го (зам.) - повлекува (гл.)

Рози почувствува како нешто ѝ го повлекува работ на здолницата и знаеше дека тоа е мачорот кој бараше да го крене в раце.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Не, Јан, не можам; можеби сум ти ветила, но го повлекувам ветувањето“, реков и станав.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Монтењ велеше дека вистинската филозофија е можеби во учењето, прилагодувањето на смртта.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Имав впечаток, следејќи го пулсот на владетелите одблизу во мојот живот, посебно во дипломатските години, владетелите, како Тито, Арафат или Бургиба, не само што самите ја немаа моќта да ја разберат и да се прилагодат на филозофијата на Монтењ, туку во своето неверување, неприлагодување на крајот, свртени кон вечноста низ владеење, најчесто го повлекуваа и народот со кој владееја.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
А сега на работа. (Го повлекува со себе кон излезната врата.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Акварел Земаш вода, боја, четка ризик, многу ризик плус страст, вишок страст отаде доброто и злото еден нескротлив гест и зафаќаш со еден потег цел несогледлив амбис окно под свеста, под себеси го повлекуваш пругоре вовреното црево го вадиш од дното на сликата без право на дополнителен влог без шанса за поправен испит или прошка и го овоплотуваш змејот прекрасното чудовиште заумната фигура!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Ме фаќа страв, ми татара снагата и колениците, црмнуваат струи низ дамарите и не ме стигнува прашањето што го насетувам: Зошто сме олку сами!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се повлекувам уште повеќе во аголот, го повлекувам потегот, може ли се да вратам назад, си велам, велам на глас, а го слушам ехото, екотот на забрзаната цивилизација што сложно ми вели: Не! Нема назад!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тој паѓа, ама во паѓањето го повлекува и другиот војник. Оној МОЈОТ.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)