го (зам.) - отепа (гл.)

Сестрите почнаа да пиштат. - Леле, тате, го отепа!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
— Така, — вели дедот Јован — тој го отепал гавазот од Маданот и судот не го осуди.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И еден ден кога веќе Толе толку се осмели, та дури и му порачаа на Арслана да му го остави и Витолиште како што му ги остави сите други села, Арслан се навреди и реши да испрати една потера со Расимчауш на чело, барем да го подзбрка Толета ако веќе куршум не го фаќа да го отепа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тргна Расимчауш право за најблиското селце Мелница.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
За првпат ја слушна историјата на овој сиромашки изедник и се воодушеви со храброста на Катил Ѓорѓи и Спиро Црне, кои го отепаа Сулимана во Србиново на чешмата Виорино. За првпат крена рака на Турчин.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ивановиќ не им даде да го врзат обрачот на преслапта, но затоа плати со своето десно око.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Од „Студена“ караулот што го отепа Рифатчауш се накачи да им се придружи на другарите и да им помогне во борбата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Прати еден од овчарите, Палилулевци, до Проќа, и нарача да му соопштат на Риза, неговиот другар во бараката, да се стави со него: има да му каже нешто. Не заборави да му нагласи на овчарот, дека тој е оној мариовец што го отепа гавазот Аќифа пред десетина и повеќе години.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Бимбашијата ја заврте главата, но го остави со целата негова десетина и овој се нагости дента и вечерта од оние кокошки и мазници што ги нарача Толе за себе и другарите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Во тој момент му пристапи на бимбашијата Суло, чаушот што ја донесе Толевата глава, што го отепа лично Толета и го замоли: — Изим, бимбаши ефенди, да останам ноќеска овдека, оти нозете не ме крепат веќе.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Толе го отепал Аќифа во одбрана на својот живот и затоа беше ослободен од секаква осуда и пуштен на слобода.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Проклетници, не можеа ли да го отепаат тој пусти крал порано или подоцна, кога нема свадби, - гласно негодуваше Вита...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Дајреџијата свиваше раменици, не смеејќи да ја погледне жена си в очи, како да беше тој виновен што порано не го отепале кралот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Многу неволи ни направи, вели Костадин Дамкоски, а ние во писмото до султанот него го бараме за да ни биде свештеник.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И сам знае дека е така најдобро, и знае дека и сите други си мислат дека е најдобро Лазор да направи така сам како што вели, да го отепа Хаџи Ташку среде Прилеп и среде бел ден, но зашто не сака да го жртвува Лазора вели Властите можат да си помислат дека ние сме те испратиле да го отепаш, сме ти платиле за да го отепаш, па пак ќе се свртат против нас.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тоа едно, а друго сите кои чуле оти Лазор му се фалел на Хаџи Ташку дека и нему ќе му биде испеана песната, како што тој му ја испеа на стрика Анѓела, а и некои кои нѐ пизмат нас, можат да го отепаат на наш синор, или таков, отепан, да го фрлат кај нас.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Лишките немаат врска со оваа работа, вели налутено Максим и во истиот миг се прекорува себеси што откако се заветува зимоска дека еднаш ќе го отепа кобникот од Камен, а не го стори тоа, не се стори ниет ни да се сети на него, а еве сега на друго си помислува, поправо зад друга помисла се затскрива: и да го отепаше, и да разгласеше дека е бувот отепан, луѓево пак ќе веруваа дека тие, лишките, им ја донесле оваа несреќа, а не тој, Лазор Перуноски, во час на пијанство.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тој поп голем шмеќар е. Се слуша тие го отепале и стрика Анѓела Јанчески, ама оти вие велите дека стрико Анѓел си умрел од своја смрт, јас ви верувам.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Та сеедно кој, дали ајдутинот што го одвел Бошета нивни или сам свети Јован Крстител, ним им го оставил, но Јанческите мудро одговараа: Таква ни била судбината, на сам прв ден Водици да ни го отепаат татак, да ни го земат Бошета и да ни ја остават Драганка за ние да ја порастиме.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Христијани се и Грците, рекол стрико Никола, а вчера, на сам прв ден Водици ни го отепаа татка.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Така е најдобро си мислиш, вели Максим, властите ќе знаат кој го отепал и нема што да истезаваат други.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ете, Хитлер го отепа царот, Италија капитулира а Ѓоре твој, Алексо мој и Борис Един излегоа в планина.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Од тоа, да се биде најдоверлив Максимов човек, се нема никаква полза, само повеќе работа и повеќе грижи од другите, но не знае што ќе си стори и не знае што ќе стори друго, засигурно ќе го отепа Хаџи Ташку, ако му рече Максим дека се покажал недостоен и затоа го откажува од старешинството.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Со нив е и Чентото, и сиот народ се крена на оружје.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ама нема да го отепам подмолно, во некој дол и на ничиј синор.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Знам само дека ме биеше со своите влакнести раце, додека не го отепа Бога во мене; ме изведе Луција; се сеќавам дека пијаниот Земанек ме бакнуваше во образот, дека плачеше и постојано велеше: „Ти си ми брат, без разлика на сѐ, ти си ми брат; за тебе, ако треба ќе ја преместам целата вселена подалеку од Партијата“; се сеќавам и дека побарав да ме одведат до циркусот; и, ако сетилата не ме лажат, Земанек и Луција ме одведоа до циркусот, пред портата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- Бикот го отепа командирот на милиционерската станица, му ја распра утробата, черепот му го плусна, рече милиционерот и си ја поголтна плунката.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Приказната која следи е обична: бикот го отепал командирот на милиционерската станица, поради кое и нему треба да му се пресуди, со куршум во чело.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Се расплакале пак двајцата, плакале и се гушкале еден со други.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
И тогај му раскажала за трите наречници како што му рекле една ноќ и, ете, вистина се погодило, чунки чоекот што го отепал в лозје бил татко му негов.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
НЕ КОМУ МУ ЈЕ ПЕЧЕНО, АМИ ЗА КОГО ЈЕ РЕЧЕНО Си бил во некој град еден сиромав терзија, од него побрз нигде немало, ноќе - дење шиел и шиел; цел ден глаа не креал од работата, ни гледал кој врви пред негојио дуќан и кој оди од пустото шиење негоо, ту како од како да сработи поеќе работа и да спечали троа пари да си купи една куќарка и некое нивче, барем во лето да си сади ја тутунче, ја разјање, како што си саделе комшиите, за и тој да биде малко пораат, дури да му втасаат децата и да 'и глави, да белким ќе го изваат на сељамет.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Го навртела у(в)ото лиса и - кап! за у(в)о ја грабнал јазоецо со заби и ја задржал до него дури да дојде чоеко, да го отепа него, ама баре и таа да не куртулиса, чунки му отказала да го научи како да се куртулиса.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Андонов, П.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Орлето пуштило солѕи и му рекло: „Аа, да беше жив брат ми, не тфојте два сокола, ами двајсет да беа, пак нишчо не можеа да сторат; туку раката да му се исушит на тој, шчо го удри и го отепа!“
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Го зеде за раце, го извади надвор да го шета, но татко му Маруш ги пречека, ги запре, го врати Висара во собата и им рече дека тој што го отепале не бил Зенула туку некој друг качак.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога се разбра сѐ , луѓето му рекоа на Цанул: „Зошто не го отепа...?“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Маруш по погребот го грабна копачот и отиде во камарата каде што лежеше смокот таласум и го отепа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Јандро не можејќи да ја преболи смртта на сина си Дуке, отиде во Кучешката касарна и со пиштол почна да ги тепа кучињата. Ги тепаше сѐ дури и него војниците не го отепаа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога го отрезнија со вода, го прашаа повторно, а тој, покажувајќи со главата кон Андромеда и Венера, рече: „Го отепав за да им ја смирам душата на овие гадови!“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Но еднаш кога пак фати еден качак, Делин не го отепа, туку го донесе на сретсело и го врза за една муренка.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Зошто не го отепаш?“ му викаа луѓето на Делин.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Што стана, бре Скрче, зошто го отепа?” го прашуваа луѓето. Но Скрче не можеше уста да отвори.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Утредента добил абер од Зенула: „Ти ми го отепа син ми - јас твојот. Крв за крв...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Еден ден учителот влета радосно кај Висара и почна да го гушка: „Готово е, спасен си, Зенула го отепале...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Помладиот војник се сврте кон постариот: „Зошто го отепа? Ќе го врзевме и ќе го спроведевме...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
и се враќаме пак назад, по истата трага со лазење и го наоѓаме Бугаринот кај што го оставивме, можевме и да го отепаме, ама ај, си велиш човек е, може тој ќе те носи ако те ранат, и што да правиме сега со тебе, му велиме, што ќе кажеме за тебе, а тој - вие сте ми мајка, вие - татко, ако ме кажете ќе ме стрелаат и нѐ моли, ни ја пика главата под колена, се митка ко живинче, се уплашив, вели, ама да не кажеш ти, му велиме, не, вели, уплашениот е секогаш уплашен, ме фати голем страв, вели, ме сопна и не можев да се помрднам, и го целива ножот, се колне и после фативме двајца Грци и тие ни кажаа дека ќе нѐ удрат два полка, еден грчки, и еден англиски, и ноќта зедовме наоколу сѐ миниравме, ископај чиневме дупка и наполни ја со дробен камен, со чакал, и среде камењата ќе врзиме по пет бомби во китка, со тел, сите дупки ги врзавме со една жица и кога наближија војниците, ги дрпнавме мините,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мене нека ме отепа, си велам, не ми е многу дојдено до живеење, ама ќе го отепа и Мисајлета Ковачот. На права правина. А што ми е крив човекот?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И така, го остави. За истото го отепа магарето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога веќе си отишол Селман-ага, ќе го побарам и ќе го наговорам: тоа куче, што сакаше да ме заколе, да го отепа! (кинисува) А... и јас ќе му спомогнам! (Кинисува со брзи чекори да си оди, но се задржува на вратата да ги чуе зборовите на Антица).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Но не го уби заради тоа што беше лошо, бесно, напротив кон него беше кротко, мирно и послушно, ами го отепа во еден момент на афект, кога тоа ја откопа главата од неговата жена која тој ја убил скришум и ја закопал во градината пред куќата.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ништо Анка не можеше да го успокои: лелекаше на глас чувствувајќи силна болка и вина во душата - дека тој давајќи му ја ракијата за да го успокои - го отепа.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
А пак син му на Јакима, Китан, го отепа Лиќа; се вмешаа селаните за да не дојде до други убиства; се направи погреб; се закопаа Јаким и Лиќо во семејната парцела во гробиштата еден крај друг - како братучеди.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Јаким налутен што судот пресуди во полза на Лиќо, започна и тој сега да ѕида уште еден кат на својата куќа, и сега тој почна да му го затвора светлото на прозорците од Лиќо; сега Лиќо зафати да го тужи Јакима и да го спречува да го изгради катот; започнаа одново да доаѓаат комисии, вешти лица од судот, да прават скици, записници, да даваат мислења; се редеа судски решенија, жалби, тужби; времето одминуваше а есенските дождови почнаа да му ги ронат ѕидовите на изградениот кат на Јаким; и тој нечекајќи дефинитивна одлука на второстепениот суд, зафати да го покрива; Лиќо се обиде со сила за го спречи, започна тепање меѓу нив во кое се вмешаа и нивните жени и нивните синови: Танаил и Китан. во тепачката дојде до пукање и Лиќо го отепа Јакима.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
За да го отепа некако времео, излезе надвор и, откако малку се загледа во несмасната нова верзија на театарската зграда на плоштадот и во недоумение дали да премине преку плоштадот и да тргне по главната улица кон Драгорот или да сврти в десно и да се упати кон Ленски мост, ги напика рацете во џебовите и сепак сврте в лево да оди по улицата право нагоре, во спротивен правец.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Сеедно што Србин го отепа човекот.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Откога видел Силјан оти не веруваат, почнал да им кажува што му правел на татка си, како го поучувал татко му и тој не слушал, како се главил со дуовникот, како влегол во морето, како се нашол на долна земја, како правел муабет првата вечер у Аџи Кљак-кљак, како му прикажувал за старецот што го отепале децата и што колнал, како излегле двата извора од кога им изумреле сите деца од големата сипаница, како се сторил штрк и си врзал шише на гуша и како патувал од штрковата замја преку широкото море, како дошол над Плетвар и го окршил шишето, та си останал штрк и си дошол дома.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Тој во сонот замавнуваше со раката кон комарчето, што секој момент можеше да го отепа.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Дедо Геро него не го отепа, зашто имал многу деца и имотот не му бил којзнае колку голем.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Разбрале Турците кој го отепал Лумановиот татко и, сеќавајќи се што може да се случи, го чувале малиот сѐ додека тој не пораснал задоен со омраза кон македонското население.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Прво неколку недели се врткал околу Лумановото село и еден ден го отепал Турчинот.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Бошка патем го мачеа рој мисли: „Ова што ми велат да го предадам не е лошо, ама ја ако не успеат да го отепаат.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Овој се налутил та со секирата што ја имал в раце замавнал и го отепал човекот.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- Ми бегаш од пред очи за да не те прашам: зошто го отепа кучето?
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Старешината Раде погледна во стројот и праша: - Кој сака да го отепа?
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Започнаа сите од логорот да трчаат по Џеки да го фатат, да го отепаат.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
- Роме, нечистиот да те земе! Кој враг те натера да му го отепаш кучето на Лешо!
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
СПИРО: Пушти го, чорбаџике, токму да го разбуди чорбаџијата!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ТОМЧЕ: И него ќе го отепам! Сега ќе го отепам! (Појдува кон вратата.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
— За да не го тепа некој друг, ќе вели, не сакам друг да го отепа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А малку му е и двапати да го отепаш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Каде е водата? Ја испи биволот. Каде е биволот? Го отепа пушката.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Јоше Ластагарков беше еден силен маж и ако не се пуштеле луѓето да го тргнат, можеби и ќе го отепал.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Си мислев, зошто го отепале, сигурно правел грешки, па се прашував какви грешки, дали крадел или лажел.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Мајката Роса кога ѝ го отепале мажот не била постара отколку што сум сега јас, сѐ уште, и со пет моми, односно шест деца (едно си земал Господ), можела да најде маж за себе, ама сигурно не ќе нашла татко за момите.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)