го (зам.) - повива (гл.)

И сѐ сама ќе го повивам, ќе го расповивам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Воловарчињата најмногу ја имале таа можност зашто секаде наоколу се просторни ридишта со богати пасишта врз кој овој летен ден сонцето припечуваше, а ветерот го повиваше чипецот и им ги палеше обравчињата на децата.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
И после го кутна болеста и мајка, ко дете, го повива, го расповива.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Настана молк. Тишината ја пресече плачот на братчето кое мајка ми го повиваше и го остави да цица од козата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)