го (зам.) - очекува (гл.)

Долго време не излегуваше оттаму. Сигурно го очекуваше Чанга.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Го очекувавме плачот на нашето братче или сестриче, за да ги претвори мајчините болки во смирени и радосни извици, нашиот страв во радост.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ние бевме помеѓу сонот и јавето. Го очекувавме Чанга.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Затоа сите го очекувавме неговото враќање. Тој мораше да се врати.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми брзо и нервозно го очекуваше одговорот. – Калето е опколено од сите страни со војска и со полиција.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ние нестрпливо го очекувавме мигот да се поведе разговор за Чанга и козите. – Чанга се врати – прифати татко ми – но проблемот со козите останува.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Со страв очекуваното вжештување на жолтата боја во чиј сјај просто не можев да гледам стана сеќавање со самото тоа што тоа заслепување го очекував.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Досега вакво нешто сигурно се нема случено, полошо дури и од најлошиот кошмар кој како колeктивна визија би им се појавил на многумина што потајно го очекуваат крајот на светот.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Глупост. Наместо, за почеток, само да бидат попишани и вратени дома. Толку.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Лука Карер пристигна во првата квечерина и ги најде како тој, жена му и трите деца, го очекуваат во нивата куќа, со спакувани куфери, подготвени за скорешното заминување под закрила на ноќта.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Треба да оди тука близу, до еврејските канцеларии, каде што го очекуваа неговите уплашени соговорници што, Боже мој, беше поволен предуслов за успешни преговори.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Куќата ја напуштаа како да одат на кратко патување, а не во егзил со непознат крај.  „Сè ќе биде добро”, изговори Карер, повеќе за да си ги успокои разбрануваните емоции и да ја пополни непријатната тишина.  „Тоа го знае само Оној што нè гледа и во оваа темна ноќ”, рече рабинот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Таква е сета Рајна, иако е преполовена со шлемови, иако покрај неа има фабрики, градови, иако е без пасторална глетка, сепак во неа има романтика и затоа и денес, како некогаш во приказните, го очекува со загатка секој оној што ќе мине покрај нејзините брегови...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Ушите никој не ги стискавме со прсти, туку нестрпливо го очекувавме пукотот.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Задоволен сум дека навреме нѐ известивте за она што го снајде и што го очекува селото.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
— Што велиш, Толе, да ода или да не ода? — го праша Митра Толета и со нетрпение го очекуваше неговиот одречен одговор.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Помислете си добро, млади човече, дали може да му биде досадно на еден човек полн со сила и знание, кога се наоѓа сред својот народ, којшто го очекува со целата душа?
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
И сега жеден влегуваше во кујната, иако измиен и така гол - како дома да не го очекува никој и ништо освен распосланата постела.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Снимателот немаше доверба во својот асистент да му ги даде инструментите што си ги задржа на вратот како амајлија, иако во штабната барака не го очекуваше некоја неизвесна судбина освен да пие ладно кафе, да трга цигара по цигара и одвај да чека да му понудат од шишето што се криеше во бирото.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Зборот што најмногу го очекувавме, Татко тивко го изговори: - Остануваме! Остануваме! Силно одекнуваше во нашите души.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Таа знаеше дека го очекува напорен и неизвесен ден.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Сите го очекувавме Татко на непредвидената свечена трпеза.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Бојан влезе кај овците, набрзина разгледувајќи ги оние што лежеа, барајќи некое ново јагне, иако не го очекуваше, па откако не пронајде новоојагнето, истрча во тремот и ја зграпчи лопатата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Го очекуваа десетина работи што мораше да ги заврши до пладне.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Кучињата пак полетаа удолу. Пламенот ги окуражи. Бојан тоа не го очекуваше.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Жеравите беа драг спомен, убаво сеќавање на смирените предзимски ноќи в село, кога децата со нетрпение го очекуваа снегот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Испаѓа како да му се ситам со неизбежното грдо и грозно доживување во моментот кога, откако ќе влезе дома, ќе се сети што го очекува горе во спалната каде што ќе ме најде легнат на плеќи, со устата зината, можеби и полна со муви и со очите оврлени, дека умот ќе му штукне од тоа од што веќе и мене ми се крева косата и ми се гади.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тој облачен прстен го очекува него.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Човекот само на земјата може да го очекува вистинскиот пат: да биде вреден работник, храбар војник, верен комунист.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Х.Х. продолжуваше да ме демне керберски, на секој свиок во мојата душа, го очекува секој збор, трепет на очите, движење на телото, преку води жеден ме пренесува.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Постојано повторуваше дека само тоа го очекувала и посакувала.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ако не било така навистина не знам од кои причини со години настојуваше да ми ја всади таа помисла.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Секоја година за време на училишниот распуст чичко ми се враќаше в село, а неговото идење ние децата го очекувавме како најголем и најсвечен празник.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Го очекуваа првиот снег. Откај Шар бришеше студен ветар, штипеше за лице и ги соголуваше уличните дрвја.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Зашто таквото симболично обесштетување е единствениот вид на обесштетување што можат да го очекуваат за она што, најпосле, е непоправлива и ненадоместлива загуба.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Напротив, токму затоа што ништо нема да им ја надомести загубата, зашто ништо на светов не соодветствува со она што ужаленото и гневно семејство го сака, затоа што ништо што би сториле (ниту одмаздата) нема да биде доволно за да им се преведат чувствата во соодветен облик на личен и јавен израз, ете токму затоа можат да се согласат – колку и да е тоа неволно – да се помират со чисто симболично обесштетување (во вид на пари).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Петрушевски; кај Халперин анг. прев. Lattimore) Беседичката на Ајант за институтот крвнина истакнува дека човековата општественост зависи од одржливоста на трансакциите што не ги изразуваат чувствата на општествените дејци, туку дека само ги претставуваат, ги симболизираат или инаку ги вообличуваат. ‌Зашто, ако семејството на некој убиен маж прифати откуп во пари од убиецот и, во замена за тој износ, се откаже од секаква надеж и од секаква намера да се одмазди, тоа не е затоа што зделката емоционално ги задоволила ужалените роднини ниту затоа што парите им ја надоместиле загубата, а камоли затоа што им го оживуваат убиениот роднина.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ова е она што Ахил најпосле го открива за себе, откако ќе го убие Хектора во пустиот обид да ги искупи сопствените погубни грешки.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Молк. Старецот, очигледно изненаден од суштинското прашање на Еразмо, чиешто раѓање не го очекуваше токку рано, се сепна. Молчеше извесно време.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Впрочем, тие го знаеле неговиот став и нивното евентуално среќавање можело да има само информативен карактер, Делчев, колку и да симпатизирал на нивната акција, бил револуционер кој ослободувањето го очекувал од свесната акција на широките обесправени маси и сѐ што правел на револуционерен план секогаш првенствено ги имал на ум интересите на Организација.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Треба да се одбележи дека Делчев ослободувањето на Македонија го очекувал од едно општо, добро идејно-политички материјално подготвено востание, но во рамките на тоа средствата со кои планирале да се послужат гемиџиите тој не ги исклучувал.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Постојано со секој нов што ќе влезеше во салата го очекував татко ми. Може ли тој да не дојде?
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Таа не се изненади дека го очекувавме и татко ми да дојде тука. Значи, сепак, има нешто договорено.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Напред – видливото животно што скока каде никој, па ни кралицата, не го очекува.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Си спомнував на зборовите кои Сара ми ги кажуваше на нашите последни средби: „Не ја заборавај Клара. И помогни ѝ ако можеш.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тоа одмавнување на Рајнер со главата ме потсетуваше дека некој го очекува и моето присуство.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Заштита,“ само прошепотев, а брат ми го сфати тоа како противречење.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Еве, ова го очекуваат луѓето од религијата – ваква родителска заштита,“ рече Зигмунд, покажувајќи кон сликата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
160. Мисирковата поделба на нашиот литературноисториски развиток на три периода не е без основа, особено ако се има предвид целта и времето на периодизацијата: првиот период го претставува времето до појавата на националистичките пропаганди во Македонија и до задушувањето на употребата на старословенскиот како литературен јазик; вториот – времето на националистичките пропаганди (до појавата на книгава, 1903), кога се воведуваат туѓите јазици во Македонија како литературни, период што е како „непреодна стена” помеѓу претходниот и новиот што тој го очекуваше со реформирањето на Македонија и со воведувањето на македонскиот јазик како литературен за сите Македонци, изграден врз основа на резултатите од развитокот на современите народни говори, коешто го смета како трет период што го наречува „преродба”.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Никако не, зашто ни една пропаганда, колку и да е таа силна, не може да ни го даде тоа што го очекуваме ние од неа.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Го заборавија прашањето и веќе не го очекуваа одговорот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
За каква пушка говориш, кој ја украл?“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во сите тие случаи ние бараме само некој начин да ги збиеме нашите набљудувања во некоја помала група лесно сварливи правила, или модели, што ќе ни послужат како водич во она што треба да го очекуваме и она што треба да го правиме во сѐ посложениот и тежок за разбирање свет.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
И мечката го сети тоа. Таа првин како да се ребреше од новиот истрел, што го очекуваше, онака свртена и безмалу совладана, а кога истрелот не доаѓаше, таа прво си се врати на својата дира, со крвта, што ѝ се сливаше по снегот, а така вратена, таа како да се најде повторно себеси затрчана и веднаш продолжи кон него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Пред да потоне во едно модрило, што му го преплавуваше целиот поглед, а после се расплинуваше и добиваше некакви крвави токови, помисли само уште дека она стреснување на окитот, што го виде во буките надвор, беше нешто, кое во некое свое далечно време, што сега воопшто немаше никаква врска со него, а сепак постоеше, тој го очекувал токму такво, дрвјата токму така да почнат да ги стреснуваат од себе тешките грутки снег.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше неговиот лов и Змејко сега можеше да ги напушти карпите и да го очекува каде ќе застане во спуштањето од оние негови висини.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега ги гледаше како се оддалечуваат, нишајќи се во длабокиот снег и еден миг се почувствува виновен оти толку многу го очекуваше токму овој миг кога ќе им го види грбот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Од сѐ срце сакаше да му одговори. Оние сите го очекуваа тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа изгледаше исто онака вретенесто и далечно, како што изгледаат рибите во матната вода, а тој никогаш не стаса да го дофати ни со мислите тоа меркање, што изгинуваше наеднаш, за да се појави пак на она место, каде што најмалку го очекувал, и во оној миг од разресената лента на сознанието, каде што најмалку можеше да го осмисли.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тие денови младичот ги полагаше и своите испити во факултетот и Змејко секогаш во пладнињата го очекуваше да се врати од таму, со оној неминовен страв, а кога оној ќе дојдеше прозорците трепереа од нивната викотница.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сигурно ќе продолжеше да мисли само на ножот, ако не се случеше она, што најмалку го очекуваше во тој миг.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И зачекоре по таа крвава трага, со пушката преку рамо и тешко пробивајќи се, сѐ додека самјакот не почна да остава зад себе пак една добра разгазеност, кога престанал да скока, а за сето време размислуваше каде би можел да го очекува сега.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше стасан токму навреме. Денот го достаса на самото место, каде и што го очекуваше.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше како во некоја детска игра, при која волкот не го очекуваше неговото свртување.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Притрчува на прсти. Вратата, како да го очекува неговото допирање, го пропушта во темната утроба на магазинот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Џелатот нема да го изненади, тој го очекуваше сега, по една минута, по две минути.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Сјајот од жицата гаснеше и Арсо го очекуваше ручекот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ги влечка Глигор нозете во мекиот песок и му се причинува: таму зад жолтунестите рабови на хоризонтот го очекува бистрото око на кладенецот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ах, колку долго време го очекува тој прекрасен миг!
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
„Во вас е влезен ѓаволот луѓе, велеше, тука ви е тој постојано: и кога не го сакаш и кога не го очекуваш, тој ти иде; и кога бегаш, тој со тебе трча: сенка ви е; во сè се преправа и во сè се престорува; што и да чиниш, што и да правиш, тој тука ти е: те демне и гледа кај да ти се вовре; и кога спиеш, и насон - тој тука ти е...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Враќањето на Рада сите го очекуваа како главен настан. Сите без крчмар го правеа есапот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Блаженството што го очекуваше се претвори во пропаст.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Рада почувствува како победува. Знаеше, го очекуваше ова прашање.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Најубава и колку што е можно понереална приказна, од која ќе ги заборавам родољубивите и противречните лаги од овие неколку весници што ги купив токму на брегов.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Терасата на ресторанот неочекувано се отвораше накај Јадранот, кој тука ненадејно се појавуваше сред градот, на место каде што човек најмалку би можел да го очекува, зашто тој впечатлив син блесок не користеше за ништо друго освен за да му го збогати шаренилото на боите на пазарот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Со тие коњи кои сега некако ги олабавија ремените; кои ни сам не знам како, однадвор ги отворија прозорците, и без да ги збуни крикот на семејството, ги провлекуваат главите секој низ по еден прозорец, па така мирно го посматраат болниот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Разгледувам наоколу; никој не го слушна тоа; родителите стојат безмалу наведнати нанапред и го очекуваат мојот суд; сестрата донела стол за мојата чанта.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Пловидбата продолжуваше до новиот пристан, во смиреното море, на брегот каде што го очекуваа пријателите на Југославија, неврзаните...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Арафат ќе го очекува во секој миг вердиктот на историјата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тоа можев и да го очекувам, речиси и не можеше да се замисли обновата на некогашната покана на претседателот Бен Али која ми беше упатена во друго време и во други околности.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
А Мајка можеби го очекуваше одговорот кога беше најмногу потребен, пред мојата дипломатска среќа.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Долго време, како и мојот пријател, полскиот амбасадор Мајевски го очекувавме денот во славната палата на Претседателот Бургиба, како во некој егзотичен храм од 1001 ноќ да бидеме внесени во списокот на Шехерезада, со што продолжуваше дипломатскиот, воопшто животот во светот на суверенот!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
На моменти бродот ги пробиваше внатрешните бранови кои ги создаваа внатре напластените противречности.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тој ќе согори во овој идеал, положувајќи го својот живот како постојана жртва.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се доближуваме до Авенијата на палмите, блиската резиденција.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Стариот Раиз го очекува во градината нерамен бој со бројните диви тревки и корени, кои се намножиле околу јасминовите стебленца и хибискусите.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Татко на чардакот со нетрпение го очекуваше Камилски.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
LIX Татко го затекна својот пријател Камилски во својата библиотека тажен, наведнат над своите речници, во потрага по последните турски заемки од речниците.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Мораше на крајот да му ја признае својата немоќ и на Татко, кого го очекуваше со нетрпение на последната битка во библиотеката...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тука го очекуваше Сотир Паскали, зачуден кога го виде со куферчето: Зар сакате, професоре, да го напуштите хотелот?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Беше убаво, радосно расположен, чиниш подлетнуваше кога се искачуваше по скалите, упатен на чардакот каде што го очекуваше Татко со отворените книги за јазиците.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко беше изненаден од прашањето, кое најмалку го очекуваше.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Мислев дека средбата ќе има некаква цел во врска со најавата од претходниот ден и дека од мојот претпоставен ќе добијам одредени инструкции, но во неврзаниот разговор попусто барав нешто кое би можел да го протолкувам барем како мал дел од она што го очекував.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Му се стори како да стапнал во влагата на некаков гроб и не се чувствуваше ни малку подобро затоа што отсекогаш знаеше дека гробот е таму некаде и дека го очекува.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И Оруш варџијата продолжи да добива писма од брат му Тане во кои сè така му пишуваше како и порано: дека чадот иако запрел, вулканот е подмолна ѕверка, дека тој само привидно е смирен, и ќе избувне кога луѓето најмалку ќе го очекуваат и ќе му се надеваат - но Оруш писмата не ги отвораше, туку како што ги примаше - така ги гореше.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Кога најмалку можеше да го очекува.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тоа можеше и да го очекува.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Дека може да не го сака толку многу тоа дете што го очекува...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Беше свесна дека го очекува невозможното...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Уште кога го напушти Хелвиг и си дојде дома со детето, можеше тоа да го очекува. Не, уште порано.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Длабоко во ноќта го очекуваше пискотот на локомотивата на својот Балкан-експрес.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Слезени, скриени, на другата страна, го очекувавме заминувањето на возот, сѐ до последниот пискот на локомотивата кој се губеше во далечината.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Богами! Тоа не го очекував! Останувам ептен збунет!... Застанавме со Џонкинд пред тие убавини!...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Рамката на приказната што послужила за подлога на варијациите е следнава: јунакот, „напатен човек” се вплеткува во тајна шпионска дејност (го заменуваат со вис­тинскиот шпион, шпионот во неволја му предава некаков таен документ, непредвидливо му раскажува за некаква случка и т.н.) и неправедно е обвинет за противдржавно, односно за крими­нално дејствие; освен тоа, јунакот располага со некои податоци каде да се бараат вистинските виновници (во „39 скалила” јунакот знае дека водачот на шпионската мрежа живее некаде во Шкотска, на село и му недостига делче на малиот прст на десната рака), бега и самиот се впушта во лов по него; така, јунакот се наоѓа во положба на „прогонет прогонувач”, полицијата му е постојано на трага додека самиот ги прогонува виновниците; на патот што, според правилата, го води до другиот крај на државата, го очекуваат безбројни ексцентрични настани меѓу кои особено се истакнува настанот, по кој тој се сврзува со убавата девојка која на почеток не сака да му помогне и сака да го предаде на полицијата; подоцна таа се нафаќа да му помага; случката завршува така што злосторниците се откриени, јунакот е ослободен од вината и започнува да живее со девојката.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ни тој ни таа не се симнуваа... бевме гладни и двајцата.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Шејтановидното старче одговори како санким прашањето да го очекуваше: „Ене онаму над мостот, преку онаа другата река, да ѝ ебе пес мајката...“, рече промламуштувајќи уште нешто нечујно што во превод за Едо значеше „и нејзе та и вам кои кај неа доаѓате“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Настапи молк. И самиот Едо беше вчудовиден од внедоапното поставување на прашањето што никој не би го очекувал.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тие веќе го одложиле неговиот лет за Скопје зошто утре се држи друга конференција во Атина на која секако го очекуваат и него.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Нему му беше јасно дека на Балканот при секое излегување од еден лавиринт го очекува влегување во друг.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Татко, сепак го очекуваше последниот сигнал за да замине или не од градот на истекот на реката од Езерото, кој зависеше од исходот на последната битка од борбата што ја водеше Цветан Горски со властите за судбината на патот на јагулите.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Всушност спомна дека решил деновиве да ја зарадува Розе со предлог што таа веројатно одамна го очекува.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Кога судбината ќе ја затвориш во војничка матарка место да ја оставиш во познатата древна волшебна ламба или во глинениот сад скриен во таен дел на домот, зар нема да го очекуваш она што мене ми се случи? - се прашуваше Раде Ич откако заседна во Кралска круна, на штипското Корзо.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Место мојот најсвеж сон што Пачев го очекува со необично сладострастие му го нудам објаснувањето на Загорка Пеперутката што може да се искористи во случаите што се чинат неразрешливи.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Зоки како одамна да го очекувал ова прашање.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
„А можеби и го излажал оној проклет Иван Степанович дека некоја вила од нивни крај му довел, и дека таа го очекува во креветот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Многу ги сонуваше Ролан тие нивни жени.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Е, мој фантасто, ова не го очекуваше, нели? Беше во право. Овидие.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Затоа, разговорот што го очекуваш, подобро да го прескокнеме.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Не беше тоа никаква куртоазија, туку силно внатрешно чувство на достигната полнота при едно читање, кое ти го надополнува дотогашниот живот со нешто возвишено кое дотогаш не си го очекувал.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Командантот веста му ја пренесе на Кикицас. - Го очекував ова - рече тој.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Мама одамна го очекуваше и страшно се израдува.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Грбот ѝ беше како кадифе, ушната школка потреперуваше како веќе да го очекуваше неговото милување.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Го препрочитав два-три пати мојот текст и бев многу задоволна од него и од себе во таква улога.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Јас си имам свое време, а ти свое.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Светската јавност со нетрпение го очекува враќањето на Каприција во цивилизацијата и во светот на филмот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Така, ако за тебе овие две години откако ти и другарка ти Мила ми го испративте вашето писмо се долги и ако веќе престанавте да го очекувате мојот одговор, за мене не е така.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ви реков, деца, дека сето тоа го очекував и го предвидував.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Тука сме. Го очекувам и ова прашање.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)