Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Алексис Лорка Lire,été 1997 Се случуваше во еден од првите париски октомвриски денови кога во Сенатот на Франција, сенаторот Робер Бадентер водеше една исклучителна сесија: поезијата овде се соочуваше со големите проблеми на човештвото, за што нашето внимание го обземаше Едгар Морен; неговата анализа, неговата мудра елоквенција, му оддаваше заслужено признание на последното дело на Луан Старова, објавено на француски јазик - Времето на козите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Такви мисли го обземаа партискиот секретар.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Вакви чувства секогаш го обземаа при селидбите во младоста.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Крај. Величествено. Рабинот го обзема блаженство и од лесното присуство на Бога и сонот кој оваа ноќ леко паѓа врз него и навестува дека нема да произведува апокалиптични слики.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И среде таа ноќ на ужасот само Храмот го осветлуваше пределот послан со човечки тела, а пред јужниот ѕид на Градот слета војска од сиви архангели што не беа ни Гавриил, ни Рафаил, ни Михаил, ни Ариел, ни Азраел, ни Јофиел, ни Јеремиел, ни Метатрон, ни Рагуел, ни Разиел, ни Сандалфон, ни Уриел, ни Задкиел, ни Ханиел, ни Шамуел, но некои други Сили и ги ставија шофарите што сега им беа свиени до шестпати и засвирија шест по шестпати во нив, та падна јужниот ѕид на Градот и се отвори браната кон Ге Хином што значи „долината на децата на Хином”, која се протега од подножјето на ридот Цион до кидронската долина, па штом падна јужниот бедем од долината, заплисна врелиот здив на зборот Гехенна, поимот на Пеколот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Наоколу. Го обземаше мракот, го осветлуваше ноќното црнило.

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

Бројката сосем го обзема, му поигрува во главата, му прелева врелина и пот, па тогаш со сигурност и со нетрпение почнува да пресметува: најважно и најпрво ќе направи куќа.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Чалгијата молкна... Кога стигна на езерскиот брег, Панде осети како го обзема свечено, празнично настроение...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Тешка меланхолија пак го обзема поштарот.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Но, и таа реса бргу се стопи во белата јаснотија што го обземаше дури и него самиот.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Кога ќе се најдеше под сенката на Сината џамија, мигум погледот му го обземаше летот на птицата која леташе кон врвот на минарето.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Јас знаев дека Партијата полека но сигурно целосно го обзема, и знаев низ кои фази поминува тој, оти јас тие фази ги имав веќе изминато: трансот при донесувањето на колективните одлуки, силните емоции во толпата, чувството дека припаѓаш на нешто многу силно и важно, дека правиш прометејски чекори за твојот народ; Земанек, поради Партијата не ме виде мене, Луција, жена од крв и месо, како што јас, поради Партијата не успеав да го видам Јан Лудвик.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Ни ми личи на зборот за ние, Филозофу златоуст“, рече логотетот и веќе го обземаше радоста на оние кои сознаваат, која не може ниту да се мери со радоста на владетелите кои поробуваат и грабаат.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И тој беше таков. Откритијата го обземаа...

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Дури и кога не се гледаше како трето лице туку стоеше едноставен, незасегнат и наизглед мртов за се па и за себеси односно, кога се посматраше себеси влезен во духот на една тивка, наивна и неопасна безличност, го обземаше истиот сомнеж.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

И му дојде сега наеднаш, нагрвали којзнае од каде од него, чиниш се породи некаква фурија во некои неочекувани длабини од него, заедно со едно беснило, што го обземаше, заедно со она лудечка желба да се издроби во тој снег, и сето тоа полека се вообличуваше во оној лик, оној одамна сретнат и чиниш умрен со заборавот ѕидар, воскресна, чиниш сега сретнат како нешто, што се случува веднаш тука, пред неговите очи, чиниш со неговото тело, и тој набргу се најде целиот себеси сегашен во тој одамнешен лик, а неговото тело веќе сето се завитка во она, што тој отпрвин го имаше само во сеќавањето за набргу да се најде сиот, и духом и телом, понесен и збеснет во тоа...

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Арсо полека тонеше и се губеше во слабост и некакво матно задоволство го обземаше за тоа што чезне и гасне во магловина...

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Но кога ќе ги иставеше очите од книгата, кога ќе погледнеше кон прозорецот, кога ќе го видеше разбеснетото езеро како рика и како ветриште го нишаа и го корнеа прозорецот, повторно го обземаше страв од смртта.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Во една пригода, во излив на отвореност и искреност, ова му се случуваше само пред Татко, кога ќе кажеше нешто што можеше скапо да го чини од што и собеседникот го обземаше немир, ќе заклучеше дека само затворот на Голи Оток можеше да го ослободи од стравот.