го (зам.) - откорне (гл.)

И сега, сине, ме мачат мисли, дали и јас не го наследив мајкиниот ген на заминувањето кога, имајќи го фашизмот зад петиците, го откорнав семејството и заминавме...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Сакаше конечно да го откорне од своето сеќавање значењето на тие зборови, кои жилаво се задржуваа, потсетуваа, беше невозможно да исчезнат засекогаш, остануваа прикачени во пајажината на времето...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И пак Депа ја храбреше мајка му: „Кученцево ни е како коренче од багрем: тешко се зафаќа, ама кога ќе се зафати, ништо не може да го откорне...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Уште еднаш страотно рикна бикот, им го замрзна здивот на касапите, замавна со главата и го откорна дабовиот столб за кој беше врзан.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Мирисот нивни се меша со бојата на божилото што живее во темнината на сонот додека не дојде променливото време на градината да го откорне да го крене над лисјето да го развее.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Тој мора да стори нешто, мора да досегне до својата внатрешност и да го откорне плевелот што го задушуваше.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Грдан испушташе пена од устата: „Нека види, нека види сега, кого ќе го откорне...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Лимарот збунето кашлаше и го бришеше со два прста танкиот нос - се плашеше да не го откорне од лице.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Погледот на Костадина е тврд, го крепи таванот од одајчето, го крепи и го поткрева сѐ повисоко и повисоко мислиш секој миг ќе го откорни од ѕидовите туркајќи го лево или десно за да може светот пак да влезе во неговите очи.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ете, јас, сакатиот Нумо, кому и јазикот сакаат да му го откорнат затоа што вака прашуваше, те прашувам тебе, што си постар и што си видел повеќе од мене, ама не си го видел Грамос, не си го видел Вичо, не си ги видел сакатите девојки и момчиња и не си се запрашал како ќе го поведат орото свадбарско...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Смеа. Се смеат соговорниците. - Каков Господ, бре? Него нам нашиот Хоџа ни го откорна и од ум и од срце.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Но, на завојот не можам да заборавам бидејќи се чувствувам како да имам залепено огромна топла топка снег среде лице или како носот да ми го откорнала парче перница додека сум сонувала нешто.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
„Бајката за птицата која си ги распорила градите и си го откорнала срцето откако нејзината љубена птица одлетала и веќе не се вратила.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таму најде три спомени: во времето кога за неа многу нешта на светот сѐ уште немаа име, едно момче ѝ подаде остар предмет и рече: „Нож“; во времето кога сѐ уште веруваше во бајките, еден глас ѝ шепотеше за птицата која со клунот си ги раскинува градите и од нив си го откорнува срцето; во времето кога допирите ѝ кажуваа повеќе од зборовите, една рака се приближи до нејзиното лице и со јаболко го погали нејзиниот образ.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Иако сега болката веќе ја немаше, ниту пак невидливата рана што ја имаше отворено, Клара ја забележа трагата што беше останала од нив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Никој пред тоа не ми имаше споменато дека ја забележува таа моја болка, она што уште од детството болеше така како да сакаше да ми го откорне срцето од градите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Не сум ти раскажувал таква бајка.“ „Сети се,“ реков. „Ми раскажуваше.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Реши сето семејство да го откорне, земји и куќи да остави, патот на судбината до Цариград да го следи.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
„За разлика од кај нас во градот, овде вистински владее, оној, како што го викаат, Снежник“, му дојде наеднаш, или успеа да го откорне од некоја далечна бразда во главата името на месецот што неговата тетка Боса посебно го почитуваше.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Газеле, синко, повеќе генерации наши предци врз прагот, а други сакале да го откорнат, да заминат, да полетаат.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Првин го откорнува вратничето, го бувна и го откорна, па удри во стежерот. И него го заниша и го спрпелка матицата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)