се довери; па и кога тоа зло си ја заврши својата работа и изби на површина, никој нема да го познае; луѓето просто ќе речат: смртта.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Исто така, го познавам и како дворјанин и дрзок сплеткар.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Меѓутоа, јас го познавам министерот како математичар и поет, и своите мерки ги дотерав на неговите способности, земајќи ги предвид и околностите што го опкружуваа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
ЛУКА, Слушај ти, добро што твоите браќа и сестри ме удавија со здодевност, но сега кога те дочекав со толку желба да излеземе на прошетка, доаѓаш накисната до кожа НЕГОВИТЕ и со лице некаде меѓу боја на олово и форма на превртен чадор, кое така добро го познавам. Па не можеме така да се разјасниме, гледаш ли.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Апокалипса. Крај на светот што го познавам. Колку е сладок новиот почеток.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
„Како се викаше оној од кого те спаси светиот отец?“ „Мислам - Мирон. Сега се пријатели. Зошто?“ „Така. Го познавам. Боксер е. Порано и јас тренирав.“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
„Јас не можам да замислам да стапам во брак со некого кого не го познавам. Или кого не го сакам.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Постои некаква имагинарна рамнотежа, некакво согласје, можна хармонија, меѓу законитостите во природата и социјалните законитости и историјата, кои најчесто ги доведува во прашање човекот со своето однесување.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Кој не го познал искушението да биде прв во државата нема да разбере ништо од политичката игра, од волјата да ги потчини другите за да ги направи објекти, нема никогаш да открие од кои елементи се состои уметноста на презирањето, ќе забележи Емил Сјоран.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Петер Иваз го забележа мојот немир, ја зеде фасциклата со телеграми и веднаш замина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Заѕвони телефонот. Го познав вознемирениот глас на сопругата Гзиме: - Дојди веднаш.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Букинистот убаво го позна, ја симна беретката од глава, се прегрна со Камилски и радосно му рече: Monsieur Clement, каква среќа што те гледам жив и здрав, мој Шпанецу, мој Балканец?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Беше сам среде мноштвото книги како непобедлив Дон Кихот. Камилски убаво го позна.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Потоа таа го позна и, мислиш, пречекува свој домаќин што се враќа од живеење, се поттргна, без збор ослободувајќи му пат кон светлоста зад себе.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ме мразеа и не ми можеа ништо. Не беа за мене никаква тајна. Им го познав дури и мирисот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
- Карл, го позна ли татко си?... - Мислам, не го позна.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Одвај го позна брата си Стојана, та се посмири малку.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Се плашеше и од самата Крстева лика. Ете цела година не го има видено којзнае дали ќе го познае!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И кога по судирот чкотна клечка ќибрит и го погледна убиениот непријателски офицер — како и него да го пронижа куршум, бидејќи во него го позна најблискиот свој другар од универзитетот во Марсеј, каде што двајцата студирале на една група, та дури заедно и во еден кревет лежеле цели две години.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Така гледајќи, виде дека е селанец во селска кошула облечен, со бели гаќи и чорапи, а кога погледна поостро, го позна и човекот. Никој друг — туку овчарот Ристе Богоев.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Втасаа и другите аскери, та и чаушот; го распраша кај оди, и кога чаушот го позна кој е, го пушти со заповед да се враќа побргу, да не замркне во планината или да не ги најде комитите, та и тој да стане комита.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Гласот таа веднаш го позна, се уплаши од него и се разбуди.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И уште оддалеку го позна и се затресе. Се исплаши ли, или се засрами?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Робинзон Крусо го подготви ганот и лидерот нивни го зеде на нишан беше беспрекорен го погоди гадот го застрела в глава од земја го збриша Пијаните свињи тргнаа кон нас а јас ги чекав со буздоган в рака едното копиле веднаш го познав го фатив за костум му истегнав јака
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Попот прочкрта со забите и ја заврте главата настрана да не го гледа не кадијата, ами новиот бег Јунуса, кого уште кога се предаде го позна дека е ланскиот калуѓер од света Богородица и толку го замрази, што не можеше да му го гледа суратот, па ништо не му одговори на кадијата. – Не зборуваш, а? – му се врекна кадијата.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
По сакмата и капата го позна татка си свиткан врз големиот камен од портата.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Се приближи до десната страна на редицата и го позна поп Јакова и почна иронично да му се врголи: – Е! Е! Е!, папас ефенди!
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Тука ли те донесоа? – му падна пред нозете, не сакајќи да прегрне Турчин, макар што го позна брата си Ангелета.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Мајка ѝ го позна ликот зашто таа одеше и се враќаше од гимназијата низ нашата улица, по кејот крај реката.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Масата, типот, столицата, целата опрема исчезна дур да трепнеш...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Јас го познавам ако ти не го знаеш!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ударот го соборува, паѓа на грб сосе целата машинерија!...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Го позна ракописот. Тогаш требаше да се фотографирам со пликото в раце, мислеше сега.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
- Откаде го познаваш? - праша Горјан. - Како да не го познавам - продолжи да објаснува Трајче.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- А како ќе го најдам? - праша Трајче. - Не го познавам!
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Да го видиш, не ќе го познаеш.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Непознатиот сигурно го позна и радосно извика: - Ти ли си, бре Евто?
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Кога Италијанецот се приближи, Трајче го позна. Тоа беше Федерико.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Кучката Лиса лежела на врата и веднаш не го познала Силјана, та го слајала: "хам, хам, хам."
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Не само што го познавам туку и го чувствувам јазикот на мимиката; ги толкувам значењата на движењата на рацете; можам да одгатнам и понешто од прошетките на насмевката по ридовите и по долините на лицето.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- Тој е истовремено и чудесен, и невозможен.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Вие не го познавате како што го познавам јас – не попушташе Катерина.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Знаете, станува збор за многу слично чувство на она: зборот ми е на врвот на јазикот а никако да го погодам!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Што се однесува до смртта на нашиот колега, мислам дека е во прашање погрешен чекор.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Го познавам виновникот! Едно мало животинче.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
За писателскиот свет што го познавам, вашите недоразбирања со власта не произлегуваат од Вашето творештво.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А сето време бев ангажиран со помислата дека Непознатиот го познавам, и дека се наоѓа негде овде.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Го познав по црната шапка со голема стреа и истиот оној многу комотен хубертус, што на него висеше како на закачалка и през ноќта.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Е, ако успее да ја наговори, уште во текот на ноќта ќе бидеме тука.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Му кажав кој сум и дека го познавам.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Камионот помина покрај него и го познав по гласот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Дигнав поглед и... што да видам... Го познав човекот. Нашинец, ама албански полковник.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Нему, откако го познавам, самопонижувањето му е потреба.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Начин да се предупреди и евентуално омаловажи туѓиот напад.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Едно од нив е Марулко, му го познавам гласот.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
А и Болоња, и таа е комунистичка; тоа е вид на комунизам кој се разликува од оној кој го познавам, така ми изгледа: овде е повеќе...воопшто не стоички комунизам, туку комунизам кој го сака задоволството.  Б: Тоа е прилично ретко.  К: Да, многу чудно во Болоња.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
И јас го познавам поразот зошто и јас еднаш загубив, нешто скапоцено, една душа која љубеше, едни раце кои милуваа, едни очи кои беа моите сонца, едно срце во кое бев јас.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Сите еден ден ќе ја запознааеме болката и некои страдаат секој ден, секоја ноќ, секој час, малце по малце, и не се предаваат, се борат со злото, искушението и неспокојот и го наоѓаат својот пат.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Едното викнување и ми го позна гласот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Како што веќе ви пишував вашиот факс ми стиgна некомплетен, но јас сепак успеав во него да прочитам дека вие ми предлагате да ми испратите неколку критики за вашите книги објавени на германски јазик.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Јас малку го познавам светот на издавачите.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ме прашувате дали го познавам Франсоа Масперо и дали сум ја читал неговата книга Балкан-Транзит.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Грижата стануваше постојана, интегрална.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
- Дали го познавам? Их, мајче, па ти прашуваш дали го знам! - тој му намигна на другар му, велејќи: - Кажи, Кољо, колку другари сме ние со Ташко?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Го позна по гласот. - Врне ли? - Да, господине генерале, роси.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Но на другиот ден никој не можеше да го познае водоносецот.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Но, на човекот што го познавам такво нешто не му прилега.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
- Сакаш да го викнам? - се направив јас важен, задоволен што го познавам Кире, кој две години е постар од нас.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Јас му кажав дека еден наш млад партизан загина на Плетвар и дека бидејќи претходно имаше земено ќебе од Германците, всушност, само за еден ден, ми го даде неговото домашно килимче за спомен.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Црномурестото момче ми вели: Знаете ли, ова килимче го познав зашто го ткаеше мајка ми, а јас дури сега разбрав дека брат ми загинал!
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
И не е важно што не е од сребро, изработен е толку вешто како да е, и никој не би можел да го познае.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Го познавам јас него, и тој, исто како и јас, обожава необични и опасни случки.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се разбира дека ме прекори, ме искара што сум била толку невнимателна и толку непромислена да отидам во третиот дел од паркот, и тоа доцна попладне, ми се закани дека своерачно ќе ми ја скрши главата ако тоа уште еднаш ми се повтори и ме посоветува, онака братски, малку да ја видоизменам приказната попладне, кога на состанокот ќе им ја раскажувам на нашите.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Почнав да се прекорувам што никогаш не сум ги послушувала моите кога ми велеле да одам со нив да шетам наоколу, па затоа сега воопшто не го познавам овој крај и можеби само непотребно ме фаќа паника.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Можеби сме многу блиску до куќата, а јас само си мислам дека сме се загубиле?! Ама не беше така.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Огне беше „карта глат” за доаѓање.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Не е – рече тој – супер е Огне, и јас го познавам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Јас него одвај и го познавам – рече мајка ми со некаков далечен глас.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Јас всушност него и не го познавам, многу малку имаме разговарано.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А, камчево личи на килибар, една смола, многу скапа и ценета, од која се изработуваат украси за прстени, ѓердани и друг накит.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И, воопшто, Игбал многу често се насмевнува, многу почесто од кого било што го познавам, и кимна со главата: - Се разбира дека може и со него да се лета.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А, читајќи го писмово, ми се стори дека ептен ми е близок и познат.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)