го (зам.) - остава (гл.)

Се разбира, претеруваше, но јас го оставав да живее со таа мала фиксидеја, зашто не гледав ништо особено лошо во тоа.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Понижен од страна на сонародниците, изневерен од страна на жената која го остава, а за тоа тој и да не е свесен, поразен од братот којшто најавува дека ќе му ја земе и куќата, Симон станува трагичен јунак за кого не може докрај да се утврди дали е невина жртва (pharmakos од античките трагедии, трагичен лик којшто трпи казна без вистинска вина, односно ја трпи поради наследената вина како Едип) или самиот за неа е заслужен.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Медицинските доктори како што се полковник Ричард Сатава и д-р Џозеф Роузен, рутински користат хирургија по пат на телеприсуство за отстранување на жолчниот меур без традиционалните скалпелски разови.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Пациентот се опоравува од хируршката интервенција десет пати побрзо од вообичаеното време, бидејќи хирургијата по пат на телеприсуство го остава телото речиси недопрено.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Потоа тие двајцата се доближуваат до синот младоженец и земајќи го под рака, заедно со него чекорат водејќи го под свадбената хупа, поставена на отворно, под ѕведеното небо, сè според обичајот и го оставаат таму да ја чека својата избраничка под белиот балдахин, како што некогаш, на почетокот на времето и на Адам му било наложено да ја чека Ева под балдахинот во рајската градина кога Бог ќе му ја донесе.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Агата сака да го остава и отворен.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Таа, облечена во снежна венчаница со долги ракави, го погледнува од под велот со топлиот поглед на светнатите очи.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
ДИМО: Што зборуваш, синко! Кому го оставаш татко ти…
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Мајсторот погледнува само со едно око - од Марија, си помислува - и го остава да лежи на работ од масичето.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
На враќање купува весник, пак само во недела, го остава на маса, зашто дури вечер ќе го одвитка да го чита.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Корилче сеќава дека баба му сака да го лапне тој јајцето, како и секоја година, и му го остава да виси мирно пред неговата уста, но нему нешто не му дава да го стори тоа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Уска останува за малку пред него подзинат, со изглед како да го разбира, а после веднаш го остава и се брка со другите деца.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Стојче, како ќе биде оваа работа, - го остава најпосле стариот весникот на колена.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Орде Годивец го оставаше почтително својот кум од десната страна, а овој врвеше полека, нога за нога, мршав и височок, со малце повиен врат и една така блага, сепростувачка усмевка на лицето, како да е некој нов Исус, што веќе многу години влече невидлив крст по бескрајна Голгота и од тоа му се повиени рамениците.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Повеќепати го оставаше весникот незадоволен, дека не наоѓаше ништо да го пренесе во нејзина близост.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Оние со кои сега се среќава се сите млади луѓе, некои скоро дечишта, гимназисти, безгрижни и наметливи, иронични спрема него дека не може да ја совлада слабоста да се прави важен, а тие го надминуваат и го оставаат назад во шаховската трка, претставници на една нова генерација.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Молчиме. Молчи и тој. Го остава листот.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Би цепел и дрва, но чичко Петре не го остава.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Ах, тој молив, човек во човека На Јован Павловски Кога ќе докрајчи моливот, кога ќе снема сили никакви траги да остави зад себеси, човек не треба ништо да му зборува, ништо да му доверува.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Дури беше силен моливот - тој и душата своја ја пресоздаваше во значења и знаци и тој тоа го правеше со големи пориви, со голема жар: уште недозапишан претходниот - тој од твоите усни го читаше и поземаше веќе наредниот збор, го обликуваше покрај другите и им го оставаше во наследство на времињата и незнајното.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Кршка лево, кршка десно, ги подлажува дека се вратил кон Градешница, но сега загарите не се подлажуваа со лисичината опашка, бидејќи и селаните правилно ги известуваа за Толевото движење, та не го оставаа ни да се издише.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И да не навредувам? Море, пиштолот за вас, крвници народни, што го фрливте народот сред оган и сега го оставате да се пече, бегајќи да не ве привлече и вас на жарот да изгорите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Уште и се позарадува дека бегот не го остава на тој ѓаурски бег, та одговори: — Јас шо има да реча, бег!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ќе се бора колку шо можа и Мариово не го оставам ошче еднаш за нишчо на светот".
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Се изнавика Пере и којзнае дали не ќе ја дотераа работата до оружје да не се испречи на среде Толевата огромна фигура.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Макроата и дилерите го оставаат на мир, обележувајќи го како безнадежно конзервативен.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Таа не го гледа димот, што го остава локомотивата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Или не, таа гледа нешто.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Затоа, ниеден велгоштанец не повраќа од својата черешновица; тој луксуз им го оставаат на јабанџиите.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Да одат на бригадирски казан, не што им беше под ниво колку што секогаш кога ќе се делеше храната тие ќе беа некаде на терен, а во најдобар случај можеа да им го оставаат следувањето во шаторот па тие по дневното снимање навечер да си ги најдат порциите залоени како штирак, полазени со црвени мравки и по некој полски глушец.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
По ручекот, на заминување, постарите браќа го прегрнаа цврсто, многу поцврсто одошто порано, небаре заминуваат некаде далеку, а него го оставаат сам на чардакот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
И овој пат мајка му го остава да се излежува. Ване си мисли дека таа му верува!
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
АНЃЕЛЕ: (го заклучува куферчето и го остава настрана).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
МИТРЕ: Толку им е марифетот нивен, ете така, на пат го оставаат човека.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
ПАНДЕ: Море дај го ваму (го остава куферот, го зема јорганот на рамо и пак го зема куферот и излегувајќи) санќим ќе го носам преку Гавато!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
ЕДЕН СЕЛАНЕЦ: (влегува со еден куфер и го остава среде собата). Добра вечер!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
АНЃЕЛЕ: (влегува со еден помал куфер кој во носењето дава впечаток дека е многу тежок и го остава до другиот). Слушај... ти... како те викаа?
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
АНЃЕЛЕ: (го соблекува палтото и го остава на миндерот).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
ФРОСА: (го остава пагурчето). Здрави да сте ми и живи!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Оваа втора идеја, имплицира дека не е потребно да се познаваат фактите за да се дојде до решението.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Но, таа го остава прашањето: Ако “фактите” припаѓаат само на една страна од дистинкцијата, каков вид на “не-факти” припаѓаат на страната на решението?
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Тие го погребуваат сето она што е живо во тебе, а ти го оставаат само телото да постои.”
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Мора да го гледате спотот (го има на Јутјуб и на ди-ви-дито од Соник јут, „Корпоративен дух“ (Corporate Ghost): спотови, 1990 – 2002) од 2004 година).407 Во контекстот на печатена книга, најмногу што можам да сторам за да го доловам општиот вкус на спотот е ако ставам неколку стоп-кадри од него.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ако сакаме да го сфатиме односот на хипстерската стрејт-култура кон Џоан Крафорд и кон нејзината оскаровска улога, многу повеќе ќе научиме ако го разгледаме музичкиот спот на Дејв Марки од 1990 година за песната „Милдред Пирс“ од Соник јут отколку ако се задлабочиме во стиховите од песната на групата од албумот Гу.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но, најинтересна појава во спотов е преувеличената имитација на Џоан Крафорд од пријателката на Марки, Софија Копола, која накратко се појавува во текот на целиот спот во многу кратки секвенции.406 Тешко е да се опишат со зборови точната содржина и тонот на изведбата на Копола, како и особениот впечаток што го остава.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во спотот има исечоци и кадри во кои членовите на групата свират на инструментите (сосе Мур, кој е без маица, а на ќосите, чудесно суви гради му пишува „МИЛДРЕД ПИРС“ со нешто што треба да биде кармин), а тие кадри се изменуваат со швенкови на натписи од киносали, со фарови од кои се гледа ѕвездата на Џоан Крафорд на булеварот Холивуд и со кадри од други локации во и околу Холивуд.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ова е еден од сјајните мигови на светскиот театар.164 ‌Тој болен пресврт од трагичен патос во безобразна комедија го остава негибнат ужасот на претсмртната агонија, но без колебање ја прекинува пекавата сентименталност што таквата трагична сцена можеби ја бара или ја изискува од публиката.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
-Да, но човекот е во своето тело, како во возило, во кое патува низ времето по површината на планетата Земја, на своето долго патување – зборуваше старецот. – таа непозната движечка сила која го придвижува да оди, кога тој свесно не мисли дека оди, не го остава мирен.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Но, јастребот не го оставаше, се вртеше во круг околу него, крескајќи толку силно, што Еразмо пребледе, ја фрли вреќата и почна да бега – ни самиот не знаеше каде.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Она пред и она после го остава празно. Заради мене.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Тие чувствуваат дека погледите на другите ги поништуваат, а присуството на другите го доживуваат како одземање на нивното присуство, тоа е како некој да им става јамка околу вратот, како со рака да им ги затвора устата и носот, како да ги брише од времето и просторот, како да ги осудува на смрт и покрај тоа што им го остава телото негибнато.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Бидејќи постои без вистински однос со другите и со самото себе, Јас на тие луѓе, создадено од имагинација, е слично на пареа, недофатливо – токму она што го сакаат тие луѓе: да не бидат дофатени од другите; но во исто време и нешто што е под вечна закана да исчезне при секој контакт со стварноста.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Следното е описот на бикот. Првин се дава впечаток што го остава, а не описот (како кај Хомер): „сите што го видоа ги ококорија очите“.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Откако ќе проценеше дека бричот е доволно остар за брадата на дедо му, берберот го оставаше каишот и го фаќаше дедо му за вратот со левата рака, додека со десната започнуваше со бричењето.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Сите што се сведоци на убавата бела и дебела снежна покривка на градот, сакаат таа да потрае подолго време оти не само што го остава градот мирен и тивок, туку и чист.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
На тој начин, си го наплаќал долгот што македонската емиграција го оставала во неговата кафеана.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Штом ќе се увери дека не е привидување, го остава подавалникот и ја почнува својата игра да го разоружи Младичот.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
НЕДА: (Во ужас го остава писмото врз масата.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
ЛУКОВ: (Уште додека Фезлиев ги зборува последните реченици, излегува кон кујната и токму со последниот збор на Фезлиев се враќа со шише во раката. Го остава, со удир по масата, пред Фезлиев.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Се разбира, дури да се вратат моите куршуми. (Го остава својот, празен, пиштол врз масата.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Но истовремено го остава недопрено почетното прашање зошто централната честичка во основата не го чувствува и најголемиот притисок во купот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Патуваше Змејко со својот Чилко едно цело претпладне пат под дрвјата, често му слегуваше на коњот и го оставаше да го призачека, додека тој одеше да присобере уште некоја од црвените шумски јаготки, што зрееја по лединките крај патот, а после тој пак му скокнуваше на самарот и продолжуваше да го патува своето спокојно летно претпладневно патување под зелените крошни на високите буки, под синото небо, ишарано со бели ретки облаци...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Го освојуваше секое од нив споро и мачно, а кога ќе го оставаше зад себе, имаше во градите толку здив и толку радост за да продолжи да му се приближува на следното.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тој по малку требаше да си замине кон селото, кон дома, и сега му го оставаше на ова свое срнче сето сено, што го имаа тука, а за вода му донесе од пред вратата големи грутки снег и ги стави во сите садови што ги имаа тука; сите нив добро ги настега со снег.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А сигурно нема да имаш ништо против ако начекаш и некоја дива свиња, да ја пречекаме да помине тука, еден од оние самјаци, што не водат сметка колку е висок снегот за да продолжат да се прошетуваат од една млака до друга, што продолжуваат и во зимните ноќи да ги откопуваат корењето од папрадот и од другите билјачки; а може да се пречека и некоја нивна сурија, што поминува и го остава по себе пооран сиот снег.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А пратеникот навидум човек мирен, но со опасни очи и со јаки вилици, го ниже со поглед. И го остава да размислува.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Арсо го остава длетото и се заслушнува.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Но откако ја излечи, таа пак не го оставаше да ја соголи, пред да му го издраска лицето со ноктите и пред да списка како да ја коле некој.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Но ќерките на Профима, Андромеда и Венера, кои уште не беа мажени, почнаа да му пречат и да не го оставаат.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Не го остава да си почини.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не сакам со лошите мисли да го оставам насамо. И настрана.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Му гасне веќе и свеќата на лицето и така, налутен, го оставам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Го остава добитокот, ги фрла пљачките, децата и трча, ништо друго не знае да направи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Здравко сака да праша нешто, а јас и него не го оставам. И нему му ја затворам устата. 92
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И го остава, јагнето до мене. Ми го клава на гради и оди.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не беше таков Гоше, не стоеше толку мирен. Го оставам, се вртам, викам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Откако умре мајка, вие сте први гости во куќава, вели Левтерија, и го врти чепот, ама не може да го одврти. Јас го оставам фенерот на земја, се наведнувам да ѝ помогнам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И ти го оставаш сонот, ама тој не те остава.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ебамите, си велам и го оставам коњот во нивите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
РИСТАЌИ: Има една поговорка; „Него в село не го оставаат да влезе, а тој се смушнал кај попот дома и ја бара поповата ќерка“.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Заминуваш, како спомен ми го оставаш погледот влажен и зборот недоречен за тебе неважен.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
На нему својствениот начин набрзина изложува неколку деловни работи, па вади писмо слично на она за кое станува збор, го отвора, се преправа дека го чита, а потоа го остава во непосредна близина на другото писмо.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Затоа сега продолжете по својот пат, односно, навратете до продавницата и купете еден неизрежан клуч.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Слично на полжавот, тој своето лигаво минато го остава зад себе како невидлива, проѕирна трага, а иднината му стрчи на грбот како куќичката на полжавот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Потоа забораваат или го оставаат демаскираниот да добие поправно-колективна шанса...
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Најлош и најопасен беше волчјакот од воениот пензионер, кој кога одеше во болница на лечење, го оставаше кучето по неколку дена во Пансионот додека излезеше од болницата.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
„Ама, какво боцкање, што ти е тебе...“ ѝ викаше Богдан разлутен што не го остава да спие.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Го зема бричот да се бричи, но го остава.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Писмото му трепери во рацете. Го држи не знаејќи што да му прави. По извесно време го остава.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Кога виде Богдан дека со неа нешто се случува, дека меша сон со јаве, дека не помага ништо што ѝ вели, дека и него го остава без спиење, отиде кај лекар и се консултира.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Татко го оставаше, но на што и самиот не беше рамнодушен, на својата илузија за библиотеката, која често завршуваше и во парабола.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ја погледна уште еднаш иконата. Низ пукнатината што се спушташе од левото уво на светецот и што го оставше празно она место на кое можеше да лежи срцето, низ тој отвор сличен на леандров лист, можеше да ѕирне.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Пајтонот, направен во Виена со тајно место за динамит, лажните руски благородници го оставаат бездруго на погрешно место, зашто по експолозијата, со која се прекинува шепотењето на некоја сура од Коранот, ни на крвавиот султан, најкрвав за Ерменците по ваквото утнување, ни на ичоганите, пашите, капудан-пашите, улемите и сите други големци не им се случува ништо; тие остануваат бледи, збунети и живи.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Не знам дали тоа ќе се случи денес или многу подоцна, тоа го знае само Севишниот, но кога и да се случи, мило мое, прочитај го ова што ти го оставам како единствено наследство што можеш да го имаш од мене и пристапи ми на судниот ден како дете кое за прв пат се соочува со животот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Таа направи мала пауза, чекорејќи првин лево, а потоа десно, со одмерен ритам во звукот што во допирот со паркетот го оставаа високите штикли, (тоа беше вообичаено на нејзините предавања непосредно пред да го изнесе заклучокот) и, кога оцени дека концентрацијата на слушателите го имаше постигнато потребното ниво, им се обрати тивко, со зборови кои се голтаа во сиот нивен волумен, како пластични апови до пукнување исполнети со кислород: „Мили мои осамени срца, добро запомнете, кругот за кој зборувавме функционира во секој сегмент на општеството, отсекогаш и насекаде.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
А што сѐ превиде тоа ковчеџе откако пред многу години го купи и му стана составен дел од неговиот живот; се фрлаше во разни превозни средства завиткано во вреќа за да не се гледа, да се заштити или да се носи полесно кога одеше пеш или кога му го даваше некому да го носи; не ретко му служеше да ги потпира на него плеќите или главата на разните железнички или автобуски станици чекајќи воз или автобус за некаде; да седи на него како на столче на палубите од бродовите во долгите деноноќни пловења; да го товари на коњи, магариња и камили по патиштата каде што само тие можеа да одат, да се изложува на ризик, да си го става на коцка животот поради неговата привлечност и будење љубопитност кај разните луѓе што го придружуваа или со кои доаѓаше во допир; да го продава кога ќе немаше пари и пак да не го продаде за да не се одвои од него; да му ги менува или крши катинарчињата кога ќе ги изгубеше клучињата, да го чисти и дотерува кога ќе се наводенеше од дожд и снег, да му го повраќа сјајот, убавината; да им го остава понекогаш на газдите како залог додека дојде до пари за да им ја плати станарината; тој му беше единствен сведок, придружник и другар во патувањата носејќи налепници од разни места и хотели.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
ако им се придружи некој што споро оди, или го присилуваат да ги следи, да брза како нив, или го оставаат; кога чекорат, тупкаат со нозете како тропот на валавница: и маката и лутината во одењето ја оставаат; оние што газат со ситен, кус чекор, темелити луѓе се: одат и размислуваат; одењето им е рамномерно, одмерено, ритмички, како чукање на часовник: со одењето поврзано им е и движењето на телото, мислите и импулсите; одат складно како да ги поврзуваат, нижат чекорите;
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Пресметаната наивност на ова оспорување, којашто животот на уметноста го остава ако не неиспитан, тогаш барем испитан на најповршен начин, без оглед на природата на информацијата што се посредува, автоматски ја оправдува уметноста за која информира, бидејќи ѝ недостасува идеолошка самосвест... okno.mk | Margina #17-18 [1995] 5
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Ене го не, коџа мома се издргнало, а она го остава тука меѓу виа машкуданци!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Да си го остава слепо чупето, ќе ми а к'ни душата додека е живо!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ќе се врата, ама ако ми прави пак џева, ќе го остава сосема, ќе си а зема Нешка, та каде со очи — тамо со нозе!“
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Ако сака, сполај му, да ме израдува со некое баце на Нешка оти пак да и го остава на Миша Трајковиот дел, она да се чекори на два јас на еден? He оти мене ми се суи рацете да го закрпа?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ако отиде кај татко во Стара Загора, тој не го остава, ќе го доведе.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Од добрата храна, чистиот воздух и физичката работа во шумата, жолтилото на лицето почна да го остава, а да се појавува слабо руменило.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ами ако татко сторил ниет и дал збор без мене, нека ме има он на душа, јас пак не го оставам да биде страмен.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Е, ако има але... да излезам и јаска! и станува со сѐ веленце, ама сфаќа дека не може така па го остава на брлогот во кое се враќа Чана.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Трендафил сака да чкрапне, ама Ташко не го остава Не се знае, му вели, не тука.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Зашто ова попладне има прсти од блискост од свое в месо да ти се вовлече капнато да се протега под кожа во коски во сѐ што си и што не си. И не стој се искачи рекава го мина брегов ќе плисне врз тебе ти трчај да не те стигне сево попладне зад себе што го оставаш дур не го изгасне. Трчај гори попладнево.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Ќе се вратите пак кога ќе помислите дека е свршено со мене. Мојата жолта старост ќе ја купите за една обична дневница. Но луто ќе се излажете што го оставате мојот корен зашто вашите брчки пак ќе ги лечите со мене.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Си отидовте задоволни од моето кутнато жолтеење. Верувајќи дека со тоа сте ги покосиле и сите брчки што ми ги довериле луѓето но вие заборавивте дека го оставате мојот корен и дека мојата смисла, всушност, само што не започнала.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
3. Сега се отвора патот и извишува со фиданката пробудена на биднината кон ведрината на летот што пролетта на светот ја вести Така се пројаснува просторот на ослободениот збор зад себе што го остава невиделото заради видело друго што веќе во далечина се раѓа
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
А пошто наидува на моја тотална рамнодушност, во себе луди и жали на кои битанги сето тоа им го остава во наследство!
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Ќе ѝ го оставам на нашата ќерка – рече занесено Мајка. – Ехе, тие денови, во Италија, ни беа еден мал исполнет живот! – дополни Татко. – Цел живот го сонувам тоа патување.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И таа, како јас некогаш, ги барала страниците со специфичните белези, бидејќи Татко, задлабочен во читањето, заборавал да го истресе пепелот во пепелникот којшто Мајка го оставала пред него и го потсетувала на него.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Извонредно! (Внимателно го остава пехарот на полицата).
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Патем, знаевте ли Ахиле дека секоја од четирите букви во името на ВАСН е и име на една нота.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Кога ќе истечеше крвта од него, кога ќе запреше кркорењето, војниците го оставаа бикот, кој полека се смируваше и како во сон ќе спреташе полека со нозете, ќе ги издолжеше и ќе ги собереше.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
И двајцата час го земаа адвокатот Фонче да ги брани, час го оставаа и земаа други адвокати.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Жена му не го оставаше, му велеше: - Ќе те убие од заседа...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Го остава шишето. Тргнува да си оди.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Од џебот го вади ножето. Го остава крај оградата. Се фрла во океанот. Пауза.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Вујко ми лично ми го беше предал со молба да се погрижам за неговите хартии. (Додека ми го предаваше клучот спомна и некои други поединости, од кои ќе ја издвојам само онаа: дека не смеам да им се препуштам на сентименталностите и дека ќе треба сосема непристрасно да ги применам сите упатства што тој лично ги има набележано во документот што мене ми го остава).
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Но притоа ни најмал приговор од нејзина страна за однесувањето на домакинот; ниту збор за нередот што братот Виктор го остава зад себе.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ако ѝ биле добри намерите зар ќе постапила така?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Иако сè било веќе јасно; иако било очигледно дека таа не смее да ѝ се препушта на случајностите, да го остава детето само да си го бара татка си, а неа да ја снема во мешаницата!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Неколку парталави дечиња го следеа, но како го оставаа Градот, и се наближуваа до подножјето на планината, така ја губеа сигурноста, едно поедно се повлекуваа, исчезнувајќи во испарувањата на Градот.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Туку овде јас сум ти бог. Овде јас заповедам. Ќе се вратиш!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Ти не го знаеш, брат Арсо, каков е, што ќе заповеда тој, како бог... (Го остава дикелот и си ја брише потта.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Прашање: Ако добро разбирам, Фелдман сите висини ги дели на високи, средни и ниски, и едноставно означува колку треба да се отсвират во дадените рамки, додека изборот му го остава на изведувачот.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Зборуваме за војната, а она што нѐ тера да се бараме, го оставаме понастрана.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе замали огнот, а ние ќе ги пособереме гламните, не го оставаме да згасне.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го оставаат Шиптарите оружјето и се редат онака настрана, уште загледани во него.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не го испуштам од видното поле, што се вели, не го оставам насамо.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кај си смеел тука друго, другото го оставаме за другпат...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Оти штом ќе го оставам веднаш заплакува и не го прима јадењето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми го оставаат на мојата лева страна, а јас се вртам на десна.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама, нека го знаат и ова: не им го оставам Дедо Мраз!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Со камен удира на камен, го остава јадењето и си оди.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
(Димитрија му пушта пат. Сивиќ елегува. Го вади пликот. Го остава на маса.)
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Пред преселувањето Перса ја замоли девојчето кај неа да го остава По цел ден сум дома, а и големка е веќе, кај јас таму и таа, ќе ми го разубави животот, да знаеш, златна!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Ќе го сториш ли тоа за нас? Сѐ што е наше го оставаме на манастиров.“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)