го (зам.) - подари (гл.)

Тики: Мислам дека е најодвратен! (Беки погоден силно грокнува и отрчува во аголот) Што ќе правиш со нив?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Краста: А што можам? Ќе го чекам Божик, а испеченото месо ќе им го подарам на сирачињата од домот. Само страв ми е.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Дали постои начин да најдам примерок од романот Времето на козите на македонски јазик што би им го подарила на моите Родители со најголема радост за Божик?
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Имам една единствена книга за инсекти, мал застарен прирачник на француски, кој на шега ми го подари една добра пријателка - поради мојата градина, необичноста на сликите, да се забавам читајќи за глистите на еден толку отмен јазик - и мојата бубачка во таа книга е прикажана на слика како се качува низ стебленцето на орхидеја.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Она што Џавид ни го подари, најмалку личеше на мене.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Најнакрај како залог го дадов и моливот што ми го подари тато, со натпис - Штедете во Стопанска банка - па и него го загубив.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Во џебовите ништо не ми остана!
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Влегувајќи во секој нов круг бев убеден дека ќе стокмам повеќе од Љупчо, но или „горев“ или тој победуваше.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Мариово, пред двесте триста години било етимско ничие; друга прикаска имаше: како тоа било хасчифлик лично на султанот, кој го подарил на својата султанија Мара — Кола Марија — и оваа ги ослободила мариовците од секакви даноци.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И еден ден идат некакви Турци трговци од Битола во Лисиче и од осум куќи село, купуваат седумдесет волови.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Оној кој го избра мракот за да слезе по сокакот (а сокакот потсетуваше на извиткана јагула што ќе ја замати бистрата вода штом ќе го зграби пленот на езерското дно); Оној кој ја избра темнината на мрачниот сокак а не гази по калдрмата додека слегува и потсетува на молитва, на порака, или на нејасен збор од тајна болка; Оној кој го избра мракот и слезе по сокакот на посветеноста гласот ни го подари за да ни биде и поттик, и надеж.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Но истата година или на почетокот на другата го подари некому или го продаде. Немаше со што да го храни.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Слушнете го и она што е запишано малку подолу во изјавата на Цвета Басотова.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се чуди од каде ви е информацијата дека ѓерданот и е одземен со единствена намера нашиот виден раководител да и го подари на својата секретарка.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Набрзо замина и тој. Каде и зошто никогаш не узнав.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И тој потем, сосема бавно, театрално, ја извади од својата фиока мојата песнарка на маса; на очите ми навреа солзи: делото на моите раце, единствениот примерок на мојата душа, оригиналот што ѝ го подарив на мојата Луција, сега се наоѓаше во влакнестите раце на Фискултурецот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Во кабинетот на брат ми насекаде беа расфрлани сувенири, книги, мали и големи кутии, антиквитети – сѐ она што некој некогаш му го подарил, а тој го сочувал.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Зигмунд седеше на големата црвена фотеља на средината од просторијата и гледаше во предметите расфрлани по подот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Од сето горе речено се гледа оти бугарските арнотии за нас Македонците ни најмалку не се разликуваат од српските, но затоа пак нѐ чинат стопати повеќе: 1/ за бугарското име што ни го подари Егзархијата82ние ги зедовме на себе сите добрини што се врзани со него и со кои се украси тоа име во најновата историја на Балканскиот Полуостров. 2/ за бугарските училишта и бугарското „покровителство” на нашите интереси ние немаме никакво сочувство од страна на Русите, не затоа што тие ги мразат Бугарите, а по тие причини што тие толку многу направиле за Бугарите, колку за никој од словенските и православни народи: излегува оти тие и за нас Македонците направиле многу и немало зошто уште нешто да очекуваме од нив.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Борис Калпак воздивна. „Ми го подари Трипун Караѓоз. Се плаши - ќе му ги исече некој прстите и ќе му го земе, како што тој го симна од мртвата рака на злодејот со чалма.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ако се наведнев, ќе видев во тој камен мртви покриви на пусти куќи и зелени трупови на една треска. Отстапив еден чекор.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Најпосле царот решил да ообјави во царските зандани, каде што чувал робови заробени во војните, дека секој оној што ќе се нафати да го победи џинот ќе му го подари животот и дека ќе го пушти на слобода.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Најпосле станал една силна мажетина и рекол: - Јас се нафаќам да го победам џинот и да го ослободам изворот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
И беше тоа вистинско себеодречување решеноста да му го подари на Арсо кога овој заврши прогимназија.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Дај да купиме некој портабл, овој мамата ми ја еба“, му велеше на Горан, па купија, ама татко им Кизо не го бендиса и ѝ го подари на Микица за на приколка, дека беше убеден оти малиот телевизор не е нов, ами дека е од визба од којзнае која година.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Умот нема цена и не се продава, сѐ уште беспрекорно ме служи, за разлика од срцето, кое, драги мои, го подарив.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
- Договорено, Срцка! - одврати Томо враќајќи и го бакнежот што претходно му го подари.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Нејзе Германецот пред својата смрт ѝ го препишал целиот имот. ѝ го подарил, бидејќи верно му служела до крајот на неговиот живот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А таа, сиротата сака да го извади од темнината, да му го подари сонцето, зраците, денот, светлината...
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Не ти даваат само часовник, среќен роденден и се надеваме дека ќе ти трае бидејќи е добра марка, швајцарски; не ти го подаруваат само тој малечок вајар ОБУКА ЗА што ќе го ставиш на раката и ќе шеташ со него.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Ти го подаруваат и стравот дека ќе го загубиш, дека ќе ти го украдат, дека ќе ти падне на подот и ќе се скрши.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Му подарив нешто, за мене многу скапоцено. Му го подарив мојот свет. Свет кој беше недопрен. Затоа што многу го сакам.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Своето кажување вака го завршил Жеро Жерав: Сега алчниот гавран лета од едно до друго место и бара мајстор да му го изделка клунот.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Од задоволството што ми го подари со прикаската за првиот леб.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
На секое разминување умира по еден дел од мене, умира по еден мирис од секој цвет, на измислениот букет кој ми го подари еднаш.
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Решил фонтот да му го подари на брата си за Божиќ.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Арафат мигум одговара: Не, јас само сакам да ти го подарам оружјето на еден борец за слобода!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Египетскиот раиз му вели во шега: Ти сакаш да ме убиеш!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Оваа запрашаност ќе го следи поетот, венценосецот Махмуд Дарвиш на заедничката поетска молитва во заедничкото присуство (Рене Шар) на сите обединети гласови на човештвото.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
На Махмуд Дарвиш таа година народот на Македонија во својот свет храм му го подари најсветото што можело да му се подари на еден поет - неговата тиха сина светост и тишината на истрајбата во времето, како пристан во враќањето од егзил на поетот во прегратката на човештвото...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Не знам во кој век и ден, во кожата на некој друг, сме ја доживелае или сме ја слушале прикаската за ковчегот на ветропирестиот Демофонт што му го подарила жена му на Филида да го отвори по една година од неговото одење на Кипар: кога ќе ја изгубиш надежта дека ќе ми се вратиш, ѕирни во него.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Шпион! Не се знаеше веќе кој прв му го подари тој збор на селото.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Низ цела Океанија утрово имаше незадржливи спонтани демонстрации, кога работниците излегоа од фабриките и од канцелариите и парадираа низ улиците со пароли што ја изразуваа нивната благодарност кон Големиот Брат за новиот, среќен живот што ни го подари неговото мудро раководство.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Живи или нивните глави, таа е твоја работа. – Разбравте ли синови на пророкот! – се провикна кон купот кадијата, а Суљо му направи длабоко темане, слезе меѓу сеј мените и го јавна црниот арапски ат што му го подари лично падишахот и тргна напред низ широката порта.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Имотот што го имал во Езерец му го подарил на манастирот и тогај нашол мир: не сонувал повеќе пожари и не скокал во сонот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Низ дворот црковен луѓето тешко се пробиваат до црквата, особено оние што зад себе влечат добиток за да го подарат; калуѓерите одат пред нив, се пробиваат низ настисканиот народ и им прават пат; пред секој што носи дар, зурлите одат напред, свират, а дарителот по нив; свртуваат по три пати околу црквата со добитокот и потоа им го предаваат на калуѓерите.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Независно од мене, моите нерви биеја со тастер: еднаш тоа она ќе го стори. ќе го подари тој сјај в мрак, еднаш кога јас ќе се сечам во болницата.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Вината на Никола Леко за да биде казнет со ваквиот прогон се состоела во тоа дека ѝ го подарил на рајата поголемиот дел од своето лично богатство, а притоа, за неверниците приредил и голема веселба, прославувајќи ги на тој начин поразите на султановиот аскер кај Кипар. (А наведениот термин неверници што во ферманот го употребил Султанот се однесувал на граѓаните на Скопје.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Сепак не можеше да не заплеска. Ѝ го подари каранфилот на девојчето.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Можам ли да го видам во огледало ликот што семожниот ми го подарил…
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Јано, да му откријам на твојот нов пријател кој ни го подари тигаров?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се разбира, и како што следува, ваквиот совет беше проследен со конкретен пример: - Ако си гладен и ако те поканат да седнеш на преполна софра, не мораш веднаш да се стрчаш да седнеш.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мојот пријател од работата другарот Господ Саздов ми го подари овој совет.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ферментира стравот, срам и проклетство ме обземаат.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Јас го изгубив сопственото „јас“, тебе ти го подарив сопственото срце, душа и име, не знам кој е ден ни месец, водам борба со себе и се презирам светот, како целиот свет да е крив.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Таа ми рече дека тебе ќе ти го подари кога ќе пораснеш, а јас ѝ објаснив дека, ако стори така, тоа ќе значи дека ние двајцата еден ден сигурно ќе се сретнеме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кога веќе еднаш ќе се врати?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Такво е значењето на тој прстен и јас верувам дека ти некогаш ќе дојдеш, или во Гоа, каде што сме во текот на зимата и пролетта и ги продаваме кашмирските килими, или можеби во Кашмир, каде што твоите не биле, а рекоа дека толку сакаат еден ден да дојдат.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кому сега да му го подарам паричникот што му го купив да си ги става парите внатре, наместо да ги крие под душекот?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)