го (зам.) - подава (гл.)

Мими ѝ го подава огледалото.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Најдобро беше да се откаже од тој вкус во коренот на гркланот, како што се откажа од крвотокот на лажичето што му го подаваа в црква на причесна, но беше неверник од раѓање.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Убаво стори, војводо! Убаво! - пелтечи доктор Коста со малку стврднат јазик, го крева шишето што некој му го подава и којзнае по којпат наздравува, поздравува, се ракува, се бакнува.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
МИТРЕ: (пие од пагурчето и му го подава, преку огништето, на Котета). Земи, Коте, напи се. Ние забораваме.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
МИТРЕ: (го зема пагурчето). Здрами си, Коте; здрами си, кума! (Пие и му го подава на Котета).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
МИТРЕ: Здрами си, Коте!... Пак за добро идење и за радост да ми идете. (Пие и му го подава пагурчето на Колета).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Му го подавам ковертот со бараните документи. - Ова ќе потрае – рече.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И додека ја вдишувавме и ја голтавме сладината, таа од џебот ја извади сојката со сиџим врзана за појас, ја пресече тиквата на фаши, парче отсечуваше и парчето секому му го подаваше со рака.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тој ви го подава фишекот и си молчи, барате да ви даде уште еден, тој ви го подава и вториот и повторно молчи, барате да ви даде и трет, тој ви го подава третиот и тогаш ја отвора устата и проговорува: „Немојте да одите на театар, претставата е катастрофа!“
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
ЛУКОВ: (Ѝ го подава писмото.) Повелете, прочитајте го.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Во лицето, место сѐ друго, го штипеше една лута осојница, а виделината изгаснуваше во некакво сиво димење меѓу честите скочанети стебла со долги бели бради, од зад кои чиниш постојано си го подаваше своето таинствено морничаво наѕиркање некаква лута, сива магливост.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Катил живот, катил до век...“ го вади пагурот, отпива, им го подава ним.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Му го подавам весникот на постариот зашто тој ќе му ги прочита сите некролози на другарчето од собата карши, со посебен акцент на годината на раѓање, за да му докаже дека: „Ето, и млаѓи одлазе!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
- Еве го, го најдов, вели, и ми го подава писменцето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Го гледам јас, ме гледа и тој мене. Се гледаме, си го подаваме срцето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Детето само го подава устето и ме трга за боска, ме удира, шлиба.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Узми зато што смо остали живи, вели Јоле и пак ми го подава шишето со ракија.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
— Божји благослов, бре Беле, — му одговара другар му Митре Србјаков и му го подава половината излупено јајце. — Земи, земи касни, за ногу години!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Повели побратиме! — вели Главче и му го подава шишето.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Веселко, детето, дури сега се потресува од мртвото тело на петелот и со страв ѝ го подава на баба си.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
РАЈНА: (Донесува пагурче со ракија и му го подава на Јордан). На!
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Се знаеме. На, цврцни си на нога! (Му го подава пагурчето).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
ЈОРДАН: (Му го подава пагурчето). Повели, стрико Кољо! Цврцни си!
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
За да се искупиме од борчот, за да му помогне свети Наум да оздрави, ви го подарувам јунецов...“ го бацува во челото како синот да си го бацува и му го подава на калуѓерот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Човекот ме пресретнува во улицата на дивите костени, со извинувачка насмевка ми го подава решението за престанок на работниот однос, потоа заминува, претпазливо преку пешачката патека, на другата страна од улицата.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Отворам една врата и го подавам носот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И го подава рачето, се пресега по мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Свири, насвири се, викам и детето ѝ го подавам на тетка Славјанка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе ни потурат, ќе ни го подаваат самоделскиот сапун в раце и ќе ни велат: — Мори, ве знаат од дома?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Срната внимателно и плашливо го подаде муцето кои сенцето што ѝ го подаваше бате Јоле, го подушка, малку се поремисли, подразгледа наоколу и фати да си јаде исто како што од рака ни јадеа јарињата и јагнињата.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Тој ѝ го подаваше рулчето, тој ѝ го поземаше.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)