го (зам.) - поземе (гл.)

- Ајде, аирлија работа, Стојче, - го пречекува стариот и му го подава ножето, а го позема палтото што Пискулиев го беше само наметнал преку рамо.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Возачот ми го позеде куферот и го смести во големиот багажник.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
И кога седна на брегот да почине забележа едниот брег со другиот брег како си подаваат стебла, како ги префрлаат преку себе, испреплетуваат гранки меѓу стеблата; камењето што го фрлаше тој од дното бреговите го поземаа и го ставаа врз стеблата; посипуваа земја врз нив, и некаде на залез, забележа, тој, бреговите сами го направиле мостето спроти воденицата.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Без да размислувам дека со земањето давам време да останам во дуќанот, го позедов пивото, но капка не ставив в уста.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Шестемина селани од Ајдинци мирно го спуштија ковчегот на земја, а шестмина гавази веднаш го позедоа и го однесоа во џамијата на ибн Тајко, каде што одново, само според други обичаи, требаше да се подготви телото за вонземскиот живот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Јас го позедов канчето. Беше полно црници.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ама, штрака и жената што ми го позеде куферчето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Наеднаш чиниш тој простор беше му го позел; тој простор чиниш уште пред тоа, пред тој да може да го знае тоа, беше му го украл сиот негов здив во своите недогледни глобочини, со мирна невидена плавна синевина, што го исполни сето растојание меѓу бескрајните брегови на неговиот поглед и простор беше го повлекол сиот него кон себеси, кон својата шир.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Дланката ми се потеше. Божидар рамнодушно го позеде баждарот со црните прсти и го прецени со студен поглед.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Петра не може да ја одбие, го позема чапчето алуминиумско и се подзавртува да не го види таа Костадина.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Затреперува со устите неусетно и лесно, па почнува: - Седнете, седнете, драги мои, - го позема ливчето и поблиску се допира.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Зад брегот се гледа еден дел од планината по која се издигаат огромни дрвја на бука, цер, благун, јаблан, сладун, и кои често го поземаат чадот од дувалото и го разнесуваат меѓу себе - траг да не му остане.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Па ми го позема фенерот и почекува и јас да слезам, Кледот е полн со бочви, со качиња сирење и маслинки, со вина и со друго.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)