го (зам.) - повика (гл.)

По само шест дена од отпочнувањето на штрајкот, работодава- чот повикува на прекин на штрајкот и го повикува синдикатот на преговори.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Битно е да се истакне дека Ѓорѓиевски активно учествува во работата на синдикатот и е член на штрајкувачкиот одбор.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Секој човек си има свој внатрешен учител или водич, него само треба да го повикаш и да го слушаш, да слушаш: тој кога те подучува не оди никогаш против тебе!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Пишуваше, испраќаше писма, но никој не го повика, не го прими.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
А човекот со кого седам, кој не престанува да се рамнави, пак го повика Сатирот.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ги повлече вујко ми кој таму беше заминал уште пред Втората војна. Посетне тие го повикаа брат ми.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Марк, беше лек за секоја женска болест, само требаше да замижите и да си го повикате името Марк во вашите мисли и тој за миг ќе се отелотвори пред вас.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Ајде еве кажи ти, што те снајде истата судбина...
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
И како и повеќето семејства таму, и нивното живееше скромно, но научено на малку, беше и среќно, сѐ додека Севишниот не реши да ги стави на искушение, па еден ден не го повика кутриот Давид Давидовиќ при себе, таму на небото да шие и да крои облачни облеки за херувимите и за душите на нашите блажени.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Зашто беше верена со момче што Севишниот, како и твојот благословен Давид Давидовиќ, реши да го повика кај себе.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Таа крпеше алишта замајќи ја дома излижаната сингер-машина на рачен погон, дуќанот го дадоа под кирија на еден млад мајстор на кого заедницата за алал му купи нова машина, а Јехуда да чиракува кај мајсторот-кираџија, скрпувајќи го животот малку од киријата, нешто помогнати од семејството, и нешто од заедницата.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Значи дека мотото: Книга и меч, коешто во овие тешки денови го повикува германскиот дух на сеќавање и размислување за своето внатрешно богатство; добива длабока морална смисла.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Учителот го повикале на состанок в град.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Коле го повикува Калче и го тера по Васета.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
И Хилми си ја зеде грижата да ја исполни султановата наредба.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Башчаушот пак го повика да застане и му се пофали со пашата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Затоа овој го повика оној бимбашија што беше зимоска во Витолиште, му ги покажа двете писма и строго го укори: — Се вративте, бимбаши ефенди, со несвршена работа, — и го погледна напорки.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Мошне арно. Ногу убаво си сторил шо си го распоредил Долно Маало.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Што мислите сега да преземете, ефенди, по овие писма? — го праша Бахтијар место да му нареди нешто.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но Илија ова го предвиде уште на бичкијата кога го повика Толета да слезе в село.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се смирија пушките. Бимбашијата нареди и буријата засвире кај црквичето; го повика аскерот на збор.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Еден чауш ја донесе главата од Толета и ја фрли пред нозете на бимбашијата, а чарбаџи Стеван од Крушевица, кого Толе пред десетина петнаесет години го уцени со сто лири пари што и беше престрамил на Ката, а кој цело лето оди со потерите да им помогне да го фатат Толета, восхитено се провикна пред бимбашијата: — Еве а, ефенди, главата од вој арамиа!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Навикнат да слуша извештаи за побуни во целата своја огромна царевина, кои секогаш ги задушуваше во крв, султанот го повика својот одговорен службеник за Европејска Турција, Хилмипаша, и кратко му нареди: — За дваесет и четири часа сакам мир во твојот реон.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ослободен од тежината на искуството, секој миг од неговиот живот го повикува, или пак го осудува, зависи, на експериментирање.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Кога ќе го повикаат на изложба, тој инсистира дека не може да патува сам, туку треба да го следи сопственикот - неговата сопруга.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Го имаше толку многу што до крајот на следниот 90 okno.mk ден, кога Дејв се врати од работа и го повика док­торот, панталоните кои ги носеше на работа му беа накиснати и залепени за ногата.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Но едновремено постави темели за воспоставување закон кој го повикува на одговорност субјектот во однос на природата.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Џоен ја потисна желбата да го повика својот маж, во случај да заспал.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Меѓутоа во ситуација кога СССР бил сојузник, а единиците на НОВ и ПОЈ биле потребни за акции против Германците, тоа било неизводливо. 43 Ficroj Maklin, Op. cit., 54-55. 44 Во почетокот на декември британскиот премиер Винстон Черчил го повикал шефот на британската мисија во Југославија Фицрој Маклин за да се информира за состојбата во Југославија.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
А кога веќе станува збор за него, Ритон го повика.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Преку преведувачот, Американецот ги изрази своите желби, но не доби никаков одговор.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Меѓутоа, многу рано следното утро на телефон го повика самиот старешина, за кого се покажа дека говори совршено англиски, и рече дека не само што Американецот може да ги добие параваните по одредена цена, туку и тоа дека манастирот поседува стара железна ограда која тој исто така би можел да ја купи.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
7. Двајца монаси дојдоа до потокот. Едниот беше хинду, а другиот зен монах.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Индиецот почна да го преминува потокот по површината на водата. Јапонецот се возбуди и го повика да се врати.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Го однесе до место каде водата беше плитка и тие тука прегазија.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
А Гого, со поглед веќе што се губеше, само се држеше за раката на помалиот, сега единствен син, а одвај низ кркот повеќе од шепот се слушаше дека го повикува името на постариот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Најпосле, дојде време директорот Мирон Донски да го повика Татко, за прв пат, во својот кабинет.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Но кога, конечно, јоргованите расцутеа и кога опојната миризба се рашири околу бисерните води на реката, тој се пренесуваше во рајската градина на своето детство, кај својата мајка која не престануваше да го повикува во својот скршен лет кон изгубената рода...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Настојуваше да го повика да работи во Институтот, во секторот за ориентални истражувања.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Веднаш го повика градоначалникот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Еден ден пред Татковото враќање во Архивот, по боледувањето, кога беше донесена одлука да му се одземе работниот кабинет со сиџилите, директорот Мирон Донски, во пароксизмот на својот бес, го повикал Псалтир Палигоров на разјаснување.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
- Белуш, кути, кути! - го повика старецот. Кучето се доближи и ја лизна подадената рака.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
На бунтаџиите што го повикуваат времето за судија Им го одзедов бесправно узурпираното време.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Затупка со опашката по паркетот како да го повикува неговото внимание и сочно, некако разлакомено, почна да се оближува со јазикот и наметливо да потквичнува.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
На петтиот ден пред пладнето, кога си одеше од Потковицата, Мурад III го повика кај себе Софронија Акиноски, кој тогаш беше пензиониран спахија.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И сите добро знаат каква ќе биде таа, а Лазор, зашто е уверен дека кога ќе настапи денот и часот, за да му даде задоволување, Костадин него ќе го повика - И уште кого друг, сигурно Атанаса Јанчески?
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сите другите останаа доле во дворот на општината, а сам тој бувна во канцеларијата на Мустафа ефенди.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Вчера тој не отиде во Прилеп, Максим не го повика.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Не би час и Хаџи Ташку достаса, заедно со општинарите кои отидоа да го повикаат, заедно со тајфата и со Арнаутите од анот Богатиноски.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Софроние му се поклони дури додолу до земјата, а кога се исправи, виде дека султанот со рака го повикува кај себе и му покажува место кај да седне - на килимот веднаш спроти него.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во кафеаната влезе Х.Х. Кој ли го повикал.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Дури и Водачот одвреме-навреме го повикува на консултации.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Во меѓувреме се врати Х.Х. Го повика А.А. Тој излезе, а јас останав сам.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Народот ќе го повика кога не ќе може без него.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Овде Сталин не доаѓа, туку го повикуваат и го задржуваат и по неговата смрт!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
На пример, можно е да се воведат прашања кои ја охрабруваат индивидуата да го повика скорешното минато и дамнешната историја на настаните кои ги антиципираат тековните последици.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Овие примери даваат само некои од можностите за ангажирање на индивидуите во создавањето / реактивирањето на алтернативните нивоа на акција, и јас сум убеден дека не е можно да се исцрпат можностите за овој вид на интеракција.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Филозофот се согласи и потем побара да го повикаат и Лествичникот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Кога логотетот реши, о блажени и бедни духом, да ја реши загатката со мистериозниот и стар запис, тој најрпвин го повика Филозофот и му раскажа сѐ што требаше да се знае за да се пристапи кон решавањето на загатката.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Никој од нас не знаеше зошто логотетот го повика, но претпоставувавме дека сака да се увери во неговата духовна моќ.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Таа го повика два пати, молејќи го, итно, како да беше во опасност, и нејзиниот глас сè уште му одѕвонуваше во ушите.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Но ова беше прв пат таа да го повика.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Најпосле, тука е неговото речовито користење на зборот „поттрчнував“, со кој го опишува сопственото движење по улиците на Њујорк, а кој го довршува автопортретот на мажествена родова дисонантност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Токму таа избувливост се доловува со двојната фокусираност кон мајката и ќерката во сцените од Милдред Пирс и Најмила мамичке. ‌Силината на тие сцени може делумно да му се припише на начинот на кој го повикуваат гледачот да се идентификува со секој од ликовите, на начинот на кој повикуваат на истовремено емоционално соживување со бунтовното дете и со огорчената мајка.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Мелодрамата и општествените вредности поврзани со неа ги користи за да си обележи посебна положба на субјект која е јасно неусогласена со хетеросексуалната мажественост, која имплицира нестандардно обликување на родот и на сексуалноста – а која во тие погледи може да се идентификува како женствена.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ако само ја доведете оваа доктрина во прашање, небаре опасно сте збајале и сте го повикале страшниот злодух на инверзијата, отворајќи ја така вратата низ која може да се врати викторијанската психијатрија, со сите нејзини древни предрасуди за вродената абнормалност и псхопатологија на родовата девијантност на геј-мажите. ‌Но, сѐ додека се чипчиме за претставата дека гејството може да се сведе на избор на истополов сексуален објект, дека нема никаква врска со тоа како живееме и со она што ни се допаѓа, дека нашата хомосексуалност целосно се обликува пред некако да се изложиме на геј-културата и независно од неа – и сѐ додека се држиме за тоа верување како за некаква догма – сѐ дотогаш издржливоста на геј-културата ќе си остане вечен срам, како и нерешлива аналитичка загатка.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Можноста дека мајка ти може да се сврти против тебе, да те отфрли, несомнено останува несвенливо кошмарно сценарио во умовите на многу настрани деца, извор на паника што никогаш не пресушува, што честопати се влошува поради избувливоста на емоционалните односи помеѓу геј-момчињата и нивните мајки.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тој ведро прикажува низа афекти што се сфаќаат како будалести и патетични, кои истовремено го повикуваат општествениот презир и му пркосат.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Не е тешко да се открие како секоја од сцените го повикува машкиот геј- гледач да се идентификува со ќерката, иако овие повикувања се различни во секоја од сцените.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во Најмила мамичке, ќерката бара моќ преку својата морална победа над мајката и го повикува гледачот да ѝ се придружи во одмаздителската гордост што (привремено) извојувала лична автономија.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Вистинските мажи не поттрчнуваат. ‌Ироничната преупотреба на мелодрамата кај О’Хара не ги оспорува казнените судови на елитното општество против неугледниот поджанр, туку свесно ги усвојува.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Старецот здогледа една распната пајакова мрежа меѓу два џбуна од густа ниска шума и веднаш го повика Еразмо.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Во средината на јануари 1903 година Делчев го повикал во хотелот “Батемберг“ во Софија споменатиот А.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Штом ги добил овие пари, знаејќи дека гемиџиите имаат голема потреба за помош и дека порано барале таква од Делчев, веднаш го повикал Орце во Женева и му дал 10.000 франци.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Се сеќава, дури го фати за раката, и пред двосмислените погледи на минувачите, го повика на кафе во хотелот „Македонија“.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
А можеби не е лошо да го повика оној симпатичен постар господин со шахот, да касне од пастрмката.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Беше есен, а јас му реков: „Нашите сенки можат да се допираат дури и ако ние не се допреме.“ И нашите сенки си играа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Полека му се приближував, а еднаш го повикав да си играат нашите сенки.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Утредента Сликарот ја крена слушалката и го повика во Сарајот Јусуф беј, неговиот пријател, професорот по Убави уметности од Истанбул.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ако таа пропаганда се восползува со сплеткарења против нејзините непријатели, тогаш интелигенцијата треба да му го објасни на народот недостојниот образ на работењето на таа пропаганда и да го повика самиот да си ги брани животните свои интереси.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
64. Бугарија, како покојниот српски крал Александар, се објави самата за полнолетна и зафати самостоен ред глупости што се наречуваа од неа самостојна политика: Ги разруши арните односи со Русија и го повика Стамболова тој да ја предаде Бугарија во рацете на Тројниот сојуз и Англија, и да ја направи нивно орудие против Русија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Оној што го повика ја виде жена си како тивко се моли клекната во ќошот на собата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Низ прстите на рацете, кои станале тенки и проѕирни по божикните пости, ѕиркаше килибарната бројаница.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Оној што го повика „Чума. Чума, орли и поразени војски“.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Нејсе, го повикав да се извлече од грмушката во која се засолнуваше од стравот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И штотуку месечината се поткренала зад ред јасики и штотуку сув ветар удрил во високиот и тесен прозорец на неговата куќа-кула, еден од помошниците на мулазимот со неколку стрелци и бекрии го повикал прегладнетиот непокорник да се предаде: на оној што се кае, алахот и султанот му простуваат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со очи го повикал светот на светците и ги кревал рацете кон нив, сакал да ја одбие од себе незаслужената среќа тој да го уништи чудовиштето.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Најпрвин се плашеше од помошта моја. Го апнала змија, сега бега и од гуштер.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со обете раце копајќи го глекавиот мрак на отворената утроба, зграпчил сѐ што може, дробови, сплинка, жолчка, црева и срце. Повлекол.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И во своите педесет и три години се надевал дека ќе има деца.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Лут мирис на мочка и на плесниво сено му удрил в лице. Се олабавил и го повикал најстариот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога сакав гласно да го повикам, тој скубна од земја тревка и ја стисна со заби.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не очекувале, сепак видовитиот несреќник јасно проговорил, не можело да се сфати умира ли или зачекорува исправен и наеднаш повисок и од највисоките.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Под неговите веѓи веќе немаше очи. Се исплашив дека ме заборавил.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Наутро пред поаѓање на училиште ќе си се прекрстев, ќе си го повикав Господ да биде со мене и лекциите за Народно ослободителната војна, за Тито, за Маркс и Ленин ги учев додека да речеш „бричка“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Песната многу му се допаднала. Го повикал поетот и го назначил за советник за литература, да не речам, за поезија.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Андриќ сфатил дека ѓаволот го повикува на кавга, па му рекол дека во литературата, исто како и кај парите, има едри и ситни.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Откоа виде оти не може да куртулиса од пердујите, го повикал еден стар и верен пријател да се исповеда на него и да бара некој крај.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Така куртулисал пустиот богат од тие проклети пердуи.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
На часот кадијата беше пуштил музурот по тепачот да го викат за да го судит.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Језекил го повика малтерџијата да му донесе бетон, беше сам на таа височина, ѕидарите крај него беа ги зарамниле своите редови.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Било како дотогаш да плачела само колку да го повика него. А сега, кога тој бил тука, таа само солзела.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Дури последната вечер, кога беа блиску до селото, по една недела пат, Башмајсторот го повика онојго крај огнот и пред сите му изброја сѐ, што имаше заработено, а му придаде нешто и од својот ак.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Шепотливо плискаат брановите во невидливите карпи таму долу како да го повикуваат и потсетуваат и му забележуваат за нешто, како да го опоменуваат за нешто многу важно што тој го заборавил.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Но по неколку дена пак го повика и му рече: „Си имал среќа, момче; за храброста што ја покажа, командата те наградува: прекомандуван си во работен баталјон“.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Овие експерименти со јадењата дојдоа до ушите на власта, и еден ден го повикаа Полина во началството в град.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Седна спроти мене, како секој галамџија, гласно го повика дечкото и побара мени.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Рада го повика Виктор пред влезот на болницата, за да се договорат околу последните детали.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Против ова писарите не смеаја ништо да кажат и еден од нив појде да го повика началникот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Макар злоупотребен во натална насока, сепак, овој ритуал она што сакаше - успеваше да го повика.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Седат во топло и се веселат. Пијат вино.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Барбут- бегуле, - го повика Пишпирик својот ортак. – Кој ден може да е, кој месец?
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Таа го повика кај неа дома и му даде една соба во куќата.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ноќта го повикува денот еднаш, барем еднаш да дојде да и ја осветли душата, да го почувствува неговото сонце да и го стопли срцето да ги разбрка ѕвездите и месечината... да ја успокои, да и даде мир..
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Тито го повика првиот претседател на Република Тунис (втора република во Африка по Либан) на самитот на неврзаните во Белград во 1961 година.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Со години ќе го толкуваат историчарите овој човек-феномен во историјата...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Го повика во палатата претседателот на Парламентот, својот врсник, и соучесник во главните битки за независност на Тунис, познатиот туниски писател Махмуд Месади.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
- Тој можеби беше како либертадорот Боливар, кој според една метафора на Пабло Неруда, се појавува на секои сто години кога народот го повикува!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Откако ја напишав и потпишав телеграмата од разговорот со Арафат, го повикав шифрантот Иваз да ја преземе и испрати.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Татко, уплашен да не ја продолжи Камилски караницата со бригадирите, го повика со засилен тон да си ја гледаат работата, а тие нека си пеат Америка и Енглеска бит ќе земља пролетерска!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Потоа се изми со бунарска вода и ги испари сите четири деца, три машки е едно женско, да го повикаат безрабтониот заштитник на двете сестри, побратиме Геле Накотник.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Марко остана да седи ноќе на черга со подвиткани нозе под себе и да шепоти дека земјата,негова родна и неродна, го мачи додека туѓината го повикува и му нуди утеха.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Прилогот завршуваше со Тодор, шефот на секретаријатот кој апелираше на разбраноста на Александар и ете тој како татко кој му го мисли најдоброто на својот син, го повикува Александар да се предаде.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
А тогаш еден глас одназад го повика „Смит!“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
А. ПАВЛОВНА: Како можев да не го пуштам, кога Аљоша го повикал.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Има случаи каде само овие две нивоа експлицитно се нацртани, но самото нивно присуство го повикува гледачот да се смета самиот себе за интегрален дел на некое трето, различно ниво.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Ќе го повика Карл на гости...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Сега синот молчеше. Ништо не одговори на тоа што неговите родители го повикаа. Дома.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Да го повикува неговото чувство за одговорност, во однос на неговиот син.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Се сместија во таксито што го повика Марија, и тргнаа кон дома.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тогаш се решија да го повикаат да дојде дома. Сам. Така му напишаа.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Водачот влезе во соседната одаја со книгата и по пет-шест минути излезе и му рече на Суља да чека дури да го повика везирот.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Добија сила и кураж за одбрана. Везирот седна на својот стол и го повика поп Димитрија, најстариот меѓу сужните – Васила, Петка и Анѓа пред него да му ја кажат историјата за нивното праќање дури во Истанбул.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Се избистри работата дека таа област – Мариово е личен султанов хас и дека прилепскиот кадија навистина им правел зулуми на тие луѓе.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Чана беше среќна што Митра не ја опсипа со прашања па така и си легнаа, се стиснаа една во друга за секоја на свој начин да го повикува кадрото на Пелагија пред себе.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
И една ноќ, кога Мајка ги почувствува првите болки што го најавуваа скорото раѓање, го повика Татко и во доверба му рече: – Дојде времето да ти откријам една тајна.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Откако изврвеа долгите колони и се разместија над селото и над манастирот кон границата, еден офицер го повика кметот, му се претстави дека е командант на единиците и му кажа дека се зајакнува границата, бидејќи Албанија се подготвува да ја заземе зоната.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Според записникот, потоа претседателот го повикал “обвинетиот работник Иле Маленко – Брзакот да се изјасни во своја одбрана“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Едо моментно се сети дека милиционерот го повикал за помош заради совладувањето на таа височина.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Вслушувајќи се во таа бучава во којашто се тушираше сончевиот ден и во песната на славејчето, како да се најде повторно понесен од матицата на планинската река што синоќа го однесе во тврд сон, а утринава го повикува и тој да потече по своето корито на денот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Јагулче не дозна ниту од Трим Тоска, кој го повикал Цветана Горски на седницата.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Понекогаш, кога во самотијата ќе ми наиде желбата да го повикам, оној другион, кој постојано ме следи, дувнувам неколку пати во шупелката. Но сосема тихо. Само тој да сушне.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Здивот речиси не ѝ се слушна, таа спие страшно тивко, како пред себе да има деноноќија сон.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
- Тато, доаѓаш ли – го чу Борјан од купатилото, кога го запишуваше 90-тото, за мачката на кровот ... и два жолти ма..., кога Борјан пак го повика, сега потревожно: Побрзај, ми студи, дојди!
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Тече, жубурка, сончевите зраци си играат по неа (му се чини дури еколошки зна-чително се прочистила во меѓувреме), како да му мигнува со светлината, па го повикува: „Ајде, влези барем малку“.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Инаку, сè би било едноставно (кога е веќе сложено) – како да ги распределам новите текстови во книга?
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Овој го повика „да каснат нешто набрзина“, а во неговиот стан, на мансардата од стара зграда во една од уличките близу познањскиот плоштад, го пречека вистинска мексиканска трпеза со тортиљи, тако, бурито, начос, молес (сега ги памтеше само имињата, не знаејќи, освен тортиљата, кое е за какво јадење).
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
А до третата ноќ Тате можеби ќе биде тука на тремот сѐ дотогаш додека ние не бидеме веќе одамна подготвени за спиење, и тогаш ќе ја чујам Мама како го повикува да влезе, речиси исто така како кога мене понекогаш ме повикува од улицата.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Требаа да го повикуваат кога ќе има осумдесет и ако, воопшто, биде жив.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Некој му рекол на Милошевски дека манукот на ќерка му е едно обично шпионче, и дека братот на неговиот директорот, другарот од УДБА можел убаво да го подисплаши, се разбира ако го повика кај себе и му укаже дека младото девојче што го има заведено е ќерка на свештено лице, угледен граѓанин.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Зар не можеше да ги покриеш со церадата?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Се рече дека остана за навек на Стените.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Не го оставија и мртов да мирува.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Брзо го повика другиот. И тој погледна.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Војникот рече нешто, а потоа го повика војникот што зборуваше нашински.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Чупата, Марика, им ја распарчи бомба на Јанова Глава.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И сите се чудеа зошто го прави тоа кога никој не го повикал.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Дури и смешни причини измислував за да го повикам во собата, божем нешто да ми помогне.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Зар не побара Црн Киро, од претседателот на судот, на она судење на домашните предавници, да го доведат големиот ѓавол за да потврди и самиот дека тој му бил наредбодавецот да постапува онака како што постапувал со борците за слобода?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Дури и ѓаволот ќе го повикаат на помош, да потврди дека злото е извршено по негова наредба.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А всушност сакав да проверам дали навистина е тој.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тогаш од дното на сокачето, некој познат глас го повика.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Така, стариот Мајстор го измисли Детето. Го повика како волшебен дар од земјата на Сребреното езеро.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Го повика со прстот. Забележа, во дното на кафеаната, трговците и попот значајно се подбутнуваа.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Четврти пеан: Александровите учители Глас: Филип го повика Аристотел многу славен и учен филозоф, син на Македонецот Никомак.
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Во разговорот со Черчил, Маклин истакнал дека „партизаните, им помагале ние или не, ќе бидат во Југославија решавачкиот фактор“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Бранко Петрановиќ, Југословенске владе у избеглиштву. 108 Во почетокот на декември 1943 година Черчил го повикал генералот Маклин на реферирање во Каиро, со цел што подобро да се информира за состојбата во Југославија.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Во 22:00 излезе од дома. Го повика лифтот, влезе во него и го притисна копчето со број петнаесет.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Веднаш му се јави и го повика на итен разговор кај неа дома.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Ја тресна слушалката и го повика курирот. Му нареди: - Сите викни ги на собир!
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Страхувам и да не го повикаат итно татко ми в болница, но исто така и од тоа да не рече мајка ми: - Ајде, побрзајте со вечерата, да ве легнам, зошто имам да пишувам текст за утре.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Како некој голем сарај, и тоа султански, да се отвори пред неговиот опул и го повика уште повеќе да се исправи.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Направиле лом тие луди дечишта, велеше, па тој морал лично да ги избрка и тогаш го повикал татко му на Стомачето за да нѐ спакува и да ги исчисти работите од станот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)